Συμπληρώνονται σήμερα 75 χρόνια από το θάνατο και τα 145 από τη γέννηση του Κωνσταντίνου Καβάφη, ενός από τους μεγαλύτερους ποιητές μας. Στη μνήμη του παραθέτω ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματά του και η απαγγελία του από την Έλλη Λαμπέτη.
ΦΩΝΕΣ
Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.
Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.
Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας —
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.
Τρίτη 29 Απριλίου 2008
Πάσχα
Ολόκληρη τη Μεγάλη Βδομάδα παρακολουθούσα την επικαιρότητα στην Ελλάδα και απορούσα. Όλα τα δελτία ειδήσεων είχαν για πρώτο θέμα τις τιμές του οβελία, όταν στο εξωτερικό είχε βουήξει ο τόπος με την επισιτιστική κρίση.
Ποτέ δε συμπάθησα το έθιμο της Μεγάλης Βδομάδας. Όλο αυτό το ξαφνικό και υποχρεωτικό σταμάτημα της ροής της ζωής, έτσι καταναγκαστικά που γίνεται, που πρέπει ντε και καλά να νιώθεις λυπημένος και ξαφνικά την Κυριακή να έρχεται η κάθαρση και όλα να μετατρέπονται σε μια μεγάλη γιορτή, ήταν για μένα ένα μαρτύριο. Η τηλεόραση έπαιζε συνεχώς εκκλησιαστικούς ύμνους και το ραδιόφωνο θυμόταν την κλασσική μουσική. Όσο για την τελευταία, την εβδομάδα πριν το Πάσχα είχε τη τιμητική της.
Λέξεις όπως συμφωνία, πρελούδιο, φούγκα, ορατόριο και μουσική δωματίου ήταν οι μόνες φορές που ακούγονταν κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Ή μάλλον όχι... υπήρχε ακόμα μια συγκυρία που παιζόταν η κλασσική μουσική από ραδιόφωνο και τηλεόραση. Και αυτή έπρεπε να είναι μια εξαιρετικά τραγική συγκυρία. Ο θάνατος ενός εθνικού ηγέτη ή κάποιο δυστύχημα.
Τέτοια περίπτωση για παράδειγμα ήταν το περίφημο ατύχημα στη Θύρα 7 στον αγώνα Ολυμπιακού-ΑΕΚ 6-0 το 1980. Μετά από το θλιβερό περιστατικό και το τηλεοπτικό διάγγελμα του Γ. Ράλλη που τότε ήταν πρωθυπουργός, η τηλεόραση άρχισε να παίζει ατέρμονα όλο το υπόλοιπο βράδυ κλασσική μουσική χωρίς λόγια, πράγμα που με εκνεύρισε.
Η απρόσκλητη εισβολή του θανάτου μέσα στο ίδιο μου το σπίτι, αλλά και η αδυναμία να ξεφύγεις από αυτό, καθότι τότε δεν υπήρχαν άλλα κανάλια, μου μαύρισε την ψυχή.
Έτσι, στην παιδική μου ηλικία και για πολλά χρόνια, ταύτισα την κλασσική μουσική με τις κηδείες. Φαντάζομαι και πολύς άλλος κόσμος εκτός από μένα.
Αυτός ήταν και ο σοβαρότερος λόγος που τη Μεγαλοβδομάδα περνούσα των Παθών μου τον τάραχο, ο θάνατος. Μια βδομάδα μέσα στο χρόνο που δε μπορούσες να συμπεριφερθείς χαρούμενα, γιατί ήταν προσβολή. Προσέβαλλες τα ιερά και τα όσια.
Ε, λοιπόν εγώ δεν ήθελα. Δεν ήθελα να σταματάει η ζωή. Ήθελα να συνεχίζεται. Ήθελα, κόντρα στις πεποιθήσεις των γονιών μου και σ' αυτό που μάθαινα πειθαναγκαστικά στο σχολείο πως είναι το σωστό, να συνεχίσω να ζω σα να μη συμβαίνει τίποτα. Να βγαίνω με τους φίλους μου βόλτα, να πηγαίνουμε για παγωτό στο IGLOO, για χάμπουργκερ στα Hambo.
Να μπορούμε να γελάσουμε και να φωνάξουμε σαν όλες τις υπόλοιπες μέρες χωρίς να αντιμετωπίσουμε την αποδοκιμασία των γύρω μας.
Κι έπειτα ερχόταν η Κυριακή του Πάσχα και αίφνης η κλασσική μουσική μετατρεπόταν σε λαϊκά άσματα. Πάνε τα ορατόρια και οι συμφωνίες, πάει ο Μπετόβεν και ο Μπαχ, σειρά είχαν ο Τσιτσάνης, ο Καζαντζίδης και η ξαφνική αλλαγή της διάθεσης από το λυπημένο στο καταχαρούμενο. Το ψήσιμο του οβελία, που με αηδίαζε με όλες αυτές τις έντονες μυρωδιές, αλλά και η υποκρισία των γύρω μου που υποτίθεται ότι σαν καλοί χριαστιανοί είχαν νηστέψει και είχαν εξαγνιστεί από τις αμαρτίες τους τη Σαρακοστή και τώρα ήταν έτοιμοι να φάνε το κρέας που τόσο είχαν στερηθεί.
Αυτά συνέβαιναν όταν ήμουν μικρός, κάθε Πάσχα. Κι ήταν ακόμα πιο εκνευριστική η αέναη επανάληψη μιας ήδη εκνευριστικής συνήθειας.
Μεγαλώνοντας και βλέποντας τα πράγματα από απόσταση αλλά και βιώνοντας το σήμερα της γιορτής του Πάσχα, βλέπω ότι δε με εκνευρίζει πια τόσο πολύ. Ίσως επειδή υπάρχουν πια εναλλακτικές πολλές και η Ελλάδα δεν είναι πια τόσο προσκολημμένη στον εαυτό της. Έτσι, αυτοί που δε θέλουν να λυπηθούν, δεν είναι απομονωμένοι.
Αυτό που συνεχίζει πάντως να με εκνευρίζει είναι η υποκρισία. Άνθρωποι που διαπράττουν τρομερές αδικίες στη ζωή τους θεωρούν ότι εξαγνίζονται μέσα από τη διαδικασία της Μεγαλοβδομάδας. Σα να φτάνει η ευχή του παπά, που συνήθως είναι ο πιο αμαρτωλός από όλους, για να σβηστούν τα κρίματά τους. Και μετά πάλι τα ίδια, μέχρι το επόμενο Πάσχα.
Φέτος τη Μεγαλοβδομάδα την έζησα στη Βιέννη. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ήμουν στο εξωτερικό τέτοιες μέρες. Αλλά ήταν η πρώτη φορά που επέστρεψα Μεγάλο Σάββατο. Έτσι πέρασα μόνο το ευχάριστο κομμάτι, αυτό της χαράς, αν και θέλοντας και μη έφαγα κι εγώ αρνί, ελλείψει διαφορετικού φαγητού.
Αλλά συνειδητοποίησα και κάτι άλλο. Τα έθιμα κάνουν τη ζωή μας να περνάει πιο εύκολα.
Διακόπτουν την αβάσταχτη αέναη ροή του χρόνου και κάνουν τη ζωή μας να αποκτάει κάποιο νόημα
Ποτέ δε συμπάθησα το έθιμο της Μεγάλης Βδομάδας. Όλο αυτό το ξαφνικό και υποχρεωτικό σταμάτημα της ροής της ζωής, έτσι καταναγκαστικά που γίνεται, που πρέπει ντε και καλά να νιώθεις λυπημένος και ξαφνικά την Κυριακή να έρχεται η κάθαρση και όλα να μετατρέπονται σε μια μεγάλη γιορτή, ήταν για μένα ένα μαρτύριο. Η τηλεόραση έπαιζε συνεχώς εκκλησιαστικούς ύμνους και το ραδιόφωνο θυμόταν την κλασσική μουσική. Όσο για την τελευταία, την εβδομάδα πριν το Πάσχα είχε τη τιμητική της.
Λέξεις όπως συμφωνία, πρελούδιο, φούγκα, ορατόριο και μουσική δωματίου ήταν οι μόνες φορές που ακούγονταν κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Ή μάλλον όχι... υπήρχε ακόμα μια συγκυρία που παιζόταν η κλασσική μουσική από ραδιόφωνο και τηλεόραση. Και αυτή έπρεπε να είναι μια εξαιρετικά τραγική συγκυρία. Ο θάνατος ενός εθνικού ηγέτη ή κάποιο δυστύχημα.
Τέτοια περίπτωση για παράδειγμα ήταν το περίφημο ατύχημα στη Θύρα 7 στον αγώνα Ολυμπιακού-ΑΕΚ 6-0 το 1980. Μετά από το θλιβερό περιστατικό και το τηλεοπτικό διάγγελμα του Γ. Ράλλη που τότε ήταν πρωθυπουργός, η τηλεόραση άρχισε να παίζει ατέρμονα όλο το υπόλοιπο βράδυ κλασσική μουσική χωρίς λόγια, πράγμα που με εκνεύρισε.
Η απρόσκλητη εισβολή του θανάτου μέσα στο ίδιο μου το σπίτι, αλλά και η αδυναμία να ξεφύγεις από αυτό, καθότι τότε δεν υπήρχαν άλλα κανάλια, μου μαύρισε την ψυχή.
Έτσι, στην παιδική μου ηλικία και για πολλά χρόνια, ταύτισα την κλασσική μουσική με τις κηδείες. Φαντάζομαι και πολύς άλλος κόσμος εκτός από μένα.
Αυτός ήταν και ο σοβαρότερος λόγος που τη Μεγαλοβδομάδα περνούσα των Παθών μου τον τάραχο, ο θάνατος. Μια βδομάδα μέσα στο χρόνο που δε μπορούσες να συμπεριφερθείς χαρούμενα, γιατί ήταν προσβολή. Προσέβαλλες τα ιερά και τα όσια.
Ε, λοιπόν εγώ δεν ήθελα. Δεν ήθελα να σταματάει η ζωή. Ήθελα να συνεχίζεται. Ήθελα, κόντρα στις πεποιθήσεις των γονιών μου και σ' αυτό που μάθαινα πειθαναγκαστικά στο σχολείο πως είναι το σωστό, να συνεχίσω να ζω σα να μη συμβαίνει τίποτα. Να βγαίνω με τους φίλους μου βόλτα, να πηγαίνουμε για παγωτό στο IGLOO, για χάμπουργκερ στα Hambo.
Να μπορούμε να γελάσουμε και να φωνάξουμε σαν όλες τις υπόλοιπες μέρες χωρίς να αντιμετωπίσουμε την αποδοκιμασία των γύρω μας.
