Πρωταπριλιά την Πρωτοχρονιά!

Το blog "καί Νουδου και Light" δημοσίευσε πριν μερικές μέρες μία όντως ψαρωτική φωτοσοπία- μαύρη φάρσα με σάιτ στοιχημάτων, για το αν θα ξανακαεί το δέντρο των Χριστουγέννων στο Σύνταγμα!!!Οι δημοσιογράφοι των τηλεοπτικών σταθμών ΑΝΤ1 και ΣΚΑΙ (που οφείλουμε να τους δώσουμε Πούλιζτερ μετά από αυτό) χωρίς να διασταυρώσουν και πολλά πολλά μετέδωσαν την φωτοσοπία σαν ένα τεκμηριωμένο γεγονός!



Ενημέρωση δηλαδή, όχι μαλακίες!

Αναδημοσίευση από το μπλογκ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ

Γάζα

Ποιος μπορεί να μείνει αμέτοχος σε αυτό;

What x-mas? What street? What party? - 25/12

Αγαπητοί μας φίλοι. Λόγω των τελευταίων γεγονότων το wsp έμεινε -ευλόγως- όλο αυτό το διάστημα ανενεργό. Ύστερα από πολλές συζητήσεις και ζυμώσεις -όπως παντού αυτήν την εποχή- το wsp ανακοινώνει :

"Πολλά συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες και νύχτες –πάρα πολλά! Οι δημιουργικές δυνάμεις του τόπου ασφυκτιούν! Αυτά τα χριστούγεννα (που δεν είναι χριστ/να) δε θα κλειδωθούμε σε σπίτια, μαγαζιά ή κάτω από το «δέντρο» του δήμου αθηναίων. Δεν είμαστε ίδιοι. Φέτος θα κάνουμε χριστούγεννα ΌΛΟΙ ΜΑΖΊ!".

Στις 6 μαζευόμαστε στο Θησείο/σταθμό ΗΣΑΠ (δε χρειάζεται να ειπωθεί πως πρέπει από την αρχή να είμαστε αρκετοί και καλά ντυμένοι). Κατόπιν, περνώντας μέσα από τον αρχαιολογικό χώρο που ενώνει την απ. παύλου με τη ρωμαΙκή αγορά (διόσκουρους) κατεβαίνουμε στη νέα πλατεία μοναστηρακίου (no man's land ακόμα) στις 8. Από την Αθηνάς μεταφερόμαστε στη βαρβάκειο αγορά στις 10 ενώ αργότερα (κρίνοντας την κατάσταση επιτόπου) επιλέγουμε ανάμεσα σε 2 ήδη σχεδιασμένες διαδρομές με κατάληξη την πλ. σάνταρόζα (έναντι rex) στις 00.

Σε περίπτωση "κωλλύματος" : Προπύλαια όπως την προηγούμενη φορά.
Σε περίπτωση βροχής : Στοά βαρβακείου αγοράς

Λόγω εκτάκτων συνθηκών δημιουργήθηκε εκτάκτως νέα αφίσα και ο "διαγωνισμός" αναβάλλεται. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε όσους συμμετείχαν.

Προωθήστε αυτό το μήνυμα παντού -ο χρόνος είναι λίγος! Μη λυπηθείτε τα χαμένα σας λεπτά. Άλλωστε, έχουμε αλλάξει. Δε θα το κάνει κάποιος άλλος, θα το κάνουμε εμείς..


the what street party family


whatstreetparty@gmail.com

facebook event : http://www.facebook.com/event.php?eid=47393524041(share it)
http://www.facebook.com/pages/What-street-party-/80414280651
http://www.myspace.com/whatstreetparty
http://whatstreetparty.blogspot.com/

Οδός Τοσίτσα 1Β

Στην οδό Τοσίτσα 1Β, ακριβώς δίπλα από το Πολυτεχνείο, οι ένοικοι της πολυκατοικίας, μην μπορώντας να αντέξουν την ατμόσφαιρα από τους τόνους τα δακρυγόνα των τελευταίων ημερών έχουν όλοι εξαγριωθεί και έχουν στραφεί εναντίον των μπάτσων.

Τους ζητούσαν λοιπόν να φύγουν, ή να σταματήσουν να πετούν δακρυγόνα, μια και στην πολυκατοικία μένουν πολλοί ηλικιωμένοι και μωρά που έχουν πολλά αναπνευστικά προβλήματα και με τα δακρυγόνα τίθεται σε κίνδυνο η ζωή τους. Το σημείο όμως δεν τους ευννοεί καθόλου, όσο όμορφο κι αν είναι αυτό το κομμάτι της Αθήνας, δίπλα στην οδό Μπουμπουλίνας και πίσω από το Αρχαιολογικό Μουσείο και το Πολυτεχνείο.

Και ο λόγος είναι ότι εκεί στη Μπουμπουλίνας είναι το κτήριο του Υπουργείου Πολιτισμού, το παλιό ιστορικό κτήριο των κρατητηρίων της ΕΣΑ επί χούντας, όπου βασανίστηκαν τόσοι πολίτες και όπου είχαν μεταφερθεί οι πρώτοι πολιτικοί κρατούμενοι στις 21 Απριλίου του 1967, μεταξύ των οποίων και ο Μίκης Θεοδωράκης. Το κτήριο αυτό στη μεταπολίτευση μετατράπηκε σε κτήριο γραφείων της κομματικής οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ και όταν αυτό έφυγε από εκεί, στεγάστηκε το υπουργείο Πολιτισμού. Στην είσοδο αυτού του κτηρίου λοιπόν τις τελευταίες μέρες σταθμεύουν μόνιμα τα ΜΑΤ και από εκεί εφορμούν για να σκορπίσουν τον τρόμο στις γειτονιές των Εξαρχείων και να γεμίσουν την περιοχή χημικά. (Είναι καταπληκτικό το πώς η ζωή φέρνει κύκλους και τα πράγματα επιστρέφουν εκεί από όπου ξεκίνησαν, με τους παρακρατικούς να επιτρέφουν στο κτήριο που κάποτε ήταν το σπίτι τους!)

Οι ένοικοι λοιπόν της πολυκατοικίας, απηυδησμένοι από την τρομοκρατία δίπλα από την πόρτα τους, ανάρτησαν δίπλα στην είσοδο, με πρωτοβουλία μιας ενοίκου της πολυκατοικίας, μια αφίσα που κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες στα Εξάρχεια και που καλούσε τους μπάτσους να τους αδειάσουν τη γωνιά.

Σήμερα το πρωί η αφίσα έλειπε. Κάποια καλά παιδιά, προφανώς από τη συμπαθή τάξη των ανεγκέφαλων μπάτσων την είχαν ξεκολλήσει. Όμως το μένος τους δεν έμεινε μόνο στη αφίσα. Μπήκαν στο εσωτερικό της πολυκατοικίας και έσπασαν το χρονοδιακόπτη που ρύθμιζε τα φώτα της εισόδου καθώς και τα εσωτερικά και εξωτερικά φώτα, με αποτέλεσμα οι κοινόχρηστοι χώροι της πολυκατοικίας να μείνουν στο σκοτάδι και σήμερα οι ένοικοι χρονιάρα μέρα και κυριακάτικα να ψάχνουν να βρουν ηλεκτρολόγο να τους φτιάξει τα φώτα.

Το σημείο που βρίσκεται η πολυκατοικία, δίπλα από το σημείο που σταθμεύουν οι μπάτσοι, δεν αφήνει καμμία αμφιβολία για το ποιος έκανε τη συγκεκριμένη ενέργεια, καθώς αν ήταν ο οποιοσδήποτε πολίτης θα τον συνελάμβαναν σίγουρα.

Όσο για τους ηλίθιους που επιτίθενται σε πολίτες μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούν να βγάλουν το μένος τους αλλού, να ξέρουν ότι προκαλούν το κοινό αίσθημα και αποδεικνύουν σε όλους μας πόσο επικίνδυνοι για την δημόσια ασφάλεια είναι. Αποκαλύπτεται έτσι ότι η αστυνομία δεν είναι αυτή που φυλάει τον πολίτη, όπως θα έπρεπε. Αντίθετα είναι αυτή που τον επιβουλεύεται.

Βάλε τα καλά τα πλάνα!

Όμορφη πόλη, άσχημα καίγεσαι

Επίθεση στους σταθμούς Πανεπιστήμιο και Βικτώρια

Τη Δευτέρα 15-12 έγινε επίθεση στο σταθμό Πανεπιστήμιο και γράφτηκαν συνθήματα στους τοίχους, όπως φαίνεται στις φωτογραφίες.

Επίσης εχθές έγινε επίθεση στο σταθμό Βικτώρια από όπου έχω δύο φωτογραφίες





Η κυβέρνηση και οι υποτακτικοί της προσπαθούν να σβήσουν τα σημάδια της εξέγερσης από παντού, αλλά εδώ είναι τα πειστήρια

Παναγόπουλος και Δημοκρατία: Δύο έννοιες ασύμβατες

Έχει πραγματικά πολύ πλάκα να βλέπει κανείς τον κύριο Παναγόπουλο, πρόεδρο της ΕΡΤ να βγαίνει και να ομιλεί περί Δημοκρατίας, τώρα που σφίξαν οι κώλοι και τρίζει η καημενούλα η καρέκλα του.

Εδώ και πολύ καιρό ο κύριος Παναγόπουλος συμπεριφερόταν εντελώς απολυταρχικά στο κρατικό κανάλι εξαπολύοντας μια τρομοκρατία που σκοπό είχε να πατάξει κάθε διαφορετική φωνή και απρόσκοπτα το κανάλι να επιτελεί το θεάρεστο έργο της προβολής του κυβερνητικού έργου.

Εκτός λοιπόν από την απόλυση του Στέλιου Κούλογλου με αφρομή μια εκπομπή του για τη γενιά των 700 ευρώ, που πολύ καθώς φαίνεται δυσαρέστησε τον κύριο Παναγόπουλο, χαρακτηριστικό του δημοκρατικού ήθους του ανδρός είναι και το θέμα των συμβασιούχων των μουσικών συνόλων της ΕΡΤ και κυρίως της Χορωδίας, ένα θέμα που τυχαίνει να γνωρίζω άμεσα.

Η Χορωδία της ΕΡΤ δημιουργήθηκε το 1977, από τον αείμνηστο Μάνο Χατζιδάκι, τότε διευθυντή του Τρίτου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Έγιναν ακροάσεις, προσελήφθη κόσμος αρκετός και άξιος, μερικοί από τους οποίους είναι ακόμα μέλη της Χορωδίας 31 χρόνια μετά.

Το εργασιακό τους καθεστώς όλα αυτά τα χρόνια ήταν τραγικό καθότι δε μονιμοποιήθηκαν ποτέ, αν και εξυπηρετούσαν πάγιες και διαρκείς ανάγκες της εταιρείας. Δούλευαν 11 μήνες το χρόνο, τον Αύγουστο το μαγαζί έκλεινε και βέβαια πληρώνονταν όσο δούλευαν. Ούτε επιδόματα, ούτε δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, ούτε φυσικά τον Αύγουστο τον πληρώνονταν.

Το 2006 λοιπόν μετά από δύο χρόνια δικαστηρίων κατόρθωσαν να μονιμοποιηθούν. Η εταιρεία δε μπορούσε να κάνει τίποτα πια για να αποτρέψει το γεγονός, αλλά ο κύριος Παναγόπουλος, έχοντας προφανώς και άνωθεν εντολές, άρχισε έναν πόλεμο νεύρων μαζί τους με το να μην τους αναγνωρίζει την προϋπηρεσία. Επειδή μάλιστα πολλοί από αυτούς ήταν στα δικαστήρια με την ΕΡΤ διεκδικώντας αναδρομικά, τους ζητούσε να παραιτηθούν από το δικαστήριο για τα αναδρομικά για να τους αναγνωρίσει την προϋπηρεσία.

Μάλιστα έφτασε στο σημείο να προσπαθεί απροκάλυπτα να διασπάσει την ενότητα των εργαζομένων δηλώνοντας ξεκάθαρα ότι θα συναντηθεί μαζί τους μόνο αν αλλάξουν συνδικαλιστική εκπροσώπηση, δηλαδή αλλάξουν από εκπρόσωπο τους τον κύριο Λουκά Πανουργιά που ήταν τότε και αντιπρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ!

Σήμερα οι εργαζόμενοι στα Μουσικά Σύνολα είναι ακόμα στα δικαστήρια με την εταιρεία για τα αναδρομικά, ενώ η προϋπηρεσία δεν τους έχει αναγνωριστεί.

Απάντηση σε σχόλιο του Ναυτίλου

Αγαπητέ μου Ναυτίλε έστω και μετά από μερικές μέρες έρχομαι να απαντήσω στο σχόλιο που μου έκανες σε προηγούμενο ποστ.

Αυτό που αισθάνομαι είναι σίγουρα θυμός. Ένας θυμός που με τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου βρήκε την αφορμή που χρειαζόταν για να ξεχυθεί. Είναι ο θυμός που προέχεται από την κατάσταση που υπάρχει εδώ και πολύ καιρό στην Ελληνική κοινωνία και που όσο πάει και εκτραχύνεται.

Είναι ο θυμός για την αλλαζονεία των πλουσίων που μας γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια και για τα φερέφωνά τους από την κάθε κυβέρνηση που πειθήνια εφαρμόζουν αυτά που λένε τα αφεντικά τους. Θυμώνω πολύ με την παράδοση όλων εμάς στη δύναμη του κεφαλαίου, στη υλισμό που έχει κυριεύσει τα πάντα και έχει καθηλώσει όλους μας μπροστά από μια οθόνη τηλεόρασης.

Δυστυχώς δε μπορώ να συμμεριστώ την άποψή σου περί κοινωνικής ειρήνης. Κοινωνική ειρήνη δεν θα υπάρξει όσο η εκμετάλλευση κάθε μέρα θα γίνεται και πιο μεγάλη. Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που θα χύνουν τον ιδρώτα του προσώπου τους για να πάρουν ένα κομμάτι ψωμί, ενώ άλλοι χωρίς να κάνουν τίποτα θα βγάζουν κάποια εκατομμύρια.

