Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008

Μπάλα


Μετά από το προηγούμενο ποστ που αναφερόμουν στο EURO και στην εμπειρία μου από το τις μέρες που έμεινα στο Salzburg, δύο πολύ καλοί φίλοι bloggers, ο yellow kid και η incontinentia, μού άφησαν δύο σχόλια που μου πυροδότησαν αναμνήσεις και συναισθήματα όσον αφορά τη σχέση μου με το ποδόσφαιρο, που σκέφτηκα να αναπτύξω σε αυτό εδώ το ποστ.

Ήρθα σε επαφή με το ποδόσφαιρο σε μια πολύ μικρή ηλικία, όταν στο Δημοτικό άρχισα να παίζω με όλα τα υπόλοιπα αγόρια της τάξης ποδόσφαιρο. Στην αρχή στη θέση του τερματοφύλακα, αλλά αργότερα ως επιθετικός. Στην γειτονιά που μεγάλωσα, όπου ακόμα τότε, στη δεκαετία του 1970, μπορούσε κανείς να τη χαρακτηρίσει γειτονιά, το ποδόσφαιρο ήταν από τα παιχνίδια που έπαιζε ο "αντρικός" πληθυσμός και, το πόσο καλά έπαιζε κανείς, αποτελούσε το κριτήριο της κοινωνικής του καταξίωσης. Πρώτα από όλα τα κορίτσια ήθελαν να κάνουν μαζί του παρέα, αλλά και τα αγόρια επίσης, μια και η γνώμη αλλά και η εύνοια του καλύτερου ποδοσφαιριστή προσέδινε κύρος.

Η ενασχόλησή μου συνεχίστηκε και μάλιστα κάποια στιγμή, όταν τελείωνα το Δημοτικό, άρχισα να πηγαίνω στο γήπεδο. Ο πατέρας μου, μεγαλωμένος στον Πειραιά, σε μια περιοχή κοντά στο Χατζηκυριάκειο, ήταν φανατικός Ολυμπιακός (τι άλλο βέβαια θα μπορούσε να είναι με αυτές τις καταβολές;). Με πήρε λοιπόν και αρχίσαμε να πηγαίνουμε στο γήπεδο. Ήταν μια πολύ καλή εποχή για τον Ολυμπιακό, αρχές της δεκαετίας του 1980, με πολύ σημαντικούς παίκτες, όπως ο Γαλάκος, ο Κυράστας, ο Μίχος, αλλά και ο απόηχος του Δεληκάρη και του Κελεσίδη. Ο Γαλάκος μάλιστα ήταν ο παίκτης με τον οποίο ταυτιζόμουνα, καθώς λόγω ιδιοσυγκρασίας μου άρεσε πάντα σε μια κοινωνική εκδήλωση να πρωταγωνιστώ και άρα η επίθεση ήταν ο φυσικός μου χώρος. Έτσι μπορεί κανείς να φανταστεί την απογοήτευση που ένιωσα όταν ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής, μαζί με τον Κυράστα κάποια στιγμή μεταγράφηκαν από την αγαπημένη μου ομάδα στον "αιώνιο αντίπαλο" Παναθηναϊκό.

Παρολαυτά εμείς συνεχίσαμε να έχουμε μεγάλους ποδοσφαιριστές στις τάξεις μας και η έλευση του Νίκου Αναστόπουλου από τον Πανιώνιο, η πιο ακριβοπληρωμένη μεταγραφή όλων των εποχών μέχρι τότε στην Ελλάδα, εκείνη ακριβώς την εποχή, μου τόνωσε ξανά το ηθικό και ανανέωσε το ενδιαφέρον μου. Συνέχισα λοιπόν αδιάλειπτα να πηγαίνω στο γήπεδο.

