"Α, η Ευανθία!"
Η μαμά μου με είχε πάει να επισκεφτούμε τη γιαγιά μου σε μία από αυτές τις εβδομαδιαίες επισκέψεις που της κάναμε στο σπίτι της στον Περαιά. Καμμιά φορά πηγαίναμε ακόμα πιο αραιά και από βδομάδα.
Εκεί στο κρεβάτι ήταν ξαπλωμένη μια γυναίκα γύρω στα 65, με ένα χαρούμενο χαμογελαστό πρόσωπο. Είχε πάει να βοηθήσει τη γιαγιά μου στο καθάρισμα του τεράστιου σπιτιού της, αλλά βέβαια κατέληξε να το καθαρίσει μόνη της καθότι η γιαγιά, καλομαθημένη και από πολύ πλούσια οικογένεια γαρ, δε σήκωνε πολύ εύκολα το φιλντισένιο της χεράκι για να πιάσει το ξεσκονόπανο. Παρόλη της την κούραση της ημέρας λοιπόν, η Ευανθία είχε ακόμα τη διάθεση να χαμογελάει σα να μη συμβαίνει τίποτα, σε μένα που ήμουνα τότε 8 χρονών.
"Α, ο Αντώνης!", ήταν η μισοκοροϊδευτική της απάντηση.
Φορούσε μια ρόμπα πολύχρωμη, αλλά όχι τίποτα το ιδιαίτερο. Έτσι κι αλλιώς είχε πάει για δουλειά. Το πρόσωπό της ήταν γεμάτο ρυτίδες που έδειχναν τη δύσκολη ζωή που είχε περάσει και στο ένα από τα δυο της χέρια είχε ένα γρομπαλάκι πάνω στην άρθρωση του καρπού, σκληρό, που από ό,τι έμαθα χρόνια αργοτερα ιατρικά το λέγανε λίπωμα. Χαμογελούσε πλατιά, και άφηνε να φανεί όλο της το στόμα που δεν είχε δόντια.
Ή, μάλλον κάνω λάθος. Τότε ακόμα είχε ένα και μοναδικό, το οποίο ήταν ετοιμόρροπο. Το κατάπιε ένα πρωί με το γάλα της, περίπου δύο χρόνια αργότερα, και από τότε και μετά ήταν φαφούτα.
Όταν σηκωθηκε όρθια για να με χαιρετήσει πρόσεξα τα πόδια της, που ήταν κοντά και στραβά. Αυτό το στραβά μου έκανε εντύπωση! Τέτοια στραβά πόδια δεν είχα δει ποτέ μου!
Χρόνια αργότερα, όταν κόντευα να τελειώσω το Γυμνάσιο,τέτοια στραβά πόδια σαν της Ευανθίας, έβλεπα στους συμμαθητές μου που παίζαμε μπάσκετ μαζί, κι επειδή ήμουνα τότε στην εφηβεία και μου γυρίζανε τα μάτια ανάποδα από σεξουαλική επιθυμία με όλους αυτούς τους έφηβους αρσενικούς που πηγαίναμε μαζί στο σχολείο, έμαθα με τον καιρό να έχω τα στραβά πόδια κάτι σαν φετίχ. Έβλεπα αγόρι με στραβά πόδια και μου έβγαιναν τα μάτια έξω!
Πάντως την ημέρα που γνώρισα την Ευανθία, δεν υπήρχε καμμία πιθανότητα να αισθανθώ σεξουαλικό συναίσθημα. Πρώτα από όλα η Ευανθία ήταν γυναίκα. Όχι βέβαια ότι αυτό είναι και απαγορευτικό (θου κύριε, φυλακή τω στόματί μου!), αλλά ήταν και 65 χρονών. Και επίσης, επειδή και αυτό δεν είναι απαραίτητα απαγορευτικό, να σας πω ότι εγώ στην ηλικία των 8 χρονών,στα σεξουαλικά ήμουνα ένα ζώο και μισό!
Η σεξουαλικότητά μου κοιμότανε τον ύπνο του δικαίου, δεν είχα ποτέ σκεφτεί, τουλάχιστον από όσο θυμάμαι, ότι αυτό που λέμε γεννητικό όργανο και βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια μου, χρησιμεύει και για άλλες χρήσεις εκτός από το κατούρημα.
Επίσης, για να το χοντρύνουμε και λίγο περισσότερο,τη λέξη γαμήσι την άκουσα πρώτη φορά ένα χρόνο περίπου μετά, στη Ρόδο, από το φίλο μου τον Πολύβιο. Είχα ακούσει όλα τα υπόλοιπα βρισίδια, από τον πατέρα μου, που ήταν ναυτικός, και στόλιζε με αυτά τη μάνα μου και το σόι της. Μέχρι και τη λέξη φακλάνα ήξερα, η οποία πάντοτε μου άρεσε έτσι όπως ηχούσε, ειδικά η συλλαβή "φα" μπροστά από το "κλάνα", την έκανε να μοιάζει πιο εύηχη και σίγουρα να μη φέρνει στο νου άσχημες οσμές κι ένα αίσθημα αναγούλας. Το μόνο παράξενο στη λέξη, που δε μπορούσα να καταλάβω τη σημασία της, ήταν ότι έτσι αποκαλούσε ο πατέρας μου την πεθερά του! Κι εμένα μου είχε μείνει στο μυαλό "η γιαγιά η φακλάνα!".
Εκείνο λοιπόν το μεσημέρι που η Ευανθία σηκώθηκε όρθια για να με χαιρετήσει στο σπίτι της γιαγιάς μου, εμένα τον οχτάχρονο Αντώνη,ξεκίνησε μια σχέση με αυτή τη γυναίκα που κράτησε περίπου 10 χρόνια.
Η Ευανθία ήτανε για μένα η γυναίκα που μου πρόσφερε στοργή τα δύσκολα χρόνια του διαζυγίου των γονιών μου. Ήταν αυτή στην οποία έτρεχα όταν με μάλωνε ο πατέρας μου, τον οποίο φοβόμουνα υπερβολικά, και αυτή που με παρηγορούσε όταν ήμουνα στενοχωρημένος και έκλαιγα. Ήταν, όπως είπε η ίδια κάποτε σε ένα δικαστήριο,που είχε πάει να καταθέσει ως μάρτυρας σε μια από τις δίκες για το διαζύγιο των γονιών μου, αυτή που στο σπίτι εκτελούσε καθήκοντα μητέρας, καθότι εγώ έμενα με τον πατέρα μου κι εκείνη έμενε μαζί μας, ενώ οι γονείς μου ήταν ήδη σε διάσταση.
Και αυτή η σημαντική σχέση της ζωής μου ξεκίνησε κάπως έτσι,ένα πρωί.
Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008
Παρασκευή 28 Μαρτίου 2008
FITNA, η μισαλλόδοξη ταινία του Geert Wilders
Μόλις είδα ένα βίντεο στο youtube που έχει να κάνει με το μίσος απέναντι στο Ισλάμ.
Ο ακροδεξιός Ολλανδός πολιτικός Geert Wilders πριν από κάποιους μήνες έφτιαξε ένα βίντεο που δείχνει τις απόψεις του σχετικά με το Ισλάμ, το FITNA.
Πρόκειται για ένα βίντεο που προωθεί το μίσος εναντίον του Ισλάμ με σκηνές από την 11η Σεπτεμβρίου, τη βομβιστική επίθεση στο σταθμό της Atocha στη Μαδρίτη το 2004, τις βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο το καλοκαίρι του 2005 και τη δολοφονία του Τέο Βαν Γκογκ στην Ολλανδία, σε συνδυασμό με στίχους από το Κοράνι που προωθούν ιδεολογικά αυτές τις επιθέσεις.
Αυτή η ταινία είχε ανακοινωθεί πριν από κάποιο καιρό ότι θα κυκλοφορήσει και τώρα μόλις κυκλοφόρησε στο youtube. Κάντε κλικ εδώ
Ο κύριος Wilders προστίθεται σε ένα μακρύ κατάλογο ανθρώπων στις δυτικές χώρες που προσπαθούν να αντιδράσουν στους ισλαμιστές φονταμεταλιστές προωθώντας τη μισαλλοδοξία και το ρατσισμό.
Αυτός ο τρόπος αντίδρασης είναι επικίνδυνος.
Το μίσος δεν είναι η λύση!
Αντιδράστε στο ρατσισμό από όπου κι αν προέρχεται!
Ο ακροδεξιός Ολλανδός πολιτικός Geert Wilders πριν από κάποιους μήνες έφτιαξε ένα βίντεο που δείχνει τις απόψεις του σχετικά με το Ισλάμ, το FITNA.
Πρόκειται για ένα βίντεο που προωθεί το μίσος εναντίον του Ισλάμ με σκηνές από την 11η Σεπτεμβρίου, τη βομβιστική επίθεση στο σταθμό της Atocha στη Μαδρίτη το 2004, τις βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο το καλοκαίρι του 2005 και τη δολοφονία του Τέο Βαν Γκογκ στην Ολλανδία, σε συνδυασμό με στίχους από το Κοράνι που προωθούν ιδεολογικά αυτές τις επιθέσεις.
Αυτή η ταινία είχε ανακοινωθεί πριν από κάποιο καιρό ότι θα κυκλοφορήσει και τώρα μόλις κυκλοφόρησε στο youtube. Κάντε κλικ εδώ
Ο κύριος Wilders προστίθεται σε ένα μακρύ κατάλογο ανθρώπων στις δυτικές χώρες που προσπαθούν να αντιδράσουν στους ισλαμιστές φονταμεταλιστές προωθώντας τη μισαλλοδοξία και το ρατσισμό.
Αυτός ο τρόπος αντίδρασης είναι επικίνδυνος.
Το μίσος δεν είναι η λύση!
Αντιδράστε στο ρατσισμό από όπου κι αν προέρχεται!
Πιτσιρίκο γύρνα πίσω!!!
Ένα από τα πιο σημαντικά blogs, ο πιτσιρίκος αποφάσισε να σταματήσει.
Είμαι νέος blogger και παρακολουθώ τον πιτσιρίκο εδώ και πολύ καιρό, πολύ πριν καν σκεφτώ να δημιουργήσω το δικό μου blog.
Η πρώτη επαφή μου με τα κείμενά του ήρθε μέσα από τη lifo και τη στήλη που διατηρεί κάθε εβδομάδα. Από την πρώτη στιγμή μου έκανε τρομερή εντύπωση ο βλάσφημος και ανατρεπτικός λόγος του. Σιγά σιγά έγινε μια συνήθεια αναπόσπαστη της καθημερινότητάς μου και τα σχόλιά του ήταν το πρώτο πράγμα που διάβαζα κάθε Τετάρτη βράδυ που έπαιρνα τη lifo συνήθως μετά τη βραδυνή βόλτα στο κέντρο.
Ο πιτσιρίκος έχει το χάρισμα να μπορεί να σε κράξει χωρίς να παρεξηγηθείς, να σε θίξει ακόμα και σε ζητήματα που πονάνε πολύ, αλλά με ένα τέτοιο τρόπο που δεν μπορεί, θα σκάσει χαμόγελο το χειλάκι σου.
Υπήρξε ένας από τους πρώτους που έφεραν ένα καινούργιο ύφος μέσα από το blog του χρησιμοποιώντας εκφράσεις στα όρια του χυδαίου πολλές φορές, αλλά με ένα τέτοιο τρόπο, που ενώ σε άλλο κείμενο θα ήταν απαράδεκτες, στα δικά του κατουριόσουνα στα γέλια.