Ευτυχώς ή δυστυχώς δε γεννήθηκα πλούσιος. Γι αυτό και επιθυμώ μια δικαιότερη κατανομή του πλούτου από την κοινωνία μας. Και δεν τρέφω αυταπάτες: αυτό δε θα γίνει χαϊδεύοντας τους κρατούντες και τους έχοντες την εξουσία, αλλά θα γίνει με σύγκρουση. Και η σύγκρουση θα γεννηθεί μέσα από τα σπλάχνα του κόσμου που ζούμε, θα είναι αποτέλεσμά του, ακριβώς όπως και η σύγκρουση αυτών των ημερών.

Το μίσος δεν είναι πάντα ένα κακό συναίσθημα. Και δεν μπορώ παρά να το παραδεχτώ: Μισώ αυτούς που με υποτιμούν, αυτούς που με εκμεταλλεύονται, αυτούς που με θέλουν υποταγμένο. Και θα παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις να νικηθούν. Ένας κόσμος γεμάτος αγάπη είναι ουτοπικός. Είναι ο κόσμος που πρεσβεύει ο χριστιανισμός και ο κόσμος αυτός πολύ απλά δεν υπάρχει.

Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν μια αφορμή. Και βεβαίως ο Αλέξης έγινε σύμβολο, ακόμα και αν δεν το ήθελε, γιατί κάθε αγώνας θέλει και τα σύμβολά του. Όμως μη γελιόμαστε. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αυθόρμητα κατέβηκαν στο δρόμο για να διαδηλώσουν, ακόμα και καίγοντας και καταστρέφοντας, δεν το έκαναν από θλίψη για τον Αλέξη που στο κάτω κάτω ούτε που τον ήξεραν. Βγήκαν να διαδηλώσουν την αγωνία και το θυμό τους για τη ζωή τους που δεν έχει διέξοδο. Και γι αυτό δεν χρειάστηκαν να αναλογιστούν ούτε σε τι έφταιγαν οι ίδιοι, ούτε να κάνουν ψυχανάλυση. Σε μας εναπόκειται τώρα να σκεφτούμε τους λόγους που γίνονται όλα αυτά και να τοποθετηθούμε απέναντί τους.

Με τιμή

Ηνίοχος

Απώθηση των μαθητών σε ειρηνική διαμαρτυρία στο Σύνταγμα 13-12-2008

Τα "ηρωικά ΜΑΤ" όπως έλεγε κι ο Χουντοπολύδωρας εχθές το βράδυ απώθησαν τους μαθητές που έκαναν ειρηνική καθιστική διαμαρτυρία στο Σύνταγμα ψεκάζοντάς τους με χημικά στα πρόσωπα. Το παρακάτω βίντεο δημοσιεύτηκε από έναν μαθητή που έπαιρνε μέρος στη διαμαρτυρία. Είναι χαρακτηριστικό των μεθόδων της καταστολής που χρησιμοποιεί η αστυνομία και όσον αφορά την καραμέλα ότι όλα τα κάνουν οι κουκουλοφόροι το βίντεο μιλάει από μόνο του. Στην παρούσα περίπτωση οι κουκουλοφόροι φορούν αντιασφυξιογόνες μάσκες και ανήκουν στην αστυνομία, στη δε νοοτροπία είναι απλό: φασίστες... Αν νομίζουν ότι έτσι θα κάμψουν τις διαματρυρίες μας, είναι μακριά νυχτωμένοι! Όλοι στο δρόμο!



Αυτή είναι η μαρτυρία του νεαρού που τράβηξε το βίντεο όπως δημοσιεύτηκε στο youtube


Κάθε βράδυ στο Σύνταγμα, από την δευτέρα 8/12/08, μαζευόμαστε και κάνουμε μια ειρηνική διαδήλωση. Στις 13/12/2008 έγινε μία ειρηνική διαδήλωση. Φωνάζαμε συνθήματα, τραγουδούσαμε, μέχρι που, γύρω στις 12 το βράδυ, μας περικύκλωσαν τα ΜΑΤ. Τους είδαμε ότι είχαν προετοιμαστεί, φορόντας μάσκες και μετά, χωρίς να έχει προηγηθεί κάτι, προσπαθούσαν να διαλύσουν την ειρηνική διαδήλωση με χημικά (παρεπιπτώντος, επειδή έφαγα το χημικό στην μούρη, δεν μπορείτε να φανταστείτε πως πονάει) και ξύλο με τα γκλοπ. Δύο κοπέλες και ένα παλληκάρι πήγαν στο νοσοκομείο, η μία κοπέλα και το παιδί λόγω άσθματος, και η άλλη λιποθύμησε από το χημικό και την έδειραν. Ένα παιδί το βάρεσαν στο κεφάλι, και ένα άλλο το χτύπησαν στα πόδια.

Την προηγούμενη νύχτα, γύρω στις 2:00, που τελείωσε η προηγούμενη διαδήλωση ήσυχως, είχαμε μείνει μιά ομάδα 10 παιδιών μπροστά από την Βουλή και ετοιμαζόμασταν να αποχωρήσουμε. Εκείνη την στιγμή, προς εκπλήξεως μας, βλέπουμε τον Παυλόπουλο, μαζί με την φρουρά του, να έρχεται προς το μέρος μας και να μας λέει ότι έτσι πρέπει να γίνονται οι διαμαρτυρίες, ειρηνικά και ότι τον συγκινήσαμε.
Τα σχόλια δικά σας...

Κινητοποιήσεις στις οποίες συμμετέχει και καλεί το ΔΙΚΤΥΟ

Επειδή, δημιουργούνται καλοπροαίρετες, αγχωμένες ή και κακοπροαίρετες ερμηνείες για το ποια πορεία ακολουθεί το Δίκτυο, ανεβάζουμε το κάλεσμα με το οποίο το Δίκτυο έκλεισε την κατάληψη στον 9.84 και όχι τις κινητοποιήσεις...

Κυριακή 14/12, 18:00: Τζαβέλα και Μεσολογγίου Πρωτοβουλία Κατοίκων Εξαρχείων

Δευτέρα 15/12,11:00: ΓΑΔΑ Φοιτητικό Μαθητικό συλλαλητήριο.

Τρίτη 16/12,18:00 Αστυνομικό Τμήμα Εξαρχείων Πρωτοβουλία Κατοίκων Εξαρχείων

Πέμπτη 18/12,12:00 Προπύλαια Πανεκπαιδευτικό Συλλαλητήριο και Απεργιακή Συγκέντρωση Εργαζομένων

17:00 Σύνταγμα Αντιρατσιστικό Συλλαλητήριο

Παράλληλα, έχει συγκροτηθεί ένα Δίκτυο Πανελλαδικής Αλληλεγγύης σε συλληφθέντες-είσες (γηγενείς και αλλοδαπούς). Όποιος διαδηλωτής –τρια γνωρίζει για συλλήψεις ή /και συλληφθέντες ανά την Ελλάδα, ας καλέσει (ή ας προωθήσει σε λίστες) τα τηλέφωνα 6944277516, 6972245791, 6977423127

Σιχαίνομαι

Σιχαίνομαι τους φιλήσυχους, τους νομοταγείς, αυτούς που αναζητούν την τάξη. Που θέλουν να πηγαίνουν κάθε μέρα στη δουλειά τους, να συνεχίζουν τη ζωή τους απρόσκοπτα, χωρίς κανένας εξωτερικός παράγοντας να τους σταματά. Αυτούς που με μια θεσούλα στο Δημόσιο, τις πιο πολλές φορές με μέσο, έχουν λύσει πια τα υπαρξιακά και βιοποριστικά τους προβλήματα και περιφέρονται σα ζόμπι από το γραφείο στο σπίτι και τανάπαλιν, σε έναν αέναο φαύλο κύκλο χωρίς νόημα. Τις νοικοκυρούλες, κλεισμένες ολόκληρη την ημέρα στο σπίτι τους, να καθαρίζουν και να ετοιμάζουν το φαϊ για τα παιδιά, να παρακολουθούν τα πρωινάδικα, το Μαμαλάκη να μαγειρεύει και τα σίριαλ να παίζουν.

Σιχαίνομαι τους πωλητές και τις πωλήτριες των τραπεζικών καρτών και κάθε είδους τηλεφωνικού ντίλινγκ που με ενοχλούν κάθε τρεις και λίγο, οποιαδήποτε ώρα και στιγμή τους καπνίσει. Τα παχουλά και καλοντυμένα αφεντικά τους, που πηγαίνουν με τη Μερσεντές στη δουλειά κάθε πρωί και αναλόγως πώς έχουν ξυπνήσει τα βάζουν με τους υφισταμένους τους. Τα λαμόγια που αγοράζουν μικρές επιχειρήσεις οι οποίες πάνε κατά διαόλου και τις κρατάνε μόνο και μόνο για να κάνουν ξέπλυμα χρημάτων που έχουν αποκτήσει από άλλες δραστηριότητες.

Σιχαίνομαι τους δικηγόρους, συμβολαιογράφους, δικαστές, νομικούς, μπάτσους και λοιπούς κρατικούς και μη ταγούς που σε απευθείας διασύνδεση με το σύστημα και τους "θεσμούς" είναι υπεύθυνοι για το φίμωμα κάθε διαφορετικής φωνής. Που είναι ο τρόπος κάθε εκτελεστικής εξουσίας να επιβάλλει τη γνώμη της. Που είναι οι στυλοβάτες της Δημοκρατίας.

Σιχαίνομαι τους κάθε είδους κρατικούς λειτουργούς, βουλευτές, δημάρχους, νομάρχες, διοικητές κρατικών οργανισμών, γενικούς γραμματείς υπουργείων, προέδρους ασφαλιστικών ταμείων, διοικητές τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων. Που προσπαθώντας να αποκομίσουν όλο και μεγαλύτερο κέρδος μάς έχουν σφίξει τη θηλειά στο λαιμό.

Σιχαίνομαι τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του, που είναι τόσο ανίκανοι ακόμα και να παραιτηθούν. Παραδομένοι στα οικονομικά συμφέροντα που τους υποστηρίζουν, έχουν γίνει ξεκάθαρα πια μαριονέτες αδύναμες και αμήχανες, που είναι χωρίς λόγο στην εξουσία απλά επειδή έτυχε να έχουν γεννηθεί με ένα ισχυρό επίθετο. Τα πολιτικά κόμματα που προσπαθούν να χειραγωγήσουν τις πολιτικές εξελίξεις για να αποκτήσουν πολιτικά οφέλη.

Σιχαίνομαι τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα, τις εφημερίδες, τους τηλεοπτικούς σταθμούς, τις μεγάλες διαδικτυακές ιστοσελίδες που σκόπιμα παραπληροφορούν, που τρέχουν πίσω από τις διαδηλώσεις για να πάρουν πλάνα αλλά που όταν βλέπουν ότι η κατάσταση τραβάει παραπάνω, λένε "έλα φτάνει τώρα, επιστρέψτε στα σπίτια σας", έντρομοι μπροστά στο γεγονός ότι δε μπορούν να ελέγξουν την κοινή γνώμη, που βλέπουν τη δύναμή τους να φυλλοροεί.

Σιχαίνομαι τους πνευματικούς ανθρώπους, τους "αναγνωρισμένους", τους ανθρώπους του σιναφιού μου, που κλεισμένοι μέσα σε ένα δικό τους κόσμο, παραδομένοι σε ένα λήθαργο που διαρκεί για πάντα και που τίποτα δε φαίνεται ικανό να τους βγάλει από κει. Μαυλιστές του λαού, ζουν μια γκλαμουράτη ζωή, κουτσομπολεύοντας και σκάβοντας το λάκκο ο ένας του άλλου, αποσκοπώντας σε όλο και μεγαλύτερη "αναγνώριση". Που έχουν μετατραπεί σε ουραγούς των εξελίξεων, τρέμοντας μήπως και η κατάσταση αλλάξει και χάσουν την εύνοια των ισχυρών που υποστηρίζουν.

Σιχαίνομαι τους δασκάλους, αυτούς που αναλαμβάνουν να διδάξουν τα παιδιά μας το σωστό, το ηθικό, το νόμιμο.

Σιχαίνομαι εσένα μικρέ, αδύναμε και δειλέ ανθρωπάκο, που "κοιτάς τη δουλειά σου".

Σιχαίνομαι τα χυδαία σου σκανδαλοθηρικά και αιμοβόρα ένστικτα που ενώ φοβάσαι να τα εκφράσεις δυνατά, κάθεσαι μπροστά από την τηλεόραση, κοιτάς την καταστροφή και κατά βάθος χαίρεσαι με τη δυστυχία του άλλου εκφράζοντας ένα θυμό που στην ουσία απευθύνεται στον εαυτό σου.

Σιχαίνομαι εμένα τον ίδιο και τη γενιά μου, τη γενιά αυτών που μπαίνουμε σε λίγο στα 40, που απεμπολήσαμε τα όνειρά μας για ένα καλύτερο κόσμο. Που χαθήκαμε μέσα στην καθημερινότητα και σήμερα είμαστε βολεμένοι. Πώς μπορούμε να κοιτάξουμε στα μάτια αυτά τα παιδιά που τούτες τις μέρες κατεβαίνουν στις πόλεις και διαδηλώνουν απαιτώντας έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο; Μίζεροι και τραγικά ανεπαρκείς κρυμμένοι στο καβούκι μας προσευχόμαστε όλο αυτό να τελειώσει το γρηγορότερο. Γεράσαμε!

Οδός Αλεξάνδρου Γρηγορόπουλου

Αυτή είναι η οδός Μεσσολογγίου στα Εξάρχεια, στο σημείο ακριβώς όπου δολοφονήθηκε ο Αλέξης. Κάποιοι σήμερα τοποθέτησαν αυτή την ταμπέλα στη γωνία με τη Τζαβέλα, εκεί όπου ξεψύχησε.