Κι έπειτα ερχόταν η Κυριακή του Πάσχα και αίφνης η κλασσική μουσική μετατρεπόταν σε λαϊκά άσματα. Πάνε τα ορατόρια και οι συμφωνίες, πάει ο Μπετόβεν και ο Μπαχ, σειρά είχαν ο Τσιτσάνης, ο Καζαντζίδης και η ξαφνική αλλαγή της διάθεσης από το λυπημένο στο καταχαρούμενο. Το ψήσιμο του οβελία, που με αηδίαζε με όλες αυτές τις έντονες μυρωδιές, αλλά και η υποκρισία των γύρω μου που υποτίθεται ότι σαν καλοί χριαστιανοί είχαν νηστέψει και είχαν εξαγνιστεί από τις αμαρτίες τους τη Σαρακοστή και τώρα ήταν έτοιμοι να φάνε το κρέας που τόσο είχαν στερηθεί.
Αυτά συνέβαιναν όταν ήμουν μικρός, κάθε Πάσχα. Κι ήταν ακόμα πιο εκνευριστική η αέναη επανάληψη μιας ήδη εκνευριστικής συνήθειας.
Μεγαλώνοντας και βλέποντας τα πράγματα από απόσταση αλλά και βιώνοντας το σήμερα της γιορτής του Πάσχα, βλέπω ότι δε με εκνευρίζει πια τόσο πολύ. Ίσως επειδή υπάρχουν πια εναλλακτικές πολλές και η Ελλάδα δεν είναι πια τόσο προσκολημμένη στον εαυτό της. Έτσι, αυτοί που δε θέλουν να λυπηθούν, δεν είναι απομονωμένοι.
Αυτό που συνεχίζει πάντως να με εκνευρίζει είναι η υποκρισία. Άνθρωποι που διαπράττουν τρομερές αδικίες στη ζωή τους θεωρούν ότι εξαγνίζονται μέσα από τη διαδικασία της Μεγαλοβδομάδας. Σα να φτάνει η ευχή του παπά, που συνήθως είναι ο πιο αμαρτωλός από όλους, για να σβηστούν τα κρίματά τους. Και μετά πάλι τα ίδια, μέχρι το επόμενο Πάσχα.
Φέτος τη Μεγαλοβδομάδα την έζησα στη Βιέννη. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ήμουν στο εξωτερικό τέτοιες μέρες. Αλλά ήταν η πρώτη φορά που επέστρεψα Μεγάλο Σάββατο. Έτσι πέρασα μόνο το ευχάριστο κομμάτι, αυτό της χαράς, αν και θέλοντας και μη έφαγα κι εγώ αρνί, ελλείψει διαφορετικού φαγητού.
Αλλά συνειδητοποίησα και κάτι άλλο. Τα έθιμα κάνουν τη ζωή μας να περνάει πιο εύκολα.
Διακόπτουν την αβάσταχτη αέναη ροή του χρόνου και κάνουν τη ζωή μας να αποκτάει κάποιο νόημα
Παρασκευή 25 Απριλίου 2008
Ναυάγιο*
Μία παιδική πολυομυελίτιδα είχε αφήσει το ένα πόδι του ηλικωμένου ναυτικού προβληματικό, όχι όμως τόσο που να τον εμποδίζει να περπατάει, κουτσαίνοντας με έναν τρόπο πολύ κομψό. Είχε μπαρκάρει σε ένα αλιευτικό που ψάρευε στα ευχάριστα νερά της Μεσογείου και εξαιτίας αυτού του προβλήματος στο πόδι ήταν ο ναυτικός που πιο πολύ από όλους εκτιμούσε ο καπετάνιος.
Στο μπαρ των ψαράδων μια μέρα του μίλησα για τον καπτα-Ακάμπ.
Του είπα ότι αυτός ο τύπος, που επίσης ήταν κουτσός, αντιμετώπισε με μεγάλο κουράγιο μια δολοφόνο φάλαινα και έγινε έτσι ήρωας της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
"Εγώ παλεύω μόνο με μπαρμπούνια και καμμιά φορά με καμμιά γαρίδα"-αναφώνησε ο γέρος ναυτικός, για να κατεβάσει τη συζήτηση στο επίπεδο του μπράντι που έπινε.
Αυτός ο άνθρωπος, με τα χρόνια, είχε καταλήξει να ενσωματώσει το κούτσεμα στην προσωπικότητά του σαν ένα διακριτικό σημάδι και επιπλέον μπορούσε κανείς να σκεφτεί πως ήταν περήφανος που είχε το ένα πόδι κοντύτερο από το άλλο, αλλά μια μέρα τα πράγματα πραγματικά αναστράφηκαν.
Κατά τη διάρκεια μιας μέρας ψαρέματος έπιασε ένα ξαφνικό μπουρίνι και το καϊκι βούλιαξε, αν και ο γέρος ναυτικός κατάφερε να πιαστεί από ένα μαδέρι και να μείνει έτσι επιπλέοντας αρκετές ώρες, μέχρι που διασώθηκε από ένα εμπορικό πλοίο με γερμανική σημαία.
Πάνω στο πλοίο εξέτασαν τη ζημιά που μπορούσε να είχε πάθει το σώμα του. Δύο Γερμανοί άρχισαν να τραβάν το κακό του πόδι με πολύ μεγάλη αγένεια προσπαθώντας μάταια να το εξισώσουν με το καλό. "Αφήστε με, έτσι είμαι εγώ!"-ούρλιαζε ο γέρος ναυτικός ξανά και ξανά χωρίς οι διασώστες να καταλαβαίνουν το νόημα των κραυγών του. Εκείνοι αγωνίζονταν να συνταιριάσουν τα κόκκαλά του με απτόητο ενδιαφέρον. "Είμαι έτσι, είμαι κακοφτιαγμένος, αφήστε με!", μούγκριζε ο ναυαγός ανάμεσα σε βλαστήμιες και πόνο.
Τελικά οι Γερμανοί κατάφεραν να καταστρέψουν το πόδι μέχρι να το αφήσουν τελείως άχρηστο και από τότε ο γερο-ναυτικός δεν ήταν ποτέ πια ο ίδιος. Έχασε εντελώς την χάρη που είχε όταν περπατούσε και με δεδομένη την προχωρημένη του ηλικία πίστευε, καταπώς μου είπε, ότι πια δεν του έμενε χρόνος να ενσωματώσει αυτή τη νέα βλάβη στη ζωή του μέχρι να τη μετατρέψει σε ένα νέο τύπο κομψότητας.
Έχω σκεφτεί πολλές φορές αυτό το γέρο ναυτικό. Οι πληγές που σέρνονται από πολύ μακριά, τυλιγμένες στα χρόνια, είναι αυτές που μας ορίζουν πάντα και στο τέλος μας επιτρέπουν να φτάσουμε στην αξιοπρέπεια στο μέσο του ναυαγίου.
*Άρθρο του Manuel Vicent που δημοσιεύθηκε στην EL PAIS
Τρίτη 22 Απριλίου 2008
Φράουλες και αίμα
Η είδηση αλλά και οι εικόνες σοκαριστικές. Το μάζεμα της φράουλας στην πυρόπληκτη κατά τα άλλα Ηλεία έχει μετατραπεί σε ένα καινούργιο σκλαβοπάζαρο.
Αλλοδαποί, που έχουν μεταφερθεί εκεί με μόνο σκοπό τη συγκομιδή της σοδειάς του "κόκκινου χρυσού", περίπου 1500 τον αριθμό. Άνθρωποι από το Μπαγκλαντές ως επί το πλείστον, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Άνθρωποι που ήρθαν στην Ελλάδα για να βρουν μια καλύτερη τύχη και για να γλιτώσουν από την μοίρα της χώρας τους "Δεν έχει σημασία. Δεν είμαι ελεύθερος, είμαι όμως ζωντανός. Στο Μπαγκλαντές έχει ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία. Δεν είναι, όμως, όπως εδώ. Αν εκεί έρθει ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση θα σκοτώσει όποιον είναι Νέα Δημοκρατία"
Η Ελλάδα είναι πολιτισμένη χώρα. Και σαν πολιτισμένη χώρα έχει νόμους για αυτούς που εισέρχονται στην επικράτειά της. Σύμφωνα με το σύνταγμά της και με τις διεθνείς συνθήκες που έχει υπογράψει, όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι απέναντι στους νόμους της. Οι κάτοικοί της είναι γνωστοί σε όλο τον κόσμο για τη φιλοξενεία τους.
Αυτά βέβαια όταν δεν πλήττεται ο ζωτικός τους χώρος. Και στην περίπτωση αυτή ο ζωτικός χώρος των Ελλαδιτών συμπατριωτών μας είναι το μάζεμα της φράουλας και τα κέρδη που το εμπόριό της θα τους αποφέρει. Τότε πάνε περίπατο και η φιλοξενεία και οι νόμοι.
Το κράτος έχει την υποχρέωση να προστατέψει πρώτα από όλα τους δικούς του πολίτες και τα συμφέροντά τους. Γι αυτό το λόγο και προτιμά να κάνει ότι δεν ξέρει τίποτα. Τι κι αν έχει βουήξει ο τόπος; Περιμένει να μεγαλώσει το θέμα για να το αντιμετωπίσει. Μέχρι τότε έχει άλλα πράγματα πολύ πιο σοβαρά να κάνει. Υπάρχει η Μακεδονία και το όνομα της γειτονικής χώρας. Αυτό έχει πιο πολύ ψωμί και μάλιστα εκεί η κυβέρνηση παίζει στην έδρα της με τη διακομματική στήριξη της Βουλής. Πού να μπλέκεις τώρα με τους μετανάστες, να δυσαρεστήσεις την εκλογική σου πελατεία στην Ηλεία και να ξύνεις πληγές;
Στο κάτω κάτω της γραφής τι ήθελαν κι αυτοί και κάνανε τόσο δρόμο από το Μπαγκλαντές για την Ελλάδα; Τι περίμεναν ότι θα βρούν εδώ; Το δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα; Εδώ έχει δουλειά ρε! Σκληρή δουλειά! Και αν θέλεις να τα πάμε καλά, το καλό που σου θέλω να κάνεις αυτό που σου λέω για να μην έχουμε φασαρίες. Αλλιώς θα πας από κει που ήρθες.
Βέβαια τώρα διαμαρτύρονται και οι αγρότες. Σου λέει, τι το παράνομο κάνουμε; Εμείς δίνουμε δουλειά σε αυτούς τους ανθρώπους που είναι ανειδίκευτοι, δεν έχουνε βρακί να φορέσουνε, αυξάνουμε την παραγωγή μας και άρα συμβάλλουμε στην αύξηση του ΑΕΠ και άρα και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής στη χώρα μας (κοιτάξτε εδώ στα σχόλια). Και επίσης αν αυτούς τους ανθρώπους δεν τους πάρουμε στη δουλειά, θα καταλήξουν από το Αλλοδαπών πίσω στην χώρα τους. Άρα θα 'πρεπε να είναι ευχαριστημένοι οι εργάτες.
Όσον αφορά τους καταναλωτές αυτοί είναι διπλά ευχαριστημένοι γιατί θα απολαύσουν ένα πολύ νόστιμο φρούτο που βγαίνει μια φορά το χρόνο, σε αφθονία και σε πολύ χαμηλή τιμή. Άρα ευχαριστημένοι κι αυτοί.
