Μετά από πρόσκληση του αγαπητού yellow kid και την εξαιρετική του ιδέα να φτιάξουμε ένα παζλ φράσεων που θα πάρουμε από διάφορους μπλόγκερ της επιλογής μας, ιδού και η δική μου η συμβολή.
Αντιγράφω λοιπόν από τον yellow kid :
Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε φράσεις από πέντε μπλόγκερ της επιλογής μας και να σχηματίσουμε με τις φράσεις αυτές μια καινούργια φράση
Επίσης
Α. Η επιλογή της κάθε φράσης από τον κάθε μπλόγκερ να μην μην ξεπερνά τις τρεις λέξεις και να επιλέγεται από τους χρήστες με όσο το δυνατόν τυχαίο copy/paste.
Β. Δεν έχει σημασία αν στο τέλος η πρόταση ή η παραγραφός βγάζει νόημα. Αυτό είναι και η πλάκα! Αποφύγετε να "ωραιοποιήσετε" το αποτέλεσμα, και αφήστε την ως έχει.
Γ. Αποφεύγετε να χρησιμοποιείτε φράσεις απο ήδη επιλεγμένους μπλόγκερ.
Ξεκινάω με φράσεις από τους Συκιά, Βιολόγο, Κάρολο Πολσεμάνογλου, Ιφιμέδεια, Βάσκες και τους παρακαλώ και αυτούς να κάνουν το ίδιο.
Η φράση λοιπόν γίνεται:
"Mrs Petrochilos απολαμβάνει έβγαλε πέρυσι διαβατήριο ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΡΩΝΗΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΑΡΗΣ ανοίξει το σπίτι το κολλητό παντελόνι"
οπότε αν την ενώσουμε με τη φράση που ήδη έχει φτιάξει ο yellow kid γίνεται:
"... όπως η παλλόμενη καρδιά μια δημόσια εκδήλωση χάνεται η Ερμού αναρχικούς από στημένα κανάλια Κράμερ εναντίον Κράμερ Mrs Petrochilos απολαμβάνει έβγαλε πέρυσι διαβατήριο ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΡΩΝΗΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΑΡΗΣ ανοίξει το σπίτι το κολλητό παντελόνι..."
Αυτά και τα μυαλά στα κάγκελα...
Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008
Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2008
ΟΙ ΓΑΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΥΡΟΙ
ΚΑΛΕΣΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ:
«ΟΙ ΓΑΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΥΡΟΙ»
Στις 2 Οκτώβρη εκδικάζεται στο πρωτοδικείο της Ρόδου η αγωγή ακύρωσης των γάμων των δυο ομόφυλων ζευγαριών.
Σας καλούμε σε μια δημόσια εκδήλωση αλληλεγγύης για το αναφαίρετο δικαίωμα όλων των πολιτών και πολιτισσών στον πολιτικό γάμο την Δευτέρα 29 Σεπτέμβρη έξω από τη Βουλή των Ελλήνων στις 18.00.
Σας καλούμε να φωνάξουμε: «ΟΙ ΓΑΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΥΡΟΙ»
ΠΑΡΤΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ για το δικαστικό αγώνα: Παρασκευή 26 Σεπτέμβρη στο Στέκι Μεταναστών, Τσαμαδού 13, 23.00
ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ:
Athens Pride - Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας - Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας - Καμπάνια για τον Πολιτικό Γάμο - Σύμπραξη κατά της Ομοφυλοφοβίας - Δίκτυο Υποστήριξης Ομοφυλόφιλων - Ερμής - Be positive Εθελοντές για θέματα Φύλου και Διακρίσεων - Κέντρο Πληροφόρησης και Τεκμηρίωσης για το Ρατσισμό «Αντιγόνη» - Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι - Σύνθεση Ενημέρωση Ευαισθητοποίηση για το ΗIV/AIDS - Κέντρο Ζωής - Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα - Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας - Φεμινιστικό Κέντρο Αθήνας - Γυναικεία Ομάδα Αυτοάμυνας - ΟΚΔΕ/Σπάρτακος - Κόκκινο - Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά - Διεθνιστική Εργατική Αριστερά - Πρωτοβουλία Γένοβα - Δημοτική Κίνηση Ανοιχτής Πόλης - Φιλελεύθερη Συμμαχία - Οικολόγοι Πράσινοι - Νεολαία Συνασπισμού - Ομάδα για τη Σεξουαλική Ταυτότητα ΠΑΣΟΚ – ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ – Πρωτοβουλία Έλληνες Μπλόγκερς κατά των Διακρίσεων.
«ΟΙ ΓΑΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΥΡΟΙ»
Στις 2 Οκτώβρη εκδικάζεται στο πρωτοδικείο της Ρόδου η αγωγή ακύρωσης των γάμων των δυο ομόφυλων ζευγαριών.
Σας καλούμε σε μια δημόσια εκδήλωση αλληλεγγύης για το αναφαίρετο δικαίωμα όλων των πολιτών και πολιτισσών στον πολιτικό γάμο την Δευτέρα 29 Σεπτέμβρη έξω από τη Βουλή των Ελλήνων στις 18.00.
Σας καλούμε να φωνάξουμε: «ΟΙ ΓΑΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΥΡΟΙ»
ΠΑΡΤΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ για το δικαστικό αγώνα: Παρασκευή 26 Σεπτέμβρη στο Στέκι Μεταναστών, Τσαμαδού 13, 23.00
ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ:
Athens Pride - Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας - Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας - Καμπάνια για τον Πολιτικό Γάμο - Σύμπραξη κατά της Ομοφυλοφοβίας - Δίκτυο Υποστήριξης Ομοφυλόφιλων - Ερμής - Be positive Εθελοντές για θέματα Φύλου και Διακρίσεων - Κέντρο Πληροφόρησης και Τεκμηρίωσης για το Ρατσισμό «Αντιγόνη» - Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι - Σύνθεση Ενημέρωση Ευαισθητοποίηση για το ΗIV/AIDS - Κέντρο Ζωής - Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα - Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας - Φεμινιστικό Κέντρο Αθήνας - Γυναικεία Ομάδα Αυτοάμυνας - ΟΚΔΕ/Σπάρτακος - Κόκκινο - Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά - Διεθνιστική Εργατική Αριστερά - Πρωτοβουλία Γένοβα - Δημοτική Κίνηση Ανοιχτής Πόλης - Φιλελεύθερη Συμμαχία - Οικολόγοι Πράσινοι - Νεολαία Συνασπισμού - Ομάδα για τη Σεξουαλική Ταυτότητα ΠΑΣΟΚ – ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ – Πρωτοβουλία Έλληνες Μπλόγκερς κατά των Διακρίσεων.
Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008
Καρεκλοκένταυροι
Είναι πάρα πολύ αστείο να βλέπεις τους υπουργούς της κυβέρνησης να εμφανίζονται αυτές τις μέρες σα χαμένοι στα διάφορα παράθυρα των καναλιών και να προσπαθούν να εξηγήσουν το δυσεξήγητο φαινόμενο. Πώς δηλαδή, ενώ πριν από δεκαπέντε μέρες όλες οι δημοσκοπήσεις τους έδειχναν να προηγούνται, τώρα βρίσκονται δεύτεροι και καταϊδρωμένοι και με έναν μάλιστα πρώην υφυπουργό τον κύριο Γιαννόπουλο να δηλώνει περί "οπισθίων του ΠΑΣΟΚ, που η Ν.Δ. θα βλέπει".
Όλοι αυτοί οι υπουργοί, που με τόση αλαζονεία, την αλαζονεία του θεωρητικά ισχυρού και του αλώβητου από καταστάσεις και γεγονότα, συμπεριφέρονταν και απαντούσαν σε συνεντεύξεις με ένα ξερό "κανένα σχόλιο", άρχισαν ξαφνικά να εμφανίζονται καταβεβλημένοι και ταπεινοί.
Ταπεινοί βέβαια τρόπος του λέγειν, διότι άνθρωποι όπως ο κύριος Αλογοσκούφης ο οποίος θεωρεί ότι το να παίρνεις 800 ευρώ το μήνα σε κάνουν τόσο πλούσιο και φοροφυγά που σου δίνουν τη δυνατότητα να πληρώσεις και φόρο 10% από πάνω για την ενίσχυση της οικονομίας, ή όπως ο κύριος Ρουσόπουλος, ο οποίος προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν υπάρχει διαπλοκή συμφερόντων αν η γυναίκα του υπουργού τύπου είναι η ίδια εκδότρια έντυπων μέσων, δεν υπάρχει πιθανότητα να γίνουν ταπεινοί στον αιώνα τον άπαντα.
(Μάλιστα ο κύριος Ρουσόπουλος προχώρησε ακόμα περισσότερο και με περίσσεια θράσους απάντησε σε σχετική ερώτηση στο πρες ρουμ ότι η γυναίκα του δεν παίρνει καμμία πληροφορία από αυτόν και επίσης αυτός δεν έχει καμμία απαίτηση ευνοϊκής μεταχείρισης από το κανάλι στο οποίο εκείνη δουλεύει. Μωρέ μπράβο εχεμύθεια σ' αυτό το σπίτι! Μού θυμίζει εκείνο το σκίτσο του Αρκά, που είναι δύο ζώα και συνουσιάζονται και λέει το αρσενικό στο θηλυκό: -Πρέπει να παραδεχτείς ότι ξέρω όλα τα μυστικά του έρωτα... και το θηλυκό:-Ναι αλλά είσαι πολύ εχέμυθος...)
Οι άνθρωποι λοιπόν αυτοί, αλλά και άλλοι σαν αυτούς, έχουν γραπωθεί από την καρέκλα τους και δε δίνουν λογαριασμό σε κανένα. Μόνο κάθε τέσσερα χρόνια έρχονται και ζητούν την ψήφο μας για να μας ξανακάτσουν άλλα τέσσερα χρόνια στο σβέρκο.
Κι εμείς τι παίρνουμε από όλα αυτά; Σε τι ωφελείται ο καθένας προσωπικά αλλά και όλοι μαζί από την εναλλαγή στην εξουσία όλων αυτών των καρεκλοκένταυρων;
Η απάντηση στο ερώτημα είναι σκληρή αλλά και τραγελαφική: Αν δεν είσαι της παρέας τους, λιγούρι που τους γλύφεις και τους παρακαλάς σαν να μην αξίζεις δεκάρα να σε βάλουν στο Δημόσιο για να παίρνεις κι εσύ 700 ευρώ αμειβόμενος με μπλοκάκι και να έρθουν αργότερα να σου τα πάρουν πίσω φορολογώντας σε για να ενισχύσουν την οικονομία που αυτοί με τις ανομίες και τα σκάνδαλά τους την έχουν κάνει μαντάρα, ή ακόμα και επιχειρηματίας που έχεις έρεισμα σε αυτούς που θα κυβερνήσουν για να πάρεις δουλειά με το δημόσιο, δεν ωφελείσαι σε τίποτα.
Γιατί λοιπόν τόσα χρόνια ανεχόμαστε αυτήν την κατάσταση; Μα γιατί είμαστε κι εμείς συμμέτοχοι στο έγκλημα. Κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει, έτσι και η Ελλάδα έχει αυτούς που της αξίζουν, κάτι δήθεν κυρίους και κυρίες που αυτό που τους ενδιαφέρει είναι οι δημοσκοπήσεις και το πώς θα φαίνονται στο φακό όταν θα βγουν να μιλήσουν στα κανάλια.
Βυσσοδομούν με τους συμβούλους τους πώς θα παρουσιάσουν την κυβερνητική πολιτική, πώς θα προβάλλουν τον αρχηγό και πώς τους εαυτούς τους, έτσι ώστε να διαιωνίσουν την εξουσία τους. Εκμαυλίζουν το λαό προβάλλοντας αξίες κίβδηλες, το ρουσφέτι, την κομπίνα και το λάδωμα. Και μετά έρχονται αυτοί οι ίδιοι να μας ψέξουν.
Δοξάστε τους!
Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2008
Σκοτάδια
Την εποχή που ζούσα στο Λονδίνο επισκεπτόμουν πολύ συχνά μια γκέι σάουνα. Ήταν κάπου στο Ανατολικό Λονδίνο, στη Liverpool street, η μεγαλύτερη σάουνα της πόλης. Είχε όνομα πολύ ξακουστό ανάμεσα στους γκέι. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν γιατί πράγματι πίστευαν ότι η σάουνα άξιζε τα λεφτά της, 15 λίρες θυμάμαι ήταν τότε η είσοδος, ή γιατί απλώς ήταν η καλύτερη σάουνα στο Λονδίνο.
Εμένα πάντως από την πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί μού φάνηκε ότι είχε πολλά αρνητικά. Πρώτα πρώτα ήταν αρκετά βρώμικη, αλλά αυτό δεν είναι και κανένα μεγάλο πράγμα στο Λονδίνο. Τα περισσότερα clubs είναι από αρκετά έως πολύ βρώμικα. Έπειτα, υπήρχαν σε κάθε γωνία ανακοινώσεις και ενημερωτικά φυλλάδια με κάθε λεπτομέρεια γι αυτά που πρέπει και αυτά που δεν πρέπει να κάνει κανείς για να παραμείνει καθαρός και υγιής, αλώβητος από τις διάφορες σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες. Αυτές οι ανακοινώσεις και τα ενημερωτικά φυλλάδια ήταν τόσο αναλυτικά σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, για παράδειγμα μην πλύνετε ποτέ τα δόντια σας πριν κάνετε σεξ και κυρίως αν σκοπεύετε να κάνετε πίπα (κι αν έχω φάει σουβλάκι με σκόρδο τι γίνεται; Αλλά τι λέω, πού να το βρεις το σουβλάκι με το σκόρδο στο Λονδίνο...), γιατί μπορεί να δημιουργήσετε κάποια αμυχή στα ούλα και αυτό να αυξήσει τις πιθανότητες να κολλήσετε κάτι (π.χ. αν είστε πίπων δεν ξέρετε ποτέ αν ο πιπόμενος είναι υγιής...).
