Οργή

Είχα χρόνια πολλά να μυρίσω δακρυγόνα. Να αισθανθώ το κάψιμο στο λαιμό, να αρχίσουν να τρέχουν τα μάτια μου και αυτό το αίσθημα πανικού που με καταλαμβάνει εκείνη τη στιγμή.

Το Πολυτεχνείο και η ΑΣΟΕΕ τη νύχτα ήταν ήρεμα. Δεν πέρασα από την Ερμού να δω τα κατεστραμμένα καταστήματα. Όμως στη Στουρνάρη που κατάφερα να φτάσω γύρω στις 12 τα μεσάνυχτα η κατάσταση ήταν απελπιστική. Πολλά καταστήματα κατεστραμμένα, με πρώτο και καλύτερο το "Πλαίσιο", το κατάστημα από το οποίο έχει αγοραστεί και αυτός εδώ ο υπολογιστής που γράφω τώρα. Τηλεφώνησα σε ένα φίλο που μένει στη Στουρνάρη γύρω στις 11 το βράδυ. "Έλα, είσαι καλά; Τι έγινε εκεί στην πολυκατοικία, είχατε πρόβλημα; Έμαθα ότι κάηκε μια πολυκατοικία" "Όλα ήρεμα, μην ανησυχείς. Αλλά έγινε χαμός στους δρόμους".

Οι μπάτσοι είχαν αποσυρθεί από την πρώτη γραμμή, είχαν κρυφτεί στη Μπουμπουλίνας, στο κτήριο που ανήκει τώρα στο Υπουργείο Πολιτίσμού, το ίδιο που ήταν κάποτε τα κρατητήρια της ΕΣΑ κατά τη διάρκεια της Χούντας και που αργότερα, από τη δεκαετία του '70 και μετά ήταν τα γραφεία της κομματικής οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ. Μια απειλητική σιωπή διακατείχε το κέντρο της Αθήνας το βράδυ.

Στις 11.30 μπροστά από το Πολυτεχνείο βγαίνουν κάποιοι από μέσα, άλλοι με κουκούλες, οι περισσότεροι χωρίς τίποτα να καλύπτει τα πρόσωπά τους. Η οργή αλλά και η κούραση είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.

Από απέναντι ένα νεαρό ζευγάρι βγάζει φωτογραφίες με το κινητό του. Οι καταληψίες τους επιτίθενται αρχικά φραστικά: "Ασφαλίτεεεεεεεεεςςς!". Κάποιος τους παίρνει στο κυνήγι με ένα καδρόνι. Τα πνεύματα οξύνονται. Αυτός με το καδρόνι βγάζει το μένος του ενάντια στο κτήριο του Ιταλικού Ινστιτούτου, Πατησίων 47. Είναι το ιστορικό κτήριο που αναπαλαιώθηκε πριν από μερικά χρόνια . Σε αυτό το κτήριο έχει τραγουδήσει η Μαρία Κάλας το 1943, μεσούσης της Κατοχής το Stabat Mater του Περγκολέζι μαζί με την Άρντα Μαντικιάν. Η ιστορική μνήμη δυστυχώς δεν έχει τη σημασία που της αξίζει. Ο λόγος πέφτει την ώρα αυτή στο θυμικό. Ευτυχώς η πόρτα δεν σπάει. Αν έσπαγε ίσως να μπορούσε κάποιος να ρίξει μέσα μια μολότοφ.

Δίπλα από το κτήριο αυτό κάποιοι άνθρωποι κοιτούν αποσβολωμένοι, μαζί τους κι εγώ. Μας αποκαλούν ασφαλίτες. Δίπλα τρεις άνδρες, ένας γύρω στα 55, ένας γύρω στα 40 κι ένας γύρω στα 18. Είναι ο ιδιοκτήτης του καταστήματος "Rodolfo Valentino" που βρίσκεται ακριβώς δίπλα, μαζί με το γιο του και τον ανηψιό του. "Αυτό εδώ το κατάστημα είναι όλη μου η ζωή. Δεν έχω άλλους πόρους. Είμαι εδώ από χθες τη νύχτα. Θα μείνω εδώ όσο χρειαστεί."

