Κατάληψη στην Εθνική Λυρική Σκηνή

Σήμερα τη νύχτα ξεκίνησε μια κατάληψη στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Όπως διαβάζουμε και από το μπλογκ η κατάληψη γίνεται σα συνέχεια της εξέγερσης του Δεκεμβρίου, από πολίτες, όχι απαραίτητα του χώρου της Λυρικής Σκηνής ή της κλασσικής μουσικής.

Στο μπλογκ, στην αιτιολόγηση της κατάληψης παρατίθενται μια σειρά από ιστορικά γεγονότα που έχουν να κάνουν με κοινωνικούς αγώνες των τελευταίων πενήντα χρόνων στη χώρα μας και τη στάση που κράτησε η Λυρική Σκηνή τις ημέρες των γεγονότων εκείνων. Η αντιπαράθεση ιστορικών γεγονότων με τις αντίστοιχες πρεμιέρες εκείνης της περιόδου της Λυρικής Σκηνής δεν ξέρω με ποιο τρόπο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα από τα μέλη της κατάληψης για να αιτιολογήσει τους λόγους που τους ώθησαν να καταλάβουν το κτήριο της Κρατικής μας Όπερας.

Και εδώ θέλω να πω ένα απλό πράγμα: Θεωρώ ότι η Τέχνη με τις όποιες ιδιομορφίες έχει καθεμιά μορφή της, δεν πρέπει να απέχει από τους κοινωνικούς αγώνες. Η Τέχνη, όπως και κάθε εκδήλωση της ζωής, είναι αποτέλεσμα της ζωής της ίδιας. Κατά συνέπεια, όσο και να προσπαθήσει κάποιος, καλλιτέχνης ή απλός θεατής ή ακροατής, να κλείσει τα αυτιά και τα μάτια του για να αποφύγει να ακούσει αυτό που γίνεται δίπλα του, αν αυτό είναι αρκετά δυνατό δε θα μπορέσει να το αγνοήσει.

Η Εθνική Λυρική Σκηνή και οι καλλιτέχνες της όπερας, στους οποίους έχω την τιμή να ανήκω, είναι αλήθεια ότι δεν διακρίνονται για την οξεία πολιτική τους σκέψη και για τη βαθειά τους πολιτικοποίηση. Και αυτό έχει βαθειές ρίζες ιστορικές.

Το οικοδόμημα της δυτικής κλασσικής μουσικής αλλά και της όπερας αναπτύχθηκε κυρίως σε προηγούμενους αιώνες, όπου οι κοινωνικοί αγώνες δεν ήταν τόσο ανεπτυγμένοι, ή τόσο ισχυροί. Οι μουσικοί πάντα, για να τη βγάλουν καθαρή και να επιβιώσουν, αναζητούσαν μια θέση δίπλα σε ένα βασιλιά ή έναν πλούσιο, που για λόγους γοήτρου τούς προσελάμβανε για να γράφουν μουσική μόνο γι αυτόν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Josef Haydn, από τους λίγους μουσικούς που κατόρθωσαν να ζήσουν μια ζωή ισσοροπημένη και όχι πνιγμένοι στα χρέη, όπως ο μεγάλος φίλος και σύγχρονός του Wolfgang Amadeus Mozart.

Η μουσική και κυρίως η όπερα ήταν πάντα συνδεδεμένη με τους οικονομικά ισχυρούς. Και γι αυτό υπήρχε ένας πολύ σημαντικός λόγος: Η όπερα, όπως ενδεχομένως και το σινεμά είναι μια πάρα πολύ ακριβή τέχνη. Όμως η όπερα, όπως και το σινεμά, δεν είναι μια ελιτίστικη τέχνη όπως ενδεχομένως πιστεύει πολύς κόσμος και με το ποστ του ενδεχομένως το μπλογκ της κατάληψης αφήνει να διαφανεί.

Στις χώρες της κεντρικής και νότιας Ευρώπης η όπερα είναι ένα λαϊκό είδος, κάτι σαν το λαϊκό θέατρο και οι άνθρωποι παθιάζονται με αυτό. Στην Αυστρία αν κάποιος ασχημονήσει πάνω σε ένα έργο του εθνικού τους συνθέτη, του Mozart, το θέμα γίνεται πρωτοσέλιδο και οι καλλιτέχνες της όπερας είναι κάτι σα ροκ σταρ. Το ίδιο και στη Γερμανία, αλλά και στην Ιταλία και λιγότερο στην Ισπανία και τη Γαλλία ή την Αγγλία.

Στην Ελλάδα η όπερα είναι ένα ας πούμε ξενόφερτο είδος. Κι αυτό γιατί την εποχή που αναπτυσσόταν, από την Αναγέννηση και μετά, ο Ελλαδικός χώρος ήταν κάτω από την τουρκική κατοχή και άρα είχαμε την επιρροή του ανατολίτικου τρόπου σκέψης περισσότερο και κυρίως στη μουσική. Όμως, παρά το γεγονός ότι το είδος είναι ξενόφερτο, έχει πολύ μεγάλη λαϊκή αποδοχή.

Οι Έλληνες ως λαός αγαπάμε πολύ τη μελωδία και κυρίως τη μεσογειακή Ιταλική μελωδία, ας πούμε το Ιταλικό belcanto, το ωραίο τραγούδι όπως λέει και η λέξη στα Ιταλικά. Γι αυτό και πολύς κόσμος, όχι απαραίτητα πλούσιος ή μορφωμένος μουσικά συρρέει στη Λυρική Σκηνή για να ακούσει τα αγαπημένα του έργα από τους Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες. Αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνούν με την άποψη της άρχουσας τάξης, ή ότι χαίρονται όταν τα κινήματα καταπνίγονται.

Απλά πηγαίνουν εκεί γιατί αποζητούν λίγη ομορφιά. Και αυτό παρέχει η όπερα στην κοινωνία: Ομορφιά. Η ανάγκη για λίγη ομορφιά σε αυτόν τον άσχημο κόσμο που ζούμε, είναι αυτή που δημιούργησε την ανάγκη γι αυτή τη μορφή τέχνης. Και είναι και αυτή η ίδια η ανάγκη που συνεχίζει να τη συντηρεί. Σε μια παράσταση όπερας κάποιος ξεχνάει για λίγο την καθημερινότητα αλλά έρχεται αντιμέτωπος με ζητήματα προσωπικά, υπαρξιακά, που έχουν να κάνουν με την ουσία της ύπαρξης, όπως είναι ο έρωτας και ο θάνατος. Και τα κοινωνικά κινήματα, ναι! Ένας από τους πιο πολιτικοποιημένους συνθέτες υπήρξε ο Μπετόβεν του οποίου η όπερα Fidelio, εκτός από ένα αριστούργημα της τέχνης, είναι και ένα από τα πιο πολιτικοποιημένα έργα της κλασσικής μουσικής.

Για να τελειώνουμε: Συμφωνώ με την κατάληψη ως μορφή αγώνα. Μας δίνει τη δυνατότητα να συζητήσουμε μια σειρά ζητήματα που παρά το γεγονός ότι είναι σημαντικά, δε μας απασχολούν και τόσο το τελευταίο διάστημα, όπως η σχέση τέχνης και κοινωνικών αγώνων.

