Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

Επιστροφή

Ναι, είναι αλήθεια πως έχω καιρό να γράψω κάτι εδώ. Και πως όλοι εσείς, οι φανατικοί (σιγά, ξύπνησες...) αναγνώστες μου, νιώσατε πως σας πρόδωσα και σας εγκατέλειψα χωρίς να σας πω μια κουβέντα και να σας δώσω ένα λόγο. Κάτι σαν αυτόν που σε εκείνη την ελληνική ταινία έφυγε να πάει για τσιγάρα και δεν επέστρεψε ποτέ.

Η αλήθεια είναι ότι όλον αυτόν τον καιρό, περίπου μήνας είναι από την τελευταία φορά που ποστάρησα, δεν είχα καμμία όρεξη να ποστάρω τίποτα. Ο λόγος ήταν ότι έπρεπε να πάρω μια απόφαση σημαντική και, αφού την πήρα έπρεπε και να τη χωνέψω. Κάτι σαν ανασύνταξη δυνάμεων δηλαδή. Νομίζω ότι η ανασύνταξη είναι μια διαδικασία πολύ σημαντική που μας προχωράει παρακάτω. Ή τουλάχιστον έτσι λειτουργεί σε μένα.

Τέλος πάντων, να 'μαι λοιπόν. Ακμαιότατος και με καλή διάθεση. Δεν ξέρω αν θα διαρκέσει, η καλή διάθεση εννοώ, αλλά τώρα τουλάχιστον αισθάνομαι έτσι. Όσον αφορά δε την παρουσία μου εδώ, πάντοτε λειτουργούσα με βάση τη διάθεσή μου. Υπάρχουν φορές που δεν είχα καθόλου διάθεση να γράψω κάτι. Άλλες πάλι που δε σταμάταγα. Το σίγουρο είναι πως πάντοτε προσπαθώ να ακούω την εσωτερική μου φωνή. Κυρίως για κάτι που, όπως αυτό εδώ το μπλογκ, έγινε για να βρω μια διέξοδο επικοινωνίας με έναν πιο εσωτερικό εαυτό μου. Μια φωνή που, ξέρω ότι υπάρχει βαθειά μέσα μου και που, απλά, αναζητάει ένα βήμα για να ακουστεί. Ποιος θα την ακούσει; Μπορεί και κανείς, χεχε...

Όμως αυτά που γράφω, και μόνο που τα γράφω είναι μια πολύ μεγάλη ανακούφιση. Μόνο που θα τα δω δημοσιευμένα εδώ αμέσως μετά, με κάνουν και αισθάνομαι μία δικαίωση. Πολλές φορές, ή μάλλον όχι πολλές αλλά τις περισσότερες, ξεκινάω να γράψω για ένα θέμα που έχω στο νου μου και καταλήγω να γράφω για κάτι άλλο, καλή ώρα όπως σήμερα. Που ξεκίνησα να σας παρουσιάσω το βίντεο που θα δείτε στο τέλος, και αντί γι αυτό κατέληξα να μιλάω για κάτι εντελώς διαφορετικό. Αυτό είναι νομίζω και η ουσία αλλά και η γοητεία της γραφής. Ότι ξεκινώντας να γράφουμε κάτι, ξεφεύγουμε από το αρχικό σχέδιο και ακολουθώντας το υποσυνείδητό μας καταλήγουμε σε ατραπούς άγνωστες.

Όσον αφορά επίσης τα γραφτά μου, δε μπορούσα εύκολα να τα διαβάσω παλιότερα. Τα έβλεπα και θεωρούσα ότι είχαν τα μύρια όσα στραβά. Ότι ήταν άλλες φορές καταθλιπτικά, άλλες χαζοχαρούμενα και άλλες πάλι ανούσια. Παράξενο πράγμα, πάντως το ίδιο μού συμβαίνει και με τη φωνή μου. Όταν την ακούσω ηχογραφημένη βρίσκω τα μύρια όσα ελαττώματα, κυρίως όταν τραγουδάω. Μια μου φαίνεται κακόηχη, μια αδύναμη, μια φάλτσα. Και φανταστείτε ότι είμαι επαγγελματίας τραγουδιστής. Μάλιστα μόλις πρόσφατα μια φίλη μού είπε ότι έχω μια πολύ δυνατή φωνή και μου φάνηκε εξαιρετικά παράξενο.

