Πέρασαν λοιπόν οι μέρες στην Αυστρία με σκληρή δουλειά και τώρα πάλι πίσω στα πάτρια εδάφη, αν και όχι για πολύ. Τόσο, όσο είναι αρκετό για ξεκούραση.
Η παραμονή μου εκεί ήταν πάρα πολύ κουραστική και με ορισμένα απρόοπτα. Δούλεψα στον τουρισμό, κάτι άσχετο με το αντικείμενο της δουλειάς μου ως μουσικού. Δυστυχώς έπρεπε από κάτι να βγάλω χρήματα και αυτό ήταν κάτι εύκολο και μέσα στα όρια του δυνατού.
Οι άνθρωποι με τους οποίους σχετίστηκα ήταν από την Κύπρο. Καλόκαρδοι στην πλειοψηφία τους άνθρωποι, οι οποίοι, σε αντίθεση με τους Έλληνες που κυρίως προτιμούν την ίδια τους τη χώρα για καλοκαιρινές διακοπές, έρχονται στη Βόρεια Ευρώπη να δροσιστούν λιγάκι. Οι άνθρωποι που γνώρισα ήταν άνθρωποι αξιολάτρευτοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία. Σε σχέση με τους Έλληνες είναι πολύ πιο χαλαροί και αυτό κατά την άποψή μου έχει να κάνει με τους πολύ πιο χαλαρούς ρυθμούς που έχουν εκεί στην πατρίδα τους.
Οι Έλληνες τα τελευταία χρόνια γινόμαστε όλο και πιο δύσκολοι και νευρικοί και γι αυτό πιο απόμακροι. Η οικονομική κατάσταση που ολοένα και χειροτερεύει κυρίως, αλλά και οι καταιγιστικοί ρυθμοί ενός κόσμου που αλλάζει και που πρέπει συνεχώς να επανατοποθετούμαστε απέναντί του, μας έχουν κάνει να μην μπορούμε να χαλαρώσουμε ούτε στις διακοπές και να είμαστε έτοιμοι να τσακωθούμε με τη μία, μια και όλα τα παίρνουμε στα σοβαρά.
Αντίθετα οι Κύπριοι δεν είναι έτσι. Κατ' αρχάς στη μεγαλόνησο η οικονομική κατάσταση είναι πολύ καλύτερη από την Ελλάδα. Μετά το 1961 και την συμφωνία ανεξαρτησίας της Κύπρου, αλλά κυρίως μετά την εισβολή του 1974 από τους Τούρκους, οι Άγγλοι ακολούθησαν ένα πολύ έξυπνο παιχνίδι. Λόγω της μεγάλης γεωστρατηγικής σημασίας του νησιού στο οποίο διατηρούν ακόμα και σήμερα δύο βάσεις, οι οποίες καταλαμβάνουν το 8% του εδάφους, ήταν πάρα πολύ σημαντικό για αυτούς να διατηρήσουν τους κατοίκους σε λήθαργο. Να μην εξεγερθούν δηλαδή και με αυτόν τον τρόπο να διαιωνίσουν τη διαίρεση που θα τους βοηθούσε να κρατήσουν τον έλεγχο σε αυτή την πολύ σημαντική περιοχή. Να θυμίσω εδώ ότι οι βάσεις των Άγγλων λειτούργησαν στον πρόσφατο πόλεμο στο Ιράκ καταλυτικά. Πολλά βομβαρδιστικά απογειώθηκαν από εκεί για να επιτελέσουν το θεάρεστο έργο τους και να επιβάλλουν το καινούργιο status σκοτώνοντας χιλιάδες αμάχους.
Έτσι λοιπόν άρχισαν πολλές εταιρείες από την Αγγλία αλλά και από τις χώρες-πολιτικούς δορυφόρους αυτής, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία να επενδύουν στην Κύπρο. Ακολούθησε βέβαια μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης η Ρώσικη Μαφία και η έλευση εκατομμυρίων σε συνάλλαγμα στις Κυπριακές Τράπεζες. Οι Ρώσοι επωφελήθηκαν των ευνοϊκών διατάξεων των νόμων και του τραπεζικού συστήματος του νησιού για να κάνουν ξέπλυμα. Έτσι μεταβλήθηκε το Κυπριακό κράτος από φτωχό σε πάμπλουτο κρατίδιο, με ένα νόμισμα, την Κυπριακή λίρα, που ήταν το ισχυρότερο της Ευρώπης σε ισοτιμία. Αλλά έγινε και ένα από τα μέρη που γινόταν το περισσότερο ξέπλυμα μαύρου χρήματος στην Ευρώπη.