Το να αιτιολογεί την κατάληψη κάποιος όμως λοιδορώντας συλλήβδην το χώρο της όπερας και των καλλιτεχνών της ως αρωγούς στα σχέδια της άρχουσας τάξης και των εκπροσώπων της δείχνει πρώτα από όλα ότι είναι ανιστόρητος και έχει πλήρη άγνοια του χώρου.

Θα είμαι εκεί για να συζητήσουμε όλοι μαζί. Αν είστε καλλιτέχνες ή όχι το ίδιο κάνει. Ελάτε όλοι από κει.

Για το τέλος ένα κομμάτι από το Fidelio από το μεγάλο τενόρο James King.

ΠΑΟ, ΣΥΡΙΖΑ και Βωβός

Σήμερα το απόγευμα η ΠΑΕ Παναθηναϊκός μαζί με το χουντοδήμαρχο Κακλαμάνη πραγματοποίησαν σύσκεψη για να δουν τι θα κάνουν με το θέμα της διπλής ανάπλασης στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και στον Ελαιώνα, την κατασκευή του καινούργιου γηπέδου του Παναθηναϊκού αλλά και κυρίως αυτό που τους καίει που δεν είναι άλλο βέβαια από την κατασκευή του εμπορικού κέντρου του Βωβού στον Ελαιώνα.

Κατέληξαν σε μια ανακοίνωση όπου καλούν το ΣΥΡΙΖΑ σε διάλογο με στόχο να αποσύρει τις υποτιθέμενες προσφυγές του και αυτοί μετά να τα βρουν για το γήπεδο και το Βωβοκτήριο. Βγήκαν μάλιστα σε όλα τα κανάλια και προπαγάνδιζαν αυτή την απόφαση που υποτίθεται τους δείχνει διαλλακτικούς απέναντι στο κόμμα της Αριστεράς και για το "δημόσιο συμφέρον" αλλά και "για το καλό της ομάδας του Παναθηναϊκού" να προχωρήσουν απρόσκοπτα οι διαδικασίες για την κατασκευή του γηπέδου.

Βεβαίως πρόκειται για επικοινωνιακό τέχνασμα το οποίο αμέσως βγήκαν να το προπαγανδίσουν στα κανάλια τους και έτσι να έχουν τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση. Αφενός καλούν σε διάλογο έναν ολόκληρο πολιτικό σχηματισμό σαν αυτός να είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος για την κατάθεση των προσφυγών αλλά και για όλη την εν γένει υπόθεση. Παρακάπτουν έτσι την επιτροπή κατοίκων και τη συζήτηση από την ουσία του θέματος, που είναι η κατασκευή ενός τσιμεντένιου μεγαθήριου μέσα στο κέντρο της Αθήνας και η υποβάθμιση που θα φέρει στις ζωές όλων των κατοίκων αυτής της πόλης. Αντίθετα παρουσιάζουν το θέμα σαν να είναι αποκλειστικά και μόνο για το καλό της ομάδας του Παναθηναϊκού και γι αυτήν βρε αδερφέ θα βάλουν νερό στο κρασί τους και θα συναντήσουν τους αντιπαναθηναϊκούς του ΣΥΡΙΖΑ μόνο "για το καλό της ομάδας".

Ο λόγος βέβαια αυτής της αναδίπλωσης δεν είναι το "καλό της ομάδας". Μετά από την τελευταία απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για σταμάτημα των έργων στο Βωβοκτήριο παρά τις ασφυκτικές πιέσεις που ασκήθηκαν από τον τύπο συλλήβδην, έντυπο και ηλεκτρονικό, με μερικές μόνο εξαιρέσεις μετρημένες στα δάχτυλα, το όλο εγχείρημα τέθηκε σε αμφιβολία. Με δεδομένη και τη συζήτηση της κύριας προσφυγής στις 6 Μαρτίου στο ΣτΕ και την επικείμενη έκδοση της απόφασης μετά από περίπου 1 χρόνο, η βαλίτσα τραβάει σε μάκρος. Σε ένα χρόνο περίπου από τώρα θα έχουμε και διαφορετική κυβέρνηση κατά πάσα πιθανότητα και η δημιουργία τετελεσμένων είναι κάτι που θα της δέσει τα χέρια για να μπορέσει να τηρήσει τις συμφωνίες.

Επίσης ένα άλλο θέμα είναι ότι η κοινή γνώμη έχει αρχίσει και αλλάζει. Παρά το γεγονός ότι έχουν δαπανήσει τόνους μελάνης για να πείσουν τον κόσμο για την ορθότητα των απόψεών τους τα πράγματα αρχίζουν και παίρνουν άσχημη τροπή. Σε ψηφοφορία που έχει ξεκινήσει εδώ και μέρες από το forthnet.gr ερωτάται ο κόσμος να ψηφίσει ποιος φταίει για το ότι δε γίνεται το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Υπάρχουν εναλλακτικές ότι φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Βωβός, ο δήμαρχος, η διοίκηση, το ΣτΕ. Στην αρχή τα αποτελέσματα έδειχναν 85% ότι φτάιει ο ΣΥΡΙΖΑ και 10% οι άλλοι. Σήμερα όμως αυτό έχει ανατραπεί και δείχνει ότι φταίει κατά 35% ο ΣΥΡΙΖΑ και 60% περίπου όλοι οι υπόλοιποι, ενώ έχουν ψηφίσει 5223. Δείτε τα αποτελέσματα εδώ . Άρα η υπόθεση τείνει να μετατραπεί σε Βατερλώ γι αυτούς και τις μεθοδεύσεις τους και να τους πάρουν με τις πέτρες πρώτα από όλα οι οπαδοί τού ίδιου του Παναθηναϊκού!

Γι αυτό λοιπόν επινόησαν όλο αυτό το επικοινωνιακό παιχνιδάκι για να μπορέσουν να κρύψουν πάλι λίγο τη μπάλα. Το πιο αστείο από όλα όμως ξέρετε ποιό είναι; Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ το 'χαψε! Έβγαλε μια ηλίθια ανακοίνωση όπου ανταποκρίνεται υποτίθεται στην πρόσκληση του Παναθηναϊκού για διάλογο! Γράφουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να συμβάλλει θετικά στην κατεύθυνση της κατασκευής του γηπέδου αν αυτοί το σκέφτονται σοβαρά. Αυτός βέβαια ο χαριεντισμός του κόμματος της Αριστεράς και το ανοιχτό παραθυράκι που αφήνει να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με τους μεγαλοεργολάβους και τους μεγαλοεπιχειρηματίες που επιδιώκουν να θησαυρίσουν πάλι στην πλάτη μας με το πρόσχημα του γηπέδου για την αγαπημένη ομάδα, είναι εμετικός. Δεν ξέρω ποιος άνθρωπος έβγαλε αυτή την ανακοίνωση από το γραφείο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ και αν αυτή υιοθετείται από την ηγεσία του. Αν είναι πράγματι αυτή η θέση του, τότε το κόμμα της Αριστεράς μάλλον έχει κάνει ένα πολύ μεγάλο λάθος, όχι απέναντι στον Παναθηναϊκό, αλλά απέναντι στους πολίτες που παλεύουν για να μη γεμίσει τσιμέντο η πόλη μας. Δυστυχώς κύριοι ομελέτα δε γίνεται χωρίς να σπάσεις αυγά. Ούτε γίνεται να τα έχεις καλά με τα επιχειρηματικά συμφέροντα για να αυξήσεις τα ποσοστά σου τη στιγμή που αυτά εγκληματούν στην πλάτη του Ελληνικού λαού.

