Γκάζι, ένας τόπος ντροπής

Μόλις γύρισα από το Γκάζι και, Παρασκευή βράδυ, γινόταν χαμός. Προφανώς σήμερα άνοιξαν και κάποια μαγαζιά για χειμώνα και έγινε της τρελλής από κόσμο. Όμως, όσο ωραία και αν είναι να βλέπει κανείς όλα αυτά τα νέα παιδιά, παρφουμαρισμένα και έχοντας βάλει τα καλά τους, να γυρνάνε στους δρόμους γελώντας, δεν είναι δυνατό ωστόσο να παραβλέψει την παρακμή της συνοικίας που θα μπορούσε να είναι μια φωτεινή εξαίρεση στη φτήνια και στη βρωμιά που μας περιβάλλει. Τρομερή βρωμιά παντού, η μουσική στη διαπασών, τόσο που ακόμα και στην απέναντι πλευρά της πλατείας να κάτσεις, δεν ακούς τι σου λέει ο διπλανός σου από το θόρυβο. Και παραδίπλα τίγκα στις καινούργιες πολυκατοικίες, ή, για να είμαι πιο ακριβής, τα λοφτ, τα οποία δεν είναι τίποτα παραπάνω από πολυκατοικίες... ψηλοτάβανες! Μόλις βγεις στην Ιερά Οδό είναι ορατές οι ταμπέλες "STUDIO", που είναι μια καινούργια και κεκαλυμμένη ονομασία της παλιάς καλής ελληνικής "οίκος ανοχής", ή, για να γίνω και πιο λαϊκός, μπουρδέλο. Μάλιστα, μπουρδέλο με τσατσά, νταβατζή και πουτάνα! Είναι μάλιστα τόσα πολλά αυτά τα "STUDIO", που δε μπορείς να τα μετρήσεις. Πρόχειρα από το βενζινάδικο που είναι στη γωνία της Ευμολπιδών μέτρησα τουλάχιστον δέκα! Και είναι από ό,τι φαίνεται καινούργια παραγωγή, μια και, από ό,τι θυμάμαι, δεν υπήρχαν πριν από καναδυό χρόνια.

Τώρα θα μου πείτε προς τι ο όρος "STUDIO" αντί για το παλιό και καλό μπουρδέλο. Δεν γνωρίζω να σας απαντήσω, φαίνεται ότι, για να επιβεβαιωθεί η ρήση του Τσαρούχη "ό,τι δηλώσεις είσαι στην Ελλάδα", αλλάζοντας τον όρο εκλεπτύνεται και η χυδαιότητα της πράξης. Εκτός και εάν, το παλιό καλό "τσιμπουκάκι, παξιμαδωτό, πισωκολλητό" έχει αλλάξει και έχει γίνει κάτι άλλο πιο εύηχο και για αυτό λιγότερο... ωμό. Δεν μπορώ να γνωρίζω λοιπόν τι συμβαίνει σε αυτά τα μαγαζιά του έρωτα, μια και εγώ είμαι γκέι και δε με ενδιαφέρουν οι συναλλαγές του αγοραίου έρωτα. Ωστόσο αυτό που με ενδιαφέρει και με θλίβει είναι η υποβάθμιση της περιοχής. Αυτό που βλέπεις είναι μια βιομηχανία διασκέδασης με τεράστιο τζίρο η οποία έχει φάει τα πάντα στο πέρασμά της και κανείς δεν της αντιστέκεται.

Κάποιοι κάτοικοι της περιοχής, ανάμεσά τους καλλιτέχνες, επώνυμοι, άνθρωποι του πνεύματος συναντήθηκαν με τους υπεύθυνους της Αστυνομίας και τους εξέθεσαν την κατάσταση. Αυτό που πήραν σαν υπόσχεση ήταν ότι τις επόμενες μέρες 1350 αστυνομικοί, φρέσκοι από τις σχολές και καβλωμένοι να επιβάλλουν την τάξη και το νόμο, θα ξεχυθούν στους δρόμους και το θέμα θα λυθεί. Μάλλον για κορόιδα μας περνάνε. Στην επόμενη πορεία και αναταραχή στο κέντρο της Αθήνας που θα προκληθεί από τις ληστρικές επιλογές της κυβέρνησης, θέμα χρόνου δηλαδή, όλοι αυτοί θα μετακινηθούν στην πορεία και θα κυνηγάνε τους διαδηλωτές, ενώ οι έμποροι ναρκωτικών θα είναι πάλι ελεύθεροι να αλωνίζουν στο Γκάζι, το ίδιο και οι μπράβοι των νυχτερινών κέντρων που θα καταλαμβάνουν με το έτσι θέλω τις θέσεις για να παρακάρουν "οι δικοί τους πελάτες" (κάτι σαν αυτό που λέμε "τα δικά μας παιδιά"). Και όπως λέει και στο άρθρο της Ελευθεροτυπίας ο Θόδωρος Τερζόπουλος «όσο οι κυβερνήσεις μας δεν ασχολούνται συστηματικά και σοβαρά με τα προβλήματα του κέντρου της Αθήνας, ετοιμάζεται η άνοδος της Ακροδεξιάς. Το αβγό του φιδιού επωάζεται».

Το πρώτο ραντεβού

Πάντα μού προκαλούσε εκνευρισμό το πρώτο ραντεβού. Καθόμουν όλη τη μέρα και προσπαθούσα να σκεφτώ τι να φορέσω, πώς να συμπεριφερθώ και, κυρίως, χρειαζόμουν να κάνω έναν ολόκληρο προγραμματισμό για τη διαδρομή και το πόση ώρα χρειάζομαι έτσι ώστε να φτάσω εγκαίρως και να μην κάνω κακή εντύπωση, μια και η αρχή είναι, υποτίθεται, το ήμισυ του παντός. Βέβαια, όσον αφορά αυτό το τελευταίο, δηλαδή την έγκαιρη άφιξη στον τόπο του εγκλήματος, δε μπορώ να πω ότι υπήρξε ένας στόχος που επετεύχθη στο ακέραιο στην πλειονότητα των περιπτώσεων. Η σχέση μου με το χρόνο είναι μάλλον κακή και, όσο και να το προσπαθούσα, συνήθως έφτανα καθυστερημένος τουλάχιστον πέντε με δέκα λεπτά. Δεν ξέρω αν η ανεκτικότητα που επιδείκνυαν οι άλλοι απέναντί μου όσον αφορά αυτή την παράβαση οφειλόταν στην γενική παραδοχή ότι οι Έλληνες σα λαός είμαστε γενικά ασυνεπείς, άρα αυτό επεκτεινόταν και στην περίπτωσή μου, είτε ότι αυτός που περίμεναν, δηλαδή η αφεντιά μου, ήταν κάτι τόσο σημαντικό, που δεν είχε σημασία ο χρόνος που περίμεναν, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν βέβαια για τον εγωισμό τους και την αυτοεκτίμησή τους. Αυτό πάντως που έχω να πω, είναι ότι κανείς ποτέ δεν έφυγε να με αφήσει σύξυλο λόγω στησίματος.

Τέλος πάντων, το πρώτο ραντεβού είναι πάντα αυτό που περισσότερο μου δημιουργεί προσμονή και εκνευρισμό. Τα παραδείγματα μου, που μετατρέπονται σε επιχειρήματα αν δεχτεί κανείς ότι η εμπειρία αποδεικνύει και το ποιόν του ανθρώπου, είναι συγκλονιστικά. Την πρώτη φορά που βγήκα με γκόμενο για παράδειγμα καταλήξαμε στην πλατεία Κολωνακίου, κάτω από τα δέντρα στις τέσσερις το πρωί με ένα φανερό εκνευρισμό για το ποιος θα κάνει πρώτος την κίνηση να φιλήσει τον άλλο. Στο τέλος κάναμε και οι δύο μια ξαφνική κίνηση να φιληθούμε και αυτό κατέληξε σε παρολίγον κάταγμα στη μύτη μετά από μια γερή κουτουλιά.

Μια άλλη φορά, κάποιος μου είχε δώσει το τηλέφωνό του σε ένα μπαρ. Φεύγοντας του είπα πως θα τον πάρω σίγουρα, πράγμα που, για όσους με γνωρίζουν, σημαίνει πως ο ουρανός να έρθει κάτω και η γη επάνω, εγώ θα πραγματοποιήσω την υπόσχεσή μου. Την επόμενη ημέρα, συνειδητοποίησα πως, το νούμερό του, που μου το είχε γράψει επάνω σε μια χαρτοπετσέτα και το είχα βάλει στην τσέπη μου, δεν ήταν εκεί. Όσο και να έψαξα όλα μου τα ρούχα που φορούσα την προηγουμένη, χαρτοπετσέτα με νούμερο γιοκ. Αλλά βέβαια σιγά να μη με πτοούσε αυτό. Κατέστρωσα λοιπόν ένα ολόκληρο σχέδιο. Να πάω στη δουλειά του και να τον βρω, με τη δικαιολογία ότι περνούσα τυχαία εντελώς απ' έξω. Έτσι και έκανα, και αφού με θράσσος μπήκα μέσα και τον ζήτησα, τον είδα να βγαίνει από μια πόρτα. Μετά την αρχική έκπληξή του, μού έδωσε ξανά το τηλέφωνό του και του έδωσα κι εγώ το δικό μου, έτσι για να είμαστε σίγουροι. Μερικές ώρες αργότερα χτύπησε το τηλέφωνο του σπιτιού μου. Ήταν βέβαια η δική του σειρά να με διεκδικήσει. Η πρόταση ήταν να βρεθούμε για καφέ σε λίγη ώρα. Πού να ήξερε ο άνθρωπος τι τον περίμενε.
Πρώτα-πρώτα απάντησα με το άκρως ξενερωτικό "Έχω βάλει πλυντήριο και δεν μπορώ να βγώ" (!!!). Αυτή η απάντηση, όσο εξωφρενικό και ηλίθιο και αν ακούγεται, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από την απόλυτη αλήθεια. Είχα λοιπόν βάλει πλυντήριο και στο μυαλό μου το είχα έτσι τοποθετημένο, ώστε η λειτουργία του πλυντηρίου απαγόρευε την δική μου απουσία από το σπίτι, τουλάχιστον για όση ώρα το πλυντήριο ήταν σε λειτουργία.
Τέλος πάντων αφού με έπεισε ότι δεν πειράζει και ότι το πλυντήριο θα δουλεύει ακόμα και αν εγώ δεν είμαι εκεί για να του κάνω παρέα και να το νταντεύω, καταλήξαμε σε ένα καφέ να συζητάμε περί ανέμων και υδάτων. Μου είχε φανεί ότι είχαν περάσει πέντε ώρες από τη στιγμή που πήγαμε,ξέχασα το πλυντήριο και τη λειτουργία του, και προφανώς περνούσα πολύ ωραία. Τότε χτύπησε το κινητό μου τηλέφωνο. Ήταν η διαχειρίστρια της πολυκατοικίας, η οποία ωρυόμενη με πληροφόρησε ότι έτρεχαν νερά από το διαμέρισμά μου και μάλιστα είχαν κατέβει τη σκάλα και μπήκαν στο διαμέρισμα της από κάτω! Έφυγα σαν κυνηγημένος, αφού βέβαια πρότεινα στο καινούργιο φλερτ να έρθει μαζί μου γιατί συνέβη κάτι έκτακτο. Δεν πρέπει να φάνηκε και πολύ πιστευτό αυτό γιατί παρά το ότι ήρθε μαζί μου, η όλη στάση του ήταν κάπως σαν να φάνηκε σκηνοθετημένο. Τέλος πάντων, αφού κάναμε μια διαδρομή που μου φάνηκε αιώνας αλλά ήταν μόνο 15 λεπτά και στην οποία εγώ ονειρευόμουνα ότι θα βρω το σπίτι μου με μια μεγάλη τρύπα στο ταβάνι και τα ρούχα να κρέμονται από τους τοίχους που θα είχαν κολλήσει μετά την εκτόξευσή τους από την υποτιθέμενη έκρηξη του πλυντηρίου, τελικά φτάσαμε. Τα νερά όντως είχαν βγει από το διαμέρισμα και πέρναγαν κάτω από την πόρτα και μετά από τη σκάλα κατέβηκαν στους κάτω ορόφους φτάνοντας μέχρι το ισόγειο. Ο λόγος ήταν ότι πάνω στην πρεμούρα μου να βγω και να συναντήσω το καινούργιο μου αμόρε, είχα ξεχάσει να βάλω τη σωλήνα στην αποχέτευση με τα γνωστά αποτελέσματα.
Εκείνο το βράδυ αφού μαζέψαμε και οι δύο μαζί τα νερά από το διαμέρισμά μου, μετά πήγαμε σινεμά και η σχέση μας που ξεκίνησε εκείνη τη μέρα, κράτησε περίπου ενάμισι χρόνο.