Πορεία 11 Δεκεμβρίου 2008 στο κέντρο της Αθήνας

Η πορεία είχε πολύ κόσμο. Ξεκίνησε γύρω στις 7 το βράδυ από το Σύνταγμα και πέρασε από εκεί στην Πανεπιστημίου. Οι μπάτσοι την είχαν στήσει στη Βουλή και μετά ακολουθούσαν στην Πανεπιστημίου την πορεία από πίσω. Ήταν πολύ προσεκτικοί έτσι ώστε να μην αφήσουν να γίνουν καταστροφές σε μαγαζιά και γι αυτό δεν άφησαν να περάσει κανείς στη Βουκουρεστίου και γενικά πάνω από την Πανεπιστημίου. Υπήρχαν διμοιρίες των ΜΑΤ στο πλάι του δρόμου. Κάποια στιγμή μάλιστα έκαναν την εμφάνισή τους και διμοιρίες της αντιτρομοκρατικής, που φορούσαν μαύρα κράνη.

Τα πνεύματα οξύνθηκαν στη γωνία Πανεπιστημίου με Βασιλίσσης Σοφίας και εκεί έπεσαν και μερικές μολότοφ. Μετά οι διαδηλωτές συνέχισαν προς τα κάτω και έμειναν συο χώρο των Προπυλαίων περίπου μέχρι τις 10, όπου έγινε πετροπόλεμος. Τα ΜΑΤ είχαν στηθεί στην Κοραή και κάποια στιγμή γύρω στις 9 το βράδυ έριξαν και ένα δακρυγόνο μέσα στο σταθμό του μετρό στο Πανεπιστήμιο. Ένας φίλος μου που εκείνη τη στιγμή ερχόταν με το μετρό μου είπε ότι μέσα στο σταθμό οι υπάλληλοι φόρεσαν αντιασφυξιογόνες μάσκες!

Οι σταθμοί του μετρό στο Σύνταγμα και το Πανεπιστήμιο έκλεισαν από εκείνη τη στιγμή και για αρκετή ώρα.

Παραθέτω επίσης και μερικές φωτογραφίες από τη σημερινή πορεία. Η ποιότητα δεν είναι τέλεια, ωστόσο δίνει μια εικόνα του τι συνέβη.

Η πρώτη εικόνα είναι από τη συμβολή των οδών Τζαβέλα και Μεσσολογγίου, το σημείο όπου έπεσε νεκρός ο Αλέξης. Εκεί μπορείτε να αφήσετε μηνύματα η λουλούδια. Έχει αφήσει μηνύματα πολύς κόσμος. Εγώ διάλεξα να φωτογραφίσω ένα που είναι γραμμένο στα Ισπανικά και λέει: "Καλό ταξίδι Αλέξη, θα ειδωθούμε στην άλλη ζωή. Τα δάκρυά μας θα είναι η βενζίνη που θα κάνει να λάμψει αυτή η πυρκαγιά. Να αντισταθούμε τώρα, αλλιώς θα είμαστε οι επόμενοι! Στη μνήμη του Aλεξ να κάνουμε να το πληρώσουν οι μπάσταρδοι!

ΝΙΚΟΣ Κ."

Δίκτυο Δημοσιογραφίας πολιτών: Πρώτη συνάντηση

Update 11-12-08: Χθές καταφέραμε - παρά τα επεισόδια που γινονταν στη Στουρνάρη, να βρεθούμε 20 περιπου άτομα, εκπρόσωποι των indy, UFU, tvxs, radiobubble, bloggers και άλλοι προκειμένου να συζητήσουμε την δυνατότητα δημιουργίας ενος δικτύου δημοσιογραφίας των πολιτών. Η συζήτηση κινήθηκε σε καλό κλίμα και βεβαίως δεν κατέληξε ακόμα, όμως φτάσαμε σε μερικά πρώτα συμπεράσματα:1. Το μοντέλο του tagging που εφαρμόστηκε με το #griots στο twitter και αλλού είναι πετυχημένο και οτι πιο ενδεδειγμένο σε περιόδους κρίσης ελείψει έτοιμης πλατφόρμας ή εργαλείων. Θα πρέπει να δούμε πόσο μπορεί να καλλιεργηθεί αυτό, με προσθήκη κάποιων ακόμα -λίγων- tags. Επίσης θα πρέπει να δούμε αν υπάρχει κόσμος να αναζητήσει και να βάλει tags σε υλικό που δημιουργήθηκε αυτές τις μέρες αλλά δημοσιεύτηκε χωρίς το #griots. Ηδη αν πετύχουμε αυτό - θα χρειαστεί πολύ βοήθεια, απο πολλούς - θα καταφέρουμε να φτιάξουμε ένα συγκλονιστικό αρχείο για τα επόμενα χρόνια.2. Να δημιουργηθει ένας agreggator στον οποίο θα συγκεντρώνεται οτι δημοσιεύεται κάτω απο τα σχετικά tags.3. Να δημιουργηθει ειδικό youtube channel (αν και με τα tags ίσως να μην είναι απαραίτητο) και να σηκώνονται βίντεο εκεί και στο tvxs. 4. Ειδικό κανάλι ήχου στο Radiobubble και αλλού.5. Για το txt τα αυτά ισχύουν για το indy και όπου αλλού μπορούν να δημοσιεύονται κείμενα.6. Το θέμα των media centers στα οποία να μπορεί να καταφύγει κανείς αν χρειαστεί βοήθεια απο τεχνικούς ή να σηκώσει κάτι γρήγορα το αφήσαμε ανοιχτό. Υπάρχει διάθεση απο indy, radiobubble, Εξάντα και tvxs να υποδέχονται και κάποιο κόσμο. Είναι ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά θέλει δουλειά ακόμα.7. Να φτιαχτεί κείμενο οδηγιών για τον κόσμο, δημιουργικό και “εργαλειοθήκη” και βεβαίως να προωθηθεί εντατικά απο πολλoύς.
Εκδηλώνεται εκ του μακρόθεν, διάθεση απο πολύ κόσμο να βοηθήσει, πράγμα παρήγορο. Ξεκαθαρίσαμε μεταξύ μας οτι δεν μας ενδιαφέρει να κάνουμε κάτι που θα καθοδηγείται πολιτικά, θέλουμε ένα ανοιχτό σύστημα. Ομως σίγουρα προκύπτουν ερωτήματα σε διάφορα επίπεδα τα οποία θα πρέπει να απαντήσουμε γρήγορα και όσοι περισσότεροι γίνεται. Αν για παράδειγμα συμφωνήσουμε οτι αξίζει να υπάρξει μια ειδική σταχυολόγηση για τις περιπτώσεις αστυνομικής αυθαιρεσίας, ίσως πολλοι θεωρήσουν οτι αυτό εμπεριέχει άποψη. Επιπλέον σε οτι με αφορά προσωπικά θεωρώ οτι έχει κάθε νόημα να κινηθούμε άμεσα επειδή ακριβώς υπάρχει μια κίνητικότητα στην κοινωνία η οποία προκειμένου να μην χειραγωγηθεί, ελεγχθεί, κατασταλεί ή δαιμονοποιηθεί χρειάζεται ένα ουδέτερο περιβάλλον ενημέρωσης. Αυτό δεν είναι το περιβάλλον των παραδοσιακών ΜΜΕ. Ισως είναι το περιβάλλον ενος πραγματικού κινήματος δημοσιογραφίας των πολιτών.

Αναδημοσίευση από το indymedia

Τα ΜΑΤ σήμερα χτύπησαν τον Αντώνη Καρρά!
δημοσιεύτηκε χθες από anonymous τροποποιήθηκε χθες
http://valiacaldadog.blogspot.com/2008/12/blog-post_18.html

Βρήκα αυτή τη σημερινή φωτογραφία στα πρακτορεία. Η λεζάντα της λέει: «A man stands in front of riot policemen during a demonstration in Athens December 9, 2008. Hundreds of protesters threw stones and bottles at lines of riot police outside the Greek parliament on Tuesday, in a fourth day of anti-government clashes triggered by police killing a teenager. REUTERS/John Kolesidis (GREECE)» Ο (εμφανώς νεαρός) φωτογράφος δεν αναγνώρισε τον Κύριο (με κεφαλαίο Κ) Αντώνη Καρρά. Που αν και είναι μέλος του ΠΑΣΟΚ δεν έλειψε από κανέναν αγώνα της νεολαίας. Δεν επανεξελέγη βουλευτής γιατί δεν «είχε βάλει κάτι στην άκρη» όπως άλλοι. Και πορεύεται στην ένατη δεκαετία της ζωής του με μοναδικό όπλο την αξιοπρέπειά του.

Η επόμενη λεζάντα του ίδιου φωτογράφου είναι «A man's hand drips blood as he stands in front of riot policemen during a demonstration in Athens December 9, 2008. Hundreds of protesters threw stones and bottles at lines of riot police outside the Greek parliament on Tuesday, in a fourth day of anti-government clashes triggered by police killing a teenager. REUTERS/John Kolesidis (GREECE)»

Ο κόκκινος φάκελος, το γηρασμένο χέρι που τρέχει αίμα, και το χαρακτηριστικό σακάκι, με πείθουν ότι το χέρι είναι του Κύριου Αντώνη Καρρά. Σαν δεν ντρέπονται τα θρασύδειλα αρχιδάκια των ΜΑΤ, που χτύπησαν έναν άνθρωπο 80+ ετών! Όχι μόνο επειδή έχει θυσιάσει τα πάντα για τη δημοκρατία αλλά και επειδή θα μπορούσε να είναι παππούς τους.

Κάλεσμα

Κάλεσμα για τη δημιουργία ενος δικτύου δημοσιογραφίας των πολιτών δημοσιεύτηκε σήμερα από frog

Ραντεβού στις 19:00 σήμερα Τετάρτη 10/12

Η ανάγκη:
Για πρώτη φορά μετά απο πολλά χρόνια μονοφωνίας της TV και των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης γινόμαστε μάρτυρες μιας πλουραλιστικής ενημέρωσης χάρη στο internet και τα social media. Οι πολίτες έχουν τα μέσα και παίζουν ρόλο είτε στο να παράγουν ενημέρωση, είτε στο να την ελέγχουν και να τη φιλτράρουν. Καθώς βρισκόμαστε σε μια κατάσταση κοινωνικής αναταραχής και σημαντικών αλλαγών στην ελληνική κοινωνία, είναι ανάγκη να διαφυλάξουμε, να καλλιεργήσουμε και να πάμε ένα βήμα πιο κάτω την νέα αυτή μορφή δημοσιογραφίας.

Ο στόχος:
Η δημιουργία εργαλείων, δικτυακών τόπων και συνθηκών για την ανάπτυξη ενος κινήματος δημοσιογραφίας των πολιτών, πολύ γρήγορα προκειμένου να μην αφεθεί η επικοινωνιακή διχείριση της κρίσης σε διαμεσολαβητές που διαθέτουν δική τους ατζέντα.

Ο τρόπος:
Η αλήθεια είναι οτι αν τον ήξερα θα τον εφάρμοζα και θα τελειώναμε. Νομίζω πως πρέπει να δημιουρήσοπυμε τις συνθήκες για να βγεί ο κόσμος με κινητά και λαπτοπ στο δρόμο να καταγράψει τι συμβαίνει, ενω άλλος κόσμος θα ελέγχει απο το pc του και θα φιλτράρει πληροφορίες. Για τη διευκόλυνση μιας τέτοιας προσπάθειας μπορούν να οριστούν κάποια κέντρα τύπου σε διάφορα σημεία της πόλης με ειδίκευση στο κείμενο, τον ήχο, το βίντεο, όμως η ουσιαστική δουλειά θα γίνει online. Ισως ένας aggregator που θα δουλεύει με συγκεκριμένα tags όπως το griot (;;;) Εχω ήδη ζητήσει να μπούν στην συζήτηση, το Radiobubble, o Εξάντας και σκεφτόμουν να προσεγγίσω και το TVXS. Ενδιαφέρον έχουν επίσης δείξει το indy.gr και το UFU.

Η πρόταση:
Να τα αποσαφηνίσουμε όλα αυτά αύριο (Τετάρτη) το απόγευμα στις επτά η ώρα στο χώρο του Δικτύου για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, στην πλατεία Εξαρχείων στην οδό Τσαμαδού - εφόσον βεβαίως οι συνθήκες το επιτρέψουν. Και φυσικά online εδώ ή σε κάποιο wiki.

To Moto:
Να πάρουμε την ενημέρωση στα χέρια μας.

Κίνδυνος

Τα πράγματα εκτραχύνονται. Ήδη διαδίδονται ειδήσεις ότι επίκειται εφαρμογή κατάστασης έκτακτης ανάγκης με ταυτόχρονη κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και μεταφορά δυνάμεων ειδικευμένων στην καταστολή διαδηλώσεων από τη Γαλλία και τη Βρετανία. Διαβάστε εδώ και εδώ.

Από ό,τι φαίνεται η κυβέρνηση σε μια ύστατη προσπάθεια να αναλάβει τον έλεγχο μιας κατάστασης που η ίδια δημιούργησε, είναι αποφασισμένη να πάει τα πράγματα στα άκρα.
Αυτή τη δύσκολη στιγμή είναι πολύ σημαντικό να προασπίσουμε τη Δημοκρατία μας.
Όχι στα σχέδια του συντηρητικού παρακράτους!

Διαβάστε νέα για την κατάληψη της ΑΣΟΕΕ εδώ.

Update1:

Φωτογραφίες από το junglereport

Εμετός

Η κατάσταση με γεμίζει οργή. Σήμερα προσπάθησα να μην κατέβω στην κατάληψη του Πολυτεχνείου και της ΑΣΟΕΕ. Προσπάθησα να πάρω λίγο απόσταση από τα γεγονότα. Εχθές τη νύχτα γύρω στις 2.30 το πρωί, αφού ποστάρησα, ήμουν σε τρομερή υπερένταση. Πήρα λοιπόν το αυτοκίνητο και κατέβηκα την Αλεξάνδρας φτάνοντας μέχρι το Πολυτεχνείο. Αφού παρκάρησα κάπου στην Τρίτης Σεπτεμβρίου, έφτασα μπροστά από το Πολυτεχνείο.

