Paul

Τον πρώτο καιρό που ήμουν στο Λονδίνο ήταν λίγο δύσκολα τα πράγματα. Καινούργιος και χωρίς να έχω ζήσει ποτέ μακριά από την Αθήνα, τα βρήκα λίγο ζόρικα. Η πόλη ήταν τεράστια για τα δικά μου δεδομένα και, επιπλέον, έπρεπε να τα καταφέρω μόνος μου με μια σειρά αντιξοότητες, όπως ήταν το μεγάλο κόστος ζωής, το να συγκατοικείς με άλλους ανθρώπους, όχι απαραίτητα συμπαθητικούς και καλοπροαίρετους (μάλλον το αντίθετο συνήθως), το μέγεθος της πόλης που ποτέ δεν κατάφερα να συνηθίσω τις αποστάσεις.

Όμως υπήρχε και ένα πράγμα που μου φαινότανε εντελώς ξενέρωτο: η στάση των Άγγλων απέναντι στο φαγητό. Είναι αλήθεια ότι οι Άγγλοι δε φημίζονται για την έφεσή τους στην κουζίνα και στο μαγείρεμα, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν διάφοροι σταρ-σεφ που είναι Άγγλοι, όπως ο Jamie Oliver. Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού δεν έχει καμμία σχέση με την κουζίνα, ούτε νομίζω ότι ενδιαφέρεται τόσο για την ποιότητα αυτού που υπάρχει στο πιάτο του, τουλάχιστον όχι τόσο όσο ενδιαφέρεται για την ποιότητα αυτού που υπάρχει στο ποτήρι του. Κοινώς οι Άγγλοι ενδιαφέρονται πιο πολύ να πιουν, παρά να φάνε.

Όπως καταλαβαίνετε, εγώ, ένας αυθεντικός κοσμοπολίτης Ευρωπαίος (παρακαλώ να μη γελάτε εκεί πίσω στη γαλαρία, εκτός από κοσμοπολίτης είμαι βεβαίως και ψωνάρα, πράγμα που ποτέ δεν αρνήθηκα...), περιφρονούσα αυτή την τακτική. Κυρίως αυτό που μου έλειπε, ήταν η ανθρώπινη ζεστασιά που αναδίνει ένα ωραίο φαγητό, φτιαγμένο με αγάπη και φροντίδα. Δεν έχει σημασία αν το φαγητό είναι πολύπλοκο και φαντεζίστικο, αυτό που περισσότερο μετράει για μένα είναι η αυθεντικότητα των υλικών και η ειλικρίνεια με την οποία είναι φτιαγμένο.

Και επειδή λοιπόν σας έλεγα ότι είμαι κοσμοπολίτης, μπορώ να πω ότι στο Λονδίνο ευτύχησα τουλάχιστον σε αυτό: στον κοσμοπολιτισμό. Ως γνωστόν αυτή η πόλη είναι μια από τις μεγαλύτερες μητροπόλεις του κόσμου με κάθε καρυδιάς καρύδι από κάθε μέρος του κόσμου. Μια μείξη από διαφορετικές κουλτούρες, όπου όλες μαζί συνυπάρχουν ειρηνικά, ή, καμμιά φορά όχι και τόσο ειρηνικά. Όλοι αυτοί βεβαίως έχουν και το φαγητό τους, που είναι διαφορετικό και είναι μέρος της ταυτότητάς τους.

Δε μπορώ να πω ότι δοκίμασα όλες τις δυνατές κουζίνες του κόσμου στο Λονδίνο. Σίγουρα πάντως έφαγα ινδικό σε ένα καταπληκτικό εστιατόριο εκεί στο Bayswater, που ονομάζεται Khan's. Ήταν μάλιστα από τα αγαπημένα μου εκεί τον πρώτο καιρό καθότι προσέφερε την καλύτερη δυνατή σχέση ποιότητας-τιμής. Αν πάτε εκεί να φάτε οπωσδήποτε το chicken korma συνοδευμένο από τηγανητό ρύζι.

Όμως αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήτανε ένα γαλλικό φουρνάρικο που ανακάλυψα μια μέρα στο Covent Garden. Το όνομά του είναι Paul. Η πρώτη φορά που το επισκέφτηκα μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Σε ένα μικρό δρόμο πίσω από την αγορά του Covent Garden, ξεχώριζε πρώτα από όλα από τις μυρωδιές. Η μυρωδιά του φρέσκοψημένου ψωμιού αλλά και των κρουασάν και όλων των υπολοίπων και θαυμαστών που μπορούσε να βρει κανείς εκεί πέρα, από ομελέτες και πρωινό, μέχρι κανονικό μεσημεριανό φαγητό.

Το επόμενο διάστημα αυτό το φουρνάρικο έγινε το στέκι μου. Πολλές φορές μάλιστα χρησιμοποιούσα τη βόλτα από το Covent Garden σαν πρόφαση. Ο πραγματικός λόγος ήταν να περάσω και να πάρω κάτι από τον Paul. Τα αγαπημένα μου ήταν τα τεράστια κρουασάν με ολόκληρα κομμάτια ζάχαρης τα οποία έτρωγα για πρωινό. Τα σάντουιτς ήταν καταπληκτικά, από τα οποία λάτρευα το sandwitch mixte, και πολλές φορές είχε τελειώσει όταν έφτανα στο κατάστημα, προς μεγάλη μου απογοήτευση. Επίσης οι ομελέτες ήταν πάντα ζουμερές και πεντανόστιμες.

Η ταύτισή μου με αυτό το κατάστημα, που αργότερα κατάλαβα ότι ήταν (ευτυχώς) αλυσίδα, ήταν τέτοια, ώστε όταν έφυγα από το Λονδίνο το 2005, ένα από τα πράγματα που πήρα μαζί μου ήταν ένα κρουασάν με ζάχαρη. Τα επόμενα χρόνια δε, όπου πήγαινα ταξίδι έψαχνα να βρω αν υπάρχει κατάστημα του Paul. Το πιο μακρινό που βρήκα μέχρι στιγμής είναι στη Σαγκάη.

Καταλαβαίνετε λοιπόν την έκπληξή μου και τη χαρά μου, όταν διάβασα στην τελευταία Lifo (σελ.103) ότι αυτή τη στιγμή ετοιμάζεται να ανοίξει ένα καινούργιο, ολοκαίνουργιο, κατάστημα της αλυσίδας στην Αθήνα, Πανεπιστημίου 10. Όσοι πιστοί κοιλιόδουλοι και λαίμαργοι σαν την αφεντιά μου, προσέλθετε!

Υ.Γ. Χρόνια Πολλά σε όλους και καλό και κοιλιόδουλο υπόλοιπο γιορτών!

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε!

Μετά από ένα δίμηνο εξαντλητικών προβών επιτέλους κάναμε πρεμιέρα! Το Σάββατο 12 Δεκεμβρίου άνοιξε η παράσταση της οπερέτας στο θέατρο Ακροπόλ στην οδό Ιπποκράτους που φέτος είναι αφιερωμένη στη ζωή και το έργο του συνθέτη Κώστα Γιαννίδη, όπως είναι περισσότερο γνωστός. Και λέω όπως είναι περισσότερο γνωστός, γιατί ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι μια πολυσχιδής μουσική προσωπικότητα που εκτείνεται από την κλασσική μουσική, καθώς έχει γράψει πολλά έργα για συμφωνική ορχήστρα και έργα για πιάνο, αλλά και μια καταπληκτική μεταγραφή για χορωδία α καπέλα, παραδοσιακών τραγουδιών από διάφορα σημεία της Ελλάδας, κυρίως από τα νησιά, μέχρι το ελαφρό τραγούδι. Τα συμφωνικά του έργα τα υπογράφει με το όνομα Γιάννης Κωνσταντινίδης, που είναι και το κανονικό του όνομα.
Τα πιο γνωστά στο ευρύ κοινό έργα του είναι τα τραγούδια τα οποία έγραψε και τα οποία έκαναν πολύ μεγάλη επιτυχία εκεί την περίοδο του μεσοπολέμου. Αυτά τα υπογράφει με το όνομα Κώστας Γιαννίδης.


Υπάρχει όμως και ένα τρίτο ψευδώνυμο! Αυτό είναι το Costa Dorres. Το όνομα αυτό χρησιμοποίησε ο συνθέτης μας για να υπογράψει το πρώτο του έργο που παρουσιάστηκε στο θέατρο, σε ένα βερολινέζικο καμπαρέ ΄που ονομαζόταν Die Wespen (Οι σφήκες) το 1930. Το έργο αυτο είχε τον τίτλο "Der Liebesbazilus", δηλαδή "Το μικρόβιο του έρωτα", που είναι και ο τίτλος της παράστασης του Ακροπόλ.


Είναι μια παράσταση που δεν προσπαθεί απαραίτητα να αντιγράψει το κλίμα της εποχή του μεσοπολέμου αλλά με σύγχρονα μέσα να κάνει μια παράταση σημερινή , μοντέρνα, στο χορό και στο τραγούδι, που περισσότερο μοιάζει με μιούζικαλ παρά με οπερέτα. Μια παράσταση που έχει σημεία με πολύ μεγάλη συγκίνηση αλλά και σημεία που βγάζουν τρομερό γέλιο. Η σκηνοθεσία και οι χορογραφίες είναι της Σοφίας Σπυράτου σε συνεργασία με τον Λάμπρο Λιάβα ο οποίος έχει κάνει και τη μουσική έρευνα αλλά και παραχώρησε το μουσικό του αρχείο από το οποίο γίνεται η αναβίωση για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μετά το Βερολίνο του μεσοπολέμου, της οπερέτας "Το μικρόβιο του έρωτα" με ελληνικούς στίχους του Γιάννη Ξανθούλη. Η οπερέτα αυτή ενσωματώνεται στην παράσταση. Τη μουσική μεταγραφή των κομματιών για ορχήστρα και χορωδία την έχει κάνει ο Βασίλης Τενίδης και τη μουσική διεύθυνση έχουν οι Χρύσανθος Αλισάφης, Παύλος Στεργίου, Γιώργος Αραβίδης.

Χωρίς σχόλιο

Αστυνομικός χτυπά διαδηλωτή

Στη σημερινή πορεία για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου εγκαινιάστηκε το δόγμα Χρυσοχοΐδη που δείγματα είχαμε δει όλες τις προηγούμενες ημέρες. Ένα από αυτά που συνέβησαν είναι το απίστευτο περιστατικό της απρόκλητης επίθεσης ανδρών της ομάδας Ζήτα με τις μηχανές με ιλιγγιώδη ταχύτητα εναντίον του πλήθους! Αποτέλεσμα είναι ο σοβαρός τραυτισμός μεταξύ άλλων του μέλους του ΕΕΚ Αγγελικής Κουτσουμπού, αγωνίστριας εναντίον της δικτατορίας, από την οποία είχε φυλακιστεί. Το παρακάτω βίντεο είναι από τη ΝΕΤ, κρατικό κανάλι και δείχνει ένα ζητά να περνάει μέσα από το πλήθος και να χτυπάει με τη μηχανή ένα διαδηλωτή και βέβαια να μη γυρίζει ούτε να τον κοιτάξει! Δεν γνωρίζω μέχρι αυτή την ώρα αν το άτομο που φαίνεται στο βίντεο είναι η Αγγελική Κουτσουμπού.

Marchita el alma

μουσική: Manuel Maria Ponce
τραγουδά ο Alfredo Kraus

Απλήρωτοι εργαζόμενοι στη Λυρική Σκηνή

Η κατάσταση στην Εθνική Λυρική Σκηνή, έχει φτάσει σε οριακό σημείο όπως φαίνεται και από το δελτίο τύπου που εξέδωσαν τα σωματεία εργαζομένων στο λυρικό μας θέατρο.

Η ζοφερή κατάσταση που υπάρχει σήμερα είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής που ακολουθήθηκε το διάστημα της διακυβέρνησης της χώρας από τη Ν.Δ. Στο όνομα της αναβάθμισης του λυρικού μας θεάτρου αλλά και της μείωσης του κόστους των παραγωγών ακολουθήθηκε η πολιτική της συμπαραγωγής με άλλα θέατρα και καλλιτεχνικούς οργανισμούς. Τέτοιες παραγωγές ήταν για παράδειγμα η παραγωγή της όπερας "Nixon in China" και η παραγωγή της όπερας "Tannhaeuser" που παρουσιάστηκαν αμφότερες στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Παραγωγές πανάκριβες, που οι βασικοί ρόλοι καλύφθηκαν με μετακλίσεις.

Όπως επίσης μετακλίσεις χρησιμοποιήθηκαν για μια σειρά παραγωγές που προυσιάστηκαν στην κεντρική σκηνή, ακόμα και για δεύτερους ρόλους. Αυτή η κατασπατάληση χρήματος οδήγησε στη διόγκωση του ελλείμματος, που σήμερα φτάνει αισίως τα 13 εκατομμύρια ευρώ! Μια σειρά από σπουδαίους Έλληνες καλλιτέχνες, με ιστορία στο θέατρο παραγκωνίστηκαν τα τελευταία χρόνια, ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν καλύψει ανάγκες με πολύ μικρότερο κόστος.

Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί τώρα είναι πολύ άσχημη, μάλιστα σύμφωνα με μαρτυρίες ανθρώπων που εργάζονται χρόνια στο θέατρο, είναι ίσως η χειρότερη των τελευταίων δέκα χρόνων. Αυτή τη στιγμή η Εθνική Λυρική Σκηνή συντηρεί δύο θέατρα, το θέατρο Ολύμπια στην Ακαδημίας που είναι η κεντρική σκηνή και παρουσιάζονται παραστάσεις όπερας και μπαλέτου, αλλά και το θέατρο Ακροπόλ, στην οδό Ιπποκράτους, όπου παρουσιάζεται η παιδική παράσταση και η παράσταση της οπερέτας. Και τα δύο θέατρα αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε πρόβες προετοιμάζοντας τις παραστάσεις της σεζόν. Όμως λόγω των εκλογών, τουλάχιστον για το Ακροπόλ, οι πρόβες ξεκίνησαν ένα μήνα αργότερα από ό,τι είθισται, δηλαδή την 13η Οκτωβρίου. Μάλιστα, λόγω της παραίτησης του κυρίου Κυριακόπουλου από τη θέση του προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου, αλλά και κάποιων μελών του Δ.Σ., ετέθη προς στιγμήν θέμα μη πραγματοποίησης της εφετινής παραγωγής της οπερέτας και του παιδικού, λόγω έλλειψης χρημάτων. Οι δε συμβάσεις έργου στο Ακροπόλ, με την ίδια δικαιολογία της μη ύπαρξης χρημάτων αρχικά είχε προταθεί από τη διοίκηση να διαρκέσουν μέχρι τις 14 Φεβρουαρίου, ενώ συνήθως διαρκούν μέχρι την Κυριακή των Βαΐων, δηλαδή στις 28 Μαρτίου, όπως και τελικά έγινε μετά από πίεση των σωματείων, καταδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο ότι η έλλειψη χρηματων είναι απλά μια δικαιολογία. Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι οι παραστάσεις της οπερέτας και του παιδικού είναι συνήθως γεμάτες και άρα φέρνουν τα λεφτά τους πίσω. Το δε εργασιακό κόστος είναι μάλλον μικρό αφού η χορωδία για παράδειγμα πληρώνεται με το υπέρογκο ποσό των 750 ευρώ το μήνα(!), χωρίς αναγνώριση προϋπηρεσίας. Άρα η δικαιολογία της υπέρογκης δαπάνης είναι έωλη.

Σήμερα, μετά από περίπου ένα μήνα προβών, κανένας από τους εργαζομένους δεν έχει πληρωθεί τα δεδουλευμένα και, ακόμα χειρότερα, η προοπτική του να γίνει αυτό άμεσα είναι μάλλον θολή. Ως εκ τούτου η απαξίωση που συνεχίζει το Ελληνικό κράτος για το λυρικό θέατρο είναι για άλλη μια φορά πρόδηλη.

