Απάντηση σε σχόλιο του Ναυτίλου

Αγαπητέ μου Ναυτίλε έστω και μετά από μερικές μέρες έρχομαι να απαντήσω στο σχόλιο που μου έκανες σε προηγούμενο ποστ.

Αυτό που αισθάνομαι είναι σίγουρα θυμός. Ένας θυμός που με τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου βρήκε την αφορμή που χρειαζόταν για να ξεχυθεί. Είναι ο θυμός που προέχεται από την κατάσταση που υπάρχει εδώ και πολύ καιρό στην Ελληνική κοινωνία και που όσο πάει και εκτραχύνεται.

Είναι ο θυμός για την αλλαζονεία των πλουσίων που μας γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια και για τα φερέφωνά τους από την κάθε κυβέρνηση που πειθήνια εφαρμόζουν αυτά που λένε τα αφεντικά τους. Θυμώνω πολύ με την παράδοση όλων εμάς στη δύναμη του κεφαλαίου, στη υλισμό που έχει κυριεύσει τα πάντα και έχει καθηλώσει όλους μας μπροστά από μια οθόνη τηλεόρασης.

Δυστυχώς δε μπορώ να συμμεριστώ την άποψή σου περί κοινωνικής ειρήνης. Κοινωνική ειρήνη δεν θα υπάρξει όσο η εκμετάλλευση κάθε μέρα θα γίνεται και πιο μεγάλη. Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που θα χύνουν τον ιδρώτα του προσώπου τους για να πάρουν ένα κομμάτι ψωμί, ενώ άλλοι χωρίς να κάνουν τίποτα θα βγάζουν κάποια εκατομμύρια.

Ευτυχώς ή δυστυχώς δε γεννήθηκα πλούσιος. Γι αυτό και επιθυμώ μια δικαιότερη κατανομή του πλούτου από την κοινωνία μας. Και δεν τρέφω αυταπάτες: αυτό δε θα γίνει χαϊδεύοντας τους κρατούντες και τους έχοντες την εξουσία, αλλά θα γίνει με σύγκρουση. Και η σύγκρουση θα γεννηθεί μέσα από τα σπλάχνα του κόσμου που ζούμε, θα είναι αποτέλεσμά του, ακριβώς όπως και η σύγκρουση αυτών των ημερών.

Το μίσος δεν είναι πάντα ένα κακό συναίσθημα. Και δεν μπορώ παρά να το παραδεχτώ: Μισώ αυτούς που με υποτιμούν, αυτούς που με εκμεταλλεύονται, αυτούς που με θέλουν υποταγμένο. Και θα παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις να νικηθούν. Ένας κόσμος γεμάτος αγάπη είναι ουτοπικός. Είναι ο κόσμος που πρεσβεύει ο χριστιανισμός και ο κόσμος αυτός πολύ απλά δεν υπάρχει.

Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν μια αφορμή. Και βεβαίως ο Αλέξης έγινε σύμβολο, ακόμα και αν δεν το ήθελε, γιατί κάθε αγώνας θέλει και τα σύμβολά του. Όμως μη γελιόμαστε. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αυθόρμητα κατέβηκαν στο δρόμο για να διαδηλώσουν, ακόμα και καίγοντας και καταστρέφοντας, δεν το έκαναν από θλίψη για τον Αλέξη που στο κάτω κάτω ούτε που τον ήξεραν. Βγήκαν να διαδηλώσουν την αγωνία και το θυμό τους για τη ζωή τους που δεν έχει διέξοδο. Και γι αυτό δεν χρειάστηκαν να αναλογιστούν ούτε σε τι έφταιγαν οι ίδιοι, ούτε να κάνουν ψυχανάλυση. Σε μας εναπόκειται τώρα να σκεφτούμε τους λόγους που γίνονται όλα αυτά και να τοποθετηθούμε απέναντί τους.

Με τιμή

Ηνίοχος