Φτάνοντας στο σήμερα, οι άνθρωποι, που κατά ένα μεγάλο ποσοστό είναι κρατικοί υπάλληλοι με αρκετά μεγάλα προνόμια, έχουν γενικά λυμένο το βιοποριστικό τους. Φτωχοί δεν υπάρχουν, τουλάχιστον με την έννοια που αυτό μεταφράζεται στην υπόλοιπη Ευρώπη. Οι περισσότεροι έχουν ένα σπίτι να μείνουν, στην πλειοψηφία τους ιδιόκτητο, και μια σταθερή δουλειά με απολαβές πολύ μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες Ελληνικές. Για παράδειγμα δασκάλα με προϋπηρεσία 4 χρόνια παίρνει περίπου 2.000-2.500 ευρώ.
Έχοντας λυμμένο λοιπόν το βιοποριστικό τους και χωρίς πολύ μεγάλη ανησυχία για το αύριο, οι άνθρωποι είναι πολύ πιο χαλαροί. Σε αυτό βεβαίως βοηθάνε και οι ρυθμοί ζωής στο νησί, που είναι πολύ πιο χαλαροί από τους αντίστοιχους δικούς μας. Οι αποστάσεις είναι μικρές, αλλά και οι ώρες δουλειάς πολύ λιγότερες.
Ένα πράγμα δεν υπάρχει στην Κύπρο σε σχέση με την Ελλάδα: πολιτιστική ζωή. Ο τόπος είναι μικρός και το κοινό επίσης. Και επιπλέον ο Κυπριακός τρόπος ζωής δεν ευννοεί τις υπαρξιακές ανησυχίες. Οι άνθρωποι δεν παροτρύνονται να αναζητήσουν την αλήθεια και τα θέλω τους. Κάποιος άνθρωπος με ανησυχίες θεωρείται παράξενος και άρα απορριπτέος. Και βέβαια, χωρίς ανθρώπους με ανησυχίες δεν είναι δυνατόν να υπάρξει καλλιτεχνική δημιουργία.
Αυτή η έλλειψη κουλτούρας λοιπόν είναι εμφανής. Σε έναν τόπο όπως η Αυστρία που η κουλτούρα είναι αυτό που κυρίως προσφέρει, οι Κύπριοι ήταν αμήχανοι. Είναι χαρακτηριστικό ότι, με πολύ λίγες εξαιρέσεις, αυτό που άκουγα ως απάντηση στην ερώτησή μου αν θα ήθελαν να ακούσουν κλασσική μουσική ήταν: "χριστός και παναγία!", ή "απαπαπα, κηδεία έχουμε;"
Και βεβαίως η έλλειψη της επαφής με την τέχνη και τα ρεύματα της σκέψης που κυριαρχούν στον υπόλοιπο κόσμο κάνει τους ανθρώπους πιο τραχείς και λιγότερο ανεκτικούς σε αυτό που είναι διαφορετικό από αυτούς. Αντιμετώπισα διάφορες ηλίθιες ερωτήσεις, που καμμιά φορά ξεπερνούσαν τα όρια της χυδαιότητας. Οι ερωτήσεις πρέπει να πω εδώ ότι έγιναν από μια ισχνή μειοψηφία και κυρίως από ένα γκρουπ και μόνον, αλλά είμαι σίγουρος ότι σαν αυτούς σκέφτονται κι άλλοι, απλά είναι πιο ευγενικοί. Οι ερωτήσεις αφορούσαν την ερωτική επίδοση των Αυστριακών γυναικών (ερωτήθηκα για παράδειγμα αν είναι... σφιχτοκώλες!!!). Αλλά έγιναν και ερωτήσεις, που περισσότερο υπονούμενα εναντίον εμένα προσωπικά ήταν, για τους ομοφυλόφιλους, με πάρα πολύ υποτιμητικό τρόπο εκπεφρασμένα.