Παράλληλα όμως είναι ένας άνθρωπος με το θάρρος της γνώμης που πραγματικά δε φοβάται καθόλου να πει αυτό που πιστεύει, δίνοντας ένα σαφές στίγμα και γι αυτό του βγάζω το καπέλο.
Αν πραγματικά ο πιτσιρίκος αποφάσισε να σταματήσει το blog του, οτιδήποτε και αν τον οδήγησε σε αυτή την απόφαση, εγώ από εδώ θέλω να τον ευχαριστήσω για όσα μοιράστηκε μαζί μας όλο αυτό το διάστημα και να του ευχηθώ σε οτιδήποτε καινούργιο αρχίσει στη ζωή του να είναι πάντα δημιουργικός και ευτυχισμένος.
Χαρήκαμε πολύ πιτσιρίκο, θα μας λείψεις...
Υ.Γ. Για αποχαιρετιστήριο ένα από τα κείμενά του
Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008
ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ
Τις τελευταίες ημέρες με αφορμή την ψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου από την κυβέρνηση παρακολουθούμε μία κλιμάκωση της αντιπαράθεσης μεταξύ τριών κομμάτων της βουλής κυρίως, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ.
Όλα ξεκίνησαν από την μάλλον άστοχη πρόταση του Αλέκου Αλαβάνου για δημοψήφισμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ενδεχομένως από κεκτημένη ταχύτητα ευνοημένος το τελευταίο διάστημα από τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν να έχει μια τρομακτική άνοδο και θέλοντας να διατηρήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, θέλησε να αιφνιδιάσει την κυβέρνηση και να κερδίσει τις εντυπώσεις.
Στη σύγχρονη, μεταπολιτευτική Ελλάδα, αν δεν απατώμαι μία και μοναδική φορά έχει γίνει δημοψήφισμα, το 1974 και αφορούσε το θεμελιώδες ζήτημα του πολιτεύματος.
Βεβαίως στο παρελθόν υπήρξε και το τραγελαφικό και κίβδηλο δημοψήφισμα της χούντας.
Η λογική της "μάζας" που χρησιμοποιείται σε ένα δημοψήφισμα, όπου ο λαός καλείται να απαντήσει με ένα ναι ή με ένα όχι σε ερώτημα για το αν αποδέχεται το νόμο αυτό, είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση προβληματική. Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο έχει χιλιάδες παραμέτρους και κάποιες από αυτές είναι πιθανό για μια συγκεκριμένη κατηγορία εργαζομένων να είναι καλές.
Επίσης τα δημοψηφίσματα κατά τη γνώμη μου είναι εργαλεία που πρέπει να ζητείται η χρήση τους μόνο σε πάρα πολύ σημαντικά ζητήματα της πολιτικής, ζητήματα που έχουν να κάνουν με θέματα που αφορούν την ουσία της δημοκρατίας μας και βεβαίως όχι ζητήματα που αφορούν τα δημόσια οικονομικά, όπως το ασφαλιστικό νομοσχέδιο.
Αυτό το νομοσχέδιο, όπως και κάθε νομοσχέδιο, είναι ένας νόμος και μπορεί αντίστοιχα να καταργηθεί με έναν άλλο νόμο, ή να κηρυχθεί αντισυνταγματικός και να μην επικυρωθεί από τα δικαστήρια, ή ακόμα να καταργηθεί στην πράξη από το λαϊκό κίνημα και να μην εφαρμοστεί ποτέ.
Γενικά υπάρχει μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση εδώ, με την οποία συμφωνώ στο κομμάτι που μιλάει για τα δημοψηφίσματα.
Επίσης ο κύριος Αλαβάνος έκανε την κίνηση να ζητήσει να συναντηθεί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να τον ενημερώσει για τις κινήσεις του κόμματός του για το δημοψήφισμα και αφήνοντας να διαρρεύσει ότι θα ζητούσε να αναπέμψει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας το νομοσχέδιο στη Βουλή, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό εμμέσως πολιτικό πρόβλημα.
Τελικώς πρυτάννευσαν μάλλον τα πιο ήπια πνεύματα και σήμερα δε ζητήθηκε καμμία πολιτική πρωτοβουλία από τον Πρόεδρο, αλλά το κακό είχε γίνει καθώς σχολιάστηκε από όλες τις πλευρές της Βουλής αλλά έδωσε και τη δυνατότητα να παραδώσει μαθήματα Δημοκρατίας ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ καθώς επαναδιατύπωσε το αίτημά του για επαναφορά των υπερεξουσιών του Προέδρου της Δημοκρατίας!
Παίρνοντας τη σκυτάλη σήμερα το μεσημέρι, το μέχρι σήμερα πελαγωμένο ΠΑΣΟΚ, κατέθεσε μια πρόταση μομφής.
Αυτή η πρόταση μομφής δεν έχει βεβαίως καμμία τύχη, μια και η κυβερνητική πλειοψηφία είναι δεδομένη.
Για πολλές εβδομάδες, ή ακόμα και μήνες, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πελαγοδρομούσε ανάμεσα σε εσωτερικές έριδες και στην έλλειψη πολιτικού στίγματος.
Η απειλή της απώλειας της δεύτερης θέσης στις δημοσκοπήσεις το τελευταίο διάστημα από την αλματώδη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς έβαλε σε σκέψεις την ηγεσία του και το αποτέλεσμα ήταν αυτή η πρόταση δυσπιστίας.
Μόνο που και εδώ, όπως και αλλού το τελευταίο διάστημα, έρχονται δεύτεροι.
Η πρόταση για δημοψήφισμα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν μόνο πρώτη χρονικά. Με την κατάθεσή της στη Βουλή, δόθηκε σε όλους η εντύπωση ότι τα υπόλοιπα κόμματα πιάστηκαν στον ύπνο.
Μία τέτοια κίνηση κανείς δεν την περίμενε από το τέταρτο, με βάση τα ποσοστά των τελευταίων εκλογών, κόμμα της Βουλής.
Μία τέτοια πρωτοβουλία θα την περίμενε κανείς από την Αξιωματική Αντιπολίτευση, καθότι εκείνη είναι υποτίθεται αυτή που διεκδικεί την εξουσία άμεσα, λόγω της εγγύτητάς της με το πρώτο κόμμα από άποψη ψήφων.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, έτσι όπως ήταν η κατάσταση το ΠΑΣΟΚ έπρεπε να αντιδράσει.
Η πρόταση αυτή δυσπιστίας, διατείνονται όλοι από το ΠΑΣΟΚ ότι γίνεται για ουσιαστικούς λόγους, για να αναδείξουν το έλειμμα πολιτικής και το καταστροφικό έργο της κυβέρνησης.
Πού ήταν λοιπόν το ΠΑΣΟΚ την εποχή των μεγάλων σκανδάλων της ΝΔ; Γιατί δεν κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας, που θα είχε και πολύ μεγαλύτερο έρεισμα στο κοινωνικό σύνολο την εποχή του σκανδάλου των υποκολοπών; Την εποχή του σκανδάλου των δομημένων ομολόγων; Την εποχή των συλλήψεων των Πακιστανών;
Η αντιπολίτευση που άσκησε μέσα σε όλο αυτό το διάστημα ήταν τουλάχιστον ανεπαρκής.
Η τελευταία φορά που κατατέθηκε πρόταση μομφής από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν το 2007, όταν, κάτω από το βάρος των φοιτητικών κινητοποιήσεων, όπου πρωτοστάτησε ο ΣΥΡΙΖΑ, αναγκάστηκε να αποχωρήσει από τη συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος, όπου αρχικά είχε συναινέσει για την αναθεώρηση του άρθρου 16. Και ήταν πάρα πολύ εμφανές ότι ο κύριος Παπανδρέου, με δεδηλωμένη τη γνώμη ότι έιναι υπέρμαχος των ιδιωτικών Πανεπιστημίων, αναγκάστηκε να ανακρούσει πρύμναν για να μπορέσει να παρουσιάσει ένα έργο ως αντιπολίτευση και κάτω από το βάρος των δημοσκοπήσεων.
Κάτι αντίστοιχο γίνεται και σήμερα. Μέσα στην πρωτοφανή κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ μέσα σε ένα εξάμηνο και αφού σε πολλά σημεία της πολιτικής του διαφέρει ελάχιστα από το κυβερνών κόμμα, πρέπει παρολαυτά να παρουσιάσει κάποιο έργο. Αποτέλεσμα η πρόταση δυσπιστίας.
Τις επόμενες μέρες θα παρακολουθήσουμε στη Βουλή την επανάληψη μιας ταινίας που έχουμε ξαναδεί. Η κυβέρνηση θα εκθέσει το έργο της και η αξιωματική αντιπολίτευση θα της επιτεθεί σε όλους τους τόνους. Το σίγουρο είναι ότι δεν πείθει κανείς από τους δύο.
Η Αριστερά καθισμένη στα δικά της έδρανα θα περιμένει τη σειρά της. Αυτό που εμείς θα περιμένουμε από αυτήν είναι ένας διαφορετικός πολιτικός πολιτισμός από ό,τι μέχρι σήμερα έχουμε συνηθίσει. Ελπίζουμε να μη μας απογοητεύσει.
Όλα ξεκίνησαν από την μάλλον άστοχη πρόταση του Αλέκου Αλαβάνου για δημοψήφισμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ενδεχομένως από κεκτημένη ταχύτητα ευνοημένος το τελευταίο διάστημα από τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν να έχει μια τρομακτική άνοδο και θέλοντας να διατηρήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, θέλησε να αιφνιδιάσει την κυβέρνηση και να κερδίσει τις εντυπώσεις.
Στη σύγχρονη, μεταπολιτευτική Ελλάδα, αν δεν απατώμαι μία και μοναδική φορά έχει γίνει δημοψήφισμα, το 1974 και αφορούσε το θεμελιώδες ζήτημα του πολιτεύματος.
Βεβαίως στο παρελθόν υπήρξε και το τραγελαφικό και κίβδηλο δημοψήφισμα της χούντας.
Η λογική της "μάζας" που χρησιμοποιείται σε ένα δημοψήφισμα, όπου ο λαός καλείται να απαντήσει με ένα ναι ή με ένα όχι σε ερώτημα για το αν αποδέχεται το νόμο αυτό, είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση προβληματική. Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο έχει χιλιάδες παραμέτρους και κάποιες από αυτές είναι πιθανό για μια συγκεκριμένη κατηγορία εργαζομένων να είναι καλές.
Επίσης τα δημοψηφίσματα κατά τη γνώμη μου είναι εργαλεία που πρέπει να ζητείται η χρήση τους μόνο σε πάρα πολύ σημαντικά ζητήματα της πολιτικής, ζητήματα που έχουν να κάνουν με θέματα που αφορούν την ουσία της δημοκρατίας μας και βεβαίως όχι ζητήματα που αφορούν τα δημόσια οικονομικά, όπως το ασφαλιστικό νομοσχέδιο.
Αυτό το νομοσχέδιο, όπως και κάθε νομοσχέδιο, είναι ένας νόμος και μπορεί αντίστοιχα να καταργηθεί με έναν άλλο νόμο, ή να κηρυχθεί αντισυνταγματικός και να μην επικυρωθεί από τα δικαστήρια, ή ακόμα να καταργηθεί στην πράξη από το λαϊκό κίνημα και να μην εφαρμοστεί ποτέ.
Γενικά υπάρχει μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση εδώ, με την οποία συμφωνώ στο κομμάτι που μιλάει για τα δημοψηφίσματα.
Επίσης ο κύριος Αλαβάνος έκανε την κίνηση να ζητήσει να συναντηθεί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να τον ενημερώσει για τις κινήσεις του κόμματός του για το δημοψήφισμα και αφήνοντας να διαρρεύσει ότι θα ζητούσε να αναπέμψει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας το νομοσχέδιο στη Βουλή, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό εμμέσως πολιτικό πρόβλημα.