Πριν από λίγες μέρες υπήρξε ένα καινούργιο πρώτο ραντεβού στη ζωή μου, μετά από πολύ καιρό μοναξιάς και περισυλλογής. Αυτό το πρώτο ραντεβού τα είχε όλα. Πρώτα από όλα αργοπορία δική μου (ποτέ δε θα μάθω), αμηχανία, λαχάνιασμα και ένα πρώτο φιλί. Μα πάνω από όλα είχε ελπίδα και αισιοδοξία. Ευτυχώς κύλησε χωρίς απρόοπτα εναντίον της σωματικής ακεραιότητας κανενός από τους δυο μας. Και με άφησε με μια γλυκειά γεύση, τη γεύση από την αντανάκλαση του φωτός από τη λάμψη του προσώπου μου σε δυο ξένα μάτια

«Ο Πάκορ ανέβασε το έλλειμμα από 900.000 σε 13 εκατ. ευρώ»

Από την "Ελευθεροτυπία":

Απάντηση στη συνέντευξη του καλλιτεχνικού διευθυντή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Τζοβάνι Πάκορ, («Ελευθεροτυπία» 22ης Ιουνίου) έστειλε ο εκπρόσωπος της Ορχήστρας στο διοικητικό συμβούλιο της ΕΛΣ, Θοδωρής Μαυρομμάτης.

Δηλώνει αγανακτισμένος υποστηρίζοντας ότι «ο κ. Πάκορ με τη συνέντευξη αυτή θέτει τον εαυτό του εκτός Λυρικής Σκηνής» και επισημαίνει «τις τεράστιες ευθύνες που βαραίνουν τον κ. Πάκορ εφόσον συμμετείχε χωρίς αντιρρήσεις στο προηγούμενο Δ.Σ., το οποίο μέσα σε δύο χρόνια ανέβασε το έλλειμμα της ΕΛΣ από περίπου 900.000 ευρώ σε περίπου 13.000.000 ευρώ ».

Αναφέρει μεταξύ άλλων:

* Οικονομικά: «Ο κ. Πάκορ κόστιζε μέχρι πρόσφατα στην ΕΛΣ πάνω από 12.000 ευρώ μηνιαίως, αφού εκτός από τις 8.500 ευρώ μισθό η ΕΛΣ του κάλυπτε ενοίκιο (1.300 ευρώ μηνιαίως), φως-νερό-τηλέφωνο, κινητό τηλέφωνο, ADSM, ασφαλιστικές εισφορές, έξοδα παράστασης, διάφορα μικροέξοδα, ενώ του παρείχε και αυτοκίνητο. Με αυτές τις παροχές ο κ. Πάκορ ουδέποτε εξέφρασε την παραμικρή αντίρρηση για τις υπερτιμημένες και πανάκριβες παραγωγές που σήμερα μνημονεύει. Ποτέ δεν εξέφρασε αντιρρήσεις όταν αφήνοντας επί 9 μήνες το ΙΚΑ απλήρωτο η ΕΛΣ σύναπτε δάνεια με τράπεζες για να πραγματοποιήσει παραγωγές. Οταν ανακοινώθηκε το τεράστιο έλλειμμα, ο κ. Πάκορ αποφάσισε να λειτουργήσει νέους τομείς με σκανδαλώδεις συμβάσεις και τεράστιο κόστος. Σύναψε συμβάσεις στα όρια του παρανόμου με τριετή διάρκεια το φθινόπωρο του 2009 και τροποποίησε τη σύμβαση του καλλιτεχνικού συμβούλου του, επεκτείνοντάς τη σε διάρκεια και μετά τη λήξη της δικής του θητείας.

»Στα μέσα του φθινοπώρου και σε μια αδιέξοδη οικονομική κατάσταση του ζητήθηκε από το Δ.Σ. η τροποποίηση του καλλιτεχνικού προγραμματισμού. Προτίμησε να λειτουργήσει με "καλλιτεχνικά κριτήρια". Ανακοίνωσε τον προγραμματισμό και δυστυχώς δεν μπόρεσε να τον υλοποιήσει. Αποτέλεσμα οι πρόσφατες παλινωδίες με ακυρώσεις και επαναλήψεις παραγωγών προκειμένου να εξασφαλιστεί η μισθοδοσία των εργαζομένων».

* Ακροπόλ: «Ο κ. Πάκορ για την καλλιτεχνική περίοδο 2009-2010 είχε προγραμματίσει για το θέατρο "Ακροπόλ", για την οπερέτα και την παιδική σκηνή, διάρκεια από Δεκέμβριο έως Φεβρουάριο. Η παράταση μέχρι και τέλος Απριλίου έγινε ύστερα από πιέσεις των εργαζομένων και του Δ.Σ.

Στις διαπραγματεύσεις με τον ιδιοκτήτη του "Ακροπόλ" δεν μετείχε ο κ. Πάκορ, αλλά ο πρόεδρος του Δ.Σ. κ. Νίκος Μουρκογιάννης. Το τελικό ποσόν της διαπραγμάτευσης ήταν 350.000 ευρώ ετησίως. Δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος που βάρυνε στην απόφαση της μη ανανέωσης της σύμβασης, αφού υπήρχε και αρνητική εισήγηση της επιτροπής ανασυγκρότησης. Για την καλλιτεχνική περίοδο 2008-2009 τα έσοδα από το Ακροπόλ ήταν 1.123.456, ενώ τα έξοδα ήταν 2.540.551 ευρώ. Συνεπώς, ο κ. Πάκορ δίδει αναληθή στοιχεία.

Το Δ.Σ. δεν πήρε απόφαση για κλείσιμο της οπερέτας και της παιδικής σκηνής. Οι σκηνές αυτές απασχολούσαν 150 εργαζομένους με εξάμηνες συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Ο στόχος, λόγω οικονομικής δυσχέρειας, είναι να στελεχωθούν από το μόνιμο δυναμικό της ΕΛΣ και να ενταχθούν στον προγραμματισμό της κεντρικής σκηνής».

* Ακύρωση περιοδείας στο Βισμπάντεν: «Για να πραγματοποιηθεί θα έπρεπε να δεσμευτεί μεγάλο μέρος της μισθοδοσίας των εργαζομένων».

* Ακύρωση συμπαραγωγής με Ελληνικό Φεστιβάλ: «Αλλη μια υπερτιμημένη παραγωγή με κόστος που θα πλησίαζε το 1.000.000 ευρώ ευτυχώς απεφεύχθη. Η "Νόρμα" δεν ξεπέρασε μαζί με το διαφημιστικό κόστος τα 350.000 ευρώ. Τον Μάιο του 2009 η ΕΛΣ είχε από την παραγωγή της "Αΐντα" στο Ηρώδειο έλλειμμα 150.770 ευρώ, ενώ φέτος από την παραγωγή της "Νόρμα" κέρδος 580.000 ευρώ».

* Μη ανανέωση σύμβασης του Δημήτρη Τηλιακού: «Βαραίνει αποκλειστικά τον κ. Πάκορ. Στο Δ.Σ. ουδέποτε τέθηκε θέμα ανανέωσης ή μη της συγκεκριμένης σύμβασης. Οσον αφορά τη σύμβαση της διοικητικής υπαλλήλου, η σχετική πρόταση τέθηκε με κοινή εισήγηση του ιδίου του κ. Πάκορ και του προέδρου και ενώ ο υπογράφων διαφώνησε έντονα και μειοψήφησε, ο ίδιος δεν εξέφρασε έναντι αυτών των αντιρρήσεων την παραμικρή αντίθεση». *

-------------------------------------------------------------------------------------
Είναι εξίσου εντυπωσιακά αυτά που αποκαλύπτει ο κύριος Μαυρομμάτης, μέλος του Δ.Σ. της Λυρικής Σκηνής. Οι καταγγλίες είναι βαρύνουσας σημασίας καθότι ο κύριος Μαυρομμάτης είναι σε θέση να γνωρίζει εκ των έσω την κατάσταση μια και ήταν και μέλος του προηγούμενου Δ.Σ. το οποίο σημειωτεόν πρέπει να είχε εγκρίνει και τις υψηλότατες αμοιβές του κυρίου Πάκορ. Και είναι και εντυπωσιακό μια και σαν αρχηγός κόμματος, μού έρχεται στο μυαλό ο Ανδρέας Παπανδρέου που κάθε τόσο κατέβαζε από το τρένο όσους του πήγαιναν κόντρα, προαναγγέλει την απόλυση του κυρίου Πάκορ από το πόστο του καλλιτεχνικού διευθυντή.

Είναι αλήθεια ότι ο κύριος Πάκορ στη διάρκεια της θητείας του έκανε πολύ λίγες παρεμβάσεις στην κατάσταση που επικρατούσε στην ΕΛΣ. Αντικατέστησε το μακαρίτη Στέφανο Λαζαρίδη και όταν ανέλαβε ήταν κάτι σαν βοηθός, στην πραγματικότητα το καλλιτεχνικό άλλοθι του Οδυσσέα Κυριακόπουλου, πρώην προέδρου του ΣΕΒ και εκείνη την εποχή προέδρου του Δ.Σ. της ΕΛΣ. Ο Κυριακόπουλος ήταν ο ισχυρός άνδρας της ΕΛΣ και αυτός που έπαιρνε τις αποφάσεις που αφορούσαν θέματα προϋπολογισμού, την ενοικίαση των πανάκριβων νέων γραφείων στην Πανεπιστημίου για παράδειγμα. Ο κύριος Πάκορ έδινε την εντύπωση ενός ανθρώπου που απλά διεκπεραιώνει. Μέχρι την προχθεσινή συνέντευξη η οποία όπως ήταν αναμενόμενο επέσειρε την μήνιν του προέδρου του Δ.Σ. του σωματείου των μουσικών της ορχήστρας και μέλους εξ οφίτσιο του Δ.Σ. της Λυρικής.

Υ.Γ. Τα καλλιτεχνικά κριτήρια ο κύριος Μαυρομμάτης τα βάζει σε εισαγωγικά. Ας μην ξεχνάμε και το παρελθόν του. Διαβάστε και εδώ και εδώ και εδώ. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε...

«Το Δ.Σ. της Λυρικής είναι επικίνδυνο για το θέατρο»

Της ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΜΠΑΡΚΑ

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Τζοβάνι Πάκορ, είναι ο μόνος που δεν έχει μιλήσει αυτή την κρίσιμη για το θέατρο περίοδο. Αν και είδε το έργο του να ακυρώνεται από τη μία μέρα στην άλλη, αποφάσισε συνειδητά να μην αντιδράσει μέχρι να δει τι μέτρα θα έπαιρνε το νέο διοικητικό συμβούλιο. Σήμερα με βεβαιότητα υποστηρίζει ότι οι «επιλογές τους είναι επικίνδυνες για το θέατρο».


Συγκεκριμένα τρεις αποφάσεις του νέου Δ.Σ. θεωρεί λανθασμένες και αδικαιολόγητες. Το κλείσιμο του θεάτρου «Ακροπόλ», τη ματαίωση της συμπαραγωγής της ΕΛΣ με το Ελληνικό Φεστιβάλ για μια άλλη όμως «Νόρμα» από αυτή που ανέβηκε στο Ηρώδειο και την ακύρωση της περιοδείας στο Φεστιβάλ του Βισμπάντεν στη Γερμανία.