Πατησίων και Κύπρου

Ο Δήμος Αθηναίων σήμερα στις 4 περίπου το πρωί με μπουλντόζες και φορτηγά και με την υποστήριξη αστυνομικών δυνάμεων προχώρησε στην κοπή περίπου 50 δέντρων, ανάμεσά τους και αιωνόβιων πεύκων και δύο πολύ μεγάλων φοινίκων, στη γωνία των οδών Πατησίων και Κύπρου που είχε το όνομα "πάρκο Λέλας Καραγιάννη" από την αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης που είχε το σπίτι της στην περιοχή.

Πρόκειται για το πάρκο, που έχει επίσης την ονομασία Αλεπότρυπα, στο οποίο έχουν γίνει διάφορες εκδηλώσεις στο παρελθόν για τη σωτηρία του. Οι βουλευτές του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη και Αντώνης Σκυλλάκος κατέθεσαν επερώτηση στη Βουλή ρωτώντας την Πολιτεία για το τι πρόκειται να κάνει για την προστασία του πάρκου. Το κείμενο της ερώτησης εδώ.

Η μελέτη για την κατασσκευή του πάρκιν είχε απορριφθεί από τη δευτεροβάθμια επιτροπή αρχιτεκτονικού ελέγχου της Περιφέρειας, όμως ο δήμος το επανέφερε στην πρωτοβάθμια επιτροπή από την οποία και τελικά εγκρίθηκε. Προφανώς είχαν μαγειρέψει διαφορετικά τους συσχετισμούς και τη δεύτερη φορά τους βγήκε. Σημειωτέον ότι ο Δήμος είχε παραχωρήσει το οικόπεδο για την κατασκευή πάρκιν στην εταιρεία ΔΟΜΟΤΕΚΑ και σύμφωνα με τη σύμβαση μπορεί να το εκμεταλλεύεται για 30 χρόνια. Το πάρκιν, σύμφωνα με αυτά που ειπωθηκαν σήμερα το πρωί στους ραδιοφωνικούς σταθμούς θα έχει χωρητικότητα περίπου 150 αυτοκινήτων. Όπως καταλαβαίνει κάποιος ο οποίος ξέρει την περιοχή αυτές οι 150 θέσεις δε δημιουργούν μεγάλη διαφορά στον αριθμό των θέσεων στάθμευσης. Αντίθετα τα οικονομικά συμφέροντα είναι πολύ μεγάλα και πίεζαν εδώ και πολύ καιρό, όπως κάνουν και σε διάφορα άλλα σημεία της Αθήνας (χαρακτηριστική περίπτωση ο ναός της Αγροτέρας Αρτέμιδος στο Μετς) για την κατασκευή του πάρκιν.

Ο δήμαρχος Αθηναίων ο οποίος είναι ο απολογητής του κυρίου Βωβού το τελευταίο διάστημα, με την απροκάλυπτη υπεράσπιση των συμφερόντων του μεγαλοεπιχειρηματία για την κατασκευή του εμπορικού κέντρου στο Βοτανικό, προβαίνει σε ακόμα μια προκλητική πράξη που υποβαθμίζει την ποιότητα ζωής όλων των ανθρώπων που ζούμε σε αυτή την πόλη. Με μια μαφιόζικη ενέργεια τη νύχτα, προφανώς για να προλάβει κυριολεκτικά στον ύπνο τους κατοίκους, αποδεικνύει το πραγματικό του πρόσωπο.

Και για να θυμηθούμε και τα έργα και τις ημέρες του στον τομέα αυτόν ο κύριος Κακλαμάνης πέρα από το πάρκο Λέλας Καραγιάννη και το κτήριο του Βωβού στον Ελαιώνα, για το οποίο έφτασε μέχρι και να καλεί σε συγκέντρωση, αυτός, ένας εκπρόσωπος της πολιτικής ηγεσίας, εναντίον ενός Ανωτάτου Δικαστηρίου(!), διαπράττοντας τεράστιο ατόπημα, έχει ταχθεί υπέρ και της ανάπλασης του Άλσους Παγκρατίου με την κατασκευή θεάτρου μέσα στο πάρκο, επιτιθέμενος σε έναν ακόμα ελεύθερο χώρο στο κέντρο της Αθήνας.

Προφανώς λοιπόν ο κύριος Κακλαμάνης έχει βάλει σκοπό να μην αφήσει τίποτα όρθιο από ελεύθερους χώρους τα χρόνια της παρουσίας του στο Δήμο Αθηναίων. Η καταδίκη του πρέπει να είναι πολιτική και καθολική.

Jonas Kaufmann

Μετά από πολύ καιρό πήγα στο Μέγαρο Μουσικής. Τα τελευταία χρόνια ήμουν μεταξύ Ελλάδας και εξωτερικού και γι αυτό όταν παιζόταν κάτι ενδιαφέρον εγώ δεν βρισκόμουν στην Αθήνα. Έτσι μετά από αρκετο καιρό πήγα να δω και να ακούσω τον καταπληκτικό Γερμανό τενόρο Jonas Kaufmann σε μια συναυλία με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τη διεύθυνση του επίσης Γερμανού αρχιμουσικού Michael Guettler.

Ο Γερμανός τραγουδιστής επιβεβαίωσε τη φήμη του ως του σπουδαιότερου νέου τενόρου σήμερα. Με μια καταπληκτική ευκολία στην εναλλαγή μουσικών στυλ, με ένα απαιτητικότατο πρόγραμμα που περιελάμβανε άριες από την Τόσκα του Πουτσίνι (Recondita armonia, E lucevan le stelle), La Boheme του ιδίου συνθέτη (Che gelida manina), Martha του Flotow (Ach so fromm), Werther του Massenet (Pourquoi me reveiller), Carmen του Bizet (La fleur que tu m' avais jetee), Lohengrin του Wagner (In fernem land) καθώς και με τέσσερα(!) απαιτητικά ανκόρ ( Il lamento di Federico του Cilea, La donna e' mobile του Βέρντι, την καντσονέτα Non ti scordar di me, καθώς και την άρια από την οπερέτα "Η χώρα του μειδιάματος" Dein ist mein ganzes Herz)