Οι μπάτσοι είχαν φύγει, μάλλον τριγυρνούσαν στα γύρω στενά. Παντού υπήρχε οργή ρέουσα. Την έβλεπες παντού. Στο γωνιακό κατάστημα Πατησίων και Μάρνη, που δεν ξέρω τι ήταν πριν, αλλά τώρα ήταν μια χούφτα αποκαϊδια. Κάπνιζε ακόμα όταν έφτασα. Μπροστά του υπήρχαν οχήματα της Πυροσβεστικής, τρία με τέσσερα τον αριθμό. Προχώρησα προς το Πολυτεχνείο. Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος Rodolfo Valentino ακόμα μέσα.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή κάποιοι χτυπούσαν τις πόρτες του Casa d' Italia, ώσπου κατόρθωσαν κάποια στιγμή να σπάσουν το τζάμι και να πετάξουν μέσα ένα στουπί αναμμένο. Εκείνη τη στιγμή με έπιασε απελπισία και οργή. Η θέα των νεαρών, 17 με 20 χρονών θα 'τανε, που χωρίς να υπολογίζουν την αξία την ιστορική και την πολιτιστική παραδίδουν τα πάντα σε μια φωτιά, είναι κάτι που δεν μπορώ να το δεχτώ. Τηλεφωνώ αμέσως στην Πυροσβεστική. Μου απαντά μια κοπέλα που μου λέει ότι θα κάνει ότι μπορεί.
Μετά από λίγα λεπτά τα Πυροσβεστικά από το διπλανό στενό καταφτάνουν για να δεχτούν τον καταιγισμό από πέτρες από τους καταληψίες.

Έμεινα εκεί μέχρι τις 4 περίπου τα ξημερώματα. Φεύγοντας πέρασα μπροστά από το Αρχαιολογικό Μουσείο. Μου φαινόταν απίστευτο ότι υπήρχαν άνθρωποι που σκέφτονταν να το παραδώσουν στις φλόγες. Χωρίς αυτά που έχει μέσα τι θα γίνουμε; Τι θα κάνουμε όλοι εμείς χωρίς την ταυτότητά μας; Πόσες ενοχές θα κουβαλάμε όλοι εμείς που επιτρέψαμε να συμβεί αυτό, πώς θα το εξηγήσουμε στις επόμενες γενιές;

Σήμερα παρακολούθησα τα πράγματα κατά το μεγαλύτερο μέρος από την τηλεόραση. Η κατάσταση είναι εμετική. Ο κάθε αμόρφωτος δημοσιογράφος που έχει πάρει ένα μικρόφωνο βγαίνει και μιλάει λέγοντας τη μια παπαριά μετά την άλλη. Αλλά ακολουθούν κι άλλα πιο εμετικά: Το ΚΚΕ τα κάνει πλακάκια με τη Δεξιά του κυρίου γιά να κάνει πλιάτσικο στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Η υπόθεση έχει βέβαια ξεκινήσει από χθες με τη σπουδή που δείχνουν όλοι οι κυβερνητικοί χαρτογιακάδες, που περιφέρονται από το ένα κανάλι στο άλλο, για να δώσουν τα εύσημα στους κομμουνιστές για την περιφρούρηση της πορείας τους. Και αντίστοιχα το ΚΚΕ ανταποδίδει τη φιλοφρόνηση λέγοντας ότι δεν είναι ώρα να μιλαμε για παραίτηση της κυβέρνησης και εκλογές. Αν δηλαδή δεν είναι τώρα ώρα να μιλάμε για εκλογές, τότε πότε;;;;;;

Έπειτα οι μπάτσοι που πυροβόλησαν και η στάση της ΕΛΑΣ, που μάλλον δεν έχει πάρει χαμπάρι από όλα αυτά που γίνονται αυτές τις μέρες. Συνεχίζουν να μας εμπαίζουν. Στην αρχή αρνούνται ότι κάποιος πυροβόλησε, αλλά μετά από την πίεση των γεγονότων, στην αρχή παραδέχονται ότι έγινε ένας πυροβολισμός. Όταν πια δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να κρύψουν την αλήθεια, παραδέχονται ότι έγιναν περισσότεροι από ένας.

Επίσης οι μπάτσοι που είχαν το θράσος να πάνε στην κηδεία του Αλέξη αλλά και ο ανίκανος να επιβληθεί στους υφισταμένους του υπουργός Εσωτερικών Παυλόπουλος ο οποίος αποκαλεί το δολοφονηθέντα με το μικρό του όνομα για να δείξει οικειότητα. Να δείξει ότι συμπάσχει. Παρόλαυτα οι μπάτσοι συνεχίζουν να πυροβολούν και σήμερα.

Κάποια στιγμή γυρνώντας στο διαδίκτυο πέτυχα αυτό το εμετικό και ιταμό βίντεο:
http://www.youtube.com/watch?v=xLqVd6ZAyo0]. Δεν ξέρω με ποι τρόπο μπορεί να κατέβει, πάντως αποτελεί πρόκληση στη μνήμη του Αλέξη αλλά και στη νοημοσύνη όλων μας.

Τα φασισταριά της Χρυσής Αυγής αλυχτάνε στους δρόμους. Ας μην τους επιτρέψουμε να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Όλοι στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ στις 12 στο Σύνταγμα.

Για το τέλος ένα παλιότερο βίντεο του junglereport με πρωταγωνιστή τον Καρατζαfuhrer. Είναι επίκαιρο, τώρα που τα φασισταριά είναι στους δρόμους, να θυμηθούμε τους πολιτικούς τους εκφραστές.

Ταραχές στην Αθήνα

Μπροστά από τη Λυρική Σκηνή εχθές ώρα 9 το βράδυ










Οδός Ακαδημίας από τη γωνία της Μαυρομιχάλη

Ο υπαίτιος

Παραιτηθείτε κύριε Καραμανλή

Είναι απίστευτα αυτά που είδα στο κέντρο της Αθήνας. Πράγματα που δεν έχω δει ποτέ μέχρι τώρα στα 25 περίπου χρόνια που συμμετέχω σε πορείες και διαδηλώσεις και παρακολουθώ την πολιτική κατάσταση.

Ολόκληρη η πόλη παραδομένη στις φλόγες, παντού το χάος και η αναρχία. Αισθάνθηκα ότι ήμουν σε ένα νησί που ανήκει διοικητικά σε μια χώρα, αλλά που η πρωτεύουσα της χώρας αυτής βρίσκεται μακριά, πολύ μακριά, μας χωρίζει ένας ωκεανός.

Ανεβαίνοντας την Πατησίων με κατεύθυνση από τα Πατήσια προς το κέντρο και περνώντας μπροστά από το Πολυτεχνείο, τα πράγματα ήταν ήρεμα. Όχι όμως για πολύ. Πλησιάζοντας προς την Ομόνοια η κατάσταση άρχισε να αλλάζει. Το αισθάνθηκα αυτό πρώτα από όλα από τη μύτη μου. Η μυρωδιά των δακρυγόνων όσο πλησίαζα προς την Πανεπιστημίου γινόταν πιο έντονη. Άρχισα να κλαίω, να βήχω και να φτερνίζομαι.

Αυτό όμως που αντίκρυσα στη συμβολή της Πανεπιστημίου με την Πατησίων με σόκαρε. Το κτήριο της Εθνικής Τράπεζας, το εμβληματικό άλλοτε ξενοδοχείο Excelsior, παραδομένο στις φλόγες. Και από τον τελευταίο όροφο να κρέμονται σαν τα σταφύλια τρεις με τέσσερις άνθρωποι εγκλωβισμένοι από τη φωτιά. Από κάτω τα οχήματα της Πυροσβεστικής να καταβάλλουν απεγνωσμένες προσπάθειες να τους απεγκλωβίσουν. Εκεί τράβηξα και αυτό το βίντεο του απεγκλωβισμού ενός από τους ανθρώπους αυτούς.

Προχώρησα παραπάνω. Έστριψα στην Πανεπιστημίου με κατεύθυνση προς τα Προπύλαια. Περνώντας μπροστά από το ξενοδοχείο Τιτάνια βλέπω μια σπασμένη βιτρίνα και ανθρώπους έξω με βαλίτσες στα χέρια να συζητούν. Στη γωνία της Μπενάκη ένα αυτοκίνητο κατεστραμμένο ολοσχερώς. Είναι ένα κουπέ διθέσιο Mazda και η φωτιά μέσα του ακόμα σιγοκαίει. Προχωρώ μερικά μέτρα ακόμα. Το νεοκλασικό της Εθνικής Κτηματικής Τράπεζας έχει βαφτεί απ' έξω με κόκκινη μπογιά κι ένα σύνθημα έχει γραφτεί επάνω του.

Στη γωνία της Ιπποκράτους αναγκαστικά σταματώ. Χώνομαι στην είσοδο του καταστήματος υποδημάτων Strantzalis, μαζί με άλλους. Απέναντι είναι παραταγμένα τα ΜΑΤ, μια διμοιρία μονάχα ενώ από τα Προπύλαια τους πετάνε πέτρες μια χούφτα αναρχικοί. Οι δρόμοι έχουν μετατραπεί σε πεδίο μάχης. Αρχίζω να φοβάμαι λίγο μη με πάρει καμμία πέτρα από αυτές που πετάνε οι αναρχικοί κι εκείνοι τη στιγμή ένας από τα ΜΑΤ γυρίζει προς το μέρος μας και μας φωνάζει να φύγουμε από κει.

Φεύγω νομίζοντας ότι επίκειται ένα ντου. Αλλά αυτό δε συμβαίνει. Είναι προφανές ότι έχουν πάρει εντολή να μη χτυπήσουν. Μαζί με ένα φίλο που συνάντησα εκεί ανεβαίνουμε προς Ακαδημίας, αλλά είναι αδύνατο να φτάσουμε. Όσο πιο κοντά πλησιάζουμε στη Νομική, που είναι σε κατάληψη, τόσο πιο αποπνικτική γίνεται η ατμόσφαιρα. Τελικά καταφέρνουμε, μέσα από τη στοά του Χόντου να φτάσουμε στη γωνία Χαριλάου Τρικούπη και Ακαδημίας. Εκεί τα πράγματα είναι πια εντελώς εκτός ελέγχου. Η απουσία της αστυνομίας είναι πλήρης. Τα πάντα έχουν παραδοθεί σε μια πύρινη λαίλαπα. Μπροστά στα μάτια μου γίνεται πλιάτσικο στο γωνιακό κατάστημα υποδημάτων Τρικούπη και Ακαδημίας. Το θέαμα είναι σοκαριστικό. Τρέχει να πάρει και ο κάθε πικραμένος. Ένας τύπος κρατάει ένα ζευγάρι γυναικείες μπότες και τις επιδεικνύει. Αρχίζει και με πιάνει οργή.

Τρέχω να φύγω, να κρυφτώ από αυτή την αποκρουστική εικόνα του κράτους μου. Στη γωνία Ιπποκράτους και Ακαδημίας γίνεται πανδαιμόνιο. Η κύρια μάζα του κόσμου είναι εκεί. Εκεί μπροστά πυρπολείται η Εμπορική Τράπεζα, απέναντι από το θέατρο Ακάδημος. Απομακρύνομαι προς το Κολωνάκι εν μέσω δακρυγόνων και πανζουρλισμού.

Ο φίλος μου με κοιτάζει με απόγνωση και μου λέει: "Ελπίζω να μην βάλουν φωτιά και στο κτήριο της Λυρικής και μείνουμε χωρίς δουλειά".

Η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Και γι αυτό φρόντισε η κυβέρνηση να κάνει τα δέοντα. Ποιος φταίει σήμερα γι αυτή την άθλια κατάσταση που αντικρύσαμε όλοι στο κέντρο της Αθήνας; Σίγουρα όχι μόνον οι κουκουλοφόροι που το χέρι τους οπλίστηκε, για να μη ξεχνιόμαστε, από μια αναίτια δολοφονία ενός αθώου παιδιού 15 χρονών από έναν εκρόσωπο του κράτους της καταστολής που τόσα χρόνια ζει και βασιλεύει.

Πού ήταν λοιπόν σήμερα το βράδυ η αστυνομία τη στιγμή που το κέντρο της Αθήνας παραδόθηκε βορά στη βούληση του κάθε πικραμένου; Αυτή η αστυνομία που είναι παρούσα μόνο για να μας σκοτώνει και φυτρώνει εκεί που δεν τη σπέρνουνε, τι έκανε σήμερα για να προστατέψει την πόλη μας αλλά και τους διαδηλωτές από αυτό που επακολούθησε;

Ήταν προφανές ότι η αστυνομία, πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα άμα τη βολεύει, που με τα τόσα εκατομμύρια ευρώ που έχει δαπανήσει από τα χρήματα των φορολογουμένων έχει αποκτήσει τον πιο σύγχρονο εξοπλισμό που υπάρχει, που κινητοποιείται οπλισμένη σαν αστακός στις πορείες του Πολυτεχνείου, σήμερα είχε πάρει ρητή και κατηγορηματική εντολή μη επέμβασης. Κι αυτό συνάγεται από το ότι στις μεγαλύτερες ταραχές στην Αθήνα των τελευταίων 25 χρόνων, ίσως και από τη μεταπολίτευση, εκείνη ήταν επιδεικτικά απούσα.

Δύο είναι οι πιθανοί λόγοι που δόθηκαν αυτές οι εντολές: Πρώτα, ίσως υπάρχει ένα σενάριο από την κυβέρνηση να οδηγηθούν τα πράγματα στα άκρα, έτσι ώστε αυτή να καταφέρει χαϊδεύοντας τα συντηρητικά ένστικτα του κόσμου να στρέψει την κατάσταση προς ίδιον όφελος και έτσι να ξεφύγει από την, εξαιρετικά δυσμενή γι αυτήν σε όλα τα μέτωπα, πολιτική συγκυρία. Έτσι η κυβέρνηση θα εκμεταλλευτεί την κατάσταση χάους και παράλυσης που θα έχει περιέλθει η χώρα ολόκληρη, θα κηρύξει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στις πόλεις, θα κατεβάσει τα ΜΑΤ και θα εμφανιστεί ως ο σωτήρας της κατάστασης.

