EURO

Το ξέρω χάθηκα. Ε, καμμιά φορά χρειάζεται και αυτό το διάλειμμα από μια καθημερινότητα που κουράζει.

Τις τελευταίες μέρες δεν είχα καθόλου διάθεση να γράψω το οτιδήποτε. Από τότε που επέστρεψα από το Salzburg την περασμένη Κυριακή ζω σε μια κατάσταση μόνιμης άρνησης να ασχοληθώ με το μπλογκ και ό,τι άλλο σχετικό. Αν και υπάρχουν θέματα που μου έχουν τραβήξει την προσοχή όπως το σκάνδαλο Siemens αλλά και διάφορα άρθρα που έχω διαβάσει από δω κι από κει, εγώ ήμουν απορροφημένος στον κόσμο μου.

Αλλά νομίζω ότι μου πέρασε η μουργέλα και να μαι πάλι. Και για να ξεκινήσω από εκεί που σας άφησα θα μιλήσω για το EURO που το έζησα από κοντά. Έμεινα λοιπόν περίπου δυό εβδομάδες εκεί, τις τελευταίες μέρες στη Βιέννη.

Φτάσαμε με πολύ μεγάλες προσδοκίες ότι θα επαναλαμβανόταν η προηγούμενη επιτυχία αλλά τελικώς η ομάδα μας καταποντίστηκε. Σε αυτές τις δυό εβδομάδες είχα την τύχη να δω πολλά. Πρώτα από όλα διαπίστωσα ιδίοις όμμασι ότι το ποδόσφαιρο είναι μια πολύ μεγάλη γιορτή. Γιορτή που αφού έχει τόσο μεγάλη απήχηση στην κοινή γνώμη είναι ο καλύτερος τρόπος να προωθηθούν τα κάθε λογής πολιτικά και άλλα άσχετα θέματα.

Έτσι λοιπόν, τα πανώ που κρατούσαν οι διάφοροι είχαν συνθήματα που καθόλου δεν υποστήριζαν την ομάδα τους αλλά είχαν άλλα θέματα σε πρώτη ματιά άσχετα. Από τους Έλληνες φυσικά από τα πρώτα συνθήματα ήταν αυτά με το "Macedonia is Greek", ένεκα και της πρόσφατης πολιτικής συγκυρίας με τα Σκόπια. Έπειτα ήταν και τα συνθήματα με την Κύπρο.

Όσον αφορά την τελευταία έχω να πω ότι υπήρχαν πολλοί Κύπριοι οι οποίοι έιχαν έρθει να υποιστηρίξουν την Ελλάδα. Και βέβαια με την ευκαιρία είδαν και την πόλη όπως έκαναν και οι περισσότεροι τουρίστες που είχαν έρθει να δουν τους αγώνες.




Οι μέρες του EURO ήταν αγχωτικές και κυρίως για όλους εμάς που είχαμε πάει για να δουλέψουμε εκεί πάνω. Και μπορεί η ομάδα να μην τα πήγε καλά, αλλά ο τουρισμός άλλο τίποτα. Η προηγούμενη επιτυχία της Πορτογαλίας έδωσε, φρούδες όπως αποδείχτηκαν, ελπίδες στους συμπατριώτες μας και, σε συνάρτηση με το γεγονός ότι η Αυστρία είναι σχετικά κοντά, είχαμε τουρίστες του Σαββατοκύριακου. Άλλοι μόνοι τους, άλλοι σε γκρουπ. Μάλιστα οι περισσότεροι σε γκρουπ.

Και τα πιο πολλά από αυτά τα γκρουπ ήτανε γκρουπ εταιριών. Κάποιες εταιρίες δηλαδή, άλλες χορηγοί της διοργάνωσης και άλλες όχι, παρείχαν στους υπαλλήλους τους, όχι σε όλους βέβαια, αλλά σε αυτούς που ήταν καλά παιδιά και έπιασαν το πλάνο των πωλήσεων, πακέτα για να δουν κάποιους αγώνες. Και, ανάλογα με την εταιρία και το βαθμό του υπαλλήλου, περιλαμβάνονταν ημιδιατροφή, ή πλήρης διατροφή. Σε ένα από αυτά τα γκρουπ μάλιστα, κάποιων υψηλόβαθμων στελεχών, περιλαμβάνονταν στο πακέτο και τα προσωπικά τους έξοδα.