Αυτό βέβαια δεν πρέπει να εκπλήσσει. Η ομοφυλοφιλία στην Κύπρο είναι κάτι σαν τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα. Η ομοφυλοφιλία θεωρείται ακόμα κυρίως ψυχική ασθένεια και λόγω και της πολύ μεγάλης πολιτκής δύναμης της κυπριακής εκκλησίας είναι εξοβελιστέα στο πυρ το εξώτερο. Να μην ξεχνάμε ότι η Κύπρος μαζί με τη Ρουμανία ήταν οι τελευταίες χώρες στην Ευρώπη που η ομοφυλοφιλία ήταν ποινικό αδίκημα. Ο νόμος καταργήθηκε μόνο για την εισαγωγή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (διαβάστε και εδώ) αλλά οι βαθιές διακρίσεις, αυτές οι διακρίσεις που κατά βάση είναι άγραφες, παραμένουν. Οι άνθρωποι
αντιμετωπίζουν τους ομοφυλόφιλους σαν να μην υπάρχουν. Ήταν χαρακτηριστική η αντίδραση ενός κυρίου από ένα γκρουπ ο οποίος όταν είδε στην πλατεία του Graz να φιλιούνται δύο κοπέλες έκανε το σταυρό του και είπε: "Παναϊα μου, εμείς στη Κύπρον 'εν έχομεν έτσι πράμματα!"
Το θέμα της ομοφυλοφιλίας στην Κύπρο, χρειάζεται μεγάλη ανάλυση, την οποία κάποια στιγμή θα παρουσιάσω. Ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ανοχής της διαφορετικότητας είναι κάτι που δεν πρέπει να το αφήσουμε στη διακριτική ευχέρεια της κάθε κυβέρνησης χωρίς εμείς οι πολίτες να πούμε τη γνώμη μας.
Το σίγουρο είναι ότι αυτές οι βδομάδες στην Αυστρία με τους Κύπριους με έκαναν να πιστέψω ακόμα περισσότερο αυτό που ήδη γνώριζα. Οι Έλληνες και οι Κύπριοι μοιάζουμε πάρα πολύ, στην ουσία είμαστε αδέρφια από την ίδια μάνα. Με τις κοινές μας καταβολές, την ανατολίτική μας παράδοση που μας θυμώνει όταν επωφθαλμιούμε την ευμάρεια και την οργάνωση της Δύσης αλλά και όταν κοιτάζουμε το Βυζαντινό μας παρελθόν και θρηνούμε για αυτά που χάσαμε, με πιο πρόσφατο ένα κομμάτι της ίδιας της Κύπρου, αλλά και που είμαστε περήφανοι γι αυτή την ανατολίτικη παράδοση όταν είναι να διασκεδάσουμε και να δείξουμε ότι εμείς είμαστε διαφορετικοί από αυτούς τους ξενέρωτους τους Βόρειους, έξω καρδιά.
Είμαστε αδέρφια που μαζί μεγαλώσαμε χωρίς ποτέ να ζήσουμε μαζί και που ακριβώς για αυτό αγαπάμε,ζηλεύουμε και μισούμε ο ένας την πρόοδο του άλλου. Αλλά ένα πράγμα δεν μπορούμε να αλλάξουμε όσο κι αν προσπαθούμε και οι δύο. Ότι στην ουσία έχουμε μόνο ο ένας τον άλλο.
Η παραμονή μου εκεί ήταν πάρα πολύ κουραστική και με ορισμένα απρόοπτα. Δούλεψα στον τουρισμό, κάτι άσχετο με το αντικείμενο της δουλειάς μου ως μουσικού. Δυστυχώς έπρεπε από κάτι να βγάλω χρήματα και αυτό ήταν κάτι εύκολο και μέσα στα όρια του δυνατού.
Οι άνθρωποι με τους οποίους σχετίστηκα ήταν από την Κύπρο. Καλόκαρδοι στην πλειοψηφία τους άνθρωποι, οι οποίοι, σε αντίθεση με τους Έλληνες που κυρίως προτιμούν την ίδια τους τη χώρα για καλοκαιρινές διακοπές, έρχονται στη Βόρεια Ευρώπη να δροσιστούν λιγάκι. Οι άνθρωποι που γνώρισα ήταν άνθρωποι αξιολάτρευτοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία. Σε σχέση με τους Έλληνες είναι πολύ πιο χαλαροί και αυτό κατά την άποψή μου έχει να κάνει με τους πολύ πιο χαλαρούς ρυθμούς που έχουν εκεί στην πατρίδα τους.