Ήμουν πια έφηβος και οι ανάγκες μου άλλαζαν. Έβλεπα λοιπόν τον κόσμο από άλλο μάτι πια. Η πολιτική μου ένταξη στην Αριστερά, σε συνδυασμό με τα μεγάλα σκάνδαλα του τέλους του '80 και την αναπόφευκτη εμπλοκή της αγαπημένης μου ομάδας, αφού ήταν μία από τις επιχειρήσεις του Κοσκωτά, που κηλίδωσε και την πολιτική ζωή αλλά και όλο το δημόσιο βίο, συνέτειναν αποφασιστικά στο να σταματήσω να πηγαίνω στο γήπεδο και να παρακολουθώ από κοντά τα κατορθώματα των ποδοσφαιριστών. Θαρρώ πως τελευταία φορά πριν από φέτος στο EURO, πήγα στο γήπεδο το 1988. Πριν από είκοσι ολόκληρα χρόνια δηλαδή!
Και ο λόγος ήταν ότι είχα αλλάξει. Το ποδόσφαιρο πια δεν έπαιζε τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Αλλά και αηδίασα με τα πολιτικά και κομματικά παιχνίδια αυτών που, καλυμμένοι πίσω από τη δημοφιλία του συγκεκριμένου αθλήματος αναζητούν τρόπους προβολής. Αυτούς που χωρίς απαραίτητα να είναι λάτρεις του ποδοσφαίρου, παρουσιάζονται στα πολύ μεγάλα και σημαντικά παιχνίδια μόνο για επικοινωνιακούς λόγους, για να φανούν μπροστά στις κάμερες και να τους δουν οι ψηφοφόροι τους.
Συνεχίζω λοιπόν και σήμερα να πιστεύω τα ίδια πράγματα. Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα, αλλά ταυτόχρονα και ένα μέσο χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Ζούμε αυτές τις μέρες τις αποκαλύψεις του σκανδάλου Siemens, όπου ένας πρωτοκλασάτος υπουργός, από το μεγάλο πολιτικό τζάκι των Καραμανλήδων, κατά τη γνώμη μου μια απόλυτη μετριότητα ως πολιτικός, αλλά εξάδερφος του πρωθυπουργού και γι αυτό με μεγάλη πολιτική ισχύ, βρίσκεται εν μέσω ενός οργίου φημών για διαπλοκή με στέλεχος της εταιρίας που λάδωνε, κατά παραδοχή δική της, όλο το Ελληνικό πολιτικό σύστημα. Και αυτό για να δουν έναν ποδοσφαιρικό αγώνα!

Αλλά δεν είναι μόνο αυτή η περίπτωση. Είδα στο Salzburg τις μέρες του EURO, μεγάλες εταιρίες να ξοδεύουν αμύθητα ποσά εν μέσω ακρίβειας και ανέχειας υποτίθεται, μόνο για να προσφέρουν στους υπαλλήλους τους ταξίδια για να δουν τους αγώνες. Η μετατροπή του ποδοσφαίρου σε ένα προϊόν θεάματος μέσω της εμπορευματοποίησης και της επαγγελματοποίησής του, συντείνει σε όλα αυτά τα δυσάρεστα φαινόμενα.

Το άθλημα αυτό καθαυτό έχει μεγάλη ιστορία και πάντοτε ήταν ένα άθλημα που είχε μεγάλο έρεισμα στη φτωχή μάζα του πληθυσμού. Όμως σήμερα με τα μεγάλα ποσά που ξοδεύονται και την εμπλοκή των μεγαλοκαρχαριών της οικονομικής ζωής στα διοικητικά, η κατάσταση εκχυδαϊζεται όσο πάει και περισσότερο. Το ξέπλυμα μαύρου χρήματος αλλά και η πολιτική επιρροή και η χειραγώγηση των μαζών είναι ο καθεαυτού σκοπός όλων αυτών των κυρίων. Μάλιστα μερικοί έχουν κάνει και στρατό από ακολούθους, που είναι έτοιμοι να επέμβουν δια της βίας όποτε τους ζητηθεί, συνιστώντας ένα επικίνδυνο παρακράτος.