Τέλος πάντων, αυτή λοιπόν η εσωτερική φωνή που θέλει να εκφραστεί, πολλές φορές δε θέλει να μιλήσει. Κι εγώ δε θέλω να την πιέσω να το κάνει, γιατί μόνο έτσι έχω εξασφαλισμένο ότι αυτή η φωνή θα είναι ειλικρινής.

Σήμερα λοιπόν, όπως σας έλεγα παραπάνω ξεκίνησα να σας παρουσιάσω ένα βιντεάκι που έχει πολύ πλάκα. Όσο για τον τραγουδιστή νομίζω ότι έχει πιο ωραίο κώλο από φωνή. Αυτό που λέμε: "Από φωνή κωλάρα!". Δίκιο δεν έχω;

6 σχόλια:

πετρούλα είπε...

Η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται ενίοτε να κάνουμε μεγάλες παύσεις. Το οφείλουμε στον εαυτό μας, περισσότερη συνέπεια σε αυτόν παρά στο διαδικτυακό "κοινό" μας...

πολυ ωραια......φωνή ο τύπος....

καλώς όρισες Ηνιοχε!

hnioxos είπε...

Καλώς την Πετρούλα!

Οι παύσεις λειτουργούν ανακουφιστικά, είναι αλήθεια. Κι εσύ από ό,τι είδα τελευταία έκανες μια μεγάλη παύση...

Ο τραγουδιστής μας δεν είναι τόσο κακός, απλά το σώμα του είναι πιο ωραίο. Και σίγουρα υπάρχουν βέβαια καλύτεροι από αυτόν, αλλά με την υστερία που έχει πιάσει τελευταία όλους στον κόσμο του θεάματος, έχει καταλήξει να είναι πιο σημαντικό το σώμα από το οποιοδήποτε άλλο ταλέντο. Μόδα είναι και θα περάσει...

Lucha Libre είπε...

Καλώς τον!

Δε θα πω πολλά: μερικές φορές νιώθω κάποιου είδους δέσμευση να γράψω κάτι στο βλογ, όχι πραγματική ανάγκη. Ίσως λόγω του επικοινωνιακού χαρακτήρα που έχουν τα περισσότερα βλόγς, -και τα δικά μας μεταξύ τους. Η δέσμευση αυτή δεν είναι απαραίτητα κακή ή δυσάρεστη, αφού υπάρχει η κοινή επιθυμία του μοιράσματος των σκέψεων, ωστόσο είναι μια εσωτερική πίεση: να δηλώσω παρούσα και να ακούσω τους γύρω μου. Όμως πριν κι από την επικοινωνία υπάρχει η ανάγκη της έκφρασης, κι αυτή έχει τους δικούς της ρυθμούς. Οπότε κάθε πράγμα στον καιρό του.

Τέλος πάντων, πολλά λέω τελικά.
Στο θέμα μας:
Γιατί βρε ΚΑΚΟΥΡΓΟΙ υπηρέτες το ντύνετε το παλουκάρι; Ε; Γιατί ; Δεν ακούτε που φωνάζει: "basta! basta!" ;;;;

hnioxos είπε...

incontinentia looooooooooooooolllllll,

Το ντύσανε οι κακούργοι, το ντύσανε...
Αλλά το κοινό το χαβά του, δεν άκουσες που του φωνάζει στο τέλος και μπράβο; Άστα να πάνε, η σεμνοτυφία θα μας φάει...
Πάντως ο ρόλος που κάνει στην όπερα είναι ο ρόλος του Ηρακλή, οπότε ο κώλος έπρεπε να είναι στοιχειωδώς στητός, εξ ου και η επιδοκιμασία του κοινού...

Όσον αφορά τα μπλογκ μας κι εγώ πολλές φορές το αισθάνομαι ότι πρέπει να γράψω κάτι για να δηλώσω το παρόν. Αλλά δε βγαίνει πάντοτε.

Ανώνυμος είπε...

welcome back!

hnioxos είπε...

καλησπέρα κύριε γιώργο, καλώς ήρθατε κι εσείς!