«Το "Ακροπόλ" κοστίζει στην ΕΛΣ περίπου 250.000 ευρώ το χρόνο» εξηγεί. «Αν το ζητούμενο είναι ένα φτηνό θέατρο, τέτοιο είναι το "Ακροπόλ". Εκανα διαπραγματεύσεις με τον ιδιοκτήτη του και για τη νέα σεζόν μάς το νοίκιαζε στη μισή τιμή. Από 535.000 ευρώ στις 250.000 ευρώ το χρόνο. Φέτος, με το "Μικρόβιο της Αγάπης" του Κώστα Γιαννίδη είχαμε εισπράξεις από εισιτήρια ένα εκατομμύριο ευρώ, για την ακρίβεια 998.000. Το κόστος της παραγωγής ήταν 1.030.000 ευρώ. Και μιλάμε για εκατοντάδες παραστάσεις κάθε μέρα για όλους τους κατοίκους της Αττικής. Ηταν μια λάθος απόφαση, 100%. Και κανένας δεν με ρώτησε...»

Εχει όντως ευρύ κοινό το «Ακροπόλ», αλλά επικερδές δεν είναι. «Θέατρο χωρίς επιχορήγηση, κρατική ή ιδιωτική, δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο» απαντά. «Εκτός από την Arena di Verona, που είναι μοναδική στο είδος της». Από εκεί άλλωστε ήρθε στην Αθήνα ο 53χρονος Τζοβάνι Πάκορ πριν από δυόμισι χρόνια. Από το 2002 κατείχε τη θέση του καλλιτεχνικού συντονιστή. Ο διάσημος θεσμός για τις 50 παραστάσεις που δίνει κάθε καλοκαίρι «κόβει» κάθε μέρα κατά μέσο όρο 11.000 εισιτήρια, τα οποία αποφέρουν ημερησίως 550.000 ευρώ, ήτοι 26 εκατ. ευρώ τη θερινή σεζόν!

Αντίθετα, «σε ένα θέατρο όπως το "Ολύμπια", με 700 θέσεις, είναι αδύνατον η παραγωγή να είναι κερδοφόρα» λέει ο Τζοβάνι Πάκορ. Και ρίχνει το γάντι στους πολιτικούς. «Ενας οργανισμός, όπως η Εθνική Λυρική Σκηνή, είναι σαν την Εθνική Αμυνα. Δεν φέρνει χρήματα. Είναι εθνική περιουσία και όχι υπερβολή...»

Εντονα δυσαρεστημένος είναι και με την απόφαση του Δ.Σ. της ΕΛΣ να ακυρώσει τη συμπαραγωγή με το Ελληνικό Φεστιβάλ. «Με τον Γιώργο Λούκο καταλήξαμε από κοινού στη "Νόρμα" με σκηνοθέτη τον Γιάννη Κόκκο. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Λυρικής το Ελληνικό Φεστιβάλ θα πλήρωνε το 50% της παραγωγής και θα αναλάμβανε και τη διαφήμισή της. Με τη "Νόρμα" που παρουσιάσαμε στο Ηρώδειο το φεστιβάλ δεν ασχολήθηκε καθόλου».

Η συμφωνία προέβλεπε και άλλο καστ. Γιατί δεν αντέδρασε ως ο καθ' ύλην αρμόδιος καλλιτεχνικός διευθυντής; «Μου ανακοινώθηκε η απόφαση ξαφνικά τον Μάιο. Η κατάσταση ήταν κρίσιμη. Περίμενα να δω τι θ' ακολουθήσει...» Και, σύμφωνα με τον ίδιο, ακολούθησαν χειρότερα. «Είμαι πια βέβαιος ότι οι επιλογές τους είναι επικίνδυνες για το θέατρο. Γιατί; Μειώνουμε τους εργαζόμενους, στέλνουμε σπίτι τους καλύτερους επαγγελματίες που το θέατρο έχει ανάγκη. Δεν ανανεώσαμε τη σύμβαση του Δημήτρη Τηλιακού, ενός διεθνή βαρύτονου που τραγουδάει στα μεγαλύτερα θέατρα της Ευρώπης. Αυτό είναι πολύ κακό για τη Λυρική. Με τέτοια τακτική δεν μπορούμε να τη σώσουμε. Και την ώρα που εγώ στέλνω στο σπίτι 20 άτομα, μου ζητάνε να υπογράψω νέο, υψηλότατο, συμβόλαιο για μία διοικητική υπάλληλο. Και μάλιστα πιεστικά».

Αναγνωρίζει τη σοβαρότητα των καταγγελιών του. «Αν υπογράψω αυτή τη σύμβαση, δεν θα μπορώ να μπω μέσα στο θέατρο». Αλλά και τώρα δεν περνάει καλύτερα. Υποστηρίζει ότι από την πρώτη μέρα που ήρθε το νέο Δ.Σ. δεν «πληρώνουμε τίποτα. Ούτε τα χρέη μας ούτε τους καλλιτέχνες. Χρωστάμε ακόμη στους καλλιτέχνες (ερμηνευτές, σκηνοθέτες κ.λπ.) της "Κακοφυλαγμένης κόρης", της "Αριάδνης στη Νάξο", του "Ριγκολέτο", της "Τραβιάτα", του "Γκαλά του Μπαλέτου" στο Μέγαρο και της φετινής "Μποέμ". Κάθε μέρα δέχομαι 20 τηλεφωνήματα... Και ακόμη δεν ξενοικιάσαμε τα πανάκριβα γραφεία μας...»

Τον περασμένο Νοέμβριο αντιμετωπίσατε μεγάλο οικονομικό πρόβλημα και μόνος σας αποφασίσατε τη ματαίωση του «Χορού των Μεταμφιεσμένων» στο Μέγαρο. Δεν έπρεπε να ληφθούν από τότε κάποια μέτρα;

«Ηταν η πρώτη φορά που θα κάναμε αληθινή συμπαραγωγή με το Μέγαρο. Μία από τις τελευταίες συναντήσεις του αείμνηστου Χρήστου Λαμπράκη ήταν μαζί μου, παρουσία του Νίκου Τσούχλου. Συναποφασίσαμε ότι τα επόμενα τρία χρόνια θα κάνουμε με το Μέγαρο συμπαραγωγές και εννοούμε αληθινές συμπαραγωγές, 50-50%. Εχω κρατήσει μάλιστα το χειρόγραφο σημείωμά του, στο οποίο έγραψε ποιες όπερες πρότεινε. Ηθελε τις "Χορό των Μεταμφιεσμένων", "Λουτσία ντι Λαμερμούρ", "Σαμψών και Δαλιδά" κ.ά. Στη Λυρική όμως μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου δεν είχαμε κάνει τίποτα. Οταν έχεις σκηνοθέτη τον Ούγκο ντε Ανα και δεν έχεις χρήματα να αγοράσεις ξύλα, υφάσματα, χρώματα, αντιλαμβάνεστε... Είχα υποχρέωση να ενημερώσω σε εύλογο χρονικό διάστημα το Μέγαρο. Σε ένα μόνο μήνα "Χορό των Μεταμφιεσμένων" δεν φτιάχνει και ο ικανότερος άνθρωπος στον κόσμο».

Τι είχατε σκεφτεί; Πως θα συνεχίζατε;

«Δεν υπάρχει πουθενά θέατρο με 17 εκατ. ευρώ επιχορήγηση το χρόνο. Δεν είμαστε Παρίσι, ούτε Βιέννη, αλλά με αυτά τα χρήματα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Μόνο επαρχιακά θέατρα μπορούν να τα βγάλουν πέρα με αυτό το ποσό. Αλλά μιλάμε για την Εθνική Λυρική Σκηνή, τη μοναδική όπερα της χώρας. Αν επιλέξουμε τις φτηνές παραγωγές, ο κόσμος θα χάσει σύντομα το ενδιαφέρον του. Με 24 εκατ. ευρώ η Λυρική μπορεί να δουλέψει πολύ καλά με προαπαιτούμενο μια σωστή διοίκηση. Δεν αντέχει βέβαια παραγωγές όπως ο "Ταγχόιζερ" ή οι "Πουριτανοί" του ενός εκατομμυρίου ευρώ».



Ναι στην αξιολόγηση των καλλιτεχνών, αλλά με όρια

«Για πρώτη φορά στην ιστορία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής «έκλεισα» τρεις παραστάσεις στο Διεθνές Φεστιβάλ του Βισμπάντεν.
Θα παρουσιάζαμε δύο βραδιές "Μποέμ" και την τρίτη "Αριάδνη στη Νάξο". Ηταν 100% πληρωμένη όλη η περιοδεία. Δεν κόστιζε τίποτα και ήταν εξαιρετική διαφήμιση για τη Λυρική. Την ακύρωσαν τελευταία στιγμή κι ενώ οι Γερμανοί είχαν ήδη τυπώσει προγράμματα και αφίσες. Ευτυχώς δεν μας έκαναν μήνυση. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την ακύρωση. Το καλό όνομα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ήταν δουλειά για μένα...».

Παρ' όλα αυτά ο Τζοβάνι Πάκορ ετοιμάζει τον προγραμματισμό των επόμενων δύο χρόνων και το οργανόγραμμα -θα τα παραδώσει στις 25 Ιουλίου.

Ο νέος προγραμματισμός θα μετατρέπει την ΕΛΣ σε λαϊκή όπερα, όπως ανακοίνωσε ο νέος πρόεδρος Νίκος Μουρκογιάννης;

«Οι λαϊκές όπερες (popular operas) που πουλάνε εισιτήρια δεν ξεπερνούν τις 10. Υστερα από δύο χρόνια εξαντλούνται και θα πρέπει να ξαναρχίσουμε από την αρχή. Η "Μποέμ", που παρουσιάσαμε φέτος για τρίτη χρονιά, είχε μεν κόσμο αλλά δεν ήταν sold out. Το σημαντικότερο για μένα είναι η εκπαίδευση, τόσο των καλλιτεχνών όσο και του κοινού».

Μπορεί να γίνει ανταγωνιστικό ένα θέατρο 750 ατόμων που το δυναμικό του δεν έχει αξιολογηθεί ή δεν δέχεται να αξιολογηθεί;

(Δυσκολεύεται να απαντήσει). «Παντού σε όλο τον κόσμο συναντάς στα θέατρα άτομα με λιγότερες ικανότητες. Με το οργανόγραμμα θα προσπαθήσω να κάνω κάτι προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά έχετε υπόψη ότι τους αορίστου χρόνου εργαζόμενους δεν μπορώ να τους πειράξω».

Πόσες θέσεις προβλέπετε;

«Λίγο πάνω από 600. Αυτό πρέπει να είναι το νούμερο όταν μιλάμε για μπαλέτο, όπερα, οπερέτα, παιδικό, παραστάσεις στο Μέγαρο, Ηρώδειο... Δεν νομίζω ότι είμαστε πολλοί. Πρέπει να προετοιμαστούμε για τη μεταφορά στο καινούργιο κτίριο. Πέρυσι είχαμε φτάσει τους 835. Αυτό το νούμερο είναι πολύ μεγάλο».

Λένε ότι είστε καλός με τους εργαζόμενους και τα σωματεία.

«Δεν είμαι καλός. Είμαι σωστός. Καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας με το που θα συναντηθούμε. Είμαστε σαν τα σκυλάκια. Μυρίζουμε πότε ο άλλος κάνει παιχνίδια και πότε είναι ειλικρινής».