Τελικώς πρυτάννευσαν μάλλον τα πιο ήπια πνεύματα και σήμερα δε ζητήθηκε καμμία πολιτική πρωτοβουλία από τον Πρόεδρο, αλλά το κακό είχε γίνει καθώς σχολιάστηκε από όλες τις πλευρές της Βουλής αλλά έδωσε και τη δυνατότητα να παραδώσει μαθήματα Δημοκρατίας ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ καθώς επαναδιατύπωσε το αίτημά του για επαναφορά των υπερεξουσιών του Προέδρου της Δημοκρατίας!
Παίρνοντας τη σκυτάλη σήμερα το μεσημέρι, το μέχρι σήμερα πελαγωμένο ΠΑΣΟΚ, κατέθεσε μια πρόταση μομφής.
Αυτή η πρόταση μομφής δεν έχει βεβαίως καμμία τύχη, μια και η κυβερνητική πλειοψηφία είναι δεδομένη.
Για πολλές εβδομάδες, ή ακόμα και μήνες, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πελαγοδρομούσε ανάμεσα σε εσωτερικές έριδες και στην έλλειψη πολιτικού στίγματος.
Η απειλή της απώλειας της δεύτερης θέσης στις δημοσκοπήσεις το τελευταίο διάστημα από την αλματώδη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς έβαλε σε σκέψεις την ηγεσία του και το αποτέλεσμα ήταν αυτή η πρόταση δυσπιστίας.
Μόνο που και εδώ, όπως και αλλού το τελευταίο διάστημα, έρχονται δεύτεροι.
Η πρόταση για δημοψήφισμα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν μόνο πρώτη χρονικά. Με την κατάθεσή της στη Βουλή, δόθηκε σε όλους η εντύπωση ότι τα υπόλοιπα κόμματα πιάστηκαν στον ύπνο.
Μία τέτοια κίνηση κανείς δεν την περίμενε από το τέταρτο, με βάση τα ποσοστά των τελευταίων εκλογών, κόμμα της Βουλής.
Μία τέτοια πρωτοβουλία θα την περίμενε κανείς από την Αξιωματική Αντιπολίτευση, καθότι εκείνη είναι υποτίθεται αυτή που διεκδικεί την εξουσία άμεσα, λόγω της εγγύτητάς της με το πρώτο κόμμα από άποψη ψήφων.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, έτσι όπως ήταν η κατάσταση το ΠΑΣΟΚ έπρεπε να αντιδράσει.
Η πρόταση αυτή δυσπιστίας, διατείνονται όλοι από το ΠΑΣΟΚ ότι γίνεται για ουσιαστικούς λόγους, για να αναδείξουν το έλειμμα πολιτικής και το καταστροφικό έργο της κυβέρνησης.
Πού ήταν λοιπόν το ΠΑΣΟΚ την εποχή των μεγάλων σκανδάλων της ΝΔ; Γιατί δεν κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας, που θα είχε και πολύ μεγαλύτερο έρεισμα στο κοινωνικό σύνολο την εποχή του σκανδάλου των υποκολοπών; Την εποχή του σκανδάλου των δομημένων ομολόγων; Την εποχή των συλλήψεων των Πακιστανών;
Η αντιπολίτευση που άσκησε μέσα σε όλο αυτό το διάστημα ήταν τουλάχιστον ανεπαρκής.
Η τελευταία φορά που κατατέθηκε πρόταση μομφής από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν το 2007, όταν, κάτω από το βάρος των φοιτητικών κινητοποιήσεων, όπου πρωτοστάτησε ο ΣΥΡΙΖΑ, αναγκάστηκε να αποχωρήσει από τη συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος, όπου αρχικά είχε συναινέσει για την αναθεώρηση του άρθρου 16. Και ήταν πάρα πολύ εμφανές ότι ο κύριος Παπανδρέου, με δεδηλωμένη τη γνώμη ότι έιναι υπέρμαχος των ιδιωτικών Πανεπιστημίων, αναγκάστηκε να ανακρούσει πρύμναν για να μπορέσει να παρουσιάσει ένα έργο ως αντιπολίτευση και κάτω από το βάρος των δημοσκοπήσεων.
Κάτι αντίστοιχο γίνεται και σήμερα. Μέσα στην πρωτοφανή κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ μέσα σε ένα εξάμηνο και αφού σε πολλά σημεία της πολιτικής του διαφέρει ελάχιστα από το κυβερνών κόμμα, πρέπει παρολαυτά να παρουσιάσει κάποιο έργο. Αποτέλεσμα η πρόταση δυσπιστίας.
Τις επόμενες μέρες θα παρακολουθήσουμε στη Βουλή την επανάληψη μιας ταινίας που έχουμε ξαναδεί. Η κυβέρνηση θα εκθέσει το έργο της και η αξιωματική αντιπολίτευση θα της επιτεθεί σε όλους τους τόνους. Το σίγουρο είναι ότι δεν πείθει κανείς από τους δύο.
Η Αριστερά καθισμένη στα δικά της έδρανα θα περιμένει τη σειρά της. Αυτό που εμείς θα περιμένουμε από αυτήν είναι ένας διαφορετικός πολιτικός πολιτισμός από ό,τι μέχρι σήμερα έχουμε συνηθίσει. Ελπίζουμε να μη μας απογοητεύσει.
Τρίτη 25 Μαρτίου 2008
Το "Σ' αγαπώ" μ' ένα τραγούδι
Να πεις σ' αγαπώ μ' ένα τραγούδι...
Διαβάζοντας τη lifewhispers μου φάνηκε καταπληκτική ιδέα!
Ο κανόνας είναι λέει να βάλουμε δύο τραγούδια, ένα αντρικό και ένα γυναικείο.
Εδώ πρέπει να πω ότι η επαγγελματική μου ενασχόληση με την κλασσική μουσική, μου στερεί ίσως τη δυνατότητα να την απολαύσω κι εγώ σαν ακροατής όπως όλοι οι φίλοι μου και βέβαια ο περισσότερος κόσμος.
Φανταστείτε πολλές φορές γυρνώντας στο σπίτι, δεν έχω καμμιά διάθεση να ακούσω μουσική, μια και κανείς δε θέλει να ασχολείται με τη δουλειά του 24 ώρες το εικοσιτετράωρο.
Παρολαυτά έρχονται στιγμές που πραγματικά θέλω να ξεχάσω την καθημερινότητα και να αφεθώ να με ταξιδέψει η ουράνια μουσική, να γυρίσω πίσω και να ξαναθυμηθώ ήχους που με έκαναν να αγαπήσω τόσο πολύ αυτή την τέχνη που να την κάνω επάγγελμα.
Διαβάζοντας τη lifewhispers μου φάνηκε καταπληκτική ιδέα!
Ο κανόνας είναι λέει να βάλουμε δύο τραγούδια, ένα αντρικό και ένα γυναικείο.
Εδώ πρέπει να πω ότι η επαγγελματική μου ενασχόληση με την κλασσική μουσική, μου στερεί ίσως τη δυνατότητα να την απολαύσω κι εγώ σαν ακροατής όπως όλοι οι φίλοι μου και βέβαια ο περισσότερος κόσμος.
Φανταστείτε πολλές φορές γυρνώντας στο σπίτι, δεν έχω καμμιά διάθεση να ακούσω μουσική, μια και κανείς δε θέλει να ασχολείται με τη δουλειά του 24 ώρες το εικοσιτετράωρο.
Παρολαυτά έρχονται στιγμές που πραγματικά θέλω να ξεχάσω την καθημερινότητα και να αφεθώ να με ταξιδέψει η ουράνια μουσική, να γυρίσω πίσω και να ξαναθυμηθώ ήχους που με έκαναν να αγαπήσω τόσο πολύ αυτή την τέχνη που να την κάνω επάγγελμα.
Διάλεξα λοιπόν δύο αγαπημένες μου άριες, μια για άντρα και μία για γυναίκα.
Η πρώτη άρια είναι από την όπερα του Μπιζέ Κάρμεν. Ο Δον Ζοζέ τραγουδάει στην αγαπημένη του Κάρμεν για τον έρωτά του και πώς τον κράτησε ζωντανό τον καιρό που πέρασε κλεισμένος στη φυλακή, έχοντας μοναδικό ενθύμιο ένα λουλούδι που του είχε πετάξει εκείνη. Περιέχει όλο το πάθος και την τρυφερότητα και συνάμα την τραγικότητα που έχει ο έρωτας. Τραγουδάει ένας από τους αγαπημένους μου νέους τενόρους, ο Jonas Kaufmann.
Η δεύτερη άρια είναι από την όπερα του Μπελίνι "Η Υπνοβάτιδα". Η Αμίνα τραγουδάει για τη χαμένη της αγάπη τον Ελβίνο, ο οποίος άδικα τη χώρισε, παίρνοντας το δαχτυλίδι που της είχε χαρίσει πίσω. Της μένει η εικόνα του βαθιά κρυμμένη στο στήθος και το λουλούδι που της είχε χαρίσει όταν ήταν ακόμα ερωτευμένος μαζί της. Τραγουδάει η μεγάλη Μαρία Κάλας, με όλη την τρυφερότητα που μπορεί να εκφράσει μια γυναίκα, εκφράζοντας το μέγεθος της απώλειας.
Τα λουλούδια και η μουσική λοιπόν, γιατί τι περισσότερο είναι ο έρωτας, παρά εικόνες, ήχοι και αρώματα
Η πρώτη άρια είναι από την όπερα του Μπιζέ Κάρμεν. Ο Δον Ζοζέ τραγουδάει στην αγαπημένη του Κάρμεν για τον έρωτά του και πώς τον κράτησε ζωντανό τον καιρό που πέρασε κλεισμένος στη φυλακή, έχοντας μοναδικό ενθύμιο ένα λουλούδι που του είχε πετάξει εκείνη. Περιέχει όλο το πάθος και την τρυφερότητα και συνάμα την τραγικότητα που έχει ο έρωτας. Τραγουδάει ένας από τους αγαπημένους μου νέους τενόρους, ο Jonas Kaufmann.
Η δεύτερη άρια είναι από την όπερα του Μπελίνι "Η Υπνοβάτιδα". Η Αμίνα τραγουδάει για τη χαμένη της αγάπη τον Ελβίνο, ο οποίος άδικα τη χώρισε, παίρνοντας το δαχτυλίδι που της είχε χαρίσει πίσω. Της μένει η εικόνα του βαθιά κρυμμένη στο στήθος και το λουλούδι που της είχε χαρίσει όταν ήταν ακόμα ερωτευμένος μαζί της. Τραγουδάει η μεγάλη Μαρία Κάλας, με όλη την τρυφερότητα που μπορεί να εκφράσει μια γυναίκα, εκφράζοντας το μέγεθος της απώλειας.
Τα λουλούδια και η μουσική λοιπόν, γιατί τι περισσότερο είναι ο έρωτας, παρά εικόνες, ήχοι και αρώματα
Σάββατο 22 Μαρτίου 2008
5 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟ ΙΡΑΚ
Την περασμένη βδομάδα συμπληρώθηκαν 5 χρόνια πολέμου στο Ιράκ.
Η επέτειος αυτή έρχεται σε μια συγκυρία που όλοι στην Ελλάδα ασχολούνται με άλλα θέματα της επικαιρότητας και κυρίως με το ληστρικό ασφαλιστικό νομοσχέδιο που η συντηρητική κυβέρνηση αποφάσισε να ψηφίσει.
