Συμπληρώνονται σήμερα 75 χρόνια από το θάνατο και τα 145 από τη γέννηση του Κωνσταντίνου Καβάφη, ενός από τους μεγαλύτερους ποιητές μας. Στη μνήμη του παραθέτω ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματά του και η απαγγελία του από την Έλλη Λαμπέτη.
ΦΩΝΕΣ
Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.
Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.
Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας —
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Αγαπημένος Αλεξανδρινός.
Θα βρω ένα ποίημά του και εγώ, να τον τιμήσω. Κάτι έχω στον νου.
Υπέροχο ποίημα σε μοναδική απαγγελία.
@βάσκες: Αυτό που έβαλες είναι από τα πιο προσωπικά του :) Ωραία επιλογή
@revqueer: Κι εγώ το αγαπώ πολύ για πολύ προσωπικούς λόγους
Δημοσίευση σχολίου