Ο κύριος Πάκορ λοιπόν αποφάσισε να μιλήσει γι αυτά που συμβαίνουν στο μοναδικό λυρικό θέατρο της Ελλάδας. Και από όσα λέει φαίνεται ότι συμβαίνουν τέρατα και σημεία! Πώς αλλιώς να κρίνει κανείς την απόλυση ενός πρωτοκλασσάτου Έλληνα βαρυτόνου με διεθνή καριέρα, του Δημήτρη Τηλιακού (και μάλιστα θα προσθέσω εδώ ότι η απόλυσή του ανακοινώθηκε στον ίδιο με τρόπο απαξιωτικό), ενώ προτίθενται να ανανεώσουν τη σύμβαση διοικητικής υπαλλήλου με παχυλό μισθό και μάλιστα από όσα λέει ο κύριος Πάκορ πιέζουν τον ίδιο να υπογράψει τη σύμβασή της; Ή το κλείσιμο του Ακροπόλ, τη στιγμή που μόνο αυτό από όλες τις σκηνές της ΕΛΣ ήταν κερδοφόρο;

Είναι πασιφανές ότι αυτή η διοίκηση που έχει έρθει στο θέατρο εδώ και μερικούς μήνες, και κυρίως ο πρόεδρος του Δ.Σ. κύριος Μουρκογιάννης, έχουν μοναδικό σκοπό το ξήλωμα του θεάτρου. Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς την ακύρωση την τελευταία στιγμή της προγραμματισμένης παράστασης στο Wiesbaden της Γερμανίας με όλα μάλιστα τα έξοδα πληρωμένα; (!!!) Είναι ή δεν είναι παράλογη αυτή η κίνηση; Και τι αντίκτυπο θα έχει αυτό στην αξιοπιστία του θεάτρου στη διεθνή αγορά τόσο όσον αφορά μελλοντικές συμπαραγωγές όσο και τη δυνατότητα μετάκλησης σημαντικών καλλιτεχνών, μια και είναι γνωστό ότι όλες οι κακές ειδήσεις διαδίδονται με ταχύτητα αστραπής και πολύ περισσότερο οι παράγοντες της όπερας παγκοσμίως επικοινωνούν μεταξύ τους και γνωρίζουν ανά πάσα στιγμή τι συμβαίνει διεθνώς;

Μάλλον όλα αυτά δεν ενδιαφέρουν τον κύριο πρόεδρο του Δ.Σ. ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν είναι καλλιτέχνης ο ίδιος και έτσι έχει μειωμένες ευαισθησίες, ή και καθόλου, επί των καλλιτεχνικών θεμάτων, όπως το ίδιο συμβαίνει από ό,τι φαίνεται και με τον υπουργό που τον διόρισε, τον κύριο Γερουλάνο, που τους μήνες που είναι στον υπουργικό θώκο το έργο που έχει να παρουσιάσει είναι μηδαμινό. Γι αυτούς λοιπόν οι καλλιτεχνικοί οργανισμοί όπως η Λυρική Σκηνή είναι οργανισμοί που θα πρέπει να λειτουργούν με βάση το κέρδος και μόνο, και αν δε φέρνουν λεφτά θα πρέπει να κλείνουν.
Σύμφωνα βέβαια με αυτή τη λογική δε θα υπήρχε κανένας καλλιτεχνικός οργανισμός σε αυτή τη χώρα, αλλά και πουθενά σε όλη την Ευρώπη μια και η Τέχνη είναι παντού επιχορηγούμενη.

Στην περίπτωση της ΕΛΣ όμως ο κύριος Μουρκογιάννης δεν ακολουθεί ούτε αυτόν τον κανόνα, μια και το Ακροπόλ που είναι κερδοφόρο είναι το πρώτο που έκλεισε παρά το ότι όπως λέει ο κύριος Πάκορ, ο ιδιοκτήτης του θεάτρου κύριος Παρίσης προσφέρθηκε να μειώσει το νοίκι του θεάτρου στο μισό, δηλαδή 250.000 ευρώ το χρόνο. Ο κύριος πρόεδρος αγνόησε αυτή την προσφορά. Γιατί άραγε; Μήπως γιατί αυτό που πραγματικά διακυβευόταν ήταν η πάση θυσία απόλυση των διακοσίων περίπου εργαζομένων στο συγκεκριμένο θέατρο και όχι απαραίτητα η εξοικονόμηση χρημάτων από το νοίκι που ήταν δήθεν υψηλό;

Βιντεο απο την καταληψη απο τους Ισραηλινους του πλοιου Σφενδονη

Το tvxs παρουσιασε σημερα ενα συγκλονιστικο βιντεο απο την καταληψη απο τους Ισραηλινους του πλοιου "Σφενδονη" που επλεε προς τη Γαζα τη νυχτα της 31ης Μαιου.

tvxs.gr | H ισραηλινή επίθεση στη Σφενδόνη from tv xoris sinora on Vimeo.

Το υλικο ειναι αποκαλυπτικο της βιαιοτητας των πραξεων του Ισραηλινου στρατου και τραβηχτηκε απο τη δημοσιογραφο Κατερινα Κιτιδη.

Pride 2010

Ειναι η συνηθισμενη πρακτικη των τελευταιων χρονων. Τις ημερες δηλαδη πριν απο την παρελαση υπερηφανειας των ομοφυλοφιλων που γινεται ανελλιπως στην Αθηνα απο το 2005, εκτοξευονται απειλες κατα της παρελασης και της σωματικης ακεραιοτητας του κοσμου ο οποιος σκεφτεται να παρευρεθει. Φετος ομως αυτες οι απειλες ξεπερασαν καθε προηγουμενο. Η ακροδεξια και φιλικα προσκειμενη προς φασιζουσες πολιτικες αντιληψεις εφημεριδα "ΣΤΟΧΟΣ" (σκοπιμα δε βαζω συνδεσμο εδω, για να μην αυξησω την επισκεψιμοτητα τους), ορμωμενη απο την υποτιθεται προκλητικη αφισα της εφετινης εκδηλωσης, εφτασε στο σημειο να εκτοξευσει επισημα απειλες, και οχι ανωνυμα οπως αλλες φορες, για οργη αγανακτισμενων πολιτων και μια σειρα υβρεις εναντιον απλων πολιτων που το μονο "επιληψιμο" που εχουν ειναι η σεξουαλικη τους ταυτοτητα και η συμμετοχη τους σε μια παρελαση υπερηφανειας.

Ειναι αληθεια οτι οι Ελληνες δεν ειναι γνωστοι για την ανεκτικοτητα που επιδεικνυουν στη διαφορετικοτητα, οποια κι αν ειναι αυτη. Η διαφορετικοτητα των πολιτικων αντιληψεων, της θρησκειας, της ποδοσφαιρικης ομαδας, του χρωματος του δερματος, της σεξουαλικης ταυτοτητας, ακομα και της εντοπιοτητας (για παραδειγμα οι Θεσσαλονικεις τα εχουν με τους Αθηναιους, οι Βολιωτες με τους Λαρισαιους κλπ.). Δεν ξερω απο που προερχεται αυτη η δυσκολια αποδοχης του διαφορετικου, οτι ο κοσμος δηλαδη ειναι πολυ πιο ενδιαφερων αν εχει πολυ περισσοτερα χρωματα απο ενα μια και αυτο το ενα ειναι συνηθως το γκριζο, εικαζω ομως οτι εχει να κανει με την κουλτουρα μας και χανεται πισω στους αιωνες. Ειναι αληθεια οτι 190 χρονια ανεξαρτησιας του Ελληνικου κρατους δεν ηταν μεχρι τωρα αρκετα για να αποβαλλουμε τις προκαταληψεις και τα κομπλεξ μας και πολυ περισσοτερο για να παψουμε να αισθανομαστε απειλη καθε φορα που βλεπουμε καποιον που δεν ειναι σαν και μας. Και επισης προκαλει θλιψη που το Ελληνικο κρατος, που τοσο κοφτεται συμφωνα με τον κυριο πρωθυπουργο για την ευμαρεια και την προκοπη των νεοελληνων, δεν εχει καταφερει μεχρι σημερα να τους διαπαιδαγωγησει ετσι ωστε να παψουν να μισουν.

Οι απειλες του "ΣΤΟΧΟΥ" και των ομοιων του δεν προκειται να με φοβισουν. Θα ειμαι κι εγω εκει, στην παρελαση υπερηφανειας, οπως καθε χρονο. Υποψιασμενος, αλλα και απαιτωντας μαχητικα να αναγνωριστω κι εγω σαν ενας ανθρωπος διαφορετικος απο τους αλλους αλλα με ισα δικαιωματα με αυτους. Δικαιωματα που δε θα μου χαρισει κανενας, οπως και κανενα δικαιωμα δε χαριζεται. Και πρωτα απο ολα το δικαιωμα του να μην ειμαι αορατος.

Μπορειτε να δειτε και σχετικες αναρτησεις των κροτκαγια, πλαγκαλ (στα αγγλικα), συκοφαντη, σοφια, αρκουδος

Ανακοινωσεις της ΟΛΚΕ για τα προσφατα γεγονοτα

Πηρα δυο ανακοινωσεις του Δ.Σ. της ΟΛΚΕ και τις αναδημοσιευω. Και οι δυο αφορουν τα προσφατα γεγονοτα που συνεβησαν στο κεντρο της Αθηνας την Τεταρτη 5 Μαιου. Πρωτα απ' ολα ο εμπρησμος της Marfin στη Σταδιου:

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Αθήνα, Κυριακή 16 Μαΐου 2010
Θέμα: Τραγικός θάνατος τριών υπαλλήλων της Marfin και μορφές της κινηματικής δράσης

Η Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας θέλει να εκφράσει τη βαθιά θλίψη και οργή της για τον τραγικό θάνατο τριών υπαλλήλων της Marfin Bank μετά από τον εμπρησμό του υποκαταστήματος της στην οδό Σταδίου από άτομα που συνυπήρχαν με την πορεία διαμαρτυρίας της 5ης Μαΐου και καταδικάζει την εγκληματική αυτή ενέργεια.

Με αφορμή το συγκεκριμένο τραγικό γεγονός θα επιθυμούσε επίσης να μοιραστεί μαζί σας κάποιους προβληματισμούς της σχετικά με την κινηματική δράση.Την Τετάρτη 5 Μαΐου δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στο κέντρο της Αθήνας για να εκφράσουν μαζικά την αντίδρασή τους απέναντι στις πρόσφατες ρυθμίσεις της κυβέρνησής, για τους μισθούς, την κοινωνική ασφάλιση και γενικά την περικοπή των δημοσίων δαπανών.

Όποια και να είναι η άποψή του καθενός και καθεμιάς μας για τα συγκεκριμένα μέτρα, οπότε και για το δικαιολογημένο ή μη της αντίδρασης προς αυτά, γεγονός είναι σε κάθε περίπτωση πως μια μαζικότατη πορεία αμαυρώθηκε από μία εγκληματική ενέργεια και ότι το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης στράφηκε, δικαιολογημένα, στο τραγικό γεγονός. Από το Δεκέμβρη του 2008, όταν μια δραματική ευκαιρία να ευαισθητοποιηθεί η ελληνική κοινωνία για το φαινόμενο της αστυνομικής βίας χάθηκε μέσα σε μια φαντασμαγορία από φλόγες και καταστροφές, φθάσαμε σήμερα να μιλάμε για νεκρούς.
Μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια οι πρακτικές τυφλής βίας (ως μέσο για ένα "πολιτικό μήνυμα") συσσωρεύθηκαν, γιγαντώθηκαν και κατέληξαν πλέον να έχουν και κόστος σε ανθρώπινες ζωές.

Η Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας συνυπάρχει στο χώρο της διεκδίκησης πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων με μια ποικιλία από ομάδες και οργανώσεις, κάποιες από τις οποίες έχουν υπερασπιστεί στο παρελθόν (ή ακόμα υπερασπίζονται) την "κινηματική αντιβία" ώς μέσο κοινωνικής δράσης και αντίδρασης. Πιστεύουμε πως οι συγκεκριμένες ομάδες και οργανώσεις οφείλουν να σκεφτούν σοβαρά ποια ακριβώς είναι η "κινηματική αντιβία" την οποία υποστηρίζουν ως κοινωνικά χρήσιμη, πού οδηγεί, αν αυτή μπορεί να αποκλείσει με βεβαιότητα τις "παράπλευρες συνέπειες", και το σημαντικότερο από όλα, με ποιο ρεαλιστικά εφαρμόσιμο τρόπο.

Από τη μεριά της η ΟΛΚΕ θα συνεχίσει να κατεβαίνει στο δρόμο για να διαμαρτυρηθεί απέναντι στην αδικία, για να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη ή για να παρουσιαστεί ορατή και περήφανη μαζί με την υπόλοιπη κοινότητα στο Athens Pride. Πιστεύει όμως ότι είναι πλέον επιτακτική η ανάγκη για μια κουλτούρα μαχητικής διεκδίκησης, που δε θα επιτρέπει στον εαυτό της ούτε μια φορά να συνυπάρχει με τραγικές "παράπλευρες απώλειες".