Μόνο εγώ δεν είμαι ευχαριστημένος, που αισθάνομαι όλο και περισσότερο όχι σαν άνθρωπος αλλά σα ζώο, κάθε φορά που μαθαίνω τέτοιες ανατριχιαστικές ιστορίες. Βοήθεια! Πνίγομαι!
Υ.Γ. Οι βασικές πληροφορίες για αυτό το ποστ αντλήθηκαν από το μπλογκ του δημοσιογράφου της "Ελευθεροτυπίας" κυρίου Μάκη Νοδάρου και οι φωτογραφίες είναι του φωτογράφου κυρίου Γιάννη Λιάκου και είναι από το http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=851322
Δευτέρα 21 Απριλίου 2008
Παρασκευή 18 Απριλίου 2008
Jesusito sera un santo
Ο αγαπητός Βάσκες μού έδωσε μια πολύ ωραία ιδέα:
Να βρω τον πίνακα του David Alfaro Siqueiros που αναφέρω στο ερωτηματολόγιο ότι βρίσκεται στον τοίχο μου και να γράψω ένα ποστ σχετικά με αυτό.
Ο πίνακας είναι ο παραπάνω. Είναι μια από τις λιθογραφίες που έκανε ο Siqueiros σε προχωρημένη ηλικία, όταν ασχολήθηκε με πιο προσωπικά θέματα.
Η πρώτη μου γνωριμία με τον Siqueiros έγινε μέσα από τη μουσική. Και συγκεκριμένα μέσα από ένα δίσκο. Ήταν όταν πρωτοέπεσε στα χέρια μου η ηχογράφηση του κορυφαίου έργου του Μίκη Θεοδωράκη "Canto General" . Πρόκειται για την ολοκληρωμένη ηχογράφηση του έργου, σε ζωντανή ηχογράφηση΄. Από την πρώτη ηχογράφηση έλειπαν τα κομμάτια Sandino, Lautaro, Emiliano Zapata, Neruda Requiem Eternam, A mi Partido και Amor America.
Γυναίκα στη φυλακή, 1968,
David Alfaro Siqueiros
Το ένθετο του δίσκου είναι εικονογραφημένο με λεπτομέρειες από πίνακες του Siqueiros, δίπλα στην καταπληκτική μετάφραση της Δανάης Στρατηγοπούλου . Από την πρώτη στιγμή που είδα αυτές τις εικόνες μου έκαναν εντύπωση. Είχαν μια δύναμη ασυνήθιστη.
Η εικόνα της μάνας που βγαίνει μέσα από τη γη για να προστατέψει τα παιδιά της, παρά το ότι είχε ένα στόμφο, είχε εντούτοις και μια αλήθεια που με συγκινούσε.
Εδώ να πω ότι η Λατινική Αμερική ήταν ένας τόπος που πάντοτε μου τραβούσε το ενδιαφέρον. Μια χώρα μακρινή και πολύ εξωτική, με ένα λαό πάρα πολύ φτωχό, που στην πλειοψηφία του ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, αλλά και με μια απίστευτη τρυφερότητα και τρελλό χιούμορ και ζωτικότητα. Ο Siqueiros εξέφραζε λοιπόν όλα αυτά. Οι εικόνες του μου έδιναν ακριβώς την εικόνα που είχα σχηματίσει για τη χώρα του, το Μεξικό, χωρίς να έχω πάει ποτέ. Εξέφραζαν όλη την οργή για την εκμετάλλευση του λαού και την διάθεση για αντίσταση. Όμως ταυτόχρονα επικεντρωνόταν στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών του, τού λαού του Μεξικού, σαν ένας σκηνοθέτης που κάνει γκρο πλαν στο πρόσωπο της πρωταγωνίστριάς του.
O Siqueiros είναι ένας καλλιτέχνης βέβαια που στη διάρκεια της ζωής του υπήρξε πολιτικά ενταγμένος στην Αριστερά. Ήταν κομμουνιστής.
Στη δεκαετία του 1910-1920 που εκείνος ανδρώθηκε, η πολιτική ένταξη στην Κομμουνιστική Αριστερά ήταν το πιο προοδευτικό πράγμα που μπορούσε κάποιος να κάνει. Ο Siqueiros λοιπόν υπηρέτησε το σκοπό της Αριστεράς καταπώς τον καταλάβαινε εκείνος. Υπήρξε ένας άνθρωπος δογματικός, που ακολούθησε το κίνημα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Μάλιστα υπήρξε τόσο δογματικός που κάποτε αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Leon Trotsky (δείτε επίσης εδώ). Υπήρξε κοσμοπολίτης που έζησε σε πολλές χώρες εκτός από το Μεξικό (Γαλλία, Ιταλία, ΗΠΑ, Ισπανία, περισσότερες πληροφορίες εδώ). Και υπήρξε και ένας πολύ μεγάλος καινοτόμος, μαζί με τους φίλους του Diego Rivera και Jose Clemente Orozco υπήρξαν πρωτοπόροι της ανανέωσης των murales μιας τέχνης που αποτελεί πρόδρομο του γκράφιτι.
Χρόνια μετά από την πρώτη μου επαφή με το έργο του Μεξικανού ζωγράφου, μου δόθηκε για πρώτη φορά η ευκαιρία να επισκεφτώ το Μεξικό. Ήταν ένα ταξίδι που ήρθε χωρίς να το έχω προγραμματίσει.
Και όταν βρέθηκα εκεί, ανακάλυψα ότι όλα ήταν όπως τα είχα φανταστεί. Μια τεράστια χώρα, απίστευτα όμορφη, αλλά και με πολλές αντιθέσεις. Ο πληθυσμός του Μεξικού, που αυτή τη στιγμή που μιλάμε πλησιάζει τα 107 εκατομμύρια, είναι στη μεγάλη του πλειοψηφία φτωχός. Κι όταν λέω φτωχός, εννοώ ότι το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ζει με ένα δολλάριο τη μέρα. Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει τη χώρα να έχει ένα σωρό εκατομμυριούχους στις λίστες του Forbes με τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου.
Είναι μια χώρα με τεράστιο ορυκτό πλούτο, με παραγωγή χρυσού και πετρελαίου και με σπάνιες φυσικές ομορφιές. Για παράδειγμα το Ακαπούλκο με τον καταπληκτικό κόλπο, που έγινε στη δεκαετία του 60 διάσημος από τις Αμερικανικές ταινίες. Δίπλα στα πανάκριβα ξενοδοχεία της πόλης βρίσκονται οι φαβέλες. Αλουμινένιες κατασκευές όπου δε μπορεί κανείς να πιστέψει ότι μένουν άνθρωποι, βρίσκονται κρυμμένες δίπλα από τα χλιδάτα και πανάκριβα holiday resorts της πόλης.
Είναι μια χώρα με τεράστια βία. Μια βία που αντικατοπτρίζεται στα χρώματα. Υπάρχει στο Μεξικό μια ποικιλία χρωμάτων απίστευτη. Στη χώρα μας δεν συναντούμε πουθενά κάτι τέτοιο. Το ίδιο συμβαίνει και στους πίνακες του Siqueiros. Υπάρχει μια πανδαισία χρωμάτων, με κύριο πρωταγωνιστή το κόκκινο. Δεν είναι όμως ένα κόκκινο λαμπερό, φωτεινό. Είναι ένα κόκκινο σκοτεινό, το κόκκινο του αίματος και του θανάτου, σε απευθείας συνομιλία με το κόκκινο της Ισπανίας και του Λόρκα.
Στο Μεξικό πήγα δύο φορές. Τη δεύτερη φορά μόνος, να επισκεφτώ φίλους που είχα κάνει από το πρώτο μου ταξίδι. Έμεινα περίπου 3 εβδομάδες, όμως σε καμμιά περίπτωση δεν αισθάνθηκα μόνος. Υπήρχαν πάντοτε άνθρωποι γύρω μου διαθέσιμοι να μου κάνουν παρέα και προσφέρονταν μετά χαράς αμέσως μόλις μάθαιναν ότι είμαι Griego, Έλληνας, να με ξεναγήσουν. Όλοι τους είχαν να μου εκφράσουν το θαυμασμό τους για την Ελλάδα. Και πάντα μου ανέφεραν όσα γνώριζαν για τον Ωνάση και την Κάλας.
Η μεγάλη Ελληνίδα ντίβα, στην αρχή της καριέρας της και πριν γίνει ακόμη γνωστή, τραγούδησε δύο συνεχή χρόνια, το 1951 και 1952, στο περίφημο Palacio de Bellas Artes, την όπερα της Πόλης του Μεξικού. Οι ερμηνείες της εκείνης της περιόδου χρησιμοποιούνται σήμερα σαν παραδείγματα της μεγάλης της τέχνης και σαν πρώιμα παραδείγματα των δυνατοτήτων της φωνής της.
Σε ένα βιβλιοπωλείο στο Μέξικο Σίτι βρήκα το πόστερ με τον πινακα του Siqueiros "Jesusito sera un santo", δηλαδή ο μικρός Χεσούς θα γίνει άγιος. Δε με εντυπωσίαζαν πια τα τεράστια έργα του τού σοσιαλιστικού ρεαλισμού, αλλά σαν ένα φόρο τιμής στην παιδικότητά μου και στη εφηβεία μου τον αγόρασα και τον κρέμασα στον τοίχο της κρεβατοκάμαράς μου. Απέναντι υπάρχει ένα απόσπασμα από το Amor America του Νερούδα.
Μετά από αυτό το ποστ που γράφτηκε με επιθυμία του Βάσκες, θα ήθελα να προσκαλέσω οποιονδήποτε θέλει να αποκαλύψει τι έχει στον τοίχο του, και κυρίως τους Yellow kid, incontinentia και Βάσκες.
Για το τέλος ένα κομμάτι από το Canto General στη μελοποίηση του Θεοδωράκη με τον Πέτρο Πανδή. Δυστυχώς δε βρήκα το "Amor America", αυτό είναι το "America Insurrecta"
Τρίτη 15 Απριλίου 2008
40 ερωτήσεις
Βρήκα αυτό το παιχνίδι στην σελίδα του Ισπανού (ή Ισπανόφωνου) Βάσκες και είπα να αυτοπροσκαλεστώ και να παίξω. Πρόκειται για 40 ερωτήσεις, στην πλειοψηφία τους προσωπικές. Πάμε λοιπόν:
1. Όνομα(τα): Ηνίοχος
2. Γενέθλια: 15 Αυγούστου, τη χρονολογία την αφήνουμε προς το παρόν
3. Ζώδιο: Λιοντάρι με ωροσκόπο Τοξότη
4. Χρώμα μαλλιών: Μαύρα ακόμα αν και τελευταία έχουν αρχίσει να γκριζάρουν λίγο, το οποίο μου αρέσει αν και με φοβίζει
5. Χρώμα ματιών: Καφέ
6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ; Ναι, βέβαια! Τελευταία φορά πριν από αρκετό καιρό όμως
7. Είδος μουσικής που ακούς; Κλασσική, κυρίως όπερα λόγω επαγγέλματος, αλλά και άλλα είδη αλλά μόνο παρέα με φίλους (Έχω εξηγήσει σχετικά σε προηγούμενο ποστ)
8. Χαρακτήρας Disney/Warner Bross : Από Disney ο Σκρουτζ επειδή είναι πάντα γρουσούζης και γκρινιάρης. (Ελπίζω να μην του μοιάζω πολύ, μαμάκα μου!). Επίσης μου αρέσει ο Μπιπ (πιάνεται αυτός;) γιατί έχει το κογιότ λίγο στο τρέξιμο και δείχνει, αλλά καθόλου δεν είναι, βλάκας
9. Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά; Ο Francis στη Νέα Υόρκη και ο Abraham στο Μεξικό.
10. Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: Καφεεεεεεεεεε
11. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: Το εκάστοτε βιβλίο που διαβάζω
12. Τι έχεις στον τοίχο σου; Ένα πίνακα του David Alfaro Siqueiros, ενός Μεξικανού ζωγράφου, με τίτλο "Jesusito sera un santo", που δείχνει ένα παιδάκι στην έρημο και που σύμφωνα με μια φίλη μου μάλλον είμαι εγώ
13. Τι έχεις κάτω απ’ το κρεβάτι σου; Συνήθως περιοδικά! Α, ναι: Και σκόνη...
14. Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τι θα έκανες; Θα ανατρίχιαζα!
15. Αγαπημένος αριθμός: 2
16. Αγαπημένο όνομα: Κίμωνας
17. Τα χόμπι σου: Σινεμά, φανατικά!
18. Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα; Στο Ακαπούλκο με τους φίλους μου να βλέπω τον κόλπο από κάτω
19. Μια ευχή για το μέλλον: Να βρω το σπίτι μου
20. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες;
Στη δεκαετία του 60
21. Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: Το πιάνο (λίγο βαρύ, ε;)
22. Αγαπημένο λουλούδι: Κόκκινο τριαντάφυλλο
23. Αγαπημένη σειρά: Absolutelly fabulous (έτσι για να είμαι όσο πιο gay μπορώ!)
24. Αγαπημένη ταινία: Into the wild από τις φετεινές, γενικά ισχύει το προφίλ όπου γράφω περισσότερες
25. Αγαπημένο τραγούδι: Μενεξεδένια τα βουνά (Θεοδωράκης) και Ένα σπίρτο στο τραπέζι (Χατζιδάκις)
26. Aγαπημένο βιβλίο: Εκατό χρόνια μοναξιά (η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται εύκολα!)
27. Αγαπημένο ζώο: Σκύλος
28. Αγαπημένο ρούχο: Σκισμένα τζιν
29. Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα: Marc Chagall
30. Αγαπημένο χρώμα: Κόκκινο
31. Αγαπημένο φαγητό: Εσκαλόπ μινιόν με σάλτσα μαδέρας, σαν αυτό που έχει στον Ισοβίτη του Αρκά
32. Με ποιόν χαρακτήρα από cartoon ταυτίζεσαι; Σούπερ Γκούφη, Τανταχ!
33. Κακή συνήθεια: Σκαλίζω τη μύτη μου όταν είμαι πολύ αποροφημμένος από σκέψεις
34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: Είμαι πιστός
35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει: Είμαι πιστός
36. Συνηθισμένη ατάκα: Δε μας χέζεις ρε Νταλάρα!
37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: Αγαπώ πολύ τη μουσική για να κάνω άλλη δουλειά
38. Μεγαλύτερος φόβος: Η μοναξιά
39. Η καλύτερη pizza: Στην Ιταλία
40. Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι: Μεγάλη συντροφιά
Μια και είμαι καινούργιος μπλόγκερ σχετικά, οι φίλοι είναι περιορισμένοι αλλά θα ήθελα να καλέσω το Κιτρινόπαιδο αλλά και το Δρ Φλάντζα ( με όλον μου τον σεβασμόν και όταν βρείτε τον χρόνον δόκτωρα μια και γνωρίζω ότι είστε απησχολημένος με το καινούργιο σας πόνημα αλλά και κυρίως με τας επιστημονικάς σας δραστηριότητας) να με ακολουθήσουν.
1. Όνομα(τα): Ηνίοχος
2. Γενέθλια: 15 Αυγούστου, τη χρονολογία την αφήνουμε προς το παρόν
3. Ζώδιο: Λιοντάρι με ωροσκόπο Τοξότη
4. Χρώμα μαλλιών: Μαύρα ακόμα αν και τελευταία έχουν αρχίσει να γκριζάρουν λίγο, το οποίο μου αρέσει αν και με φοβίζει
5. Χρώμα ματιών: Καφέ
6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ; Ναι, βέβαια! Τελευταία φορά πριν από αρκετό καιρό όμως
7. Είδος μουσικής που ακούς; Κλασσική, κυρίως όπερα λόγω επαγγέλματος, αλλά και άλλα είδη αλλά μόνο παρέα με φίλους (Έχω εξηγήσει σχετικά σε προηγούμενο ποστ)
8. Χαρακτήρας Disney/Warner Bross : Από Disney ο Σκρουτζ επειδή είναι πάντα γρουσούζης και γκρινιάρης. (Ελπίζω να μην του μοιάζω πολύ, μαμάκα μου!). Επίσης μου αρέσει ο Μπιπ (πιάνεται αυτός;) γιατί έχει το κογιότ λίγο στο τρέξιμο και δείχνει, αλλά καθόλου δεν είναι, βλάκας
9. Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά; Ο Francis στη Νέα Υόρκη και ο Abraham στο Μεξικό.
10. Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: Καφεεεεεεεεεε
11. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: Το εκάστοτε βιβλίο που διαβάζω
12. Τι έχεις στον τοίχο σου; Ένα πίνακα του David Alfaro Siqueiros, ενός Μεξικανού ζωγράφου, με τίτλο "Jesusito sera un santo", που δείχνει ένα παιδάκι στην έρημο και που σύμφωνα με μια φίλη μου μάλλον είμαι εγώ
13. Τι έχεις κάτω απ’ το κρεβάτι σου; Συνήθως περιοδικά! Α, ναι: Και σκόνη...
14. Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τι θα έκανες; Θα ανατρίχιαζα!
15. Αγαπημένος αριθμός: 2
16. Αγαπημένο όνομα: Κίμωνας
17. Τα χόμπι σου: Σινεμά, φανατικά!
18. Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα; Στο Ακαπούλκο με τους φίλους μου να βλέπω τον κόλπο από κάτω
19. Μια ευχή για το μέλλον: Να βρω το σπίτι μου
20. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες;
Στη δεκαετία του 60
21. Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: Το πιάνο (λίγο βαρύ, ε;)
22. Αγαπημένο λουλούδι: Κόκκινο τριαντάφυλλο
23. Αγαπημένη σειρά: Absolutelly fabulous (έτσι για να είμαι όσο πιο gay μπορώ!)
24. Αγαπημένη ταινία: Into the wild από τις φετεινές, γενικά ισχύει το προφίλ όπου γράφω περισσότερες
25. Αγαπημένο τραγούδι: Μενεξεδένια τα βουνά (Θεοδωράκης) και Ένα σπίρτο στο τραπέζι (Χατζιδάκις)
26. Aγαπημένο βιβλίο: Εκατό χρόνια μοναξιά (η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται εύκολα!)
27. Αγαπημένο ζώο: Σκύλος
28. Αγαπημένο ρούχο: Σκισμένα τζιν
29. Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα: Marc Chagall
30. Αγαπημένο χρώμα: Κόκκινο
31. Αγαπημένο φαγητό: Εσκαλόπ μινιόν με σάλτσα μαδέρας, σαν αυτό που έχει στον Ισοβίτη του Αρκά
32. Με ποιόν χαρακτήρα από cartoon ταυτίζεσαι; Σούπερ Γκούφη, Τανταχ!
33. Κακή συνήθεια: Σκαλίζω τη μύτη μου όταν είμαι πολύ αποροφημμένος από σκέψεις
34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: Είμαι πιστός
35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει: Είμαι πιστός
36. Συνηθισμένη ατάκα: Δε μας χέζεις ρε Νταλάρα!
37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: Αγαπώ πολύ τη μουσική για να κάνω άλλη δουλειά
38. Μεγαλύτερος φόβος: Η μοναξιά
39. Η καλύτερη pizza: Στην Ιταλία
40. Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι: Μεγάλη συντροφιά
Μια και είμαι καινούργιος μπλόγκερ σχετικά, οι φίλοι είναι περιορισμένοι αλλά θα ήθελα να καλέσω το Κιτρινόπαιδο αλλά και το Δρ Φλάντζα ( με όλον μου τον σεβασμόν και όταν βρείτε τον χρόνον δόκτωρα μια και γνωρίζω ότι είστε απησχολημένος με το καινούργιο σας πόνημα αλλά και κυρίως με τας επιστημονικάς σας δραστηριότητας) να με ακολουθήσουν.
Παρασκευή 11 Απριλίου 2008
Απόκαλυψη της πολιτικής ταυτότητας του κυρίου Βγενόπουλου
Επιτέλους μάθαμε τι κόμμα ψηφίζει ο κύριος Βγενόπουλος!
Ο πρόεδρος της MIG με τη μήνυση που κατέθεσε εναντίον του προέδρου του Συνασπισμού αποκάλυψε ότι προσπαθεί με κάθε μέσο να συμβάλλει στην περαιτέρω άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις!
Με το φτηνό τέχνασμα της μήνυσης και της ανακοίνωσης που ακολούθησε προσπάθησε να ρίξει στάχτη στα μάτια! Δε μασάμε κύριε Βγενόπουλε! Καταλάβαμε επιτέλους τι πλεκτάνη κρύβεται από πίσω! Είμαστε σίγουροι ότι η συγκεκριμένη μήνυση κατά του κυρίου Τσίπρα αλλά και εναντίον του STAR CHANELL για ξεκάρφωμα, έχουν γίνει μετά από κεντρική συνεννόηση και μακρόπνοο σχεδιασμό από την Κουμουνδούρου!
Το μαρτυράει το πρόσωπο του κυρίου Τσίπρα σήμερα το πρωί και η νηφαλιότητα με την οποία απάντησε στη σχετική ερώτηση των ΜΜΕ :"Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ!"
Από το πρωί, όλες οι οργανώσεις του Συνασπισμού εις άπασα την επικράτεια αλλά και στο εξωτερικό έχουν επιδοθεί σε ένα τρικούβερτο γλέντι με το ανέλπιστο δώρο!
Μάλιστα εδώ στη Βιέννη τσουγκρίζουν κόκκινα αυγά και αγκαλιάζονται για να δώσουν το φιλί της αγάπης ωσάν το Πάσχα να έφτασε φέτος νωρίτερα, και μάλιστα κατά πρωτοτυπία και σε δυσαρμονία με τα συνήθη, Παρασκευή αντί για Κυριακή!
