Αρκούσε αυτό για να με βγάλει από το λήθαργό μου. Εχθές το βράδυ, γυρίζοντας από βραδυνή έξοδο σινεμά και συνοδεύοντας μια φίλη στο σπίτι της, απορούσα που είχε μια τεράστια κίνηση στο κέντρο στις 2 τη νύχτα. Αφού οδήγησα μέσα από το Παγκράτι για να βγω στην Κηφισίας, όπου τίποτα δεν έδειχνε αυτά που διαδραματίζονταν στους δρόμους του κέντρου, έφτασα κάποια στιγμή στο σπίτι μου γύρω στις 3.30 τα ξημερώματα. Ανοίγοντας τον υπολογιστή, όπως κάνω πάντα πριν κοιμηθώ ήρθα αντιμέτωπος με αυτό.
Η εν ψυχρώ δολοφονία λοιπόν ενός δεκαπεντάχρονου στο κέντρο της Αθήνας. Όπως ακριβώς συνέβη κάπου το '85 με τη δολοφονία του επίσης δεκαπεντάχρονου τότε Μιχάλη Καλτεζά. Και μετά από τόσα χρόνια αποδόθηκε δικαιοσύνη; Όχι, ποτέ...
Ο μπάτσος που τον πυροβόλησε την έφαγε στα μαλακά, με τις συνήθεις δικαιολογίες της αστυνομίας, ότι δηλαδή ήταν σε άμυνα, δεν πυροβόλησε, αλλά το όλπλο εκπυρσοκρότησε και δεν ξέρω τι άλλη παπαριά ισχυρίζονται όλοι αυτοί. Οι οποίοι βέβαια βρίσκουν αρωγούς το σύστημα στο σύνολό του. Από την πολιτική ηγεσία στην ηγεσία της δικαιοσύνης και πάει λέγοντας. Καιρός λοιπόν όλο αυτό να σταματήσει. Οι διαδηλώσεις που γίνονται στους δρόμους σήμερα δείχνουν το δρόμο.
Είναι μεσημέρι Κυριακής λίγο μετά τις 3 και βρίσκομαι στο σπίτι μου σε κατάσταση σοκ. Γράφω αυτό το ποστ για να αποτυπώσω τα πρώτα συναισθήματά μου γι αυτό που συνέβη. Τώρα είμαι στο σπίτι μου. Σε λίγο δε θα είμαι. Κατεβαίνω κι εγώ στην πορεία να ενωθώ με τους άλλους που διαδηλώνουν. Η κατάσταση απαιτεί δράση δια της φυσικής παρουσίας μου. Η αντίδραση από εδώ μόνον δε φτάνει.
Υ.Γ. Δανείστηκα τη φωτογραφία από την αγαπητή incontinentia. Για περαιτέρω ενημέρωση διαβάστε επίσης τα μπλογκ του habilis, trip, τσιμιτάκη, αλλά και ό,τι άλλο βρείτε πείτε μου κι εμένα.
2 σχόλια:
Καλέ μου Ηνίοχε μπράβο!
Εσύ άφησες το πληκτρολόγιο και κατέβηκες στη διαδήλωση. Ελπίζω να είσαι καλά.
Από εσένα περιμένω ενημέρωση τώρα.
κουράγιο πάντα, έχουμε πολύ δρόμο ως το φως
Δημοσίευση σχολίου