Οι Έλληνες τα τελευταία χρόνια γινόμαστε όλο και πιο δύσκολοι και νευρικοί και γι αυτό πιο απόμακροι. Η οικονομική κατάσταση που ολοένα και χειροτερεύει κυρίως, αλλά και οι καταιγιστικοί ρυθμοί ενός κόσμου που αλλάζει και που πρέπει συνεχώς να επανατοποθετούμαστε απέναντί του, μας έχουν κάνει να μην μπορούμε να χαλαρώσουμε ούτε στις διακοπές και να είμαστε έτοιμοι να τσακωθούμε με τη μία, μια και όλα τα παίρνουμε στα σοβαρά.
Αντίθετα οι Κύπριοι δεν είναι έτσι. Κατ' αρχάς στη μεγαλόνησο η οικονομική κατάσταση είναι πολύ καλύτερη από την Ελλάδα. Μετά το 1961 και την συμφωνία ανεξαρτησίας της Κύπρου, αλλά κυρίως μετά την εισβολή του 1974 από τους Τούρκους, οι Άγγλοι ακολούθησαν ένα πολύ έξυπνο παιχνίδι. Λόγω της μεγάλης γεωστρατηγικής σημασίας του νησιού στο οποίο διατηρούν ακόμα και σήμερα δύο βάσεις, οι οποίες καταλαμβάνουν το 8% του εδάφους, ήταν πάρα πολύ σημαντικό για αυτούς να διατηρήσουν τους κατοίκους σε λήθαργο. Να μην εξεγερθούν δηλαδή και με αυτόν τον τρόπο να διαιωνίσουν τη διαίρεση που θα τους βοηθούσε να κρατήσουν τον έλεγχο σε αυτή την πολύ σημαντική περιοχή. Να θυμίσω εδώ ότι οι βάσεις των Άγγλων λειτούργησαν στον πρόσφατο πόλεμο στο Ιράκ καταλυτικά. Πολλά βομβαρδιστικά απογειώθηκαν από εκεί για να επιτελέσουν το θεάρεστο έργο τους και να επιβάλλουν το καινούργιο status σκοτώνοντας χιλιάδες αμάχους.
Έτσι λοιπόν άρχισαν πολλές εταιρείες από την Αγγλία αλλά και από τις χώρες-πολιτικούς δορυφόρους αυτής, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία να επενδύουν στην Κύπρο. Ακολούθησε βέβαια μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης η Ρώσικη Μαφία και η έλευση εκατομμυρίων σε συνάλλαγμα στις Κυπριακές Τράπεζες. Οι Ρώσοι επωφελήθηκαν των ευνοϊκών διατάξεων των νόμων και του τραπεζικού συστήματος του νησιού για να κάνουν ξέπλυμα. Έτσι μεταβλήθηκε το Κυπριακό κράτος από φτωχό σε πάμπλουτο κρατίδιο, με ένα νόμισμα, την Κυπριακή λίρα, που ήταν το ισχυρότερο της Ευρώπης σε ισοτιμία. Αλλά έγινε και ένα από τα μέρη που γινόταν το περισσότερο ξέπλυμα μαύρου χρήματος στην Ευρώπη.
Φτάνοντας στο σήμερα, οι άνθρωποι, που κατά ένα μεγάλο ποσοστό είναι κρατικοί υπάλληλοι με αρκετά μεγάλα προνόμια, έχουν γενικά λυμένο το βιοποριστικό τους. Φτωχοί δεν υπάρχουν, τουλάχιστον με την έννοια που αυτό μεταφράζεται στην υπόλοιπη Ευρώπη. Οι περισσότεροι έχουν ένα σπίτι να μείνουν, στην πλειοψηφία τους ιδιόκτητο, και μια σταθερή δουλειά με απολαβές πολύ μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες Ελληνικές. Για παράδειγμα δασκάλα με προϋπηρεσία 4 χρόνια παίρνει περίπου 2.000-2.500 ευρώ.
Έχοντας λυμμένο λοιπόν το βιοποριστικό τους και χωρίς πολύ μεγάλη ανησυχία για το αύριο, οι άνθρωποι είναι πολύ πιο χαλαροί. Σε αυτό βεβαίως βοηθάνε και οι ρυθμοί ζωής στο νησί, που είναι πολύ πιο χαλαροί από τους αντίστοιχους δικούς μας. Οι αποστάσεις είναι μικρές, αλλά και οι ώρες δουλειάς πολύ λιγότερες.