Το κράτος βέβαια περί άλλων τυρβάζει και συνεχίζει να ανέχεται όλη αυτή την απαράδεκτη κατάσταση χωρίς να βάζει φρένο. Μάλιστα, όπως βλέπουμε και από την περίπτωση του υπουργού Πολιτισμού αλλά και από άλλες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα η σπουδή με την οποία ο κύριος Σουφλιάς προέκρινε την κατασκευή του γηπέδου στο Βοτανικό αλλά και η απαράδεκτη σύμβαση με την οποία το Ελληνικό Δημόσιο παραχώρησε το γήπεδο Καραϊσκάκη στον Ολυμπιακό και την οικογένεια Κόκκαλη για 49 χρόνια (!), ότι το κράτος όχι μόνο αδιαφορεί αλλά και επιτείνει την κατάσταση διαπλεκόμενο οικονομικά και πολιτικά.

Εγώ σαν φίλαθλος λοιπόν αρνούμαι να ακολουθήσω αυτή την τακτική και λογική. Η κατάσταση αυτή με προσβάλλει και ως άνθρωπο και ως πολίτη και, παρά το γεγονός ότι διασκεδάζω με το ποδόσφαιρο, αρνούμαι να το ενισχύσω δια της παρουσίας μου στο γήπεδο.
Οι γλυκές αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία απέχουν πάρα πολύ από αυτή την τραγελαφική κατάσταση του σήμερα

10 σχόλια:

Lucha Libre είπε...

Τεράστιες αποστάσεις χωρίζουν τις αλάνες από τις αρένες.
Δυσκολεύομαι να γράψω, μπερδεύονται οι αναλύσεις με τις αναμνήσεις.
(Τι ποίησις!)

Θα επανέλθω, γιατί αυτή τη στιγμή δεν είμαι σε καλή αγωνιστική κατάσταση. (λέγε με παλτό).
;-)

hnioxos είπε...

incontinentia κάνε δουλειά σου, τέλειωσε το έργο πρώτα και μετά. Εξάλλου η δική μου είναι υψηλή ανάλυσις, 400 megapixel :)) χαχαχα

Lucha Libre είπε...

Να ΄μαι πάλι! Καλημέρα! Περιμένω πρωί-πρωί τους θείοι μου να φτάσουν με το σκυλοπνίχτη (5 ώρες καθυστέρηση!!!), και συνεχίζω.

Το βασικό ποδοσφαιρικό τρίπτυχο για τους περισσότερους από εμάς είναι αλάνα-γήπεδο-τηλεόραση.
Πώς τα έχουνε καταφέρει κι έχουν πάρει την αγνή χαρά του ελεύθερου χώρου της αλάνας, και την έχουν μετατρέψει σε βιομηχανία, κι εγώ δεν ξέρω.
Βέβαια, και στις αλάνες συναντάς ψήγματα των φαινομένων που σχετίζονται με το ποδόσφαιρο, αλλά στην πιο βασική μορφή τους, χωρίς την εμπλοκή ενός θεόρατου παγκόσμιου συστήματος.
Τι εννοώ: Σαν παιδικό παιχνίδι για όλους μας ήταν μια ευκαιρία άσκησης σωματικών και κοινωνικών δεξιοτήτων, και ταυτόχρονα χάριζε ηρωικές φαντασιώσεις -όπως κάθε παιχνίδι. Κάθε πιτσιρικάς γινόταν Μαραντόνα για λίγο.
(Τώρα βέβαια τα μικρά τα κλείσανε σ΄αυτές τις φριχτές "ακαδημίες ποδοσφαίρου". Η εμπορευματοποίηση κι η απομάκρυνση από τους φυσικούς χώρους αρχίζει από νωρίς.)
Στο γήπεδο τα πράγματα είναι πιο σκληρά, είναι ο αναγκαίος χώρος εκτόνωσης με θετικά για το σύστημα αποτελέσματα, είναι το απόλυτο πεδίο του διαίρει και βασίλευε. Λέμε γελώντας πόση πλάκα έχει που διάφοροι ήσυχοι και χαμηλών τόνων άνθρωποι λυσσάνε εκεί μέσα, αλλά είναι μάλλον τρομακτικό. Για μένα -όπως και για τόσους άλλους- τα γήπεδα σήμαιναν επίσης χώρους κάθε είδους συναλλαγών, και την εδραίωση της πίστης μου πως είμαι σκληρή και δυνατή (και με λένε βιτάμ). Τότε αυτό το αίσθημα είχε τη δική του βαρύτητα, κι έτσι τώρα κατανοώ την ανάγκη αυτή για δύναμη κι επιβεβαίωση, όπως τη συναντώ πια σε άλλους. Όχι ότι μου αρέσει όμως. Απλά κατανοώ.
Η τηλεόραση πάλι μας μεταφέρει τη δική της φτιαγμένη και μονταρισμένη εικόνα του παιχνιδιού και του περιβάλλοντος χώρου. Μας δείχνει αυτά που πρέπει να δούμε, μιξαρισμένα με τον απαραίτητο διαφημιστικό χρόνο. Ποτέ δε θα ακούσεις να συζητούν για τα βαριά πολιτικά-οικονομικά σκάνδαλα γύρω από το σπορ ή τις ομάδες την ώρα της μετάδοσης, ακόμα κι αν κράζει όλη η χώρα. Είναι σαν να μην υπάρχει όλη αυτή η βρωμιά, η διαφθορά, τα εθνικιστικά/φασιστικά συνθήματα εξέδρας και παικτών, και τόσες άλλες ασθένειες της μπάλας. Μας δείχνουν μόνο τη λάμψη. (Βέβαια για το ελληνικό ποδόσφαιρο αναρωτιέται κανείς τι ακριβώς βρίσκουν να μεταδώσουν.)