Έπειτα ίσως να ισχύει το ότι ο κύριος Καραμανλής και οι σύμβουλοί του φοβούνται να αφήσουν την αστυνομία να επέμβει για να προστατέψει το κέντρο από βανδαλισμούς, γιατί φοβούνται ένα καινούργιο περιστατικό σαν το προχθεσινό και μια καινούργια δολοφονία από κάποιον θερμοκέφαλο αστυνομικό.

Αν συμβαίνει το πρώτο τότε η κατάσταση είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για τη χώρα. Σημαίνει ότι έχουμε ένα εκτεταμένο παρακράτος, όπως και το '60, το οποίο βυσσοδομεί για τη φαλκίδευση της Δημοκρατίας μας. Και σε αυτό το παρακράτος, αν όντως έτσι συμβαίνει, έχουμε συμμετοχή της κυβέρνησης, ενδεχομένως και του ίδιου του πρωθυπουργού. Ένα παρακράτος που δε διστάζει να αφήνει να καταστρέφονται περιουσίες και να τίθενται σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές μόνο και μόνο για να αποκομίσει πολιτικά οφέλη.

Αν συμβαίνει το δεύτερο, τότε η κυβέρνηση είναι ανίκανη να ελέγξει τους ίδιους της τους υφισταμένους, τα σώματα ασφαλείας! Είναι χαρακτηριστική η εικόνα του πρωθυπουργού σήμερα την ώρα που έλεγε ότι θα πληρώσουν οι υπαίτιοι. Μια εικόνα αμήχανη, χωρίς καμμία σύνδεση με την τραγικότητα του περιστατικού που συνέβη και χωρίς καμμία συναίσθηση της σοβαρότητας της κατάστασης.

Οτιδήποτε από τα δύο και να συμβαίνει η λύση είναι μία:

Όσο πιο γρήγορα παραιτηθεί αυτή η ανίκανη πια να κυβερνήσει κυβέρνηση, τόσο καλύτερα για όλους μας.

Παραιτηθείτε κύριε Καραμανλή! Ο πολιτικός σας χρόνος τελείωσε.

Οργή

Είχα χρόνια πολλά να μυρίσω δακρυγόνα. Να αισθανθώ το κάψιμο στο λαιμό, να αρχίσουν να τρέχουν τα μάτια μου και αυτό το αίσθημα πανικού που με καταλαμβάνει εκείνη τη στιγμή.

Το Πολυτεχνείο και η ΑΣΟΕΕ τη νύχτα ήταν ήρεμα. Δεν πέρασα από την Ερμού να δω τα κατεστραμμένα καταστήματα. Όμως στη Στουρνάρη που κατάφερα να φτάσω γύρω στις 12 τα μεσάνυχτα η κατάσταση ήταν απελπιστική. Πολλά καταστήματα κατεστραμμένα, με πρώτο και καλύτερο το "Πλαίσιο", το κατάστημα από το οποίο έχει αγοραστεί και αυτός εδώ ο υπολογιστής που γράφω τώρα. Τηλεφώνησα σε ένα φίλο που μένει στη Στουρνάρη γύρω στις 11 το βράδυ. "Έλα, είσαι καλά; Τι έγινε εκεί στην πολυκατοικία, είχατε πρόβλημα; Έμαθα ότι κάηκε μια πολυκατοικία" "Όλα ήρεμα, μην ανησυχείς. Αλλά έγινε χαμός στους δρόμους".

Οι μπάτσοι είχαν αποσυρθεί από την πρώτη γραμμή, είχαν κρυφτεί στη Μπουμπουλίνας, στο κτήριο που ανήκει τώρα στο Υπουργείο Πολιτίσμού, το ίδιο που ήταν κάποτε τα κρατητήρια της ΕΣΑ κατά τη διάρκεια της Χούντας και που αργότερα, από τη δεκαετία του '70 και μετά ήταν τα γραφεία της κομματικής οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ. Μια απειλητική σιωπή διακατείχε το κέντρο της Αθήνας το βράδυ.

Στις 11.30 μπροστά από το Πολυτεχνείο βγαίνουν κάποιοι από μέσα, άλλοι με κουκούλες, οι περισσότεροι χωρίς τίποτα να καλύπτει τα πρόσωπά τους. Η οργή αλλά και η κούραση είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.

Από απέναντι ένα νεαρό ζευγάρι βγάζει φωτογραφίες με το κινητό του. Οι καταληψίες τους επιτίθενται αρχικά φραστικά: "Ασφαλίτεεεεεεεεεςςς!". Κάποιος τους παίρνει στο κυνήγι με ένα καδρόνι. Τα πνεύματα οξύνονται. Αυτός με το καδρόνι βγάζει το μένος του ενάντια στο κτήριο του Ιταλικού Ινστιτούτου, Πατησίων 47. Είναι το ιστορικό κτήριο που αναπαλαιώθηκε πριν από μερικά χρόνια . Σε αυτό το κτήριο έχει τραγουδήσει η Μαρία Κάλας το 1943, μεσούσης της Κατοχής το Stabat Mater του Περγκολέζι μαζί με την Άρντα Μαντικιάν. Η ιστορική μνήμη δυστυχώς δεν έχει τη σημασία που της αξίζει. Ο λόγος πέφτει την ώρα αυτή στο θυμικό. Ευτυχώς η πόρτα δεν σπάει. Αν έσπαγε ίσως να μπορούσε κάποιος να ρίξει μέσα μια μολότοφ.

Δίπλα από το κτήριο αυτό κάποιοι άνθρωποι κοιτούν αποσβολωμένοι, μαζί τους κι εγώ. Μας αποκαλούν ασφαλίτες. Δίπλα τρεις άνδρες, ένας γύρω στα 55, ένας γύρω στα 40 κι ένας γύρω στα 18. Είναι ο ιδιοκτήτης του καταστήματος "Rodolfo Valentino" που βρίσκεται ακριβώς δίπλα, μαζί με το γιο του και τον ανηψιό του. "Αυτό εδώ το κατάστημα είναι όλη μου η ζωή. Δεν έχω άλλους πόρους. Είμαι εδώ από χθες τη νύχτα. Θα μείνω εδώ όσο χρειαστεί."

Όμως η οργή έχει τον πρώτο λόγο. Η οργή που ξεχυλίζει. Είναι η σταγόνα που ξεχύλισε το ποτήρι. Η έκρηξη κυοφορούνταν εδώ και καιρό. Η ανικανότητα της κυβέρνησης να κυβερνήσει, συνταρασσόμενη από τα σκάνδαλα και την οικονομική κρίση. Η υπόθεση Βατοπεδίου, η εμπλοκή σε αυτήν σχεδόν συλλήβδην όλου του πολιτικού συστήματος με εξαίρεση την Αριστερά. Η όλο και μεγαλύτερη υποβάθμιση της ποιότητας ζωής μας η οποία συμβαίνει εδώ και καιρό και πάει όλο και χειρότερα. Η ατιμωρησία όλων αυτών που είναι υπεύθυνοι. "Δεν υπάρχουν υπεύθυνοι", ισχυρίζονται οι άνθρωποι της εξουσίας. Υπάρχει σκάνδαλο και χάος και χαμός και όλα είναι ένα μπουρδέλο, αλλά υπεύθυνοι τίποτα. Μόνο αυτή η γενιά, η γενιά των δεκαπεντάρηδων, η γενιά του Αλέξη-Ανδρέα Γρηγορόπουλου, βρίσκεται στο παρασκήνιο. Όπως ήταν στο παρασκήνιο και η δική μου γενιά όταν ήμουν κι εγώ 15. Να τα σπάσουν είναι ο τρόπος τους να ακουστούν.

Θυμάμαι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, τότε που όλη η Αθήνα ήταν ένα απέραντο εργοτάξιο και που όλοι, μαζί κι εγώ, μέναμε έκθαμβοι και εκστατικοί μπροστά στην καταπληκτική μεταμόρφωση των κεντρικών κτηρίων και των κεντρικών δρόμων. Κτήρια που μέχρι πριν από λίγο ήταν ερείπια μετατρέπονταν σε παλάτια, όπου μπορούσες να δεις όλη την κρυμμένη ομορφιά. Όμως αυτό δεν έμελλε να κρατήσει. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε.

Τα γυαλιστερά κτήρια που αποπνέουν πλούτο και δύναμη έγιναν μόνο από κάποιους που, ενταγμένοι στο παιχνίδι της εξουσίας, πήραν το μεγαλύτερο μέρος από την πίτα. Οι άλλοι, οι πολλοί, όπως ο Αλέξης, έμειναν απ' έξω. Οι κοινωνικοί και οικονομικοί προγραμματισμοί δεν τους συμπεριέλαβαν. Είχαν στόχο να εξυπηρετήσουν τους λίγους ισχυρούς. Οι πολλοί δεν ήταν ισχυροί.

Τα αποτελέσματα είναι αυτά που είδαμε εχθές. Ένα κράτος που για να επιβάλλει την τάξη βασίζεται στην καταστολή, έχει αυτές τις συνέπειες. Το πλήθος ζητάει, απαιτεί,κοινωνική δικαιοσύνη. Και όσο αυτή η κοινωνική δικαιοσύνη δεν απονέμεται, θα δημιουργούνται καταστάσεις σαν τη χθεσινή.

Επιστρέφοντας στο σπίτι περνάω από τα Εξάρχεια γύρω στις 2 τη νύχτα. Τα πράγματα είναι ήρεμα κι εκεί. Μια διμοιρία των ΜΑΤ ετοιμάζεται να μεταφερθεί σε ένα άλλο σημείο. Με περιεργάζονται ερευνητικά, όταν φεύγουν, από πίσω τους βγάζω φωτογραφία.

Επιστρέφω στο σπίτι γύρω στις 3 το πρωί, βρίσκω τα μηνύματα της trip και της incontinentia αλλά δεν έχω διάθεση να γράψω ένα ποστ εκείνη τη στιγμή. Το πρωί ξυπνάω από τις φωνές. Δεν είναι οι φωνές της Λαϊκής Αγοράς που κάθε Δευτέρα γίνεται κάτω από το σπίτι μου, αλλά κάτι πιο δυνατό. Είναι οι φωνές των μαθητών που κάνουν πορεία διαμαρτυρίας στους δρόμους για τη δολοφονία του Αλέξη.

Πρέπει να γράψω το ποστ. Μόλις ανοίγω τον υπολογιστή ακούω αυτό. Είναι συγκλονιστικό.

Βίντεο από τη δολοφονία του Αλέξη

Αυτό το βίντεο ανέβηκε πριν από λίγο στο youtube. Αφορά τη δολοφονία του Αλέξη και ακούγονται οι δύο πυροβολισμοί

ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ

Αρκούσε αυτό για να με βγάλει από το λήθαργό μου. Εχθές το βράδυ, γυρίζοντας από βραδυνή έξοδο σινεμά και συνοδεύοντας μια φίλη στο σπίτι της, απορούσα που είχε μια τεράστια κίνηση στο κέντρο στις 2 τη νύχτα. Αφού οδήγησα μέσα από το Παγκράτι για να βγω στην Κηφισίας, όπου τίποτα δεν έδειχνε αυτά που διαδραματίζονταν στους δρόμους του κέντρου, έφτασα κάποια στιγμή στο σπίτι μου γύρω στις 3.30 τα ξημερώματα. Ανοίγοντας τον υπολογιστή, όπως κάνω πάντα πριν κοιμηθώ ήρθα αντιμέτωπος με αυτό.

Η εν ψυχρώ δολοφονία λοιπόν ενός δεκαπεντάχρονου στο κέντρο της Αθήνας. Όπως ακριβώς συνέβη κάπου το '85 με τη δολοφονία του επίσης δεκαπεντάχρονου τότε Μιχάλη Καλτεζά. Και μετά από τόσα χρόνια αποδόθηκε δικαιοσύνη; Όχι, ποτέ...

Ο μπάτσος που τον πυροβόλησε την έφαγε στα μαλακά, με τις συνήθεις δικαιολογίες της αστυνομίας, ότι δηλαδή ήταν σε άμυνα, δεν πυροβόλησε, αλλά το όλπλο εκπυρσοκρότησε και δεν ξέρω τι άλλη παπαριά ισχυρίζονται όλοι αυτοί. Οι οποίοι βέβαια βρίσκουν αρωγούς το σύστημα στο σύνολό του. Από την πολιτική ηγεσία στην ηγεσία της δικαιοσύνης και πάει λέγοντας. Καιρός λοιπόν όλο αυτό να σταματήσει. Οι διαδηλώσεις που γίνονται στους δρόμους σήμερα δείχνουν το δρόμο.

Είναι μεσημέρι Κυριακής λίγο μετά τις 3 και βρίσκομαι στο σπίτι μου σε κατάσταση σοκ. Γράφω αυτό το ποστ για να αποτυπώσω τα πρώτα συναισθήματά μου γι αυτό που συνέβη. Τώρα είμαι στο σπίτι μου. Σε λίγο δε θα είμαι. Κατεβαίνω κι εγώ στην πορεία να ενωθώ με τους άλλους που διαδηλώνουν. Η κατάσταση απαιτεί δράση δια της φυσικής παρουσίας μου. Η αντίδραση από εδώ μόνον δε φτάνει.

Υ.Γ. Δανείστηκα τη φωτογραφία από την αγαπητή incontinentia. Για περαιτέρω ενημέρωση διαβάστε επίσης τα μπλογκ του habilis, trip, τσιμιτάκη, αλλά και ό,τι άλλο βρείτε πείτε μου κι εμένα.

Ιπτάμενη πούτσα!

Φανταστείτε έναν Έλληνα πολιτικό τη στιγμή που βρίσκεται στο βήμα και παπαρολογεί,
οι παπαριές που λέει να πάρουν σάρκα και οστά και να αρχίσουν να υπερίπτανται στο δωμάτιο!

