Σκοτάδια

Την εποχή που ζούσα στο Λονδίνο επισκεπτόμουν πολύ συχνά μια γκέι σάουνα. Ήταν κάπου στο Ανατολικό Λονδίνο, στη Liverpool street, η μεγαλύτερη σάουνα της πόλης. Είχε όνομα πολύ ξακουστό ανάμεσα στους γκέι. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν γιατί πράγματι πίστευαν ότι η σάουνα άξιζε τα λεφτά της, 15 λίρες θυμάμαι ήταν τότε η είσοδος, ή γιατί απλώς ήταν η καλύτερη σάουνα στο Λονδίνο.

Εμένα πάντως από την πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί μού φάνηκε ότι είχε πολλά αρνητικά. Πρώτα πρώτα ήταν αρκετά βρώμικη, αλλά αυτό δεν είναι και κανένα μεγάλο πράγμα στο Λονδίνο. Τα περισσότερα clubs είναι από αρκετά έως πολύ βρώμικα. Έπειτα, υπήρχαν σε κάθε γωνία ανακοινώσεις και ενημερωτικά φυλλάδια με κάθε λεπτομέρεια γι αυτά που πρέπει και αυτά που δεν πρέπει να κάνει κανείς για να παραμείνει καθαρός και υγιής, αλώβητος από τις διάφορες σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες. Αυτές οι ανακοινώσεις και τα ενημερωτικά φυλλάδια ήταν τόσο αναλυτικά σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, για παράδειγμα μην πλύνετε ποτέ τα δόντια σας πριν κάνετε σεξ και κυρίως αν σκοπεύετε να κάνετε πίπα (κι αν έχω φάει σουβλάκι με σκόρδο τι γίνεται; Αλλά τι λέω, πού να το βρεις το σουβλάκι με το σκόρδο στο Λονδίνο...), γιατί μπορεί να δημιουργήσετε κάποια αμυχή στα ούλα και αυτό να αυξήσει τις πιθανότητες να κολλήσετε κάτι (π.χ. αν είστε πίπων δεν ξέρετε ποτέ αν ο πιπόμενος είναι υγιής...).

Αυτές οι λεπτομέρειες εμένα μου γύριζαν τα άντερα και τις περισσότερες φορές μου έφευγε κάθε διάθεση να βγάλω τα μάτια μου, που ήταν και αυτό που διακαώς επιθυμούσα αρχικά. Έτσι έμενα να τριγυρίζω ώρες ολόκληρες στους διαδρόμους της σάουνας και να κοιτάζω τους ανθρώπους σαν UFO. Νομίζω ότι και αυτοί έτσι με κοίταζαν.

Θα μού πείτε γιατί συνέχιζα να πηγαίνω εκεί πέρα αφού με χάλαγε. Ο λόγος είναι απλός. Ήταν ένας εύκολος τρόπος να κάνεις σεξ, αν και το σεξ στο Λονδίνο ήταν το μόνο εύκολο να το βρει κανείς. Επειδή όμως εγώ δεν έπαιρνα ναρκωτικά και δεν ήμουν και ο τύπος του clubbing μια και δεν έπινα και δεν κάπνιζα (ας όψεται το γαμημένο το τραγούδι...), πήγαινα εκεί γιατί ήταν πιο πολύ στα μέτρα μου. Πέρασε πολύς καιρός όμως πριν κάνω κάτι με κάποιον εκεί. Για μεγάλο διάστημα πήγαινα και έφευγα άπρακτος.

Κάποια από τις φορές που πήγα λοιπόν γνώρισα τον... ας τον πούμε John. Η προσέγγιση ήταν καθαρά σεξουαλική αρχικά. Ήταν ένας άνδρας πολύ τρυφερός και μού έδωσε την αγκαλιά του απλόχερα χωρίς ενδοιασμούς. Περνούσα μεγάλες μοναξιές εκείνη την περίοδο και η ευγενική προσφορά έγινε αμέσως δεκτή. Βεβαίως την πρώτη φορά στη σάουνα κάναμε σεξ (δεν είχα πλύνει τα δόντια μου, ούτε είχα φάει σουβλάκι!). Αλλά το πράγμα δεν έμεινε εκεί. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και τηλεφωνηθήκαμε εκείνο το Σαββατοκύριακο για πρώτη φορά.

Τις αμέσως επόμενες μέρες με κάλεσε στο σπίτι του κάπου στα Docklands, σε μια καινούργια πολυκατοικία. Εκεί γνώρισα και την παρέα του, κάτι θεότρελλους τύπους, όλους γκέι, αλλά που αλληλοϋποστηρίζονταν και αλληλοστηρίζονταν σαν μια Ελληνική παρέα. Άνθρωποι που αγαπιούνταν βαθιά, που μοιράζονταν τη ζωή τους αλλά και που στην πρώτη ευκαιρία φαγώνονταν σαν τα κοκόρια. Έτσι δεν κάνουν οι φίλοι;

Μετά από μερικές μέρες ο John με κάλεσε να συναντηθούμε μετά από τη δουλειά του κάπου στο Soho. Δούλευε σε μια τράπεζα, έτσι συναντηθήκαμε το απογευματάκι. Προς μεγάλη μου έκπληξη, αφού νόμιζα ότι ήταν ερωτικό ραντεβού, έφερε μαζί του και ένα φίλο του. Όπως θα καταλάβαινα πολύ σύντομα το είχε προγραμματίσει έτσι για κάποιο λόγο.