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΟΛΚΕ

και επειτα για την εισβολη το απογευμα της ιδιας μερας, απροκλητα, αστυνομικων δυναμεων στο Στεκι Μεταναστων, στην οδο Τσαμαδου 13, ενα χωρο που στεγαζει πολλες εναλλακτικες ομαδες απο διαφορους χωρους, αναμεσα σε αυτες και την ΟΛΚΕ. Για περισσοτερες πληροφοριες κοιταξτε εδω.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Θέμα: Εισβολή αστυνομικών δυνάμεων στο Στέκι Μεταναστών στις 5 Μαΐου

Το απόγευμα της Τετάρτης 5 Μαΐου, μετά από τη μαζική πορεία διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας κατά τη διάρκεια της οποίας διαπράχθηκε η τραγική δολοφονία τριών ανθρώπων στο υποκατάστημα της Marfin από ανεγκέφαλους εγκληματίες, αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στο κτίριο του Στεκιού Μεταναστών στην Τσαμαδού 13 στα Εξάρχεια, έκαναν εκτεταμένες ζημιές στο χώρο σπάζοντας πόρτες, τζάμια και έπιπλα, τραυμάτισαν ελαφρά αρκετούς/ες από τους παρευρισκόμενους και παρευρισκόμενες αλλά και σοβαρά ένα μέλος του Δικτύου για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα, το οποίο οδηγήθηκε στο νοσοκομείο λόγω σοβαρής αιμορραγίας.

Η Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας καταδικάζει απερίφραστα το γεγονός, όχι μόνο γιατί στεγάστηκε εδώ και χρόνια στο Στέκι Μεταναστών, αλλά κυρίως γιατί είναι βαθιά ανήσυχη για τα φαινόμενα αστυνομικής βίας και παρενόχλησης που συνεχίζουν να έρχονται στην επιφάνεια το ένα μετά το άλλο, απέναντι σε νέες και νέους, μετανάστριες και μετανάστες, λεσβίες γκέι, αμφί, τρανς και γενικά πληθυσμιακές ομάδες τις οποίες η αστυνομία θα όφειλε κατ' αρχήν να προστατεύει, αντί να κακομεταχειρίζεται ή να δείχνει αδιαφορία και εχθρικότητα απέναντι τους.

Το Στέκι Μεταναστών είναι ένας χώρος που έχει φιλοξενήσει και υποστηρίξει σταθερά όλα αυτά τα χρόνια ομάδες που αντιμετωπίζουν ρατσισμό, σεξισμό, ομορεωτοφοβία και τρανσφοβία, δίνοντας τους χώρο για τις συναντήσεις και τις εκδηλώσεις τους, αλλά και προσφέροντας ένα πλαίσιο συνύπαρξης και αλληλογνωριμίας μεταξύ τους. Μια αστυνομική επίθεση στο Στέκι Μεταναστών είναι μια ακόμα αδικαιολόγητη και άδικη περίπτωση αστυνομικής βίας, αλλά αυτή τη φορά απέναντι σε όλους και όλες μας, μαζί και ταυτοχρόνως.

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΟΛΚΕ

Lenz

Ειναι απο εκεινες τις φορες που δεν το περιμενεις. Που ερχονται ξαφνικα και σε σημαδευουν γιατι πιανουν το ρυθμο της ζωης σου και περιγραφουν με απολυτη σαφηνεια αυτο που ζεις. Οχι εξωτερικα, αλλα εσωτερικα.

Τη Δευτερα το βραδυ μετα απο προσκληση μιας φιλης που ηθελε οπωσδηποτε να δει μια θεατρικη παρασταση, αποφασισα να παω μαζι της. Κι ετσι βρεθηκα στα παλια κρατητηρια της Κομαντατουρ, ενα χωρο που ενω εδω και χρονια ηξερα πως ειναι ανοιχτος για το κοινο, εν τουτοις δεν τον ειχα επισκεφτει ποτε. Φοβος; Δεος; Αδιαφορια; Μπορει καποιο απο αυτα, αλλα και ολα μαζι.

Φτανοντας στο κτηριο της Εθνικης Ασφαλιστικης στο κεντρο της Αθηνας, ενα απο τα κτηρια κοσμηματα της πολης μας, δεν ηξερα καθολου τι να περιμενω. Μοναχα οτι το εργο που πηγαινα να δω ηταν το Lenz του Georg Buechner, του συγγραφεα του Βοιτσεκ, ενα εργο που αγαπω πολυ και που εχω δει στο θεατρο και στο σινεμα.

Απο την ωρα της εισοδου μου στο χωρο της παραστασης μπηκα σε εναν αλλο κοσμο. Ο χωρος δε μπορει να σε αφησει ησυχο. Κατεβηκαμε στο υπογειο των κρατητηριων της Κομαντατουρ, τα ονοματα των κρατουμενων χαραγμενα στους τοιχους. Ημερομηνιες, γεγονοτα, ποιηματα, σεξουαλικα σκιτσακια. Μια μικρογραφια της ζωης τους τις ημερες που κρατηθηκαν εκει, στο κεντρο της Αθηνας, μεχρι να μεταταγουν στις φυλακες οπου θα εξετιαν τις ποινες τους. Οι πορτες απο θαλαμο σε θαλαμο βαριες, σα μεγαλες στεγανες μπουκαπορτες καραβιου, με ιδιαιτερη φροντιδα ετσι ωστε να μην παρει νερα το καραβι απο ενα μεγαλο κυμα, προφανως επιτουτου βαλμενες για να μην μπορουν να εισελθουν αερια, μια και το υπογειο ειχε σχεδιαστει για αντιαεροπορικο καταφυγιο.

Η παρασταση ηταν μια αποκαλυψη. Το κειμενο, που μου ηταν αγνωστο μεχρι τοτε, περιγραφει τον συγχρονο ανθρωπο με ακριβεια καρδιοχειρουργου. Οι συναισθηματικες μεταπτωσεις, η αποξενωση, αλλα και η αδυναμια ταυτισης με το περιβαλλον, εμψυχο και αψυχο, με αγγιξαν βαθεια. Ο Lenz, ο σπουδαιος δημιουργος, ο φιλος του Goethe, που κατεληξε μισοτρελλος. Μεσα στην τρελλα του διατρεχει ολοκληρη τη ζωη του και φωναζει: συνεπης, συνεπης, συνεπης! Αντιστεκεται στον παστορα που του λεει να προσευχηθει λεγοντας οτι αν ο ιδιος ηταν ο Παντοδυναμος, δε θα αντεχε να βλεπει τον κοσμο να υποφερει. Θα εσωζε...

Στο ξεκινημα της παραστασης ημουν αποστασιοποιημενος. Ο Lenz του Βασιλη Μαργετη με τη Μαρια Πιγκου ως αφηγητρια και τη σκηνοθεσια του Στελιου Κρασανακη, αρχισε να δρα υποδοροια και να τραβα την προσοχη μου ολο και περισσοτερο. Ο Βασιλης Μαργετης εκπληκτικος στο ρολο του οσο περνουσε η ωρα ταυτιζοταν περισσοτερο με αυτον και στο τελος μου ηταν σχεδον αδυνατο να τους ξεχωρισω, αυτον και τον Lenz. Ομολογω οτι δεν ηξερα καθολου τη δουλεια του, αλλα με εντυπωσιασε. Θα τον παρακολουθω απο δω και περα. Η Μαρια Πιγκου ηταν επισης πολυ καλη στο ρολο της αφηγητριας. Οσο για τον Στελιο Κρασανακη που εκανε τη σκηνοθεσια και ηταν αυτος που ειχε μαλιστα την ιδεα να ανεβασει αυτη τη νουβελα σε παρασταση, νομιζω οτι πετυχε το σκοπο του και με το παραπανω. Ο τροπος που διδαξε τους ηθοποιους οδηγησαν στο μεγιστο δυνατο αποτελεσμα, ενω τα σκηνοθετικα ευρηματα με το νερο, τη χρηση της μουσικης, την απεικονιση του Θεου σαν κλειδι με ματια, ηταν πολυ λειτουργικα. Τελος η μουσικη του Λαμπρου Πηγουνη συνετελεσε στην επιτυχια. Μονο με ενα βιολι υπογραμμισε τα συναισθηματα και εδεσε πληρως με το υπολοιπο.

Θα κλεισω με ενα αποσπασμα απο το κειμενο που ακομα και σημερα, τρεις ημερες μετα, συνεχιζει να με στοιχειωνει:

Φερόταν πολύ λογικά, μιλούσε με τους ανθρώπους· έκανε όλα όσα έκαναν οι άλλοι, όμως μέσα του υπήρχε ένα τρομακτικό κενό· δεν φοβόταν πια, δεν επιθυμούσε απολύτως τίποτα· αντιμετώπιζε την ύπαρξή του σαν αναπόφευκτο βάρος... κι έτσι συνέχισε να ζει.

Πολιτικες ελευθεριες

Μετά από την προχθεσινή μεγαλειώδη πορεία της Αθήνας, τη μεγαλύτερη που εγώ έχω ζήσει και το τραγικό περιστατικό που αμαύρωσε τη διαμαρτυρία του λαού της Αθήνας με το χαμό τριών συνανθρώπων μας, η αστυνομία επιδόθηκε στη συνήθη απαράδεκτη πρακτική της περιόδου Χρυσοχοΐδη. Μπήκε δηλαδή μέσα στα Εξάρχεια και αφού απέκλεισε τους δρόμους γύρω από την πλατεία, επιτέθηκε στα τυφλά και με σφοδρότητα εναντίον δύο κυρίως στόχων: Ο ένας ήταν το Στέκι Μεταναστών στην οδό Τσαμαδού 13, όπου μπήκαν μέσα και το έσπασαν απλώς, χωρίς να κάνουν ούτε μία προσαγωγή, δηλαδή ο στόχος τους ήταν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο και να σπάσουν συνειδήσεις. Ο δεύτερος στόχος ήταν η κατάληψη της οδού Ζαΐμη, όπου αφού έσπασαν την πόρτα και μπήκαν μέσα, μετέφεραν τον κόσμο που βρισκόταν εκεί στη ΓΑΔΑ γύρω στις 8 το βράδυ. Μάλιστα ήταν τέτοιο το μένος τους που δε δίστασαν όπως φαίνεται και από μαρτυρίες ανθρώπων να μπουν ακόμα και στα παρακείμενα σπίτια ανθρώπων που τους φώναζαν να φύγουν και με πρωτοφανή αγριότητα να χτυπήσουν μια γυναίκα και να της σπάσουν τα δόντια.

Παρακολουθώ αποσβολωμένος τα τρομακτικά όσο και ιστορικά γεγονότα που ζούμε αυτές τις τελευταίες ημέρες. Ωστόσο τίποτα δε με θυμώνει περισσότερο από την αμφισβήτηση θεμελιωδών δημοκρατικών ελευθεριών που επιχειρείται μέσα από όλη αυτή τη λαίλαπα κυβέρνησης και υποστηρικτών της. Γιατί κακά τα ψέματα, αυτό είναι που τους πειράζει περισσότερο. Είναι που ο κόσμος κατεβαίνει και διεκδικεί ένα πιάτο φαΐ και αρνείται το πισωγύρισμα της χώρας στο μεσαίωνα. Λυπάμαι πολύ για τις ανθρώπινες απώλειες και σηκώνω τη φωνή μου όσο μπορώ πιο δυνατά εναντίον των τυφλών χτυπημάτων βίας που δεν εξυπηρετούν κανέναν άλλον παρά την εξουσία των τραπεζών και των βιομηχάνων. Ωστόσο αυτά δε δίνουν σε κανέναν το δικαίωμα να θεωρεί τον οποιοδήποτε κάτοικο μιας περιοχής της Αθήνας οιωνεί ύποπτο. Εκτός αν έχουμε εμφύλιο πόλεμο και ακόμα δεν το έχουμε παραδεχτεί επίσημα.