Ακολουθεί η ανακοίνωση των σωματείων της ΕΛΣ για την απαράδεκτη κατάσταση.



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΘΝΙΚΗΣ ΛΥΡΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ





Οι εργαζόμενοι της Λυρικής καταγγέλλουν το Δ.Σ και τη Διεύθυνση της Ε.Λ.Σ. για :

1) τη μη καταβολή της εξόφλησης του Οκτωβρίου στην προβλεπόμενη ημερομηνία. Σύμφωνα με επιστολή του αντιπροέδρου του Δ.Σ κ. Αθανάσιου Θεοδωρόπουλου επιβεβαιώθηκε ότι η πληρωμή των εργαζομένων δε θα γίνει σε εύλογο χρονικό διάστημα. Η ανικανότητα του Δ.Σ της Ε.Λ.Σ. να χειριστεί σωστά την κατάσταση πιέζοντας έγκαιρα το ΥΠ.ΠΟ, για να εξασφαλίσει την προβλεπόμενη χρηματοδότηση, οδήγησε στην αδυναμία πληρωμής των εργαζομένων .

2) κακοδιαχείριση που έφτασε την Ε.Λ.Σ. σε οικονομικό αδιέξοδο με κίνδυνο ένας θεσμός δεκαετιών να πάψει να υφίσταται.



Ο μέχρι πρότινος Πρόεδρος του Δ.Σ της Ε.Λ.Σ. κ. Οδυσσέας Κυριακόπουλος παρέλαβε την Ε.Λ.Σ με μηδενικό έλλειμμα και σε διάστημα λιγότερο των τριών χρόνων δημιούργησε χρέος της τάξης των 13.000.000 €. Κατά τη διάρκεια της θητείας τόσο του Δ.Σ. όσο και το καλλιτεχνικού Διευθυντή κ.Giovani Pacor απαξιώθηκε το καλλιτεχνικό δυναμικό της Λυρικής και αγνοήθηκαν οι ικανότητες των τεχνικών και διοικητικών υπαλλήλων της. Στη συνέχεια συνυπόγραψε τη σύμβαση παραχώρησης της Ε.Λ.Σ. στο «Ίδρυμα Στ. Νιάρχος» και ολοκληρώνοντας την «επιτυχημένη του αποστολή» αποχώρησε.

Οι εργαζόμενοι απαιτούν από την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού να δώσει άμεσα λύση στα προβλήματα της Ε.Λ.Σ., για τα οποία δεν φέρουν οι ίδιοι καμία ευθύνη, να εξασφαλίσει την απαραίτητη χρηματοδότηση, να διορίσει νέα Διοίκηση στην Ε.Λ.Σ. και να δεχτεί άμεσα τους εκπροσώπους των εργαζομένων σε κατ’ ιδίαν συνάντηση.





Τα Δ.Σ. των εργαζομένων της Ε.Λ.Σ.



ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΧΟΡΩΔΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΛΥΡ ΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΧΟΡΕΥΤΩΝ ΕΘΝΙΚΗΣ ΛΥΡΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΕΘΝΙΚΗΣ ΛΥΡΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΛΥΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΕΧΝΙΚΟΥ-ΒΟΗΘΗΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ Ε.Λ.Σ.

ΕΝΩΣΗ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΕΘΝΙΚΗΣ ΛΥΡΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ

Ψυχή βαθιά

Αυτές τις μέρες πήγα και είδα την ταινία του Βούλγαρη που έχει θέμα τον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα αμέσως μετά τη λήξη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου.

Δεν προέρχομαι από οικογένεια με αριστερές καταβολές και ούτε υπήρξε κάποιος από την οικογένειά μου που πολέμησε με κάποια από τις δύο πλευρές. Τα περισσότερα πράγματα που ξέρω γι αυτόν τον πόλεμο τα έμαθα από τη σκοπιά της Αριστεράς, από την πρώτη στιγμή της πολιτικής μου ένταξης σε αυτή. Τα ονόματα με τα οποία ήταν γνωστά τα στελέχη του ΚΚΕ, όπως ο καπετάν-Γιώτης (Χαρίλαος Φλωράκης), τα σημάδια που ο πόλεμος αυτός άφησε στις ζωές των ανθρώπων, οι εξόριστοι που έκαναν να δουν τις οικογένειές τους πάνω από μισό αιώνα, πολλοί από αυτούς μάλιστα δεν κατόρθωσαν ποτέ να γυρίσουν στην πατρίδα. Μα πιο πολύ από όλα, τα σημάδια του εμφύλιου έφτασαν σε μένα μέσα από τον τρόπο που η Αριστερά, παρά το γεγονός ότι είχαν περάσει τόσα χρόνια από όλα αυτά, συνέχιζε να οργανώνει τη δουλειά της. Υπήρχε διάχυτη, τουλάχιστον τα χρόνια της δεκαετίας του '80 που εγώ ήμουν μέλος της ΚΝΕ, η άποψη ότι τα στελέχη πρέπει να παραμένουν μυστικά και η δουλειά τους ήταν κάτι που κρατούνταν επτασφράγιστο μυστικό πολλές φορές, για να διαφυλάξουν το κόμμα σε μια περίπτωση που τα πράγματα αλλάξουν και περάσει ξανά στην παρανομία.

Θυμάμαι επίσης μια φορά, πρέπει να ήμουνα 18 ή 19 χρονών, που επισκέφτηκα τη Μακρόνησο σε μια εκδρομή οργανωμένη από το ΚΚΕ και όπου είχα την ευκαιρία να γνωρίσω έναν αυθεντικό Μακρονησιώτη. Η συνάντηση μαζί του ήταν συγκλονιστική, καθώς άκουσα από κοντά αυτά που αυτοί οι άνθρωποι πέρασαν μόνο για να υπερσπιστούν τις ιδέες τους.





Έχουν περάσει πολλά χρόνια που έχω φύγει από το ΚΚΕ και άλλα τόσα που δεν έχω ακούσει τα δύο παραπάνω τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου. Όμως εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να με συγκινούν. Ο εθνικός διχασμός που προκάλεσε ο εμφύλιος πόλεμος είναι ακόμα και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, παρών. Υπάρχει στις μνήμες των ανθρώπων αυτών που τα έζησαν και μέσα από ιστορίες πέρασαν σε μας τους νεώτερους. Αλλά πολύ περισσότερο έχουν περάσει στην ιστορία της χώρας μας, μια και την καθόρισαν.

Η ταινία του Βούλγαρη κρατάει ίσες αποστάσεις από τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Χωρίς να κρύβει ότι η ματιά του είναι από τη μεριά της Αριστεράς, εξάλλου ο τίτλος "Ψυχή βαθιά" είναι από ένα σύνθημα που έλεγαν οι αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού, ενδιαφέρεται περισσότερο από τα πολιτικά γεγονότα για τις ανθρώπινες ιστορίες. Εξάλλου η πολιτική έχει σημασία γιατί καθορίζει τις ζωές των ανθρώπων.

Στον εμφύλιο υπήρξαν νικητές και ητημμένοι. Όμως οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές σε αυτόν τον τόσο σκληρό πόλεμο με κάνουν να ξανασκεφτώ ότι και οι δύο πλευρές ηττήθηκαν. Δε θέλω να πω ότι οι άνθρωποι πολέμησαν για το τίποτα. Ιδωμένος από τη σκοπιά της τότε πολιτικής κατάστασης ήταν μέχρι κάποιο επίπεδο φυσιολογικός αυτός ο πόλεμος. Όμως σήμερα, τόσα χρόνια μετά και με δεδομένη την πορεία της Αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος, είναι καιρός να ξανασκεφτούμε τι κρατάμε από όλο αυτό.

Η αντίδραση της Αριστεράς ήταν αναμενόμενη. Το βασικό επιχείρημα και αυτό αναμενόμενο: "Δε γίνεται να κάνεις ταινία για τον εμφύλιο με την απουσία της πολιτικής". Και είναι επόμενο να διατυπώνεται έτσι: Τα κόμματα της Αριστεράς κάνουν πολιτική και κρίνουν με αυτόν τον τρόπο το αποτέλεσμα. Όμως ο Βούλγαρης παρουσιάζει ένα καλλιτεχνικό έργο ωριμότητας που σκοπό έχει όχι να δώσει απαντήσεις στο πώς και στο γιατί, αλλά να μας βάλει να σκεφτούμε. Και νομίζω ότι η ταινία του έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από το οποιοδήποτε καταγγελτικό δημιούργημα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού.

Ενδοοικογενειακή βία

Από "ΤΑ ΝΕΑ" αλίευσα αυτή την είδηση που είναι η συνέχεια ενός περιστατικού που είχε συμβεί πριν από λίγο καιρό και το οποίο με είχε συγκλονίσει όταν το είχα διαβάσει.

Έχω υποστεί ενδοοικογενειακή βία όταν ήμουν μικρός, συγκεκριμένα μέχρι την ηλικία των 9 ετών που χώρισαν οι δικοί μου, και ένα τέτοιο περιστατικό με ευαισθητοποιεί ιδιαίτερα. Διάβασα στα σχόλια κάτω από την είδηση κάποιους που ζητούσαν θανατική καταδίκη για το δράστη. Εδώ παραθέτω την άποψή μου.


Η θανατική ποινή λόγω του οριστικού και αμετάκλητου αποτελέσματος που αποφέρει δεν είναι σε καμμιά περίπτωση αποδεκτή, ακόμα και σε εγκλήματα τόσο ειδεχθή όσο αυτό εδώ. Η θανατική ποινή από την άλλη δεν θα επέφερε κανένα αποτέλεσμα όσον αφορά την καταστολή τέτοιων περιστατικών, με την έννοια ότι ο δράστης εκείνη τη στιγμή βρίσκεται σε κατάσταση παράνοιας. Κατά συνέπεια η θανατική ποινή θα ωφελούσε και θα αφορούσε μόνο την κοινωνία που βλέπει από την κλειδαρότρυπα και τα ανθρωποφαγικά ένστικτά της και καθόλου δε θα απάλυνε τον πόνο της Βαλμπόνας, ούτε θα γυρνούσε πίσω το χρόνο έτσι ώστε να αλλάξει αυτό που έζησε.

Αυτό που πρέπει να γίνει από το κράτος νομίζω είναι να δημιουργηθεί ένα σώμα στο υπουργείο υγείας που θα αφορά αποκλειστικά την ενδοοικογενειακή βία. Το σώμα αυτό θα πρέπει να αποτελείται από ψυχολόγους, ψυχιάτρους και ανθρώπους που είναι με κάποιο τρόπο εξειδικευμένοι στην αντιμετώπιση τέτοιων περιστατικών. Πρέπει επίσης να δοθεί έμφαση σε καταγγελίες από περιοίκους για περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας και πρέπει να δημιουργηθεί ένα σώμα άμεσης επέμβασης με βάση μια καταγγελία. Έτσι μόνο θα μειωθούν αυτά τα περιστατικά και, πολύ περισσότερο, άνθρωποι που βρίσκονται υπό το φόβο της βίας μέσα στην οικογένεια θα ενθαρρυνθούν να μιλήσουν γι αυτά, χωρίς το φόβο που τους δημιουργεί η βία, καθώς θα υπάρχει κάποιος να τους προστατέψει. Επιτέλους πρέπει να υπάρξει και στην Ελλάδα ένας σοβαρός νόμος για την ενδοοοικογενειακή βία και άμεση παρέμβαση χωρίς αναστολές. Τότε μόνο θα μειωθούν αυτά τα περιστατικά και η κοινωνία μας θα γίνει πιο ανθρώπινη."

Πολιτισμός 2

Η αρχική ιδέα για τη δημιουργία αυτής της ανάρτησης ήταν να παρουσιάσω μια αποτίμηση του τι έγινε στον Πολιτισμό τα χρόνια που η Νέα Δημοκρατία ήταν στην κυβέρνηση. Και όπως ανέφερα τα πράγματα που έγιναν ήταν λιγοστά.

Ο απολογισμός μου σταμάτησε στην εποχή Καραμανλή. Και ίσως εκεί να σταμάτησε και η πραγματική προσοχή και σημασία που έδινε το κυβερνών κόμμα στον πολιτισμό. Οι επόμενοι υπουργοί Γιώργος Βουλγαράκης και Μιχάλης Λιάπης δεν τοποθετήθηκαν εκεί με κριτήριο την αγάπη τους και τη γνώση τους για τον πολιτισμό στη χώρα μας. Ο διορισμός τους υπήρξε αποτέλεσμα τήρησης πολιτικών ισορροπιών και η ατζέντα τους υπήρξε σχεδόν κενή. Οι οραματικές εξαγγελίες του προηγούμενου διαστήματος δεν υλοποιήθηκαν. Η Ακαδημία Τεχνών δεν δημιουργήθηκε ποτέ, παρά το γεγονός ότι διορίστηκαν ξεχωριστές επιτροπές για κάθε ένα τομέα. Αυτές συνεδρίασαν κάποιες φορές και έκαναν σοβαρές προτάσεις οι οποίες όμως δεν πραγματοποιήθηκαν. Οι επιχορηγήσεις μειώθηκαν, ήδη από την έλευση στο υπουργείο του Γιώργου Βουλγαράκη, ο οποίος βεβαίως καμμία σχέση δεν είχε με τα πολιτιστικά. Προσπάθησε να συμπεριφερθεί ως καλός μάνατζερ, αλλά από την πρώτη στιγμή φάνηκε προς τα πού πήγαιναν τα πράγματα. Ο Γιώργος Βουλγαράκης μιλούσε πολύ, για να κρύψει μάλλον την ουσία αυτού που είχε να πει: τίποτα...

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με το Μιχάλη Λιάπη. Ένας υπουργός που σε όλα τα υπουργικά πόστα που του ανατέθηκαν αποδείχτηκε μια μετριότητα, ξαφνικά βρέθηκε σε ένα υπουργείο στο οποίο δεν ήξερε τι να κάνει. Η πρώτη του διαπίστωση ήταν ότι "χωρίς λεφτά δεν μπορούμε να κάνουμε πολιτιστική πολιτική". Παρόλα αυτά, δεν δίστασε να καταρτήσει έναν τεράστιο προϋπολογισμό για τα εγκαίνια του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης τα οποία κυοφορούνταν για περίπου ένα χρόνο και έγιναν σε χρόνο κοντά στις εκλογές για ευνόητους λόγους. Τον προϋπολογισμό αυτόν αναίρεσε ο επόμενος υπουργός Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος υπήρξε και αυτός που τελικά εγκαινίασε το καινούργιο μουσείο.

Επί της ουσίας λοιπόν ουδέν νεώτερον στον πολιτισμό τα χρόνια της Νέας Δημοκρατίας. Οι θεσμικές αλλαγές που εξαγγέλθηκαν δεν έγιναν και η πολιτιστική πολιτική αναλώθηκε σε κινήσεις εντυπωσιασμού όπως ο επαναπατρισμός αρχαίων, ή οι εξαγγελίες δημιουργίας καινούργιων κτηριακών μονάδων, όπως το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο Φιξ το οποίο βέβαια κατέληξε σε φιάσκο. Ανίθετα οι άνθρωποι που συνδέθηκαν με τον πολιτισμό ως αξιωματούχοι όπως ο Χρήστος Ζαχόπουλος ή ο Γιώργος Βουλγαράκης ενεπλάκησαν σε σκάνδαλα που συγκλόνισαν τη χώρα. Το επώνυμο σκάνδαλο ο πρώτος, την υπόθεση των Πακιστανών ο δεύτερος, καθώς και την υπόθεση του Βατοπεδίου. Μάλιστα με αφορμή αυτό σε μια συνέντευξή του είχε πει τη ρήση η οποία παραμένει σαν μνημείο αλλαζονίας: "Ότι είναι νόμιμον είναι και ηθικόν".