Αυτές οι λεπτομέρειες εμένα μου γύριζαν τα άντερα και τις περισσότερες φορές μου έφευγε κάθε διάθεση να βγάλω τα μάτια μου, που ήταν και αυτό που διακαώς επιθυμούσα αρχικά. Έτσι έμενα να τριγυρίζω ώρες ολόκληρες στους διαδρόμους της σάουνας και να κοιτάζω τους ανθρώπους σαν UFO. Νομίζω ότι και αυτοί έτσι με κοίταζαν.
Θα μού πείτε γιατί συνέχιζα να πηγαίνω εκεί πέρα αφού με χάλαγε. Ο λόγος είναι απλός. Ήταν ένας εύκολος τρόπος να κάνεις σεξ, αν και το σεξ στο Λονδίνο ήταν το μόνο εύκολο να το βρει κανείς. Επειδή όμως εγώ δεν έπαιρνα ναρκωτικά και δεν ήμουν και ο τύπος του clubbing μια και δεν έπινα και δεν κάπνιζα (ας όψεται το γαμημένο το τραγούδι...), πήγαινα εκεί γιατί ήταν πιο πολύ στα μέτρα μου. Πέρασε πολύς καιρός όμως πριν κάνω κάτι με κάποιον εκεί. Για μεγάλο διάστημα πήγαινα και έφευγα άπρακτος.
Κάποια από τις φορές που πήγα λοιπόν γνώρισα τον... ας τον πούμε John. Η προσέγγιση ήταν καθαρά σεξουαλική αρχικά. Ήταν ένας άνδρας πολύ τρυφερός και μού έδωσε την αγκαλιά του απλόχερα χωρίς ενδοιασμούς. Περνούσα μεγάλες μοναξιές εκείνη την περίοδο και η ευγενική προσφορά έγινε αμέσως δεκτή. Βεβαίως την πρώτη φορά στη σάουνα κάναμε σεξ (δεν είχα πλύνει τα δόντια μου, ούτε είχα φάει σουβλάκι!). Αλλά το πράγμα δεν έμεινε εκεί. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και τηλεφωνηθήκαμε εκείνο το Σαββατοκύριακο για πρώτη φορά.
Τις αμέσως επόμενες μέρες με κάλεσε στο σπίτι του κάπου στα Docklands, σε μια καινούργια πολυκατοικία. Εκεί γνώρισα και την παρέα του, κάτι θεότρελλους τύπους, όλους γκέι, αλλά που αλληλοϋποστηρίζονταν και αλληλοστηρίζονταν σαν μια Ελληνική παρέα. Άνθρωποι που αγαπιούνταν βαθιά, που μοιράζονταν τη ζωή τους αλλά και που στην πρώτη ευκαιρία φαγώνονταν σαν τα κοκόρια. Έτσι δεν κάνουν οι φίλοι;
Μετά από μερικές μέρες ο John με κάλεσε να συναντηθούμε μετά από τη δουλειά του κάπου στο Soho. Δούλευε σε μια τράπεζα, έτσι συναντηθήκαμε το απογευματάκι. Προς μεγάλη μου έκπληξη, αφού νόμιζα ότι ήταν ερωτικό ραντεβού, έφερε μαζί του και ένα φίλο του. Όπως θα καταλάβαινα πολύ σύντομα το είχε προγραμματίσει έτσι για κάποιο λόγο.
Πήγαμε να φάμε μια πάστα. Η Pattisserie Valerie είναι ένα από τα καλύτερα ζαχαροπλαστεία και το κατάστημα του Soho από τα πιο γνωστά τους. Αφού λοιπόν φάγαμε την πάστα ο John μού το ξεφούρνισε. Ήταν οροθετικός.
Όταν το άκουσα ένιωσα να με λούζει κρύος ιδρώτας και να παθαίνω κρίση πανικού. Παρά το γεγονός ότι γνωρίζω και άλλους ανθρώπους οροθετικούς, για πρώτη και μοναδική φορά, διαπιστωμένα και με τη βούλα, εγώ είχα κάνει σεξ με οροθετικό (και καλά που δεν είχα πλύνει και τα δόντια μου!). Προσπάθησα να χαλαρώσω και να πάρω βαθιές ανάσες. Ο John με το φίλο του είδαν ότι δεν ήμουν καλά και προσπάθησαν να με ηρεμήσουν (να σε τι χρησίμευσε ο φίλος του!).
Και πράγματι τα κατάφεραν να με ηρεμήσουν. Αφού λοιπόν πήρα μερικές ανάσες τον ρώτησα ό,τι μού κατέβηκε στο κεφάλι. Πώς το έμαθε, πώς το πήρε, ποιοί το ξέρουν και ό,τι άλλο μπορούσα να φανταστώ. Αυτός μου απάντησε με Βρετανικό φλέγμα σε όλα, όμως ήταν έκδηλη η συγκίνησή του όταν μού περιέγραφε τις στιγμές που το έμαθε. Δεν ήξερε από ποιον το είχε κολλήσει και μού ζήτησε ένα μεγάλο συγγνώμη που δε μού το είχε πει νωρίτερα και μάλιστα πριν κάνουμε σεξ.
Για να πω την αλήθεια αν μου το είχε πει πριν το κάνουμε δεν ξέρω αν θα το είχαμε κάνει, καθότι ο φόβος μου για το AIDS δε θα με είχε αφήσει. Παρολαυτά όσο προχωρούσε η συζήτηση, τόσο περισσότερη τρυφερότητα ένιωθα για κείνον, όταν μάλιστα χωρίσαμε εκείνο το βράδυ για να πάει ο καθένας σπίτι του, αγκαλιαστήκαμε πολύ σφιχτά και μείναμε έτσι αρκετή ώρα.
Η σχέση μου με το John δεν προχώρησε παρακάτω ερωτικά. Δεν έφταιγα μόνο εγώ γι αυτό, νομίζω ήταν και δική του απόφαση. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η εμπειρία μού άλλαξε τη ζωή. Ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με έναν από τους μεγαλύτερους φόβους μου, που είναι η αρρώστια και η ανημπόρια. Και τον υπέρτατο φόβο. Το φόβο του θανάτου.
