Pride 2010

Ειναι η συνηθισμενη πρακτικη των τελευταιων χρονων. Τις ημερες δηλαδη πριν απο την παρελαση υπερηφανειας των ομοφυλοφιλων που γινεται ανελλιπως στην Αθηνα απο το 2005, εκτοξευονται απειλες κατα της παρελασης και της σωματικης ακεραιοτητας του κοσμου ο οποιος σκεφτεται να παρευρεθει. Φετος ομως αυτες οι απειλες ξεπερασαν καθε προηγουμενο. Η ακροδεξια και φιλικα προσκειμενη προς φασιζουσες πολιτικες αντιληψεις εφημεριδα "ΣΤΟΧΟΣ" (σκοπιμα δε βαζω συνδεσμο εδω, για να μην αυξησω την επισκεψιμοτητα τους), ορμωμενη απο την υποτιθεται προκλητικη αφισα της εφετινης εκδηλωσης, εφτασε στο σημειο να εκτοξευσει επισημα απειλες, και οχι ανωνυμα οπως αλλες φορες, για οργη αγανακτισμενων πολιτων και μια σειρα υβρεις εναντιον απλων πολιτων που το μονο "επιληψιμο" που εχουν ειναι η σεξουαλικη τους ταυτοτητα και η συμμετοχη τους σε μια παρελαση υπερηφανειας.

Ειναι αληθεια οτι οι Ελληνες δεν ειναι γνωστοι για την ανεκτικοτητα που επιδεικνυουν στη διαφορετικοτητα, οποια κι αν ειναι αυτη. Η διαφορετικοτητα των πολιτικων αντιληψεων, της θρησκειας, της ποδοσφαιρικης ομαδας, του χρωματος του δερματος, της σεξουαλικης ταυτοτητας, ακομα και της εντοπιοτητας (για παραδειγμα οι Θεσσαλονικεις τα εχουν με τους Αθηναιους, οι Βολιωτες με τους Λαρισαιους κλπ.). Δεν ξερω απο που προερχεται αυτη η δυσκολια αποδοχης του διαφορετικου, οτι ο κοσμος δηλαδη ειναι πολυ πιο ενδιαφερων αν εχει πολυ περισσοτερα χρωματα απο ενα μια και αυτο το ενα ειναι συνηθως το γκριζο, εικαζω ομως οτι εχει να κανει με την κουλτουρα μας και χανεται πισω στους αιωνες. Ειναι αληθεια οτι 190 χρονια ανεξαρτησιας του Ελληνικου κρατους δεν ηταν μεχρι τωρα αρκετα για να αποβαλλουμε τις προκαταληψεις και τα κομπλεξ μας και πολυ περισσοτερο για να παψουμε να αισθανομαστε απειλη καθε φορα που βλεπουμε καποιον που δεν ειναι σαν και μας. Και επισης προκαλει θλιψη που το Ελληνικο κρατος, που τοσο κοφτεται συμφωνα με τον κυριο πρωθυπουργο για την ευμαρεια και την προκοπη των νεοελληνων, δεν εχει καταφερει μεχρι σημερα να τους διαπαιδαγωγησει ετσι ωστε να παψουν να μισουν.

Οι απειλες του "ΣΤΟΧΟΥ" και των ομοιων του δεν προκειται να με φοβισουν. Θα ειμαι κι εγω εκει, στην παρελαση υπερηφανειας, οπως καθε χρονο. Υποψιασμενος, αλλα και απαιτωντας μαχητικα να αναγνωριστω κι εγω σαν ενας ανθρωπος διαφορετικος απο τους αλλους αλλα με ισα δικαιωματα με αυτους. Δικαιωματα που δε θα μου χαρισει κανενας, οπως και κανενα δικαιωμα δε χαριζεται. Και πρωτα απο ολα το δικαιωμα του να μην ειμαι αορατος.