Η καινούργια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ μάλλον θα φέρει στο υπουργείο Πολιτισμού τη Μαρία Δαμανάκη, τομεάρχη πολιτισμού μέχρι τώρα. Υποδέχομαι τον ή την καινούργια υπουργό με πολύ μεγάλο σκεπτικισμό γιατί τα πράγμα δεν είναι εύκολα και, κυρίως, για να γίνει έργο στον πολιτισμό πρέπει να αλλάξουν πολλά και κυρίως νοοτροπίες, πράγμα όχι εύκολο μια και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι βολεμένοι στη λιμνάζουσα κατάσταση για χρόνια.

Αλλά κυρίως αυτό που χρειάζεται είναι ένα: Να υπάρξει επιτέλους ένα όραμα για τα πολιτιστικά πράγματα που θα υλοποιηθεί απαρέγκλιτα, από το οποιοδήποτε πρόσωπο. Τέτοιο όραμα είχε μόνο η Μελίνα Μερκούρη από τα χρόνια της ίδρυσης του υπουργείου το 1977.

Update: Και το όνομα αυτού Παύλος Γερουλάνος! Ο καινούργιος υπουργός πολιτισμού, που ανακοινώθηκε το απόγευμα είναι κόντρα στις προβλέψεις ένας άνθρωπος που δεν έχει κάποια προηγούμενη επαγγελματική ενασχόληση με τον πολιτισμό, ούτε κάποια προηγούμενη κυβερνητική εμπειρία. Το βιογραφικό του είναι εδώ. Οι απαιτήσεις μας εξακολουθούν να είναι μεγάλες, το ίδιο και τα προβλήματα. Του εύχομαι κάθε επιτυχία όπως και στην υφυπουργό Άντζελα Γκερέκου

Πολιτισμός 1

Μια που έρχονται λοιπόν και οι εκλογές είναι νομίζω καιρός να ασχοληθούμε με το φτωχό συγγενή της Ελληνικής πολιτικής σκηνής, τον πολιτισμό.

Η ΝΔ ήρθε στην εξουσία το 2004 με πολύ μεγάλες εξαγγελίες για τον πολιτισμό. Για πρώτη φορά από τη σύστασή του, το 1977, το υπουργείο πολιτισμού αναλήφθηκε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Και αυτό, με βάση τις εξαγγελίες του, έγινε για να καταδειχτεί η σημασία που έδινε η νέα κυβέρνηση στον τομέα αυτόν. Αρωγούς του στο πολιτιστικό έργο είχε τότε τους Φάνη Πάλλη-Πετραλιά ως αναπληρώτρια υπουργό και τους Πέτρο Τατούλη, Γιώργο Ορφανό ως υφυπουργούς, με αρμοδιότητες τον καλλιτεχνικό τομέα ο πρώτος και τον αθλητισμό ο δεύτερος. Γενικός γραμματέας του υπουργείου τοποθετήθηκε ο Χρήστος Ζαχόπουλος, ο οποίος και τελικά από ό,τι φάνηκε είχε και τον ρόλο του γενικού δερβέναγα μια και ήταν αυτός που ήλεγχε τον ειδικό λογαριασμό από τον οποίο χρηματοδοτούνταν σχεδόν τα πάντα στο υπουργείο και ο οποίος τώρα που έχει καταργηθεί (από τη ΝΔ, να μην ξεχνιόμαστε μετά από τα πράματα και θάματα που βγήκαν στη φόρα με το σκάνδαλο Ζαχόπουλου) έχουν κλάψει μανούλες μια και ούτε λεφτά για χαρτί για τον εκτυπωτή δεν έχουν.

Το πρώτο διάστημα υπήρχε ένας ενθουσιασμός, μέχρι τα πράγματα να δείξουν προς τα πού κατευθύνονταν. Η πραγματικότητα φάνηκε περίπου ενάμισι χρόνο αργότερα όταν έγινε ο πρώτος ανασχηματισμός και ανέλαβε ο επόμενος υπουργός Γιώργος Βουλγαράκης. Το έργο που παρουσιάστηκε ήταν πολύ μικρό και περισσότερο για το θεαθήναι. Έγιναν πολύ μεγάλες εξαγγελίες οι οποίες έμειναν μετέωρες με πρώτη και κύρια την θεσμοθέτηση της Ακαδημίας Τεχνών, που ήταν ένα πάγιο αίτημα των ανθρώπων της τέχνης εδώ και δεκαετίες. Δημιουργήθηκαν κάποιες επιτροπές εργασίας που στελεχώθηκαν με ανθρώπους αναγνωρισμένης καλλιτεχνικής αξίας οι οποίες συνεδρίασαν πολλές φορές μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια της ΝΔ αλλά το έργο που παρήγαγαν δεν αξιοποιήθηκε. Έτσι οι βαρύγδουπες εξαγγελίες παρέμειναν απλά εξαγγελίες και η Ελλάδα έμεινε να είναι μια από τις λίγες χώρες στην Ευρώπη που οι καλλιτεχνικές σπουδές, με εξαίρεση τα εικαστικά, δεν έχουν πανεπιστημιακή διαπίστευση.

Στον πρώτο αυτό ενάμιση χρόνο της διακυβέρνησης της ΝΔ στο υπουργείο πολιτισμού επικράτησαν έριδες, λόγω και του γεγονότος ότι υπήρχαν πολλοί πολιτικοί προϊστάμενοι οι οποίοι διαγκωνίζονταν πώς θα επικρατήσει ο ένας του άλλου και θα προβληθεί περισσότερο. Αυτός που επικράτησε τελικά και παρέμεινε κιόλας στο πόστο παρά τις αλλαγές πολιτκών προϊσταμένων, ήταν ο Χρήστος Ζαχόπουλος, μέχρι την απόπειρα αυτοκτονίας του. Φάνηκε από τους πρώτους μήνες ότι η ανάληψη του υπουργείου από τον πρωθυπουργό ήταν απλά ένα επικοινωνιακό τρικ που καμμία ουσία δεν είχε και γι αυτό το λόγο δεν παρήγαγε και έργο. Ο πρωθυπουργός βρέθηκε στο υπουργείο μόνο δύο φορές (!) κατά τη διάρκεια της θητείας του σε αυτό.

Από τις αλλαγές που έγιναν στο πρώτο αυτό διάστημα σε επίπεδο προσώπων να σημειώσουμε την τοποθέτηση του Γιώργου Λούκου στο πόστο του επικεφαλής του Φεστιβάλ Αθηνών και του Στέφανου Λαζαρίδη στο πόστο του καλλιτεχνικού διευθυντή της Λυρικής Σκηνής. Ο πρώτος, ο οποίος και σήμερα παραμένει στο πόστο του κατόρθωσε να αλλάξει το φεστιβάλ και να το μετατρέψει σε έναν καλλιτεχνικό θεσμό με κύρος, σημαντικό στη ζωή της πόλης κάθε καλοκαίρι. Δεν ήταν εύκολο, ο κύριος Λούκος χρειάστηκε να συγκρουστεί πολλές φορές με λογικές που επικρατούσαν καθώς και με πολιτικούς ακόμα και μέσα από τη ΝΔ, όπως ο δήμαρχος Αθηναίων, ο οποίος γελοιοποιήθηκε. Αποτέλεσμα πάντως του έργου του κυρίου Λούκου είναι το γεγονός ότι ολόκληρη η πόλη έχει αγκαλιάσει αυτό το άνοιγμα του φεστιβάλ, το οποίο είναι από τα πλέον επιτυχημένα πράγματα που έχουν συμβεί.

Όσον αφορά το Στέφανο Λαζαρίδη και τη θητεία του στο τιμόνι της ΕΛΣ, αυτή δε στέφθηκε με επιτυχία. Ο κύριος Λαζαρίδης ήρθε με περισσή αλλαζονεία και σνομπισμό να επιβάλλει μια καινούργια τάξη πραγμάτων, μη λαμβάνοντας υπόψη του την πρότερη κατάσταση. Και τα όποια πολιτικά ερείσματα είχε εξανεμίστηκαν μέσα σε πολύ λίγο διάστημα, μια και το πάνω χέρι έλαβε ένα καινούργιο ισχυρό πρόσωπο στο ΔΣ της ΕΛΣ, ο κύριος Οδυσσέας Κυριακόπουλος. Η αναμόρφωση της ΕΛΣ που επιχειρήθηκε δεν απέδωσε καρπούς, μια και το διάστημα παραμονής του Λαζαρίδη ήταν μικρό, αλλά και γιατί επί της ουσίας η νοοτροπία δεν άλλαξε καθόλου. Η έλευση αμφιβόλου ποιότητας τραγουδιστών και συγκροτημάτων τα οποία χρυσοπληρώνονταν, αλλά και η αδιαφορία για το εγχώριο οπερατικό δυναμικό δημιούργησαν μια πολεμική η οποία στοίχισε τα μέγιστα.

Στα θετικά αυτής της περιόδου η υπογραφή της σύμβασης με το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος για την κατασκευή του καινούργιου κτηρίου της ΕΛΣ αλλά και της Εθνικής Βιβλιοθήκης στο Δέλτα του Φαλήρου. Επιτέλους, ένα όνειρο δεκαετιών γίνεται πραγματικότητα. Ο χώρος του Ιπποδρόμου στο Φάληρο, παρά το αρνητικό γεγονός της μεγάλης του απόστασης από το κέντρο θα μετατραπεί σε ένα πολύ μεγάλο πολιτιστικό πάρκο και η γύρω περιοχή θα αναβαθμιστεί. Αρκεί βέβαια στην καινούργια Λυρική να μην επικρατήσουν τάσεις εξυπηρέτησης μιας οικονομικής ελίτ και μόνον και παραγωγής παραστάσεων προσβάσιμων μόνο σε αυτήν λόγω κόστους. Αυτό μένει να το δούμε.

Τι πραγματικά έγινε το βράδυ της 4ης Σεπτεμβρίου στα Εξάρχεια

Μετά από την απίστευτη και απαράδεκτη υπόθεση της τρομοκράτησης των πολιτών στα Εξάρχεια την 4η Σεπτεμβρίου 2009 με την αναίτια εισβολή των ΜΑΤ και τον ξυλοδαρμό πολιτών με μόνο λόγο ότι βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στο συγκεκριμένο μέρος, αναδημοσιεύω από το tvxs τη συνέντευξη του πολίτη ο οποίος ξυλοκοπήθηκε από τους αστυνομικούς επί της οδού Μπενάκη αρχικά, έπειτα αφού του φόρεσαν χειροπέδες τον έδεσαν σε ένα δέντρο (!), όπου συνέχισαν να τον ξυλοκοπούν, στη συνέχεια τον μετέφεραν στη ΓΑΔΑ και μετά από δικό του αίτημα στο νοσοκομείο "Γ. Γεννηματάς", όπου διαγνώστηκε ότι έχει σπάσει ένα πλευρό του το οποίο του έχει τρυπήσει τον πνεύμονα!

ΕΛ.ΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ!

4 Σεπτέμβρη 2009

Την Παρασκευή 4 Σεπτέμβρη 2009 η ΕΛΑΣ επιδόθηκε σε ένα όργιο αυθαιρεσίας όπως αυτά που συνέβαιναν τον περασμένο Δεκέμβριο. Με αφορμή την σύλληψη δύο πιτσιρίκων που έκαναν γκράφιτι στην οδό Σόλωνος η αστυνομία επενέβη στα Εξάρχεια με τρόπο αναίτιο και βάναυσο, χρησιμοποιώντας χειροβομβίδες κρότου λάμψης και χημικά. Η επίθεση έγινε σε μια στιγμή που τα Εξάρχεια ήταν γεμάτα από κόσμο που Παρασκευή βράδυ διασκέδαζε. Οι αστυνομικοί έφτασαν στο σημείο, αφού μπήκαν ανάποδα με τα περιπολικά σε κεντρικούς δρόμους των Εξαρχείων τρομοκρατώντας τον κόσμο, να ξυλοκοπήσουν άγρια τέσσερις νεαρούς που συνέλλαβαν δένοντάς τους σε ένα δέντρο! Μάλιστα ο ένας από αυτούς από το πολύ ξύλο υπέστη κάταγμα σε ένα πλευρό το οποίο του τρύπησε τον πνεύμονα!

Στο βίντεο που δημοσιεύτηκε στο μπλογκ του Γιαντάκου, φαίνονται αστυνομικοί στον πεζόδρομο της οδού Μεσολογγίου να έχουν ρίξει κάτω έναν νεαρό, οποίος μάλιστα αργότερα συνελήφθη και είναι από αυτούς που ξυλοκοπήθηκαν δεμένοι στο δέντρο.

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την καταστροφική φωτιά την Παρασκευή στο Σύνταγμα

Όλοι εκεί με μαύρα ρούχα


«Φτάνει πια!», το σύνθημα που κάνει τον γύρω του Διαδικτύου
Αθήνα

Σε κοινή δράση με αφορμή την τελευταία καταστροφική πυρκαγιά στη βορειοανατολική Αττική καλούνται οι bloggers και όλοι οι ενεργοί πολίτες την Παρασκευή 28 Αυγούστου στις 7 το απόγευμα στην πλατεία Συντάγματος. Απαραίτητη ενδυμασία για τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας τα μαύρα ρούχα.
Όπως αναφέρουν Τα Νέα, η πρόσκληση κάνει το γύρω του Διαδικτύου μέσω blogs και e-mails, αλλά η κινητοποίηση διευρύνεται και με sms.

Όπως συνέβη και στις καταστροφικές πυρκαγιές του Αυγούστου του 2007, όταν εκατοντάδες σιωπηλοί διαδηλωτές με μαύρα ρούχα είχαν κατακλύσει την πλατεία Συντάγματος, έτσι και φέτος προγραμματίζεται μια αντίστοιχη διαμαρτυρία, αποδεικνύοντας το Διαδίκτυο, εκτός των άλλων, είναι και μέσο συντονισμού και διαμαρτυρίας.

Σύμφωνα με τους ανώνυμους συντάκτες της πρόσκλησης, την Παρασκευή «θα κατατεθούν στο προεδρείο της Βουλής καμένα δέντρα σαν απάντηση της φύσης και των ενεργών πολιτών στις πολιτικές που τα έκαψαν» και θα απαιτηθεί να κηρύσσονται αυτόματα αναδασωτέα όλα τα καμένα των τελευταίων δέκα ετών.

Παράλληλα, οι χρήστες του Διαδικτύου απαιτούν να καταδικάζονται για κακουργήματα οι ιδιοκτήτες, οι εργολάβοι και οι υπεύθυνοι που έδωσαν άδεια σε οποιοδήποτε κτίσμα ανεγέρθηκε σε δασικές ή αναδασωτέες εκτάσεις.

Έκκληση για κοινή δράση bloggers και ενεργών πολιτών για τις πυρκαγιές της Αττικής

Η Πρωτοβουλία για την Αντι-συστημική Αριστερά κάνει δημόσια έκκληση για κοινή δράση και συντονισμό των bloggers και των ενεργών πολιτών όπου με κάθε τρόπο (SMS, τηλέφωνα κλπ) να μεταδώσουν το ακόλουθο μήνυμα: “Καλούμε όλους τους ενεργούς πολίτες και κάθε συλλογικότητα σε ανοιχτή δημόσια διαμαρτυρία την Παρασκευή 28 Αυγούστου 2009, στις 7.00μμ στην Πλατεία Συντάγματος όπου:
1. Θα κατατεθούν στο προεδρείο της καμένα δέντρα στην Βουλή σαν απάντηση της φύσης και των ενεργών πολιτών στις πολιτικές που τα έκαψαν
2. Όλα τα καμμένα τουλάχιστον των τελευταίων 10 ετών θα απαιτηθεί να κυρήσσονται αυτόματα αναδασωτέα στην πράξη και
3. Αν βρεθούν κτίσματα σε δασικές ή αναδασωτέες εκτάσεις να καταδικάζονται για κακουργήματα οι ιδιοκτήτες του κτίσματος, ο εργολάβος και οι υπεύθυνοι που έδωσαν άδειες ( Πολεοδομία, ΔΕΗ ) και να τους επιδικάζονται και τα έξοδα κατεδάφισης του.”