Ένα πράγμα δεν υπάρχει στην Κύπρο σε σχέση με την Ελλάδα: πολιτιστική ζωή. Ο τόπος είναι μικρός και το κοινό επίσης. Και επιπλέον ο Κυπριακός τρόπος ζωής δεν ευννοεί τις υπαρξιακές ανησυχίες. Οι άνθρωποι δεν παροτρύνονται να αναζητήσουν την αλήθεια και τα θέλω τους. Κάποιος άνθρωπος με ανησυχίες θεωρείται παράξενος και άρα απορριπτέος. Και βέβαια, χωρίς ανθρώπους με ανησυχίες δεν είναι δυνατόν να υπάρξει καλλιτεχνική δημιουργία.
Αυτή η έλλειψη κουλτούρας λοιπόν είναι εμφανής. Σε έναν τόπο όπως η Αυστρία που η κουλτούρα είναι αυτό που κυρίως προσφέρει, οι Κύπριοι ήταν αμήχανοι. Είναι χαρακτηριστικό ότι, με πολύ λίγες εξαιρέσεις, αυτό που άκουγα ως απάντηση στην ερώτησή μου αν θα ήθελαν να ακούσουν κλασσική μουσική ήταν: "χριστός και παναγία!", ή "απαπαπα, κηδεία έχουμε;"
Και βεβαίως η έλλειψη της επαφής με την τέχνη και τα ρεύματα της σκέψης που κυριαρχούν στον υπόλοιπο κόσμο κάνει τους ανθρώπους πιο τραχείς και λιγότερο ανεκτικούς σε αυτό που είναι διαφορετικό από αυτούς. Αντιμετώπισα διάφορες ηλίθιες ερωτήσεις, που καμμιά φορά ξεπερνούσαν τα όρια της χυδαιότητας. Οι ερωτήσεις πρέπει να πω εδώ ότι έγιναν από μια ισχνή μειοψηφία και κυρίως από ένα γκρουπ και μόνον, αλλά είμαι σίγουρος ότι σαν αυτούς σκέφτονται κι άλλοι, απλά είναι πιο ευγενικοί. Οι ερωτήσεις αφορούσαν την ερωτική επίδοση των Αυστριακών γυναικών (ερωτήθηκα για παράδειγμα αν είναι... σφιχτοκώλες!!!). Αλλά έγιναν και ερωτήσεις, που περισσότερο υπονούμενα εναντίον εμένα προσωπικά ήταν, για τους ομοφυλόφιλους, με πάρα πολύ υποτιμητικό τρόπο εκπεφρασμένα.
Αυτό βέβαια δεν πρέπει να εκπλήσσει. Η ομοφυλοφιλία στην Κύπρο είναι κάτι σαν τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα. Η ομοφυλοφιλία θεωρείται ακόμα κυρίως ψυχική ασθένεια και λόγω και της πολύ μεγάλης πολιτκής δύναμης της κυπριακής εκκλησίας είναι εξοβελιστέα στο πυρ το εξώτερο. Να μην ξεχνάμε ότι η Κύπρος μαζί με τη Ρουμανία ήταν οι τελευταίες χώρες στην Ευρώπη που η ομοφυλοφιλία ήταν ποινικό αδίκημα. Ο νόμος καταργήθηκε μόνο για την εισαγωγή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (διαβάστε και εδώ) αλλά οι βαθιές διακρίσεις, αυτές οι διακρίσεις που κατά βάση είναι άγραφες, παραμένουν. Οι άνθρωποι
αντιμετωπίζουν τους ομοφυλόφιλους σαν να μην υπάρχουν. Ήταν χαρακτηριστική η αντίδραση ενός κυρίου από ένα γκρουπ ο οποίος όταν είδε στην πλατεία του Graz να φιλιούνται δύο κοπέλες έκανε το σταυρό του και είπε: "Παναϊα μου, εμείς στη Κύπρον 'εν έχομεν έτσι πράμματα!"
Το θέμα της ομοφυλοφιλίας στην Κύπρο, χρειάζεται μεγάλη ανάλυση, την οποία κάποια στιγμή θα παρουσιάσω. Ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ανοχής της διαφορετικότητας είναι κάτι που δεν πρέπει να το αφήσουμε στη διακριτική ευχέρεια της κάθε κυβέρνησης χωρίς εμείς οι πολίτες να πούμε τη γνώμη μας.