Η παρουσία του Γερμανού τενόρου, κατά τη γνώμη μου του πιο άρτιου τραγουδιστή σε αυτή την κατηγορία φωνής σήμερα, ήταν καταπληκτική. Ένας ψηλός νέος άνδρας, γεννημένος το 1969, εμφανίστηκε στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής και χωρίς περιττές κινήσεις, κέρδισε το ενθουσιώδες κοινό με το αντικείμενο της δουλειάς του και μόνο, δηλαδή με το τραγούδι. Η τεχνική του ήταν άρτια από κάθε άποψη: Ένας αψεγάδιαστος μηχανισμός αναπνοής, άρθρωση εκπληκτική, μουσικότητα που, τουλάχιστον εγώ, σε όσες συναυλίες τενόρων έχω βρεθεί, δεν έχω συναντήσει κάτι αντίστοιχο. Αλλά το πιο εκπληκτικό από όλα είναι η αλάνθαστη γνώση του στυλ της μουσικής σε όλους αυτούς τους διαφορετικούς συνθέτες που μουσική τους τραγούδησε. Όταν τραγουδούσε Πουτσίνι ήταν σα να άκουγες έναν βέρο Ιταλό τενόρο, το ίδιο και στις Γαλλικές άριες από το Βέρθερο και την Κάρμεν, με άψογη άρθρωση και με λαμπρές ψηλές νότες. Όμως το κομμάτι που εμένα προσωπικά με εντυπωσίασε και δε μπορούσα να σταματήσω να χειροκροτώ, ήταν και το τελευταίο του κανονικού μέρους του προγράμματος, η άρια από τον Lohengrin του Wagner. Εκεί, αποδεικνύοντας και την υψηλή του αισθητική αλλά και τη στενή σχέση του Wagner με το ιταλικό belcanto, η φωνή βρήκε τη φυσική της θέση. Είναι ένας τενόρος που θα κάνει μεγάλη καριέρα στο Wagner, αρχής γενομένης από το φετινό καλοκαίρι που θα τραγουδήσει για πρώτη φορά το ρόλο του Lohengin.

Όσον αφορά τους υπόλοιπους συντελεστές της συναυλίας ο μαέστρος στάθηκε επάξια του τραγουδιστή συνοδεύοντάς τον με πολλή μουσικότητα και τέμπι που προφανώς είχαν δουλευτεί πολύ. Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών ήταν δυστυχώς υποδεέστερη όλων. Ειδικά τα πνευστά και ακόμα πιο ειδικά τα χάλκινα ήταν αυτά που χαλούσαν πραγματικά τον ήχο, παίζοντας πολύ δυνατά και πολλές φορές φάλτσα.

Για το τέλος μερικά κομμάτια από τη συναυλία που έχουν ήδη δημοσιευτεί στο youtube:

Pourquoi me reveiller- Jules Massenet: Werther


In fernem Land- Richard Wgner: Lohengrin


E lucevan le stelle- Giacomo Puccini: Tosca

Το πλοίο "Αρίων" δέχτηκε επίθεση σε διεθνή ύδατα

Το πλοίο "Αρίων" το οποίο είχε αποπλεύσει από την Κύπρο σήμερα για τη Γάζα μεταφέροντας ανθρωπιστική βοήθεια και στο οποίο επιβαίνουν ακτιβιστές και δημοσιογράφοι, δέχτηκε προκλητικά αρχικά προειδοποίηση από το Ισραηλινό ναυτικό να μην συνεχίσει το ταξίδι του και ενώ βρισκόταν σε διεθνή ύδατα 100 περίπου μίλια μακριά από την ακτή της Γάζας. Αφού αγνόησε τις προειδοποιήσεις συνεχίζοντας κανονικά την πορεία του, έπειτα από λίγο περικυκλώθηκε από 6 πολεμικά πλοία του Ισραήλ που το απείλησαν ότι θα ρίξουν προειδοποιητικές βολές και εντέλει το ανάγκασαν κάνοντας στην ουσία μια τεράστια παραβίαση του διεθνούς δικαίου που ισοδυναμεί με πειρατεία, να αλλάξει πορεία και να γυρίσει προς την Κύπρο.

Στο διάστημα αυτό ζητήθηκε η συνδρομή της Ελληνικής κυβέρνησης που στην ουσία είχε την αρμοδιότητα και την υποχρέωση να προστατέψει ένα ελληνικό πλοίο στα διεθνή ύδατα. Η Ελληνική κυβέρνηση εποίησε την νύσσαν, κοινώς έκανε τουμπεκί ψιλοκομμένο, στην ουσία βάζοντας την ουρά στα σκέλια. Αυτές είναι οι υπερήφανες ελληνικές ένοπλες δυνάμεις που αναλαμβάνουν να φυλάττουν Θερμοπύλες, έτσι ώστε εμείς να κοιμόμαστε ήσυχοι. Το κακό είναι ότι εμείς είμαστε ξύπνιοι, ενώ η κυβέρνηση κοιμάται.

bloggers against violence

Σε ένδειξη συμπαράστασης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα που δέχθηκε δολοφονική επίθεση στις 22/12 έξω απο το σπίτι της, διοργανώνουμε μια βραδιά στο Bios (Πειραιώς 84) με σκοπό την ενημέρωση του κόσμου, αλλά και τη συγκέντρωση χρημάτων για την ενίσχυση της ίδιας και της οικογενείας της. Η συγκεκριμένη βραδιά θα είναι η ερχόμενη Πέμπτη 15/1.
Θα προβληθούν οι ελάχιστα παιγμένες στην Ελλάδα ταινίες Two Lane Blacktop (Monte Helman, 1971), και Radio On (Chris Petit, 1979). Δύο ταινίες δρόμου που συνδέονται άμεσα με την rock n' roll κουλτούρα.

Μετά τις προβολές θα ακολουθήσουν dj sets από bloggers και djs. More info soon..


H είσοδος θα είναι ελεύθερη.

Κατάληψη στο infocafe στου Ζωγράφου

Σήμερα το μεσημέρι από τις 12.00 περίπου έγινε κατάληψη στο infocafe στο κέντρο του Δήμου Ζωγράφου στην πλατεία Γαρδένια. Από το blog της κατάληψης αναδημοσιέυω την προκήρυξη:

Από το μεσημέρι της 14ης Ιανουαρίου η δημοτική καφετέρια στη πλατεία Γαρδένια τελεί υπο κατάληψη. Σκοπός μας είναι να λειτουργήσει ως κέντρο αντιπληροφόρησης,συζητήσεων και συντονισμού δράσεων με επίκεντρο την εξέγερση του Δεκέμβρη κι όσα ακολουθούν. Επιπλέον, ένας δημοτικός χώρος αποδεσμεύεται από την εμπορική του χρήση και επιστρέφει στους κατοίκους ως ένα σημείο αναφοράς, ισότιμης συνεύρεσης και ζύμωσης, αυτοοργάνωσης και συνδιαμόρφωσης πάνω στα ζητήματα που τους απασχολούν.