Βεβαίως δε μπορούμε να ισχυριστούμε ότι αυτό έχει γίνει σε συνεργασία με την εκκλησία καθότι οι οπαδοί του εν λόγω κόμματος είναι γνωστοί αντίχριστοι! Με αυτή τη μήνυση αποδεικνύεται ότι είναι και ο κύριος Βγενόπουλος!
Το ΠΑΣΟΚ, πάνω που πήγε να ανακάμψει μετά από όλη αυτή την τεράστια περίοδο κρίσης, από σήμερα τα έχει βάψει τελείως μαύρα! Μάλιστα ακούγεται ότι ο κύριος Βγενόπουλος, καταχωρημένος πια στη λίστα των αναρχοκομμουνιστοσυμμοριτών, που με διάφορες δολοπλοκίες προσπαθούν να αλώσουν το κράτος από τα μέσα, έχει από το πρωί τηλεφωνικές συνομιλίες με τον κύριο Παπανδρέου και τη Χαριλάου Τρικούπη, που τον εκλιπαρούν να κάνει και σε αυτούς μήνυση!
Περαστικά μας, Καλό Πάσχα και καλά κρασιά...
Επίσκεψη στην όπερα
Εδώ στη Βιέννη η όπερα είναι στο κέντρο της ζωής.
Δεν είναι μόνο ότι το κτήριο της Κρατικής Όπερας βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, στα μέσα της Ringstrasse, κάτι σα να λέμε Σύνταγμα στα καθ' ημάς. Η θέση του κτηρίου αντικατοπτρίζει απλά τη θέση που έχει η όπερα ως τέχνη αλλά και η κλασσική μουσική εν γένει στη ζωή των Βιεννέζων.
Εξάλλου η Βιέννη δεν έχει μόνο μια όπερα. Υπάρχουν η Λαϊκή Όπερα, το Theater an der Wien που είναι και το θέατρο που έκανε πρεμιέρα ο Μαγικός Αυλός του Mozart, και η Όπερα Δωματίου, για να μην πούμε για τις δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, αίθουσες συναυλιών που είναι διάσπαρτες σε όλη την πόλη.
Όπως καταλαβαίνει κανείς οι Βιεννέζοι αγαπούν πολύ τη μουσική. Ή μάλλον δε μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτήν! Η σύγκριση με τη χώρα μας είναι μελαγχολική: Ένας φίλος μου με ρωτούσε πρόσφατα πόσες όπερες έχει η Ελλάδα, και όταν του απάντησα ότι έχει μόνο μία, και με τα προβλήματα που κάθε τόσο αντιμετωπίζει η Λυρική Σκηνή, έμεινε με το στόμα ανοικτό.
Το κτήριο της Κρατικής Όπερας είναι επιβλητικό. Χτισμένο στη δεκαετία του 1860-1870, αυτό που εντυπωσιάζει πέρα από την πρόσοψη, είναι το μέγεθός του. Είναι ένα κτήριο που έχει τεράστιο μήκος αλλά και πλάτος. Το επόμενο κτήριο στο βάθος της Kaerntnerstrasse, του δρόμου που είναι στο πλάι της Όπερας, είναι το ξενοδοχείο Sacher, γνωστό και από το γλυκό Sachertorte.
Προχθές επισκέφηθηκα λοιπόν την Όπερα σα θεατής της παράστασης της όπερας του Richard Wagner "O ιπτάμενος Ολλανδός".
Σαν κλασσικός Έλληνας, δεν είμαι κανένας μεγάλος φίλος του Wagner. Αντίθετα τα έργα του τα βρίσκω στομφώδη και εθνικιστικά. Είναι βέβαια γνωστό ότι ο Wagner, πέρα από πολύ μεγάλος συνθέτης και διανοητής του 19ου αιώνα, υπήρξε τρομερός εθνικιστής και επίσης μεγάλος αντισημίτης. Επίσης είναι και το μεγάλο θέμα της διάρκειας. Κάθε όπερα από τις πολύ μεγάλες και γνωστές του Wagner υπερβαίνει σε διάρκεια τις 2 με 3 ώρες και φτάνει τις 5, ενώ οι "Αρχιτραγουδιστές της Νυρεμβέργης" φτάνουν τις 5 ώρες και 45 λεπτά!Χαρακτηριστικό είναι ότι οι παραστάσεις αυτών των έργων ξεκινούν πολύ νωρίς το απόγευμα, γύρω στις 5 και τελειώνουν στις 11 περίπου τη νύχτα.
Όμως ο "Ιπτάμενος Ολλανδός" δεν είναι τόσο μεγάλος σε διάρκεια. Είναι μια μονόπρακτη όπερα η οποία διαρκεί περίπου 2.30 ώρες. Την είχα ξαναδεί ακόμα μια φορά στην Αθήνα, όταν είχε ανέβει από τη Λυρική Σκηνή στη δεκαετία του 90. Ήτανε μια παράσταση που είχε ανέβει στο Ολύμπια και τους μόνους που θυμάμαι ως σολίστες ήταν η Ευαγγελία Αντωνίνη στο ρόλο της Senta, μια Ελληνίδα δραματική σοπράνο που τότε τραγουδούσε στην όπερα του Kassel, όπως και ο Αντώνης Κορωναίος στο ρόλο του Steuermann. Διηύθυνε ο Λουκάς Καρυτινός.
Η τότε παράσταση δε μπορώ να πω ότι με είχε ενθουσιάσει, ήταν όμως ένα επίτευγμα για τα δεδομένα και τις δυνατότητες της κρατικής μας όπερας. Και αυτό για το λόγο ότι στο Ολύμπια είναι σχεδόν αδύνατο να ανεβάσει κανείς μια όπερα που απαιτεί ένα μεγάλο ορχηστρικό σύνολο λόγω του μεγέθους του θεάτρου. Η μπούκα της ορχήστρας είναι τόσο μικρή, που μόλις και μετά βίας χωράει την ορχήστρα στις όπερες του βερισμού (Puccini, Cilea, Giordano κλπ.) και μάλιστα πολλές φορές με περικοπές! Το μπαλλέτο βέβαια, πάντα κάνει τις παραστάσεις του χωρίς τη συνοδεία ζωντανής ορχήστρας, πράγμα που κάνει το θέαμα να χάνει ένα από τα βασικά του χαρακτηριστικά: Αυτό της αμεσης επικοινωνίας με το θεατή.
Στην Όπερα λοιπόν της Βιέννης αυτά τα μειονεκτήματα δεν υπάρχουν. Οι όπερες του Wagner, του Strauss, και όλων των μεγάμων συνθετών παίζονται μόνιμα στο θέατρο κάθε χρονιά.
Και βέβαια, δε γίνονται συνεχώς καινούργια ανεβάσματα. Η σκηνοθεσία είναι μία, η οποία επαναλαμβάνεται πολλές φορές. Αυτό που αλλάζει είναι οι ερμηνείες. Το ίδιο έργο παρουσιάζεται με συνεχώς ανανεούμενο καστ και υπό τη διεύθυνση άλλων μαέστρων.
Θα μου πείτε πώς συντηρείται το ενδιαφέρον του κοινού, να βλέπει συνεχώς το ίδιο θέαμα.
Αυτό συμβαίνει γιατί το κοινό αγαπάει τόσο πολύ την όπερα, που πηγαίνει όχι να δει κάτι καινούργιο απαραίτητα ως θέαμα, αλλά να χειροκροτήσει σημαντικούς καλλιτέχνες.
Μη φανταστεί κανείς όμως, ότι δε δίνεται καμμιά σημασία στη θεατρική υπόσταση της όπερας. Κάθε άλλο. Η εποχή που συνέβαινε κάτι τέτοιο έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Και μια απόδειξη ήτανε η εξαιρετική παράσταση που παρακολούθησα.
Κατά τη διάρκεια της καταπληκτικής ουβερτούρας, οι ναύτες του πλοίου του Ολλανδού, παρουσιάζονται στη σκηνή, πάνω σε ένα καταπληκτικό σκηνικό που παρουσιάζει το πλοίο του Ολλανδού. Ένα σκηνικό φτιαγμένο από ξύλο, το οποίο στη δεύτερη σκηνή, όπου τραγουδάει η Senta, με μια καταπληκτική μετατροπή, παρουσιάζει τα διαμερίσματα της Senta, κόρης του Daland, που τραγουδάει για τον έρωτά της και την αφοσίωσή της στον Ολλανδό. Το σκηνικό αφήνει να φανεί όλο το βάθος της σκηνής του θεάτρου, που είναι εντυπωσιακό.
Έμεινα αποσβολωμένος να παρακολουθώ την παράσταση και δεν κουνήθηκα από τη θέση μου παρά μόνο αφού τελείωσε. Η ένταση της μουσικής και το τραγούδι των τραγουδιστών, που ομολογώ ότι δεν ήξερα κανέναν τους, με συνεπήραν.
Ο μεγάλος πρωταγωνιστής της παράστασης βέβαια ήτανε ο Ολλανδός, ο οποίος τραγούδησε τη μεγάλη άριά του με σιγουριά και δυναμισμό.
Η Senta τραγούδησε με άψογη τεχνική και εκφραστικότητα ένα ρόλο πολύ δύσκολο για τη σοπράνο που απαιτεί μεγάλες αντοχές, από το φόρτε στο απόλυτο πιανίσιμο.
Το ίδιο και Ο Daland, ένας σπουδαίος μπάσος, που θα γίνει πολύ καλύτερος όταν ωριμάσει λίγο ηλικιακά.
Ο μόνος που υστέρησε λίγο ήταν ο Erik, ο τενόρος της παράστασης, που ακούστηκε λίγο κουρασμένος.
Η χορωδία ήταν καταπληκτική και τραγούδησε τα σπουδαία και διάσημα μέρη της με πολύ μεγάλη εκφραστικότητα.
Τέλος η ορχήστρα ήταν επίσης σπουδαία. Έπαιξε την ουβερτούρα πολύ ωραία αλλά και στο υπόλοιπο της παράστασης απέδωσε όλα τα χρώματα της μουσικής του μεγάλου συνθέτη στο ακέραιο.
Παρακολουθώντας τέτοιες παραστάσεις στη Βιέννη πολλές φορές με πιάνει μελαγχολία για τη μουσική κατάσταση στη χώρα μου. Δεν είναι μόνο η κατάσταση του κτηρίου της κρατικής μας όπερας που είναι απαράδεκτη, είναι κυρίως το θέμα της μουσικής μας παιδείας σα λαού.
Επειδή όμως το θέμα είναι πολύ μεγάλο και επειδή πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσω αυτό το ποστ, σταματάω εδώ. Θα επανέλθω όμως.
Για το τέλος ολίγη από Ολλανδό
Τετάρτη 9 Απριλίου 2008
Ενός λεπτού σιγή
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπο σας
Κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά
Έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας
Ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας
Κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας
Έστω και μια φορά ;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
Για τους απεγνωσμένους;
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά
Έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας
Ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας
Κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας
Έστω και μια φορά ;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
Για τους απεγνωσμένους;
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Σάββατο 5 Απριλίου 2008
Ένας Αμερικανός φίλος
Τις τελευταίες καναδυό βδομάδες διάβαζα ένα βιβλίο ενός συγγραφέα που έχω σχετικά πρόσφατα ανακαλύψει, του Philip Roth.
