Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Μάνος



Ο θάνατος του Μάνου το 1994 με βρήκε στο δρόμο. Πήγαινα να δώσω κάποιες εξετάσεις Αγγλικών και μέσα στο ταξί άκουσα τα θλιβερά νέα. Τότε δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της απώλειας και τι σήμαινε αυτό για μένα. Όμως σήμερα 15 χρόνια μετά θυμάμαι εκείνη την ημέρα με κάθε λεπτομέρεια. Όπως επίσης θυμάμαι το βράδυ εκείνο που μαζί με τους φίλους μου από το σχολείο είχαμε βγει βόλτα στο Κολωνάκι. Ήμαστε δεκαεφτά χρονών και ο Χατζιδάκις είχε ήδη σημαδέψει τα πρώτα μας ερωτικά σκιρτήματα με τη μουσική του, τα τραγούδια του, αλλά και με τα γραπτά του. Εκεί λοιπόν καθώς ανεβαίναμε προς το Λυκαβηττό, τον είδα. Ήταν στο St. George Lycabettus, καθόταν σε μια καρέκλα, είχε γύρει προς τα μπροστά και ακουμπούσε σε ένα τραπεζάκι και συνομιλούσε με κάποιον που δε θυμάμαι καθόλου το πρόσωπό του. Ή ίσως και να μην το είδα: είχα τόσο πολύ θαμπωθεί που έβλεπα ένα από τα είδωλά μου ολοζώντανο μπροστά μου που δεν υπήρχε χώρος να χωρέσει στην εικόνα κάποιος άλλος.

Το Χατζιδάκι δυστυχώς δεν τον γνώρισα. Υπήρξε όμως ένας από τους ανθρώπους που με επηρρέασαν βαθύτατα στα πρώτα μου ενήλικα χρόνια και έφτασα μέχρι και σήμερα ακόμα να ανακαλύπτω κομμάτια της ψυχής του που μου είναι άγνωστα. Στη σημερινή απαξίωση των πάντων, το έργο του είναι ένας φωτεινός φάρος. Όχι τόσο η μουσική του, όσο η όλη του προσωπικότητα και κυρίως τα κείμενά του.

Έχοντας χιλιακούσει όλα του τραγούδια, ακόμα και τα ανέκδοτα, δεν εντυπωσιάζομαι πια από το είδος μουσικής που εκείνος έγραφε. Το μουσικό του έργο, με επιρροές από τον Σατί, τον Ντεμπυσύ, αλλά και τον Μάλερ (ήταν γνωστή η αδυναμία του για αυτόν το συνθέτη, έγραψε και το τραγούδι που αναφέρεται στην Άλμα Μάλερ και περιλαμβάνεται στους "Μύθους μιας γυναίκας") δεν υπήρξε μια μεγάλη καινοτομία.

Αυτό όμως που ήταν πολύ σημαντικό ήταν η προσωπικότητά του και οι αξίες του, από τις οποίες δεν παρεξέκλινε καθόλου σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Ίσως γι αυτό ακόμα και σήμερα, 15 χρόνια μετά το θάνατό του, προκαλεί όλη αυτή τη συγκίνηση.





Θα κλείσω με τη φωτογρφία του Μάνου σε ηλικία 5 χρονών, γιατί είναι ο άνθρωπος που με την ενήλικη ευαισθησία του με δίδαξε πως μπορεί κανείς μεγαλώνοντας να κρατήσει ζωντανό το παιδί που κάποτε υπήρξε.

7 σχόλια:

ATHENA είπε...

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ

ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΝΑ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΩ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ, ΗΤΑΝ ΦΙΛΟς ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΕΝΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΠΡΙΝ ΦΥΓΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ ΜΕΝΑΜΕ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ [ΠΑΙΔΑΚΙ "ΧΑΙΡΕΤΑ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΑΝΟ" ΣΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ] ΕΚΕΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΑΥΛΟ, ΠΟΥ ΤΟΣΑ ΜΑΓΙΚΑ ΒΡΑΔΙΑ ΠΕΡΑΣΑ ΕΦΗΒΗ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΤΟΝ...

ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΟΥ ΠΛΟΥΣΙΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ, ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΣΩΣΤΑ ΤΟΝΙΖΕΙΣ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ!


ΦΙΛΙΑ

hnioxos είπε...

Είσαι πολύ τυχερή Αθηνά που τον γνώρισες από κοντά. Εγώ δεν έτυχε να τον γνωρίσω προσωπικά, απλά εκεί στα δεκαοχτώ μου, μόλις είχα μπει στο πανεπιστήμιο και έχοντας αρχίσει να κάνω και τις δικές μου επιλογές έτρεχα πίσω από κάθε συναυλία του. Θυμάμαι τη συναυλία στο γήπεδο του Παναθηναϊκού στην Αλεξάνδρας, τη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο όπου κατακεραύνωσε την "Αυριανή" ονομάζοντάς τη φασιστοφυλλάδα, που εδώ που τα λέμε εκείνα τα χρόνια ήταν ο πρόδρομος του Καρατζαφέρη, ένα απτό παράδειγμα ότι ο ακροδεξιός χώρος δεν είναι ζήτημα ετικέτας και ταμπέλας. Και το ΠΑΣΟΚ εκείνων των χρόνων είχε πολλά ακροδεξιά στοιχεία μέσα στις τάξεις του.