Μια άλλη εταιρία, είχε ναυλώσει ειδικό πούλμαν. Αυτό το πούλμαν, παρά το γεγονός ότι είχε το μέγεθος ενός μεγάλου πούλμαν 60 θέσεων, είχε μόνο 18. Και αυτές βέβαια ήταν επενδεδυμένες με δέρμα. Επίσης μέσα στο πούλμαν υπήρχε τραπεζαρία και μηχανή εσπρέσο!

Πάντα με πείραζε η αλόγιστη κατασπατάλιση πλούτου και η επιδεικτική του χρησιμοποίηση. Πόσω μάλλον που, αυτοί οι τροφαντοί κύριοι, που ορισμένοι από τα πάχη δεν χωρούσαν να κάτσουν στην καρέκλα, είναι αυτοί που προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να κάνουμε λιτότητα εμείς, για να μπορούν εκείνοι προφανώς να περνάνε μέσα στη χλιδή και τον πλούτο. Γι αυτούς φροντίζει η εταιρία και η ελεύθερη αγορά.

Ένας άλλος τομέας που οι συμπατριώτες μας που βρέθηκαν στο Salzburg έδωσαν ρέστα, ήταν ο πολιτισμός. Και πιο πολύ από όλα κυρίως η μουσική. Ένα βράδυ σε ένα ελληνικό εστιατόριο της πόλης, έτυχε να παραβρεθούν διάφοροι επίσημοι, μαζί και μια πολύ χαριτωμένη κυρία που όταν της έκαναν παρατήρηση απάντησε πολύ θηλυκά "στα παπάρια μου!" δείχνοντας τα γεννητικά της όργανα. (Λέτε να είχε; Διόλου παράξενο από τη σιγουριά που το είπε, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου) . Εκεί λοιπόν, οι συμπατριώτες μας έδειξαν τι θα πει Ελλάδα. Όταν είχε φτάσει στο τσακίρ κέφι η βραδιά με τα διάφορα σκυλοειδή άσματα, μπουκάρησαν ξάφνου στην κουζίνα του καταστήματος οι εν λόγω θαμώνες και πήραν όσα πιάτα υπήρχαν και τα έσπασαν ένα προς ένα. Ο καημένος ο μαγαζάτορας δεν πρόλαβε να πει κιχ. Τώρα όσον αφορά το λογαριασμό δεν ξέρω ποιος τον πλήρωσε. Θα ήθελα να πιστέψω πως ο καθένας ανέλαβε το χρέος του προσωπικά. Αλλά γνωρίζοντας τον τρόπο και τη νοοτροπία των εν λόγω τύπων που προβαίνουν σε τέτοιες ακρότητες μόνο όταν άλλος πληρώνει, πολύ αμφιβάλλω. Και επειδή εκεί ήταν και πολύ υψηλόβαθμοι του ποδοσφαίρου βγάλτε μόνοι το συμπέρασμα.

Πώς είπατε; Διασπάθιση δημόσιου χρήματος; Απαπαπα, δεν το πιστεύω...

Αυτά λοιπόν τα ωραία στο EURO. Οι μέρες πέρασαν ψιλοδύσκολα, καθότι όπως καταλαβαίνετε όλος αυτός ο κόσμος και η νοοτροπία δε μου πάει καθόλου. Και επίσης η έννοια της γιορτής δεν ήταν και τόσο διάχυτη. Περισσότερο με πανηγύρι χρημάτων μου έμοιαζε όπως στους πρόσφατους Ολυμπιακούς. Κάτι ήξεραν οι κάτοικοι που στη συντριπτική τους πλειοψηφία έμειναν στα σπίτια τους και δεν παρακολούθησαν τα παιχνίδια, παρά μόνο όταν έπαιζε η Αυστρία.