Μπορειτε να δειτε και σχετικες αναρτησεις των κροτκαγια, πλαγκαλ (στα αγγλικα), συκοφαντη, σοφια, αρκουδος

Ανακοινωσεις της ΟΛΚΕ για τα προσφατα γεγονοτα

Πηρα δυο ανακοινωσεις του Δ.Σ. της ΟΛΚΕ και τις αναδημοσιευω. Και οι δυο αφορουν τα προσφατα γεγονοτα που συνεβησαν στο κεντρο της Αθηνας την Τεταρτη 5 Μαιου. Πρωτα απ' ολα ο εμπρησμος της Marfin στη Σταδιου:

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Αθήνα, Κυριακή 16 Μαΐου 2010
Θέμα: Τραγικός θάνατος τριών υπαλλήλων της Marfin και μορφές της κινηματικής δράσης

Η Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας θέλει να εκφράσει τη βαθιά θλίψη και οργή της για τον τραγικό θάνατο τριών υπαλλήλων της Marfin Bank μετά από τον εμπρησμό του υποκαταστήματος της στην οδό Σταδίου από άτομα που συνυπήρχαν με την πορεία διαμαρτυρίας της 5ης Μαΐου και καταδικάζει την εγκληματική αυτή ενέργεια.

Με αφορμή το συγκεκριμένο τραγικό γεγονός θα επιθυμούσε επίσης να μοιραστεί μαζί σας κάποιους προβληματισμούς της σχετικά με την κινηματική δράση.Την Τετάρτη 5 Μαΐου δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στο κέντρο της Αθήνας για να εκφράσουν μαζικά την αντίδρασή τους απέναντι στις πρόσφατες ρυθμίσεις της κυβέρνησής, για τους μισθούς, την κοινωνική ασφάλιση και γενικά την περικοπή των δημοσίων δαπανών.

Όποια και να είναι η άποψή του καθενός και καθεμιάς μας για τα συγκεκριμένα μέτρα, οπότε και για το δικαιολογημένο ή μη της αντίδρασης προς αυτά, γεγονός είναι σε κάθε περίπτωση πως μια μαζικότατη πορεία αμαυρώθηκε από μία εγκληματική ενέργεια και ότι το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης στράφηκε, δικαιολογημένα, στο τραγικό γεγονός. Από το Δεκέμβρη του 2008, όταν μια δραματική ευκαιρία να ευαισθητοποιηθεί η ελληνική κοινωνία για το φαινόμενο της αστυνομικής βίας χάθηκε μέσα σε μια φαντασμαγορία από φλόγες και καταστροφές, φθάσαμε σήμερα να μιλάμε για νεκρούς.
Μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια οι πρακτικές τυφλής βίας (ως μέσο για ένα "πολιτικό μήνυμα") συσσωρεύθηκαν, γιγαντώθηκαν και κατέληξαν πλέον να έχουν και κόστος σε ανθρώπινες ζωές.

Η Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας συνυπάρχει στο χώρο της διεκδίκησης πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων με μια ποικιλία από ομάδες και οργανώσεις, κάποιες από τις οποίες έχουν υπερασπιστεί στο παρελθόν (ή ακόμα υπερασπίζονται) την "κινηματική αντιβία" ώς μέσο κοινωνικής δράσης και αντίδρασης. Πιστεύουμε πως οι συγκεκριμένες ομάδες και οργανώσεις οφείλουν να σκεφτούν σοβαρά ποια ακριβώς είναι η "κινηματική αντιβία" την οποία υποστηρίζουν ως κοινωνικά χρήσιμη, πού οδηγεί, αν αυτή μπορεί να αποκλείσει με βεβαιότητα τις "παράπλευρες συνέπειες", και το σημαντικότερο από όλα, με ποιο ρεαλιστικά εφαρμόσιμο τρόπο.

Από τη μεριά της η ΟΛΚΕ θα συνεχίσει να κατεβαίνει στο δρόμο για να διαμαρτυρηθεί απέναντι στην αδικία, για να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη ή για να παρουσιαστεί ορατή και περήφανη μαζί με την υπόλοιπη κοινότητα στο Athens Pride. Πιστεύει όμως ότι είναι πλέον επιτακτική η ανάγκη για μια κουλτούρα μαχητικής διεκδίκησης, που δε θα επιτρέπει στον εαυτό της ούτε μια φορά να συνυπάρχει με τραγικές "παράπλευρες απώλειες".