Οι μέρες των σφοδρών συγκρούσεων και των πρώτων αντανακλαστικών καταλήψεων του Δεκέμβρη ακολουθούνται από λαικές συνελεύσεις, καταλήψεις σχολών, σχολείων και δημοσίων κτηρίων.Οι πολίτες δραστηριοποιούνται και αδιαμεσολάβητα συζητούν και αναζητούν τρόπους επίλυσης των καθημερινών τους προβλημάτων.Στους ασφυκτικούς ρυθμούς που μας επιβάλουν οι τσιμεντένιες μητροπόλεις, η εργασιακή ανασφάλεια, η εντατικοποίηση της εκπαίδευσης, η καθημερινή κρατική βία και καταστολή είναι κάποιες από τις αιτίες της έκρηξης του Δεκέμβρη, που φυσικά συνεχίζουν να υφίστανται.Οι προσπάθειες συλλογικής και από τα κάτω αντιμετώπισης τους είναι σημαντικό να συνεχιστούν και να απλωθούν σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο εργασίας και εκπαίδευσης.

Η κοινωνική ανταρσία θα συνεχιστεί όσο συνεχίζεται η σφαγή στην Παλαιστίνη, όσο οι εξεγερμένοι διώκονται και φυλακίζονται, όσο τα αφεντικά τρομοκρατούν (με αποκορύφωμα τη δολοφονική επίθεση με βιτριόλι στην συνδικαλίστρια εργάτρια Κ.Κούνεβα) όσο τα ΜΜΕ συστηματικά κατασυκωφαντούν και διαστρεβλώνουν τα γεγονότα.Ο Δεκέμβρης δεν τελειώνει όσο υπάρχουν άνθρωποι που μπολιασμένοι με την δυναμική και τα περιεχόμενα της εξέγερσης,συνεχίζουν να αγωνίζονται για να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους.



ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ : ΠΕΜΠΤΗ 15/1 , 19:00

Ισραηλινοί χτυπούν Παλαιστίνιο νοσοκόμο

Από Καναδούς και Ισπανούς ακτιβιστές είναι αυτό το βίντεο που δείχνει τον πυροβολισμό Παλαιστινίου νοσοκόμου ο οποίος πηγαίνει απλώς με ένα συνάδελφό του να περισυλλέξει το πτώμα κάποιου χτυπημένου άπό το δρόμο. Το αποτέλεσμα είναι να δεχτεί αμέσως τα Ισραηλινά πυρά

Αρχική πηγή tvxs.gr

Κατάληψη ΕΣΗΕΑ

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ… κι όχι τα αφεντικά των ΜΜΕ
Οι χιλιάδες διαδηλωτές-τριες που πλημμύρισαν τους δρόμους πανελλαδικά την Παρασκευή 09/01 απέδειξαν ότι η φωτιά του Δεκέμβρη δεν σβήνει, ούτε από σφαίρες και βιτριόλι ενάντια σε αγωνιστές-τριες ούτε από την ιδεολογική τρομοκρατία που εξαπολύθηκε τις τελευταίες μέρες από την πλειοψηφία των ΜΜΕ. Γι’ αυτό η μόνη απάντηση του κράτους απέναντι στη νεολαία και τους εργαζόμενους ήταν γι’ άλλη μια φορά η ωμή καταστολή. Τα ΜΑΤ, έχοντας λυμένα τα χέρια τους από τις διαταγές των αφεντικών τους και την παρότρυνση των ΜΜΕ για μηδενική ανοχή, φιλοδώρησαν με χημικά, ξυλοδαρμούς και συλλήψεις όποιον βρέθηκε απλώς στον δρόμο τους.
Όταν η κρατική καταστολή στρέφεται (όπως στις 09/01) ενάντια ακόμα και σε εργαζόμενους δημοσιογράφους, οπερατέρ, φωτορεπόρτερ, δικηγόρους, που στέκονται στον δρόμο χωρίς να παίρνουν το μέρος των δολοφόνων, γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο ότι από τα εξεγερσιακά γεγονότα του τελευταίου διαστήματος έχει τεθεί ένα ζήτημα αξιοπρέπειας στον καθένα και στην καθεμία από εμάς που η επιβίωσή του/της εξαρτάται από τον μισθό. Έτσι και κάποιοι/ες που εργαζόμαστε στον χώρο των ΜΜΕ παίρνουμε θέση στο πλάι των αγωνιζόμενων. Τόσο με την άμεση συμμετοχή μας στον αγώνα ως εργαζομένων, όσο και με τη μάχη που δίνουμε στους εργασιακούς μας χώρους για να μην περάσει η άποψη της εργοδοσίας των ΜΜΕ γύρω από τα γεγονότα, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την απόλυση του φωτορεπόρτερ Κώστα Τσιρώνη από την εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» επειδή φωτογράφησε τους μπάτσους να σηκώνουν τα όπλα μια μέρα μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι τα ΜΜΕ ως ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους δεν θα κάνουν ό,τι μπορούν για να γυρίσει ο κόσμος στα σπίτια του, το ξέρουμε άλλωστε καλύτερα γιατί δουλεύουμε σε αυτά. Όπως γνωρίζουμε επίσης ότι, για να παίρνει θέση ο κάθε Πρετεντέρης, ο κάθε Τράγκας, ο κάθε μεγαλοδημοσιογράφος υπέρ της κατάργησης του ασύλου και του διαχωρισμού των αγωνιζόμενων σε «κουκουλοφόρους» και «ειρηνικούς» διαδηλωτές, έχουν ανάγκη την καθημερινή σιωπή όλων μας.
Η θέση μας μαζί με τους εξεγερμένους προκύπτει και από την καθημερινή εκμετάλλευση που βιώνουμε στους χώρους εργασίας. Στη βιομηχανία των ΜΜΕ περισσεύουν όπως παντού οι ελαστικές/επισφαλείς εργασιακές σχέσεις, η άμισθη/ανασφάλιστη εργασία, η δουλειά με το κομμάτι, οι υπερωρίες και η εργοδοτική αυθαιρεσία. Το τελευταίο διάστημα, με πρόσχημα την οικονομική κρίση, έχουν επίσης ενταθεί οι απολύσεις και η τρομοκρατία της απόλυσης.
Όπως όλοι οι εργαζόμενοι, βιώνουμε κι εμείς το ξεπούλημα και την κοροϊδία των συνδικαλοπατέρων. Η ΕΣΗΕΑ ως θεσμός στρέφεται ενάντια στους αγώνες των εργαζόμενων, είτε αφορούν στην αντίσταση απέναντι στην εργοδοσία, είτε στην επιτακτική ανάγκη για ξεπέρασμα των εσωτερικών διαχωρισμών και του κλαδικού κατακερματισμού, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα ενιαίο συνδικάτο τύπου. Η συντεχνία αυτή, λειτουργώντας άλλωστε ως εργοδοτικό σωματείο, αποτελεί το βασικό στήριγμα των αφεντικών στην προσπάθειά τους να μας διαχωρίσουν από την υπόλοιπη εργατική τάξη, με τελευταίο παράδειγμα τη μη συμμετοχή της στη γενική απεργία της Τετάρτης 10/12.
Για όλους αυτούς τους λόγους, μια πρωτοβουλία έμμισθων, μπλοκάκηδων, άνεργων, «μαύρων», άμισθων και φοιτητών στον χώρο των ΜΜΕ αποφασίσαμε να καταλάβουμε το κτίριο της ΕΣΗΕΑ για να βάλουμε μπροστά όλα αυτά που μας ενώνουν με την αγωνιζόμενη κοινωνία:
-Την αντιπληροφόρηση, σε αντίθεση με την ιδεολογική προπαγάνδα των αφεντικών μας στα ΜΜΕ
-Την άμεση δράση όλων των εργαζομένων στα ΜΜΕ, αυτοοργανωμένα, αμεσοδημοκρατικά και από τα κάτω, απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε.
- ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ ΕΡΓΑΤΡΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΟΥΝΕΒΑ
- ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
- ΔΕΝ ΘΑ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ, ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΘΑ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΙΣ ΑΓΡΙΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ
Κάλεσμα για ανοιχτή συνέλευση ΟΛΩΝ των εργαζομένων στα ΜΜΕ στην κατειλημμένη ΕΣΗΕΑ, Σάββατο 10/1, 20:00
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΣΗΕΑ

katalipsiesiea.blogspot.com

Καταγγελία της ομάδας νομικής βοήθειας

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ "ΠΡΟΣΑΓΩΓΕΣ" ΠΟΛΙΤΩΝ ΣΤΙΣ 9.1.09
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ
Στις 9-1-2009 μετά το τέλος του πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου μεγάλος όγκος διαδηλωτών κατά την αποχώρησή του εγκλωβίστηκε μαζί με περιοίκους και διερχόμενους πολίτες στην είσοδο πολυκατοικίας επί της οδού Ασκληπιού αρ. 14, κατόπιν εκτεταμένης χρήσης χημικών και αναίτιας καταδίωξης από αστυνομικές δυνάμεις. Μέλη της Ομάδας Νομικής Βοήθειας δεχθήκαμε καταγγελίες ότι αφ' ενός μεν αναίτια έχουν εγκλωβιστεί στο σημείο, αφ' ετέρου δε εκείνη την στιγμή υφίστανται ξυλοδαρμούς. Υπηρετώντας τον κοινωνικό μας ρόλο προστρέξαμε και επιδεικνύοντας τις δικηγορικές μας ταυτότητες σε αστυνομικά όργανα -που δεν έφεραν διακριτικά- ζητούσαμε να πληροφορηθούμε το λόγο του αποκλεισμού τους, δηλαδή εάν είχε διαπραχθεί από μέρους τους κάποια αξιόποινη πράξη και διαπιστώνοντας ότι μεταξύ τους υπάρχουν αιμόφυρτοι τραυματίες απαιτούσαμε την πρόσβαση ασθενοφόρου. Αντί για οποιαδήποτε απάντηση και ενώ η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική λόγω της συνεχόμενης ρίψης χημικών, τα “ανώνυμα” αστυνομικά όργανα μας προπηλάκησαν και με βίαιο και εξευτελιστικό τρόπο μας έσυραν στην κλούβα και μας οδήγησαν μαζί με τέσσερις ακόμα πολίτες και άλλους συναδέλφους μας στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής.
Ουδέποτε μας γνωστοποιήθηκε ο λόγος της πολύωρης και παράνομης κράτησής μας, ενώ επιπλέον στερηθήκαμε την πρόσβαση σε συνήγορο. Στους συναδέλφους μας που είχαν συγκεντρωθεί έξω από τη ΓΑΔΑ -μεταξύ των οποίων υπήρχαν και μέλη του ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών- απαγορεύτηκε η είσοδος ενώ πολλοί από αυτούς προπηλακίστηκαν και τραυματίστηκαν. Εν τέλει μετά από 3 ½ ώρες παράνομης κατακράτησής μας αφεθήκαμε ελεύθεροι.
Η ανωτέρω προσβολή των δικαιωμάτων μας έρχεται σε συνέχεια της προ ημερών “έρευνας”-διάρρηξης δυνάμεων της Ασφάλειας στην κατοικία συναδέλφου μας, χωρίς να τηρηθούν οι νόμιμες διατυπώσεις, εν αγνοία και απουσία της.
Οι παράνομες εις βάρος μας αστυνομικές πρακτικές δεν είναι καινοφανείς. Έχει επανειλημμένα διαπιστωθεί πως εφαρμόζονται αδικαιολόγητα σε πολίτες, οι οποίοι είναι πρακτικά ανυπεράσπιστοι. Ειδικά η πρακτική των αθρόων “προσαγωγών” πολιτών, παρότι αυτοί αποδεικνύουν τα στοιχεία τους και φέρουν την αστυνομική τους ταυτότητα, καθώς και της πολύωρης κράτησής τους χωρίς πρόσβαση σε συνήγορο, είναι παράνομη και βαθειά αντιδημοκρατική. Συχνά δε πλήττεται κατά την “προσαγωγή” η σωματική τους ακεραιότητα και η αξιοπρέπειά τους. Αυτές οι μέθοδοι οδηγούν στην περιστολή των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων του συνέρχεσθαι, της ελεύθερης έκφρασης, της ελεύθερης μετακίνησης και της πρόσβασης σε συνήγορο, εντάσσονται δε σε ένα γενικότερο πλαίσιο εκφοβισμού και στοχοποίησης πολιτών. Η ευθύνη για αυτές τις συστηματικές παραβιάσεις δικαιωμάτων και το πάγιο καθεστώς ατιμωρησίας που τις συνοδεύει, βαρύνει πρώτα απ' όλα την πολιτική ηγεσία.
Η αναβάθμιση, ένταση και όξυνση της κρατικής καταστολής καθιστά ακόμη πιο επιτακτική την παρέμβαση και την παροχή της συνδρομής μας στo πλαίσιοo του θεσμικού και κοινωνικού ρόλου του δικηγόρου ως υπερασπιστή των δικαιωμάτων και ελευθεριών των πολιτών.
Θα εμμείνουμε στη εκπλήρωση αυτού του καθήκοντός μας.
Αθήνα, 11 Ιανουαρίου 2009
ΟΜΑΔΑ ΝΟΜΙΚΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ

Έρευνα-διάρρηξη της ΕΛ.ΑΣ

Αναδημοσίευση από το tvxs


Σύμφωνα με καταγγελία της δικηγόρου Σταυρούλας Γιαννακοπούλου, η αστυνομία εισέβαλλε στο σπίτι της, χωρίς να ειδοποιήσει ούτε την ίδια ούτε τους γείτονές της.

Η δικηγόρος έλειπε σε ταξίδι και γυρίζοντας σπίτι της τα ξημερώματα της Τρίτης, βρήκε την πόρτα ξεκλείδωτη, ενώ στο σπίτι επικρατούσε χάος. Η Σ. Γιαννακοπούλου, που μένει στα Εξάρχεια, πήγε στο ΑΤ της περιοχής για να καταγγείλει τη «ληστεία». Εκεί πληροφορήθηκε από τους αστυνομικούς ότι είχαν πραγματοποιήσει έρευνα στο σπίτι της, μετά τους πυροβολισμούς στους τρεις αστυνομικούς.