Αόρατος

Η πορεία ήταν εντυπωσιακή. Πολλοί περισσότεροι από ό,τι τις τρεις προηγούμενες χρονιές αποφάσισαν φέτος να συμμετέχουν. Από τη μια μεριά ήταν αναμενόμενο. Οι πολιτικοί γάμοι στην Τήλο και η δημοσιότητα που τους ακολούθησε οδήγησαν πολλούς, που από φόβο ή δειλία δεν το αποφάσιζαν, να συμμετάσχουν. Θα διακινδύνευα να πω πως ήταν περίπου οι διπλάσιοι από πέρυσι.
Εκεί είδα πολύ κόσμο. Ανθρώπους που είχα να δω χρόνια, παλιούς γκόμενους, απλούς φίλους, αλλά και μερικούς bloggers με τους οποίους έχουμε γνωριστεί τελευταία. Αλλά πολύ περισσότερο είδα ανθρώπους άγνωστους, που δε μας ενώνει μια κοινή πορεία ή ένα κοινό χαρακτηριστικό πέρα από τη σεξουαλική μας ταυτότητα, για όσους είναι ομοφυλόφιλοι, ή , για όσους δεν είναι, την αλληλεγγύη τους σε εμάς που είμαστε και στα δικαιώματά μας.
Εκεί λοιπόν αισθάνθηκα, τη στιγμή που βγήκα στο δρόμο να διαδηλώσω γι αυτό που είμαι, πως δεν είμαι μόνος. Ενάντια σε όλους αυτούς που συνεχίζουν να μας αγνοούν, στην υπερσυντηρητική πλειοψηφία της Εκκλησίας και την υποκριτική στάση της Πολιτείας, εμείς συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε. Να ονειρευόμαστε και να διεκδικούμε.

Θυμάμαι πριν από χρόνια, πριν βγω κι εγώ από τη "ντουλάπα" και παραδεχτώ την ομοφυλοφιλία μου, δε μπορούσα να διακρίνω τους ομοφυλόφιλους. Οι χειρονομίες, τα κρυφά χαμόγελα, οι ματιές, τα αγγίγματα με νόημα, και όλος ο κώδικας συμπεριφοράς των ομοφυλοφίλων, πράγματα που τώρα πια μού είναι πολύ οικεία, μού ήταν τότε αδύνατο να τα παρατηρήσω.
Ένας λόγος ήταν ότι δε μπορούσα εγώ να τα δω. Αλλά και ότι οι κινήσεις αυτές ήταν κρυφές, κάτι σα σήματα μορς. Και βεβαίως ήταν αναγνωρίσιμες μόνο από αυτούς στους οποίους απευθύνονταν. Λόγω της κοινωνικής απόρριψης οι ομοφυλόφιλοι ζούσαν για πολλά χρόνια, αιώνες ολόκληρους, αόρατοι. Η χριστιανική λαίλαπα τους απέκλειε από το κοινωνικό γίγνεσθαι. Και έτσι, μέσα στη ντροπή, στην ενοχή και στο φόβο, ζούσαν τις ζωές τους προσπαθώντας να ξεφύγουν από το "πάθος" τους. Προσπαθώντας να βρουν κάποιον άλλο με τον οποίο να μοιραστούν κάποιες στιγμές τρυφερότητας και σαρκικής ικανοποίησης σύχναζαν σε όλα τα απόμερα μέρη. Πάρκα, τουαλέτες, έρημες παραλίες, για να πάρουν κι αυτοί μέσα από την επαφή τους με ένα άλλο σώμα, ένα κομμάτι ζωής που τους αναλογεί, ένα μικρό, ελάχιστο κομματάκι από αυτό που ζουν οι άλλοι, οι "φυσιολογικοί", που μέσα στη θαλπωρή της οικογένειάς τους, στην υποτιθέμενη αγάπη που τους περιτριγυρίζει, την "αγάπη του θεού", που όμως δε μπορούν να τη νιώσουν παρά μόνο αν είναι να πάρουν κάτι πίσω σαν ανταμοιβή, αποστρέφουν το βλέμμα με βδελυγμία στη θέα της "ανωμαλίας".