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΟΛΚΕ

και επειτα για την εισβολη το απογευμα της ιδιας μερας, απροκλητα, αστυνομικων δυναμεων στο Στεκι Μεταναστων, στην οδο Τσαμαδου 13, ενα χωρο που στεγαζει πολλες εναλλακτικες ομαδες απο διαφορους χωρους, αναμεσα σε αυτες και την ΟΛΚΕ. Για περισσοτερες πληροφοριες κοιταξτε εδω.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Θέμα: Εισβολή αστυνομικών δυνάμεων στο Στέκι Μεταναστών στις 5 Μαΐου

Το απόγευμα της Τετάρτης 5 Μαΐου, μετά από τη μαζική πορεία διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας κατά τη διάρκεια της οποίας διαπράχθηκε η τραγική δολοφονία τριών ανθρώπων στο υποκατάστημα της Marfin από ανεγκέφαλους εγκληματίες, αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στο κτίριο του Στεκιού Μεταναστών στην Τσαμαδού 13 στα Εξάρχεια, έκαναν εκτεταμένες ζημιές στο χώρο σπάζοντας πόρτες, τζάμια και έπιπλα, τραυμάτισαν ελαφρά αρκετούς/ες από τους παρευρισκόμενους και παρευρισκόμενες αλλά και σοβαρά ένα μέλος του Δικτύου για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα, το οποίο οδηγήθηκε στο νοσοκομείο λόγω σοβαρής αιμορραγίας.

Η Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας καταδικάζει απερίφραστα το γεγονός, όχι μόνο γιατί στεγάστηκε εδώ και χρόνια στο Στέκι Μεταναστών, αλλά κυρίως γιατί είναι βαθιά ανήσυχη για τα φαινόμενα αστυνομικής βίας και παρενόχλησης που συνεχίζουν να έρχονται στην επιφάνεια το ένα μετά το άλλο, απέναντι σε νέες και νέους, μετανάστριες και μετανάστες, λεσβίες γκέι, αμφί, τρανς και γενικά πληθυσμιακές ομάδες τις οποίες η αστυνομία θα όφειλε κατ' αρχήν να προστατεύει, αντί να κακομεταχειρίζεται ή να δείχνει αδιαφορία και εχθρικότητα απέναντι τους.

Το Στέκι Μεταναστών είναι ένας χώρος που έχει φιλοξενήσει και υποστηρίξει σταθερά όλα αυτά τα χρόνια ομάδες που αντιμετωπίζουν ρατσισμό, σεξισμό, ομορεωτοφοβία και τρανσφοβία, δίνοντας τους χώρο για τις συναντήσεις και τις εκδηλώσεις τους, αλλά και προσφέροντας ένα πλαίσιο συνύπαρξης και αλληλογνωριμίας μεταξύ τους. Μια αστυνομική επίθεση στο Στέκι Μεταναστών είναι μια ακόμα αδικαιολόγητη και άδικη περίπτωση αστυνομικής βίας, αλλά αυτή τη φορά απέναντι σε όλους και όλες μας, μαζί και ταυτοχρόνως.

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΟΛΚΕ

Lenz

Ειναι απο εκεινες τις φορες που δεν το περιμενεις. Που ερχονται ξαφνικα και σε σημαδευουν γιατι πιανουν το ρυθμο της ζωης σου και περιγραφουν με απολυτη σαφηνεια αυτο που ζεις. Οχι εξωτερικα, αλλα εσωτερικα.

Τη Δευτερα το βραδυ μετα απο προσκληση μιας φιλης που ηθελε οπωσδηποτε να δει μια θεατρικη παρασταση, αποφασισα να παω μαζι της. Κι ετσι βρεθηκα στα παλια κρατητηρια της Κομαντατουρ, ενα χωρο που ενω εδω και χρονια ηξερα πως ειναι ανοιχτος για το κοινο, εν τουτοις δεν τον ειχα επισκεφτει ποτε. Φοβος; Δεος; Αδιαφορια; Μπορει καποιο απο αυτα, αλλα και ολα μαζι.