Ο ΔΣΑ αναφέρει ότι «σύμφωνα με το άρθρο 256 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, σε περίπτωση απουσίας του ενοίκου ή του ιδιοκτήτη της κατοικίας που ερευνάται, θα πρέπει να προσκαλείται από την αστυνομία και να παρευρίσκεται ένας γείτονας ως μάρτυρας. Η ίδια διάταξη επιβάλλει να προσκαλείται προηγουμένως ο ένοικος του διαμερίσματος που πρόκειται ερευνηθεί. Παράλληλα, με το άρθρο 255 παράγραφος 3 της Ποινικής Δικονομίας, προβλέπεται υποχρέωση παράδοσης από την αστυνομία αντιγράφου της έκθεσης έρευνας στον ένοικο της κατοικίας που έγινε αυτή».

Επίσης από σχόλιο στο ίδιο άρθρο αναφέρεται:

Έρευνα σε ιδιωτικό χώρο

Η έρευνα σε ιδιωτικό χώρο, όπως σπίτι, γραφείο κλπ, μπορεί να γίνει μόνο με «ένταλμα έρευνας» που πρέπει να το ζητήσετε πριν ανοίξετε την πόρτα. Επιπλέον, απαιτείται να διενεργήσουν την έρευνα τουλάχιστον δύο άτομα, από τα οποία ο ένας πρέπει να είναι δικαστικός, όχι αστυνομικός! Ελέγξτε τα στοιχεία των αστυνομικών και του δικαστικού, ελέγξτε το ένταλμα έρευνας και μόνο τότε ανοίξτε την πόρτα.
Αν η έρευνα γίνει μέσα στην ημέρα, τότε αρκούν τα παραπάνω.
Αν, όμως, η έρευνα γίνει νύχτα, πρέπει να υπάρχει και ένταλμα σύλληψης συγκεκριμένου προσώπου ή να διενεργείται αυτόφωρο έγκλημα. Σημειωτέον πως νύχτα είναι από τις 8μ.μ.-6π.μ. το χειμώνα (1 Οκτωβρίου - 31 Μαρτίου) και 9μ.μ.-5π.μ. το καλοκαίρι (1 Απριλίου - 30 Σεπτεμβρίου).

ΠΡΟΣΟΧΗ! Άλλο είναι το «ένταλμα έρευνας» και άλλο το «ένταλμα σύλληψης». Το ένταλμα έρευνας αναφέρεται σε συγκεκριμένο χώρο, ενώ το ένταλμα σύλληψης σε συγκεκριμένο άτομο, το οποίο πρέπει να βρίσκεται στο σπίτι, την ώρα που θέλουν να εισέλθουν για να τον συλλάβουν. Αν δεν υπάρχει ένταλμα σύλληψης τη νύχτα, τότε οι αστυνόμοι πρέπει να σας πουν ότι διενεργείται αυτόφωρο έγκλημα και θέλουν να ερευνήσουν γι’ αυτό. Πρέπει να μιλήσουν συγκεκριμένα και ειδικά πχ «Ακούστηκε πυροβολισμός και κραυγές, κάνουμε έρευνα για ανθρωποκτονία και σωματικές βλάβες».
[..]

Της Έλλης Ισμαηλίδου,
Δικηγόρου Αθηνών"

Μαρία Δημητριάδη

Σήμερα έφυγε από τη ζωή μια από τις μεγαλύτερες τραγουδίστριες τόυ πολιτικού τραγουδιού της εποχής της χούντας και της μεταπολίτευσης. Μια πολύ μεγάλη φωνή που με την ευελιξία και την ευαισθησία της συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους Έλληνες συνθέτες εκείνης της περιόδου. Ξαρχάκος, Θεοδωράκης, Μικρούσικος, Χατζιδάκις ήταν μόνο μερικοί από αυτούς που της έδωσαν τραγούδια τους και που τα τραγούδια αυτά ευτύχησαν να βρούν μια φωνή σαν τη δική της να τους δώσει πνοή. Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω από εδώ, αποτίοντας φόρο τιμής σε μια καλλιτέχνιδα που με σημάδεψε
και που χάρη σε αυτήν και μερικούς άλλους σαν και αυτή έγινα τραγουδιστής είναι να πω ότι γινήκαμε φτωχότεροι.

Αϊ Ρόζα Λούξεμπουργκ τι σου'χω φυλαγμένα
Πάνω στο κάρο σ' είδα στα εννιακόσια εφτά
εγώ τότε κοιμόνουνα στο φως του εικοσιένα
κι εξήντα χρόνια αργότερα σε βρήκα στα χαρτιά

Φυσική βία

Το θέμα είναι πολύ σοβαρό και νομίζω ότι σηκώνει πολύ συζήτηση. Κατ' αρχάς να πω ότι γενικά δε χρησιμοποιώ βία. Τουλάχιστον βία με τα χέρια μου, αν το θέλετε κι αλλιώς δεν έχω χειροδικήσει ποτέ. Ανέκαθεν ο τρόπος μου να λύνω τα πράγματα ήταν ο λόγος και η συζήτηση.

Δεν ξέρω αν έκανα καλά. Υπήρχαν πάντως και υπάρχουν ακόμα, στιγμές όπου η χειροδικία αισθάνομαι ότι είναι η μόνη μου διέξοδος. Τέτοιες είναι οι στιγμές όπου αισθάνομαι ότι με έχουν αδικήσει κατάφωρα, χωρίς να μπορώ να αντιδράσω. Όπως για παράδειγμα την εποχή που ήμουνα στο Γυμνάσιο, σε ένα διαγώνισμα Θρησκευτικών ο καθηγητής θεωρώντας ότι έχω αντιγράψει από κάποιον άλλο καθώς οι κόλλες μας ήταν πανομοιότυπες, με μηδένισε παρά τις εντονότατες διαμαρτυρίες μου.Ή όπως στις τελευταίες πορείες αισθανόμουνα την οργή να με πλημμυρίζει τόσο που ήθελα να πάρω κι εγώ μια πέτρα και ν' αρχίσω να ρίχνω με όλη μου τη δύναμη στους μπάτσους. Να πιάσω έναν από αυτούς και ν' αρχίσω να τον βαράω τόσο που να βγάλω το άχτι μου και να το φχαριστηθώ. Και στις δύο περιπτώσεις αυτό που θα με έκανε να ξαναποκτήσω τη χαμένη μου αυτοεκτίμηση, να ξανααισθανθώ άνθρωπος αξιοπρεπής ίσος με αυτόν που με αδίκησε, είναι η βία.

Αυτό το συναίσθημα είναι αυτό που μας έβγαλε στους δρόμους το Δεκέμβρη. Η αίσθηση της αδικίας για μια δολοφονία χωρίς λογική, για την υποβάθμιση της ζωής μας. Τα σκουλήκια που συχνάζουν στα Εξάρχεια, οι χαμερπείς, οι απαίσιοι, βγήκαν και διεκδικούν μια θέση στον ήλιο.

