Πολιτικες ελευθεριες

Μετά από την προχθεσινή μεγαλειώδη πορεία της Αθήνας, τη μεγαλύτερη που εγώ έχω ζήσει και το τραγικό περιστατικό που αμαύρωσε τη διαμαρτυρία του λαού της Αθήνας με το χαμό τριών συνανθρώπων μας, η αστυνομία επιδόθηκε στη συνήθη απαράδεκτη πρακτική της περιόδου Χρυσοχοΐδη. Μπήκε δηλαδή μέσα στα Εξάρχεια και αφού απέκλεισε τους δρόμους γύρω από την πλατεία, επιτέθηκε στα τυφλά και με σφοδρότητα εναντίον δύο κυρίως στόχων: Ο ένας ήταν το Στέκι Μεταναστών στην οδό Τσαμαδού 13, όπου μπήκαν μέσα και το έσπασαν απλώς, χωρίς να κάνουν ούτε μία προσαγωγή, δηλαδή ο στόχος τους ήταν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο και να σπάσουν συνειδήσεις. Ο δεύτερος στόχος ήταν η κατάληψη της οδού Ζαΐμη, όπου αφού έσπασαν την πόρτα και μπήκαν μέσα, μετέφεραν τον κόσμο που βρισκόταν εκεί στη ΓΑΔΑ γύρω στις 8 το βράδυ. Μάλιστα ήταν τέτοιο το μένος τους που δε δίστασαν όπως φαίνεται και από μαρτυρίες ανθρώπων να μπουν ακόμα και στα παρακείμενα σπίτια ανθρώπων που τους φώναζαν να φύγουν και με πρωτοφανή αγριότητα να χτυπήσουν μια γυναίκα και να της σπάσουν τα δόντια.

Παρακολουθώ αποσβολωμένος τα τρομακτικά όσο και ιστορικά γεγονότα που ζούμε αυτές τις τελευταίες ημέρες. Ωστόσο τίποτα δε με θυμώνει περισσότερο από την αμφισβήτηση θεμελιωδών δημοκρατικών ελευθεριών που επιχειρείται μέσα από όλη αυτή τη λαίλαπα κυβέρνησης και υποστηρικτών της. Γιατί κακά τα ψέματα, αυτό είναι που τους πειράζει περισσότερο. Είναι που ο κόσμος κατεβαίνει και διεκδικεί ένα πιάτο φαΐ και αρνείται το πισωγύρισμα της χώρας στο μεσαίωνα. Λυπάμαι πολύ για τις ανθρώπινες απώλειες και σηκώνω τη φωνή μου όσο μπορώ πιο δυνατά εναντίον των τυφλών χτυπημάτων βίας που δεν εξυπηρετούν κανέναν άλλον παρά την εξουσία των τραπεζών και των βιομηχάνων. Ωστόσο αυτά δε δίνουν σε κανέναν το δικαίωμα να θεωρεί τον οποιοδήποτε κάτοικο μιας περιοχής της Αθήνας οιωνεί ύποπτο. Εκτός αν έχουμε εμφύλιο πόλεμο και ακόμα δεν το έχουμε παραδεχτεί επίσημα.