Έχω τη μεγάλη ευτυχία να έχω φίλους που από τότε που εγώ αποδέχτηκα τη σεξουαλικότητά μου, με αποδέχτηκαν και αυτοί. Με αποδέχτηκαν γι αυτό που είμαι, χωρίς να ζητούν τίποτα σε αντάλλαγμα. Άνθρωποι που γνωρίζω πάρα πολλά χρόνια και που εξακολουθούν να παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Αυτούς που εγώ θεωρώ οικογένεια, μια οικογένεια που εγώ επέλεξα. Θεωρώ ότι σε αυτό το κομμάτι στάθηκα τυχερός.Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που και μόνο με την ανακοίνωση της ομοφυλοφιλίας τους, είδαν να γκρεμίζεται το σύμπαν. Που ακόμα και οι φυσικοί τους γονείς τους πέταξαν στο δρόμο. Το διακύβευμα ήταν φαντάζομαι τότε, όπως και τώρα, το τι θα πει ο κόσμος, το ότι "η ομοφυλοφιλία είναι ενάντια στη θέληση του θεού", είναι αμαρτία και άρα εξοβελιστέα στο πυρ το εξώτερο.
Πάντοτε μου έκανε εντύπωση τέτοια σκληρότητα. Αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατό να χαλάνε σχέσεις φιλικές και πολύ περισσότερο σχέσεις αίματος, μόνο για το γεγονός ότι κάποιος αποφασίζει να διαλέξει το δρόμο της ελεύθερης έκφρασης και να ζήσει τη ζωή του χωρίς να φυλακιστεί σε ένα ψέμμα. Δε μπορούσα αυτό να το καταλάβω. Ίσως γιατί εγώ ήμουνα από την αντίθετη πλευρά αυτών των απόψεων. Για μένα ήταν σημαντική η ειλικρίνεια περισσότερο από ότιδήποτε άλλο. Και πέρασα από διάφορες φάσεις μέχρι τώρα. Από την εποχή που πρωτοβγήκα σε μπαρ φοβισμένος για το τι θα συναντήσω, την πρώτη μου σχέση, την πρώτη φορά που πήγα στο πάρκο αναζητώντας το περιστασιακό γαμήσι. Και δεν ήταν όλα αυτά εκφάνσεις ενός πάθους από το οποίο προσπαθούσα να ξεφύγω, παρά συνειδητές επιλογές. Παρόλα αυτά υπήρχαν πάντοτε πράγματα που δε μπορούσα ή που δεν τολμούσα να κάνω, όπως το να φιλήσω το φίλο μου στη μέση του δρόμου μέρα μεσημέρι, να τον καλέσω σε μια συγκέντρωση σαν τον επίσημο συνοδό μου, να πάω ένα ταξίδι μαζί του και φτάνοντας στο ξενοδοχείο να ζητήσω δωμάτιο με διπλό κρεβάτι. Γιατί όσο και να το αρνιόμουν ήμουν κι εγώ σε κάποια κομμάτια δειλός. Γιατί είχα μάθει να είμαι κι εγώ αόρατος. Έτσι ζούσα σε μια απόλυτη μοναξιά.
Όμως, προχθές δεν ήταν έτσι. Το πλήθος που συνέρρευσε στο κέντρο της Αθήνας για να συμμετάσχει στην εκδήλωση ήταν πέραν των προβλέψεων μεγάλο. Και βγήκε στο δρόμο χωρίς ενοχές, με παλμό, με συνθήματα, με κέφι.

Εκεί λοιπόν, μέσα στην πορεία, ένιωσα περήφανος που είμαι αυτό που είμαι και, παρά το γεγονός ότι εκείνη τη στιγμή περπατούσα μόνος, αισθάνθηκα πως δεν είμαι πια μόνος. Δεν είμαι πια αόρατος.

Σχόλιο στο ιστολόγιο του Μητροπολίτη Καλαβρύτων

Αγαπητέ Κύριε Καλαβρύτων
είχα πολύ καιρό να επισκεφτώ το ιστολόγιό σας, αλλά οι εμπρηστικές απόψεις που εκφράζετε πάλι, ξεκομμένος από την ηγεσία της εκκλησίας, με υποχρεώνουν να σας απαντήσω. Ξέρω ότι είναι πολύ πιθανό να μη δημοσιεύσετε το σχόλιό μου στο ιστολόγιο, παρόλα αυτά θα το κάνω.
Πρώτα από όλα εκφράζετε τις γνωστές εμπρηστικές σας απόψεις περί ανωμαλιών που έχετε εκφράσει και στο παρελθόν. Πέρα από το νομικά κολάσιμο των χαρακτηρισμών, που επιφυλάσσομαι να τις καταγγείλω στο μέλλον, εγείρονται μια σειρά άλλα θέματα.

Πρώτα από όλα μιλάτε λες και πράγματι εκροσωπείτε το 95% του Ελληνικού λαού. Αυτό δεν είναι αλήθεια και το ξέρετε. Και με τις εμπρηστικές σας αυτές δηλώσεις γίνονται όλο και περισσότεροι αυτοί που γυρίζουν την πλάτη στην εκκλησία και την εξουσία της επ' αυτών. Γιατί η εκκλησία είναι,ή θα έπρεπε να είναι, σε αντιδιαστολή με τη συμπεριφορά τη δική σας, μια δύναμη που ενώνει. Μόνο έτσι μπορεί κάποιος να βρει γαλήνη, όπως εσείς διατείνεστε ότι παρέχετε όταν κηρύττετε το λόγο του θεού. Γιατί κάποιος έρχεται υποτίθεται στην εκκλησία, όχι για να δει έναν παπά να τον ψέγει και να απειλεί με τιμωρία, αλλά για να βρει αμέριστη και ανιδιοτελή αποδοχή.

