Μάνος

Ο θάνατος του Μάνου το 1994 με βρήκε στο δρόμο. Πήγαινα να δώσω κάποιες εξετάσεις Αγγλικών και μέσα στο ταξί άκουσα τα θλιβερά νέα. Τότε δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της απώλειας και τι σήμαινε αυτό για μένα. Όμως σήμερα 15 χρόνια μετά θυμάμαι εκείνη την ημέρα με κάθε λεπτομέρεια. Όπως επίσης θυμάμαι το βράδυ εκείνο που μαζί με τους φίλους μου από το σχολείο είχαμε βγει βόλτα στο Κολωνάκι. Ήμαστε δεκαεφτά χρονών και ο Χατζιδάκις είχε ήδη σημαδέψει τα πρώτα μας ερωτικά σκιρτήματα με τη μουσική του, τα τραγούδια του, αλλά και με τα γραπτά του. Εκεί λοιπόν καθώς ανεβαίναμε προς το Λυκαβηττό, τον είδα. Ήταν στο St. George Lycabettus, καθόταν σε μια καρέκλα, είχε γύρει προς τα μπροστά και ακουμπούσε σε ένα τραπεζάκι και συνομιλούσε με κάποιον που δε θυμάμαι καθόλου το πρόσωπό του. Ή ίσως και να μην το είδα: είχα τόσο πολύ θαμπωθεί που έβλεπα ένα από τα είδωλά μου ολοζώντανο μπροστά μου που δεν υπήρχε χώρος να χωρέσει στην εικόνα κάποιος άλλος.

Το Χατζιδάκι δυστυχώς δεν τον γνώρισα. Υπήρξε όμως ένας από τους ανθρώπους που με επηρρέασαν βαθύτατα στα πρώτα μου ενήλικα χρόνια και έφτασα μέχρι και σήμερα ακόμα να ανακαλύπτω κομμάτια της ψυχής του που μου είναι άγνωστα. Στη σημερινή απαξίωση των πάντων, το έργο του είναι ένας φωτεινός φάρος. Όχι τόσο η μουσική του, όσο η όλη του προσωπικότητα και κυρίως τα κείμενά του.

Έχοντας χιλιακούσει όλα του τραγούδια, ακόμα και τα ανέκδοτα, δεν εντυπωσιάζομαι πια από το είδος μουσικής που εκείνος έγραφε. Το μουσικό του έργο, με επιρροές από τον Σατί, τον Ντεμπυσύ, αλλά και τον Μάλερ (ήταν γνωστή η αδυναμία του για αυτόν το συνθέτη, έγραψε και το τραγούδι που αναφέρεται στην Άλμα Μάλερ και περιλαμβάνεται στους "Μύθους μιας γυναίκας") δεν υπήρξε μια μεγάλη καινοτομία.

Αυτό όμως που ήταν πολύ σημαντικό ήταν η προσωπικότητά του και οι αξίες του, από τις οποίες δεν παρεξέκλινε καθόλου σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Ίσως γι αυτό ακόμα και σήμερα, 15 χρόνια μετά το θάνατό του, προκαλεί όλη αυτή τη συγκίνηση.





Θα κλείσω με τη φωτογρφία του Μάνου σε ηλικία 5 χρονών, γιατί είναι ο άνθρωπος που με την ενήλικη ευαισθησία του με δίδαξε πως μπορεί κανείς μεγαλώνοντας να κρατήσει ζωντανό το παιδί που κάποτε υπήρξε.