Αόρατος

Η πορεία ήταν εντυπωσιακή. Πολλοί περισσότεροι από ό,τι τις τρεις προηγούμενες χρονιές αποφάσισαν φέτος να συμμετέχουν. Από τη μια μεριά ήταν αναμενόμενο. Οι πολιτικοί γάμοι στην Τήλο και η δημοσιότητα που τους ακολούθησε οδήγησαν πολλούς, που από φόβο ή δειλία δεν το αποφάσιζαν, να συμμετάσχουν. Θα διακινδύνευα να πω πως ήταν περίπου οι διπλάσιοι από πέρυσι.
Εκεί είδα πολύ κόσμο. Ανθρώπους που είχα να δω χρόνια, παλιούς γκόμενους, απλούς φίλους, αλλά και μερικούς bloggers με τους οποίους έχουμε γνωριστεί τελευταία. Αλλά πολύ περισσότερο είδα ανθρώπους άγνωστους, που δε μας ενώνει μια κοινή πορεία ή ένα κοινό χαρακτηριστικό πέρα από τη σεξουαλική μας ταυτότητα, για όσους είναι ομοφυλόφιλοι, ή , για όσους δεν είναι, την αλληλεγγύη τους σε εμάς που είμαστε και στα δικαιώματά μας.
Εκεί λοιπόν αισθάνθηκα, τη στιγμή που βγήκα στο δρόμο να διαδηλώσω γι αυτό που είμαι, πως δεν είμαι μόνος. Ενάντια σε όλους αυτούς που συνεχίζουν να μας αγνοούν, στην υπερσυντηρητική πλειοψηφία της Εκκλησίας και την υποκριτική στάση της Πολιτείας, εμείς συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε. Να ονειρευόμαστε και να διεκδικούμε.

Θυμάμαι πριν από χρόνια, πριν βγω κι εγώ από τη "ντουλάπα" και παραδεχτώ την ομοφυλοφιλία μου, δε μπορούσα να διακρίνω τους ομοφυλόφιλους. Οι χειρονομίες, τα κρυφά χαμόγελα, οι ματιές, τα αγγίγματα με νόημα, και όλος ο κώδικας συμπεριφοράς των ομοφυλοφίλων, πράγματα που τώρα πια μού είναι πολύ οικεία, μού ήταν τότε αδύνατο να τα παρατηρήσω.
Ένας λόγος ήταν ότι δε μπορούσα εγώ να τα δω. Αλλά και ότι οι κινήσεις αυτές ήταν κρυφές, κάτι σα σήματα μορς. Και βεβαίως ήταν αναγνωρίσιμες μόνο από αυτούς στους οποίους απευθύνονταν. Λόγω της κοινωνικής απόρριψης οι ομοφυλόφιλοι ζούσαν για πολλά χρόνια, αιώνες ολόκληρους, αόρατοι. Η χριστιανική λαίλαπα τους απέκλειε από το κοινωνικό γίγνεσθαι. Και έτσι, μέσα στη ντροπή, στην ενοχή και στο φόβο, ζούσαν τις ζωές τους προσπαθώντας να ξεφύγουν από το "πάθος" τους. Προσπαθώντας να βρουν κάποιον άλλο με τον οποίο να μοιραστούν κάποιες στιγμές τρυφερότητας και σαρκικής ικανοποίησης σύχναζαν σε όλα τα απόμερα μέρη. Πάρκα, τουαλέτες, έρημες παραλίες, για να πάρουν κι αυτοί μέσα από την επαφή τους με ένα άλλο σώμα, ένα κομμάτι ζωής που τους αναλογεί, ένα μικρό, ελάχιστο κομματάκι από αυτό που ζουν οι άλλοι, οι "φυσιολογικοί", που μέσα στη θαλπωρή της οικογένειάς τους, στην υποτιθέμενη αγάπη που τους περιτριγυρίζει, την "αγάπη του θεού", που όμως δε μπορούν να τη νιώσουν παρά μόνο αν είναι να πάρουν κάτι πίσω σαν ανταμοιβή, αποστρέφουν το βλέμμα με βδελυγμία στη θέα της "ανωμαλίας".