Διαδώστε το

http://dosepasa.wordpress.com/

Πένθος

Καλό μήνα χωρίς κάπνισμα σε κλειστούς χώρους

Μουσείο Ακρόπολης

Πήγα πριν από μερικές μέρες να δω το καινούργιο μουσείο της Ακρόπολης. Ένα μουσείο που πέρασε κυριολεκτικά από σαράντα κύματα μέχρι να αποφασιστεί τελεσίδικα η κατασκευή του στο οικόπεδο Μακρυγιάννη.

Θυμάμαι την περιοχή από την εποχή της δεκαετίας του '80. Μια περιοχή σαν όλες τις άλλες στην Αθήνα, μικροαστική, γεμάτη πολυκατοικίες, χαρακτηριστικό παράδειγμα της ανάπτυξης που συντελέστηκε στην Αθήνα τις δεκαετίες '60 και '70 του περασμένου αιώνα. Μικρά και μεγάλα διαμερίσματα σε πολυκατοικίες χωρίς καμμία αρχιτεκτονική έμπνευση, ειδικά όσο απομακρυνόταν κανείς από τον Παρθενώνα και κυρίως από την οδό Αποστόλου Παύλου, που τότε ακόμα δεν είχε πεζοδρομηθεί, όπως σήμερα. Ήταν ένας μικρόκοσμος χαρακτηριστικός της εποχής του, όχι τόσο μακρινής είναι αλήθεια από τη σημερινή.

Σήμερα ή περιοχή έχει αποκτήσει μια ατμόσφαιρα ολότελα διαφορετική από παλιά. Η πεζοδρόμηση της Αποστόλιυ Παύλου στα τέλη του '90, με την αρχή της ενοποίησης αρχαιολογικών χώρων, ενός φιλόδοξου σχεδίου που δεν ολοκληρώθηκε καθότι απομένουν ακόμα πολλά να γίνουν έτσι ώστε η Αθήνα να αναδείξει τα μνημεία της και να γίνει μια πιο όμορφη πόλη, άλλαξε τα δεδομένα. Το Μουσείο της Ακρόπολης έρχεται να συμβάλλει σε αυτή την παράξενη γκλαμουριά που ξαφνικά έχει κατακλύσει τα πάντα. Είναι ίσως το κερασάκι στην τούρτα, μια επένδυση τόσο οικονομική, όσο συναισθηματική, ένα χρέος που η Αθήνα όφειλε στους κατοίκους και την ιστορία της.

Είμαι χαρούμενος που το μουσείο επιτέλους άνοιξε τις πύλες του και μπορούμε να το χαρούμε όλοι. Πέρασε πραγματικά από σαράντα κύματα μέχρι να γίνει. Τα δύο μεγάλα κόμματα μπλέχτηκαν σε ατέρμονους αγώνες και συγκρούσεις για να πείσει το καθένα από τη μεριά του για την αλήθεια της υποτιθέμενης θέσης του. Χρησιμοποίησαν και τα δύο την κατασκευή του μουσείου για να κερδίσουν εκλογική πελατεία και τελικά να πείσουν ότι οι άλλοι είχαν άδικο.

Η Μελίνα Μερκούρη ήταν αυτή που πίστεψε στην κατασκευή του μουσείου και το πάλεψε όσο κανείς άλλος για να γίνει πραγματικότητα. Αντίθετα, στελέχη της ΝΔ και κυρίως ο Πέτρος Τατούλης, για ψηφοθηρικούς λόγους βεβαίως, ήταν αυτοί που αντιστάθηκαν σθεναρά. Σήμερα βέβαια προσπαθούν να το αποσιωπήσουν και να σπεύσουν να δηλώσουν λάτρεις του κτηρίου και του εθνικού ρόλου που υπηρετεί.

Το κτήριο αυτό καθαυτό δεν είναι ένα πολύ σπουδαίο αρχιτεκτόνημα. Ή τουλάχιστον δεν είναι ένα εντυπωσιακό κτήριο στα δικά μου μάτια. Όμως αυτό δεν με πειράζει καθόλου, μια και δεν ανταγωνίζεται το μεγαλείο που έχει κληθεί να υπηρετήσει, δηλαδή την Ακρόπολη. Ωστόσο τα εκθέματα είναι πάρα πολύ ωραία τοποθετημένα και τα κείμενα που τα συνοδεύουν δίνουν με λίγα λόγια την ουσία. Ο τελευταίος όροφος περιέχει τα γλυπτά της ζωφόρου τοποθετημένα περιμετρικά, όπως ακριβώς ήταν τοποθετημένα στον Παρθενώνα, πριν ο Έλγιν, αμόρφωτος και ανάλγητος υπερόπτης Δυτικός, τα αφαιρέσει για να τα μεταφέρει στην Αγγλία. Τα κομμάτια που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο έχουν αντικατασταθεί με αντίγραφα και έχουν τοποθετηθεί στη θέση που ήταν πριν αφαιρεθούν. Έτσι παίρνει κανείς μια γενική και ολοκληρωμένη εικόνα της ζωφόρου.

Αυτό που σοκάρει είναι ο αριθμός των γλυπτών που ο Έλγιν αφαίρεσε. Στην πραγματικότητα αυτά είναι η συντριπτική πλειοψηφία. Και οι Άγγλοι συνεχίζοντας να είναι υπερόπτες και αλαζόνες, αρνούνται ακόμα και σήμερα να τα επιστρέψουν.

Η κλασσική ομορφιά της Ακρόπολης και η θέα του ιερού βράχου κόβουν πραγματικά την ανάσα. Το μουσείο αυτό ξεπληρώνει ένα χρέος. Το χρέος που έχουμε απέναντι στην ιστορία αυτού του τόπου στον οποίο έτυχε να γεννηθούμε. Δεν ξέρω αν αισθάνομαι περήφανος βλέποντας όλα αυτά, σίγουρα όμως αισθάνομαι συγκίνηση, γαλήνη και ανακούφιση.

Neda

Στις 19:05 τοπική ώρα Τεχεράνης, ένα νεαρό κορίτσι, 16 χρονών που παρακολουθούσε με τον πατέρα της τα τεκταινόμενα στους δρόμους της Τεχεράνης, όπου βρισκόταν σε εξέλιξη μια μεγάλη διαδήλωση ενάντια στο καθεστώς πυροβολήθηκε αναίτια, όπως δείχνει το παρακάτω βίντεο από έναν αστυνομικό, από αυτούς που ονομάζονται basij. Το παρακάτω βίντεο είναι συγκλονιστικό



Το όνομά της ήταν Neda

Μάνος

Ο θάνατος του Μάνου το 1994 με βρήκε στο δρόμο. Πήγαινα να δώσω κάποιες εξετάσεις Αγγλικών και μέσα στο ταξί άκουσα τα θλιβερά νέα. Τότε δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της απώλειας και τι σήμαινε αυτό για μένα. Όμως σήμερα 15 χρόνια μετά θυμάμαι εκείνη την ημέρα με κάθε λεπτομέρεια. Όπως επίσης θυμάμαι το βράδυ εκείνο που μαζί με τους φίλους μου από το σχολείο είχαμε βγει βόλτα στο Κολωνάκι. Ήμαστε δεκαεφτά χρονών και ο Χατζιδάκις είχε ήδη σημαδέψει τα πρώτα μας ερωτικά σκιρτήματα με τη μουσική του, τα τραγούδια του, αλλά και με τα γραπτά του. Εκεί λοιπόν καθώς ανεβαίναμε προς το Λυκαβηττό, τον είδα. Ήταν στο St. George Lycabettus, καθόταν σε μια καρέκλα, είχε γύρει προς τα μπροστά και ακουμπούσε σε ένα τραπεζάκι και συνομιλούσε με κάποιον που δε θυμάμαι καθόλου το πρόσωπό του. Ή ίσως και να μην το είδα: είχα τόσο πολύ θαμπωθεί που έβλεπα ένα από τα είδωλά μου ολοζώντανο μπροστά μου που δεν υπήρχε χώρος να χωρέσει στην εικόνα κάποιος άλλος.

Το Χατζιδάκι δυστυχώς δεν τον γνώρισα. Υπήρξε όμως ένας από τους ανθρώπους που με επηρρέασαν βαθύτατα στα πρώτα μου ενήλικα χρόνια και έφτασα μέχρι και σήμερα ακόμα να ανακαλύπτω κομμάτια της ψυχής του που μου είναι άγνωστα. Στη σημερινή απαξίωση των πάντων, το έργο του είναι ένας φωτεινός φάρος. Όχι τόσο η μουσική του, όσο η όλη του προσωπικότητα και κυρίως τα κείμενά του.

Έχοντας χιλιακούσει όλα του τραγούδια, ακόμα και τα ανέκδοτα, δεν εντυπωσιάζομαι πια από το είδος μουσικής που εκείνος έγραφε. Το μουσικό του έργο, με επιρροές από τον Σατί, τον Ντεμπυσύ, αλλά και τον Μάλερ (ήταν γνωστή η αδυναμία του για αυτόν το συνθέτη, έγραψε και το τραγούδι που αναφέρεται στην Άλμα Μάλερ και περιλαμβάνεται στους "Μύθους μιας γυναίκας") δεν υπήρξε μια μεγάλη καινοτομία.

Αυτό όμως που ήταν πολύ σημαντικό ήταν η προσωπικότητά του και οι αξίες του, από τις οποίες δεν παρεξέκλινε καθόλου σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Ίσως γι αυτό ακόμα και σήμερα, 15 χρόνια μετά το θάνατό του, προκαλεί όλη αυτή τη συγκίνηση.





Θα κλείσω με τη φωτογρφία του Μάνου σε ηλικία 5 χρονών, γιατί είναι ο άνθρωπος που με την ενήλικη ευαισθησία του με δίδαξε πως μπορεί κανείς μεγαλώνοντας να κρατήσει ζωντανό το παιδί που κάποτε υπήρξε.

ATYS 2

Η παράσταση πήγε καλά κατά γενική ομολογία και ήταν ένα πολύ τολμηρό εγχείρημα. Ήταν η πρώτη φορά που ένα έργο του Lully ανέβηκε στην Ελλάδα. Παραθέτω εδώ δύο βίντεο από την παράσταση.






Atys: Sebastian Monti
Sangaride: Sterren Boulbin
Caelenus: Antoine Chauveau

Μουσική διεύθυνση: Ιάκωβος Παππάς

ATYS

Θα αναρωτιέστε πού χάθηκα ε; Λοιπόν τον τελευταίο καιρό δεν είχα και πολύ όρεξη να ασχοληθώ με το μπλογκ γιατί άλλα καλλιτεχνικής φύσεως γεγονότα με απασχολούσαν. Και αυτά είχαν να κάνουν με την συμμετοχή μου σε μια παράσταση όπερας. Πιο συγκεκριμένα η όπερα λέγεται ATYS και είναι του Γάλλου συνθέτη του 17ου αιώνα Jean-Baptiste Lully. Για τους σινεφίλ να αναφέρω ότι ο Lully αναφέρεται σε μια πολύ σημαντική και πολύ αγαπητή στην Ελλάδα Γαλλική ταινία, που έχει τίτλο "Όλα τα πρωινά του κόσμου" και την έχει σκηνοθετήσει ο Αλέν Κορνό. Το Lully στην ταινία παίζει ο Gerard Depardieu.

Ο συνθέτης αυτός είναι από τους μεγαλύτερους της εποχής του και από τους σημαντικότερους στη θεμελίωση της όπερας ως θεατρικού είδους. Είναι πραγματικά ένα πολύ ιδιαίτερο είδος μουσικής καθότι το κείμενο παίζει πολύ σημαντικό ρόλο και πρέπει ως εκ τούτου για να ανέβει να υπάρχει κάποιος ο οποίος να γνωρίζει το ρεπερτόριο και το συγκεκριμένο έργο και να μπορεί να το διδάξει σε αμύητους εκτελεστές, όπως για παράδειγμα είναι η αφεντιά μου. Μη γνωρίζοντας αυτό το μουσικό ιδίωμα του 17ου αιώνα, οφείλω να πω ότι αντιμετώπισα μεγάλες δυσκολίες στην εκμάθηση του ρόλου μου και χρειάστηκε να δουλέψω πάρα πολύ για να τα καταφέρω.

Στην προσπάθειά μου αυτή βρήκα αρωγό, όχι μόνο εγώ βέβαια αλλά και όλο το ensemble, έναν Έλληνα μουσικό, τσεμπαλίστα και μαέστρο, με πολύ μεγάλη πείρα αλλά και πολύ μεγάλη αγάπη και ταλέντο για αυτή τη μουσική. Το όνομά του είναι Ιάκωβος Παππάς και όλους αυτούς τους μήνες που διήρκεσε το ταξίδι μας στα βαθιά νερά της θάλασσας της Γαλλικής προκλασσικής μουσικής, στάθηκε δίπλα μας άτεγκτος κριτής και πολύτιμος δάσκαλος. Και να 'μαστε σήμερα εδώ, έτοιμοι να παρουσιάσουμε αυτό για το οποίο εργαστήκαμε όλο το χειμώνα. Θα γίνουν τρεις παραστάσεις 22, 23 και 24 Μαϊου. Εγώ θα τραγουδήσω στην τελευταία.

Ελπίζω να σας δω εκεί και να μιλήσουμε, μη φύγετε χωρίς να χαιρετηθούμε.

Για το τέλος μερικά αποσπάσματα από μερικά έργα του Lully.
Πρώτα ο πρόλογος από την όπερα "Cadmus Et Hermione"


Cadmus Et Hermione, Opéra De Jean-Baptiste Lully (prologue) - For more amazing video clips, click here

Έπειτα η σκηνή του ύπνου από την όπερα που ανεβάζουμε τον "Αττι"

Νέοι πυροβολισμοί κατά αστυνομικών

Δύο αστυνομικοί της ομάδας «Δ» σταμάτησαν μία μοτοσυκλέτα με δύο επιβάτες για έλεγχο στην οδό Σκιάθου στην Κυψέλη. Οι δύο άγνωστοι τράβηξαν όπλα και πυροβόλησαν τους δύο αστυνομικούς.

Ο ένας αστυνομικός χτυπήθηκε από τη σφαίρα στο κεφάλι και ο δεύτερος στο λαιμό. Μετά τους πυροβολισμούς οι άγνωστοι απέσπασαν το πιστόλι του ενός, τύπου CZ και εξαφανίστηκαν αναπτύσσοντας ταχύτητα.

Οι δύο αστυνομικοί διακομίστηκαν στον Ερυθρό Σταυρό, ο ένας σε κρίσιμη κατάσταση και ο άλλος σε σοβαρή. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες η Αστυνομία έχει στη διάθεσή της τον αριθμό κυκλοφορίας της μοτοσυκλέτας.

Και οι δύο αστυνομικοί ανήκουν στο σώμα των ειδικών φρουρών.

Ο σοβαρά τραυματισμένος αστυνομικός ονομάζεται Σ.Θ. και έχει γεννηθεί το 1979 και ο δεύτερος Γ. Α. ίδιας περίπου ηλικίας.

Η περιοχή έχει αποκλειστεί από αστυνομικές δυνάμεις ενώ στις έρευνες συμμετέχει η Αντιτρομοκρατική υπηρεσία.

Στην περιοχή του συμβάντος επικρατεί τρομερή αναστάτωση με δεκάδες περιπολικά να ψάχνουν τους γύρω δρόμους και περιοχές να έχουν αποκλειστεί από την Αστυνομία. Στο νοσοκομείο έχει σπεύσει η ηγεσία της ΕΛΑΣ και ο αρχηγός της Βασίλης Τσιατούρας, ενώ στις 02:30 έφτασε και ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών αρμόδιος για θέματα Δημόσιας Τάξης Χρ. Μαρκογιαννάκης.