Ο John με τη θετική του αντιμετώπιση στη ζωή και τον απλό τρόπο που μοιράστηκε την αρρώστια του σε μένα, τον άγνωστο, μού έδωσε ένα μάθημα ανθρωπιάς. Με έκανε να ντρέπομαι για την προηγούμενη συμπεριφορά μου απέναντι στους οροθετικούς, η οποία οφειλόταν στην άγνοια και στο φόβο.
Κάποιους μήνες μετά έκανα και ένα τεστ του οποίου τα αποτελέσματα πήγα να πάρω μαζί με ένα φίλο γιατρό. Το τεστ ήταν αρνητικό (είδατε άμα δεν πλένεις τα δόντια πριν το σεξ;).
Τον John συνέχισα να τον βλέπω όλο το διάστημα εκείνης της χρονιάς που ήταν η τελευταία που ήμουν στο Λονδίνο. Κάποιο καιρό μετά γνώρισε ένα παιδί από την Τουρκία με το οποίο είναι ακόμα μαζί, εδώ και τέσσερα χρόνια, σε αντίθεση με μένα που είμαι ακόμα μπάκουρος.
Ο John είναι ο άνθρωπος που με έχει αγκαλιάσει πιο σφιχτά και ζεστά από οποιονδήποτε, ίσως περισσότερο από όσο μπορώ να αντέξω.
Υ.Γ. Το ποστ αυτό το εμπνεύστηκα από αυτή την εξωφρενική είδηση... Η ομοφοβία, ταυτόχρονα με την εξάπλωση της λειτουργίας του Μεγάλου Αδελφού με τη βοήθεια της τεχνολογίας, μας ετοιμάζουν ένα μέλλον ζοφερό. Καιρός να αντισταθούμε...
Εμένα πάντως από την πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί μού φάνηκε ότι είχε πολλά αρνητικά. Πρώτα πρώτα ήταν αρκετά βρώμικη, αλλά αυτό δεν είναι και κανένα μεγάλο πράγμα στο Λονδίνο. Τα περισσότερα clubs είναι από αρκετά έως πολύ βρώμικα. Έπειτα, υπήρχαν σε κάθε γωνία ανακοινώσεις και ενημερωτικά φυλλάδια με κάθε λεπτομέρεια γι αυτά που πρέπει και αυτά που δεν πρέπει να κάνει κανείς για να παραμείνει καθαρός και υγιής, αλώβητος από τις διάφορες σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες. Αυτές οι ανακοινώσεις και τα ενημερωτικά φυλλάδια ήταν τόσο αναλυτικά σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, για παράδειγμα μην πλύνετε ποτέ τα δόντια σας πριν κάνετε σεξ και κυρίως αν σκοπεύετε να κάνετε πίπα (κι αν έχω φάει σουβλάκι με σκόρδο τι γίνεται; Αλλά τι λέω, πού να το βρεις το σουβλάκι με το σκόρδο στο Λονδίνο...), γιατί μπορεί να δημιουργήσετε κάποια αμυχή στα ούλα και αυτό να αυξήσει τις πιθανότητες να κολλήσετε κάτι (π.χ. αν είστε πίπων δεν ξέρετε ποτέ αν ο πιπόμενος είναι υγιής...).
Αυτές οι λεπτομέρειες εμένα μου γύριζαν τα άντερα και τις περισσότερες φορές μου έφευγε κάθε διάθεση να βγάλω τα μάτια μου, που ήταν και αυτό που διακαώς επιθυμούσα αρχικά. Έτσι έμενα να τριγυρίζω ώρες ολόκληρες στους διαδρόμους της σάουνας και να κοιτάζω τους ανθρώπους σαν UFO. Νομίζω ότι και αυτοί έτσι με κοίταζαν.
Θα μού πείτε γιατί συνέχιζα να πηγαίνω εκεί πέρα αφού με χάλαγε. Ο λόγος είναι απλός. Ήταν ένας εύκολος τρόπος να κάνεις σεξ, αν και το σεξ στο Λονδίνο ήταν το μόνο εύκολο να το βρει κανείς. Επειδή όμως εγώ δεν έπαιρνα ναρκωτικά και δεν ήμουν και ο τύπος του clubbing μια και δεν έπινα και δεν κάπνιζα (ας όψεται το γαμημένο το τραγούδι...), πήγαινα εκεί γιατί ήταν πιο πολύ στα μέτρα μου. Πέρασε πολύς καιρός όμως πριν κάνω κάτι με κάποιον εκεί. Για μεγάλο διάστημα πήγαινα και έφευγα άπρακτος.
Κάποια από τις φορές που πήγα λοιπόν γνώρισα τον... ας τον πούμε John. Η προσέγγιση ήταν καθαρά σεξουαλική αρχικά. Ήταν ένας άνδρας πολύ τρυφερός και μού έδωσε την αγκαλιά του απλόχερα χωρίς ενδοιασμούς. Περνούσα μεγάλες μοναξιές εκείνη την περίοδο και η ευγενική προσφορά έγινε αμέσως δεκτή. Βεβαίως την πρώτη φορά στη σάουνα κάναμε σεξ (δεν είχα πλύνει τα δόντια μου, ούτε είχα φάει σουβλάκι!). Αλλά το πράγμα δεν έμεινε εκεί. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και τηλεφωνηθήκαμε εκείνο το Σαββατοκύριακο για πρώτη φορά.
Τις αμέσως επόμενες μέρες με κάλεσε στο σπίτι του κάπου στα Docklands, σε μια καινούργια πολυκατοικία. Εκεί γνώρισα και την παρέα του, κάτι θεότρελλους τύπους, όλους γκέι, αλλά που αλληλοϋποστηρίζονταν και αλληλοστηρίζονταν σαν μια Ελληνική παρέα. Άνθρωποι που αγαπιούνταν βαθιά, που μοιράζονταν τη ζωή τους αλλά και που στην πρώτη ευκαιρία φαγώνονταν σαν τα κοκόρια. Έτσι δεν κάνουν οι φίλοι;
Μετά από μερικές μέρες ο John με κάλεσε να συναντηθούμε μετά από τη δουλειά του κάπου στο Soho. Δούλευε σε μια τράπεζα, έτσι συναντηθήκαμε το απογευματάκι. Προς μεγάλη μου έκπληξη, αφού νόμιζα ότι ήταν ερωτικό ραντεβού, έφερε μαζί του και ένα φίλο του. Όπως θα καταλάβαινα πολύ σύντομα το είχε προγραμματίσει έτσι για κάποιο λόγο.
Πήγαμε να φάμε μια πάστα. Η Pattisserie Valerie είναι ένα από τα καλύτερα ζαχαροπλαστεία και το κατάστημα του Soho από τα πιο γνωστά τους. Αφού λοιπόν φάγαμε την πάστα ο John μού το ξεφούρνισε. Ήταν οροθετικός.