Πήγαμε να φάμε μια πάστα. Η Pattisserie Valerie είναι ένα από τα καλύτερα ζαχαροπλαστεία και το κατάστημα του Soho από τα πιο γνωστά τους. Αφού λοιπόν φάγαμε την πάστα ο John μού το ξεφούρνισε. Ήταν οροθετικός.

Όταν το άκουσα ένιωσα να με λούζει κρύος ιδρώτας και να παθαίνω κρίση πανικού. Παρά το γεγονός ότι γνωρίζω και άλλους ανθρώπους οροθετικούς, για πρώτη και μοναδική φορά, διαπιστωμένα και με τη βούλα, εγώ είχα κάνει σεξ με οροθετικό (και καλά που δεν είχα πλύνει και τα δόντια μου!). Προσπάθησα να χαλαρώσω και να πάρω βαθιές ανάσες. Ο John με το φίλο του είδαν ότι δεν ήμουν καλά και προσπάθησαν να με ηρεμήσουν (να σε τι χρησίμευσε ο φίλος του!).

Και πράγματι τα κατάφεραν να με ηρεμήσουν. Αφού λοιπόν πήρα μερικές ανάσες τον ρώτησα ό,τι μού κατέβηκε στο κεφάλι. Πώς το έμαθε, πώς το πήρε, ποιοί το ξέρουν και ό,τι άλλο μπορούσα να φανταστώ. Αυτός μου απάντησε με Βρετανικό φλέγμα σε όλα, όμως ήταν έκδηλη η συγκίνησή του όταν μού περιέγραφε τις στιγμές που το έμαθε. Δεν ήξερε από ποιον το είχε κολλήσει και μού ζήτησε ένα μεγάλο συγγνώμη που δε μού το είχε πει νωρίτερα και μάλιστα πριν κάνουμε σεξ.

Για να πω την αλήθεια αν μου το είχε πει πριν το κάνουμε δεν ξέρω αν θα το είχαμε κάνει, καθότι ο φόβος μου για το AIDS δε θα με είχε αφήσει. Παρολαυτά όσο προχωρούσε η συζήτηση, τόσο περισσότερη τρυφερότητα ένιωθα για κείνον, όταν μάλιστα χωρίσαμε εκείνο το βράδυ για να πάει ο καθένας σπίτι του, αγκαλιαστήκαμε πολύ σφιχτά και μείναμε έτσι αρκετή ώρα.

Η σχέση μου με το John δεν προχώρησε παρακάτω ερωτικά. Δεν έφταιγα μόνο εγώ γι αυτό, νομίζω ήταν και δική του απόφαση. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η εμπειρία μού άλλαξε τη ζωή. Ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με έναν από τους μεγαλύτερους φόβους μου, που είναι η αρρώστια και η ανημπόρια. Και τον υπέρτατο φόβο. Το φόβο του θανάτου.

Ο John με τη θετική του αντιμετώπιση στη ζωή και τον απλό τρόπο που μοιράστηκε την αρρώστια του σε μένα, τον άγνωστο, μού έδωσε ένα μάθημα ανθρωπιάς. Με έκανε να ντρέπομαι για την προηγούμενη συμπεριφορά μου απέναντι στους οροθετικούς, η οποία οφειλόταν στην άγνοια και στο φόβο.

Κάποιους μήνες μετά έκανα και ένα τεστ του οποίου τα αποτελέσματα πήγα να πάρω μαζί με ένα φίλο γιατρό. Το τεστ ήταν αρνητικό (είδατε άμα δεν πλένεις τα δόντια πριν το σεξ;).
Τον John συνέχισα να τον βλέπω όλο το διάστημα εκείνης της χρονιάς που ήταν η τελευταία που ήμουν στο Λονδίνο. Κάποιο καιρό μετά γνώρισε ένα παιδί από την Τουρκία με το οποίο είναι ακόμα μαζί, εδώ και τέσσερα χρόνια, σε αντίθεση με μένα που είμαι ακόμα μπάκουρος.
Ο John είναι ο άνθρωπος που με έχει αγκαλιάσει πιο σφιχτά και ζεστά από οποιονδήποτε, ίσως περισσότερο από όσο μπορώ να αντέξω.

Υ.Γ. Το ποστ αυτό το εμπνεύστηκα από αυτή την εξωφρενική είδηση... Η ομοφοβία, ταυτόχρονα με την εξάπλωση της λειτουργίας του Μεγάλου Αδελφού με τη βοήθεια της τεχνολογίας, μας ετοιμάζουν ένα μέλλον ζοφερό. Καιρός να αντισταθούμε...