Το σίγουρο είναι ότι αυτές οι βδομάδες στην Αυστρία με τους Κύπριους με έκαναν να πιστέψω ακόμα περισσότερο αυτό που ήδη γνώριζα. Οι Έλληνες και οι Κύπριοι μοιάζουμε πάρα πολύ, στην ουσία είμαστε αδέρφια από την ίδια μάνα. Με τις κοινές μας καταβολές, την ανατολίτική μας παράδοση που μας θυμώνει όταν επωφθαλμιούμε την ευμάρεια και την οργάνωση της Δύσης αλλά και όταν κοιτάζουμε το Βυζαντινό μας παρελθόν και θρηνούμε για αυτά που χάσαμε, με πιο πρόσφατο ένα κομμάτι της ίδιας της Κύπρου, αλλά και που είμαστε περήφανοι γι αυτή την ανατολίτικη παράδοση όταν είναι να διασκεδάσουμε και να δείξουμε ότι εμείς είμαστε διαφορετικοί από αυτούς τους ξενέρωτους τους Βόρειους, έξω καρδιά.
Είμαστε αδέρφια που μαζί μεγαλώσαμε χωρίς ποτέ να ζήσουμε μαζί και που ακριβώς για αυτό αγαπάμε,ζηλεύουμε και μισούμε ο ένας την πρόοδο του άλλου. Αλλά ένα πράγμα δεν μπορούμε να αλλάξουμε όσο κι αν προσπαθούμε και οι δύο. Ότι στην ουσία έχουμε μόνο ο ένας τον άλλο.
10 σχόλια:
Είμαστε έθνος ανάδελφον λοιπόν!
Λίγες διακοπές στην Αυστρία, σε κάποιο Αλπικό καταφύγιο τώρα και μου τρέχουν τα σάλια!
Κι όμως για μένα που δεν έχω πάει ποτέ, όχι μόνο είναι μια από τις πιο άγνωστες περιοχές της Μεσογείου αλλά μου προξενεί και μια μικρή αμηχανία -για να μην πω ανησυχία- το γεγονός ότι είναι μια τόσο κοντινή και ταυτόχρονα τόσο αλλιώτικη χώρα. Το ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα, αλλά όχι κιόλας. Το ότι έχουμε αυτή την άσπονδη σχέση.
Γύρισες σε φόρμα!
Καλωσήρθες ξανά!
Καλησπέρα Βάσκες,
Η Αυστρία το καλοκαίρι είναι πιο όμορφη από ό,τι το χειμώνα και πιο ελκυστική! Αντίθετα με αυτό που έχει συνηθίσει να θεωρεί η πλειοψηφία των Ελλήνων. Καλά κάνουν λοιπόν και σου τρέχουν τα σάλια :))
incontinentia σ' ευχαριστώ πολύ, καλώς σε βρήκα.
Κι εμένα μού προκαλεί λίγο φόβο αυτό που αναφέρεις. Όμως είναι φυσιολογικό να συμβαίνει, όπως συμβαίνει και σε όλη την Ελλάδα το ίδιο ακριβώς. Δηλαδή, ένα οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας είναι διαφορετικό από ένα άλλο, όσον αφορά τις συνήθειες, την ιστορία, τη διάλεκτο που μιλά. Και μάλιστα οι κάτοικοι ενός χωριού, ακόμα και σε μικρά νησιά, τόπους χωρίς μεγάλη οικονομική ανάπτυξη ή γεωστρατηγική σημασία, θεωρούν τους εαυτούς τους πάρα πολύ σημαντικούς και διαφορετικούς από το διπλανό χωριό ή ακόμα και από τη μεγάλη πόλη του νομού τους, σε σημείο μάλιστα που να αρνιούνται να φτιαχτούν δρόμοι που να ενώνουν αυτά τα δύο διαφορετικά χωριά, στο όνομα μιας προαιώνιας έχθρας. Αυτό λοιπόν είναι χαρακτηριστικό της χώρας μας και του λαού μας. Και σε αυτό είμαστε όλοι συμμέτοχοι. Απόδειξη λοιπόν ότι οι Κύπριοι μας μοιάζουν τόσο πολύ ακόμα και σε αυτό...
Καλώς όρισες απο την Τζύπρον(!)
Μόνο που πραγματικά δεν βρίσκω οτι υπάρχει πολιτιστική ανησυχία στην Ελλάδα. Τουλάχιστον όχι μεγαλη (ή μεγαλύτερη απο την Κύπρο.) Τα ίδια σχόλια θα ακούσεις και εδω.
...Πικραμενος με την χώρα μου, ναι το ξέρω....
yellow kid καλώς σε βρήκα!