Συνέντευξη του Παύλου Γερουλάνου στην εφημερίδα "La Vanguardia"

Ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού Παύλος Γερουλάνος, πριν από λίγες μέρες έδωσε μια συνέντευξη στη μεγαλύτερη εφημερίδα της Καταλωνίας "La Vanguardia" στον δημοσιογράφο Justo Barranco. Σκέφτηκα λοιπόν να μεταφράσω τη συνέντευξη για να έχουμε μια καλύτερη ιδέα των απόψεων του υπουργού όσον αφορά τον πολιτισμό, μια και τέτοιες συνεντεύξεις ο ίδιος αποφεύγει να δίνει σε ελληνικά μέσα. Προτιμάει μάλλον να μαθαίνουμε το τι μέλει γενέσθαι από κατώτερους αξιωματούχους, προφανώς για να μην καρπώνεται ο ίδιος απευθείας το πολιτικό κόστος. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Για πρώτη φορά η Ελλάδα συνέπτυξε σε ένα υπουργείο τον πολιτισμό και τον τουρισμό. Και τοποθέτησε επικεφαλής τον Παύλο Γερουλάνο (Αθήνα, 1966), έναν οικονομολόγο που σπούδασε στο Harvard και το MIT. Ο Γερουλάνος, που βρέθηκε στη Βαρκελώνη σε μια άτυπη συνάντηση των υπουργών Πολιτισμού των χωρών της Ε.Ε., είναι ένας πραγματιστής, που θέλει να ενώσει τον πολιτισμό με την ανάπτυξη και δηλώνει πως οι πολιτιστικές πολιτικές πρέπει να έχουν ξεκάθαρους στόχους για να μην σπαταλούν τα χρήματα των φορολογουμένων και βλέπει στο διαδίκτυο μια ευκαιρία, παρά τα προβλήματα που εγείρει.

Στην Ισπανία έχει ανοίξει μια συζήτηση για την πειρατεία στο διαδίκτυο. Η Ισπανία θέλει να κλείσει ιστοσελίδες. Τι πιστεύετε;

Όλος ο κόσμος θέλει ελευθερία στο διαδίκτυο αλλά επίσης θέλει και τις τέχνες να ανθίσουν, γιατί είναι αυτές που διατηρούν τη γλώσσα, την κουλτούρα, τον τρόπο σκέψης μας. Θα υποστήριζα οποιαδήποτε μέθοδο προστασίας της ελληνικής δημιουργικότητας, γιατί αν δεν το κάνω, τίθεται σε κίνδυνο η μοναδικότητα της κουλτούρας μας, αλλά δεν πρέπει να σκεφτόμαστε το διαδίκτυο μόνο με όρους προστατευτισμού. Είναι μια ευκαιρία για κουλτούρες με μειωμένο κοινό, όπως η Ελληνική, να φτάσουν σε περισσότερους αποδέκτες. Ο καλύτερος τρόπος για να προστατευτεί μια κουλτούρα, είναι γίνει προσβάσιμη, και να αποτελέσει ένα στοιχείο ανάπτυξης. Στον διάλογο ανάμεσα στους καλλιτέχνες και αυτούς που προωθούν την ελευθερία στο διαδίκτυο συνηθίζω να είμαι πιο ευαίσθητος όσον αφορά τους πρώτους: Αν δημιουργήσουν κάτι που το κοινό θέλει να αποκτήσει, πρέπει να έχουν δικαιώματα. Αλλά το μεγαλύτερο λάθος θα ήταν να πάρει κανείς μια ριζοσπαστική θέση με τον έναν ή με τον άλλον, μια και η τεχνολογία και το γενικότερο πλαίσιο αλλάζουν καθημερινά. Περισσότερο από το δικαίωμα της ιδιοκτησίας, πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε πού αρχίζει σήμερα ο δημόσιος χώρος, ο χώρος όπου όλος ο κόσμος συνευρίσκεται, και πού η ιδιωτικότητα.

Τι μπορεί να κάνει η Ε.Ε;

Είναι κάπως γραφειοκρατική για την ταχύτητα αυτού που ζούμε. Κοιτάξτε τι συνέβη με την Europeana, το σχέδιο ψηφιοποίησης των βιβλίων: Η Ευρώπη αρχικά αναγνώρισε το θέμα, αλλά η Google την προσπέρασε με τρόπο αμφιλεγόμενο αλλά αποτελεσματικό. Η Ευρώπη πρέπει να ηγηθεί ενός διαλόγου σοφών. Και να δει τι πρέπει να κάνει κάνει για τον πολιτισμό της, έτσι ώστε αυτός να επιζήσει.

Τι πρέπει να κάνει;

Δεν νομίζω ότι η Ευρώπη είναι τόσο αφοσιωμένη στον πολιτσμό της όπως θα όφειλε. Πρέπει να κάνει περισσότερα για την νέα δημιουργικότητα, αλλά ταυτόχρονα και για την πολιτιστική κληρονομιά. Η Ισπανία, η Ιταλία, η Πορτογαλία, ή η Ελλάδα έχουμε μια τεράστια πολιτιστική κληρονομιά που έχει ορίσει τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει να είναι μια ένωση πραγματική, πρέπει να κοιτάξει τον πολιτσμό του νότου της και να ανοίξει έναν διάλογο που ούτε καν έχει αρχίσει. Έχει ενοποιηθεί μόνο η οικονομία. Και το προβλημα, όπως φαίνεται και με την κρίση είναι ότι η οικονομική ένωση είναι τόσο ισχυρή όσο είναι η πιο αδύνατη οικονομία. Σε αντίθεση, η πολιτιστική ένωση, θα ήταν τόσο ισχυρή όσο ο πιο ισχυρός πολιτισμός.

Ενώθηκαν οι τομείς της Οικονομίας και του Τουρισμού στη χώρα σας, με έναν οικονομολόγο επικεφαλής. Ο πολιτισμός χρειάζεται μια διαχείριση περισσότερο βασισμένη σε οικονομικούς όρους;

Πρέπει να συνδυάσουμε την ελευθερία που χρειάζεται η δημιουργία, μαζί με στόχους που πρέπει να επιτευχθούν. Αν δε γίνει αυτό, κάτω από την ομπρέλα του πολιτισμού υπάρχουν οργανισμοί στους οποίους γίνεται κατασπατάληση των χρημάτων των φορολογουμένων.

Θα γίνουν περικοπές με την κρίση;

Μεγάλες, αλλά διοχετεύουμε τα χρήματα από τους πιο ανεπαρκείς τομείς. Αυτή τη στιγμή έχουμε ένα πρόβλημα με την όπερα και τις επόμενες ημέρες θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θα την διατηρήσουμε σε λειτουργία ή όχι. Ψάχνουμε τρόπους να τη σώσουμε, θέλουμε να τη διατηρήσουμε ανοιχτή, αλλά έχει ξεφύγει τόσο πολύ από τον προϋπολογισμό, που υπάρχει πρόβλημα εξεύρεσης πόρων χρηματοδότησης και προϋποθέτει μια τεράστια θυσία. Από την άλλη το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, άνοιξε έναν καινούργιο τρόπο να βλέπουμε τα μουσεία στην Ελλάδα. Πριν ήταν στατικά και αυτό είναι και μέρος του τρόπου ζωής της Αθήνας. Περίπατοι, τουρισμός, ψώνια. Η επιτυχία του επιτρέπει να σκεφτούμε με ελευθερία την πολιτιστική κληρονομιά σαν κάτι όχι μόνο για προστασία, αλλά και για ανάπτυξη.

Θα επιστρέψουν τα μάρμαρα του Παρθενώνα;

Πρέπει, γιατί αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι ενός μοναδικού μνημείου. Φανταστείτε να ήταν η μισή Γκερνίκα στο Βρετανικό Μουσείο. Επιπλέον, μετά το άνοιγμα του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης, το Βρετανικό Μουσείο είναι σε άμυνα, γιατί πρέπει να εξηγήσουν γιατί τα μάρμαρα συνεχίζουν να βρίσκονται εκεί. Αν ο Παρθενώνας είναι το σύμβολο του ουμανισμού στον κόσμο, είναι παράλογο με αυτή τη συμβολική αξία να είναι διαιρεμένος.

Like an angel passing through my room

O Max Kreiser για το Ελληνικό χρέος

Κακομεταχείριση σκύλων στον ΟΠΑΠ

Διαβάστε παρακάτω την επιστολή-καταγγελία στην "Ελευθεροτυπία" των υπαλλήλων του ΟΠΑΠ για την κακομεταχείριση σκύλων έξω από το κτήριο του οργανισμού. Αλήθεια τα πιο βίαια και ζωώδη ένστικτα κρύβονται πίσω από καλολουστραρισμένους και καλοντυμένους κυρίους και κυρίες που ούτε το θάρρος της πράξης τους δεν έχουν. Είναι κοινοί χέστες!

«Ο ΟΠΑΠ μεταφέρθηκε στο Περιστέρι επί της Λεωφόρου Κηφισού 62 από το έτος 2004. Τον ίδιο χρόνο πίσω από το κτίριο της διοίκησης στην οδό Οικονομίδου άρχισε να μαζεύεται μια μικρή ομάδα από τέσσερα σκυλάκια με τα ονόματα Ντουρέ-Κεφάλας-Ανδριάνα-Όλγα. Τα σκυλάκια αυτά υιοθετήθηκαν αμέσως από μια ομάδα φιλόζωων εργαζομένων του ΟΠΑΠ και ειδικά των φυλάκων του που φύλαγαν το απέναντι παρκινγκ και έγιναν τα σκυλιά του ΟΠΑΠ. Ήταν πολύ συντροφικά και καλοί φύλακες, οι εργαζόμενοι της φύλαξης μπορούσαν να είναι ήσυχοι ότι εάν κάτι δεν πήγαινε καλά, τα σκυλιά θα τους ειδοποιούσαν γαβγίζοντας τους και ότι θα τους προστάτευαν σε μια δύσκολη στιγμή. Όπως και έκαναν 6 ολόκληρα χρόνια φυλάγοντας τον ευαίσθητο χώρο πίσω από τον ΟΠΑΠ. Το μόνο που ζήταγαν τα 4 σκυλιά ήταν λίγη αγάπη και συντροφιά. Προβλήματα κατά καιρούς υπήρχαν με ελάχιστους υπάλληλους, που πάντα ξεπερνιόντουσαν δείχνοντας κατανόηση στο πρόβλημα της φύλαξης του χώρου πίσω από τον ΟΠΑΠ και της ασφάλειας των εργαζομένων.

