ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ

Τις τελευταίες ημέρες με αφορμή την ψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου από την κυβέρνηση παρακολουθούμε μία κλιμάκωση της αντιπαράθεσης μεταξύ τριών κομμάτων της βουλής κυρίως, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ.

Όλα ξεκίνησαν από την μάλλον άστοχη πρόταση του Αλέκου Αλαβάνου για δημοψήφισμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ενδεχομένως από κεκτημένη ταχύτητα ευνοημένος το τελευταίο διάστημα από τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν να έχει μια τρομακτική άνοδο και θέλοντας να διατηρήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, θέλησε να αιφνιδιάσει την κυβέρνηση και να κερδίσει τις εντυπώσεις.
Στη σύγχρονη, μεταπολιτευτική Ελλάδα, αν δεν απατώμαι μία και μοναδική φορά έχει γίνει δημοψήφισμα, το 1974 και αφορούσε το θεμελιώδες ζήτημα του πολιτεύματος.
Βεβαίως στο παρελθόν υπήρξε και το τραγελαφικό και κίβδηλο δημοψήφισμα της χούντας.

Η λογική της "μάζας" που χρησιμοποιείται σε ένα δημοψήφισμα, όπου ο λαός καλείται να απαντήσει με ένα ναι ή με ένα όχι σε ερώτημα για το αν αποδέχεται το νόμο αυτό, είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση προβληματική. Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο έχει χιλιάδες παραμέτρους και κάποιες από αυτές είναι πιθανό για μια συγκεκριμένη κατηγορία εργαζομένων να είναι καλές.

Επίσης τα δημοψηφίσματα κατά τη γνώμη μου είναι εργαλεία που πρέπει να ζητείται η χρήση τους μόνο σε πάρα πολύ σημαντικά ζητήματα της πολιτικής, ζητήματα που έχουν να κάνουν με θέματα που αφορούν την ουσία της δημοκρατίας μας και βεβαίως όχι ζητήματα που αφορούν τα δημόσια οικονομικά, όπως το ασφαλιστικό νομοσχέδιο.

Αυτό το νομοσχέδιο, όπως και κάθε νομοσχέδιο, είναι ένας νόμος και μπορεί αντίστοιχα να καταργηθεί με έναν άλλο νόμο, ή να κηρυχθεί αντισυνταγματικός και να μην επικυρωθεί από τα δικαστήρια, ή ακόμα να καταργηθεί στην πράξη από το λαϊκό κίνημα και να μην εφαρμοστεί ποτέ.

Γενικά υπάρχει μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση εδώ, με την οποία συμφωνώ στο κομμάτι που μιλάει για τα δημοψηφίσματα.

Επίσης ο κύριος Αλαβάνος έκανε την κίνηση να ζητήσει να συναντηθεί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να τον ενημερώσει για τις κινήσεις του κόμματός του για το δημοψήφισμα και αφήνοντας να διαρρεύσει ότι θα ζητούσε να αναπέμψει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας το νομοσχέδιο στη Βουλή, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό εμμέσως πολιτικό πρόβλημα.

Τελικώς πρυτάννευσαν μάλλον τα πιο ήπια πνεύματα και σήμερα δε ζητήθηκε καμμία πολιτική πρωτοβουλία από τον Πρόεδρο, αλλά το κακό είχε γίνει καθώς σχολιάστηκε από όλες τις πλευρές της Βουλής αλλά έδωσε και τη δυνατότητα να παραδώσει μαθήματα Δημοκρατίας ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ καθώς επαναδιατύπωσε το αίτημά του για επαναφορά των υπερεξουσιών του Προέδρου της Δημοκρατίας!

Παίρνοντας τη σκυτάλη σήμερα το μεσημέρι, το μέχρι σήμερα πελαγωμένο ΠΑΣΟΚ, κατέθεσε μια πρόταση μομφής.

Αυτή η πρόταση μομφής δεν έχει βεβαίως καμμία τύχη, μια και η κυβερνητική πλειοψηφία είναι δεδομένη.