Ναι, το ξέρω, η κατάσταση εδώ δεν είναι πολύ ρόδινη... Είμαι καλλιτέχνης κι εγώ και το ξέρω πολύ καλά, το ζω στο πετσί μου. Κατά βάση καλλιτέχνης στην Ελλάδα σημαίνει τεμπέλης... Έτσι έχουν συνηθίσει να σκέφτονται οι άνθρωποι και αυτός ο χαρακτηρισμός ισχύει για όλες τις ομάδες καλλιτεχνών... Εκτός βέβαια από τους "επιτυχημένους", αυτούς που προβάλλονται από τα μέσα ενημέρωσης, που γίνονται δημόσια πρόσωπα που η κάθε τους εμφάνιση μπαίνει στις κοσμικές στήλες των περιοδικών και που κατ' επέκταση βγάζουν πολλά λεφτά! Εξ ου και η τελευταία ρύθμιση του υπουργού οικονομίας για τα μπλοκάκια και η δήλωση ότι μια από τις ομάδες που περισσότερο φοροδιαφεύγουν είναι οι καλλιτέχνες! Έτσι γεινικά κι αόριστα, όλοι οι καλλιτέχνες!
Αυτοί βέβαια στους οποίους αναφέρεται είναι διάφορες υποομάδες, αυτές που παραπάνω ανέφερα που, κατά τη γνώμη μου, απέχουν πολύ από το γίγνεσθαι της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Γιατί δε γίνεται όταν αναλώνεις το χρόνο σου στο να περιφέρεσαι από το ένα στο άλλο σαλόνι πλουσίων και κοσμικών κυρίων και κυριών να βρίσκεσαι σε επαφή με τον εσωτερικό σου εαυτό, πράγμα απαραίτητο για την παραγωγή αξιόλογου καλλιτεχνικού έργου... Όμως για το κράτος ΜΟΝΟ αυτοί οι "καλλιτέχνες" υπάρχουν! ΜΟΝΟ αυτοί αναγνωρίζονται...
Ξεκινώντας από αυτό είναι φυσιολογικό η καλλιτεχνική δημιουργία στην Ελλάδα να είναι πολύ δύσκολη. Καθότι όταν για να είσαι καλλιτέχνης και να δημιουργήσεις πρέπει να περάσεις του λυναριού τα πάθη, πολλλοί άνθρωποι το σκέφτονται και τα παρατάνε γρήγορα. Για να μη μιλήσω βέβαια για την καλλιτεχνική εκπαίδευση και τους αναχρονιστικούς νόμους που τη διέπουν...
Πάντως υπάρχουν πραγματικοί καλλιτέχνες στην Ελλάδα του σήμερα, απλά δεν είναι προβεβλημένοι και για να προβάλλουν τη δουλειά τους αντιμετωπίζουν μεγάλα εμπόδια. Και βέβαια ηα κατάσταση είναι καλύτερη από την Κύπρο. Ίσως λόγω μεγέθους της αγοράς και μόνο. Εδώ διάφορα πρωτοποριακά πράγματα μπορούν να βρουν ένα,έστω λιγοστό, κοινό. Στην Κύπρο αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο. Η κοινωνία είναι μικρή και το εκλεπτυσμένο κοινό στατιστικά είναι ακόμα λιγότερο. Και όσοι Κύπριοι θέλουν να πάνε θέατρο για παράδειγμα, έρχονται στην Αθήνα...
Πολύ καλό το post Ηνίοχε, συγκέντρωσες όλες μου τις εμπειρίες από το στρατιωτικό μου στην Κύπρο.
Ανθρωποι φιλόξενοι, δεκτικοί αλλά δυστυχώς όλα κινούνται σε ένα επίπεδο του Gucci και του Θεοφάνους ... φρου φρου και αρώματα με λίγα λόγια.
Εμένα με ρωτούσαν αν είναι οι Αγγλίδες σφυχτοκώλες (λόγω του ήμουν ¨τσάρλης¨- κάτοικος Αγγλίας δηλαδή) και η απάντηση μου ήταν αρνητική (όχι πως ξέρω από πρώτο χέρι αλλά Αγγλίδα και κώλος δεν μου φαίνεται καλός συνδιασμός...)
Το τραγελαφικό της όλης ιστορίας είναι πως ενώ η ομοφυλοφιλία θεωρείται βδελυρό και κατακριτέο ποτέ στη ζωή μου δεν έχω δει τόσους metrosexual να παρελαύνουν για τον απογευματινό τους καφέ στην Μακαρίου!