Εν τω μεταξύ γενική κινητοποίηση διέταξε το αρχηγείο της ΕΛΑΣ. Όλοι οι αστυνομικοί του Λεκανοπεδίου σπεύδουν στις υπηρεσίες τους και οι άδειες ανακαλούνται. Στις έρευνες συμμετέχει η Αντιτρομοκρατική. Οι αστυνομικοί κάνουν λόγο για «εκτέλεση» και είναι σοκαρισμένοι από την πρόθεση των δραστών να σκοτώσουν. Ωστόσο αποφεύγουν ακόμη να κάνουν λόγο για τρομοκρατική ή μη επίθεση.

Πως βρέθηκαν στην οδό Σκιάθου

Οι αστυνομικοί έσπευσαν στην οδό Σκιάθου μετά από τηλεφώνημα που κατήγγειλε κλοπή αυτοκινήτου εν εξελίξει. Επί τόπου έσπευσε ομάδα 11 αστυνομικών με περιπολικά και μοτοσυκλέτες.

Οι δύο ειδικοί φρουροί που είχαν φθάσει πρώτοι απομακρύνθηκαν λίγο από την υπόλοιπη ομάδα για να ελέγξουν ένα σημείο στην συμβολή των οδών Σκιάθου και Σκόπα, δίπλα στο σχολικό συγκρότημα της Γράβας. Πρόκειται για ένα κακοφωτισμένο σημείο. Εκεί σταμάτησαν έναν ύποπτο μοτοσικλετιστή για έλεγχο.

Τότε, συνεργός του μοτοσικλετιστή που ήταν κρυμμένος στο σκοτάδι πυροβόλησε εν ψυχρώ τους δύο άτυχους αστυνομικούς. Στη συνέχεια οι δύο δράστες εξαφανίστηκαν.

(Πρώτη καταχώρηση 3 Απριλίου 2009, 00:15)

αναδημοσίευση από την ζούγκλα

Τι σκοπό έχει η σημερινή διαμαρτυρία στη Λυρική;

ΟΜΟΦΥΛΟΦΥΛΙΚΗ ΛΕΣΒΙΑΚΗΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΕΛΛΑΔΑΣ
Μη κερδοσκοπικό σωματείο - Αρ. Απ Πρωτοδ: 4126/2004ΤΣΑΜΑΔΟΥ 13, 10683 - ΑΘΗΝΑ - ΤΗΛ: 6947434353www.olke.org - email: info@olke.org

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η ζωή δεν είναι μόνο το λυρικό θέατρο, μωρό μου.

Η ΟΛΚΕ δεν συμμετέχει στη διαμαρτυρία που διοργανώνεται το Σάββατο 14.3.2009, έξω από τη Λυρική Σκηνή. Συμμετείχε στη διαμαρτυρία που οργανώθηκε μετά από κάλεσμα της οργάνωσης «Σύνθεση-ενημέρωση για τον HIV/AIDS» στις 7.3.2009 και θεωρεί ότι έχουν ήδη γραφεί και ειπωθεί πάρα πολλά γιαυτό το θέμα.Θεωρούμε επίσης σκόπιμο, να επισημάνουμε ότι το ομοερωτοφοβικό κρούσμα με το κείμενο του Δ.Σ. της ορχήστρας της Ε.Λ.Σ. δεν είναι το μοναδικό. Καθημερινά πολλές και πολλοί λεσβίες, γκέι, αμφιφιλόφυλες/οι και τρανσέξουαλ βιώνουν την απομόνωση και τον αποκλεισμό, τη βία λεκτική και σωματική, στην οικογένεια, τη γειτονιά, το σχολείο, το στρατό, την εργασία, τον ελεύθερο χρόνο. Τέτοια κρούσματα συμβαίνουν ακόμη και σε μέρη που θα μπορούσαν να θεωρηθούν «ασφαλή» όπως η Ερεσός και η Μύκονος. Επομένως πιστεύουμε ότι χρειάζονται πολύ περισσότερες δράσεις, σε περισσότερα μέρη και με άλλες αφορμές.Η ΟΛΚΕ καλεί την κυβέρνηση, τα πολιτικά κόμματα, και όλες/ολους τις/τους πολίτες να υιοθετήσουν και να υποστηρίξουν το αίτημά της να καθιερωθεί επίσημα η 17 Μαΐου, παγκόσμια ημέρα κατά της ομοερωτοφοβίας.Ευχόμαστε ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ στις φίλες και τους φίλους που διοργανώνουν τη διαμαρτυρία και τις/τους διαβεβαιώνουμε ότι θα αγωνιστούμε και πάλι μαζί σε μελλοντικές ευκαιρίες που θα μας δοθούν, για την εξάλειψη των διακρίσεων και την επίτευξη της πλήρους ισότητας για όλες και όλους.

Αθήνα 13.3.2009

Το Δ.Σ.

Κι ένα σχόλιο του Ηνίοχου:

Μετά από συνέλευση που έγινε την Πέμπτη στο Στέκι Μεταναστών και στην οποία δυστυχώς δεν παραβρέθηκα, ακούστηκαν σύμφωνα με αυτά που μου μεταφέρθηκαν, διάφορες περίεργες απόψεις σε σχέση με μια ενδεχόμενη νέα διαμαρτυρία στη Λυρική Σκηνή πριν από την παράσταση του Σαββάτου, δηλαδή σήμερα. Η αρχική ιδέα ήταν να μαζευτεί κόσμος έξω από τη Λυρική και να φιληθούν. Αυτό βέβαια είχε και μια αναφορά όπως καταλαβαίνει κανείς στα όσα απαράδεκτα συνέβησαν στη Λυρική το περασμένο Σάββατο σε σχέση με την ομοφοβική στάση της ορχήστρας.

Όμως στη συνέλευση ακούστηκαν και διάφορες απόχεις οι οποίες καμμία σχέση δεν έχουν με την ΟΛΚΕ, τους ομοφυλόφιλους και το κίνημα για τα δικαιώματά τους. Κάποιοι λοιπόν εξέφρασαν την άποψη ότι ενδεδειγμένη είναι μια εξτρεμιστική ενέργεια, κοινώς να τα σπάσουμε όλα για να τους δείξουμε.

Μετά και από τη χθεσινή απαράδεκτη ενέργεια της απρόκλητης επίθεσης μέρα μεσημέρι στο Κολωνάκι και η κατατρομοκράτηση του κόσμου που είτε ζει ή εργάζεται εκεί, είτε ήταν απλά περαστικός, αλλά και μετά από όλες τις αντίστοιχες απαράδεκτες ενέργειες που βιώνουμε το τελευταίο διάστημα και που εκτραχύνονται οδηγώντας την πολιτική κατάσταση σε σκοτεινές ατραπούς, νομίζω ότι πρέπει όλοι εμείς οι ενεργοί πολίτες που διαφωνούμε με όλα αυτά και που δε γουστάρουμε ο αγώνας μας για ένα καλύτερο αύριο να λοιδωρείται από εγκληματικές και προβοκατόρικες ενέργειες, να αντιδράσουμε.

Καταγγέλω λοιπόν την όποια εξτρεμιστική ενέργεια γίνει σήμερα στο όνομα των ομοφυλοφίλων και των λεσβιών αλλά και στο όνομα των κοινωνικών διεκδικήσεων. Θα είναι μια ενέργεια που σκοπό θα έχει την πρόκληση αναταραχής, χωρίς κανένα πολιτικό στόχο. Μια ενέργεια που θα πάει το κίνημα και τις συλλογικές διεκδικήσεις πολύ καιρό πίσω και θα δώσει τη δυνατότητα στο αστικό κράτος να χρησιμοποιήσει μεγαλύτερη καταστολή.

update:
Το Σάββατο το βράδυ έγινε η διαμαρτυρία μπροστά στη Λυρική Σκηνή στην οποία παραβρέθηκα, όχι για να συμμετέχω, αλλά περισσότερο για να δω τι γίνεται. Όντως η διαμαρτυρία ήταν ειρηνική και δεν είχε καμμία σχέση με τις απόψεις που εκφράστηκαν τις προηγούμενες μέρες και που με έκαναν να γράψω αυτό το ποστ.
Δε μετανιώνω που το έγραψα, τη συγκεκριμένη στιγμή απηχούσε αυτά που αισθανόμουν με βάση αυτά που είχα μάθει.

Και για να το κάνω πιο σαφές: Πέρα από αυτούς που εμφανίστηκαν στο Στέκι Μεταναστών την περασμένη Πέμπτη και εξέφρασαν την άποψη να γίνει μια διαμαρτυρία με συγκρουσιακή διάθεση, ενδεχομένως και με σπασίματα, το πράγμα κυκλοφόρησε ευρέως την Παρασκευή και το Σάββατο και στη Λυρική το ήξεραν και ανησυχούσαν πολύ με δεδομένο το τεταμένο κλίμα των τελευταίων ημερών με την απαράδεκτη ενέργεια της ορχήστρας του θεάτρου να κυκλοφορήσει το ομοφοβικό της κείμενο, αλλά και με την επίσης απαράδεκτη ενέργεια των σπασιμάτων στο Κολωνάκι την Παρασκευή το μεσημέρι. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής μάλιστα της Λυρικής κύριος Πάκορ, έφυγε εσπευσμένα από το διαγωνισμό Μαρία Κάλας, στον οποίο συμμετείχε ως μέλος της κριτικής επιτροπής, για να συμμετάσχει σε σύσκεψη την Παρασκευή το βράδυ με θέμα την επικείμενη διαμαρτυρία. Ευτυχώς τίποτα άσχημο δε συνέβη, αλλά αυτό δεν αναιρεί τα γεγονότα που προηγήθηκαν. Ζητώ λοιπόν συγγνώμη αν παραπληροφόρησα κάποιους, σκοπός μου καθόλου δεν ήταν αυτός, αλλά επιτέλους ήθελα να ανιδράσω στις χωρίς στόχο και λογική βίαιες επιθέσεις του τελευταίου διαστήματος, με αποκορύφωμα την επίθεση στο Κολωνάκι την Παρασκευή το μεσημέρι.

Ένας χρόνος, χρόνια μου πολλά

Έκλεισε λοιπόν ένας χρόνος από τη δημιουργία αυτού εδώ του ιστολογίου. Ήταν πέρυσι στις 10 Μαρτίου που απηυδυσμένος από τις μέρες μοναξιάς εκεί πέρα στη Βιέννη μού ήρθε η φαεινή ιδέα αυτού εδώ του ιστολογίου.

Το όνομα η αλήθεια είναι ότι δεν το έψαξα πολύ, ήθελα απλά κάτι που να είναι εύηχο και να έχει σχέση με αρχαία Ελλάδα. Δεν ξέρω γιατί όλα αυτά, απλά έτσι μου ήρθε. Κι επειδή έχω ψυχαναλύσει τον εαυτό μου πολύ για άλλα πράγματα,ε, μη μου ζητάτε να το κάνω τώρα και γι αυτό.

Έτσι λοιπόν προέκυψε ο hnioxos. Μέσα σε αυτόν εδώ το χρόνο και μέσα από αυτό το ιστολόγιο έγιναν πολλά. Πρώτα από όλα είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω τον εαυτό μου στο γράψιμο (το κανονικό γράψιμο ε, όχι το άλλο στα υποδήματα ή αλλού... πονηρούληδες! Εξάλλου σε αυτό το γράψιμο είμαι πρωταθλητής, ρωτήστε κι αυτούς που με ξέρουν να σας πούνε :) ).

Το γράψιμο δεν ήταν ποτέ από τις αγαπημένες μου ασχολίες, φαντάζομαι ότι ήμουν πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου και δεν άντεχα να διαβάζω τα γραφτά μου. Μέχρι που από τη δημιουργία αυτού εδώ του ιστολογίου ανακάλυψα ότι είναι μια ασχολία που μου αρέσει.

Αυτό όμως που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο μου έδωσε αυτό το ιστολόγιο είναι μια κοινότητα, έναν κύκλο ανθρώπων που με καταλαβαίνουν, συμφωνούν ή διαφωνούν μαζί μου και αλληλοϋποστηριζόμαστε. Με λίγα λόγια μου έδωσε επικοινωνία.

Έτσι λοιπόν είμαι πολύ χαρούμενος που αισίως έφτασα στον ένα χρόνο και ελπίζω να πάω πολύ ακόμα.

Erik Kurmangaliev

Ο Erik Kurmangaliev είναι ένας άνθρωπος που βρήκε στη ζωή του πολλές δυσκολίες μόνο και μόνο λόγω της φύσης του και του είδους της φωνής του, σε εποχές περισσότερο ομοφοβικές από τη δική μας και σε ένα καθεστώς ανελεύθερο στο Καζακστάν, όταν αυτό ακόμα αποτελούσε μέρος της Σοβιετικής Ένωσης του Μπρέζνιεφ.

Όλες αυτές οι δυκολίες όμως δεν τον εμπόδισαν να γίνει γνωστός, βασιζόμενος στο εκπληκτικό του ταλέντο, αλλά και στην εσωτερική του δύναμη ως άνθρωπος. Με αφορμή αυτά που συνέβησαν εχθές στη Λυρική Σκηνή και στα οποία ήμουν μάρτυρας παραθέτω μια άρια από την υπέροχη φωνή του Καζάχου, μια φωνή γυναίκας στο σώμα ενός άντρα. Ελπίζω η καφρίλα που βιώνουμε εδώ στην Ελλάδα κάποτε να εκλείψει.

Ομοφοβία στη Λυρική Σκηνή, μέρος 2ον

Γύρω στις 8μμ, ώρα προγραμματισμένης έναρξης της παράστασης, εισήλθαν στην πλατεία οι διαμαρτυρόμενοι ακτιβιστές, μαζί κι εγώ. Το κοινό που είχε καθήσει στις θέσεις για να παρακολουθήσει την παράσταση, παρακολουθούσε αμήχανο τα τεκταινόμενα.

Μερικοί από τους διαμαρτυρόμενους έφτασαν μπροστά από την ορχήστρα με σκοπό να διαβάσουν ένα κείμενο που είχαν ετοιμάσει για την περίσταση. Ένας από αυτούς είχε και τη σημαία με το ουράνιο τόξο και την ανέμιζε. Εκεί λοιπόν του επιτέθηκαν κάποιοι θερμόαιμοι από την ορχήστρα με γροθιές και του πήραν τη σημαία. Στο δε κομφούζιο που ακολούθησε, το κοινό χωρίστηκε στα δύο. Κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν για την παρέμβαση και κάποιοι άλλοι για την ομοφοβική στάση της ορχήστρας, η οποία σημειωτεόν μοίραζε και σήμερα το αισχρό κείμενο που μοίρασε και εχθές. Το κείμενο της παρέμβασης δεν διαβάστηκε μετά από τους προπηλακισμούς και αφού τα πνεύματα στην αίθουσα ηλεκτρίστηκαν.



Η ομοφοβική στάση της ορχήστρας είναι απαράδεκτη για πολλούς λόγους. Πρώτα από όλα η ορχήστρα δεν έχει λόγο να παρεμβαίνει στη σκηνοθετική άποψη μιας παράστασης όπερας. Ο μοναδικός απόλυτος υπέυθυνος καλλιτεχνικά για αυτό είναι ο σκηνοθέτης της παράστασης, στη συγκεκριμένη περίπτωση η κυρία Μάριον Βάσερμαν. Έπειτα η ορχήστρα με τον τρόπο που ενήργησε, καθαρά επιθετικά, ρατσιστικά και ομοφοβικά, προσέβαλλε την ανθρώπινη υπόσταση όλων των ομοφυλόφιλων Ελλήνων πολιτών, οι οποίοι από τους φόρους που πληρώνουν συμβάλλουν οικονομικά στη Λυρική Σκηνή και κατ' επέκταση στην πληρωμή των μισθών των συγκεκριμένων μουσικών.