Ξέρεις, το παράδοξο είναι ότι μπορεί να είναι προφανή όλα αυτά τα πράγματα, αλλά προτιμούμε να εθελοτυφλούμε μόνο και μόνο για να συμμετέχουμε κι εμείς στο πανηγύρι.

Μερικές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να νοσταλγεί το γήπεδο της Φιλαδέλφειας.
Αν είναι δυναμό!

Βάσκες είπε...

Καλά τα λες, να μην ήσουνα και γαύρος (λέει το χανουμάκι).

;)

πετρούλα είπε...

εμένα το ποδοσφαιρο πάντως μου θυμίζει το χωριό της μαμάς μου όπου όλοι πάλευαν να κλοτσήσουν τη μπάλα καλά μπας και τους βρει κανένας μάνατζερ και μπουν στα τσικο καμιας ομάδας. Όλοι δε έφεραν παρατσουκλια διάσημων ποδοσφαιριστων της αλλοδαπης

hnioxos είπε...

Λοιπόν incontinentia έχεις δίκιο. Συν το γεγονός ότι μού έδωσες μια εκδοχή του γηπέδου που δεν την είχα ως πρωταρχική. Αυτή της δύναμης.
Είναι καταπληκτικό, αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει. Και είναι βέβαια και αυτονόητο από μια άποψη. Όταν σε γαμάνε χωρίς σάλιο, για να μιλήσουμε ποδοσφαιρικά, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής σου, οι ώρες που ξεδίνεις στο γήπεδο είναι η δική σου δύναμη. Ο χώρος σου, που έχεις την ανάγκη να εκτονωθείς και να τα σπάσεις. Γι αυτό γεμίζει από ανθρώπους κάθε είδους εκεί μέσα. Βέβαια οι πιο φανατικοί είναι αυτοί που έχουνε άλυτα προβλήματα σε άλλους τομείς, όπως είναι η ανεργία και η κοινωνική απομόνωση.