Όμως ο όλεθρος του πολέμου και η προοπτική της συνέχισής του για πολύ ακόμα, είναι ένα θέμα που, όσο κι αν δε μας αφορά άμεσα, έχει προτεραιότητα.
Οι εκλογές στην Αμερική τον ερχόμενο Νοέμβριο και η προοπτική της νίκης του Ρεπουμπλικανού υποψηφίου, γερουσιαστή Μακ Κέιν, ξαναφέρνουν το θέμα στην επικαιρότητα.
Ο γερουσιαστής λέει ότι "η πρόωρη απόσυρση των στρατευμάτων των ΗΠΑ από το Ιράκ θα οδηγήσει σε χάος και σε γενοκτονία".
Η άμεση επίσης επίσκεψη, την επόμενη μέρα της νίκης του για χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων στις προκριμματικές εκλογές , στο Λευκό Οίκο για να συναντήσει τον πρόεδρο Μπους, κάνει ακόμα πιο προφανή τη σύνδεση της πολιτικής του γερουσιαστή με την πολιτική που αυτά τα 5 χρόνια, με καταστροφικά αποτελέσματα, άσκησαν οι ΗΠΑ στην περιοχή αλλά και στην παγκόσμια πολιτική σκηνή.
Οι ΗΠΑ μέχρι τώρα συνεχίζουν να πιέζουν τη χωρα μας, όπως και όλες τις σύμμαχες χώρες τους στο ΝΑΤΟ να αποστείλλουν περισσότερα στρατεύματα στις περιοχές του πολέμου.
Χαμένη μέσα στη δίνη μιας καυτής επικαιρότητας, τη βδομάδα που πέρασε, αυτή η επέτειος.
Δε θα πρέπει όμως να αφήσουμε το θέμα να ξεχαστεί.
ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟ ΙΡΑΚ! ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΡΑ!
Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008
ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ; ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!/ A DOMESTIC PARTNERSHIP THAT DISCRIMINATES? NO THANKS!
Στην Ελλάδα οι γκέι, οι λεσβίες και οι τρανσέξουαλ γνωρίζουν από διακρίσεις. Τις αντιμετωπίζουν καθημερινά στην οικογένεια, την κοινωνική ζωή και τον επαγγελματικό στίβο.
Καμιά φορά όμως φτάνει μια σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου το Υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμάζεται να καθιερώσει ένα "συμβόλαιο συμβίωσης" ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για τα ετερόφυλα ζευγάρια. Δεν θεωρούμε ότι ένα απλό "συμβόλαιο" μπορεί να λύσει τα ζητήματα των ζευγαριών ίδιου φύλου, ούτε να εξασφαλίσει την ισότιμη μεταχείρισή τους. Πιστεύουμε όμως ότι η προτεινόμενη διάκριση είναι κατάφωρα αντίθετη τόσο με το ελληνικό Σύνταγμα όσο και με τις ευρωπαϊκές συνθήκες για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Πόσο μάλλον όταν 18 ευρωπαϊκές χώρες ήδη παρέχουν νομική κατοχύρωση στα ζευγάρια ίδιου φύλου.
Σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας είναι να ενημερωθούν σχετικά οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, οι οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ιστοσελίδες και ιστολόγια σε όλο τον κόσμο. Αυτό που ζητάμε είναι ίσα δικαιώματα για όλους. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.
Αυτή τη φορά δεν θα μείνουμε σιωπηλοί. Αυτή τη φορά δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια.
ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΠΛΟΓΚΕΡ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ
In Greece gays, lesbians and transexuals know about discrimination. They face it daily from their families, in their social lives and in the professional field.But sometimes, all it takes is a single straw to break the camel's back.
According to press reports, the greek government is preparing to introduce a domestic partnership "contract" EXCLUSIVELY for unmarried heterosexual couples. We do not believe that a mere "contract" can resolve the issues same-sex couples face or ensure their fair treatment under the law. However this discriminatory proposal is a direct contravention of the greek Constitution, as well as european human rights treaties. Especially since same-sex couples already enjoy legal rights in 18 european nations.
The aim of this intervention is to make sure that european institutions, human rights organisations, websites and weblogs from around the world learn about these proposals. What we ask for is equal rights for all. Nothing more and nothing less.
This time around we will not sit idly by. This time around we will not keep silent.
GREEK BLOGGERS AGAINST DISCRIMINATION
...................................................................................
Καμιά φορά όμως φτάνει μια σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου το Υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμάζεται να καθιερώσει ένα "συμβόλαιο συμβίωσης" ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για τα ετερόφυλα ζευγάρια. Δεν θεωρούμε ότι ένα απλό "συμβόλαιο" μπορεί να λύσει τα ζητήματα των ζευγαριών ίδιου φύλου, ούτε να εξασφαλίσει την ισότιμη μεταχείρισή τους. Πιστεύουμε όμως ότι η προτεινόμενη διάκριση είναι κατάφωρα αντίθετη τόσο με το ελληνικό Σύνταγμα όσο και με τις ευρωπαϊκές συνθήκες για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Πόσο μάλλον όταν 18 ευρωπαϊκές χώρες ήδη παρέχουν νομική κατοχύρωση στα ζευγάρια ίδιου φύλου.
Σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας είναι να ενημερωθούν σχετικά οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, οι οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ιστοσελίδες και ιστολόγια σε όλο τον κόσμο. Αυτό που ζητάμε είναι ίσα δικαιώματα για όλους. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.
Αυτή τη φορά δεν θα μείνουμε σιωπηλοί. Αυτή τη φορά δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια.
ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΠΛΟΓΚΕΡ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ
In Greece gays, lesbians and transexuals know about discrimination. They face it daily from their families, in their social lives and in the professional field.But sometimes, all it takes is a single straw to break the camel's back.
According to press reports, the greek government is preparing to introduce a domestic partnership "contract" EXCLUSIVELY for unmarried heterosexual couples. We do not believe that a mere "contract" can resolve the issues same-sex couples face or ensure their fair treatment under the law. However this discriminatory proposal is a direct contravention of the greek Constitution, as well as european human rights treaties. Especially since same-sex couples already enjoy legal rights in 18 european nations.
The aim of this intervention is to make sure that european institutions, human rights organisations, websites and weblogs from around the world learn about these proposals. What we ask for is equal rights for all. Nothing more and nothing less.
This time around we will not sit idly by. This time around we will not keep silent.
GREEK BLOGGERS AGAINST DISCRIMINATION
...................................................................................
Τρίτη 18 Μαρτίου 2008
Ιερά Σύνοδος
Η Ιερά Σύνοδος στη θυελλώδη συνεδρίασή της εχθές αποφάσισε ότι οποιαδήποτε διαφορετική σχέση δύο ατόμων έξω από τον ευλογημένο από τη εκκλησία θρησκευτικό γάμο είναι "πορνεία".
Αυτή η ανακοίνωση έρχεται σε ένα διάστημα που είχαν δημιουργηθεί πολλές ελπίδες για μια διαφορετική συμπεριφορά του ιερατείου όσον αφορά τις παρεμβάσεις του στα εγκόσμια και σε θέματα που αφορούν κυρίως το κράτος, μια και ο καινούργιος αρχιεπίσκοπος έχει αφήσει να εννοηθεί ότι ακόμα και το χωρισμό εκκλησίας και κράτους μπορεί να υποστηρίξει.
Πρόκειται φυσικά για μια μεγάλη απογοήτευση. Η εκκλησία συνεχίζει να στρουθοκαμηλίζει και να παραβλέπει τις εξελίξεις στην κοινωνία. Πράγματα που ντε φάκτο έχουν γίνει δεκτά και απομένει η τυπική τους έγκριση με νόμο του κράτους, όπως οι σχέσεις εκτός γάμου, εκείνη συνεχίζει να τα αρνείται.
Ο λόγος είναι ότι αυτό που οι περισσότεροι παπάδες φοβούνται, είναι το χάσιμο της πελατείας τους. Είναι το ότι φοβούνται ότι τις Κυριακές θα μιλούν σε όλο και μικρότερα ακροατήρια και έτσι θα γεμίζει όλο και πιο δύσκολα το παγκάρι. Γι αυτό ντύνουν όλη τους την αντίδραση με το λόγο του Θεού, ενός Θεού τιμωρού τη μέρα της Κρίσεως, όπου όλοι οι αμαρτωλοί θα καταλήξουν να βράζουν στα καζάνια της Κολάσεως στην αιωνιότητα.
Ο λόγος ενός από τους μετριοπαθείς αρχιερείς εχθές του Ιωαννίνων Θεόκλητου ο οποίος υποστήριξε μια πιο μετριοπαθή ανακοίνωση, ήταν χαρακτηριστικός: "Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω". Και το μεγαλύτερο ηθικό ζήτημα που εγείρεται αυτή τη στιγμή είναι το εξής: Όλα αυτά τα μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την ανηθικότητα του καινούργιου νομοσχεδίου, είναι σίγουρα αναμάρτητοι οι ίδιοι;
Τι γίνεται με τα σκάνδαλα μέσα στην Εκκλησία, με τις οικονομικές ατασθαλίες; Τελευταίο παράδειγμα η ΜΚΟ "Αλληλεγγύη" που ανήκει στην Εκκλησία της Ελλάδος και το Υπουργείο της ζητάει πίσω περίπου 5 εκατομμύρια ευρώ.
Επίσης τι γίνεται με την ομοφυλοφιλία μέσα στην εκκλησία; Η ύπαρξή της είναι ένα παλιό θέμα ταμπού που δεν το παραδέχονται μέσα στην ιεραρχία, όμως υπάρχουν πολλές αποδείξεις περί του αντιθέτου, μέχρι και blog έχει δημιουργηθεί για αυτό το θέμα και μάλιστα από ιερωμένο.
Η Εκκλησία της Ελλάδος δεν αποδέχεται τα αυτονόητα. Και έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με το κυρίως σώμα της κοινωνίας, προσπαθώντας ακόμα μια φορά να εμποδίσει την πρόοδο και προκρίνοντας την οπισθοδρόμηση για ιδιοτελείς σκοπούς
Αυτή η ανακοίνωση έρχεται σε ένα διάστημα που είχαν δημιουργηθεί πολλές ελπίδες για μια διαφορετική συμπεριφορά του ιερατείου όσον αφορά τις παρεμβάσεις του στα εγκόσμια και σε θέματα που αφορούν κυρίως το κράτος, μια και ο καινούργιος αρχιεπίσκοπος έχει αφήσει να εννοηθεί ότι ακόμα και το χωρισμό εκκλησίας και κράτους μπορεί να υποστηρίξει.
Πρόκειται φυσικά για μια μεγάλη απογοήτευση. Η εκκλησία συνεχίζει να στρουθοκαμηλίζει και να παραβλέπει τις εξελίξεις στην κοινωνία. Πράγματα που ντε φάκτο έχουν γίνει δεκτά και απομένει η τυπική τους έγκριση με νόμο του κράτους, όπως οι σχέσεις εκτός γάμου, εκείνη συνεχίζει να τα αρνείται.
Ο λόγος είναι ότι αυτό που οι περισσότεροι παπάδες φοβούνται, είναι το χάσιμο της πελατείας τους. Είναι το ότι φοβούνται ότι τις Κυριακές θα μιλούν σε όλο και μικρότερα ακροατήρια και έτσι θα γεμίζει όλο και πιο δύσκολα το παγκάρι. Γι αυτό ντύνουν όλη τους την αντίδραση με το λόγο του Θεού, ενός Θεού τιμωρού τη μέρα της Κρίσεως, όπου όλοι οι αμαρτωλοί θα καταλήξουν να βράζουν στα καζάνια της Κολάσεως στην αιωνιότητα.