Όταν το άκουσα ένιωσα να με λούζει κρύος ιδρώτας και να παθαίνω κρίση πανικού. Παρά το γεγονός ότι γνωρίζω και άλλους ανθρώπους οροθετικούς, για πρώτη και μοναδική φορά, διαπιστωμένα και με τη βούλα, εγώ είχα κάνει σεξ με οροθετικό (και καλά που δεν είχα πλύνει και τα δόντια μου!). Προσπάθησα να χαλαρώσω και να πάρω βαθιές ανάσες. Ο John με το φίλο του είδαν ότι δεν ήμουν καλά και προσπάθησαν να με ηρεμήσουν (να σε τι χρησίμευσε ο φίλος του!).
Και πράγματι τα κατάφεραν να με ηρεμήσουν. Αφού λοιπόν πήρα μερικές ανάσες τον ρώτησα ό,τι μού κατέβηκε στο κεφάλι. Πώς το έμαθε, πώς το πήρε, ποιοί το ξέρουν και ό,τι άλλο μπορούσα να φανταστώ. Αυτός μου απάντησε με Βρετανικό φλέγμα σε όλα, όμως ήταν έκδηλη η συγκίνησή του όταν μού περιέγραφε τις στιγμές που το έμαθε. Δεν ήξερε από ποιον το είχε κολλήσει και μού ζήτησε ένα μεγάλο συγγνώμη που δε μού το είχε πει νωρίτερα και μάλιστα πριν κάνουμε σεξ.
Για να πω την αλήθεια αν μου το είχε πει πριν το κάνουμε δεν ξέρω αν θα το είχαμε κάνει, καθότι ο φόβος μου για το AIDS δε θα με είχε αφήσει. Παρολαυτά όσο προχωρούσε η συζήτηση, τόσο περισσότερη τρυφερότητα ένιωθα για κείνον, όταν μάλιστα χωρίσαμε εκείνο το βράδυ για να πάει ο καθένας σπίτι του, αγκαλιαστήκαμε πολύ σφιχτά και μείναμε έτσι αρκετή ώρα.
Η σχέση μου με το John δεν προχώρησε παρακάτω ερωτικά. Δεν έφταιγα μόνο εγώ γι αυτό, νομίζω ήταν και δική του απόφαση. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η εμπειρία μού άλλαξε τη ζωή. Ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με έναν από τους μεγαλύτερους φόβους μου, που είναι η αρρώστια και η ανημπόρια. Και τον υπέρτατο φόβο. Το φόβο του θανάτου.
Ο John με τη θετική του αντιμετώπιση στη ζωή και τον απλό τρόπο που μοιράστηκε την αρρώστια του σε μένα, τον άγνωστο, μού έδωσε ένα μάθημα ανθρωπιάς. Με έκανε να ντρέπομαι για την προηγούμενη συμπεριφορά μου απέναντι στους οροθετικούς, η οποία οφειλόταν στην άγνοια και στο φόβο.
Κάποιους μήνες μετά έκανα και ένα τεστ του οποίου τα αποτελέσματα πήγα να πάρω μαζί με ένα φίλο γιατρό. Το τεστ ήταν αρνητικό (είδατε άμα δεν πλένεις τα δόντια πριν το σεξ;).
Τον John συνέχισα να τον βλέπω όλο το διάστημα εκείνης της χρονιάς που ήταν η τελευταία που ήμουν στο Λονδίνο. Κάποιο καιρό μετά γνώρισε ένα παιδί από την Τουρκία με το οποίο είναι ακόμα μαζί, εδώ και τέσσερα χρόνια, σε αντίθεση με μένα που είμαι ακόμα μπάκουρος.
Ο John είναι ο άνθρωπος που με έχει αγκαλιάσει πιο σφιχτά και ζεστά από οποιονδήποτε, ίσως περισσότερο από όσο μπορώ να αντέξω.
Υ.Γ. Το ποστ αυτό το εμπνεύστηκα από αυτή την εξωφρενική είδηση... Η ομοφοβία, ταυτόχρονα με την εξάπλωση της λειτουργίας του Μεγάλου Αδελφού με τη βοήθεια της τεχνολογίας, μας ετοιμάζουν ένα μέλλον ζοφερό. Καιρός να αντισταθούμε...
Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2008
Κύπρος της αγάπης (;)
Πέρασαν λοιπόν οι μέρες στην Αυστρία με σκληρή δουλειά και τώρα πάλι πίσω στα πάτρια εδάφη, αν και όχι για πολύ. Τόσο, όσο είναι αρκετό για ξεκούραση.
Η παραμονή μου εκεί ήταν πάρα πολύ κουραστική και με ορισμένα απρόοπτα. Δούλεψα στον τουρισμό, κάτι άσχετο με το αντικείμενο της δουλειάς μου ως μουσικού. Δυστυχώς έπρεπε από κάτι να βγάλω χρήματα και αυτό ήταν κάτι εύκολο και μέσα στα όρια του δυνατού.
Οι άνθρωποι με τους οποίους σχετίστηκα ήταν από την Κύπρο. Καλόκαρδοι στην πλειοψηφία τους άνθρωποι, οι οποίοι, σε αντίθεση με τους Έλληνες που κυρίως προτιμούν την ίδια τους τη χώρα για καλοκαιρινές διακοπές, έρχονται στη Βόρεια Ευρώπη να δροσιστούν λιγάκι. Οι άνθρωποι που γνώρισα ήταν άνθρωποι αξιολάτρευτοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία. Σε σχέση με τους Έλληνες είναι πολύ πιο χαλαροί και αυτό κατά την άποψή μου έχει να κάνει με τους πολύ πιο χαλαρούς ρυθμούς που έχουν εκεί στην πατρίδα τους.
Οι Έλληνες τα τελευταία χρόνια γινόμαστε όλο και πιο δύσκολοι και νευρικοί και γι αυτό πιο απόμακροι. Η οικονομική κατάσταση που ολοένα και χειροτερεύει κυρίως, αλλά και οι καταιγιστικοί ρυθμοί ενός κόσμου που αλλάζει και που πρέπει συνεχώς να επανατοποθετούμαστε απέναντί του, μας έχουν κάνει να μην μπορούμε να χαλαρώσουμε ούτε στις διακοπές και να είμαστε έτοιμοι να τσακωθούμε με τη μία, μια και όλα τα παίρνουμε στα σοβαρά.