Επίσης αυτή η ρατσιστική συμπεριφορά συνιστά και ποινικό αδίκημα καθότι ο νόμος Ν.3304/05 προστατεύει από διάκριση με βάση το γενετήσιο προσανατολισμό. Ως εκ τούτου όλοι αυτοί που διέπραξαν τη συγκεκριμένη διάκριση, πρώτα από όλα η ορχήστρα και οι συνδικαλιστές της, αλλά και η διεύθυνση της Λυρικής Σκηνής που αποδέχτηκε το τελεσίγραφο της ορχήστρας για την απόσυρση της σκηνής του φιλιού μεταξύ δύο ανδρών στη συγκεκριμένη παράσταση, είναι υπόλογοι ενώπιον του Ελληνικού αλλά και του Ευρωπαϊκού Δικαίου.

Λυπάμαι πραγματικά για αυτούς που σκέπτονται με αυτόν τον τρόπο αν και είναι καλλιτέχνες. Θα περίμενε κανείς ότι στους καλλιτεχνικούς χώρους θα υπήρχε μια μεγαλύτερη ανεκτικότητα στις μειονότητες και κυρίως ότι οι άνθρωποι θα είχαν περισσότερο ανοιχτό μυαλό και δε θα προέβαιναν σε συμπεριφορές που εκθέτουν τους ιδίους αλλά και τη χώρα και το θέατρο στο οποίο εργάζονται όχι μόνο στα μάτια των Ελλήνων, αλλά και στα μάτια ολόκληρου του κόσμου.

Παρολαυτά το ζήτημα της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων αλλά και της ελευθερίας της έκφρασης είναι ζωτικό για μια δημοκρατία και δεν θα το αφήσουμε στα χέρια κάποιων που πριν ενεργήσουν δεν κάθονται τουλάχιστον να σκεφτούν τις συνέπειες των πράξεών τους. Γι αυτό η διαμαρτυρία μας θα είναι οξύτατη και επιφυλασσόμαστε να ασκήσουμε όλα τα ένδικα μέσα.

Η διαμαρτυρία έληξε κάποια στιγμή με την αποχώρηση των ακτιβιστών από την αίθουσα. Τη στιγμή της αποχώρησης δέχτηκαν εκ νέου επίθεση από κάποιους που πρέπει να ήταν τεχνικοί και προσωπικό ασφαλείας του θεάτρου, οι οποίοι με σπρωξίματα και φωνές επιχείρησαν να "επιβάλλουν" την... τάξη. Η παράσταση έγινε κανονικά, ξεκίνησε με μισή ώρα περίπου καθυστέρηση.

Για την ιστορία το κείμενο που διανεμήθηκε από την ορχήστρα στο κοινό εχθές και σήμερα πριν αρχίσει η παράσταση ανέφερε ενδεικτικά αυτολεξεί τα εξής: «Οπως θα διαπιστώσετε παρακολουθώντας την παράσταση η συγκεκριμένη σκηνοθετική απόδοση εκτός του ότι αλλοιώνει το λιμπρέτο προσδίδει στον κεντρικό ήρωα του έργου ομοφυλοφιλικές τάσεις με ακραίες σκηνές, κάτι για το οποίο διαμαρτυρηθήκαμε εγγράφως στη Διοίκηση της Ε.Λ.Σ.».

Ομοφοβία στη Λυρική Σκηνή

Έχει μια σκηνοθέτρια δικαίωμα να σκηνοθετήσει όπως θέλει;

Προφανώς όχι! Πρέπει πρώτα η Ορχήστρα της Λυρικής Σκηνής να εγκρίνει τι είναι ηθικό και τι όχι!

Στην πρεμιέρα της όπερας Ρούσαλκα, η ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής μοίρασε χτες 6 Μαρτίου φυλλάδια που καταγγέλλουν τη γαλλίδα σκηνοθέτρια ότι μετέτρεψε ένα παραμύθι σε έκφυλη ιστορία με ομοφυλοφιλικές τάσεις.

Με απειλές κατά της ίδιας της σκηνοθέτριας ότι δεν θα παίξουν αν δεν αφαιρεθεί ένα φιλί μεταξύ δύο αντρών, αλλά και κατά του πρωταγωνιστή να μην τολμήσει να δώσει το φιλί, η Ορχήστρα της Λυρικής Σκηνής θεωρεί ότι είναι αρμόδια να αποφασίζει τι είναι ηθικό και τι όχι, καταστρατηγώντας κάθε αίσθηση δικαίου αλλά και διακριτών επαγγελματικών ρόλων.

Ο πρόεδρος του Σωματείου των Μουσικών της ΕΛΣ κ. Θοδωρής Μαυρομάτης ενώ δήλωσε ότι δεν θα μποϊκοτάρουν την παράσταση ούτε θα προβούν σε ακραία μέτρα τελικά έπραξε ακριβώς το αντίθετο, μοιράζοντας χτες φυλλάδια και προξενώντας εκρηκτική ατμόσφαιρα στο κοινό, κάποιοι από τους οποίους γιούχαραν τη σκηνοθέτρια, ενώ οι περισσότεροι προπηλάκισαν την Ορχήστρα για τη ρατσιστική, ταλιμπανιστική της στάση. Το θέμα δεν είναι το φιλί μεταξύ δύο αντρών σε μια παράσταση.

Το θέμα είναι κατά πόσο ο οποιοσδήποτε έχει το δικαίωμα να εμποδίζει δύο άντρες ή δύο γυναίκες να φιληθούν. Και κατά πόσο ο οποιοσδήποτε τυχάρπαστος μπορεί να φιμώνει την καλλιτεχνική ελευθερία της έκφρασης.

Οι γκέι, λεσβίες και τρανς της Ελλάδας και όλοι οι ελεύθεροι πολίτες δεν θα αφήσουμε αναπάντητη αυτή την εξωφρενική πρόκληση ομοφοβίας και φίμωσης της ελευθερίας της έκφρασης.

Απόψε, 7 Μαρτίου και ώρα 19:30 όλες και όλοι να συγκεντρωθούμε έξω από τη Λυρική Σκηνή (Ακαδημίας 59-61) για να αντισταθούμε στις μεσαιωνικές και απάνθρωπες αντιλήψεις της Ορχήστρας της Λυρικής Σκηνής.

Να είστε εκεί!

Αυτό το μήνυμα έλαβα σήμερα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο. Το θέμα το γνωρίζω από χθες το πρωί και έχω πραγματικά γίνει έξαλλος, κυρίως από το θράσσος της Ορχήστρας, που, χωρίς να νομιμοποιείται να εκφέρει λόγο επί των σκηνοθετικών θεμάτων, παρόλα αυτά συνέταξε αναφορά πριν από μερικές ημέρες αξιώνοντας να αποσυρθεί η σκηνή με το φιλί, αλλιώς εκείνοι ήταν αποφασισμένοι να προβούν σε απεργία και έτσι η παράσταση θα αναβαλλόταν!

Το δεύτερο μεγάλο αίσχος της ιστορίας ήταν το γεγονός ότι ο διευθυντής της Λυρικής Σκηνής αποδέχτηκε το τελεσίγραφο των μουσικών και έτσι η σκηνή από όσο γνωρίζω αποσύρθηκε. Φανταστείτε ότι ανάμεσα στους μουσικούς της ορχήστρας και ανάμεσα στους εργαζόμενους της Λυρικής υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είναι ομοφυλόφιλοι. Πώς αυτοί αντιμετωπίζουν αυτή την ευθεία και απροκάλυπτη προσβολή της προσωπικότητάς τους;

Η Λυρική Σκήνή, κλεισμένη στο καβούκι της θεωρεί ότι μπορεί να προβαίνει στην οποιουδήποτε είδους αυθαιρεσία χωρίς να υπάρχει καμμία αντίδραση. Θα δουν λοιπόν ότι δεν είναι έτσι.

Επίθεση στο Στέκι Μεταναστών

Προχθές τη νύχτα γύρω στις 11, το παρακράτος πέρασε από τη θεωρία στην πράξη. Ίσως δεν είναι η πρώτη φορά, δυστυχώς αίσθησή μου είναι ότι δεν θα είναι και η τελευταία.

Το Στέκι των Μεταναστών είναι ένας χώρος που στεγάζονται διάφορες οργανώσεις που στόχο έχουν την υπεράσπιση των πολιτικών και κοινωνικών ομάδων των μειονοτήτων κάθε είδους. Εκεί είναι και το σημείο όπου συνεδριάζει η ΟΛΚΕ μία φορά την εβδομάδα, στις συνεδριάσεις της οποίας παραβρίσκομαι. Γνωρίζω λοιπόν το χώρο και τους ανθρώπους αρκετά καλά.

Η ρίψη χειροβομβίδας εναντίον του Στεκιού Μεταναστών στην οδό Τσαμαδού 13 στα Εξάρχεια, σηματοδοτεί μια σκλήρυνση της στάσης των συγκεκριμένων κύκλων που ωθούν σε παρακρατική βία. Σύμφωνα με αυτά που έγραψε ο Άνεμος η ημερομηνία που επιλέχθηκε να χτυπηθεί το συγκεκριμένο μέρος είναι χαρακτηριστική. Στις 24 Φεβρουαρίου, ημέρα της επίθεσης, είναι η ημερομηνία της ίδρυσης τους Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος του Hitler στη Γερμανία το 1920. Έτσι μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι η προχθεσινή δολοφονική επίθεση έγινε σαν απότιση φόρου τιμής.

Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Το πολιτικό κλίμα των τελευταίων μηνών, η πολιτική κρίση που ξέσπασε με αφορμή την υπόθεση Βατοπεδίου, η εξέγερση του Δεκέμβρη, δημιουργούν ένα κλίμα πρόσφορο προς κάθε είδους, μικρή ή μεγάλη, εκτροπή. Η αστική τάξη και η εξουσία, πανικοβλημένες από τις μέχρι τώρα εξελίξεις, αλλά και, κυρίως, τρέμοντας αυτές που πρόκειται να έρθουν με αιτία την οικονομική κρίση, έχουν ξαναβγάλει το παρακράτος στην επιφάνεια. Οι τελευταίες επιθέσεις από διάφορες τρομοκρατικές οργανώσεις, αρχής γενομένης από την επίθεση στον αστυνομικό Διαμαντή Ματζούνη, εξυπηρετούν τα σχέδιά τους.

Προφανώς έχουν στόχο την τρομοκράτηση του κόσμου που διαφωνεί με τις πολιτικές τους επιλογές και τον τρόπο άσκησης της εξουσίας. Έτσι, αφού όλοι θα έχουν τρομοκρατηθεί και ο καθένας θα κάθεται στο σπιτάκι του για να μη φάει καμμιά αδέσποτη, θα είναι ελεύθεροι να επιβάλλουν αυτά που σήμερα δεν μπορούν να επιβάλλουν. Δηλαδή καινούργια αντιλαϊκά μέτρα και εξυπηρέτηση των οικονομικών συμφερόντων με περαιτέρω άρμεγμα του λαού.

Οι παρακρατικοί μηχανισμοί που ποτέ δε σταμάτησαν να υπάρχουν, παρά το γεγονός ότι περάσαμε σε καθεστώς δημοκρατίας από το 1974 και μετά, τον τελευταίο καιρό έχουν εντείνει τη στάση τους και τα μέτρα που παίρνουν για την καταστολή του κινήματος. Η αγαστή τους συνεργασία με τις ομάδες κρούσης της Χρυσής Αυγής, αλλά και η δημιουργία υποτίθεται αριστερών οργανώσεων κρούσης που στην πραγματικότητα είναι ασφαλίτες, είναι κάποιοι από τους τρόπους τους. Κάποιοι άλλοι είναι η περιπολία στους δρόμους ατόμων που συνεργάζονται με την Ασφάλεια, φορούν πολιτικά και βρίσκονται σε συγκεκριμένα σημεία συλλέγοντας πληροφορίες, ή ακόμα και συμμετέχοντας οι ίδιοι σε προβοκατόρικες ενέργειες. Στις διαδηλώσεις από το Δεκέμβρη και μετά, ειδικά σε αυτές που έγιναν επεισόδια που έμοιαζαν να έρχονται από το πουθενά, χωρίς προφανή αιτία δηλαδή, αναρωτήθηκα πολλές φορές για την ταυτότητα ατόμων που είχα δει να συμμετέχουν με το μεγαλύτερο ζήλο. Αποτέλεσμα ήταν βέβαια ότι μετά από αυτά η Αστυνομία επιδιδόταν σε ένα όργιο βίας και καταστολής, όπου την πλήρωνε η μάζα των διαδηλωτών.

Είμαι σίγουρος ότι μια αντίστοιχη προβοκατόρικη ομάδα υπάρχει και στο διαδίκτυο. Μπλόγκερς οι οποίοι εμφανίζονται σαν υπέρμαχοι των διαδηλώσεων και του κινήματος, στην πραγματικότητα όμως ενεργούν για σκοτεινούς παρακρατικούς μηχανισμούς, συλλέγοντας πληροφορίες για όλους και για όλα και στην ουσία φακελώνοντας κόσμο.

Δεν ξέρω αυτή τη στιγμή πώς μπορεί κανείς να αντιδράσει σε όλα αυτά. Για την ώρα νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει η μέγιστη δυνατή επαγρύπνηση. Όσον αφορά αυτό που συνέβη στο Στέκι Μεταναστών, υπάρχει μια κινητοποίηση σήμερα το απόγευμα στην πλατεία Εξαρχείων στις 6μμ. Ελάτε όλοι εκεί.