Στην Λευκωσία καλλιστα δείνω το βραβείο της ξυρισμένης γάμπας!
Φιλιά Πολλά Ηνίοχε
Ισμήνος χ
Ισμήνε καλησπέρα κι από μένα.
Είναι αποκαλυπτικά αυτά που λες, η αλήθεια είναι ότι κυριαρχεί πολύ η αιασθητική του νεοπλουτισμού... Δυστυχώς το ίδιο έχουμε και στην Ελλάδα αν και εδώ κυριαρχούν οι νεόπτωχοι...
Όσον αφορά τις απόψεις τους για την ομοφυλοφιλία, η υποκρισία περισσεύει...
Κοίτα να δεις, νομίζω ότι είναι λάθος ο διαχωριμός σου σε Έλληνες και Κύπριους με βάση την κουλτούρα. Η Κουλτούρα στην Κύπρο με βάση αυτό που περιγράφεις, δε διαφέρει σε τίποτα από την κουλτούρα που επικρατεί στην Ελλήνική Επαρχία. Αν εξαιρέσεις την αθήνα που η ανωνυμία επιτρέπει κάποια μεγαλύτερη ελευθερία στη σκέψη και την έκφραση, η Ελληνική επαρχία σκέφτεται και συμπεριφέρεται ακριβώς όπως και η Κύπρος. Όλα όσα λες μου θυμίζουν ένα τυπικό Ελληνικό Νησί και όχι μια άλλη χώρα.
suncitizen ευχαιστώ για το σχόλιο!
Είναι αλήθεια πέρα για πέρα αυτό που λες. Η Ελληνική επαρχία συμπεριφέρεται ακριβώς έτσι. Και γι αυτό όλα αυτά που γράφω είναι πράγματα που γνωρίζω όχι μόνο από την επαφή μου με τους Κυπρίους, αλλά και από Έλληνες της επαρχίας. Δυστυχώς πέρα από την Αθήνα, τα πράγματα σε πολλές περιπτώσεις είναι μαύρα κι άραχνα. Με μια διαφορά: Ότι επειδή η Ελλάδα είναι μεγαλύτερη, ακόμα και οι άνθρωποι της επαρχίας έχουν τη δυνατότητα να πάνε σε ένα μεγαλύτερο μέρος και να έρθουν σε επαφή με κάτι διαφορετικό. Βέβαια αυτό δε συμβαίνει δυστυχώς με τα νησιά, όπου λόγω του ότι πολλά από αυτά είναι απομονωμένα, οι κάτοικοι δυσκολεύονται πολλές φορές ακόμα και τα είδη διατροφής τους να εξασφαλίσουν.
Και βέβαια η αδιαφορία του κράτους περισσεύει. Η κεντρική διοίκηση κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και, μια και μιλάμε για κουλτούρα και πολιτισμό, υπάρχει μια πλήρης αδιαφορία από την Αθήνα για την επαρχία. Βεβαίως λόγω του ότι πρώτα από όλα δεν υπάρχουν χρήματα, αλλά όχι μόνο. Η έλλειψη χρημάτων είναι μια δικαιολογία που προβάλλεται από τους υπουργούς, όταν δε μπορούν με άλλο τρόπο να δικαιολογήσουν την αποτυχία της πολιτικής τους. Στο υπουργείο πολιτισμού για παράδειγμα, τα τελευταία χρόνια, με εξαίρεση τη Μελίνα Μερκούρη και το Θάνο Μικρούτσικο, όλοι οι υπόλοιποι υπουργοί Πολιτισμού, ήταν άσχετοι με το αντικείμενο. Τοποθετήθηκαν εκεί για να διατηρηθούν κάποιες εσωκομματικές πολιτικές ισορροπίες, άτομα που για τον ένα ή τον άλλο λόγο οι πρωθυπουργοί ήθελαν να παροπλίσουν, ή ακόμα και να βολέψουν, ανθρώποι που τα έκαναν θάλασσα αλλού. Και αυτό ισχύει και με τον τωρινό υπουργό. Αποτέλεσμα; Μα φυσικά το σκάνδαλο Ζαχόπουλου και η πλήρης απαξίωση κάθε κρατικής παρέμβασης στον πολιτισμό.
Μακροσκελώ και σταματώ εδώ. Όπως κατάλαβες το θέμα με ενδιαφέρει πολύ...
Δημοσίευση σχολίου