Αντίθετα οι Κύπριοι δεν είναι έτσι. Κατ' αρχάς στη μεγαλόνησο η οικονομική κατάσταση είναι πολύ καλύτερη από την Ελλάδα. Μετά το 1961 και την συμφωνία ανεξαρτησίας της Κύπρου, αλλά κυρίως μετά την εισβολή του 1974 από τους Τούρκους, οι Άγγλοι ακολούθησαν ένα πολύ έξυπνο παιχνίδι. Λόγω της μεγάλης γεωστρατηγικής σημασίας του νησιού στο οποίο διατηρούν ακόμα και σήμερα δύο βάσεις, οι οποίες καταλαμβάνουν το 8% του εδάφους, ήταν πάρα πολύ σημαντικό για αυτούς να διατηρήσουν τους κατοίκους σε λήθαργο. Να μην εξεγερθούν δηλαδή και με αυτόν τον τρόπο να διαιωνίσουν τη διαίρεση που θα τους βοηθούσε να κρατήσουν τον έλεγχο σε αυτή την πολύ σημαντική περιοχή. Να θυμίσω εδώ ότι οι βάσεις των Άγγλων λειτούργησαν στον πρόσφατο πόλεμο στο Ιράκ καταλυτικά. Πολλά βομβαρδιστικά απογειώθηκαν από εκεί για να επιτελέσουν το θεάρεστο έργο τους και να επιβάλλουν το καινούργιο status σκοτώνοντας χιλιάδες αμάχους.
Έτσι λοιπόν άρχισαν πολλές εταιρείες από την Αγγλία αλλά και από τις χώρες-πολιτικούς δορυφόρους αυτής, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία να επενδύουν στην Κύπρο. Ακολούθησε βέβαια μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης η Ρώσικη Μαφία και η έλευση εκατομμυρίων σε συνάλλαγμα στις Κυπριακές Τράπεζες. Οι Ρώσοι επωφελήθηκαν των ευνοϊκών διατάξεων των νόμων και του τραπεζικού συστήματος του νησιού για να κάνουν ξέπλυμα. Έτσι μεταβλήθηκε το Κυπριακό κράτος από φτωχό σε πάμπλουτο κρατίδιο, με ένα νόμισμα, την Κυπριακή λίρα, που ήταν το ισχυρότερο της Ευρώπης σε ισοτιμία. Αλλά έγινε και ένα από τα μέρη που γινόταν το περισσότερο ξέπλυμα μαύρου χρήματος στην Ευρώπη.
Φτάνοντας στο σήμερα, οι άνθρωποι, που κατά ένα μεγάλο ποσοστό είναι κρατικοί υπάλληλοι με αρκετά μεγάλα προνόμια, έχουν γενικά λυμένο το βιοποριστικό τους. Φτωχοί δεν υπάρχουν, τουλάχιστον με την έννοια που αυτό μεταφράζεται στην υπόλοιπη Ευρώπη. Οι περισσότεροι έχουν ένα σπίτι να μείνουν, στην πλειοψηφία τους ιδιόκτητο, και μια σταθερή δουλειά με απολαβές πολύ μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες Ελληνικές. Για παράδειγμα δασκάλα με προϋπηρεσία 4 χρόνια παίρνει περίπου 2.000-2.500 ευρώ.
Έχοντας λυμμένο λοιπόν το βιοποριστικό τους και χωρίς πολύ μεγάλη ανησυχία για το αύριο, οι άνθρωποι είναι πολύ πιο χαλαροί. Σε αυτό βεβαίως βοηθάνε και οι ρυθμοί ζωής στο νησί, που είναι πολύ πιο χαλαροί από τους αντίστοιχους δικούς μας. Οι αποστάσεις είναι μικρές, αλλά και οι ώρες δουλειάς πολύ λιγότερες.
Ένα πράγμα δεν υπάρχει στην Κύπρο σε σχέση με την Ελλάδα: πολιτιστική ζωή. Ο τόπος είναι μικρός και το κοινό επίσης. Και επιπλέον ο Κυπριακός τρόπος ζωής δεν ευννοεί τις υπαρξιακές ανησυχίες. Οι άνθρωποι δεν παροτρύνονται να αναζητήσουν την αλήθεια και τα θέλω τους. Κάποιος άνθρωπος με ανησυχίες θεωρείται παράξενος και άρα απορριπτέος. Και βέβαια, χωρίς ανθρώπους με ανησυχίες δεν είναι δυνατόν να υπάρξει καλλιτεχνική δημιουργία.
Αυτή η έλλειψη κουλτούρας λοιπόν είναι εμφανής. Σε έναν τόπο όπως η Αυστρία που η κουλτούρα είναι αυτό που κυρίως προσφέρει, οι Κύπριοι ήταν αμήχανοι. Είναι χαρακτηριστικό ότι, με πολύ λίγες εξαιρέσεις, αυτό που άκουγα ως απάντηση στην ερώτησή μου αν θα ήθελαν να ακούσουν κλασσική μουσική ήταν: "χριστός και παναγία!", ή "απαπαπα, κηδεία έχουμε;"
Και βεβαίως η έλλειψη της επαφής με την τέχνη και τα ρεύματα της σκέψης που κυριαρχούν στον υπόλοιπο κόσμο κάνει τους ανθρώπους πιο τραχείς και λιγότερο ανεκτικούς σε αυτό που είναι διαφορετικό από αυτούς. Αντιμετώπισα διάφορες ηλίθιες ερωτήσεις, που καμμιά φορά ξεπερνούσαν τα όρια της χυδαιότητας. Οι ερωτήσεις πρέπει να πω εδώ ότι έγιναν από μια ισχνή μειοψηφία και κυρίως από ένα γκρουπ και μόνον, αλλά είμαι σίγουρος ότι σαν αυτούς σκέφτονται κι άλλοι, απλά είναι πιο ευγενικοί. Οι ερωτήσεις αφορούσαν την ερωτική επίδοση των Αυστριακών γυναικών (ερωτήθηκα για παράδειγμα αν είναι... σφιχτοκώλες!!!). Αλλά έγιναν και ερωτήσεις, που περισσότερο υπονούμενα εναντίον εμένα προσωπικά ήταν, για τους ομοφυλόφιλους, με πάρα πολύ υποτιμητικό τρόπο εκπεφρασμένα.
Αυτό βέβαια δεν πρέπει να εκπλήσσει. Η ομοφυλοφιλία στην Κύπρο είναι κάτι σαν τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα. Η ομοφυλοφιλία θεωρείται ακόμα κυρίως ψυχική ασθένεια και λόγω και της πολύ μεγάλης πολιτκής δύναμης της κυπριακής εκκλησίας είναι εξοβελιστέα στο πυρ το εξώτερο. Να μην ξεχνάμε ότι η Κύπρος μαζί με τη Ρουμανία ήταν οι τελευταίες χώρες στην Ευρώπη που η ομοφυλοφιλία ήταν ποινικό αδίκημα. Ο νόμος καταργήθηκε μόνο για την εισαγωγή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (διαβάστε και εδώ) αλλά οι βαθιές διακρίσεις, αυτές οι διακρίσεις που κατά βάση είναι άγραφες, παραμένουν. Οι άνθρωποι
αντιμετωπίζουν τους ομοφυλόφιλους σαν να μην υπάρχουν. Ήταν χαρακτηριστική η αντίδραση ενός κυρίου από ένα γκρουπ ο οποίος όταν είδε στην πλατεία του Graz να φιλιούνται δύο κοπέλες έκανε το σταυρό του και είπε: "Παναϊα μου, εμείς στη Κύπρον 'εν έχομεν έτσι πράμματα!"