Έχω τη μεγάλη ευτυχία να έχω φίλους που από τότε που εγώ αποδέχτηκα τη σεξουαλικότητά μου, με αποδέχτηκαν και αυτοί. Με αποδέχτηκαν γι αυτό που είμαι, χωρίς να ζητούν τίποτα σε αντάλλαγμα. Άνθρωποι που γνωρίζω πάρα πολλά χρόνια και που εξακολουθούν να παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Αυτούς που εγώ θεωρώ οικογένεια, μια οικογένεια που εγώ επέλεξα. Θεωρώ ότι σε αυτό το κομμάτι στάθηκα τυχερός.Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που και μόνο με την ανακοίνωση της ομοφυλοφιλίας τους, είδαν να γκρεμίζεται το σύμπαν. Που ακόμα και οι φυσικοί τους γονείς τους πέταξαν στο δρόμο. Το διακύβευμα ήταν φαντάζομαι τότε, όπως και τώρα, το τι θα πει ο κόσμος, το ότι "η ομοφυλοφιλία είναι ενάντια στη θέληση του θεού", είναι αμαρτία και άρα εξοβελιστέα στο πυρ το εξώτερο.
Πάντοτε μου έκανε εντύπωση τέτοια σκληρότητα. Αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατό να χαλάνε σχέσεις φιλικές και πολύ περισσότερο σχέσεις αίματος, μόνο για το γεγονός ότι κάποιος αποφασίζει να διαλέξει το δρόμο της ελεύθερης έκφρασης και να ζήσει τη ζωή του χωρίς να φυλακιστεί σε ένα ψέμμα. Δε μπορούσα αυτό να το καταλάβω. Ίσως γιατί εγώ ήμουνα από την αντίθετη πλευρά αυτών των απόψεων. Για μένα ήταν σημαντική η ειλικρίνεια περισσότερο από ότιδήποτε άλλο. Και πέρασα από διάφορες φάσεις μέχρι τώρα. Από την εποχή που πρωτοβγήκα σε μπαρ φοβισμένος για το τι θα συναντήσω, την πρώτη μου σχέση, την πρώτη φορά που πήγα στο πάρκο αναζητώντας το περιστασιακό γαμήσι. Και δεν ήταν όλα αυτά εκφάνσεις ενός πάθους από το οποίο προσπαθούσα να ξεφύγω, παρά συνειδητές επιλογές. Παρόλα αυτά υπήρχαν πάντοτε πράγματα που δε μπορούσα ή που δεν τολμούσα να κάνω, όπως το να φιλήσω το φίλο μου στη μέση του δρόμου μέρα μεσημέρι, να τον καλέσω σε μια συγκέντρωση σαν τον επίσημο συνοδό μου, να πάω ένα ταξίδι μαζί του και φτάνοντας στο ξενοδοχείο να ζητήσω δωμάτιο με διπλό κρεβάτι. Γιατί όσο και να το αρνιόμουν ήμουν κι εγώ σε κάποια κομμάτια δειλός. Γιατί είχα μάθει να είμαι κι εγώ αόρατος. Έτσι ζούσα σε μια απόλυτη μοναξιά.
Όμως, προχθές δεν ήταν έτσι. Το πλήθος που συνέρρευσε στο κέντρο της Αθήνας για να συμμετάσχει στην εκδήλωση ήταν πέραν των προβλέψεων μεγάλο. Και βγήκε στο δρόμο χωρίς ενοχές, με παλμό, με συνθήματα, με κέφι.

Εκεί λοιπόν, μέσα στην πορεία, ένιωσα περήφανος που είμαι αυτό που είμαι και, παρά το γεγονός ότι εκείνη τη στιγμή περπατούσα μόνος, αισθάνθηκα πως δεν είμαι πια μόνος. Δεν είμαι πια αόρατος.