Όσο κι αν ακούγεται σουρεαλιστικό, αυτό συνέβη σε μια ομιλία του πρώην παγκόσμιου πρωταθλητή του σκακιού και νυν πολιτικού αντιπάλου τού Πούτιν, Γκάρι Κασπάροφ, όπως φαίνεται στο παρακάτω βίντεο.



Υ.Γ. Κοτάξτε με τι σπουδή ο σωματοφύλακας του πολιτικού αναλαμβάνει να... φονεύσει τον εισβολέα σαν να ήτανε ενοχλητικό κουνούπι!

Ενσωμάτωση

Η αναζήτηση της τύχης σε έναν άλλο τόπο δεν είναι εύκολο πράγμα. Από την πρώτη φορά που βρέθηκα στο εξωτερικό για μία επίσκεψη σε φίλους το αισθάνθηκα. Ήταν στο Sunderland, κάπου στη Βόρεια Αγγλία κι εγώ, μικρούλης φοιτητής τότε, είχα πάει να δω τους φίλους μου που σπούδαζαν εκεί. Η ζωή τους ήταν βέβαια πολύ διαφορετική από εκείνη που εγώ σα φοιτητής ζούσα στην Ελλάδα. Αυτό που έκανε τη μεγάλη διαφορά ήταν η έλλειψη της επαφής με φίλους, η μεγαλύτερη ζωή μέσα στην κοινότητα.

Έπειτα αυτό το συναίσθημα και τον πόνο της απομόνωσης τον αισθάνθηκα πολύ αργότερα, αλλά η τύχη το έφερε έτσι ώστε να είναι πάλι στην Αγγλία πολλά χρόνια αργότερα. Είχα πάει για να σπουδάσω τραγούδι και έμεινα περίπου 3 χρόνια. Υπήρχαν φορές που αισθανόμουνα πολύ μικρός, ελάχιστος, σε μια τεράστια αγορά όπως ήταν το Λονδίνο. Έπειτα το τεράστιο πρόβλημα του κόστους της ζωής, που δεν μπορούσα καν να το φανταστώ πριν να βρεθώ εκεί. Όμως πραγματικά αυτό που περισσότερο με ενοχλούσε ήταν που όταν η ψυχολογία μου ήταν κακή, δεν υπήρχε κανείς να πω τον πόνο μου.

Η Αγγλία φάνταζε σα μια θάλασσα με αγριεμένα κύματα που εγώ ο ίδιος είχα βάλει τον εαυτό μου στη δοκιμασία να κολυμπήσει μέχρι την πιο κοντινή στεριά. Η αλήθεια είναι ότι δεν προσαρμόστηκα ποτέ. Οι φίλοι μου μού έλειπαν τόσο πολύ που περνούσα ώρες να τους μιλω στο τηλέφωνο στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι εκεί μού φάνταζαν απόμακροι και η διαδικασία της σύναψης σχέσεων μαζί τους ήταν κάτι το πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο.
Η παραμονή μου εκεί θα ήταν λοιπόν μόνο για όσο καιρό θα μού ήταν απαραίτητο για να ολοκληρώσω τις σπουδές μου.

Θυμάμαι κάποια στιγμή, ρώτησα κάποιον από τους δασκάλους μου στο τραγούδι, έναν Έλληνα τενόρο με διεθνή καριέρα και πολλά χρόνια παραμονής στη Γερμανία όπου δίδαξε και στο Πανεπιστήμιο Μουσικής σαν καθηγητής τραγουδιού, γιατί όλα αυτά τα χρόνια της παραμονής του στη Γερμανία δεν πήρε τη Γερμανική υπηκοότητα. Με κοίταξε στα μάτια οργισμένος και μου φώναξε: "Τι λες βρε; Εμείς είμαστε Έλληνες!". Ενώ λοιπόν το περιστατικό αυτό και η απάντηση του δακάλου μου μού φάνηκαν υπερβολικά και μονολιθικά, εν τούτοις ήρθαν ξανά στη μνήμη μου τον καιρό της παραμονής μου στο Λονδίνο. Δεν ήταν η μονόπλευρη διακήρυξη από μέρους μου της εθνικής μου ταυτότητας σε συνδυασμό με την απόρριψη των άλλων, αλλά η δυστυχία μου και η άρνηση της ενσωμάτωσής μου οφειλόταν στην πεισματική προσκόλλησή μου σε έναν τρόπο να βλέπω τη ζωή, που αρνιόμουν να αλλάξω. Αυτή ήταν η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ταυτότητα. Και χρειάστηκε να πάω πολλά χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα μου για να μπορέσω να επιστρέψω σε αυτήν.

Η δική μου αντίδραση δεν είναι μοναδική. Από τους πολλούς Έλληνες που φεύγουν στο εξωτερικό κάθε χρόνο, πολλοί είναι αυτοί που δεν μπορούν να ενσωματωθούν στη χώρα που φτάνουν. Όμως υπάρχουν και πολλοί που τα καταφέρνουν. Δημιουργούν καινούργιες ρίζες και ευημερούν. Υπάρχουν πολλοί από τη δεύτερη κατηγορία στο Λονδίνο. Έλληνες κυρίως νέοι με πολύ καλές δουλειές αλλά και πολλοί Κύπριοι. Αυτοί οι τελευταίοι έφυγαν από την Κύπρο τα χρόνια της δεκαετίας του 1960-1970, πριν δηλαδή την εισβολή του Αττίλα, και εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι η Κύπρος ήταν μέλος της Κοινοπολίτείας σαν πρώην αποικία, δημιούργησαν μια καινούργια ζωή και μια πολύ σφριγηλή κοινότητα.

Ένας τέτοιος ήταν ο Ανδρέας Λιβέρας. Κύπριος από φτωχή οικογένεια, μετανάστευσε στο Λονδίνο το 1963 κι έφτιαξε τη δική του αυτοκρατορία, μετατρεπόμενος από φτωχό μετανάστη σε εκατομμυριούχο επιχειρηματία. Ενσωματώθηκε δηλαδή πλήρως στην καινούργια χώρα. Τόσο πολύ που η γαμήλια τούρτα στο γάμο του Καρόλου και της Νταϊάνας ήταν φτιαγμένη από το ζαχαροπλαστείο του.

Το Βρετανικό διαβατήριο λοιπόν ήρθε σαν επιστέγασμα της πλήρους μετατροπής του σε εξέχον μέλος της τοπικής κοινωνίας. Αυτό το διαβατήριο όμως, τι ειρωνία, έμελλε να είναι και το εισιτήριο για το θάνατο του άτυχου επιχειρηματία από την Κύπρο.

Ο Ανδρέας Λιβέρας δολοφονήθηκε εν ψυχρώ στη Μουμπάι από τους ένοπλους μουτζαχεντίν που διεξήγαγαν τις τρομοκρατικές επιθέσεις. Του ζήτησαν το διαβατήριό του κι εκείνος τους έδειξε το βρετανικό που είχε μαζί του. Κι εκείνοι τον εκτέλεσαν.

Βιντεάκια

Ψάχνοντας στο γιουτούμπι όλο και κάτι βρίσκει κανείς. Και μια που το κλίμα είναι ιλαρόν, ε, πάρτε και δυο μαλακιούλες για να γίνει πιο ιλαρόν
Η πρώτη έχει να κάνει με τον Αδάμ και την Εύα αλλά λίγο πιο γκέι από τα συνηθισμένα



Η δεύτερη έχει να κάνει με ατυχήματα αεροπλάνων όταν προσγειώνονται σε αυτοκινητοδρόμους

Επιστροφή

Ναι, είναι αλήθεια πως έχω καιρό να γράψω κάτι εδώ. Και πως όλοι εσείς, οι φανατικοί (σιγά, ξύπνησες...) αναγνώστες μου, νιώσατε πως σας πρόδωσα και σας εγκατέλειψα χωρίς να σας πω μια κουβέντα και να σας δώσω ένα λόγο. Κάτι σαν αυτόν που σε εκείνη την ελληνική ταινία έφυγε να πάει για τσιγάρα και δεν επέστρεψε ποτέ.

Η αλήθεια είναι ότι όλον αυτόν τον καιρό, περίπου μήνας είναι από την τελευταία φορά που ποστάρησα, δεν είχα καμμία όρεξη να ποστάρω τίποτα. Ο λόγος ήταν ότι έπρεπε να πάρω μια απόφαση σημαντική και, αφού την πήρα έπρεπε και να τη χωνέψω. Κάτι σαν ανασύνταξη δυνάμεων δηλαδή. Νομίζω ότι η ανασύνταξη είναι μια διαδικασία πολύ σημαντική που μας προχωράει παρακάτω. Ή τουλάχιστον έτσι λειτουργεί σε μένα.

Τέλος πάντων, να 'μαι λοιπόν. Ακμαιότατος και με καλή διάθεση. Δεν ξέρω αν θα διαρκέσει, η καλή διάθεση εννοώ, αλλά τώρα τουλάχιστον αισθάνομαι έτσι. Όσον αφορά δε την παρουσία μου εδώ, πάντοτε λειτουργούσα με βάση τη διάθεσή μου. Υπάρχουν φορές που δεν είχα καθόλου διάθεση να γράψω κάτι. Άλλες πάλι που δε σταμάταγα. Το σίγουρο είναι πως πάντοτε προσπαθώ να ακούω την εσωτερική μου φωνή. Κυρίως για κάτι που, όπως αυτό εδώ το μπλογκ, έγινε για να βρω μια διέξοδο επικοινωνίας με έναν πιο εσωτερικό εαυτό μου. Μια φωνή που, ξέρω ότι υπάρχει βαθειά μέσα μου και που, απλά, αναζητάει ένα βήμα για να ακουστεί. Ποιος θα την ακούσει; Μπορεί και κανείς, χεχε...

Όμως αυτά που γράφω, και μόνο που τα γράφω είναι μια πολύ μεγάλη ανακούφιση. Μόνο που θα τα δω δημοσιευμένα εδώ αμέσως μετά, με κάνουν και αισθάνομαι μία δικαίωση. Πολλές φορές, ή μάλλον όχι πολλές αλλά τις περισσότερες, ξεκινάω να γράψω για ένα θέμα που έχω στο νου μου και καταλήγω να γράφω για κάτι άλλο, καλή ώρα όπως σήμερα. Που ξεκίνησα να σας παρουσιάσω το βίντεο που θα δείτε στο τέλος, και αντί γι αυτό κατέληξα να μιλάω για κάτι εντελώς διαφορετικό. Αυτό είναι νομίζω και η ουσία αλλά και η γοητεία της γραφής. Ότι ξεκινώντας να γράφουμε κάτι, ξεφεύγουμε από το αρχικό σχέδιο και ακολουθώντας το υποσυνείδητό μας καταλήγουμε σε ατραπούς άγνωστες.

Όσον αφορά επίσης τα γραφτά μου, δε μπορούσα εύκολα να τα διαβάσω παλιότερα. Τα έβλεπα και θεωρούσα ότι είχαν τα μύρια όσα στραβά. Ότι ήταν άλλες φορές καταθλιπτικά, άλλες χαζοχαρούμενα και άλλες πάλι ανούσια. Παράξενο πράγμα, πάντως το ίδιο μού συμβαίνει και με τη φωνή μου. Όταν την ακούσω ηχογραφημένη βρίσκω τα μύρια όσα ελαττώματα, κυρίως όταν τραγουδάω. Μια μου φαίνεται κακόηχη, μια αδύναμη, μια φάλτσα. Και φανταστείτε ότι είμαι επαγγελματίας τραγουδιστής. Μάλιστα μόλις πρόσφατα μια φίλη μού είπε ότι έχω μια πολύ δυνατή φωνή και μου φάνηκε εξαιρετικά παράξενο.

Τέλος πάντων, αυτή λοιπόν η εσωτερική φωνή που θέλει να εκφραστεί, πολλές φορές δε θέλει να μιλήσει. Κι εγώ δε θέλω να την πιέσω να το κάνει, γιατί μόνο έτσι έχω εξασφαλισμένο ότι αυτή η φωνή θα είναι ειλικρινής.

Σήμερα λοιπόν, όπως σας έλεγα παραπάνω ξεκίνησα να σας παρουσιάσω ένα βιντεάκι που έχει πολύ πλάκα. Όσο για τον τραγουδιστή νομίζω ότι έχει πιο ωραίο κώλο από φωνή. Αυτό που λέμε: "Από φωνή κωλάρα!". Δίκιο δεν έχω;

Ένα απέραντο τρελλοκομείο2

2. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κύριος Γρηγόρης Ψαριανός απεκάλεσε στη Βουλή "πράκτορα" τον εισηγητή του ΚΚΕ κύριο Σκυλλάκο, ο οποίος εκείνη τη στιγμή αγόρευε από το βήμα, για την πρόταση σύστασης προανακριτικής ή εξεταστικής επιτροπής για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου.

Αυτό το οποίο εκπλήσσει δεν είναι μόνο η οξύτητα του χαρακτηρισμού, που εκτοξεύεται μάλιστα από έναν βουλευτή κόμματος της Αριστεράς, υποτίθεται ιδεολογικά συγγενούς προς το ΚΚΕ, και το οποίο υποτίθεται ότι μάχεται για την ενότητα της Αριστεράς σε περίοδο που είναι πολύ δύσκολη και πλήττει πρώτα και κύρια τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα. Αυτό που κάνει όμως μεγαλύτερη εντύπωση είναι το αγοραίο ύφος επίθεσης, η πολιτική αγένεια και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση με τα οποία γίνεται η πολιτική αντιπαράθεση.