Ο λόγος ενός από τους μετριοπαθείς αρχιερείς εχθές του Ιωαννίνων Θεόκλητου ο οποίος υποστήριξε μια πιο μετριοπαθή ανακοίνωση, ήταν χαρακτηριστικός: "Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω". Και το μεγαλύτερο ηθικό ζήτημα που εγείρεται αυτή τη στιγμή είναι το εξής: Όλα αυτά τα μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την ανηθικότητα του καινούργιου νομοσχεδίου, είναι σίγουρα αναμάρτητοι οι ίδιοι;
Τι γίνεται με τα σκάνδαλα μέσα στην Εκκλησία, με τις οικονομικές ατασθαλίες; Τελευταίο παράδειγμα η ΜΚΟ "Αλληλεγγύη" που ανήκει στην Εκκλησία της Ελλάδος και το Υπουργείο της ζητάει πίσω περίπου 5 εκατομμύρια ευρώ.
Επίσης τι γίνεται με την ομοφυλοφιλία μέσα στην εκκλησία; Η ύπαρξή της είναι ένα παλιό θέμα ταμπού που δεν το παραδέχονται μέσα στην ιεραρχία, όμως υπάρχουν πολλές αποδείξεις περί του αντιθέτου, μέχρι και blog έχει δημιουργηθεί για αυτό το θέμα και μάλιστα από ιερωμένο.
Η Εκκλησία της Ελλάδος δεν αποδέχεται τα αυτονόητα. Και έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με το κυρίως σώμα της κοινωνίας, προσπαθώντας ακόμα μια φορά να εμποδίσει την πρόοδο και προκρίνοντας την οπισθοδρόμηση για ιδιοτελείς σκοπούς
Κυριακή 16 Μαρτίου 2008
"Ο δικομματισμός προσέφερε στην ποιότητα της Δημοκρατίας μας"
Ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας και κορυφαίο στέλεχος της κυβέρνησης κ. Γιώργος Βουλγαράκης δήλωσε σε συνέντευξή του σε ραδιοφωνικό σταθμό ότι ο δικομματισμός προσφέρει στο πολιτικό σύστημα και στην ποιότητα της Δημοκρατίας μας.
Είναι μια δήλωση που έχει αρκετό ενδιαφέρον και παρουσιάζει μια άποψη ενός κορυφαίου στελέχους της κυβέρνησης.
Ο δικομματισμός στην Ελλάδα έχει πολύ βαθιές ρίζες. Ουσιαστικά ξεκινάει από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους με τα κόμματα που υποστήριζαν τις αντίπαλες μεγάλες δυνάμεις της εποχής να είναι αντίπαλα και στη Ελληνική πολιτική σκηνή.
Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την ήττα της Αριστεράς με τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου, δημιουργήθηκαν δύο αντίπαλες παρατάξεις οι οποίες κυριάρχησαν στην εξουσία μέχρι σήμερα, με τη διακοπή της επταετούς δικτατορίας των Συνταγματαρχών.
Τα πρώτα χρόνια μετά τον Εμφύλιο και μέχρι το 67, η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα μόνο δημοκρατία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, με τις ιταμές παρεμβάσεις στα εσωτερικά πολιτικά μας πράγματα των Αμερικανών μέσω της πρεσβείας τους (διαβόητος εκείνα τα χρόνια ο πρέσβης Πιουριφόι), αλλά και με την απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος, που εξέφραζε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου.
Ο δικομματισμός εκείνη την εποχή υπήρξε εγκεκριμμένος από τις Η.Π.Α. και μάλιστα επιβεβλημένος θα έλεγα. Οι Υπερατλαντικοί μας σύμμαχοι ήταν ικανοί να κάνουν το οτιδήποτε αρκεί να κρατήσουν μακριά την Αριστερά από την εξουσία. Μέσα λοιπόν από τα διάφορα κανάλια ελέγχου των Ελλήνων πολιτικών και κυρίως μέσα από το παλάτι, που δρούσε ως φερέφωνό τους, χειραγωγούσαν την κατάσταση κατά πώς ήθελαν αυτοί.
Όταν πια ήταν ανήμποροι να εμποδίσουν την άνοδο της Αριστεράς, και για να μη γίνουν εκλογές όπως ήταν προγραμματισμένο το Μάιο του 67 έβαλαν τη χώρα μας στο γύψο.
Το δικομματικό σύστημα εξουσίας ουδόλως στάθηκε ικανό να κρατήσει τη χώρα στα κοινοβουλευτικά πλαίσια.
Μετά τη δικτατορία και μέχρι σήμερα, έχουμε τις μετεξελίξεις των δύο κομμάτων που νέμονταν την εξουσία μέχρι τότε, να κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή .
Η δημοκρατία μας πια έχει "εκσυγχρονιστεί", και η Αριστερά είναι νόμιμη.
Όμως έχουμε πραγματική Δημοκρατία;
Τά δύο κόμματα εξουσίας,προκειμένου να διαιωνίσουν την παρουσία τους στο πολιτικό σκηνικό, ενισχύουν το πελατειακό σύστημα. Είναι η εποχή που υγιείς κρατικές επιχειρήσεις, πλεονασματικές, μετατρέπονται ,μέσα σε μερικά χρόνια σε καταχρεωμένες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ολυμπιακή, ο ΟΣΕ, η ΕΡΤ, η Οlympic Catering.
Όλα αυτά καταδεικνύουν ένα τεράστιο έλειμμα Δημοκρατίας στη χώρα μας και υπεύθυνοι γι αυτό είναι ακριβώς τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα μέχρι σήμερα. Ο δικομματισμός, αντίθετα από ότι ισχυρίζεται ο κύριος Βουλγαράκης, υπήρξε ο υπαίτιος αυτής της φαλκίδευσης της Δημοκρατίας.
Οι σύγχρονοι Έλληνες, έχοντας γαλουχηθεί μέσα από ένα σύστημα αναξιόπιστο, το οποίο δεν μπορεί να εγγυηθεί τα αυτονόητα, όπως είναι η καταπολέμηση της διαφθοράς και οι σεβασμοί των νόμων και των θεσμών, έχουν σε ένα μεγάλο ποσοστό πλήρως απαξιώσει την πολιτική.
Η άποψη "όλοι ίδιοι είναι, όλοι τα παίρνουνε" επιτείνεται από τη φυσιογνωμία των δύο κομμάτων εξουσίας. Παρά τις απέλπιδες προσπάθειες του κόμματος που την κάθε φορά δεν είναι στην εξουσία, να πείσει για τη διαφορετική του πολιτική πρόταση, στην ουσία δεν πείθει κανέναν.
Στο σημερινό πολιτικό σκηνικό κάτι φαίνεται ότι κουνιέται. Η άνοδος στις δημοσκοπήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, με τα εντυπωσιακά ποσοστά που καταγράφει, φαίνεται ότι έχει ταρακουνήσει τα λιμνάζοντα νερά του πολιτικού μας συστήματος, έστω και μόνο επιφενειακά.
Πολιτικοί και από τα δύο κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, κραυγάζουν περί μιας τεράστιας πολιτικής κρίσης, ένας από αυτούς ο υπουργός Ναυτιλίας.
Στην ουσία αυτό που τρίζει είναι μόνο η καρέκλα τους.
Γνωρίζουν ότι για να υπάρξουν πρέπει να υπάρχει και το αντίπαλο δέος.
Είναι σαφές ότι η κατάρρευση του δικομματισμού και η αλλαγή του ισχύοντος συστήματος μέχρι σήμερα, θα επιφέρει πολλές αλλαγές στην πολιτική σκηνή και πολλοί θα τερματίσουν την πολιτική τους καριέρα, ίσως λίγο πρόωρα.
Όμως με την αλλαγή αυτή η συζήτηση επιστρέφει στην ουσία της πολιτικής.
Και από αυτό, οι πολίτες αλλά και το πολίτευμά μας έχει μόνο να ωφεληθεί.
Είναι μια δήλωση που έχει αρκετό ενδιαφέρον και παρουσιάζει μια άποψη ενός κορυφαίου στελέχους της κυβέρνησης.
Ο δικομματισμός στην Ελλάδα έχει πολύ βαθιές ρίζες. Ουσιαστικά ξεκινάει από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους με τα κόμματα που υποστήριζαν τις αντίπαλες μεγάλες δυνάμεις της εποχής να είναι αντίπαλα και στη Ελληνική πολιτική σκηνή.
Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την ήττα της Αριστεράς με τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου, δημιουργήθηκαν δύο αντίπαλες παρατάξεις οι οποίες κυριάρχησαν στην εξουσία μέχρι σήμερα, με τη διακοπή της επταετούς δικτατορίας των Συνταγματαρχών.
Τα πρώτα χρόνια μετά τον Εμφύλιο και μέχρι το 67, η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα μόνο δημοκρατία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, με τις ιταμές παρεμβάσεις στα εσωτερικά πολιτικά μας πράγματα των Αμερικανών μέσω της πρεσβείας τους (διαβόητος εκείνα τα χρόνια ο πρέσβης Πιουριφόι), αλλά και με την απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος, που εξέφραζε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου.
Ο δικομματισμός εκείνη την εποχή υπήρξε εγκεκριμμένος από τις Η.Π.Α. και μάλιστα επιβεβλημένος θα έλεγα. Οι Υπερατλαντικοί μας σύμμαχοι ήταν ικανοί να κάνουν το οτιδήποτε αρκεί να κρατήσουν μακριά την Αριστερά από την εξουσία. Μέσα λοιπόν από τα διάφορα κανάλια ελέγχου των Ελλήνων πολιτικών και κυρίως μέσα από το παλάτι, που δρούσε ως φερέφωνό τους, χειραγωγούσαν την κατάσταση κατά πώς ήθελαν αυτοί.
Όταν πια ήταν ανήμποροι να εμποδίσουν την άνοδο της Αριστεράς, και για να μη γίνουν εκλογές όπως ήταν προγραμματισμένο το Μάιο του 67 έβαλαν τη χώρα μας στο γύψο.
Το δικομματικό σύστημα εξουσίας ουδόλως στάθηκε ικανό να κρατήσει τη χώρα στα κοινοβουλευτικά πλαίσια.
Μετά τη δικτατορία και μέχρι σήμερα, έχουμε τις μετεξελίξεις των δύο κομμάτων που νέμονταν την εξουσία μέχρι τότε, να κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή .
Η δημοκρατία μας πια έχει "εκσυγχρονιστεί", και η Αριστερά είναι νόμιμη.
Όμως έχουμε πραγματική Δημοκρατία;
Τά δύο κόμματα εξουσίας,προκειμένου να διαιωνίσουν την παρουσία τους στο πολιτικό σκηνικό, ενισχύουν το πελατειακό σύστημα. Είναι η εποχή που υγιείς κρατικές επιχειρήσεις, πλεονασματικές, μετατρέπονται ,μέσα σε μερικά χρόνια σε καταχρεωμένες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ολυμπιακή, ο ΟΣΕ, η ΕΡΤ, η Οlympic Catering.
Τα βουλευτικά γραφεία έχουν μετατραπεί σε γραφεία ευρέσεως εργασίας και βολέματος. Και αυτό με την ανοχή των πάντων, που διαιωνίζουν τη νοσηρή κατάσταση.
Είναι η εποχή των μεγάλων σκανδάλων που φτάνουν μέχρι τις μέρες μας, με τελευταίο το σκάνδαλο Ζαχόπουλου. Προεκλογικές εξαγγελίες, οι οποίες με ιδιαίτερες φανφάρες διαφημίζονται από το εκάστοτε κόμμα που κερδίζει τις εκλογές, τελικά αποδεικνύονται φρούδες ελπίδες και κυρίως πολλές από αυτές έχουν γίνει μόνο για λόγους κατανάλωσης και επειδή το αντίπαλο κόμμα έχει στο πρόγραμμά του κάτι αντίστοιχο.