Τα προβλήματα άρχισαν ουσιαστικά από το περασμένο καλοκαίρι (2009) όταν η Όλγα ένα βελγικό λυκόσκυλο πέθανε κάτω από «αδιευκρίνιστες συνθήκες». Συνεχίστηκαν όταν το βράδυ της Τετάρτης 16/12/2009 και ώρα 21:55 μμ. περίπου ένας υπάλληλος του ΟΠΑΠ οδηγώντας ιδιωτικό αυτοκίνητο σκούρου χρώματος. Ο οποίος βγαίνοντας με το συγκεκριμένο αμάξι από το υπόγειο παρκινγκ του κτιρίου του ΟΠΑΠ στην οδό Οικονομίδου με δεξιά κατεύθυνση πάτησε με τους τροχούς του, τελείως αδικαιολόγητα παρόλο που μπορούσε να το αποφύγει, τον Ντουρέ ένα ποιμενικό σκυλί. Το δύστυχο σκυλί το μόνο κακό που είχε κάνει ήταν να κάθεται στην άκρη του δρόμου, πλάι στο πεζοδρόμιο, και να κοιμάται. Παρόλο που ο Ντουρέ προσπάθησε να αποφύγει το αμάξι, δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Γιατί ο ασυνείδητος οδηγός οδηγούσε καταπάνω του με αποτέλεσμα να σπάσει το μπροστινό δεξί ποδαράκι του σκυλιού; Μετά από αυτή την αποτρόπαια πράξη του ο οδηγός θα μπορούσε καλοπροαίρετα να σταματήσει και να ελέγξει την κατάσταση του σκυλιού και να το βοηθήσει, αντί αυτού πάτησε τέρμα γκάζι και έφυγε με ιλιγγιώδη ταχύτητα από την οδό Οικονομίδου για να μην τον αντιληφθούν και κρατήσουν τον αριθμό κυκλοφορίας του. Το γεγονός αυτό αποδεικνύει την πρόθεση του οδηγού, που ήταν να οδηγήσει το αμάξι του επίτηδες καταπάνω στο σκυλί για να το πατήσει, ενώ μπορούσε να το αποφύγει. Το δύστυχο σκυλί έπεσε στο δρόμο σφαδάζοντας-κλαίγοντας από τους πόνους. Συνάδελφοι που ήταν μπροστά στο συμβάν και άλλοι που εργάζονταν στην εταιρεία βγήκαν από το κτίριο για να δουν τι συνέβαινε και βρήκαν το σκυλί σε άσχημη κατάσταση και προσπάθησαν να του παρέχουν τις πρώτες βοήθειες, μάταια όμως η ζημιά είχε γίνει. Για αυτό το λόγο το σκυλί μεταφέρθηκε στο ΔΙΚΕΠΑΖ για νοσηλεία από τις 17/12/09 έως τις 9/2/10 για να γίνει «καλά» το ποδαράκι του όπου και επέστρεψε στο χώρο διαμονής του στην οδό Οικονομίδου πίσω από τον ΟΠΑΠ. Όμως συνέβησαν και κάποια άλλα ευτράπελα τα οποία αξίζει να τα αναφέρουμε: Τις επόμενες ημέρες κάποιοι συνάδελφοι-εργαζόμενοι στον ΟΠΑΠ προσπάθησαν να μάθουν τι ακριβώς είχε γίνει το συγκεκριμένο βράδυ. Μάταια όμως! Όταν ρώτησαν τους υπάλληλους της εταιρείας φύλαξης που φυλάει τον ΟΠΑΠ και ειδικά αυτούς που ήταν παρόντες στο περιστατικό με το Ντουρέ για το ποιος ήταν ο οδηγός ή ο αριθμός κυκλοφορίας του αυτοκινήτου που μακέλεψε το σκυλί, είπαν ότι δεν ήξεραν, δεν πρόλαβαν να δουν! Το χειρότερο που είπαν, όμως, είναι ότι το αμάξι δεν βγήκε από τον ΟΠΑΠ, αλλά ήταν διερχόμενο από τον δρόμο (οδό Οικονομίδου). Ψέμα πέρα για πέρα. Αυτό το είπαν για να ρίξουν στάχτη στα μάτια μας κατ’ υπόδειξη κάποιων ανώτερων υπαλλήλων ή διευθυντών του ΟΠΑΠ. Δηλαδή προσπάθησαν να "συγκαλύψουν" το γεγονός για να μην αναζητηθούν ευθύνες για την πρόκληση των σωματικών βλαβών του Ντουρέ. Υπογραμμίζουμε επίσης ότι το σχετικό έγγραφο Εισόδου-Εξόδου της πύλης του παρκινγκ «εξαφανίστηκε μυστηριωδώς». Μιλάμε για πλήρη συγκάλυψη! Από τις 5/1/2010 άρχισαν να δίνονται εντολές, προφορικά και όχι εγγράφως, σε υπαλλήλους και καθαριστές, του ΟΠΑΠ από κάποιους διευθυντές της ΟΠΑΠ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ «να μην ταΐζει κανείς τα σκυλιά», έξω από το κτίριο του ΟΠΑΠ στο δρόμο και «όποιος τα ταΐζει να σημειώνουν το όνομα του και να τους το λένε». Ήταν μια πράξη εκφοβισμού και τρομοκράτησης των εργαζομένων που τους διέσπασε σε "φιλόζωους" και "μη φιλόζωους". Μάλιστα κατ’ εντολή κάποιοι υπάλληλοι που δεν θέλουμε ούτε συναδέλφους μας να τους αποκαλέσουμε στήνονται με τις ώρες στα παράθυρα του κτιρίου του ΟΠΑΠ και παρακολουθούν μην πάει κανείς και ταΐσει στο δρόμο τα άμοιρα σκυλάκια. Όποιος το κάνει, μπαίνει στη black list και κινδυνεύει να χάσει την δουλειά του. Ένας νομικός σύμβουλος του ΟΠΑΠ στα μέσα Ιανουαρίου έπιανε τους φύλακες και τους σεκιουριτάδες και τους έλεγε «να μην αφήνουν τα σκυλιά να πλησιάζουν το κτίριο του ΟΠΑΠ και να τα διώχνουν, καθώς και να μην τα ταΐζουν». «Όποιος είναι φιλόζωος να τα πάρει στο σπίτι του».

Την Παρασκευή 5/2/2010 και ώρα 4:00 μμ. περίπου η Χ. Π. όταν σχόλασε από τον ΟΠΑΠ βγήκε στο πεζοδρόμιο της οδού Οικονομίδου και πήρε ένα αλουμινένιο πιατάκι με σουβλάκια που είχε αφήσει κάποιος υπάλληλος για να φάνε τα σκυλιά και τα πέταξε στο κάδο απορριμμάτων. Μια πράξη όχι τυχαία, γιατί την Τρίτη 16/2/2010 στις 6:00 μμ. ρίξανε φόλες πίσω από τον ΟΠΑΠ με αποτέλεσμα να δηλητηριαστεί ο Κεφάλας (το ροντβάιλερ). Το σκυλί λίγο μετά της 6:00 μμ. άρχισε να κάνει εμετούς και να παραπατάει, μέχρι που έπεσε κάτω και έτρεμε ολόκληρο. Τότε δυο εργαζόμενοι ευαισθητοποιήθηκαν και μετέφεραν το σκυλί με ένα αμάξι σε κοντινό κτηνιατρικό ιατρείο του Περιστερίου, έστω και καθυστερημένα. Μάταια όμως γιατί εκεί διαπιστώθηκε απλά ο θάνατος του και ο κτηνίατρος παρέδωσε πίσω το πτώμα του άτυχου ρουντβάιλερ όπου το πήραν οι δυο εργαζόμενοι και το έφεραν στον ΟΠΑΠ για να το πετάξουν στο κάδο απορριμμάτων του ΟΠΑΠ. Τον Κεφάλα οι άνθρωποι τον σκότωσαν δυο φορές, μια με την φόλα και μια με το πέταγμα του στα σκουπίδια. Ύστερα από αυτό το συμβάν κάποιοι εργαζόμενοι ενημερώσαμε το δήμο Περιστερίου και το ΔΙΚΕΠΑΖ για να μεταφερθούν τα εναπομείναντα δυο σκυλιά (Ντουρέ-Ανδριάνα) στο ΔΙΚΕΠΑΖ, όπου από τις 18/2/2010 τα πήγαν εκεί για να μην φάνε και αυτά φόλα, μέχρι ότου βρεθεί μια λύση. Είναι όμως δυνατό αυτοί οι λίγοι διευθυντές-δικηγόροι-μόνιμοι που παίρνουν πάνω από 100.000 ευρώ ετησίως που συμμετέχουν σε επιτροπές με 17.000 ευρώ μηνιαίως, να ασχολούνται για το κακό των αδέσποτων σκυλιών. Αντί να ασχολούνται με τον ΟΠΑΠ και την επερχόμενη οικονομική κρίση και τις συνέπειες της, σε αυτόν και την συρρίκνωση του τζίρου του που ενδέχεται να είναι καταστροφική. Τόσο μυαλό έχουν; Αυτό που γίνεται στον ΟΠΑΠ τις τελευταίες ημέρες είναι καθαρός φασισμός, έχει καταργηθεί ο ν.3170/03 και το Σύνταγμα. Απαγορεύουν να εκφράσουμε την αγάπη μας και το συναίσθημα μας στα αδέσποτα σκυλιά. Μας υποχρεώνουν να τα κυνηγάμε, ενώ αυτά μας φυλάνε και μας προστατεύουν. Μιλάμε για τον ολοκληρωτικό φασισμό μιας πολυεθνικής εταιρείας.»

Φιλόζωοι Εργαζόμενοι στον ΟΠΑΠ

Travailler moins, gagner plus

Σε πείσμα των καιρών και των μηνυμάτων που προέρχονται από παντού, ορίστε ένα μήνυμα διαφορετικό! "Travailler moins, gagner plus", δηλαδή "δουλεύω λιγότερο, κερδίζω περισσότερο".
Η Κινέζα εικαστική καλλιτέχνης Κο Σιου Λαν έφτιαξε το συγκεκριμένο έργο το οποίο κρεμάστηκε στην πρόσοψη της Σχολής Καλών Τεχνών στο Παρίσι. Όμως ο διευθυντής της Σχολής το αποκαθήλώσε επειδή φοβήθηκε την αντίδραση της κυβέρνησης, μια και είναι γνωστή η ρήση του Σαρκοζί "δουλέψτε περισσότερο για να κερδίζετε περισσότερο", η οποία είχε λεχθεί κατά κόρον προεκλογικά. Ως εκ τούτου είναι σαφές ότι το συγκεκριμένο έργο έχει μια σαφή ειρωνία με στόχο του τον πρόεδρο. Η Γαλλική κυβέρνηση αναγκάστηκε, μετά από το θόρυβο που προκλήθηκε από τη λογοκρισία του έργου, να ανακρούσει πρύμναν και με εντολή του υπουργού Παιδείας Φρεντερίκ Μιτεράν το έργο επανήλθε.

Εγώ από εδώ δηλώνω αλληλέγγυος με την Κινέζα καλλιτέχνιδα, όχι μόνο επειδή το έργο της λογοκρίθηκε, αλλά και επί της ουσίας, το μήνυμά του είναι κάτι διαφορετικό και ελπιδοφόρο από τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που μας κατακλύζει.

Εμπρησμός στη συναγωγή και μυστικές υπηρεσίες

Εχθές δημοσιεύτηκε στο Έθνος ένα άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ που αποκαλύπτει την ταυτότητα των δραστών του εμπρησμού της εβραϊκής συναγωγής των Χανίων πριν από μερικές μέρες. Αναδημοσιεύω το άρθρο ολόκληρο καθώς και μερικές φωτογραφίες από την προσαγωγή των συλληφθέντων σήμερα το πρωί στον εισαγγελέα.


Σοβαρότατες πολιτικές διαστάσεις με εξαιρετικά ύποπτες και σκοτεινές πτυχές έχει πάρει πλέον η υπόθεση του διπλού εμπρησμού της εβραϊκής συναγωγής στα Χανιά, στις 5 και στις 17 Ιανουαρίου, με την αποκάλυψη των δραστών της επαίσχυντης πράξης. Εχει προκληθεί πολιτικός και διπλωματικός σάλος καθώς έγινε γνωστό ότι οι δράστες είναι... δύο Αμερικανοί από τη «διευκόλυνση» (δηλαδή τη βάση) των ΗΠΑ στη Σούδα, δύο Βρετανοί από τη βάση του ΝΑΤΟ εκεί και ένας Ελληνας, ο οποίος έχει σχέση με την τροφοδοσία της νατοϊκής βάσης! Οπως αποδεικνύεται από τις λήψεις καμερών επιτήρησης καταστημάτων που βρίσκονται στον ίδιο δρόμο με τη συναγωγή, δράστης του πρώτου εμπρησμού ήταν ο ένας από τους δύο Αμερικανούς με συνεργούς τούς υπόλοιπους τέσσερις, ενώ δράστης του δεύτερου εμπρησμού ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία από τους δύο Βρετανούς (33 ετών, ενώ ο δεύτερος είναι 23) με τους υπόλοιπους να φυλάνε τσίλιες!

Οι δύο Αμερικανοί φυγαδεύτηκαν αμέσως στο εσωτερικό της βάσης τους και ενδεχομένως να έχουν ήδη μεταφερθεί εκτός Ελλάδας, ενώ κλιμάκιο της αμερικανικής πρεσβείας έσπευσε αμέσως στα Χανιά για να κουκουλώσει την υπόθεση και να υποβαθμίσει όσο το δυνατόν περισσότερο την αναφορά στους Αμερικανούς δράστες από τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης.

