Ναυάγιο*

Μία παιδική πολυομυελίτιδα είχε αφήσει το ένα πόδι του ηλικωμένου ναυτικού προβληματικό, όχι όμως τόσο που να τον εμποδίζει να περπατάει, κουτσαίνοντας με έναν τρόπο πολύ κομψό. Είχε μπαρκάρει σε ένα αλιευτικό που ψάρευε στα ευχάριστα νερά της Μεσογείου και εξαιτίας αυτού του προβλήματος στο πόδι ήταν ο ναυτικός που πιο πολύ από όλους εκτιμούσε ο καπετάνιος.

Στο μπαρ των ψαράδων μια μέρα του μίλησα για τον καπτα-Ακάμπ.

Του είπα ότι αυτός ο τύπος, που επίσης ήταν κουτσός, αντιμετώπισε με μεγάλο κουράγιο μια δολοφόνο φάλαινα και έγινε έτσι ήρωας της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

"Εγώ παλεύω μόνο με μπαρμπούνια και καμμιά φορά με καμμιά γαρίδα"-αναφώνησε ο γέρος ναυτικός, για να κατεβάσει τη συζήτηση στο επίπεδο του μπράντι που έπινε.

Αυτός ο άνθρωπος, με τα χρόνια, είχε καταλήξει να ενσωματώσει το κούτσεμα στην προσωπικότητά του σαν ένα διακριτικό σημάδι και επιπλέον μπορούσε κανείς να σκεφτεί πως ήταν περήφανος που είχε το ένα πόδι κοντύτερο από το άλλο, αλλά μια μέρα τα πράγματα πραγματικά αναστράφηκαν.

Κατά τη διάρκεια μιας μέρας ψαρέματος έπιασε ένα ξαφνικό μπουρίνι και το καϊκι βούλιαξε, αν και ο γέρος ναυτικός κατάφερε να πιαστεί από ένα μαδέρι και να μείνει έτσι επιπλέοντας αρκετές ώρες, μέχρι που διασώθηκε από ένα εμπορικό πλοίο με γερμανική σημαία.

Πάνω στο πλοίο εξέτασαν τη ζημιά που μπορούσε να είχε πάθει το σώμα του. Δύο Γερμανοί άρχισαν να τραβάν το κακό του πόδι με πολύ μεγάλη αγένεια προσπαθώντας μάταια να το εξισώσουν με το καλό. "Αφήστε με, έτσι είμαι εγώ!"-ούρλιαζε ο γέρος ναυτικός ξανά και ξανά χωρίς οι διασώστες να καταλαβαίνουν το νόημα των κραυγών του. Εκείνοι αγωνίζονταν να συνταιριάσουν τα κόκκαλά του με απτόητο ενδιαφέρον. "Είμαι έτσι, είμαι κακοφτιαγμένος, αφήστε με!", μούγκριζε ο ναυαγός ανάμεσα σε βλαστήμιες και πόνο.

Τελικά οι Γερμανοί κατάφεραν να καταστρέψουν το πόδι μέχρι να το αφήσουν τελείως άχρηστο και από τότε ο γερο-ναυτικός δεν ήταν ποτέ πια ο ίδιος. Έχασε εντελώς την χάρη που είχε όταν περπατούσε και με δεδομένη την προχωρημένη του ηλικία πίστευε, καταπώς μου είπε, ότι πια δεν του έμενε χρόνος να ενσωματώσει αυτή τη νέα βλάβη στη ζωή του μέχρι να τη μετατρέψει σε ένα νέο τύπο κομψότητας.

Έχω σκεφτεί πολλές φορές αυτό το γέρο ναυτικό. Οι πληγές που σέρνονται από πολύ μακριά, τυλιγμένες στα χρόνια, είναι αυτές που μας ορίζουν πάντα και στο τέλος μας επιτρέπουν να φτάσουμε στην αξιοπρέπεια στο μέσο του ναυαγίου.

*Άρθρο του Manuel Vicent που δημοσιεύθηκε στην EL PAIS