Boheme από τη Θεσσαλονίκη 2009

Boheme, (Thessaloniki 2009)
Ανέβηκε από GuessWho2008

Ροδόλφος: Γιάννης Χριστόπουλος
Μιμί: Αντωνία Καλογήρου

Signs

Απλά μαθήματα οικονομίας

Μόλις έπεσε στην αντίληψή μου ένα καταπληκτικό κείμενο του motorcycleboy με θέμα την οικονομική κρίση. Αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε και τα σχόλια είναι δικά σας

Σκέψου ότι ζεις σε µια γειτονιά παλαιού τύπου. Από αυτές που ßλέπεις στις ασπρόµαυρες ελληνικές ταινίες, ας πούµε -Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιµο. Έχεις τώρα σ´αυτή τη γειτονιά ένα µπακάλικο -το αφεντικό του µαγαζιού, χοντρός αντιπαθέστατος αλλά αναγκαίος επειδή φέρνει τα πάντα, παστέλια, µαντολάτα, απορρυπαντικά, τρόφιµα, τσιγάρα -διαθέτει και τηλέφωνο «δια το κοινόν». Έχει και υπαλλήλους διάφορους ο χοντρός, ßάλτους κι αυτούς στην ιστορία. Τι κάνει λοιπόν ο χοντρός; Αγοράζει κοψοχρονιά και πουλάει σε τσιµπηµένες τιµές, κλέßει και στο ζύγι -κονοµάει γενικώς. Και όσο κονοµάει, τόσο αγοράζει κι όσο αγοράζει, τόσο πουλάει όλο κι ακριßότερα -κονοµάει χοντρικώς. Πουλώντας λιανικώς. Έχει φτιάξει τώρα ο χοντρός ένα κοµπόδεµα µεγαλύτερο από τη µπάκα του. Τι να το κάνει; Οι τράπεζες δε δίνουν καλά επιτόκια, µε τοκογλυφίες δε θέλει να µπλέκει καθότι επίφοßα πράγµατα, για την πάρτη του δε γουστάρει να ξοδέψει επειδή τυγχάνει ολιγαρκής καρµίρης ο χοντρός -σκέφτεται λοιπόν, σπάει την κεφάλα του, τι να το κάνει το µπαγιόκο. «Ρε δεν ανοίγω ακόµα ένα µπακάλικο -να κονοµάω από δυο πάντες;» λέει στο τέλος. Τώρα υπάρχουν δυο µπακάλικα στη γειτονιά, µόνο που οι τιµές δεν πέφτουν (χαζός είναι ο χοντρός να τις ρίξει; αφού µόνος του κάνει παιχνίδι), αντιθέτως, λόγω εξόδων της αναπτυσσόµενης επιχείρησης (του χοντρού), οι τιµές ανεßαίνουν. Τι γίνεται µετά;

Τι να γίνει; Μεροκαµατιάρηδες οι άνθρωποι της γειτονιάς, δεν διαθέτουν κανένα µηχάνηµα να κόßει αßέρτα χρήµατα -οπότε δεν µπορούν πλέον να αγοράσουν τα εµπορεύµατα του χοντρού.
Πέφτουν τα έσοδα ανεßαίνουν τα έξοδα -τρελαίνεται ο χοντρός! Τι θ
´απογίνει;

Αποφασίζει να ανοίξει µπλοκάκι µε ßερεσέδια, καλύτερα να του χρωστάνε παρά να σαπίζει το εµπόρευµα στα ράφια. Αναθαρρεύουν λοιπόν οι µεροκαµατιάρηδες της γειτονιάς κι αρχίζουν να ψωνίζουν όλο και περισσότερα µε ßερεσέ -το µπλοκάκι του χοντρού γίνεται κανονικός τηλεφωνικός κατάλογος. Ξυπνάει, που λες, ένα πρωί ο χοντρός µέσα στον ιδρώτα. «Ρε τι γίνεται εδώ; Έχω καταντήσει να µου χρωστάνε µέχρι και τα καναρίνια το καναßούρι τους -που θα πάει αυτή η κατάσταση; Δεν έκανα καλά να ξανοιχτώ τόσο πολύ -άσε που ψυλλιάζοµαι ότι οι µπαταξήδες της γειτονιάς δεν θα έχουν να µε ξεχρεώσουν στον αιώνα τον άπαντα». Τι σκαρφίζεται λοιπόν ο
µπακάλης ο χοντρός; Πάει στον γερο- τσιφούτη της γειτονίας, τον σιχαµερό που δανείζει µε τόκους δέκα φορές πάνω από το νόµιµο. «Γερο-Λαδά αδερφέ µου, σώσε µε!» παρακαλάει ο χοντρός.
«Ξανοίχτηκα µε τα ßερεσέδια -κάνε κάτι να έρθω στα ίσα µου γιατί οι
προµηθευτές πιέζουν κι εγώ µόνο το µπλοκάκι έχω!»Ο τσιφούτης την έχει από καιρό ανθιστεί τη φτιάξη, καθότι παλιός στο επάγγελµα και στην οικονοµική ανάλυση. Αγοράζει λοιπόν το µπλοκάκι του χοντρού (κοψοχρονιά φυσικά) και όλα µέλι-γάλα. Τώρα, αυτό το µπλοκάκι µε τα ßερεσέδια πρέπει κάπως να κλείσει -αλλά ο τσιφούτης είναι λεπτοκαµωµένο άτοµο, καχεκτικό και φιλάσθενο ας πούµε. Φωνάζει λοιπόν κάτι καλόπαιδα της γειτονιάς, µε πτυχία και περγαµηνές από τα καλύτερα Σωφρονιστικά Ιδρύµατα της χώρας και τους ξηγιέται.«Φέρτε µου τα φράγκα κι από ότι µαζεύετε, 2% δικά σας». Ξαµολιούνται τα παιδιά, απειλούν, δέρνουν,σπάνε-κάτι µαζεύουν. Φτιάχνει την πρώτη µπάζα ο τσιφούτης αλλά είναι ακόµα παθητικός. Το µπλοκάκι ούτε που αδυνάτισε καθόλου, τετράπαχο
παραµένει. Πάει λοιπόν στα δικαστήρια και τις αστυνοµίες. «Βοηθήστε µε καλοί µου άνθρωποι, φτωχός είµαι, το κοµπόδεµά
µου δάνεισα και τώρα δε µε πληρώνουν επειδής είµαι γέρος κι
ανήµπορος!» Φιλότιµοι οι σταυρωτήδες κάνουνε µια έτσι και ξεσπιτώνουν ένα κάρο κόσµο, αφού οι έρηµοι οι άνθρωποι δεν έχουν να πληρώσουν. Κάθεται τώρα ο τσιφούτης και ξαναµετράει. Τι πήρε; Λίγα λεφτά και µπόλικα χαµόσπιτα. Ούτε καν τα χρήµατα που έδωσε στον χοντρό µπακάλη δεν έπιασε, τραßάει τις αραιές τρίχες που του έχουν αποµείνει ο τσιφούτης. «Πως την πάτησα µε τον κανάγια! Που, ακόµα και σκλάßους να τους πουλήσω όσους είναι εδώ µέσα στο µπλοκάκι -τα λεφτά µου δεν θα τα ßγάλω!»

Από την άλλη πλευρά ο µπακάλης έχει πέσει στα µαύρα πανιά. Γιατί όσα του έδωσε ο τσιφούτης δε φτάνουν ούτε για «ζήτω» -έχει ξανοιχτεί πολύ,έχει τιγκάρει τις αποθήκες σε εµπόρευµα, χρωστάει στους
προµηθευτές και ο κόσµος δεν περνάει να ψωνίσει ούτε λουµίνια για το καντήλι. Πώς να περάσουν; Αφού δεν τους έχει µείνει ούτε κεραµίδι να ßάλουν πάνω από το χάλι τους, να µην τους ßλέπουν τα σύννεφα και τους φτύνουν καταιγιστικά,που λέει ο λόγος. Αρχίζει λοιπόν τις
απολύσεις ο µπακάλης -την πληρώνουν οι µπακαλόγατοι και το παράρτηµα ειδών µπακαλικής, µπας και σωθεί η επιχείρηση. Έχουµε τώρα έναν τσιφούτη στα πρόθυρα αυτοκτονίας, έναν µπακάλη στα πρόθυρα εµφράγµατος και τους µεροκαµατιάρηδες δυο-τρία χιλιόµετρα ßαθύτερα από τα πρόθυρα, στα υστερόθυρα, Καθαρτηρίου και Κολάσεως γωνία, για την ακρίßεια. Επειδή όµως τέτοια πράγµατα δεν πρέπει να συµßαίνουν σε µια ευυπόληπτη κοινωνία, παρεµßαίνει το κράτος, να ßάλει τάξη. Γιατί άνευ τσιφούτη δεν κινείται το χρήµα, άνευ µπακάλη δεν εισάγονται φουά γκρα και άνευµεροκαµατιάρηδων δεν εισπράττονται φόροι για να αγοραστεί το φουά γκρα -µε νιώθεις;

Ερώτηση: τι πρέπει να κάνει το κράτοςστη συγκεκριµένη περίπτωση; Τι µέτρα πρέπει να πάρει; Απαντήστε και εισπράττετε την ßάσην ας πούµε ! Απαντήσεις που δώθηκαν από τυχάρπαστους φωστήρες της µπακαλικής:

1.Μειώνει τους φόρους το κράτος, οπότε περισσεύουν χρήµατα στους
φτωχοµεροκαµατιάρηδες και ξεχρεώνουν το µπακάλη και τον τσιφούτη.

Σχόλιο: Αγαπητό µου παιδί, µάλλον διαßάζεις πολλές ιστορίες του Έκτορος Μαλό και της Μυρτώς Κοντοßά -δεν εξηγείται αλλιώς τόση απλοϊκότης! Και τι είναι ßρέ το κράτος που θα µειώσει τους φόρους; Σύλλογος προστασίας αναξιοπαθούντων µισθωτών; Πως θα
ζήσει το κράτος; Εδώ αυτά που παίρνει και δεν του φτάνουν -εσύ προτείνεις µείωση; Άσε που, αν περισσέψουν λεφτά οι φτωχοί, σιγά µην πάνε να ξεχρεώσουν! Θα αγοράσουν ένα κάρο ανοησίες και θα ßρεθούν ακόµα πιο χρεωµένοι -έτσι όπως ακριßώς κάνουν τα
τελευταία χρόνια! Ξαναπέρνα το Σεπτέµßρη µε τον κηδεµόνα σου αγαπητό µου παιδί.

2.Ξεχρεώνει το κράτος τα χρωστούµενα από την τσέπη του και τα κρατάει λίγα-λίγα από τα µισθά των φτωχώνε. Σχόλιο: Από τον προηγούµενο αντέγραψες και άλλαξες λίγο το συµπέρασµα
για να µη σε πάρουν είδηση;

Βρέ µπούφε αφού και το κράτος από τον τσιφούτη δανείζεται, πού θα ßρει λεφτά να τον ξεχρεώσει;

3.Αφήνει το κράτος τον τσιφούτη και τον χοντρό να ψοφήσουν επειδή
κάνανε ανοησίες και ανοίγει ένα δικό του µπακάλικο µαζί µε µια κρατική τσιφουτερί για να ßολευτεί ο κοσµάκης.

Σχόλιο: Μόνο που πρώτον αν ψοφήσει το κεφάλαιο ποιος θα χρηµατοδοτεί τους ßουλευτές να ßουλεύονται και τους υπουργούς να υποεργάζονται; Κατά δεύτερον, φαίνεται ότι αριστερίζεις
και η ιστορία σε έχει καταδικάσει στο πυρ το εξώτερον! Ξαναπέρνα το
Σεπτέµßρη που θα έχει τελειώσει η τουριστική περίοδος και θα
ξαναλειτουργήσουµε τη Μακρόνησο, να δούµε τι θα κάνουµε µε σένα.

4.Αγοράζει το κράτος ένα ολοκαίνουργο τεφτέρι, λευκό σαν αθώα
περιστερά και το δίνει στον χοντρό. Δίνει κι ένα στον τσιφούτη για να µη γκρινιάζει. Και τους λέει «µην ανησυχείτε, εγώ είµαι εδώ -γράψτε κατά ßούληση, εγγυώµαι εγώ τα λεφτά σας».
Σχόλιο: Να συλληφθεί πάραυτα ο γράψας την παραπάνω τούφα και να του απαγγελθούν επιτόπου κατηγορίες περιύßρισης αρχής, παρακώλυσης συγκοινωνιών, σύστασης συµµορίας καθώς και κατανάλωσης ψυχότροπων ουσιών εν ώρα µαθήµατος.
Σύµφωνοι;
Στο ξεκίνηµα της παγκόσµιας κρίσης του χρηµατοπιστωτικού συστήµατος,σύµπασα η ανθρωπότης προσκύνησε τον προφήτη Γκόρντον Μπράουν που είχε την έµπνευση να «δανείσει» χρήµατα
στις τράπεζες, ßάζοντας πόδι στους διοικητικούς τους µηχανισµούς,
προκειµένου να εκτονωθεί η κρίση. Αυτό έγινε στην Αγγλία και οι ηγέτες των υπόλοιπων χωρών έσπευσαν να κάνουν το ίδιο.
Σήµερα όλο και περισσότεροι πολιτικοί ηγέτες µπερδεύονται στο
άκουσµα του παραπάνω ονόµατος. Η συνήθης αντίδραση είναι του στυλ «Μπράουν; Άι θινκ χι ιζ εν οßερεστιµέιτεντ πλέιερ Παντελής Μπράουν ιζ φορ δε µπάζα άι τελ γιου». Κοντολογίς, όλο και περισσότεροι θέλουν να ξεχάσουν τη ßλακεία του Γκόρντονα του Καφέ. Γιατί; Διότι το πρόßληµα ήταν το πλεόνασµα παραγωγής που κυκλοφόρησε στην αγορά και η οικονοµική αδυναµία των καταναλωτών να το απορροφήσουν. Πράγµα το οποίο οδήγησε στην κυκλοφορία πλασµατικού χρήµατος µέσω του υπερδανεισµού. Που µε τη σειρά του οδήγησε σε κατάρρευση των αγορών εφόσον το πλασµατικό χρήµα δεν µπορεί µε τίποτα να γίνει πραγµατικό. Όταν έρχεσαι εσύ και λες ότι θα ρίξεις ΚΙ ΑΛΛΟ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟ ΧΡΗΜΑ, για να διορθώσεις την κατάσταση -είσαι, το λιγότερο, µαστουρωµένος! Μάλιστα ο δικός µας οικονοµικός κεφάλας δεν άντεξε και το έσκασε το παραµύθι σε συνέντευξη τύπου. «Δεν είναι πραγµατικά τα κεφάλαια που θα δώσουµε για την στήριξη των τραπεζών, απλώς θα εγγυηθούµε την χρηµατοπιστωτική επάρκεια για να αποκαταστήσουµε την εµπιστοσύνη», έτσι ακριßώς όπως στο λέω το είπε ο άνθρωπος! Μα φυσικά και δεν είναι πραγµατικά τα κεφάλαια κύριέ Παραλογοσκούφη µου! Εσείς µέχρι χτες δανειζόσασταν από τις τράπεζες εκδίδοντας οµόλογα για να καλύψετε τους προϋπολογισµούς σας (το επιτρεπτό ετήσιο έλλειµµα στην Ε.Ε. είναι 3%, πράγµα που σηµαίνει ότι κάθε χρόνο τα κράτη-µέλη πρέπει να δανείζονται χρήµατα για να αντιµετωπίσουν τις ανάγκες τους) -τώρα πως ßρεθήκατε να
δανείζετε τις τράπεζες; Τσου ρε λάκηδες!

Ξεκαθαρίζω -η λύση που προωθείται από τις κυßερνήσεις των ανεπτυγµένων χωρών για την αντιµετώπιση της κρίσης µοιάζει µε συνταγή αλµπάνη γιατρού για την αντιµετώπιση του καρκίνου.
«Από πού να πάρω αυτά τα φάρµακα γιατρέ µου;» «Μα δεν χρειάζεται να πάρετε τα φάρµακα αγαπητέ! Αρκεί να φάτε το χαρτί της συνταγής και θα γίνετε σίγουρα καλά!»

Ξεκαθαρίζω -µέχρι να ρεφάρει η αγορά τη χασούρα της, µέχρι δηλαδή να αντιµετωπίσουν τη ζηµιά από το πλασµατικό χρήµα, θα περάσουν πολλές αναποτελεσµατικές νύχτες του Αγίου Βαρθολοµαίου ακόµα και µέρα-µεσηµέρι.Άρχισαν ήδη να κλείνουν τα παραρτήµατά τους οι αυτοκινητοßιοµηχανίες, θα ακολουθήσουν εταιρείες ειδών εικόνας- ήχου, κινηµατογραφικά στούντιο, εταιρείες παροχής υπηρεσιών και ειδών ψυχαγωγίας και αναψυχής, τουριστικά καταλύµατα. Με λίγα λόγια, η πολυτέλεια θα φάει πρώτη χώµα.

Ξεκαθαρίζω -άνθρωποι θα µείνουν στο δρόµο, προγράµµατα ανεργίας θα αποτύχουν να καλύψουν τις ανάγκες τους και η αγορά θα υπολειτουργεί χειροτερεύοντας συνεχώς την κατάσταση.

Ξεκαθαρίζω -αυτή τη φάση οι γραµµατιζούµενοι τη λένε «ύφεση». Και κουßαλάει στασιµοπληθωρισµό (υψηλό πληθωρισµό που δεν πέφτει µε τίποτα), συνεχώς αυξανόµενη ανεργία, µείωση των παραγωγικών διαδικασιών µέχρι τη στιγµή που . Που;
Δεν θα αναλύσω το µαρξιστικό σενάριο, όπου το σύστηµα καταρρέει µέσα στις αντιφάσεις του. Ξέρεις γιατί; Επειδή αυτό είναι το ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ σενάριο. Θα σου πω όµως για την άλλη προοπτική, αυτή που διδάσκονται οι οικονοµολόγοι στο µάθηµα της οικονοµικής θεωρίας -όταν µελετάνε τα νεώτερα οικονοµικά µοντέλα.