Όσο για την τηλεόραση, αυτοί οι τύποι είναι τα τσιράκια των μεγαλοκαρχαριών. Δεν τολμάνε να τα βάλουνε μαζί τους, παρά το ότι κατά βάθος πολύ θα το θέλανε. Είναι μερικοί θρασσύδειλοι λακέδες των μεγάλων αφεντικών. Και γι αυτό συντηρούνε τη γκλαμουριά του ποδοσφαίρου, γιατί απ' αυτό τρώνε όλοι τους και, ως γνωστό εκεί που σου δίνουνε και τρως δε δαγκώνεις. Πώς νομίζεις ότι γίνονται οι βίλες στην Εκάλη και τα κότερα; Μέχρι και ευρωβουλευτές έχουν γίνει κάποιοι απ' αυτούς.
Βέβαια υπάρχουν και ορισμένοι που, κατά καιρούς έχουνε την παρρησία να πούνε ορισμένα πράγματα με το όνομά τους. Αλλά αυτωνών κιδυνεύει η ζωή τους. Μην ξεχνάμε τη δολοφονική απόπειρα εναντίον του Συρίγου μετά την κόντρα του με τον Κόκκαλη πριν από μερικά χρόνια.
Το θέμα είναι πού είναι το κράτος; Τι θα γίνει και ως πότε θα συνεχίζεται αυτός ο τραγέλαφος; Ως πότε θα μας κοροϊδεύουνε στα μούτρα μας χωρίς εμείς να αντιδρούμε;
Τον κόσμο του ποδοσφαίρου και τη βρωμιά που υπάρχει από κάτω τον έχω απορρίψει εδώ και πολλά χρόνια. Είναι κάτι σαν αυτό που γίνεται στα μπουζούκια κάθε βράδυ με τα εκατομμύρια που ξοδεύονται χωρίς κανείς να ελέγχει. Και δεν είναι τυχαίο ότι αυτοί οι δύο χώροι συνδέονται. Οι ποδοσφαιριστές τις νίκες της ομάδας τις γιορτάζουν στα μπουζούκια κι επίσης διάφορες γιαλαντζί ντολμά ντίβες της πίστας παντρεύονται αστέρια του ποδοσφαίρου. Παλιότερα ήταν η Μοσχολιού και η Πόλυ Πάνου αλλά και η Μάρθα Καραγιάννη και σήμερα είναι η Βανδή με το Ντέμη. Παλιότερα πάντως όλο αυτό είχε και μια αυθεντικότητα γιατί οι συγκεκριμένοι άνθρωποι ήταν πιο αυθεντικοί. Έτσι κι αλλιώς τότε η εισβολή του χρήματος δεν ήταν τόσο μεγάλη και οι άνθρωποι δεν ήταν διεφθαρμένοι σε αυτό το βαθμό.

hnioxos είπε...

Βάσκες μου η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται. Αν και δεν είμαι καθόλου φανατικός και κάποια στιγμή πριν από χρόνια, όταν ο Ολυμπιακός τα πήγαινε χάλια στο πρωτάθλημα, νομίζω την εποχή του Σαλιαρέλλη και κινδύνευε να υποβιβαστεί στη δεύτερη Εθνική εγώ είχα χαρεί από μια μεριά. Γιατί μπορεί να έπεφτε κατηγορία η ομάδα μου, όμως θα άλλαζε κάτι και δεν θα εναλλάσσονταν στην κορυφή όλο οι ίδιοι. Πράγμα όμως που δυστυχώς δεν έγινε...

hnioxos είπε...

Χαχαχα Πετρούλα μου πολύ αυθεντική εικόνα. Φαντάσου ότι στη Βραζιλία πολλοί ποδοσφαιριστές έχου ονόματα αρχαίων Ελλήνων...

Yellow Kid είπε...

Ινίοχε, με κάλυψες. Απο μεριά μου ποτέ δεν είχα στο σόϊ μου κανέναν φανατικό, ούτε να με πήγαινει στα γήπεδα (σπανιο ε;) , ετσι γλύτωσα αυτου είδους την...παιδαγώγηση.

hnioxos είπε...

Yellow kid χαίρομαι που συμφωνούμε. Εγώ θεωρώ ότι αυτά τα χρόνια που έτρεχα στα γήπεδα με τον πατέρα μου είχαν τη χρησιμότητά τους. Τέλος πάντων, τώρα το αποφεύγω.