Το βιβλίο λέγεται "Η συνωμοσία εναντίον της Αμερικής" και μιλάει για την περίοδο λίγο πριν και μέχρι το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, στην Αμερική, μια εποχή όπου ο συγγραφέας ήταν παιδί.
Πάντα με εντυπωσίαζε η οικειότητα που αισθανόμουν με κάποιες πλευρές της Αμερικής.
Μια χώρα που γνώρισα από το σινεμά και που ακόμα και σήμερα δεν έχω επισκεφτεί.
Όταν ήμουν παιδί οι μόνες πληροφορίες που είχα για την Αμερική ήταν μόνο οι ταινίες που παίζονταν στο σινεμά και που σχεδόν όλοι με αυτές μεγαλώσαμε.
Θυμάμαι να πηγαίνω και να στήνομαι στην ουρά για να δω το "Superman", και να θαυμάσω τον Christofer Reeve να κατατροπώνει τον κακό Lex Luthor. Ήμουν τότε 9 χρονών και την ταινία δε μπορούσα να τη βγάλω από το μυαλό μου. Την είδα συνολικά 9 φορές. Ο καλός Clark Kent ήταν για μένα τότε ο ήρωάς μου. Ο άνθρωπος τη ζωή του οποίου θα θελα να ζω.
Μεγαλώνοντας τα συναισθήματα μου άλλαξαν, ή μάλλον εμπλουτίστηκαν. Και λέω εμπλουτίστηκαν, γιατί δεν ένιωθα πια το θαυμασμό και μόνο που ένιωθα όταν ήμουνα μικρός. Η ολοένα και μεγαλύτερη εμπλοκή της Αμερικής σε πολιτικές δολοπλοκίες εναντίον μικρών χωρών με έκαναν να το δω αλλιώς το πράγμα. Και σε πολλά πράγματα τη μίσησα αυτή τη χώρα.
Όμως ποτέ δεν έχασα την αίσθηση οικειότητας που ένιωθα παρολαυτά. Είδα κι άλλες σημαντικές ταινίες που αγάπησα πολύ και γυρίστηκαν είτε από Αμερικανούς, είτε από Ευρωπαίους και που είχαν για θέμα την Αμερική. "Το δικό μου Άινταχο", "Ένας Αμερικανός φίλος", "Αποκάλυψη τώρα", "Θέλμα και Λουίζ", "Μανχάταν", "Πλατούν", κάποιες από αυτές.
Πάντοτε το αίσθημα του θαυμασμού και καμμιά φορά και του δέους που αισθανόμουνα δεν έλεγε να με αφήσει.
Από πού πήγαζαν και πηγάζουν λοιπόν αυτά τα συναισθήματα;
Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές. Νομίζω ότι αυτό που με κάνει να αισθάνομαι έτσι είναι η αίσθηση της πολυπολιτισμικότητας.
Πάντοτε μου τραβούσε την περιέργεια το άγνωστο. Πάντοτε, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να γνωρίσω καινούργιους κόσμους και καινούργιους ανθρώπους, καινούργιους πολιτισμούς. Και νομίζω ότι εκεί είναι που συναντιέμαι με την κουλτούρα αυτής της χώρας και των κατοίκων της.
Μια χώρα που δημιουργήθηκε από μια χούφτα Ευρωπαίους τυχοδιώκτες, που πήγαν εκεί με μόνο κίνητρο τη μαγεία που τους ασκούσε το άγνωστο και χωρίς κανένα εφόδιο. Που χρειάστηκε να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους για να καταφέρουν να ορθοποδήσουν. Αυτό το άγνωστο και η φυγή ήταν που πάντοτε με μάγευε κι εμένα.
Μου έχουν δοθεί πολλές ευκαιρίες μέχρι τώρα να επισκεφθώ την Αμερική. Έχω ένα σωρό φίλους, Έλληνες και Αμερικάνους που οι πόρτες τους είναι πάντα ανοιχτές. Ποτέ μέχρι τώρα δεν το έπραξα.
Απορροφημένος στο κυνήγι ενός παιδικού ονείρου, που πρέπει να το φτάσω μέχρι το τέρμα για να είμαι συνεπής με τον εαυτό μου, είχα πάντα άλλες προτεραιότητες.
Όμως δε θα ξεχάσω ποτέ τους δύο πιο σημαντικούς Αμερικανούς που έχω γνωρίσει ως τώρα.
Ο πρώτος είναι ο Τομ. Γνωριστήκαμε ένα βράδυ σε ένα μπαρ του Λονδίνου το διάστημα που ζούσα εκεί. Η πρώτη γνωριμία ήταν πολύ αναγνωριστική και δεν είπαμε και πολλά πράγματα. Μετά για ένα διάστημα χαθήκαμε. Η τύχη το έφερε να ξανασυναντηθούμε ένα βράδυ στη στάση του λεωφορείου έξω από το σπίτι μου, κάπου στο Βόρειο Λονδίνο. Περάσαμε τις επόμενες 3 περίπου ώρες συζητώντας και πίνοντας σε κάποιο μπαρ στο κέντρο, όπου είπαμε πολλά και προσωπικά πράγματα. Ήταν ένας άνθρωπος πολύ ανοιχτόμυαλος και με πολλές γνώσεις για την Ελλάδα. Μου ξεκαθάρισε από την αρχή ότι είναι από τους ανθρώπους που αγαπούν πολύ τους φίλους τους και τους φροντίζουν.
Και, προς μεγάλη μου έκπληξη, αυτή του η φράση ήταν πραγματική. Μου σύστησε όλη του την παρέα και πάντα είχα ένα πολύ γλυκό συναίσθημα ότι με νοιάζεται κάθε φορά που τον έβλεπα.
Ένα βράδυ πήγαμε σινεμά να δούμε την ταινία "Monster" με τη Charlize Theron. Ήταν η συγκλονιστική ιστορία μιας λεσβίας πουτάνας που έκανε πιάτσα στους αυτοκινητοδρόμους, και που έγινε serial killer στην Αμερική του 70. Κάποια στιγμή ο Τομ άρχισε να κλαίει. Από διακριτικότητα δεν τον ενόχλησα.
Όταν τελείωσε η ταινία, μού αποκάλυψε ότι η ιστορία της ταινίας ήταν παρόμοια με την ιστορία της μητέρας του.
Η μητέρα του Τομ έφυγε από το σπίτι και εγκατέλειψε τον πατέρα του, τον ίδιο και τον αδερφό του κάπου στο Wiskonsin, και έκτοτε δεν την ξαναείδαν, ούτε επικοινώνησαν ποτέ μαζί της. Τελευταίο νέο που έμαθαν το 1980, λίγα χρόνια αφότου τους εγκατέλειψε, ήταν ότι ζούσε εκδιδόμενη στους αυτοκινητοδρόμους.
Ο δεύτερος είναι ο Ρόμπερτ. Συναντηθήκαμε στην Αθήνα έναν Απρίλιο. Εκείνος ήταν για διακοπές στην Ευρώπη για πρώτη φορά στη ζωή του. Λίγο μετά τα 40 του, ταξίδευε μόνος.
Είχε πρόσφατα αλλάξει επάγγελμα, ή μάλλον είχε καταλήξει σε ένα επάγγελμα, αυτό του ψυχολόγου. Μόλις είχε τελειώσει μια σχολή στο LA και μόλις επέστρεφε θα έπιανε δουλειά σαν ψυχοθεραπευτής. Η Ελλάδα και το ταξίδι του εκείνο, ήταν μάλλον η εκπλήρωση ενός παλιού απωθημένου. Περάσαμε σχεδόν όλο το υπόλοιπο διάστημα της παραμονής του στην Αθήνα μαζί και αποφασίσαμε να συναντηθούμε στην Κωνσταντινούπολη, τελευταίο σταθμό του ταξιδιού του μετά από μερικές μέρες.
Εκεί έμαθα και την ιστορία του: Γεννημένος σε μια πολύ πλούσια οικογένεια στο Rhode Island, ο πατέρας του ήταν τραπεζίτης, βρέθηκε κάποια στιγμή σε πολύ κακή οικονομική κατάσταση, όπως και όλη η οικογένεια, όταν ο πατέρας του εξαπατήθηκε από τον αδερφό του και πούλησε την τράπεζα που είχε σε μια πολύ χαμηλή τιμή. Έκτοτε ζούσε στη Νέα Υόρκη, προσπαθώντας να ορθοποδήσει οικονομικά.
Όταν χρειάστηκε να φύγει και έπρεπε να χωρίσουμε μου ήταν πολύ δύσκολο. Οι τρεις μέρες που είχαμε περάσει μαζί και με έκαναν να τον γνωρίσω καλύτερα, με έκαναν να το αντιμετωπίζω σαν απώλεια. Χωρίσαμε χωρίς να πούμε πολλές κουβέντες, μόνο με την υπόσχεση να ξαναβρεθούμε
Το βιβλίο λέγεται "Η συνωμοσία εναντίον της Αμερικής" και μιλάει για την περίοδο λίγο πριν και μέχρι το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, στην Αμερική, μια εποχή όπου ο συγγραφέας ήταν παιδί.
Πάντα με εντυπωσίαζε η οικειότητα που αισθανόμουν με κάποιες πλευρές της Αμερικής.
Μια χώρα που γνώρισα από το σινεμά και που ακόμα και σήμερα δεν έχω επισκεφτεί.
Όταν ήμουν παιδί οι μόνες πληροφορίες που είχα για την Αμερική ήταν μόνο οι ταινίες που παίζονταν στο σινεμά και που σχεδόν όλοι με αυτές μεγαλώσαμε.
Θυμάμαι να πηγαίνω και να στήνομαι στην ουρά για να δω το "Superman", και να θαυμάσω τον Christofer Reeve να κατατροπώνει τον κακό Lex Luthor. Ήμουν τότε 9 χρονών και την ταινία δε μπορούσα να τη βγάλω από το μυαλό μου. Την είδα συνολικά 9 φορές. Ο καλός Clark Kent ήταν για μένα τότε ο ήρωάς μου. Ο άνθρωπος τη ζωή του οποίου θα θελα να ζω.
Μεγαλώνοντας τα συναισθήματα μου άλλαξαν, ή μάλλον εμπλουτίστηκαν. Και λέω εμπλουτίστηκαν, γιατί δεν ένιωθα πια το θαυμασμό και μόνο που ένιωθα όταν ήμουνα μικρός. Η ολοένα και μεγαλύτερη εμπλοκή της Αμερικής σε πολιτικές δολοπλοκίες εναντίον μικρών χωρών με έκαναν να το δω αλλιώς το πράγμα. Και σε πολλά πράγματα τη μίσησα αυτή τη χώρα.