Εδώ και χρόνια παρακολουθούμε μια εκτράχυνση η οποία ανάλογα με την πολιτική ένταση και αυτά που διακυβεύονται στις πολιτικές συζητήσεις στο κοινοβούλιο, παίρνει διαστάσεις χυδαιότητας. Οι πολιτικές επιθέσεις γίνονται επιθέσεις προσωπικές, προσπαθώντας να δημιουργήσουν εντυπώσεις, σε ένα επικοινωνιακό παιχνίδι, που από κίνηση τακτικής, μετατρέπεται σε κίνηση στρατηγικής, δηλαδή ουσία της πολιτικής. Οι άνθρωποι έχουν πάψει να συζητούν πια για πολιτικές, αλλά μιλούν για άτομα, για προσωπικές πορείες, υποβαθμίζοντας συνειδητά τις περισσότερες φορές τα επιχειρήματα και την πολιτική αντιπαράθεση.

Αυτό βέβαια είναι κυρίως χαρατηριστικό των κομμάτων της εξουσίας, καθότι με αυτόν τον τρόπο κατορθώνουν να αποπροσανατολίζουν και να επιτελούν έτσι το έργο τους ανενόχλητοι. Όμως, με την παρέμβαση του κυρίου Ψαριανού βλέπουμε ότι αυτό το πολιτικό ήθος περνάει σιγά-σιγά και στα κόμματα της Αριστεράς.

Ο κύριος Ψαριανός είναι γνωστός για το ταμπεραμέντο του. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι ακραία, πολλές φορές και χυδαία. Οι δε απόψεις που έχει εκφράσει κατά καιρούς έχουν προκαλέσει τεράστιο θόρυβο. Χαρακτηριστική είναι η συνέντευξή του στο ΚΛΙΚ. Οι απόψεις του για τα θέματα των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων έχουν προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις, αντιδράσεις που προσπάθησε εκείνος με μία συνέντευξη στο διαδυκτυακό περιοδικό 10%, να μετριάσει. Πρόκειται προφανώς για έναν άνθρωπο έξω από τα μέτρα, που του αρέσει να προκαλεί. Κατά τη γνώμη μου όλο αυτό το συγκρουσιακό του στυλ είναι μια καλά τοποθετημένη μάσκα που περνάει, για να μπορεί να είναι πάντα στην επιφάνεια, μια αριβιστική μέθοδος πολύ καλά υπολογισμένη, που μέχρι στιγμής μόνο οφέλη έχει αποφέρει.

Αυτό που κάνει αρνητική εντύπωση ωστόσο, είναι το γεγονός ότι ο εν λόγω βουλευτής έχει εκλεγεί με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα αποφασίστηκε να προωθηθεί η υποψηφιότητά του στις τελευταίες εκλογές, τη στιγμή που ένα από τα πιο προβεβλημένα του στελέχη, ο Αλέξης Τσίπρας, μετέπειτα πρόεδρος του Συνασπισμού, αποφασίστηκε να μη διεκδικήσει βουλευτική έδρα. Δεν ξέρω πώς εννοούν το καλό του κόμματός τους εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ. Το σίγουρο είναι ότι ο βουλευτής τους, με τις απόψεις που εκφράζει, έρχεται σε αντίθεση με τις θέσεις και τις απόψεις τους σε μια σειρά θέματα.

Οι εσωτερικοί συσχετισμοί στον ΣΥΡΙΖΑ επέτρεψαν στον κύριο Ψαριανό να εισέλθει στο κοινοβούλιο και στην πολιτική, κάτι που σίγουρα ήταν στόχος του από πολύ παλιά. Κι εκεί του είναι πολύ δύσκολο να κρύψει τον πραγματικό εαυτό του και να συμπεριφερθεί με τη στοιχειώδη ευγένεια. Αποτέλεσμα έχουμε αντιδράσεις σαν τη χθεσινή, προϊόν μιας φασίζουσας αντίληψης για την πολιτική του τύπου "ό,τι δεν είναι μαζί μας είναι με τον ταξικό εχθρό", αντίληψη που είχε και έχει σε πολλές περιπτώσεις ακόμα, το κόμμα του οποίου μέλος είναι ο κύριος Σκυλλάκος. Αλλά κατ' επέκταση έχει και την ίδια ρίζα με τη φασίζουσα αντίληψη "ό,τι δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας" που εξέφρασε ο Μπους για τον πόλεμο στο Ιράκ.

Το θέμα είναι τι θέση έχουν αυτές οι αντιλήψεις στο ΣΥΡΙΖΑ...

Ένα απέραντο τρελλοκομείο1

Το τελευταίο διάστημα έχουν συμβεί μια σειρά περιστατικά που με κάνουν να πιστεύω ότι ζούμε σε μια χώρα που δεν έχει κανένα όριο και μοιάζει με ένα απέραντο τρελλοκομείο

1.Ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, γνήσιο τέκνο του πνευματικού του πατέρα πρώην μητροπολίτη Καλλίνικου, όπως διαβάζω στην Athens Voice, αποφάσισε να μηνύσει τον συντάκτη της στήλης Λύο Καλοβυρνά και να ζητήσει ούτε λίγο ούτε πολύ 1 εκατομμύριο ευρώ ως αποζημίωση για το γεγονός ότι αναφέρεται το όνομά του σε ένα άρθρο του τελευταίου στο περιοδικό 10%. Την έλλειψη δημοκρατικής ευαισθησίας από τη μεριά ορισμένων κύκλων της εκκλησίας ανάμεσα στους οποίους ανήκει ο εν λόγω μητροπολίτης τη γνωρίζαμε. Εξάλλου την εποχή που μεσουρανούσε η χούντα στην Ελλάδα, αυτοί περί άλλων ετύρβαζαν, ασχολούμενοι με τα μαθήματά τους. Πίσω από αυτό τον κυνισμό βεβαίως προσπαθούσαν να κρύψουν τη συνεργασία τους με τους φασίστες. Συνεργασία αγαστή, τόσο σε θεσμικό, μια και είχαν μια σειρά από πόστα όπως η γραμματεία της Ιεράς Συνόδου, όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο, όπως φαίνεται από την πρακτική με την οποία αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν και σήμερα τις αντίθετες φωνές.
Συνηθισμένοι να είναι κράτος εν κράτει και κάθε επιθυμία τους να είναι a priori σεβαστή, κάτι σαν άγραφος νόμος, δεν μπορούν να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους και προβαίνουν σε πράξεις υπερβολικές, όπως αυτή εδώ η μήνυση, ευελπιστώντας ότι, αλλά και ταυτόχρονα βυσσοδομώντας ώστε, η Δικαιοσύνη να τους δικαιώσει.
Είναι αλήθεια ότι το ύφος του άρθρου του Λύο Καλοβυρνά είναι δηκτικό, ίσως και πολύ επιθετικό από μια άποψη. Όμως οι επιθέσεις που έχουμε δεχθεί όλοι εμείς οι ανώνυμοι και επώνυμοι ομοφυλόφιλοι τον τελευταίο καιρό από τους παπάδες της συνομωταξίας του Σεραφείμ, του Άνθιμου αλλά και του Αμβρόσιου, είναι πολύ πιο προσβλητικές.

Μας έχουν χαρακτηρίσει ζώα σιχαμερά, αποστρέφοντας μετά βδελυγμίας, μπροστά στις κάμερες το βλέμμα τους στη θέα της ανωμαλίας. Και λέω μπροστά στις κάμερες, γιατί πίσω από αυτές η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική. Η ομοφυλοφιλία στην εκκλησία είναι ένα φαινόμενο υπαρκτό και γνωστό στο λαό εδώ και αιώνες. (Διαβάστε και εδώ.)
Έτσι λοιπόν υπάρχει μια τεράστια υποκρισία πίσω από τα λόγια και τις πράξεις αυτών των κύκλων της εκκλησίας. Πράξεις σαν τη μήνυση κατά του Λύο Καλοβυρνά, είναι πράξεις ενός ανθρώπου με τεράστιο μίσος και συγκεντρωτισμό, για να εκφοβίσει και να κάμψει όλους εμάς που επιμένουμε να ζούμε ανοιχτά τη ζωή μας. Δε θα τα καταφέρει!

Ένα τελευταίο σχόλιο: Το ποσό που ζητά ο κύριος Μεντζελόπουλος (Σεραφείμ), ως αποζημίωση στην αγωγή του είναι ενδεικτικό του μίσους του αλλά και της προσπάθειας εκφοβισμού. Εκτός εάν πιστεύει ότι ο κύριος Καλοβυρνάς είναι τόσο εύπορος όσο η μητρόπολη Πειραιά και η Εκκλησία της Ελλάδος...

Τυφλότητα

Γνώρισα τον Ζοζέ Σαραμάγκου από μια φίλη πριν από κάτι παραπάνω από μια δεκαετία περίπου. Ήταν τα χρόνια αμέσως μετά το Πανεπιστήμιο και είχα αποκτήσει τη συνήθεια του διαβάσματος της λογοτεχνίας. Εκείνα τα χρόνια αφού είχα με μεγάλο πάθος διαβάσει τα έργα του Μάρκες αλλά και μερικών άλλων Λατινοαμερικάνων, όπως του Κορτάσαρ, του Μπόρχες και κάποια λίγα του Βάργκας Γιόσα, με μεγάλη περιέργεια πήρα ένα από τα πρώτα βιβλία του Πορτογάλου συγγραφέα που εκείνη ακριβώς την εποχή είχε μεταφραστεί στα Ελληνικά, το "Κατά Ιησούν Ευαγγέλιο" περιμένοντας ότι θα βρω κάτι αντίστοιχο με τα έργα των Λατινοαμερικάνων που ήξερα και κυρίως τη γραφή του μαγικού ρεαλισμού που τόσο με συνάρπαζε.

Ήταν πολύ μεγάλη η έκπληξή μου όταν ανακάλυψα ότι δεν είχε καμμία σχέση με αυτά.
Το συγκεκριμένο βιβλίο, που είχε κάνει μεγάλο σκάνδαλο στην Πορτογαλία και είχε γίνει η αιτία να καταφερθεί με σφοδρότητα εναντίον του Σαραμάγκου η καθολική εκκλησία,

είχε μια ειρωνεία που μου φαινόταν δυσνόητη και μάλιστα πολλές φορές βαρετή. Κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια για να το τελειώσω και στο τέλος δε μπορώ να πω ότι ήμουνα και ενθουσιασμένος από αυτό που είχα διαβάσει.

Παρόλα αυτά πήρα και το επόμενο βιβλίο του όταν μεταφράστηκε στα ελληνικά.

Αυτό ήταν το "Περί τυφλότητος", ένα βιβλίο που θεωρώ ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα που έχω διαβάσει. Η ιστορία μιας κοινωνίας που αναίτια και απροειδοποίητα τυφλώνεται, αλλά κυρίως ο τρόπος που ο συγγραφέας σκληρός μπροστά στην ανθρώπινη βλακεία, αλλά και τρυφερός μπροστά στην αδυναμία, είχε προνοήσει για τα πάντα, αλλά και η ειρωνεία του για μια μισητή γραφειοκρατική κοινωνία χωρίς χώρο γι αυτούς που πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα, με άγγιξε πολύ.

Όπως ήταν φυσικό μετά από αυτό το βιβλίο διάβασα και όλα τα υπόλοιπα δικά του που έπεσαν στα χέρια μου. Μεγάλη μου αδυναμία το "Όλα τα ονόματα" αλλά και το "Ο άνθρωπος αντίγραφο". Ο Σαραμάγκου είναι ένας πολύ μεγάλος ποιητής της σύγχρονης εποχής και ένας άνθρωπος βαθιά ουμανιστής όπως είχα και την ευκαιρία να διαπιστώσω από κοντά το 2006 όταν επισκέφτηκε, νομίζω για πρώτη φορά, την Ελλάδα καλεσμένος από την οργανωτική επιτροπή της Πάτρας για την Πολιτιστική Πρωτεύουσα. Μάλιστα οι απαντήσεις του στη συνέντευξη τύπου προκάλεσαν την μήνη μιας δημοσιογράφου που ενοχλήθηκε από τα όσα είπε εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σήμερα είχα την ευκαιρία να δω την ταινία που έγινε βασισμένη στο βιβλίο του "Περί τυφλότητος". Σκηνοθέτης της ένας Βραζιλιάνος ο Φερνάντο Μεϊρέλες, ένα όνομα που αποτελούσε εγγύηση σύμφωνα με τον ίδιο το Σαραμάγκου για την αποτελεσματικότητα του εγχειρήματος της μεταφοράς ενός τόσο δύσκολο να μεταφερθεί στο σινεμά βιβλίου.

Ο Μειρέλες έμεινε πιστός στο πνεύμα του δασκάλου, δημιουργώντας εικόνες που σοκάρουν αλλά και μεταφέροντας στο θεατή από την πρώτη στιγμή το άγχος των ανθρώπων που, ο ένας μετά τον άλλο, χάνουν την όρασή τους. Είναι αλήθεια ότι η ταινία στην πρώτη μισή ώρα μπορεί να είναι λίγο δύσκολο να την καταλάβεις. Όμως μετά σε συνεπαίρνει και έχει ένα από τα πιο όμορφα φινάλε που έχω δει τελευταία.

Είναι αλήθεια ότι πήγα να δω την ταινία προκατειλημμένος ότι δε θα μού αρέσει. Είχα διαβάσει πολλές κριτικές σε ελληνικές εφημερίδες που την έθαβαν. Είμαι σίγουρος ότι αυτοί οι άνθρωποι που θέλουν να λέγονται κριτικοί και είναι υπεύθυνοι να κατευθύνουν την κοινή γνώμη, δεν έχουν ιδέα από το έργο του Σαραμάγκου αλλά και από το συγκεκριμένο βιβλίο. Και αποτέλεσμα της άγνοιάς τους αυτής ήταν και τα απαξιωτικά λόγια με τα οποία υποδέχτηκαν την ταινία.

Ας είναι. Η ταινία αυτή είναι από τις πιο επιτυχημένες μεταφορές λογοτεχνικών έργων στον κινηματογράφο και είμαι ευτυχής που την είδα.

Υ.Γ.