Φτανοντας στο κτηριο της Εθνικης Ασφαλιστικης στο κεντρο της Αθηνας, ενα απο τα κτηρια κοσμηματα της πολης μας, δεν ηξερα καθολου τι να περιμενω. Μοναχα οτι το εργο που πηγαινα να δω ηταν το Lenz του Georg Buechner, του συγγραφεα του Βοιτσεκ, ενα εργο που αγαπω πολυ και που εχω δει στο θεατρο και στο σινεμα.

Απο την ωρα της εισοδου μου στο χωρο της παραστασης μπηκα σε εναν αλλο κοσμο. Ο χωρος δε μπορει να σε αφησει ησυχο. Κατεβηκαμε στο υπογειο των κρατητηριων της Κομαντατουρ, τα ονοματα των κρατουμενων χαραγμενα στους τοιχους. Ημερομηνιες, γεγονοτα, ποιηματα, σεξουαλικα σκιτσακια. Μια μικρογραφια της ζωης τους τις ημερες που κρατηθηκαν εκει, στο κεντρο της Αθηνας, μεχρι να μεταταγουν στις φυλακες οπου θα εξετιαν τις ποινες τους. Οι πορτες απο θαλαμο σε θαλαμο βαριες, σα μεγαλες στεγανες μπουκαπορτες καραβιου, με ιδιαιτερη φροντιδα ετσι ωστε να μην παρει νερα το καραβι απο ενα μεγαλο κυμα, προφανως επιτουτου βαλμενες για να μην μπορουν να εισελθουν αερια, μια και το υπογειο ειχε σχεδιαστει για αντιαεροπορικο καταφυγιο.

Η παρασταση ηταν μια αποκαλυψη. Το κειμενο, που μου ηταν αγνωστο μεχρι τοτε, περιγραφει τον συγχρονο ανθρωπο με ακριβεια καρδιοχειρουργου. Οι συναισθηματικες μεταπτωσεις, η αποξενωση, αλλα και η αδυναμια ταυτισης με το περιβαλλον, εμψυχο και αψυχο, με αγγιξαν βαθεια. Ο Lenz, ο σπουδαιος δημιουργος, ο φιλος του Goethe, που κατεληξε μισοτρελλος. Μεσα στην τρελλα του διατρεχει ολοκληρη τη ζωη του και φωναζει: συνεπης, συνεπης, συνεπης! Αντιστεκεται στον παστορα που του λεει να προσευχηθει λεγοντας οτι αν ο ιδιος ηταν ο Παντοδυναμος, δε θα αντεχε να βλεπει τον κοσμο να υποφερει. Θα εσωζε...

Στο ξεκινημα της παραστασης ημουν αποστασιοποιημενος. Ο Lenz του Βασιλη Μαργετη με τη Μαρια Πιγκου ως αφηγητρια και τη σκηνοθεσια του Στελιου Κρασανακη, αρχισε να δρα υποδοροια και να τραβα την προσοχη μου ολο και περισσοτερο. Ο Βασιλης Μαργετης εκπληκτικος στο ρολο του οσο περνουσε η ωρα ταυτιζοταν περισσοτερο με αυτον και στο τελος μου ηταν σχεδον αδυνατο να τους ξεχωρισω, αυτον και τον Lenz. Ομολογω οτι δεν ηξερα καθολου τη δουλεια του, αλλα με εντυπωσιασε. Θα τον παρακολουθω απο δω και περα. Η Μαρια Πιγκου ηταν επισης πολυ καλη στο ρολο της αφηγητριας. Οσο για τον Στελιο Κρασανακη που εκανε τη σκηνοθεσια και ηταν αυτος που ειχε μαλιστα την ιδεα να ανεβασει αυτη τη νουβελα σε παρασταση, νομιζω οτι πετυχε το σκοπο του και με το παραπανω. Ο τροπος που διδαξε τους ηθοποιους οδηγησαν στο μεγιστο δυνατο αποτελεσμα, ενω τα σκηνοθετικα ευρηματα με το νερο, τη χρηση της μουσικης, την απεικονιση του Θεου σαν κλειδι με ματια, ηταν πολυ λειτουργικα. Τελος η μουσικη του Λαμπρου Πηγουνη συνετελεσε στην επιτυχια. Μονο με ενα βιολι υπογραμμισε τα συναισθηματα και εδεσε πληρως με το υπολοιπο.