Οι Αμερικανοί απαιτούν για τον σκοπό αυτόν τη συνεργασία της ελληνικής αστυνομίας, στην οποία άλλωστε οι υπεύθυνοι της αμερικανικής βάσης αρνήθηκαν να δώσουν τα ονόματα των δραστών. Εννοείται ότι η τοπική ΕΛ.ΑΣ. έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά και το θέμα χειρίζεται απευθείας το υπουργείο Δημόσιας Τάξης λόγω του εκρηκτικού πολιτικού χαρακτήρα του θέματος.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους δύο Βρετανούς. Οι αρχικές πληροφορίες τούς φέρουν ως εκπαιδευτές της ειδικής μονάδας Ναυτικής Αποτροπής του ΝΑΤΟ, αλλά τα τελευταία 24ωρα καταβάλλεται προσπάθεια να παρουσιαστούν ως... εργαζόμενοι σε μπαρ (!) ώστε να υποβαθμιστούν όσο το δυνατόν περισσότερο οι επικίνδυνες για το Λονδίνο πολιτικές διατάσεις του θέματος και φυσικά οι δικαιολογημένες αντίστοιχες υποψίες.

Το πιο διασκεδαστικό είναι ότι στην αναγνώριση των δραστών έπαιξε καθοριστικό ρόλο, όπως μεταδίδεται από τα Χανιά, το κλιμάκιο της... ισραηλινής μυστικής υπηρεσίας Μοσάντ που βρίσκεται μόνιμα στην Κρήτη, το οποίο «εισέβαλε» στα γραφεία της ΕΛΑΣ στα Χανιά και απαίτησε από τους Ελληνες αστυνομικούς να μαζέψουν το οπτικό υλικό από όλες τις κάμερες των καταστημάτων, βάσει του οποίου όντως αποκαλύφθηκαν οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί δράστες, μαζί με τον Ελληνα «τσιλιαδόρο» συνεργάτη τους. Προφανώς τώρα οι Ισραηλινοί πράκτορες θα τραβούν τα μαλλιά τους!

Η αποκάλυψη της ταυτότητας των δραστών κατεξευτέλισε παράλληλα το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, το οποίο έσπευσε να βγάλει ανακοίνωση προς τους Αμερικανούς πολίτες προειδοποιώντας τους για τον αντισημιτισμό των... Ελλήνων! Τι έχει άραγε η Ουάσιγκτον να πει τώρα που όλοι γνωρίζουν ότι δύο Αμερικανοί και όχι Ελληνες πολίτες συμμετείχαν στους εμπρησμούς, με τον έναν μάλιστα εξ αυτών να είναι και ο εμπρηστής την πρώτη φορά;

Παρόμοιο διασυρμό υπέστη και η αμερικανική εφημερίδα «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ», η οποία την Πέμπτη δημοσίευσε ημισέλιδο κατάπτυστο άρθρο με τίτλο «Η ντροπή της σύγχρονης Ελλάδας», για να καταγγείλει τον υποτιθέμενο αντισημιτισμό των Ελλήνων. «Η Ελλάδα υποφέρει από έλλειψη ηθικής, θρησκευτικής και κοινωνικής ηγεσίας, που να καταγγέλλει την αισχύνη του αντισημιτισμού» έγραφε λάβρη η αμερικανική εφημερίδα, επαινώντας παράλληλα την «αξιοθαύμαστη εξαίρεση του πρώην συντηρητικού πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη»!
Ακρως ενδιαφέρον είναι ότι η αμερικανική εφημερίδα ορίζει ως δήθεν αντισημιτισμό... «τη συνηθισμένη τώρα σύγκριση του Ισραήλ με τους ναζί στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης»! Αποδεικνύεται έτσι ότι όλος αυτός ο θόρυβος αποσκοπεί συν τοις άλλοις στο να πιέσει τα ελληνικά ΜΜΕ να σιωπούν μπροστά στα εγκλήματα που διαπράττουν τα αιμοσταγή στρατεύματα του Ισραήλ σε βάρος αμάχων Παλαιστινίων. Μάταιος ο κόπος των Αμερικανών. Δεν θα το καταφέρουν.

ΥΠΟΨΙΕΣ
Προβοκάτσια ξένων υπηρεσιών;

Η ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ των δραστών εγείρει ένα κρίσιμο πολιτικό ερώτημα: οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί από τις βάσεις πυρπόλησαν δύο φορές τη συναγωγή λόγω προσωπικής πολιτικής εμπάθειας εναντίον των Εβραίων ή έδρασαν κατόπιν εντολών μυστικών υπηρεσιών των χωρών τους; Εχουμε να κάνουμε δηλαδή με τυχαίες πράξεις αντισημιτικού κρετινισμού τεσσάρων ανεγκέφαλων Αμερικανών και Βρετανών ή με πολιτική προβοκάτσια ξένων πρακτόρων με στόχο τη δυσφήμηση της Ελλάδας στον εβραϊκό κόσμο που κατέχει κορυφαίες θέσεις στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, σε μια φάση που η χώρα μας βρίσκεται σε πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση και επομένως έχει ανάγκη τις ξένες τράπεζες;

Δημοσιεύτηκε στο Έθνος στις 25/01/2009







(photo:EUROKINISSI)

Υ.Γ. Ο κύριος Καρατζαφέρης μετά τις προκλητικές δηλώσεις του εκπροσώπου του κόμματός του περί προκλήσεων των αντιρατσιστών βρήκε την ευκαιρία να κάνει και ερώτηση στον πρωθυπουργό για ξεκάρφωμα.

Καφές

Ο καφές στην Ελλάδα είναι απίστευτα ακριβός. Οι τιμές στις καφετέριες ξεκινούν από τα 4 ευρώ και μπορεί να φτάσουν σε πολλές περιπτώσεις και τα 6 (!!!). Το θέμα είναι πολύ σοβαρό και έχει γίνει και ρεπορτάζ για αυτό από ξένα περιοδικά όπως τους Times και τον Guardian που στηλιτεύουν το γεγονός ότι η τιμή του καφέ στο Κολωνάκι είναι σε πολλά σημεία ακριβότερη και από το Champs Elysees.

Οι αιτιάσεις ότι δήθεν ο καφές είναι για τους Έλληνες και έξοδος, άρα οι καφετέριες δικαιολογούνται να χρεώνουν περισσότερο για να καλύψουν την απώλεια εισοδήματός τους από το γεγονός ότι οι πελάτες καταλαμβάνουν ένα τραπέζι παραγγέλνοντας μόνο έναν καφέ, είναι έωλες και απευθύνονται σε αδαείς.

Τι να πουν για παράδειγμα στη Βιέννη, όπου το να πιει κανείς καφέ είναι κοινωνική δραστηριότητα με πολύ μεγάλη ιστορία από την εποχή της πολιορκίας από τους Τούρκους το 1683; Τα καφέ της Βιέννης αποτελούν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι πολιτισμού της πόλης, πολλά από αυτά είναι μέρη συνεύρεσης για πολυάριθμες ομάδες διανοουμένων, και σε πολλά μπορεί κανείς να περάσει ακόμα και όλη την ημέρα του πίνοντας καφέ και διαβάζοντας εφημερίδα, ή απλά ένα από τα βιβλία που πολλά έχουν στις βιβλιοθήκες τους, ακόμα και να χρησιμοποιήσει το laptop για να συνδεθεί στο διαδίκτυο μια και η σύνδεση παρέχεται δωρεάν. Τι να πουν οι καταστηματάρχες εκεί; Δεν έχουν απώλεια εισοδήματος από την πρακτική αυτή των Βιεννέζων; Κι όμως: Ο καφές εκεί στα πιο ακριβά στοιχίζει περίπου 3,5 με 4 ευρώ!

Στην Ελλάδα η ιστορία με τον καφέ και τις καφετέριες είναι μια μεγάλη κλεψιά. Εκμεταλλευόμενοι το γεγονός της έλλειψης ενημέρωσης για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας οι καταστηματάρχες λανσάρησαν διάφορα είδη καφέ διαφορετικά από τον πατροπαράδοτο ελληνικό καφέ με το καϊμάκι και τις φουσκάλες που έπιναν οι παππούδες μας και που στα κατακάθια του μπορούσαν να διαβάσουν το μέλλον, και δημιούργησαν ένα καινούργιο είδος καταστήματος εστίασης, διαφορετικό από το πατροπαράδοτο ελληνικό καφενείο με το τσιγάρο και την πρέφα, ή το ζαχαροπλαστείο των δεκαετιών του '50 και του '60 που ο κόσμος καθόταν να φάει πάστες σοκολατίνες και αμυγδάλου.

Το καινούργιο αυτό μαγαζί εστίασης, που αγκαλιάστηκε από τη νεολαία κυρίως τη δεκαετία του '80 ονομάστηκε καφετέρια ακριβώς για να υποδηλώσει τη σύνδεση με τα ξένα, τη Δύση, από όπου προέρχεται και το είδος του καφέ που λανσαρίστηκε. Και επειδή αυτό το είδος ήταν καινούργιο στην Ελλάδα λανσαρίστηκε σαν είδος πολυτελείας με αποτέλεσμα και τις αυξημένες τιμές, οι οποίες προσέφεραν και ένα μεγάλο περιθώριο κέρδους στον καταστηματάρχη. Βεβαίως επειδή δεν γινόταν ο Έλληνας να ξεχάσει τις συνήθειές του, συνέχισαν να προσφέρουν το λεγόμενο ελληνικό καφέ, τον οποίο παλιότερα ονόμαζαν μάλιστα τούρκικο, αλλά με χαμηλότερη τιμή επειδή δεν ήταν είδος πολυτελείας, μια και ήταν ο καφές που ο κόσμος έπινε μέχρι τότε. Και επειδή ο ελληνικός δεν προσέφερε και τόσο μεγάλο περιθώριο κέρδους ήταν γραμμένος χαμηλά στον κατάλογο έτσι ώστε να μη φαίνεται καθόλου!

Έτσι λοιπόν η ιστορία συνεχίστηκε τα τελευταία τριάντα χρόνια και ο καφές αποτέλεσε και αποτελεί την κότα με τα χρυσά αυγά για τους καταστηματάρχες. Κάθε τρεις και λίγο, επικαλούμενοι μια την οικονομική κρίση, μια τα μεγάλα ενοίκια, μια τις υπέρογκες αμοιβές που πληρώνουν για προστασία από τα διάφορα μπουμπούκια της Ελληνικής κοινωνίας, που πολλές φορές ανήκουν στην Αστυνομία (αλλά αυτό το τελευταίο δεν το λέμε για το φόβο των Ιουδαίων), οι τιμές παίρνουν την ανιούσα και αυτό το βιολί φαίνεται να μην έχει τέλος δημιουργώντας ένα πολύ μεγάλο ερωτηματικό στον τρόπο που καθορίζονται οι τιμές και ποιος τις ελέγχει. Αφήνονται λοιπόν όλοι αυτοί που επωφελούνται από την ακριβή τιμή του καφέ να λυμαίνονται την αγορά και να αισχροκερδούν στην πλάτη της κοινωνίας, των καταναλωτών αλλά και της χώρας γενικότερα, μια και η μοναδική βαριά βιομηχανία μας, ο τουρισμός, πλήττεται βαθύτατα από όλη αυτή την πρακτική.

Σύμφωνα με την ιδεολογία της εξουσίας αυτή τη στιμγή θα έπρεπε η οικονομία της αγοράς να ρυθμίσει από μόνη της την τιμή. Αντίθετα η οικονομία της αγοράς ρυθμίζει την τιμή πάντα προς τα πάνω, γιατί απλούστατα υπάρχουν τα καρτέλ που αποτελούνται από τις εταιρείες που προμηθεύον με καφέ την αγορά, κάτι πανίσχυρες πολυεθνικές, αλλά και τους εγχώριους παίκτες που συνασπίζονται όλοι μαζί μπροστά στο κοινό συμφέρον που είναι η αφαίμαξη της αγοράς.

Και όλοι εμείς τι κάνουμε; Έγινε πέρυσι μια μεγάλη διαμαρτυρία, ένα Σάββατο με αποχή από τις καφετέριες, με αίτημα τη μείωση της τιμής. Ανήκω και εγώ σε αυτούς που είναι δυσαρεστημένοι με την κατάσταση έτσι όπως είναι. Ίσως λοιπόν θα έπρεπε αυτές οι διαμαρτυρίες να συνεχιστούν μέχρι να αναγκαστούν να μας πάρουν σοβαρά υπόψη και να ανατραπεί αυτή η απαράδεκτη κατάσταση.