Τέλος πάντων αισθάνομαι ότι είμαι τυχερός που είδα έστω κι αυτά, όπως και τη συναυλία στο Παλλάς με την καταπληκτική Νένα να τραγουδάει τη "Μυθολογία" και τα "Παράλογα". Η ερμηνεία της στο Τζώνη το μπόγια θα μου μείνει αξέχαστη. Ήταν συγκλονιστική. Επίσης η παρουσία του Σείριου στην Πλάκα στο Ζουμ με την τελευταία εμφάνιση της Νταντωνάκη.

Ένας κρυφός μου πόθος ήταν τότε να μπορέσω να τραγουδήσω τραγούδια του. Είχα ήδη αρχίσει να ασχολούμαι με το τραγούδι, όχι ακόμα με την όπερα και ο Χτζιδάκις ήταν πάντα το όνειρό μου. Θα το κάνω τώρα κάποια στιγμή. Μάλλον έφτασε ο καιρός.

ATHENA είπε...

ΔΕΝ ΣΕ ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΕΙ ΑΛΛΑ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΟ ΗΘΟΣ, ΗΝΙΟΧΕ. ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

ΦΙΛΙΑ

derwnderer είπε...

γεια σου μαεστρο μου!!!!!!!

Και εγω, απο τον "Αυλο" τον θυμαμαι, αγαπημενο στεκι των γονιων μου, αλλα και δικο μου, διοτι ηταν το μοναδικο τοτε εστιατοριο στην αθηνα που το χειμωνα εφτιαχνε fondue. Αγωνζομασταν να μην χασουμε το ψωμακι μας στο τυρι :-)
Ο Μανος, σχεδον παντοτε με τον Γκατσο, τον Χορν, τη Δημητρουκα, εδινε μεγαλοφωνα διαλεξεις, και συχνα το γελιο του τρανταζε το εστιατοριο! Μια φορα, θυμαμαι, ηταν και η Ελενη η Βλαχου στην παρεα του και λογομαχησαν.
Ηνιοχε, δες και αυτο το βιδεο: Ο Μανος κατακεραυνωνει την "Αυριανη", απο το καταμεστο Καλλιμαρμαρο, σε σκληρα, λαικιστικα χρονια. Το κιτρινο (κατα κυριολεξια) κειμενο που προηγειται του Μανου ειναι η απαντηση της Αυριανης, την επομενη.
Για να μην ξεχναμε και τον Μανο-ακτιβιστη, με την απολυτα ευγενη εννοια του ορου.

http://www.youtube.com/watch?v=TqXZjr49ULA&feature=related


Αλλα και να μην ξεχναμε, οι παλιοτεροι, πως ο οψιμος "εξυγχρονισμενος ευρωπαισμος" ορισμενων, απλα εντυσε με κουρελακια βρυξελλων τον ακρατο, φασιζοντα, ομοφοβικο, συμπλεγματικο λαικισμο μιας παραταξης. Ποιος ειχε βροντοφωναξει, το 1988, οτι η Αυριανη αποτελουσε "υποδειγμα ανεξαρτητης, δημοκρατικης εφημεριδας";;; εεε;;; Ποιος;
Ο Μανος, απο τοτε, ειχε παρει σαφη και σοφη θεση!
Φιλακια

hnioxos είπε...

Αγαπητέ μου (συν)οδοιπόρε, μια και αυτό σημαίνει το όνομα σου στα Γερμανικά, ευχαριστώ για το σχόλιο. Το βίντεο που μου έστειλες το έχω δει πριν από μερικές μέρες αλλά, πολύ περισσότερο, το έχω ζήσει! Ήμουνα παρών στη συναυλία αυτή του Χατζιδάκι το 1988 στο Καλλιμάρμαρο, τότε που ακριβώς μαινόταν η κόντρα του με τη φασιστοφυλλάδα του Κουρή, ο οποίος μετά, να μην ξεχνιόμαστε, έγινε και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.

Σε εκείνη τη συναυλία στο κατάμεστο Στάδιο το Σεπτέμβρη του 1988, είχαμε ταλαιπωρηθεί όλοι πολύ γιατί ο Χατζιδάκις όπως πάντα αργούσε να αρχίσει τις συναυλίες του κι εκείνη ήταν μια συναυλία με τους τρεις μεγάλους συνθέτες Χατζιδάκι, Θεοδωράκη και Ξαρχάκο. Δε θυμάμαι αλήθεια για ποιο σκοπό είχε γίνει εκείνη η συναυλία, αλλά θυμάμαι πεντακάθαρα το Μάνο να βγαίνει και να καταγγέλει την Αυριανή παληκαρίσια. Δυστυχώς λείπουν σήμερα άνθρωποι που να κρατούν μια σταθερή στάση ζωής όπως ο Μάνος.

Όσο για τον άλλο Μάνο, το Στέφανο, στον οποίον αναφέρεσαι, έχει δώσει πολλαπλά δείγματα πολιτικής διαύγειας και δημοκρατικού πνεύματος. Τελευταίο παράδειγμα η πρότασή του να κατεβάσει ο Καραμανλής το στρατό στο δρόμο κατά τη διάρκεια των γεγονότων του Δεκεμβρίου...

derwanderer είπε...

ΕΓΩ να ανφερθω στον ΣΤΕΦΑΝΟ ΜΑΝΟ;;;
Που το ειδες βρε;
Οπου "Μανος" ΔΙΑΒΑΖΕ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ, και μονο! (ΟΧΙ ΜΑΝΟ! ΛΟΛ)
i
Σημ: "υποδειγμα ανεξαρτητης, δημοκρατικης εφημεριδας" ειχε αποκαλεσει την Αυριανη ο Α. Παπανδρεου...

hnioxos είπε...

ok, παρεξήγηση συγγνώμη! Δεν το είχε πει εκείνος ο Μάνος. Από τον ένα στον άλλο μπερδεύτηκα!