Όμως ποτέ δεν έχασα την αίσθηση οικειότητας που ένιωθα παρολαυτά. Είδα κι άλλες σημαντικές ταινίες που αγάπησα πολύ και γυρίστηκαν είτε από Αμερικανούς, είτε από Ευρωπαίους και που είχαν για θέμα την Αμερική. "Το δικό μου Άινταχο", "Ένας Αμερικανός φίλος", "Αποκάλυψη τώρα", "Θέλμα και Λουίζ", "Μανχάταν", "Πλατούν", κάποιες από αυτές.
Πάντοτε το αίσθημα του θαυμασμού και καμμιά φορά και του δέους που αισθανόμουνα δεν έλεγε να με αφήσει.
Από πού πήγαζαν και πηγάζουν λοιπόν αυτά τα συναισθήματα;
Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές. Νομίζω ότι αυτό που με κάνει να αισθάνομαι έτσι είναι η αίσθηση της πολυπολιτισμικότητας.
Πάντοτε μου τραβούσε την περιέργεια το άγνωστο. Πάντοτε, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να γνωρίσω καινούργιους κόσμους και καινούργιους ανθρώπους, καινούργιους πολιτισμούς. Και νομίζω ότι εκεί είναι που συναντιέμαι με την κουλτούρα αυτής της χώρας και των κατοίκων της.
Μια χώρα που δημιουργήθηκε από μια χούφτα Ευρωπαίους τυχοδιώκτες, που πήγαν εκεί με μόνο κίνητρο τη μαγεία που τους ασκούσε το άγνωστο και χωρίς κανένα εφόδιο. Που χρειάστηκε να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους για να καταφέρουν να ορθοποδήσουν. Αυτό το άγνωστο και η φυγή ήταν που πάντοτε με μάγευε κι εμένα.
Μου έχουν δοθεί πολλές ευκαιρίες μέχρι τώρα να επισκεφθώ την Αμερική. Έχω ένα σωρό φίλους, Έλληνες και Αμερικάνους που οι πόρτες τους είναι πάντα ανοιχτές. Ποτέ μέχρι τώρα δεν το έπραξα.
Απορροφημένος στο κυνήγι ενός παιδικού ονείρου, που πρέπει να το φτάσω μέχρι το τέρμα για να είμαι συνεπής με τον εαυτό μου, είχα πάντα άλλες προτεραιότητες.
Όμως δε θα ξεχάσω ποτέ τους δύο πιο σημαντικούς Αμερικανούς που έχω γνωρίσει ως τώρα.
Ο πρώτος είναι ο Τομ. Γνωριστήκαμε ένα βράδυ σε ένα μπαρ του Λονδίνου το διάστημα που ζούσα εκεί. Η πρώτη γνωριμία ήταν πολύ αναγνωριστική και δεν είπαμε και πολλά πράγματα. Μετά για ένα διάστημα χαθήκαμε. Η τύχη το έφερε να ξανασυναντηθούμε ένα βράδυ στη στάση του λεωφορείου έξω από το σπίτι μου, κάπου στο Βόρειο Λονδίνο. Περάσαμε τις επόμενες 3 περίπου ώρες συζητώντας και πίνοντας σε κάποιο μπαρ στο κέντρο, όπου είπαμε πολλά και προσωπικά πράγματα. Ήταν ένας άνθρωπος πολύ ανοιχτόμυαλος και με πολλές γνώσεις για την Ελλάδα. Μου ξεκαθάρισε από την αρχή ότι είναι από τους ανθρώπους που αγαπούν πολύ τους φίλους τους και τους φροντίζουν.
Και, προς μεγάλη μου έκπληξη, αυτή του η φράση ήταν πραγματική. Μου σύστησε όλη του την παρέα και πάντα είχα ένα πολύ γλυκό συναίσθημα ότι με νοιάζεται κάθε φορά που τον έβλεπα.
Ένα βράδυ πήγαμε σινεμά να δούμε την ταινία "Monster" με τη Charlize Theron. Ήταν η συγκλονιστική ιστορία μιας λεσβίας πουτάνας που έκανε πιάτσα στους αυτοκινητοδρόμους, και που έγινε serial killer στην Αμερική του 70. Κάποια στιγμή ο Τομ άρχισε να κλαίει. Από διακριτικότητα δεν τον ενόχλησα.
Όταν τελείωσε η ταινία, μού αποκάλυψε ότι η ιστορία της ταινίας ήταν παρόμοια με την ιστορία της μητέρας του.
Η μητέρα του Τομ έφυγε από το σπίτι και εγκατέλειψε τον πατέρα του, τον ίδιο και τον αδερφό του κάπου στο Wiskonsin, και έκτοτε δεν την ξαναείδαν, ούτε επικοινώνησαν ποτέ μαζί της. Τελευταίο νέο που έμαθαν το 1980, λίγα χρόνια αφότου τους εγκατέλειψε, ήταν ότι ζούσε εκδιδόμενη στους αυτοκινητοδρόμους.
Ο δεύτερος είναι ο Ρόμπερτ. Συναντηθήκαμε στην Αθήνα έναν Απρίλιο. Εκείνος ήταν για διακοπές στην Ευρώπη για πρώτη φορά στη ζωή του. Λίγο μετά τα 40 του, ταξίδευε μόνος.
Είχε πρόσφατα αλλάξει επάγγελμα, ή μάλλον είχε καταλήξει σε ένα επάγγελμα, αυτό του ψυχολόγου. Μόλις είχε τελειώσει μια σχολή στο LA και μόλις επέστρεφε θα έπιανε δουλειά σαν ψυχοθεραπευτής. Η Ελλάδα και το ταξίδι του εκείνο, ήταν μάλλον η εκπλήρωση ενός παλιού απωθημένου. Περάσαμε σχεδόν όλο το υπόλοιπο διάστημα της παραμονής του στην Αθήνα μαζί και αποφασίσαμε να συναντηθούμε στην Κωνσταντινούπολη, τελευταίο σταθμό του ταξιδιού του μετά από μερικές μέρες.
Εκεί έμαθα και την ιστορία του: Γεννημένος σε μια πολύ πλούσια οικογένεια στο Rhode Island, ο πατέρας του ήταν τραπεζίτης, βρέθηκε κάποια στιγμή σε πολύ κακή οικονομική κατάσταση, όπως και όλη η οικογένεια, όταν ο πατέρας του εξαπατήθηκε από τον αδερφό του και πούλησε την τράπεζα που είχε σε μια πολύ χαμηλή τιμή. Έκτοτε ζούσε στη Νέα Υόρκη, προσπαθώντας να ορθοποδήσει οικονομικά.
Όταν χρειάστηκε να φύγει και έπρεπε να χωρίσουμε μου ήταν πολύ δύσκολο. Οι τρεις μέρες που είχαμε περάσει μαζί και με έκαναν να τον γνωρίσω καλύτερα, με έκαναν να το αντιμετωπίζω σαν απώλεια. Χωρίσαμε χωρίς να πούμε πολλές κουβέντες, μόνο με την υπόσχεση να ξαναβρεθούμε
Πέμπτη 3 Απριλίου 2008
Απάντηση στο Μητροπολίτη Καλαβρύτων
Πάρα πολλά από αυτά που γράφονται εδώ δεν έχουν καμμία βάση και κανένα λογικό ειρμό. Ακούγονται απόψεις για ευνουχισμό από την κυρά αποτέτοια, ότι πολλοί ομοφυλόφιλοι θα προσεταιριστούν γριές αδερφές για να τις κληρονομήσουν και πολλά άλλα φαιδρά!
Όσον αφορά βέβαια το τελευταίο, είναι γνωστή τακτική της Εκκλησίας και των παπάδων εδώ και αιώνες. Να προσεταιρίζονται δηλαδή μοναχικούς ηλικιωμένους, με ένα γερό κομπόδεμα, να εκμεταλλεύονται το φόβο του θανάτου, που είναι ανθρώπινος, και τη μοναξιά τους και με τον τρόπο αυτό να περιέρχονται στην κατοχή του μετρητού, μετά θάνατον του ανθρώπου αυτού. Οπότε αυτός που το έγραψε, μάλλον έκρινε εξ ιδίων τα αλλότρια.
Όσον αφορά τους ομοφυλόφιλους, επειδή είμαι και ένας από αυτούς, έχω να πω τα εξής:
Πρώτα πρώτα τα ποστ σας κύριε Καλαβρύτων, δυστυχώς δε γνωρίζω το όνομά σας συγχωρήστε με, (όσον αφορά το Σεβασμιώτατε, ένας άνθρωπος τόσο απεχθής που κηρύσσει το μίσος σαν εσάς, μόνο σεβάσμιος δε μου είναι) είναι μισαλλόδοξα. Κηρύσσουν το μίσος, ωθούν τους ανθρώπους σε εξέγερση και στρέφουν διάφορες κοινωνικές ομάδες, τη μία εναντίον της άλλης. Έτσι λοιπόν είμαι εναντίον σας.
Και να ξέρετε ότι αν συνεχίσετε να μας υβρίζετε και εσείς και ο Θεσσαλονίκης και ο Πειραιώς και ο οποιοσδήποτε άλλος από το συνάφι σας υπάρχουν και οι μηνύσεις.
Είμαι ομοφυλόφιλος από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου, το έχω αποδεχτεί και μπορώ να σας πω ότι από τότε που το αποδέχτηκα έχω μια ζωή πάρα πολύ καλή σε αυτό τον τομέα, σε πλήρη αρμονία με τον εαυτό μου. Όλος μου ο κοινωνικός περίγυρος το γνωρίζει, όχι γιατί αν ήθελα δε μπορούσα να το κρύψω, αλλά γιατί ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ να το κάνω. Ήθελα από την πρώτη στιγμή να μη ζω μια διπλή ζωή, όπως κάνουν και πάρα πολλοί συμπατριώτες μου, ακόμα και μέσα στην Εκκλησία.
Οφείλω να σας πω ότι το ξέρει και η ίδια η μητέρα μου, από μένα τον ίδιο.
Όλο αυτό όπως καταλαβαίνετε είναι μια στάση ζωής. Είναι μια πορεία απόλυτα συμβατή με τον εαυτό της, χωρίς σε κανένα σημείο να παρεκλίνει, και κυρίως είναι ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ.
Εσείς βεβαίως με λέτε "ανώμαλο".
Πάει πολύς καιρός που το τι είναι ομαλό και τι όχι καθοριζόταν από την Εκκλησία. Ο λόγος είναι ότι η Εκκλησία στην πορεία των αιώνων παρέμεινε κολλημένη σε πολλά στεγανά και ξεπεράστηκε από την κοινωνία. Τα στεγανά αυτά αφορούν το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ισονομία, τους διακριτούς ρόλους κράτους και Εκκλησίας. Τις αρχές δηλαδή του Διαφωτισμού, ο οποίος στην Ελλάδα δε μας άγγιξε, καθότι ήμασταν υπό τούρκικη κατοχή.
