hnioxos: Jonas Kaufmann

Μετά από πολύ καιρό πήγα στο Μέγαρο Μουσικής. Τα τελευταία χρόνια ήμουν μεταξύ Ελλάδας και εξωτερικού και γι αυτό όταν παιζόταν κάτι ενδιαφέρον εγώ δεν βρισκόμουν στην Αθήνα. Έτσι μετά από αρκετο καιρό πήγα να δω και να ακούσω τον καταπληκτικό Γερμανό τενόρο Jonas Kaufmann σε μια συναυλία με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τη διεύθυνση του επίσης Γερμανού αρχιμουσικού Michael Guettler.

Ο Γερμανός τραγουδιστής επιβεβαίωσε τη φήμη του ως του σπουδαιότερου νέου τενόρου σήμερα. Με μια καταπληκτική ευκολία στην εναλλαγή μουσικών στυλ, με ένα απαιτητικότατο πρόγραμμα που περιελάμβανε άριες από την Τόσκα του Πουτσίνι (Recondita armonia, E lucevan le stelle), La Boheme του ιδίου συνθέτη (Che gelida manina), Martha του Flotow (Ach so fromm), Werther του Massenet (Pourquoi me reveiller), Carmen του Bizet (La fleur que tu m' avais jetee), Lohengrin του Wagner (In fernem land) καθώς και με τέσσερα(!) απαιτητικά ανκόρ ( Il lamento di Federico του Cilea, La donna e' mobile του Βέρντι, την καντσονέτα Non ti scordar di me, καθώς και την άρια από την οπερέτα "Η χώρα του μειδιάματος" Dein ist mein ganzes Herz)

Η παρουσία του Γερμανού τενόρου, κατά τη γνώμη μου του πιο άρτιου τραγουδιστή σε αυτή την κατηγορία φωνής σήμερα, ήταν καταπληκτική. Ένας ψηλός νέος άνδρας, γεννημένος το 1969, εμφανίστηκε στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής και χωρίς περιττές κινήσεις, κέρδισε το ενθουσιώδες κοινό με το αντικείμενο της δουλειάς του και μόνο, δηλαδή με το τραγούδι. Η τεχνική του ήταν άρτια από κάθε άποψη: Ένας αψεγάδιαστος μηχανισμός αναπνοής, άρθρωση εκπληκτική, μουσικότητα που, τουλάχιστον εγώ, σε όσες συναυλίες τενόρων έχω βρεθεί, δεν έχω συναντήσει κάτι αντίστοιχο. Αλλά το πιο εκπληκτικό από όλα είναι η αλάνθαστη γνώση του στυλ της μουσικής σε όλους αυτούς τους διαφορετικούς συνθέτες που μουσική τους τραγούδησε. Όταν τραγουδούσε Πουτσίνι ήταν σα να άκουγες έναν βέρο Ιταλό τενόρο, το ίδιο και στις Γαλλικές άριες από το Βέρθερο και την Κάρμεν, με άψογη άρθρωση και με λαμπρές ψηλές νότες. Όμως το κομμάτι που εμένα προσωπικά με εντυπωσίασε και δε μπορούσα να σταματήσω να χειροκροτώ, ήταν και το τελευταίο του κανονικού μέρους του προγράμματος, η άρια από τον Lohengrin του Wagner. Εκεί, αποδεικνύοντας και την υψηλή του αισθητική αλλά και τη στενή σχέση του Wagner με το ιταλικό belcanto, η φωνή βρήκε τη φυσική της θέση. Είναι ένας τενόρος που θα κάνει μεγάλη καριέρα στο Wagner, αρχής γενομένης από το φετινό καλοκαίρι που θα τραγουδήσει για πρώτη φορά το ρόλο του Lohengin.

Όσον αφορά τους υπόλοιπους συντελεστές της συναυλίας ο μαέστρος στάθηκε επάξια του τραγουδιστή συνοδεύοντάς τον με πολλή μουσικότητα και τέμπι που προφανώς είχαν δουλευτεί πολύ. Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών ήταν δυστυχώς υποδεέστερη όλων. Ειδικά τα πνευστά και ακόμα πιο ειδικά τα χάλκινα ήταν αυτά που χαλούσαν πραγματικά τον ήχο, παίζοντας πολύ δυνατά και πολλές φορές φάλτσα.

Για το τέλος μερικά κομμάτια από τη συναυλία που έχουν ήδη δημοσιευτεί στο youtube:

Pourquoi me reveiller- Jules Massenet: Werther