Για πολλές εβδομάδες, ή ακόμα και μήνες, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πελαγοδρομούσε ανάμεσα σε εσωτερικές έριδες και στην έλλειψη πολιτικού στίγματος.
Η απειλή της απώλειας της δεύτερης θέσης στις δημοσκοπήσεις το τελευταίο διάστημα από την αλματώδη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς έβαλε σε σκέψεις την ηγεσία του και το αποτέλεσμα ήταν αυτή η πρόταση δυσπιστίας.

Μόνο που και εδώ, όπως και αλλού το τελευταίο διάστημα, έρχονται δεύτεροι.
Η πρόταση για δημοψήφισμα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν μόνο πρώτη χρονικά. Με την κατάθεσή της στη Βουλή, δόθηκε σε όλους η εντύπωση ότι τα υπόλοιπα κόμματα πιάστηκαν στον ύπνο.
Μία τέτοια κίνηση κανείς δεν την περίμενε από το τέταρτο, με βάση τα ποσοστά των τελευταίων εκλογών, κόμμα της Βουλής.
Μία τέτοια πρωτοβουλία θα την περίμενε κανείς από την Αξιωματική Αντιπολίτευση, καθότι εκείνη είναι υποτίθεται αυτή που διεκδικεί την εξουσία άμεσα, λόγω της εγγύτητάς της με το πρώτο κόμμα από άποψη ψήφων.

Όπως καταλαβαίνει κανείς, έτσι όπως ήταν η κατάσταση το ΠΑΣΟΚ έπρεπε να αντιδράσει.

Η πρόταση αυτή δυσπιστίας, διατείνονται όλοι από το ΠΑΣΟΚ ότι γίνεται για ουσιαστικούς λόγους, για να αναδείξουν το έλειμμα πολιτικής και το καταστροφικό έργο της κυβέρνησης.
Πού ήταν λοιπόν το ΠΑΣΟΚ την εποχή των μεγάλων σκανδάλων της ΝΔ; Γιατί δεν κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας, που θα είχε και πολύ μεγαλύτερο έρεισμα στο κοινωνικό σύνολο την εποχή του σκανδάλου των υποκολοπών; Την εποχή του σκανδάλου των δομημένων ομολόγων; Την εποχή των συλλήψεων των Πακιστανών;
Η αντιπολίτευση που άσκησε μέσα σε όλο αυτό το διάστημα ήταν τουλάχιστον ανεπαρκής.

Η τελευταία φορά που κατατέθηκε πρόταση μομφής από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν το 2007, όταν, κάτω από το βάρος των φοιτητικών κινητοποιήσεων, όπου πρωτοστάτησε ο ΣΥΡΙΖΑ, αναγκάστηκε να αποχωρήσει από τη συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος, όπου αρχικά είχε συναινέσει για την αναθεώρηση του άρθρου 16. Και ήταν πάρα πολύ εμφανές ότι ο κύριος Παπανδρέου, με δεδηλωμένη τη γνώμη ότι έιναι υπέρμαχος των ιδιωτικών Πανεπιστημίων, αναγκάστηκε να ανακρούσει πρύμναν για να μπορέσει να παρουσιάσει ένα έργο ως αντιπολίτευση και κάτω από το βάρος των δημοσκοπήσεων.

Κάτι αντίστοιχο γίνεται και σήμερα. Μέσα στην πρωτοφανή κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ μέσα σε ένα εξάμηνο και αφού σε πολλά σημεία της πολιτικής του διαφέρει ελάχιστα από το κυβερνών κόμμα, πρέπει παρολαυτά να παρουσιάσει κάποιο έργο. Αποτέλεσμα η πρόταση δυσπιστίας.

Τις επόμενες μέρες θα παρακολουθήσουμε στη Βουλή την επανάληψη μιας ταινίας που έχουμε ξαναδεί. Η κυβέρνηση θα εκθέσει το έργο της και η αξιωματική αντιπολίτευση θα της επιτεθεί σε όλους τους τόνους. Το σίγουρο είναι ότι δεν πείθει κανείς από τους δύο.

Η Αριστερά καθισμένη στα δικά της έδρανα θα περιμένει τη σειρά της. Αυτό που εμείς θα περιμένουμε από αυτήν είναι ένας διαφορετικός πολιτικός πολιτισμός από ό,τι μέχρι σήμερα έχουμε συνηθίσει. Ελπίζουμε να μη μας απογοητεύσει.