Το θέμα της ομοφυλοφιλίας στην Κύπρο, χρειάζεται μεγάλη ανάλυση, την οποία κάποια στιγμή θα παρουσιάσω. Ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ανοχής της διαφορετικότητας είναι κάτι που δεν πρέπει να το αφήσουμε στη διακριτική ευχέρεια της κάθε κυβέρνησης χωρίς εμείς οι πολίτες να πούμε τη γνώμη μας.
Το σίγουρο είναι ότι αυτές οι βδομάδες στην Αυστρία με τους Κύπριους με έκαναν να πιστέψω ακόμα περισσότερο αυτό που ήδη γνώριζα. Οι Έλληνες και οι Κύπριοι μοιάζουμε πάρα πολύ, στην ουσία είμαστε αδέρφια από την ίδια μάνα. Με τις κοινές μας καταβολές, την ανατολίτική μας παράδοση που μας θυμώνει όταν επωφθαλμιούμε την ευμάρεια και την οργάνωση της Δύσης αλλά και όταν κοιτάζουμε το Βυζαντινό μας παρελθόν και θρηνούμε για αυτά που χάσαμε, με πιο πρόσφατο ένα κομμάτι της ίδιας της Κύπρου, αλλά και που είμαστε περήφανοι γι αυτή την ανατολίτικη παράδοση όταν είναι να διασκεδάσουμε και να δείξουμε ότι εμείς είμαστε διαφορετικοί από αυτούς τους ξενέρωτους τους Βόρειους, έξω καρδιά.
Είμαστε αδέρφια που μαζί μεγαλώσαμε χωρίς ποτέ να ζήσουμε μαζί και που ακριβώς για αυτό αγαπάμε,ζηλεύουμε και μισούμε ο ένας την πρόοδο του άλλου. Αλλά ένα πράγμα δεν μπορούμε να αλλάξουμε όσο κι αν προσπαθούμε και οι δύο. Ότι στην ουσία έχουμε μόνο ο ένας τον άλλο.
Η παραμονή μου εκεί ήταν πάρα πολύ κουραστική και με ορισμένα απρόοπτα. Δούλεψα στον τουρισμό, κάτι άσχετο με το αντικείμενο της δουλειάς μου ως μουσικού. Δυστυχώς έπρεπε από κάτι να βγάλω χρήματα και αυτό ήταν κάτι εύκολο και μέσα στα όρια του δυνατού.
Οι άνθρωποι με τους οποίους σχετίστηκα ήταν από την Κύπρο. Καλόκαρδοι στην πλειοψηφία τους άνθρωποι, οι οποίοι, σε αντίθεση με τους Έλληνες που κυρίως προτιμούν την ίδια τους τη χώρα για καλοκαιρινές διακοπές, έρχονται στη Βόρεια Ευρώπη να δροσιστούν λιγάκι. Οι άνθρωποι που γνώρισα ήταν άνθρωποι αξιολάτρευτοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία. Σε σχέση με τους Έλληνες είναι πολύ πιο χαλαροί και αυτό κατά την άποψή μου έχει να κάνει με τους πολύ πιο χαλαρούς ρυθμούς που έχουν εκεί στην πατρίδα τους.
Οι Έλληνες τα τελευταία χρόνια γινόμαστε όλο και πιο δύσκολοι και νευρικοί και γι αυτό πιο απόμακροι. Η οικονομική κατάσταση που ολοένα και χειροτερεύει κυρίως, αλλά και οι καταιγιστικοί ρυθμοί ενός κόσμου που αλλάζει και που πρέπει συνεχώς να επανατοποθετούμαστε απέναντί του, μας έχουν κάνει να μην μπορούμε να χαλαρώσουμε ούτε στις διακοπές και να είμαστε έτοιμοι να τσακωθούμε με τη μία, μια και όλα τα παίρνουμε στα σοβαρά.
Αντίθετα οι Κύπριοι δεν είναι έτσι. Κατ' αρχάς στη μεγαλόνησο η οικονομική κατάσταση είναι πολύ καλύτερη από την Ελλάδα. Μετά το 1961 και την συμφωνία ανεξαρτησίας της Κύπρου, αλλά κυρίως μετά την εισβολή του 1974 από τους Τούρκους, οι Άγγλοι ακολούθησαν ένα πολύ έξυπνο παιχνίδι. Λόγω της μεγάλης γεωστρατηγικής σημασίας του νησιού στο οποίο διατηρούν ακόμα και σήμερα δύο βάσεις, οι οποίες καταλαμβάνουν το 8% του εδάφους, ήταν πάρα πολύ σημαντικό για αυτούς να διατηρήσουν τους κατοίκους σε λήθαργο. Να μην εξεγερθούν δηλαδή και με αυτόν τον τρόπο να διαιωνίσουν τη διαίρεση που θα τους βοηθούσε να κρατήσουν τον έλεγχο σε αυτή την πολύ σημαντική περιοχή. Να θυμίσω εδώ ότι οι βάσεις των Άγγλων λειτούργησαν στον πρόσφατο πόλεμο στο Ιράκ καταλυτικά. Πολλά βομβαρδιστικά απογειώθηκαν από εκεί για να επιτελέσουν το θεάρεστο έργο τους και να επιβάλλουν το καινούργιο status σκοτώνοντας χιλιάδες αμάχους.
Έτσι λοιπόν άρχισαν πολλές εταιρείες από την Αγγλία αλλά και από τις χώρες-πολιτικούς δορυφόρους αυτής, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία να επενδύουν στην Κύπρο. Ακολούθησε βέβαια μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης η Ρώσικη Μαφία και η έλευση εκατομμυρίων σε συνάλλαγμα στις Κυπριακές Τράπεζες. Οι Ρώσοι επωφελήθηκαν των ευνοϊκών διατάξεων των νόμων και του τραπεζικού συστήματος του νησιού για να κάνουν ξέπλυμα. Έτσι μεταβλήθηκε το Κυπριακό κράτος από φτωχό σε πάμπλουτο κρατίδιο, με ένα νόμισμα, την Κυπριακή λίρα, που ήταν το ισχυρότερο της Ευρώπης σε ισοτιμία. Αλλά έγινε και ένα από τα μέρη που γινόταν το περισσότερο ξέπλυμα μαύρου χρήματος στην Ευρώπη.