Έπειτα ο λόγος αυτός που εσείς κηρύττετε είναι λόγος πολιτικός και όχι πνευματικός. Ενδιαφέρεστε να κατατροπώσετε τους ιδεολογικούς σας αντιπάλους με όποιο τίμημα. Γι αυτό και η προβολή αυτών των ακραίων θέσεων, που σκοπό έχουν να προκαλέσουν το κοινό αίσθημα και με αυτόν τον τρόπο να σας εξασφαλίσουν μεγαλύτερη προβολή. Έτσι θα αυξηθεί και η επισκεψιμότητα στο ιστολόγιό σας αλλά και στην εκκλησία σας και θα γεμίσει πιο εύκολα το παγκάρι. Έτσι βεβαίως εξηγείται και η συνεχής από τη μεριά σας ενημέρωση στα σχόλια για την επισκεψιμότητα αυτού του ιστολογίου.

Και βεβαίως επιθυμείτε να ακούγονται μόνο οι απόψεις που εσείς προκρίνετε. Γι αυτό και έχετε ενεργοποιήσει και το μετριασμό σχολίων. Αποδεικνύοντας για μιαν ακόμα φορά πόσο έωλα είναι τα επιχειρήματα της εκκλησίας που δεν αντέχουν απευθείας αντιπαράθεση με την αντίθετη άποψη. Είναι βεβαίως δικαίωμά σας να θεωρείτε ανωμαλία, κτηνοβασία, αιμομιξία και ό,τι άλλο βδελυρό και μιαρό μπορείτε να φανταστείτε, τους ομοφυλόφιλους. Όπως είναι και δικαίωμα όλων εμάς των ομοφυλοφίλων, να διαφωνούμε μαζί σας.
Είναι μια αντιπαράθεση απόψεων λοιπόν, που επειδή εσείς φοβάστε το ξεγύμνωμα των δικών σας, αρνείστε να συζητήσετε.

Θα επιθυμούσα μια απάντηση
Καλησπέρα

Πολιτικός γάμος ομοφυλοφίλων 2

Μέσα από αυτό το ιστολόγιο θέλω να εκφράσω την αλληλεγγύη μου στους ομοφυλόφιλους και ομοφυλόφιλες, που αποφάσισαν να τελέσουν τους πρώτους γάμους ατόμων του ιδίου φύλλου στην Ελλάδα, παρά τις αντιδράσεις υπερσυντηρητικών κύκλων της Δικαιοσύνης και της κυβέρνησης που φοβάται το πολιτικό κόστος.
Επίσης εκφράζω τις ευχαριστίες μου και την αλληλεγγύη μου στο Δήμαρχο Τήλου, κύριο Τάσο Αλιφέρη, που αψηφώντας τις επιθέσεις που δέχτηκε από κρατικούς μηχανισμούς, αποφάσισε ότι ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του Συντάγματος, που δεν απαγορεύει γάμο ομοφύλων, είναι σημαντικότερα από την οποιαδήποτε ταλαιπωρία των ποινικών διώξεων που ενδεχομένως θα υποστεί.

Η μέρα της Αμαλίας

Πέρασε ένας χρόνος και κάτι από τότε που πέθανε η Αμαλία Καλυβίνου χτυπημένη από τον καρκίνο και μετά από μια απίστευτη ταλαιπωρία στα νοσοκομεία.
Από το ιστολόγιο του anemos5 το παρακάτω βίντεο




Αντιγράφω από το ιστολόγιο που δημιουργήθηκε για την Αμαλία amaliasday.blogspot.com

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ:

25.05.07: Η Αμαλία Καλυβίνου πεθαίνει μετά από απίστευτη ταλαιπωρία στα χέρια του Ε.Σ.Υ.

Η οργή όλων μας ξεχειλίζει. Οπως και η Αμαλία, ευγνωμονούμε τους γιατρούς εκείνους που υπερβάλλουν εαυτόν και τιμώντας το λειτούργημά τους σώζουν ζωές. Αλλά όπως κι εκείνη, θέλουμε να πούμε ένα μεγάλο "ΟΧΙ!" σε κάθε γιατρό που απαιτεί φακελάκι και σε κάθε γραφειοκρατικό κώλυμα που μας στερεί την ισότιμη, έγκαιρη και ολοκληρωμένη περίθαλψη.

Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ:

01.06.07: Ημέρα αφιερωμένη στη μνήμη της Αμαλίας.

Η κίνηση "Για την Αμαλία" ήταν ο πρώτος και πιο αυθόρμητος διαδικτυακός ακτιβισμός, με κοινή δημοσίευση στα μπλογκς, καταιγισμό e-mails στους αρμόδιους και διεθνή ενημέρωση. Η διαμαρτυρία για την κατάντια της ιατρικής περίθαλψης στη χώρα μας αγκαλιάστηκε από χιλιάδες κόσμου (σχετικού αλλά και άσχετου με τα μπλογκς), δημιούργησε είδηση στα ΜΜΕ και προκάλεσε πολιτικό ενδιαφέρον.

Δυστυχώς όμως όχι για πολύ. Το θέμα γρήγορα μπήκε στις καλένδες κι από τότε μέχρι σήμερα, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.

ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ:

01.06.08: Ενα χρόνο μετά, η διαμαρτυρία συνεχίζει.

Κι όσοι διαμαρτυρόμαστε εξακολουθούμε να θεωρούμε πως δεν εκπροσωπούμε κανέναν πέρα από τους εαυτούς μας και δεν ενδιαφερόμαστε για την προσωπική μας προβολή. Αυτά που μας ενώνουν είναι η οργή για το ότι η Αμαλία δεν ήταν η πρώτη, και η βεβαιότητα ότι δεν θα είναι η τελευταία. Δεν πάει άλλο!

Θέλουμε να μην ζήσουν άλλοι άνθρωποι αυτά που τράβηξε η Αμαλία στο Ε.Σ.Υ. Θέλουμε την εξυγείανση του συστήματος, μέρος του οποίου είμαστε φυσικά κι εμείς οι ίδιοι (ποιοί και πόσοι αλήθεια αντιστέκονται στο φακελάκι ή στην παραβίαση της «λίστας», ειδικά εάν υπάρχει «μέσον»;). Θέλουμε ν’αλλάξει η νοοτροπία και των δύο πλευρών και να σταματήσει η διαφθορά, η εκμετάλλευση και η απαξίωση.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ!

Εύκολη λύση φυσικά δεν υπάρχει. Και για να υπάρξει κάποιο απτό αποτέλεσμα σε τέτοια μεγάλα θέματα απαιτείται συνεχής πίεση και προσπάθεια διαρκείας. Οσο όμως υπάρχουν συνάνθρωποί μας εγκλωβισμένοι χωρίς ελπίδα ή τρόπο αντίδρασης στο διεφθαρμένο Ε.Σ.Υ., εμείς που έχουμε φωνή, δε μπορούμε να μην φωνάξουμε για λογαριασμό τους.

Γι’αυτό θέλουμε να ξαναθυμηθούμε τα αιτήματά μας:

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ.
ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΑ ΦΑΚΕΛΛΑΚΙΑ!

ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΗΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ!

ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ!

Αναλυτικά το κείμενο της ηλεκτρονικής διαμαρτυρίας εδώ.

Καλούμε όλους όσους θέλουν να συμμετάσχουν στην κίνηση να ενώσουν τη φωνή τους στη δική μας με τα εξής βήματα:

1. Ανεβάζουμε κείμενο και τα σχετικά με την αιμοδοσία μπάννερς στα μπλογκς μας την 1η Ιουνίου 2008.

2. Υπογράφουμε στο http://www.gopetition.com/online/12922.html αν δεν το έχουμε ήδη κάνει, και παροτρύνουμε φίλους, γνωστούς και συνεργάτες να υπογράψουν κι εκείνοι.

3. Στέλνουμε με SMS το εξής μήνυμα:

«Ένα χρόνο μετά τον θάνατο της Αμαλίας και τίποτα δεν άλλαξε στο Ε.Σ.Υ. Υπόγραψε το διαδικτυακό κείμενο διαμαρτυρίας «Για την Υγεία» στο http://www.gopetition.com/online/12922.html. Προώθησε το σε όσους γνωρίζεις. Και ΔΩΣΕ ΑΙΜΑ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ.»

4. Συμμετέχουμε σε εθελοντική αιμοδοσία στο πλησιέστερό μας νοσοκομείο.


Ευχαριστούμε θερμά όλους όσους στήριξαν και στηρίζουν την διαμαρτυρία, τη συλλογή υπογραφών και την αιμοδοσία. Συνεχίζουμε!