Ο δικομματισμός και η κυριαρχία του μεταθέτουν την οποιαδήποτε πολιτική συζήτηση από την ουσία των θεμάτων, σε μια αέναη ανταλλαγή αλληλοκατηγοριών, οι οποίες στην πλειοψηφία τους γίνονται μόνο για λόγους πρόκλησης εντυπώσεων, καθώς ποτέ δεν υποστηρίζονται πολιτικά με τα απαραίτητα στοιχεία. Τα δύο κόμματα στην ουσία υποστηρίζουν το ένα το άλλο, καθώς κανένα από τα δύο δε συμφέρει η κατάρρευση του υπάρχοντος συστήματος.Όλα αυτά καταδεικνύουν ένα τεράστιο έλειμμα Δημοκρατίας στη χώρα μας και υπεύθυνοι γι αυτό είναι ακριβώς τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα μέχρι σήμερα. Ο δικομματισμός, αντίθετα από ότι ισχυρίζεται ο κύριος Βουλγαράκης, υπήρξε ο υπαίτιος αυτής της φαλκίδευσης της Δημοκρατίας.
Οι σύγχρονοι Έλληνες, έχοντας γαλουχηθεί μέσα από ένα σύστημα αναξιόπιστο, το οποίο δεν μπορεί να εγγυηθεί τα αυτονόητα, όπως είναι η καταπολέμηση της διαφθοράς και οι σεβασμοί των νόμων και των θεσμών, έχουν σε ένα μεγάλο ποσοστό πλήρως απαξιώσει την πολιτική.
Η άποψη "όλοι ίδιοι είναι, όλοι τα παίρνουνε" επιτείνεται από τη φυσιογνωμία των δύο κομμάτων εξουσίας. Παρά τις απέλπιδες προσπάθειες του κόμματος που την κάθε φορά δεν είναι στην εξουσία, να πείσει για τη διαφορετική του πολιτική πρόταση, στην ουσία δεν πείθει κανέναν.
Στο σημερινό πολιτικό σκηνικό κάτι φαίνεται ότι κουνιέται. Η άνοδος στις δημοσκοπήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, με τα εντυπωσιακά ποσοστά που καταγράφει, φαίνεται ότι έχει ταρακουνήσει τα λιμνάζοντα νερά του πολιτικού μας συστήματος, έστω και μόνο επιφενειακά.
Πολιτικοί και από τα δύο κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, κραυγάζουν περί μιας τεράστιας πολιτικής κρίσης, ένας από αυτούς ο υπουργός Ναυτιλίας.
Στην ουσία αυτό που τρίζει είναι μόνο η καρέκλα τους.
Γνωρίζουν ότι για να υπάρξουν πρέπει να υπάρχει και το αντίπαλο δέος.
Είναι σαφές ότι η κατάρρευση του δικομματισμού και η αλλαγή του ισχύοντος συστήματος μέχρι σήμερα, θα επιφέρει πολλές αλλαγές στην πολιτική σκηνή και πολλοί θα τερματίσουν την πολιτική τους καριέρα, ίσως λίγο πρόωρα.
Όμως με την αλλαγή αυτή η συζήτηση επιστρέφει στην ουσία της πολιτικής.
Και από αυτό, οι πολίτες αλλά και το πολίτευμά μας έχει μόνο να ωφεληθεί.
Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008
Η Αγνή Μπάλτσα στο Μέγαρο Μουσικής
Μία από τις μεγαλύτερες τραγουδίστριες της όπερας , η Αγνή Μπάλτσα εμφανίζεται απόψε στο Μέγαρο Μουσικής σε έναν από τους μεγαλύτερους της ρόλους, ρόλο της Isabella στην "Ιταλιάνα στο Αλγέρι" του G. Rossini.
Η Αγνή Μπάλτσα, γεννημένη το 1944 στη Λευκάδα, από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 έχει τραγουδήσει σε όλες τις μεγάλες όπερες του κόσμου σε πάρα πολλούς ρόλους, σχεδόν όλο το ρεπερτόριο της μεσοφώνου.
Στους πιο γνωστούς της ρόλους περιλαμβάνονται η Κάρμεν, η πριγκίπισσα Έμπολι στο Don Carlo του Βέρντι, ο Συνθέτης στην Αριάδνη στη Νάξο του Ρίχαρντ Στράους και πολλοί άλλοι.
Στην Ελλάδα έχει εμφανιστεί πολλές φορές, με πιο σημαντικές εμφανίσεις της σαν Κάρμεν, δύο φορές (1984 και 1996) στο πλευρό την πρώτη φορά του Jose Carreras και τη δεύτερη του Neil Schicoff σαν Don Jose.
Τα τελευταία χρόνια η Αγνή Μπάλτσα συνεχίζει να προσθέτει καινούργιους ρόλους στο ρεπερτόριο της, με πιο σημαντικό ίσως το ρόλο της Κούντρι στο Teatro Real της Μαδρίτης, αλλά και το ρόλο της Despina, ένα ρόλο έκπληξη που παρουσίασε τραγουδώντας τον για πρώτη φορά το 2000 στην Όπερα της Ζυρίχης.
Τελευταία της εμφάνιση στην Ελλάδα στο Μέγαρο Μουσικής το 2006 στο ρόλο της Κληταιμνήστρας στην Ηλέκτρα του Ρίχαρντ Στράους.
Μια μεγάλη Ελληνίδα, που μας τιμά με την παρουσία της. Απολαύστε την
Η Αγνή Μπάλτσα, γεννημένη το 1944 στη Λευκάδα, από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 έχει τραγουδήσει σε όλες τις μεγάλες όπερες του κόσμου σε πάρα πολλούς ρόλους, σχεδόν όλο το ρεπερτόριο της μεσοφώνου.
Στους πιο γνωστούς της ρόλους περιλαμβάνονται η Κάρμεν, η πριγκίπισσα Έμπολι στο Don Carlo του Βέρντι, ο Συνθέτης στην Αριάδνη στη Νάξο του Ρίχαρντ Στράους και πολλοί άλλοι.
Στην Ελλάδα έχει εμφανιστεί πολλές φορές, με πιο σημαντικές εμφανίσεις της σαν Κάρμεν, δύο φορές (1984 και 1996) στο πλευρό την πρώτη φορά του Jose Carreras και τη δεύτερη του Neil Schicoff σαν Don Jose.
Τα τελευταία χρόνια η Αγνή Μπάλτσα συνεχίζει να προσθέτει καινούργιους ρόλους στο ρεπερτόριο της, με πιο σημαντικό ίσως το ρόλο της Κούντρι στο Teatro Real της Μαδρίτης, αλλά και το ρόλο της Despina, ένα ρόλο έκπληξη που παρουσίασε τραγουδώντας τον για πρώτη φορά το 2000 στην Όπερα της Ζυρίχης.
Τελευταία της εμφάνιση στην Ελλάδα στο Μέγαρο Μουσικής το 2006 στο ρόλο της Κληταιμνήστρας στην Ηλέκτρα του Ρίχαρντ Στράους.
Μια μεγάλη Ελληνίδα, που μας τιμά με την παρουσία της. Απολαύστε την
Δευτέρα 10 Μαρτίου 2008
Περί συμφώνου ελεύθερης διαβίωσης
Επιτέλους η κυβέρνηση αποφάσισε να προωθήσει το νομοσχέδιο για την ελεύθερη διαβίωση των ζευγαριών.
Ένας νόμος που υπάρχει εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία στο οικογενειακό δίκαιο χωρών όπως η Γαλλία, μας έρχεται και στην Ελλάδα. Ας είναι, ποτέ δεν είναι αργά.
Τι όμως καινούργιο φέρνει αυτός ο νόμος; Είναι μόνο ζήτημα στυλ να μπορεί κανείς να νομιμοποιεί τη σχέση του μέσα από μια συμβολαιογραφική πράξη; Είναι ζήτημα μόδας μιας νέας γεννιάς που, σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να επιβεβαιώσει τον εαυτό της, θα συρρέει μαζικά στα συμβολαιογραφικά γραφεία για να παντρευτεί με το γκόμενο ή τη γκόμενα και να τη σπάσει στους γονείς με τους οποίους βρίσκεται σε κόντρα;
Ενδεχομένως να γίνει και αυτό, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό της ισχύος του καινούργιου νόμου και μετά από τη διαφήμιση που θα του έχει γίνει δια της μεθόδου των αντιδράσεων.
Όμως επί της ουσίας το πράγμα είναι διαφορετικό.
Αυτό που κομίζει ο καινούργιος νόμος στην Ελληνική κοινωνία, και γι αυτό αποτελεί καινοτομία, είναι μια μεγάλη ηθική διαφορά.
Στην Ελλάδα, όσον αφορά το θέμα της οικογένειας υπήρξε για πολλά χρόνια μια ταύτιση του κράτους με την Εκκλησία. Ήταν πολύ εύκολο να παντρευτείς, αλλά τρομερά δύσκολο να χωρίσεις. Και μάλιστα θα έλεγα ότι ήταν επιβεβλημένο κάποιος στη διάρκεια της ζωής του να κάνει ένα γάμο.
Για τις μεν γυναίκες το να μείνουν στο ράφι ήταν κάτι σα φυσική καταστροφή. Πέρα από το γεγονός ότι θα έμεναν άκληρες, δε θα είχαν ποτέ τη δυνατότητα να έχουν τη συντροφιά και την προστασία ενός άντρα, καθότι οι σχέσεις εκτός γάμου ισοδυναμούσαν με πορνεία και άρα ήταν εξοβελιστέες. Έτσι, καταδικάζονταν σε μια αιώνια μοναξιά και είχαν τον οίκτο του κοινωνικού περίγυρου.
Για τους δε άντρες, αν και δεν υπήρχε ο ίδιος περιορισμός που υπήρχε στις εξωγαμιαίες σχέσεις σε σχέση με τις γυναίκες, ισχυρό φύλλο γαρ, υπήρχε ο φόβος και άρα η υποψία της οποιασδήποτε παρέκλισης από το φυσιολογικό, σε σχέση με τις σεξουαλικές προτιμήσεις. Ε, δεν ήταν και το πιο ωραίο πράγμα να σου βγει το όνομα...
Ο γάμος λοιπόν ήταν κάτι ιερό, ένας σταθμός στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Και γι αυτό το λόγο ήταν πολύ δύσκολο να λυθεί. "Ους ο Θεός συνέζευξε άνθρωπος μη χωριζέτω" λέει η Εκκλησία.
Και αυτό ακούγεται πολύ όμορφο, στην πράξη όμως είναι κάτι διαφορετικό.
Πάρα πολλοί άνθρωποι έζησαν δυστυχισμένες ζωές μόνο και μόνο επειδή από τις κοινωνικές συμβάσεις ήταν υποχρεωμένοι να συνεχίσουν σε ένα γάμο ο οποίος από ένα σημείο και μετά δεν είχε κανένα λόγο ύπαρξης. Και μαζί με αυτούς έγιναν δυστυχισμένα και τα παιδιά τους που ήταν υποχρεωμένα να ζουν μέσα σε μια οικογένεια όπου δεν υπήρχε καμμία επικοινωνία μεταξύ των μελών. Και ταυτόχρονα να παίρνουν το πρότυπο μιας διαλυμμένης σχέσης, το οποίο μετέφεραν και τα ίδια στα δικά τους παιδιά.
