Επιστροφή

Ναι, είναι αλήθεια πως έχω καιρό να γράψω κάτι εδώ. Και πως όλοι εσείς, οι φανατικοί (σιγά, ξύπνησες...) αναγνώστες μου, νιώσατε πως σας πρόδωσα και σας εγκατέλειψα χωρίς να σας πω μια κουβέντα και να σας δώσω ένα λόγο. Κάτι σαν αυτόν που σε εκείνη την ελληνική ταινία έφυγε να πάει για τσιγάρα και δεν επέστρεψε ποτέ.

Η αλήθεια είναι ότι όλον αυτόν τον καιρό, περίπου μήνας είναι από την τελευταία φορά που ποστάρησα, δεν είχα καμμία όρεξη να ποστάρω τίποτα. Ο λόγος ήταν ότι έπρεπε να πάρω μια απόφαση σημαντική και, αφού την πήρα έπρεπε και να τη χωνέψω. Κάτι σαν ανασύνταξη δυνάμεων δηλαδή. Νομίζω ότι η ανασύνταξη είναι μια διαδικασία πολύ σημαντική που μας προχωράει παρακάτω. Ή τουλάχιστον έτσι λειτουργεί σε μένα.

Τέλος πάντων, να 'μαι λοιπόν. Ακμαιότατος και με καλή διάθεση. Δεν ξέρω αν θα διαρκέσει, η καλή διάθεση εννοώ, αλλά τώρα τουλάχιστον αισθάνομαι έτσι. Όσον αφορά δε την παρουσία μου εδώ, πάντοτε λειτουργούσα με βάση τη διάθεσή μου. Υπάρχουν φορές που δεν είχα καθόλου διάθεση να γράψω κάτι. Άλλες πάλι που δε σταμάταγα. Το σίγουρο είναι πως πάντοτε προσπαθώ να ακούω την εσωτερική μου φωνή. Κυρίως για κάτι που, όπως αυτό εδώ το μπλογκ, έγινε για να βρω μια διέξοδο επικοινωνίας με έναν πιο εσωτερικό εαυτό μου. Μια φωνή που, ξέρω ότι υπάρχει βαθειά μέσα μου και που, απλά, αναζητάει ένα βήμα για να ακουστεί. Ποιος θα την ακούσει; Μπορεί και κανείς, χεχε...

Όμως αυτά που γράφω, και μόνο που τα γράφω είναι μια πολύ μεγάλη ανακούφιση. Μόνο που θα τα δω δημοσιευμένα εδώ αμέσως μετά, με κάνουν και αισθάνομαι μία δικαίωση. Πολλές φορές, ή μάλλον όχι πολλές αλλά τις περισσότερες, ξεκινάω να γράψω για ένα θέμα που έχω στο νου μου και καταλήγω να γράφω για κάτι άλλο, καλή ώρα όπως σήμερα. Που ξεκίνησα να σας παρουσιάσω το βίντεο που θα δείτε στο τέλος, και αντί γι αυτό κατέληξα να μιλάω για κάτι εντελώς διαφορετικό. Αυτό είναι νομίζω και η ουσία αλλά και η γοητεία της γραφής. Ότι ξεκινώντας να γράφουμε κάτι, ξεφεύγουμε από το αρχικό σχέδιο και ακολουθώντας το υποσυνείδητό μας καταλήγουμε σε ατραπούς άγνωστες.

Όσον αφορά επίσης τα γραφτά μου, δε μπορούσα εύκολα να τα διαβάσω παλιότερα. Τα έβλεπα και θεωρούσα ότι είχαν τα μύρια όσα στραβά. Ότι ήταν άλλες φορές καταθλιπτικά, άλλες χαζοχαρούμενα και άλλες πάλι ανούσια. Παράξενο πράγμα, πάντως το ίδιο μού συμβαίνει και με τη φωνή μου. Όταν την ακούσω ηχογραφημένη βρίσκω τα μύρια όσα ελαττώματα, κυρίως όταν τραγουδάω. Μια μου φαίνεται κακόηχη, μια αδύναμη, μια φάλτσα. Και φανταστείτε ότι είμαι επαγγελματίας τραγουδιστής. Μάλιστα μόλις πρόσφατα μια φίλη μού είπε ότι έχω μια πολύ δυνατή φωνή και μου φάνηκε εξαιρετικά παράξενο.

Τέλος πάντων, αυτή λοιπόν η εσωτερική φωνή που θέλει να εκφραστεί, πολλές φορές δε θέλει να μιλήσει. Κι εγώ δε θέλω να την πιέσω να το κάνει, γιατί μόνο έτσι έχω εξασφαλισμένο ότι αυτή η φωνή θα είναι ειλικρινής.

Σήμερα λοιπόν, όπως σας έλεγα παραπάνω ξεκίνησα να σας παρουσιάσω ένα βιντεάκι που έχει πολύ πλάκα. Όσο για τον τραγουδιστή νομίζω ότι έχει πιο ωραίο κώλο από φωνή. Αυτό που λέμε: "Από φωνή κωλάρα!". Δίκιο δεν έχω;