Θα κλεισω με ενα αποσπασμα απο το κειμενο που ακομα και σημερα, τρεις ημερες μετα, συνεχιζει να με στοιχειωνει:

Φερόταν πολύ λογικά, μιλούσε με τους ανθρώπους· έκανε όλα όσα έκαναν οι άλλοι, όμως μέσα του υπήρχε ένα τρομακτικό κενό· δεν φοβόταν πια, δεν επιθυμούσε απολύτως τίποτα· αντιμετώπιζε την ύπαρξή του σαν αναπόφευκτο βάρος... κι έτσι συνέχισε να ζει.

Πολιτικες ελευθεριες

Μετά από την προχθεσινή μεγαλειώδη πορεία της Αθήνας, τη μεγαλύτερη που εγώ έχω ζήσει και το τραγικό περιστατικό που αμαύρωσε τη διαμαρτυρία του λαού της Αθήνας με το χαμό τριών συνανθρώπων μας, η αστυνομία επιδόθηκε στη συνήθη απαράδεκτη πρακτική της περιόδου Χρυσοχοΐδη. Μπήκε δηλαδή μέσα στα Εξάρχεια και αφού απέκλεισε τους δρόμους γύρω από την πλατεία, επιτέθηκε στα τυφλά και με σφοδρότητα εναντίον δύο κυρίως στόχων: Ο ένας ήταν το Στέκι Μεταναστών στην οδό Τσαμαδού 13, όπου μπήκαν μέσα και το έσπασαν απλώς, χωρίς να κάνουν ούτε μία προσαγωγή, δηλαδή ο στόχος τους ήταν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο και να σπάσουν συνειδήσεις. Ο δεύτερος στόχος ήταν η κατάληψη της οδού Ζαΐμη, όπου αφού έσπασαν την πόρτα και μπήκαν μέσα, μετέφεραν τον κόσμο που βρισκόταν εκεί στη ΓΑΔΑ γύρω στις 8 το βράδυ. Μάλιστα ήταν τέτοιο το μένος τους που δε δίστασαν όπως φαίνεται και από μαρτυρίες ανθρώπων να μπουν ακόμα και στα παρακείμενα σπίτια ανθρώπων που τους φώναζαν να φύγουν και με πρωτοφανή αγριότητα να χτυπήσουν μια γυναίκα και να της σπάσουν τα δόντια.

Παρακολουθώ αποσβολωμένος τα τρομακτικά όσο και ιστορικά γεγονότα που ζούμε αυτές τις τελευταίες ημέρες. Ωστόσο τίποτα δε με θυμώνει περισσότερο από την αμφισβήτηση θεμελιωδών δημοκρατικών ελευθεριών που επιχειρείται μέσα από όλη αυτή τη λαίλαπα κυβέρνησης και υποστηρικτών της. Γιατί κακά τα ψέματα, αυτό είναι που τους πειράζει περισσότερο. Είναι που ο κόσμος κατεβαίνει και διεκδικεί ένα πιάτο φαΐ και αρνείται το πισωγύρισμα της χώρας στο μεσαίωνα. Λυπάμαι πολύ για τις ανθρώπινες απώλειες και σηκώνω τη φωνή μου όσο μπορώ πιο δυνατά εναντίον των τυφλών χτυπημάτων βίας που δεν εξυπηρετούν κανέναν άλλον παρά την εξουσία των τραπεζών και των βιομηχάνων. Ωστόσο αυτά δε δίνουν σε κανέναν το δικαίωμα να θεωρεί τον οποιοδήποτε κάτοικο μιας περιοχής της Αθήνας οιωνεί ύποπτο. Εκτός αν έχουμε εμφύλιο πόλεμο και ακόμα δεν το έχουμε παραδεχτεί επίσημα.