Η μητέρα μου στη δεκαετία του 70, όπου ακόμα και τότε, αν και θεωρητικά υπήρχε η δυνατότητα του διαζυγίου, στην πράξη αυτό ήταν σχεδόν αδύνατο, ξεκίνησε έναν τεράστιο δικαστικό αγώνα. Τότε, έπρεπε ο οποιοσδήποτε ήθελε να πάρει διαζύγιο, να περάσει πρώτα από την Αρχιεπισκοπή και να εξηγήσει τους λόγους που ήθελε να χωρίσει. Μετά από αυτό, αν υπήρχαν σοβαροί λόγοι, πχ. μοιχεία ή εγκατάλειψη συζυγικής στέγης, δινόταν ένας χρόνος παράταση στο αίτημα, έτσι ώστε το ζευγάρι να τα ξαναβρεί. Τι να ξαναβρεί δηλαδή, η κατάσταση μεταξύ τους είχε ήδη τελειώσει, ενώ δε θάπρεπε να έχει καν αρχίσει. Παρόλα αυτά και επειδή ο πατέρας μου δε συναινούσε, το διαζύγιο δεν έβγαινε και προχώρησε η υπόθεση ως αντιδικία.
Τα επόμενα 6 χρόνια πέρασαν σαν εφιάλτης, και το διαζύγιο για τους γονείς μου βγήκε μόλις το 1985, περίπου 7 χρόνια μετά τον αρχικό τους χωρισμό και αφού στο μεταξύ ζούσαν χωριστά. Η έκδοση του διαζυγίου δε, κατέστη δυνατή μόνο μετά από το νόμο για το αυτόματο διαζύγιο, που ήταν και ένα από τα πιο σημαντικά νομοσχέδια της πρώτης περιόδου της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου.
Η ελληνική κοινωνία από τότε έχει αλλάξει.
Δεν είναι μόνο η χειραφέτηση των γυναικών, που πια μπορούν να κάνουν ακόμα και τα πιο αντρικά επαγγέλματα και να πληρώνονται αντίστοιχα παχυλούς μισθούς, πολλές φορές μεγαλύτερους από τους άντρες συναδέλφους τους. Είναι όλο το μπέρδεμα που υπάρχει στις διαπροσωπικές σχέσεις. Οι άνθρωποι έχουν γίνει πάρα πολύ περίπλοκοι στη γεννιά του Internet. Περισσότερο απόμακροι και γι αυτό ίσως πιο μόνοι.
Είναι μια αλλαγή που έχει συντελεστεί βήμα το βήμα, αν και με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα από ότι συνέβαινε στις αντίστοιχες αλλαγές μέχρι τώρα.
Είναι λοιπόν στο χέρι του κράτους να αποφασίσει αν θα παρακολουθήσει τις αλλαγές στην κοινωνία, αλλαγές που πια είναι παγιωμένες, ή θα διαλέξει να παραμείνει ουραγός, στο όνομα κάποιων αξιών που εκφράζουν όλο και λιγότερους.
Κακά τα ψέμματα, οι σχέσεις δεν κρατάνε για πάντα., όσο κι αν πονάει αυτό να το παραδέχεται κανείς. Έχω δει ανθρώπους που παντρεύτηκαν μετά από τρελλό έρωτα και μετά από κάποια χρόνια αυτό τους τελείωσε, είτε και στους δύο, είτε απλά στον ένα από τους δύο.
Και αν ήταν παντρεμένοι, όπως οι γονείς μου, είχαν πάρα πολύ μεγάλο πρόβλημα, γιατί τους ήταν πάρα πολύ δύσκολο να χωρίσουν. Το νομοθετικό πλαίσιο με ένα πατερναλιστικό τρόπο στο στυλ "ξέρουμε πριν από σας για σας" τους επέβαλλε το τι θα κάνουν στη ζωή τους.
΄Με τον καινούργιο νόμο αυτό έρχεται να αλλάξει. Η επισημοποίηση της σχέσης είναι πάρα πολύ εύκολη, το ίδιο και η λύση της. Έτσι κι αλλιώς τις σχέσεις δεν τις κάνουν ούτε τα συμβολαιογραφικά γραφεία, ούτε οι δήμαρχοι ούτε πολύ περισσότερο οι παπάδες. Τις σχέσεις τις δημιουργούν οι άνθρωποι, είτε αυτές είναι επίσημες, είτε ανεπίσημες. Τις δημιουργεί η ανάγκη για συντροφικότητα, για να πάρεις και να δώσεις αγάπη, για ευτυχία. Και είναι πολύ δύσκολο να δεχτούμε, μέσα στην ανθρώπινη ασημαντότητά μας, όπου όλα στερούνται νοήματος, ότι μπορεί να υπάρχει ένα τέλος. Θα ήταν σαν παραδεχόμασταν την παντοδυναμία του θανάτου. Είναι όμως περισσότερο υγιές κάποιος να το παραδεχτεί.
Ο νέος νόμος δίνει λοιπόν τη δυνατότητα σε νέα ζευγάρια να επισημοποιήσουν τη σχέση τους με μια διαδικασία πολύ πιο απλή και από τα δύο είδη γάμων που υπάρχουν μέχρι στιγμής. Συμπεριλαμβάνονται όλα τα κληρονομικά δικαιώματα που έχουν οι σύζυγοι, το δικαίωμα διατροφής, η αναγνώριση των τέκνων που προκύπτουν.
Όσον αφορά το δικαίωμα της υιοθεσίας, σύμφωνα με μια συνέντευξη του υπουργού Δικαιοσύνης στο ¨Βήμα της Κυριακής", η κατάσταση είναι ασαφής. Σύμφωνα με αυτή το δικαίωμα της υιοθεσίας δε δίνεται στα ζευγάρια που "διαβιούν ελεύθερα" και συνεχίζει να ισχύει το ίδιο απαρχαιωμένο νομικό πλαίσιο που ισχύει μέχρι και σήμερα, που κάνει την υιοθεσία μια υπόθεση πάρα πολύ δύσκολη και μόνο για λίγους στην Ελλάδα.
Αυτά βέβαια για τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια. Για τα ομοφυλόφιλα το νομοσχέδιο, ποιεί την νύσσαν, ή αλλιώς, κατά το λαϊκότερον, κάνει τουμπεκί.
Τη στιγμή πού σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, όπου το σύμφωνο ισχύει, συμπεριλαμβάνονται οι ομοφυλόφιλοι, στην Ελλάδα αυτό δε συμβαίνει. Η τόλμη του νομοθετήματος δε φτάνει μέχρι εκεί. Το ελληνικό κράτος και οι εκλεγμένοι εκπροσωποί του συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν τα ζευγάρια του ιδίου φύλλου σαν να μην υπάρχουν.
Και είναι αυτό μεγάλη υποκρισία καθώς είναι γνωστό ότι κάθε πολιτικός και κοινωνικός χώρος έχει από ένα ποσοστό ομοφυλοφίλων. Πάρα πολλοί από αυτούς απλώς κρύβονται, φοβούμενοι την κοινωνική κατακραυγή. Κάποιοι άλλοι, πιο τολμηροί, έχουν κάνει γνωστή την ομοφυλοφιλία τους στο κοινωνικό τους περιβάλλον, ίσως και πέρα από αυτό μερικοί.
Παρόλα αυτά για όλους η υποκριτική στάση του κράτους είναι πολύ περιοριστική.
Και ο νόμος αυτός έρχεται να το επιβεβαιώσει. Μιά από τις βασικές αρχές του διαφωτισμού αλλά και του Ελληνικού συντάγματος, η αρχή της αυτοδιάθεσης καταστρατηγείται. Τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, και αυτό με τη σφραγίδα του κράτους για άλλη μια φορά, με αυτό το νομοσχέδιο δεν απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα με τα ετεροφυλόφιλα. Είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας, με τη ρετσινιά της ομοφυλοφιλίας τους από πάνω.
Σίγουρα αυτή η άποψη στην Ελληνική κοινωνία έχει αλλάξει. Τις τελευταίες δεκαετίες οι ομοφυλόφιλοι έχουν πάψει να είναι πια οι γραφικοί του χωριού, πολλοί από αυτούς, κυρίως στα αστικά κέντρα, ζουν μια ανοιχτή ζωή και χωρίς να κρύβουν τη σεξουαλική τους ταυτότητα. Παρόλα αυτά το κράτος δε μπορεί ακόμα να το αναγνωρίσει. Δύο άνδρες ή δύο γυναίκες οι οποίοι/ες έχουν σχέση δε θεωρούνται ισότιμοι με ένα ετεροφυλόφιλο ζευγάρι.
Ο κύριος Χατζηγάκης σε σχετική ερώτηση της συνέντευξης αναφέρει ότι το νομοσχέδιο δεν αποδέχεται την ελεύθερη διαβίωση ζευγαριών του ιδίου φύλλου, επειδή (το νομοσχέδιο) είναι σύμφωνο με τις "Ελληνικές" παραδόσεις και αξίες. Λες και είναι μέσα στις Ελληνικές παραδόσεις και αξίες ένας γάμος χωρίς παπά και κουμπάρο!
Είναι βέβαια προφανές ότι η υποκριτική αυτή τοποθέτηση του υπουργού, προσπαθεί να κρύψει ότι η κυβέρνηση δεν αντέχει το ενδεχόμενο πολιτικό κόστος και δε θέλει να δυσαρεστήσει τη συντηρητική εκλογική της πελατεία.
Ένας νόμος που υπάρχει εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία στο οικογενειακό δίκαιο χωρών όπως η Γαλλία, μας έρχεται και στην Ελλάδα. Ας είναι, ποτέ δεν είναι αργά.
Τι όμως καινούργιο φέρνει αυτός ο νόμος; Είναι μόνο ζήτημα στυλ να μπορεί κανείς να νομιμοποιεί τη σχέση του μέσα από μια συμβολαιογραφική πράξη; Είναι ζήτημα μόδας μιας νέας γεννιάς που, σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να επιβεβαιώσει τον εαυτό της, θα συρρέει μαζικά στα συμβολαιογραφικά γραφεία για να παντρευτεί με το γκόμενο ή τη γκόμενα και να τη σπάσει στους γονείς με τους οποίους βρίσκεται σε κόντρα;
Ενδεχομένως να γίνει και αυτό, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό της ισχύος του καινούργιου νόμου και μετά από τη διαφήμιση που θα του έχει γίνει δια της μεθόδου των αντιδράσεων.
Όμως επί της ουσίας το πράγμα είναι διαφορετικό.
Αυτό που κομίζει ο καινούργιος νόμος στην Ελληνική κοινωνία, και γι αυτό αποτελεί καινοτομία, είναι μια μεγάλη ηθική διαφορά.
Στην Ελλάδα, όσον αφορά το θέμα της οικογένειας υπήρξε για πολλά χρόνια μια ταύτιση του κράτους με την Εκκλησία. Ήταν πολύ εύκολο να παντρευτείς, αλλά τρομερά δύσκολο να χωρίσεις. Και μάλιστα θα έλεγα ότι ήταν επιβεβλημένο κάποιος στη διάρκεια της ζωής του να κάνει ένα γάμο.
Για τις μεν γυναίκες το να μείνουν στο ράφι ήταν κάτι σα φυσική καταστροφή. Πέρα από το γεγονός ότι θα έμεναν άκληρες, δε θα είχαν ποτέ τη δυνατότητα να έχουν τη συντροφιά και την προστασία ενός άντρα, καθότι οι σχέσεις εκτός γάμου ισοδυναμούσαν με πορνεία και άρα ήταν εξοβελιστέες. Έτσι, καταδικάζονταν σε μια αιώνια μοναξιά και είχαν τον οίκτο του κοινωνικού περίγυρου.