Τα τελευταία χρόνια ένας άλλος παράγοντας έχει κάνει την Εκκλησία να μένει ακόμα πιο πίσω και να αδυνατεί να παρακολουθήσει τις εξελίξεις στην κοινωνία. Και αυτός είναι η τεχνολογική εξέλιξη. Σήμερα μπορούν να κλωνοποιηθούν ακόμα και άνθρωποι, μπορεί να δημιουργηθεί ανθρώπινη ζωή χωρίς την ερωτική συνεύρεση δύο ανθρώπων.Η τεχνολογική εξέλιξη και η πρόοδος της επιστήμης επέτρεψαν και στο Χροστόδουλο να μεταβεί στην Αμερική για να κάνει άμεσα μεταμόσχευση ήπατος, μια εξέλιξη που δε θα ήταν δυνατή πριν από μερικά χρόνια.
Παρόλα αυτά εσείς εδώ μέσα συνεχίζετε να μιλάτε για ανωμαλίες και ευνουχισμό(!). Απλά προδίδετε την αμηχανία σας απέναντι σε όλα αυτά.Για σας είναι καλύτερα ο κόσμος να παραμείνει εκεί που είναι και να μην προχωρήσει άλλο. Δε θέλετε να εκπολιτιστεί ο λαός. Θέλετε να τον κρατάτε δέσμιο της Εκκλησίας σας και των παραδόσεών της, και να μην του επιτρέπετε να δει το σήμερα. Δε θέλετε τα φώτα του πολιτισμού. Θέλετε τα σκοτάδια και το βόρβορο της αμορφωσιάς και του μίσους.
Λέτε ότι οι ομοφυλόφιλοι δεν έχουν τα ίδια διαιώματα γιατί ο Θεός σας δεν τα ευλόγησε.
Ξεχνάτε όμως ότι ζούμε σε ένα κοσμικό κράτος. Και σε ένα κοσμικό κράτος με δημοκρατικό πολίτευμα, όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο. Και είναι αυτό κατάκτηση της κοινωνίας μας, που τόσα έχει υποφέρει σε αυτό το κομμάτι.
Να μη ξεχάσουμε τις δικατορίες του τελευταίου αιώνα και ιδιαίτερα την πιο πρόσφατη. Εκεί πράγματι, και είμαι σίγουρος ότι θα υπάρχουν πολλοί θιασώτες της εδώ μέσα, κανείς δε σεβόταν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εκεί μας προτρέπετε να γυρίσουμε κύριε Καλαβρύτων; Ίσως γι αυτό η Εκκλησία σας συνεργάστηκε με τους Συνταγματάρχες.
Γιατί μπορούσε να καταλάβει περισσότερο εκείνο το σύστημα διακυβέρνησης και αισθανόταν περισσότερη ασφάλεια. Σήμερα με όλα αυτά τα "ακαταλαβίστικα έργα του Σατανά" δε μπορείτε να είστε ασφαλείς. Αισθάνεστε την Εκκλησία σας να φυλλοροεί και άρα να μειώνεται η επιρροή σας.
Όμως, κύριε Καλαβρύτων δε θα σας αφήσουμε να μας πισωγυρίσετε.
Όλοι οι Δημοκρατικοί πολίτες αυτού του τόπου, ομοφυλόφιλοι και μη, θα σας εμποδίσουμε. Θα αντισταθούμε με όλη μας τη δύναμη και να είστε σίγουρος δε θα περάσει το δικό σας. Θα βρούμε συμμάχους σε όλο το φάσμα της κοινωνίας για να υπερασπιστούν όσα έχουν κατακτηθεί και να κατακτήσουν ακόμα περισσότερα.
Εσείς μπορείτε να βουλιάζετε κάθε μέρα όλο και πιο βαθιά στη λάσπη και να τυφλώνεστε όλο και πιο πολύ από το μίσος.
Καλημέρα σας
Σχόλιο που δημοσιεύτηκε στο blog του Μητροπολίτη Καλαβρύτων (mkka.blogspot.com)
Όσον αφορά βέβαια το τελευταίο, είναι γνωστή τακτική της Εκκλησίας και των παπάδων εδώ και αιώνες. Να προσεταιρίζονται δηλαδή μοναχικούς ηλικιωμένους, με ένα γερό κομπόδεμα, να εκμεταλλεύονται το φόβο του θανάτου, που είναι ανθρώπινος, και τη μοναξιά τους και με τον τρόπο αυτό να περιέρχονται στην κατοχή του μετρητού, μετά θάνατον του ανθρώπου αυτού. Οπότε αυτός που το έγραψε, μάλλον έκρινε εξ ιδίων τα αλλότρια.
Όσον αφορά τους ομοφυλόφιλους, επειδή είμαι και ένας από αυτούς, έχω να πω τα εξής:
Πρώτα πρώτα τα ποστ σας κύριε Καλαβρύτων, δυστυχώς δε γνωρίζω το όνομά σας συγχωρήστε με, (όσον αφορά το Σεβασμιώτατε, ένας άνθρωπος τόσο απεχθής που κηρύσσει το μίσος σαν εσάς, μόνο σεβάσμιος δε μου είναι) είναι μισαλλόδοξα. Κηρύσσουν το μίσος, ωθούν τους ανθρώπους σε εξέγερση και στρέφουν διάφορες κοινωνικές ομάδες, τη μία εναντίον της άλλης. Έτσι λοιπόν είμαι εναντίον σας.
Και να ξέρετε ότι αν συνεχίσετε να μας υβρίζετε και εσείς και ο Θεσσαλονίκης και ο Πειραιώς και ο οποιοσδήποτε άλλος από το συνάφι σας υπάρχουν και οι μηνύσεις.
Είμαι ομοφυλόφιλος από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου, το έχω αποδεχτεί και μπορώ να σας πω ότι από τότε που το αποδέχτηκα έχω μια ζωή πάρα πολύ καλή σε αυτό τον τομέα, σε πλήρη αρμονία με τον εαυτό μου. Όλος μου ο κοινωνικός περίγυρος το γνωρίζει, όχι γιατί αν ήθελα δε μπορούσα να το κρύψω, αλλά γιατί ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ να το κάνω. Ήθελα από την πρώτη στιγμή να μη ζω μια διπλή ζωή, όπως κάνουν και πάρα πολλοί συμπατριώτες μου, ακόμα και μέσα στην Εκκλησία.
Οφείλω να σας πω ότι το ξέρει και η ίδια η μητέρα μου, από μένα τον ίδιο.
Όλο αυτό όπως καταλαβαίνετε είναι μια στάση ζωής. Είναι μια πορεία απόλυτα συμβατή με τον εαυτό της, χωρίς σε κανένα σημείο να παρεκλίνει, και κυρίως είναι ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ.
Εσείς βεβαίως με λέτε "ανώμαλο".
Πάει πολύς καιρός που το τι είναι ομαλό και τι όχι καθοριζόταν από την Εκκλησία. Ο λόγος είναι ότι η Εκκλησία στην πορεία των αιώνων παρέμεινε κολλημένη σε πολλά στεγανά και ξεπεράστηκε από την κοινωνία. Τα στεγανά αυτά αφορούν το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ισονομία, τους διακριτούς ρόλους κράτους και Εκκλησίας. Τις αρχές δηλαδή του Διαφωτισμού, ο οποίος στην Ελλάδα δε μας άγγιξε, καθότι ήμασταν υπό τούρκικη κατοχή.
Τα τελευταία χρόνια ένας άλλος παράγοντας έχει κάνει την Εκκλησία να μένει ακόμα πιο πίσω και να αδυνατεί να παρακολουθήσει τις εξελίξεις στην κοινωνία. Και αυτός είναι η τεχνολογική εξέλιξη. Σήμερα μπορούν να κλωνοποιηθούν ακόμα και άνθρωποι, μπορεί να δημιουργηθεί ανθρώπινη ζωή χωρίς την ερωτική συνεύρεση δύο ανθρώπων.Η τεχνολογική εξέλιξη και η πρόοδος της επιστήμης επέτρεψαν και στο Χροστόδουλο να μεταβεί στην Αμερική για να κάνει άμεσα μεταμόσχευση ήπατος, μια εξέλιξη που δε θα ήταν δυνατή πριν από μερικά χρόνια.
Παρόλα αυτά εσείς εδώ μέσα συνεχίζετε να μιλάτε για ανωμαλίες και ευνουχισμό(!). Απλά προδίδετε την αμηχανία σας απέναντι σε όλα αυτά.Για σας είναι καλύτερα ο κόσμος να παραμείνει εκεί που είναι και να μην προχωρήσει άλλο. Δε θέλετε να εκπολιτιστεί ο λαός. Θέλετε να τον κρατάτε δέσμιο της Εκκλησίας σας και των παραδόσεών της, και να μην του επιτρέπετε να δει το σήμερα. Δε θέλετε τα φώτα του πολιτισμού. Θέλετε τα σκοτάδια και το βόρβορο της αμορφωσιάς και του μίσους.
Λέτε ότι οι ομοφυλόφιλοι δεν έχουν τα ίδια διαιώματα γιατί ο Θεός σας δεν τα ευλόγησε.
Ξεχνάτε όμως ότι ζούμε σε ένα κοσμικό κράτος. Και σε ένα κοσμικό κράτος με δημοκρατικό πολίτευμα, όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο. Και είναι αυτό κατάκτηση της κοινωνίας μας, που τόσα έχει υποφέρει σε αυτό το κομμάτι.
Να μη ξεχάσουμε τις δικατορίες του τελευταίου αιώνα και ιδιαίτερα την πιο πρόσφατη. Εκεί πράγματι, και είμαι σίγουρος ότι θα υπάρχουν πολλοί θιασώτες της εδώ μέσα, κανείς δε σεβόταν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εκεί μας προτρέπετε να γυρίσουμε κύριε Καλαβρύτων; Ίσως γι αυτό η Εκκλησία σας συνεργάστηκε με τους Συνταγματάρχες.
Γιατί μπορούσε να καταλάβει περισσότερο εκείνο το σύστημα διακυβέρνησης και αισθανόταν περισσότερη ασφάλεια. Σήμερα με όλα αυτά τα "ακαταλαβίστικα έργα του Σατανά" δε μπορείτε να είστε ασφαλείς. Αισθάνεστε την Εκκλησία σας να φυλλοροεί και άρα να μειώνεται η επιρροή σας.
Όμως, κύριε Καλαβρύτων δε θα σας αφήσουμε να μας πισωγυρίσετε.
Όλοι οι Δημοκρατικοί πολίτες αυτού του τόπου, ομοφυλόφιλοι και μη, θα σας εμποδίσουμε. Θα αντισταθούμε με όλη μας τη δύναμη και να είστε σίγουρος δε θα περάσει το δικό σας. Θα βρούμε συμμάχους σε όλο το φάσμα της κοινωνίας για να υπερασπιστούν όσα έχουν κατακτηθεί και να κατακτήσουν ακόμα περισσότερα.
Εσείς μπορείτε να βουλιάζετε κάθε μέρα όλο και πιο βαθιά στη λάσπη και να τυφλώνεστε όλο και πιο πολύ από το μίσος.
Καλημέρα σας
Σχόλιο που δημοσιεύτηκε στο blog του Μητροπολίτη Καλαβρύτων (mkka.blogspot.com)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