Για να ξεπεραστεί η ύφεση, έχει αποδειχτεί από την ιστορική εµπειρία
ότι θα πρέπει να επέλθει ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ.Μόνο έτσι θα µειωθεί το αγοραστικό κοινό παράλληλα µε τη (σε µεγαλύτερο ßαθµό) µείωση της προσφοράς αγαθών και υπηρεσιών και µόνο µε αυτόν τον τρόπο θα οδηγηθούµε σε αύξηση της αγοραστικής ικανότητας και, ακολούθως, αύξηση των τιµών. Μαγικό, έτσι;

Τι σηµαίνει όµως «καταστροφή µέρους των παραγωγικών μηχανισµών»; Παραγωγικοί µηχανισµοί είναι οι εργαζόµενοι και τα µέσα παραγωγής (µηχανήµατα, κτίρια κ.λ.π.) -να το ξεκαθαρίσω αυτό. Και πως καταστρέφονται; Πανεύκολα! Οι άνθρωποι-εργαζόµενοι σκοτώνονται µαζικά σε πεδία µαχών, τα εργοστάσια ßοµßαρδίζονται, οι οδικές αρτηρίες µεταφοράς εµπορευµάτων ανατινάζονται, η αεροπορία και το ναυτικό χρησιµοποιούνται για τη διεξαγωγή
εχθροπραξιών . Χρειάζεται να σου πω κι άλλα για να καταλάßεις ότι η
«καταστροφή µέρους των παραγωγικών µηχανισµών» συνεπάγεται πόλεµο; Παγκόσµιο κατά προτίµηση, να µην κάνουµε διπλές και τρίδιπλες δουλειές -να ξεµπερδεύουµε µε τη µία. Ο µπακάλης δεν θα πάει στον πόλεµο γιατί έχει πλατυποδία, ο γερο-τσιφούτης επίσης δεν θα πάει, λόγω ηλικίας. Αλλά θα είναι εδώ όταν εσύ δεν θα γυρίσεις για να συνεχίσουν τις δουλειές τους µε καλύτερες συνθήκες και έχοντας σßήσει τις συνέπειες των ßλακωδών ενέργειών τους. Ο Καφές Γκόρντον δεν θα πάει στον πόλεµο λόγω στραßισµού, ο Σαρκοζί δεν θα πάει επειδή είναι προστάτης οικογενείας, η Μέρκελ θα το παίξει γυναίκα και δεν θα καταταγεί, ο Αµερικάνος Πρόεδρος δεν θα πάει επίσης -επειδή εκεί η θητεία είναι προαιρετική. Θα µείνουν πίσω να περιµένουν εσένα, να τους διευκολύνεις ψοφώντας σε κάποιον ßοµßαρδισµένο παλιότοπο για χάρη της σηµαίας. Της δικής τους σηµαίας - όχι της δικής σου, εσύ άλλωστε δεν έχεις. Επειδή και τη σηµαία σου µε υπερχρεωµένη πιστωτική την αγόρασες.Αραγε πέφτω πολύ έξω; Ας το ελπίσουμε!!

Αλέκα Παϊζη

Θυμάμαι ήταν το χειμώνα του 1991, νομίζω πρέπει να ήταν Δεκέμβριος. Είχα ακούσει πολλά για μια παράσταση στο Απλό Θέατρο του Αντώνη Αντύπα. Ο τίτλος της ήταν: "Η διήγηση της υπηρέτριας Τσερλίνε". Τότε ήμουν ακόμα φοιτητής στο Μαθηματικό και παρά το ότι ήμουν καλλιτεχνίζων και αισθανόμουν πολύ οικεία με το θέατρο σαν τέχνη, δεν είχα πάει πολλές φορές να δω παραστάσεις μόνος μου.

Δεν ξέρω πώς αυτή η παράσταση μού είχε κάτσει στο μυαλό, αλλά είχα αποφασίσει να πάω να τη δω. Μάλιστα τότε είχα μια σχέση και με μια κοπέλα και είχαμε πει να πάμε να τη δούμε μαζί. Οι μέρες περνούσαν και δεν το αποφασίζαμε. Έτσι αποφάσισα να πάω μόνος μου. Και βρήκα εισιτήριο στην τελευταία παράσταση, πριν το έργο κατέβει.

Πήγα στο θέατρο την τελευταία στιγμή και με κάποιες τύψεις γιατί είχα πάει μόνος μου αγνοώντας την κοπέλα μου. Το σημείο όπου βρίσκεται το Απλό Θέατρο, πίσω από την Παντειο, τότε ήταν ένα μέρος σκοτεινό και περίεργο. Ήταν πολύ δύσκολο να το βρει κανείς. Φτάνοντας κάθισα σε ένα πολύ στενό κάθισμα και έμεινα, απόγευμα Κυριακής ήταν θυμάμαι, να περιμένω να αρχίσει το έργο. Για το έργο αυτό καθεαυτό δεν ήξερα τίποτα, απλά ότι η παράσταση που είχα πάει να δω ήταν λέει καλή.

Το έργο ξεκίνησε, ήταν ένας μονόλογος μια γυναίκας που την έλεγαν Τσερλίνε, υπηρέτριας μιας βαρώνης. Δε μπορώ να θυμηθώ πολλά από τις λεπτομέρειες του έργου μετά από τόσα χρόνια. Θυμάμαι το όνομα του συγγραφέα: Χέρμαν Μπροχ

Αλλά δε θυμάμαι μόνο αυτόν. Αυτό που μού έχει μείνει από αυτή την παράσταση είναι η Αλέκα Παϊζη. Ήταν αυτή που ενσάρκωσε την υπηρέτρια Τσερλίνε. Τη θυμάμαι έτσι λεπτοκαμωμένη, με εκείνη την ευγενική φυσιογνωμία της αλλά και τη συγκλονιστική της ενέργεια πάνω στη σκηνή να μού μεταδίδει ρίγη συγκίνησης από το μονόλογο του Μπροχ. Θυμάμαι να μην μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, θυμάμαι όλες μου τις αισθήσεις σε εγρήγορση για να μπορέσω να πάρω από εκείνη την παράσταση όσο περισσότερα μπορούσα. Θυμάμαι επίσης να απορώ πώς γινόταν εκείνη η ηθοποιός, η Παϊζη, με πατημένα ήδη τα 70 από όσο μπορούσα να υπολογίσω, να θυμάται τόσο καλά όλα εκείνα τα λόγια του ρόλου της.

Μετά από τόσα χρόνια ακόμα θυμάμαι την Παϊζη λουσμένη στα φώτα της σκηνής να παίζει με τη φωνή της. Σίγουρα εκείνη η παράσταση ήταν από τα πιο σημαντικά πράγματα που έχω δει στο θέατρο. Είδα την Αλέκα Παϊζη ακόμα μια φορά στο θέατρο, ήταν σε μια παράσταση του Δημήτρη Μαυρίκιου, σε κάποιο θέατρο στην Κυψέλη. Εξέπεμπε πάντα την ίδια μαγεία στη σκηνή, αλλά εκείνη η πρώτη φορά θα μού μείνει αξέχαστη.

Οι ηθοποιοί και οι μουσικοί έχουμε μια πολύ σημαντική ομοιότητα: Η τέχνη μας τη στιγμή που παράγεται ακριβώς εκείνη τη στιγμή πεθαίνει. Είναι όμως παρήγορο όταν καλλιτέχνες σαν την Αλέκα Παϊζη είναι το παράδειγμα ότι αυτός ο κανόνας δεν ισχύει πάντα. Η τέχνη της παραμένει μέσα μου χαραγμένη ανεξίτηλα. Ας είναι ελαφρό το χώμα που τη σκεπάζει.

Μπάτσος έχυσε πάνω στο καθήκον!

Αυτή η είδηση έχει πολύ πλάκα και την αναδημοσιέυω από το press-gr. Μπάτσος την ώρα του καθήκοντος μετά από... χειρομαλάξεις (ναι, ναι, έτσι το λέει!) εκσπερμάτισε! Διαβάστε παρακαλώ...

Πώς είπατε; Γελοιότητα;

Αλληλεγγύη στην Κωνσταντίνα Κούνεβα

Κατάληψη στην Εθνική Λυρική Σκηνή

Σήμερα τη νύχτα ξεκίνησε μια κατάληψη στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Όπως διαβάζουμε και από το μπλογκ η κατάληψη γίνεται σα συνέχεια της εξέγερσης του Δεκεμβρίου, από πολίτες, όχι απαραίτητα του χώρου της Λυρικής Σκηνής ή της κλασσικής μουσικής.

Στο μπλογκ, στην αιτιολόγηση της κατάληψης παρατίθενται μια σειρά από ιστορικά γεγονότα που έχουν να κάνουν με κοινωνικούς αγώνες των τελευταίων πενήντα χρόνων στη χώρα μας και τη στάση που κράτησε η Λυρική Σκηνή τις ημέρες των γεγονότων εκείνων. Η αντιπαράθεση ιστορικών γεγονότων με τις αντίστοιχες πρεμιέρες εκείνης της περιόδου της Λυρικής Σκηνής δεν ξέρω με ποιο τρόπο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα από τα μέλη της κατάληψης για να αιτιολογήσει τους λόγους που τους ώθησαν να καταλάβουν το κτήριο της Κρατικής μας Όπερας.

Και εδώ θέλω να πω ένα απλό πράγμα: Θεωρώ ότι η Τέχνη με τις όποιες ιδιομορφίες έχει καθεμιά μορφή της, δεν πρέπει να απέχει από τους κοινωνικούς αγώνες. Η Τέχνη, όπως και κάθε εκδήλωση της ζωής, είναι αποτέλεσμα της ζωής της ίδιας. Κατά συνέπεια, όσο και να προσπαθήσει κάποιος, καλλιτέχνης ή απλός θεατής ή ακροατής, να κλείσει τα αυτιά και τα μάτια του για να αποφύγει να ακούσει αυτό που γίνεται δίπλα του, αν αυτό είναι αρκετά δυνατό δε θα μπορέσει να το αγνοήσει.

Η Εθνική Λυρική Σκηνή και οι καλλιτέχνες της όπερας, στους οποίους έχω την τιμή να ανήκω, είναι αλήθεια ότι δεν διακρίνονται για την οξεία πολιτική τους σκέψη και για τη βαθειά τους πολιτικοποίηση. Και αυτό έχει βαθειές ρίζες ιστορικές.

Το οικοδόμημα της δυτικής κλασσικής μουσικής αλλά και της όπερας αναπτύχθηκε κυρίως σε προηγούμενους αιώνες, όπου οι κοινωνικοί αγώνες δεν ήταν τόσο ανεπτυγμένοι, ή τόσο ισχυροί. Οι μουσικοί πάντα, για να τη βγάλουν καθαρή και να επιβιώσουν, αναζητούσαν μια θέση δίπλα σε ένα βασιλιά ή έναν πλούσιο, που για λόγους γοήτρου τούς προσελάμβανε για να γράφουν μουσική μόνο γι αυτόν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Josef Haydn, από τους λίγους μουσικούς που κατόρθωσαν να ζήσουν μια ζωή ισσοροπημένη και όχι πνιγμένοι στα χρέη, όπως ο μεγάλος φίλος και σύγχρονός του Wolfgang Amadeus Mozart.

Η μουσική και κυρίως η όπερα ήταν πάντα συνδεδεμένη με τους οικονομικά ισχυρούς. Και γι αυτό υπήρχε ένας πολύ σημαντικός λόγος: Η όπερα, όπως ενδεχομένως και το σινεμά είναι μια πάρα πολύ ακριβή τέχνη. Όμως η όπερα, όπως και το σινεμά, δεν είναι μια ελιτίστικη τέχνη όπως ενδεχομένως πιστεύει πολύς κόσμος και με το ποστ του ενδεχομένως το μπλογκ της κατάληψης αφήνει να διαφανεί.

Στις χώρες της κεντρικής και νότιας Ευρώπης η όπερα είναι ένα λαϊκό είδος, κάτι σαν το λαϊκό θέατρο και οι άνθρωποι παθιάζονται με αυτό. Στην Αυστρία αν κάποιος ασχημονήσει πάνω σε ένα έργο του εθνικού τους συνθέτη, του Mozart, το θέμα γίνεται πρωτοσέλιδο και οι καλλιτέχνες της όπερας είναι κάτι σα ροκ σταρ. Το ίδιο και στη Γερμανία, αλλά και στην Ιταλία και λιγότερο στην Ισπανία και τη Γαλλία ή την Αγγλία.

Στην Ελλάδα η όπερα είναι ένα ας πούμε ξενόφερτο είδος. Κι αυτό γιατί την εποχή που αναπτυσσόταν, από την Αναγέννηση και μετά, ο Ελλαδικός χώρος ήταν κάτω από την τουρκική κατοχή και άρα είχαμε την επιρροή του ανατολίτικου τρόπου σκέψης περισσότερο και κυρίως στη μουσική. Όμως, παρά το γεγονός ότι το είδος είναι ξενόφερτο, έχει πολύ μεγάλη λαϊκή αποδοχή.

Οι Έλληνες ως λαός αγαπάμε πολύ τη μελωδία και κυρίως τη μεσογειακή Ιταλική μελωδία, ας πούμε το Ιταλικό belcanto, το ωραίο τραγούδι όπως λέει και η λέξη στα Ιταλικά. Γι αυτό και πολύς κόσμος, όχι απαραίτητα πλούσιος ή μορφωμένος μουσικά συρρέει στη Λυρική Σκηνή για να ακούσει τα αγαπημένα του έργα από τους Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες. Αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνούν με την άποψη της άρχουσας τάξης, ή ότι χαίρονται όταν τα κινήματα καταπνίγονται.

Απλά πηγαίνουν εκεί γιατί αποζητούν λίγη ομορφιά. Και αυτό παρέχει η όπερα στην κοινωνία: Ομορφιά. Η ανάγκη για λίγη ομορφιά σε αυτόν τον άσχημο κόσμο που ζούμε, είναι αυτή που δημιούργησε την ανάγκη γι αυτή τη μορφή τέχνης. Και είναι και αυτή η ίδια η ανάγκη που συνεχίζει να τη συντηρεί. Σε μια παράσταση όπερας κάποιος ξεχνάει για λίγο την καθημερινότητα αλλά έρχεται αντιμέτωπος με ζητήματα προσωπικά, υπαρξιακά, που έχουν να κάνουν με την ουσία της ύπαρξης, όπως είναι ο έρωτας και ο θάνατος. Και τα κοινωνικά κινήματα, ναι! Ένας από τους πιο πολιτικοποιημένους συνθέτες υπήρξε ο Μπετόβεν του οποίου η όπερα Fidelio, εκτός από ένα αριστούργημα της τέχνης, είναι και ένα από τα πιο πολιτικοποιημένα έργα της κλασσικής μουσικής.

Για να τελειώνουμε: Συμφωνώ με την κατάληψη ως μορφή αγώνα. Μας δίνει τη δυνατότητα να συζητήσουμε μια σειρά ζητήματα που παρά το γεγονός ότι είναι σημαντικά, δε μας απασχολούν και τόσο το τελευταίο διάστημα, όπως η σχέση τέχνης και κοινωνικών αγώνων.

Το να αιτιολογεί την κατάληψη κάποιος όμως λοιδορώντας συλλήβδην το χώρο της όπερας και των καλλιτεχνών της ως αρωγούς στα σχέδια της άρχουσας τάξης και των εκπροσώπων της δείχνει πρώτα από όλα ότι είναι ανιστόρητος και έχει πλήρη άγνοια του χώρου.

Θα είμαι εκεί για να συζητήσουμε όλοι μαζί. Αν είστε καλλιτέχνες ή όχι το ίδιο κάνει. Ελάτε όλοι από κει.

Για το τέλος ένα κομμάτι από το Fidelio από το μεγάλο τενόρο James King.