Για τους δε άντρες, αν και δεν υπήρχε ο ίδιος περιορισμός που υπήρχε στις εξωγαμιαίες σχέσεις σε σχέση με τις γυναίκες, ισχυρό φύλλο γαρ, υπήρχε ο φόβος και άρα η υποψία της οποιασδήποτε παρέκλισης από το φυσιολογικό, σε σχέση με τις σεξουαλικές προτιμήσεις. Ε, δεν ήταν και το πιο ωραίο πράγμα να σου βγει το όνομα...
Ο γάμος λοιπόν ήταν κάτι ιερό, ένας σταθμός στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Και γι αυτό το λόγο ήταν πολύ δύσκολο να λυθεί. "Ους ο Θεός συνέζευξε άνθρωπος μη χωριζέτω" λέει η Εκκλησία.
Και αυτό ακούγεται πολύ όμορφο, στην πράξη όμως είναι κάτι διαφορετικό.
Πάρα πολλοί άνθρωποι έζησαν δυστυχισμένες ζωές μόνο και μόνο επειδή από τις κοινωνικές συμβάσεις ήταν υποχρεωμένοι να συνεχίσουν σε ένα γάμο ο οποίος από ένα σημείο και μετά δεν είχε κανένα λόγο ύπαρξης. Και μαζί με αυτούς έγιναν δυστυχισμένα και τα παιδιά τους που ήταν υποχρεωμένα να ζουν μέσα σε μια οικογένεια όπου δεν υπήρχε καμμία επικοινωνία μεταξύ των μελών. Και ταυτόχρονα να παίρνουν το πρότυπο μιας διαλυμμένης σχέσης, το οποίο μετέφεραν και τα ίδια στα δικά τους παιδιά.
Η μητέρα μου στη δεκαετία του 70, όπου ακόμα και τότε, αν και θεωρητικά υπήρχε η δυνατότητα του διαζυγίου, στην πράξη αυτό ήταν σχεδόν αδύνατο, ξεκίνησε έναν τεράστιο δικαστικό αγώνα. Τότε, έπρεπε ο οποιοσδήποτε ήθελε να πάρει διαζύγιο, να περάσει πρώτα από την Αρχιεπισκοπή και να εξηγήσει τους λόγους που ήθελε να χωρίσει. Μετά από αυτό, αν υπήρχαν σοβαροί λόγοι, πχ. μοιχεία ή εγκατάλειψη συζυγικής στέγης, δινόταν ένας χρόνος παράταση στο αίτημα, έτσι ώστε το ζευγάρι να τα ξαναβρεί. Τι να ξαναβρεί δηλαδή, η κατάσταση μεταξύ τους είχε ήδη τελειώσει, ενώ δε θάπρεπε να έχει καν αρχίσει. Παρόλα αυτά και επειδή ο πατέρας μου δε συναινούσε, το διαζύγιο δεν έβγαινε και προχώρησε η υπόθεση ως αντιδικία.
Τα επόμενα 6 χρόνια πέρασαν σαν εφιάλτης, και το διαζύγιο για τους γονείς μου βγήκε μόλις το 1985, περίπου 7 χρόνια μετά τον αρχικό τους χωρισμό και αφού στο μεταξύ ζούσαν χωριστά. Η έκδοση του διαζυγίου δε, κατέστη δυνατή μόνο μετά από το νόμο για το αυτόματο διαζύγιο, που ήταν και ένα από τα πιο σημαντικά νομοσχέδια της πρώτης περιόδου της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου.
Η ελληνική κοινωνία από τότε έχει αλλάξει.
Δεν είναι μόνο η χειραφέτηση των γυναικών, που πια μπορούν να κάνουν ακόμα και τα πιο αντρικά επαγγέλματα και να πληρώνονται αντίστοιχα παχυλούς μισθούς, πολλές φορές μεγαλύτερους από τους άντρες συναδέλφους τους. Είναι όλο το μπέρδεμα που υπάρχει στις διαπροσωπικές σχέσεις. Οι άνθρωποι έχουν γίνει πάρα πολύ περίπλοκοι στη γεννιά του Internet. Περισσότερο απόμακροι και γι αυτό ίσως πιο μόνοι.
Είναι μια αλλαγή που έχει συντελεστεί βήμα το βήμα, αν και με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα από ότι συνέβαινε στις αντίστοιχες αλλαγές μέχρι τώρα.
Είναι λοιπόν στο χέρι του κράτους να αποφασίσει αν θα παρακολουθήσει τις αλλαγές στην κοινωνία, αλλαγές που πια είναι παγιωμένες, ή θα διαλέξει να παραμείνει ουραγός, στο όνομα κάποιων αξιών που εκφράζουν όλο και λιγότερους.
Κακά τα ψέμματα, οι σχέσεις δεν κρατάνε για πάντα., όσο κι αν πονάει αυτό να το παραδέχεται κανείς. Έχω δει ανθρώπους που παντρεύτηκαν μετά από τρελλό έρωτα και μετά από κάποια χρόνια αυτό τους τελείωσε, είτε και στους δύο, είτε απλά στον ένα από τους δύο.
Και αν ήταν παντρεμένοι, όπως οι γονείς μου, είχαν πάρα πολύ μεγάλο πρόβλημα, γιατί τους ήταν πάρα πολύ δύσκολο να χωρίσουν. Το νομοθετικό πλαίσιο με ένα πατερναλιστικό τρόπο στο στυλ "ξέρουμε πριν από σας για σας" τους επέβαλλε το τι θα κάνουν στη ζωή τους.
΄Με τον καινούργιο νόμο αυτό έρχεται να αλλάξει. Η επισημοποίηση της σχέσης είναι πάρα πολύ εύκολη, το ίδιο και η λύση της. Έτσι κι αλλιώς τις σχέσεις δεν τις κάνουν ούτε τα συμβολαιογραφικά γραφεία, ούτε οι δήμαρχοι ούτε πολύ περισσότερο οι παπάδες. Τις σχέσεις τις δημιουργούν οι άνθρωποι, είτε αυτές είναι επίσημες, είτε ανεπίσημες. Τις δημιουργεί η ανάγκη για συντροφικότητα, για να πάρεις και να δώσεις αγάπη, για ευτυχία. Και είναι πολύ δύσκολο να δεχτούμε, μέσα στην ανθρώπινη ασημαντότητά μας, όπου όλα στερούνται νοήματος, ότι μπορεί να υπάρχει ένα τέλος. Θα ήταν σαν παραδεχόμασταν την παντοδυναμία του θανάτου. Είναι όμως περισσότερο υγιές κάποιος να το παραδεχτεί.
Ο νέος νόμος δίνει λοιπόν τη δυνατότητα σε νέα ζευγάρια να επισημοποιήσουν τη σχέση τους με μια διαδικασία πολύ πιο απλή και από τα δύο είδη γάμων που υπάρχουν μέχρι στιγμής. Συμπεριλαμβάνονται όλα τα κληρονομικά δικαιώματα που έχουν οι σύζυγοι, το δικαίωμα διατροφής, η αναγνώριση των τέκνων που προκύπτουν.
Όσον αφορά το δικαίωμα της υιοθεσίας, σύμφωνα με μια συνέντευξη του υπουργού Δικαιοσύνης στο ¨Βήμα της Κυριακής", η κατάσταση είναι ασαφής. Σύμφωνα με αυτή το δικαίωμα της υιοθεσίας δε δίνεται στα ζευγάρια που "διαβιούν ελεύθερα" και συνεχίζει να ισχύει το ίδιο απαρχαιωμένο νομικό πλαίσιο που ισχύει μέχρι και σήμερα, που κάνει την υιοθεσία μια υπόθεση πάρα πολύ δύσκολη και μόνο για λίγους στην Ελλάδα.
Αυτά βέβαια για τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια. Για τα ομοφυλόφιλα το νομοσχέδιο, ποιεί την νύσσαν, ή αλλιώς, κατά το λαϊκότερον, κάνει τουμπεκί.
Τη στιγμή πού σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, όπου το σύμφωνο ισχύει, συμπεριλαμβάνονται οι ομοφυλόφιλοι, στην Ελλάδα αυτό δε συμβαίνει. Η τόλμη του νομοθετήματος δε φτάνει μέχρι εκεί. Το ελληνικό κράτος και οι εκλεγμένοι εκπροσωποί του συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν τα ζευγάρια του ιδίου φύλλου σαν να μην υπάρχουν.
Και είναι αυτό μεγάλη υποκρισία καθώς είναι γνωστό ότι κάθε πολιτικός και κοινωνικός χώρος έχει από ένα ποσοστό ομοφυλοφίλων. Πάρα πολλοί από αυτούς απλώς κρύβονται, φοβούμενοι την κοινωνική κατακραυγή. Κάποιοι άλλοι, πιο τολμηροί, έχουν κάνει γνωστή την ομοφυλοφιλία τους στο κοινωνικό τους περιβάλλον, ίσως και πέρα από αυτό μερικοί.
Παρόλα αυτά για όλους η υποκριτική στάση του κράτους είναι πολύ περιοριστική.
Και ο νόμος αυτός έρχεται να το επιβεβαιώσει. Μιά από τις βασικές αρχές του διαφωτισμού αλλά και του Ελληνικού συντάγματος, η αρχή της αυτοδιάθεσης καταστρατηγείται. Τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, και αυτό με τη σφραγίδα του κράτους για άλλη μια φορά, με αυτό το νομοσχέδιο δεν απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα με τα ετεροφυλόφιλα. Είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας, με τη ρετσινιά της ομοφυλοφιλίας τους από πάνω.
Σίγουρα αυτή η άποψη στην Ελληνική κοινωνία έχει αλλάξει. Τις τελευταίες δεκαετίες οι ομοφυλόφιλοι έχουν πάψει να είναι πια οι γραφικοί του χωριού, πολλοί από αυτούς, κυρίως στα αστικά κέντρα, ζουν μια ανοιχτή ζωή και χωρίς να κρύβουν τη σεξουαλική τους ταυτότητα. Παρόλα αυτά το κράτος δε μπορεί ακόμα να το αναγνωρίσει. Δύο άνδρες ή δύο γυναίκες οι οποίοι/ες έχουν σχέση δε θεωρούνται ισότιμοι με ένα ετεροφυλόφιλο ζευγάρι.
Ο κύριος Χατζηγάκης σε σχετική ερώτηση της συνέντευξης αναφέρει ότι το νομοσχέδιο δεν αποδέχεται την ελεύθερη διαβίωση ζευγαριών του ιδίου φύλλου, επειδή (το νομοσχέδιο) είναι σύμφωνο με τις "Ελληνικές" παραδόσεις και αξίες. Λες και είναι μέσα στις Ελληνικές παραδόσεις και αξίες ένας γάμος χωρίς παπά και κουμπάρο!
Είναι βέβαια προφανές ότι η υποκριτική αυτή τοποθέτηση του υπουργού, προσπαθεί να κρύψει ότι η κυβέρνηση δεν αντέχει το ενδεχόμενο πολιτικό κόστος και δε θέλει να δυσαρεστήσει τη συντηρητική εκλογική της πελατεία.
Είναι κρίμα γιατί το νομοσχέδιο αυτό είναι, επί της αρχής, μια προοδευτική ιδέα. Από μια κυβέρνηση που όμως δεν είναι αρκετά τολμηρή. Και επειδή πηγαίνει κόντρα στο κοινοτικό δίκαιο για μη διάκριση των ανθρώπων όσον αφορά τη σεξουαλική ταυτότητα, θα προσβληθεί στο Συμβούλιο της Επικρατείας και στα Κοινοτικά Δικαστήρια. Όπου δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα σταθεί...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