Η βία είναι ένα συναίσθημα, μια κατάσταση, ένα ένστικτο αν θέλετε, που ενυπάρχει σε όλους μας. Είναι από εκείνα τα ένστικτα που κανείς από τότε που είναι μικρός μαθαίνει να τα καταπιέζει και να μην τα αφήνει να εκδηλωθούν. Είναι όμως πάντοτε η βία κακή; Είναι πάντοτε εξοβελιστέα στο πυρ το εξώτερο; Να διευκρινίσω εδώ ότι μιλώ πάντοτε για τη φυσική βία.

Η φυσική βία δεν είναι κατά τη γνώμη μου πάντοτε κακή. Ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε σαφώς υποδεέστερη θέση δεν έχει άλλο τρόπο να αντιδράσει παρά μόνο με τη φυσική βία. Σπάζοντας, χτυπώντας, φωνάζοντας. Καμμιά φορά ακόμα και προσφέροντας την ίδια τη ζωή του στο βωμό ενός ιδανικού μιας ζωής καλύτερης για αυτούς που θα έρθουν αργότερα, όπως έκαναν οι κομμουνιστές.

Ποιο είναι όμως το όριο της βίας; Πότε αυτή η τρομερή οργή που παρασέρνει τα πάντα γύρω της σαν ορμητικό ποτάμι πρέπει να σταματά; Πότε η επισταμένη εφαρμογή της βίας μεταβάλλει τους αδικημένους σε αδικούντες, τους εξουσιαζόμενους σε εξουσιαστές και τους βασανιζόμενους σε βασανιστές;

Θεωρώ τα παραπάνω σαν τα καίρια ερωτήματα που πρέπει να μας απασχολήσουν αυτή τη στιγμή. Η απόπειρα δολοφονίας του αστυνομικού στα Εξάρχεια πριν από δύο ήμέρες και το πογκρόμ που σημειώθηκε έπειτα από την αστυνομία στα Εξάρχεια, στο βωμό της εκδίκησης για το χτύπημα σε έναν δικό τους, επιβάλλουν νομίζω να κάτσουμε και να σκεφτούμε ο καθένας μόνος του, αλλά και όλοι μαζί το πού πηγαίνουμε καθώς και τις μορφές αγώνα που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε.

Πρώτο ποστ του 2009

Καλή χρονιά σε όλους!

Αυτή η Πρωτοχρονιά σίγουρα δεν ήταν σαν τις άλλες. Οι ταραχές πριν από την αλλαγή του χρόνου αλλά και μετά, τα σκουπίδια στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, η συγκέντρωση στο Σύνταγμα την ώρα της αλλαγής του χρόνου σίγουρα κάνουν μια πολύ μεγάλη διαφορά στην ατμόσφαιρα από τα προηγούμενα χρόνια και δίνουν και το μήνυμα ότι τίποτα δεν τελείωσε, είμαστε όλοι εδώ και παρακολουθούμε τα γεγονότα και αντιδράμε.

Έπειτα ήρθε το πολύ μεγάλο γεγονός της Ισραηλινής επίθεσης στη Γάζα, η παράλογη βία, οι νεκροί και οι τραυματίες. Από χθες το Ισραήλ επιχειρεί και με χερσαίες δυνάμεις μέσα στη Γάζα, σκοτώνοντας ότι βρει μπροστά του. Έχω διαβάσει πάρα πολλές αναλύσεις το τελευταίο διάστημα όσον αφορά το γιατί επελέγη τώρα η χρονική στιγμή για να γίνει η επίθεση, αλλά δε μπορεί να το χωρέσει το μυαλό μου ότι μπορεί κάποιος τόσο κυνικά να θυσιάσει ανθρώπινες ζωές τόσο μαζικά για την πολιτική του επιβίωση και μόνον. Και αναφέρομαι βέβαια στους Ισραηλινούς πολιτικούς, που είναι όλοι ίδιοι στη στάση τους απέναντι στους Παλαιστινίους.

Εμείς στην Ελλάδα έχουμε ζήσει μια Γερμανική Κατοχή. Οι σφαγές στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα, στο Κομμένο Άρτας, στην Καισαριανή, είναι ακόμα χαραγμένες στη μνήμη μας σα λαού. Τα αντίποινα των Γερμανών, που για κάθε νεκρό Γερμανό στρατιώτη σκότωναν 10, 20, 50 ή 200 Έλληνες, χωρίς διάκριση αν ήταν συμμετέχοντες στην αντίσταση ή όχι, είναι αυτό που σήμερα κάνουν οι Ισραηλινοί, αυτοί που υπέφεραν ένα Ολοκαύτωμα, ενάντια στους άμαχους Παλαιστινίους.

Οι αντιδράσεις βέβαια είναι ποικίλες, από ειρηνικές διαδηλώσεις σε όλο τον κόσμο, ακόμα και μέσα στο Ισραήλ, μέχρι και βίαιες επιθέσεις, που αν ακόμα δεν έχουν γίνει, εν τούτοις ετοιμάζονται ανά τον κόσμο και θα εμφανιστούν σύντομα. Στην Ελλάδα είχαμε ήδη μερικές διαδηλώσεις, εχθές και σήμερα οι οποίες χτυπήθηκαν από την αστυνομία με το συνήθη προβοκατόρικο τρόπο με τον οποίο μας χτυπάει τελευταία.

Εγώ αυτή τη στιγμή βρίσκομαι εκτός Αθηνών και παρακολουθώ τα πράγματα όσο μπορώ από το διαδίκτυο. Εχθές, φεύγοντας από την Αθήνα το απόγευμα πέρασα από το σταθμό του Μεγάρου Μουσικής, όπου είδα αυτή εδώ τη διμοιρία των μπάτσων να πηγαίνουν προφανώς προς την Κατεχάκη για να δείρουν κόσμο. Φαίνεται πως η υπηρεσία τους δεν τους χορηγεί πούλμαν για να μεταφέρονται στις περιοχές όπου υπάρχει ψωμί και έτσι χρειάζεται να παίρνουν το μετρό.Όπως καταλαβαίνετε έπεσε και το σχετικό κράξιμο από τον κόσμο.



Τέλος πάντων αυτά για ένα πρώτο ποστ για το 2009. Οι ταραχές και το βίαιο ξύπνημα του Δεκεμβρίου του 2008 μετά τη δολοφονία του Αλέξη από τον Κορκονέα, με γέμισαν ελπίδα. Παρά τις οικονομικές δυσκολίες των καιρών κάτι πολύ όμορφο και καινούργιο γεννιέται. Κάτι που το περίμενα χρόνια να συμβεί και να που επιτέλους γίνεται! Και όσον αφορά εμένα προσωπικά, μάλλον περνάω σε καινούργιες και πιο δημιουργικές μέρες. Καιρός να ασχοληθώ πιο σοβαρά με τη δουλειά μου, ίσως σε συνδυασμό και με αυτό εδώ το μπλογκ. Νομίζω ότι το μπλόγκινγκ αλλά και η διαδικτυακή κοινότητα που έχει πια δημιουργηθεί μού είναι πολύ σημαντικά.

Υ.Γ. Και μια φωτογραφία από μια τράπεζα από την πόλη που βρίσκομαι. Έγιναν κι εδώ ταραχές, χεχε