Φτάνοντας στο σήμερα, οι άνθρωποι, που κατά ένα μεγάλο ποσοστό είναι κρατικοί υπάλληλοι με αρκετά μεγάλα προνόμια, έχουν γενικά λυμένο το βιοποριστικό τους. Φτωχοί δεν υπάρχουν, τουλάχιστον με την έννοια που αυτό μεταφράζεται στην υπόλοιπη Ευρώπη. Οι περισσότεροι έχουν ένα σπίτι να μείνουν, στην πλειοψηφία τους ιδιόκτητο, και μια σταθερή δουλειά με απολαβές πολύ μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες Ελληνικές. Για παράδειγμα δασκάλα με προϋπηρεσία 4 χρόνια παίρνει περίπου 2.000-2.500 ευρώ.
Έχοντας λυμμένο λοιπόν το βιοποριστικό τους και χωρίς πολύ μεγάλη ανησυχία για το αύριο, οι άνθρωποι είναι πολύ πιο χαλαροί. Σε αυτό βεβαίως βοηθάνε και οι ρυθμοί ζωής στο νησί, που είναι πολύ πιο χαλαροί από τους αντίστοιχους δικούς μας. Οι αποστάσεις είναι μικρές, αλλά και οι ώρες δουλειάς πολύ λιγότερες.
Ένα πράγμα δεν υπάρχει στην Κύπρο σε σχέση με την Ελλάδα: πολιτιστική ζωή. Ο τόπος είναι μικρός και το κοινό επίσης. Και επιπλέον ο Κυπριακός τρόπος ζωής δεν ευννοεί τις υπαρξιακές ανησυχίες. Οι άνθρωποι δεν παροτρύνονται να αναζητήσουν την αλήθεια και τα θέλω τους. Κάποιος άνθρωπος με ανησυχίες θεωρείται παράξενος και άρα απορριπτέος. Και βέβαια, χωρίς ανθρώπους με ανησυχίες δεν είναι δυνατόν να υπάρξει καλλιτεχνική δημιουργία.
Αυτή η έλλειψη κουλτούρας λοιπόν είναι εμφανής. Σε έναν τόπο όπως η Αυστρία που η κουλτούρα είναι αυτό που κυρίως προσφέρει, οι Κύπριοι ήταν αμήχανοι. Είναι χαρακτηριστικό ότι, με πολύ λίγες εξαιρέσεις, αυτό που άκουγα ως απάντηση στην ερώτησή μου αν θα ήθελαν να ακούσουν κλασσική μουσική ήταν: "χριστός και παναγία!", ή "απαπαπα, κηδεία έχουμε;"
Και βεβαίως η έλλειψη της επαφής με την τέχνη και τα ρεύματα της σκέψης που κυριαρχούν στον υπόλοιπο κόσμο κάνει τους ανθρώπους πιο τραχείς και λιγότερο ανεκτικούς σε αυτό που είναι διαφορετικό από αυτούς. Αντιμετώπισα διάφορες ηλίθιες ερωτήσεις, που καμμιά φορά ξεπερνούσαν τα όρια της χυδαιότητας. Οι ερωτήσεις πρέπει να πω εδώ ότι έγιναν από μια ισχνή μειοψηφία και κυρίως από ένα γκρουπ και μόνον, αλλά είμαι σίγουρος ότι σαν αυτούς σκέφτονται κι άλλοι, απλά είναι πιο ευγενικοί. Οι ερωτήσεις αφορούσαν την ερωτική επίδοση των Αυστριακών γυναικών (ερωτήθηκα για παράδειγμα αν είναι... σφιχτοκώλες!!!). Αλλά έγιναν και ερωτήσεις, που περισσότερο υπονούμενα εναντίον εμένα προσωπικά ήταν, για τους ομοφυλόφιλους, με πάρα πολύ υποτιμητικό τρόπο εκπεφρασμένα.
Αυτό βέβαια δεν πρέπει να εκπλήσσει. Η ομοφυλοφιλία στην Κύπρο είναι κάτι σαν τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα. Η ομοφυλοφιλία θεωρείται ακόμα κυρίως ψυχική ασθένεια και λόγω και της πολύ μεγάλης πολιτκής δύναμης της κυπριακής εκκλησίας είναι εξοβελιστέα στο πυρ το εξώτερο. Να μην ξεχνάμε ότι η Κύπρος μαζί με τη Ρουμανία ήταν οι τελευταίες χώρες στην Ευρώπη που η ομοφυλοφιλία ήταν ποινικό αδίκημα. Ο νόμος καταργήθηκε μόνο για την εισαγωγή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (διαβάστε και εδώ) αλλά οι βαθιές διακρίσεις, αυτές οι διακρίσεις που κατά βάση είναι άγραφες, παραμένουν. Οι άνθρωποι
αντιμετωπίζουν τους ομοφυλόφιλους σαν να μην υπάρχουν. Ήταν χαρακτηριστική η αντίδραση ενός κυρίου από ένα γκρουπ ο οποίος όταν είδε στην πλατεία του Graz να φιλιούνται δύο κοπέλες έκανε το σταυρό του και είπε: "Παναϊα μου, εμείς στη Κύπρον 'εν έχομεν έτσι πράμματα!"
Το θέμα της ομοφυλοφιλίας στην Κύπρο, χρειάζεται μεγάλη ανάλυση, την οποία κάποια στιγμή θα παρουσιάσω. Ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ανοχής της διαφορετικότητας είναι κάτι που δεν πρέπει να το αφήσουμε στη διακριτική ευχέρεια της κάθε κυβέρνησης χωρίς εμείς οι πολίτες να πούμε τη γνώμη μας.
Το σίγουρο είναι ότι αυτές οι βδομάδες στην Αυστρία με τους Κύπριους με έκαναν να πιστέψω ακόμα περισσότερο αυτό που ήδη γνώριζα. Οι Έλληνες και οι Κύπριοι μοιάζουμε πάρα πολύ, στην ουσία είμαστε αδέρφια από την ίδια μάνα. Με τις κοινές μας καταβολές, την ανατολίτική μας παράδοση που μας θυμώνει όταν επωφθαλμιούμε την ευμάρεια και την οργάνωση της Δύσης αλλά και όταν κοιτάζουμε το Βυζαντινό μας παρελθόν και θρηνούμε για αυτά που χάσαμε, με πιο πρόσφατο ένα κομμάτι της ίδιας της Κύπρου, αλλά και που είμαστε περήφανοι γι αυτή την ανατολίτικη παράδοση όταν είναι να διασκεδάσουμε και να δείξουμε ότι εμείς είμαστε διαφορετικοί από αυτούς τους ξενέρωτους τους Βόρειους, έξω καρδιά.
Είμαστε αδέρφια που μαζί μεγαλώσαμε χωρίς ποτέ να ζήσουμε μαζί και που ακριβώς για αυτό αγαπάμε,ζηλεύουμε και μισούμε ο ένας την πρόοδο του άλλου. Αλλά ένα πράγμα δεν μπορούμε να αλλάξουμε όσο κι αν προσπαθούμε και οι δύο. Ότι στην ουσία έχουμε μόνο ο ένας τον άλλο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