Κάποτε ο Μαξ Ρέγκερ, ένας μεγάλος συνθέτης του Μεσοπολέμου από τη Γερμανία έστειλε το ακόλουθο γράμμα σε έναν κριτικό: "Κύριε ..., αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο πιο απομονωμένο δωμάτιο του σπιτιού μου και έχω μπροστά μου την κριτική που γράψατε για το έργο μου. Σε λίγο θα την έχω από πίσω μου..."

Could you talk to quiet my fears?

Αυτές τις τελευταίες μέρες δεν είχα καθόλου διάθεση να γράψω εδώ .
Η απότομη αλλαγή του καιρού ανακίνησε μέσα μου πράγματα που με πονάνε και σκέψεις κακές και αποφάσισα να κλειστώ στο καβούκι μου για λίγο μπας και περάσει η μπόρα χωρίς να βραχώ.
Υπάρχουν μέρες που πραγματικά θυμώνω πολύ όπως με αυτό αλλά και γελάω χαιρέκακα με αυτό που συμβαίνει στην Wall Street, αλλά δεν αποφάσισα να γράψω κάτι εδώ παρά το ότι το σκέφτηκα πολλές φορές.

Και η αλήθεια είναι ότι όταν έχω αυτή τη διάθεση, δεν επικοινωνώ με κανέναν. Κάθομαι τα βράδια στο σπίτι και χαζεύω πάνω από το ίντερνετ. Όταν πια αποφασίζω να σηκωθώ έχει πάει πολύ αργά και πρέπει να πάω για ύπνο. Και έχει περάσει μία μέρα χωρίς να έχω κάνει τίποτα.

Αυτή λοιπόν η διάθεση, κατάθλιψη τη λένε μάλλον, έρχεται απρόσκλητη μία ωραία πρωία και σου χτυπάει την πόρτα. Και δεν είναι στο χέρι σου να της ανοίξεις ή όχι, το σίγουρο είναι πως αυτή θέλεις δε θέλεις θα περάσει μέσα και θα στρογκυλοκάτσει μέχρι που να αποφασίσει να φύγει όπως ήρθε. Ή να αποφασίσεις εσύ να κάνεις κάτι για να τη διώξεις, να πάει μακριά, στα όρη στ' άγρια βουνά,εκεί που δε λαλάει πετεινός...

Πάντως σαν καλή και ευγενική κοπέλα, κάθε φορά που είναι να έρθει, προειδοποιεί. Μερικές μέρες, ίσως και εβδομάδες πριν, οι κακές σκέψεις, που πάντα υπάρχουν, περνάνε από εκεί μπροστά, από τη σκηνή του θεάτρου και μένουν για λίγο, σαν ηθοποιοί που κάνουν μια πρόβα ενός δυσάρεστου έργου που πρόκειται να παιχτεί. Και είναι στο χέρι του καθενός να πιάσει αυτή την προειδοποίηση και να προετοιμαστεί.

Όταν είμαι θλιμμένος με διακατέχουν αισθήματα μοναξιάς, εγκατάλειψης και απαισιοδοξίας.
Κάθε χρόνο το φθινόπωρο, συνήθως αργότερα από ό,τι φέτος, δοκιμάζω αυτού του είδους τα συναισθήματα για κάποιο διάστημα. Και παρά το ότι ξέρω ότι θα εμφανιστούν, πάντα με πιάνουν απροετοίμαστο, καθότι φαίνεται είναι πολύ οδυνηρό το υπόλοιπο διάστημα να σκέφτομαι αυτά που με πονούν.

Αυτή τη στιγμή που γράφω αυτά δεν ξέρω αν είμαι μέσα στην κατάσταση ακόμα ή έχω βγει από αυτήν. Το σίγουρο είναι ότι τώρα το βράδυ είμαι καλύτερα και περιμένω ανθρώπους αύριο να με επισκεφτούν. Ανάμεσα σε αυτούς και το μικρό μου βαφτιστήρι.




Υ.Γ. Οι στίχοι του παραπάνω κομματιού

We all bear the scars.
Yes, we all feign a laugh
We all sigh in the dark;
get cut off before we start.

And as the first act begins,
you realize they're all waiting
for a fall, for a flaw,
for the end.

There's a path stained with tears.
Could you talk to quiet my fears?
Could you pull me aside,
just to acknowledge that I tried?

And as your last breath begins,
contently take it in,
because we all get it in
the end.

And as your last breath begins,
you find your demon's your best friend.
And we all get it in
the end.

Μπλογκοπαίχνιδο ντα ντα

Μετά από πρόσκληση του αγαπητού yellow kid και την εξαιρετική του ιδέα να φτιάξουμε ένα παζλ φράσεων που θα πάρουμε από διάφορους μπλόγκερ της επιλογής μας, ιδού και η δική μου η συμβολή.

Αντιγράφω λοιπόν από τον yellow kid :

Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε φράσεις από πέντε μπλόγκερ της επιλογής μας και να σχηματίσουμε με τις φράσεις αυτές μια καινούργια φράση

Επίσης

Α. Η επιλογή της κάθε φράσης από τον κάθε μπλόγκερ να μην μην ξεπερνά τις τρεις λέξεις και να επιλέγεται από τους χρήστες με όσο το δυνατόν τυχαίο copy/paste.

Β. Δεν έχει σημασία αν στο τέλος η πρόταση ή η παραγραφός βγάζει νόημα. Αυτό είναι και η πλάκα! Αποφύγετε να "ωραιοποιήσετε" το αποτέλεσμα, και αφήστε την ως έχει.

Γ. Αποφεύγετε να χρησιμοποιείτε φράσεις απο ήδη επιλεγμένους μπλόγκερ.

Ξεκινάω με φράσεις από τους Συκιά, Βιολόγο, Κάρολο Πολσεμάνογλου, Ιφιμέδεια, Βάσκες και τους παρακαλώ και αυτούς να κάνουν το ίδιο.

Η φράση λοιπόν γίνεται:
"Mrs Petrochilos απολαμβάνει έβγαλε πέρυσι διαβατήριο ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΡΩΝΗΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΑΡΗΣ ανοίξει το σπίτι το κολλητό παντελόνι"

οπότε αν την ενώσουμε με τη φράση που ήδη έχει φτιάξει ο yellow kid γίνεται:

"... όπως η παλλόμενη καρδιά μια δημόσια εκδήλωση χάνεται η Ερμού αναρχικούς από στημένα κανάλια Κράμερ εναντίον Κράμερ Mrs Petrochilos απολαμβάνει έβγαλε πέρυσι διαβατήριο ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΡΩΝΗΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΑΡΗΣ ανοίξει το σπίτι το κολλητό παντελόνι..."

Αυτά και τα μυαλά στα κάγκελα...

ΟΙ ΓΑΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΥΡΟΙ

ΚΑΛΕΣΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ:
«ΟΙ ΓΑΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΥΡΟΙ»

Στις 2 Οκτώβρη εκδικάζεται στο πρωτοδικείο της Ρόδου η αγωγή ακύρωσης των γάμων των δυο ομόφυλων ζευγαριών.
Σας καλούμε σε μια δημόσια εκδήλωση αλληλεγγύης για το αναφαίρετο δικαίωμα όλων των πολιτών και πολιτισσών στον πολιτικό γάμο την Δευτέρα 29 Σεπτέμβρη έξω από τη Βουλή των Ελλήνων στις 18.00.
Σας καλούμε να φωνάξουμε: «ΟΙ ΓΑΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΥΡΟΙ»

ΠΑΡΤΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ για το δικαστικό αγώνα: Παρασκευή 26 Σεπτέμβρη στο Στέκι Μεταναστών, Τσαμαδού 13, 23.00

ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ:
Athens Pride - Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας - Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας - Καμπάνια για τον Πολιτικό Γάμο - Σύμπραξη κατά της Ομοφυλοφοβίας - Δίκτυο Υποστήριξης Ομοφυλόφιλων - Ερμής - Be positive Εθελοντές για θέματα Φύλου και Διακρίσεων - Κέντρο Πληροφόρησης και Τεκμηρίωσης για το Ρατσισμό «Αντιγόνη» - Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι - Σύνθεση Ενημέρωση Ευαισθητοποίηση για το ΗIV/AIDS - Κέντρο Ζωής - Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα - Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας - Φεμινιστικό Κέντρο Αθήνας - Γυναικεία Ομάδα Αυτοάμυνας - ΟΚΔΕ/Σπάρτακος - Κόκκινο - Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά - Διεθνιστική Εργατική Αριστερά - Πρωτοβουλία Γένοβα - Δημοτική Κίνηση Ανοιχτής Πόλης - Φιλελεύθερη Συμμαχία - Οικολόγοι Πράσινοι - Νεολαία Συνασπισμού - Ομάδα για τη Σεξουαλική Ταυτότητα ΠΑΣΟΚ – ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ – Πρωτοβουλία Έλληνες Μπλόγκερς κατά των Διακρίσεων.

Καρεκλοκένταυροι

Είναι πάρα πολύ αστείο να βλέπεις τους υπουργούς της κυβέρνησης να εμφανίζονται αυτές τις μέρες σα χαμένοι στα διάφορα παράθυρα των καναλιών και να προσπαθούν να εξηγήσουν το δυσεξήγητο φαινόμενο. Πώς δηλαδή, ενώ πριν από δεκαπέντε μέρες όλες οι δημοσκοπήσεις τους έδειχναν να προηγούνται, τώρα βρίσκονται δεύτεροι και καταϊδρωμένοι και με έναν μάλιστα πρώην υφυπουργό τον κύριο Γιαννόπουλο να δηλώνει περί "οπισθίων του ΠΑΣΟΚ, που η Ν.Δ. θα βλέπει".

Όλοι αυτοί οι υπουργοί, που με τόση αλαζονεία, την αλαζονεία του θεωρητικά ισχυρού και του αλώβητου από καταστάσεις και γεγονότα, συμπεριφέρονταν και απαντούσαν σε συνεντεύξεις με ένα ξερό "κανένα σχόλιο", άρχισαν ξαφνικά να εμφανίζονται καταβεβλημένοι και ταπεινοί.

Ταπεινοί βέβαια τρόπος του λέγειν, διότι άνθρωποι όπως ο κύριος Αλογοσκούφης ο οποίος θεωρεί ότι το να παίρνεις 800 ευρώ το μήνα σε κάνουν τόσο πλούσιο και φοροφυγά που σου δίνουν τη δυνατότητα να πληρώσεις και φόρο 10% από πάνω για την ενίσχυση της οικονομίας, ή όπως ο κύριος Ρουσόπουλος, ο οποίος προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν υπάρχει διαπλοκή συμφερόντων αν η γυναίκα του υπουργού τύπου είναι η ίδια εκδότρια έντυπων μέσων, δεν υπάρχει πιθανότητα να γίνουν ταπεινοί στον αιώνα τον άπαντα.

(Μάλιστα ο κύριος Ρουσόπουλος προχώρησε ακόμα περισσότερο και με περίσσεια θράσους απάντησε σε σχετική ερώτηση στο πρες ρουμ ότι η γυναίκα του δεν παίρνει καμμία πληροφορία από αυτόν και επίσης αυτός δεν έχει καμμία απαίτηση ευνοϊκής μεταχείρισης από το κανάλι στο οποίο εκείνη δουλεύει. Μωρέ μπράβο εχεμύθεια σ' αυτό το σπίτι! Μού θυμίζει εκείνο το σκίτσο του Αρκά, που είναι δύο ζώα και συνουσιάζονται και λέει το αρσενικό στο θηλυκό: -Πρέπει να παραδεχτείς ότι ξέρω όλα τα μυστικά του έρωτα... και το θηλυκό:-Ναι αλλά είσαι πολύ εχέμυθος...)

Οι άνθρωποι λοιπόν αυτοί, αλλά και άλλοι σαν αυτούς, έχουν γραπωθεί από την καρέκλα τους και δε δίνουν λογαριασμό σε κανένα. Μόνο κάθε τέσσερα χρόνια έρχονται και ζητούν την ψήφο μας για να μας ξανακάτσουν άλλα τέσσερα χρόνια στο σβέρκο.

Κι εμείς τι παίρνουμε από όλα αυτά; Σε τι ωφελείται ο καθένας προσωπικά αλλά και όλοι μαζί από την εναλλαγή στην εξουσία όλων αυτών των καρεκλοκένταυρων;

Η απάντηση στο ερώτημα είναι σκληρή αλλά και τραγελαφική: Αν δεν είσαι της παρέας τους, λιγούρι που τους γλύφεις και τους παρακαλάς σαν να μην αξίζεις δεκάρα να σε βάλουν στο Δημόσιο για να παίρνεις κι εσύ 700 ευρώ αμειβόμενος με μπλοκάκι και να έρθουν αργότερα να σου τα πάρουν πίσω φορολογώντας σε για να ενισχύσουν την οικονομία που αυτοί με τις ανομίες και τα σκάνδαλά τους την έχουν κάνει μαντάρα, ή ακόμα και επιχειρηματίας που έχεις έρεισμα σε αυτούς που θα κυβερνήσουν για να πάρεις δουλειά με το δημόσιο, δεν ωφελείσαι σε τίποτα.

Γιατί λοιπόν τόσα χρόνια ανεχόμαστε αυτήν την κατάσταση; Μα γιατί είμαστε κι εμείς συμμέτοχοι στο έγκλημα. Κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει, έτσι και η Ελλάδα έχει αυτούς που της αξίζουν, κάτι δήθεν κυρίους και κυρίες που αυτό που τους ενδιαφέρει είναι οι δημοσκοπήσεις και το πώς θα φαίνονται στο φακό όταν θα βγουν να μιλήσουν στα κανάλια.

Βυσσοδομούν με τους συμβούλους τους πώς θα παρουσιάσουν την κυβερνητική πολιτική, πώς θα προβάλλουν τον αρχηγό και πώς τους εαυτούς τους, έτσι ώστε να διαιωνίσουν την εξουσία τους. Εκμαυλίζουν το λαό προβάλλοντας αξίες κίβδηλες, το ρουσφέτι, την κομπίνα και το λάδωμα. Και μετά έρχονται αυτοί οι ίδιοι να μας ψέξουν.

Δοξάστε τους!