Όμως η οργή έχει τον πρώτο λόγο. Η οργή που ξεχυλίζει. Είναι η σταγόνα που ξεχύλισε το ποτήρι. Η έκρηξη κυοφορούνταν εδώ και καιρό. Η ανικανότητα της κυβέρνησης να κυβερνήσει, συνταρασσόμενη από τα σκάνδαλα και την οικονομική κρίση. Η υπόθεση Βατοπεδίου, η εμπλοκή σε αυτήν σχεδόν συλλήβδην όλου του πολιτικού συστήματος με εξαίρεση την Αριστερά. Η όλο και μεγαλύτερη υποβάθμιση της ποιότητας ζωής μας η οποία συμβαίνει εδώ και καιρό και πάει όλο και χειρότερα. Η ατιμωρησία όλων αυτών που είναι υπεύθυνοι. "Δεν υπάρχουν υπεύθυνοι", ισχυρίζονται οι άνθρωποι της εξουσίας. Υπάρχει σκάνδαλο και χάος και χαμός και όλα είναι ένα μπουρδέλο, αλλά υπεύθυνοι τίποτα. Μόνο αυτή η γενιά, η γενιά των δεκαπεντάρηδων, η γενιά του Αλέξη-Ανδρέα Γρηγορόπουλου, βρίσκεται στο παρασκήνιο. Όπως ήταν στο παρασκήνιο και η δική μου γενιά όταν ήμουν κι εγώ 15. Να τα σπάσουν είναι ο τρόπος τους να ακουστούν.

Θυμάμαι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, τότε που όλη η Αθήνα ήταν ένα απέραντο εργοτάξιο και που όλοι, μαζί κι εγώ, μέναμε έκθαμβοι και εκστατικοί μπροστά στην καταπληκτική μεταμόρφωση των κεντρικών κτηρίων και των κεντρικών δρόμων. Κτήρια που μέχρι πριν από λίγο ήταν ερείπια μετατρέπονταν σε παλάτια, όπου μπορούσες να δεις όλη την κρυμμένη ομορφιά. Όμως αυτό δεν έμελλε να κρατήσει. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε.

Τα γυαλιστερά κτήρια που αποπνέουν πλούτο και δύναμη έγιναν μόνο από κάποιους που, ενταγμένοι στο παιχνίδι της εξουσίας, πήραν το μεγαλύτερο μέρος από την πίτα. Οι άλλοι, οι πολλοί, όπως ο Αλέξης, έμειναν απ' έξω. Οι κοινωνικοί και οικονομικοί προγραμματισμοί δεν τους συμπεριέλαβαν. Είχαν στόχο να εξυπηρετήσουν τους λίγους ισχυρούς. Οι πολλοί δεν ήταν ισχυροί.

Τα αποτελέσματα είναι αυτά που είδαμε εχθές. Ένα κράτος που για να επιβάλλει την τάξη βασίζεται στην καταστολή, έχει αυτές τις συνέπειες. Το πλήθος ζητάει, απαιτεί,κοινωνική δικαιοσύνη. Και όσο αυτή η κοινωνική δικαιοσύνη δεν απονέμεται, θα δημιουργούνται καταστάσεις σαν τη χθεσινή.

Επιστρέφοντας στο σπίτι περνάω από τα Εξάρχεια γύρω στις 2 τη νύχτα. Τα πράγματα είναι ήρεμα κι εκεί. Μια διμοιρία των ΜΑΤ ετοιμάζεται να μεταφερθεί σε ένα άλλο σημείο. Με περιεργάζονται ερευνητικά, όταν φεύγουν, από πίσω τους βγάζω φωτογραφία.

Επιστρέφω στο σπίτι γύρω στις 3 το πρωί, βρίσκω τα μηνύματα της trip και της incontinentia αλλά δεν έχω διάθεση να γράψω ένα ποστ εκείνη τη στιγμή. Το πρωί ξυπνάω από τις φωνές. Δεν είναι οι φωνές της Λαϊκής Αγοράς που κάθε Δευτέρα γίνεται κάτω από το σπίτι μου, αλλά κάτι πιο δυνατό. Είναι οι φωνές των μαθητών που κάνουν πορεία διαμαρτυρίας στους δρόμους για τη δολοφονία του Αλέξη.

Πρέπει να γράψω το ποστ. Μόλις ανοίγω τον υπολογιστή ακούω αυτό. Είναι συγκλονιστικό.