Τινέιτζερ σε περιοδεία

Το να έχεις να κάνεις με κοριτσάκια 19 χρονών δεν είναι και απλό πράγμα.
Και ειδικά όταν ταξιδεύουν για πρώτη φορά μακριά από την πατρίδα τους.
Όλες αυτές τις μέρες που τις συνοδεύω έχουν συμβεί διάφορα απρόοπτα.

Μια έχασε τη βαλίτσα της που βρέθηκε τελικά κάποιες μέρες μετά στο ξενοδοχείο στη Βενετία και ενώ είχαμε φτάσει πια στην Ελλάδα. Ακόμα είναι εκεί περιμένοντας να βρεθεί ένας τρόπος να μεταφερθεί στην Αμερική χωρίς να πιάσουν τον κώλο στην ιδιοκτήτρια. Γιατί, από ό,τι μάθαμε οι αεροπορικές εταιρίες κάνουν μεν χαμηλές τιμές στα εισιτήρια, αλλά όταν είναι να μεταφέρουν μια βαλίτσα χωρίς τον επιβάτη, τότε ζητάνε τα μαλλιά της κεφαλής τους. Μια ενδεικτική τιμή είναι περίπου 600 ευρώ(!).

Μια άλλη έχασε μια πιστωτική κάρτα, που βρέθηκε στο ξενοδοχείο στη Φλωρεντία, αλλά γι αυτή δε γίνεται και πολύς λόγος μια και εύκολα ακυρώνεται.

Μια τρίτη, μόλις φτάναμε στην Ancona, ανακάλυψε ότι δεν είχε το διαβατήριό της, το οποίο είχε αφήσει σε ένα ίντερνετ καφέ στη Φλωρεντία. Ακολούθησε αγωνία και σασπένς ώσπου να μπούμε στο καράβι για την Πάτρα και διάφορα τηλεφωνήματα στο καφέ για να μας στείλουν το διαβατήριο, πράγμα που έκαναν μόλις προχθές με το ταχυδρομείο. Λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης στα ΕΛΤΑ αναγκάστηκα να πάω μαζί με την κάτοχο του απωλεσθέντος διαβατηρίου στην Αμερικάνικη Πρεσβεία όπου πήρε ένα καινούργιο για να μπορέσει να επιστρέψει. Το πιο κουφό και ανέλπιστο απ' όλα όμως είναι ότι γυρνώντας στο ξενοδοχείο βρήκα το διαβατήριο που είχε χαθεί, να με περιμένει πάνω στο κρεβάτι μου! Έκανε μόνο δύο μέρες από τη Φλωρεντία για την Αθήνα!

Αυτό όμως που είναι το πιο ενδιαφέρον από όλα είναι η ηλικία τους. Κοιτάζοντάς τες μόνο στα μάτια καταλαβαίνω ότι είναι σε μια άλλη σφαίρα, ζουν μια άλλη ζωή από τη δική μου, όχι μόνο λόγω διαφοράς κουλτούρας και απόστασης, αλλά λόγω μόνο και μόνο της ηλικίας τους.

Ο αυθορμητισμός και η νεανική τους ορμή είναι αυτά που τις καθοδηγούν, δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχουν άμυνες τόσο πολύ ανεπτυγμένες.

Μία πριν από μερικές μέρες, αφού είχε κάνει πολλές προσπάθειες να με γοητεύσει αλλά εγώ σταθερά κρατούσα απόσταση, όταν με είδε να φτιάχνω το μαλλί μιας άλλης από το γκρουπ μου είπε: "Γιατί δε φτιάχνεις και το δικό μου το μαλλί;" και έσπευσε να ανακατέψει τα μαλλιά της περιμένοντας ότι θα τη βοηθήσω.

Μια άλλη με ρώτησε μπροστά σε όλο το γκρουπ "Είσαι γκέι;" φέρνοντάς με σε αμηχανία. Με λύπη αναφέρω εδώ ότι σε αυτή την ερώτηση απάντησα αρνητικά, όχι μόνο γιατί φοβήθηκα ότι αυτό θα είχε αντίκτυπο στη δουλειά μου, αλλά γιατί κυρίως δεν μπορούσα, γνωρίζοντας ότι πολλές από αυτές προσπαθούσαν να με σαγηνεύσουν, να στερήσω και από αυτές αλλά και από εμένα την ομορφιά του παιχνιδιού.

Ορισμένες έχουν πολύ όμορφες φωνές και αν το θελήσουν μπορεί, μετά από σπουδές να γίνουν πολύ καλές τραγουδίστριες της όπερας. Οι συναυλίες τους πήγαν πολύ καλά μέχρι στιγμής. Είχαν δύο στην Ιταλία και μία στην Ελλάδα.

Στην Ιταλία, ειδικά στη δεύτερη συναυλία, το κοινό ενθουσιάστηκε. Βέβαια βοηθούσε και το περιβάλλον και επίσης ο κόσμος ξέρει πώς να αντιμετωπίσει αυτή τη μουσική, μια επιλογή από εκκλησιαστικά κομμάτια, νέγρικα τραγούδια αλλά και απλά τραγούδια από μιούζικαλ διασκευασμένα για χορωδία.

Στην Ελλάδα το κοινό δεν ήταν το ίδιο καλό. Τραγούδησαν σε μια επαρχιακή πόλη που έχει μια απρόσμενα καλή αίθουσα και ένα πιάνο με ουρά παρακαλώ. Όμως μετα σχεδόν όλα πήγαν στραβά. Κινητά χτυπούσαν συνεχώς και οι ιδιοκτήτες τους αντί να τα κλείνουν, απαντούσαν στην αρχή χαμηλόφωνα, αλλά όταν τραγουδούσε η χορωδία, καθότι δεν άκουγαν, ανέβαζαν τον τόνο της φωνής τους, με αποτελέσματα τραγελαφικά, ειδικά σε απότομες μειώσεις της έντασης από τη Χορωδία. Μια κυρία μάλιστα ακούστηκε να λέει σολάροντας μόνη αυτή: "Εγώ τα τηγανίζω με λάδι"!

Ας αφήσουμε δε τους ήχους των κινητών. Σε μια συναυλία κλασσικής εκκλησιαστικής μουσικής, είχαμε μια αντισυναυλία κινητών με ποτ-πουρί από Βανδή, Μαζωνάκη, Βίσση αλλά και Σφακιανάκη. Ο τελευταίος δε ήχος κινητού στη συναυλία ακούστηκε ακριβώς στο φινάλε του τελευταίου κομματιού και πριν ο μαέστρος κατεβάσει τα χέρια του. Ήταν μια μπουζουκοειδής εισαγωγή κάποιου σκυλάδικου και το κινητό ήταν του αντιδημάρχου.

Ένα άλλο θέμα ήταν οι φωτογραφίες. Την ώρα που ήταν σε εξέλιξη ένα κομμάτι, όλοι μαζί, λες και ήταν συνεννοημένοι, έβγαζαν ομαδικά φωτογραφίες με φλας. Μερικοί μάλιστα σηκώνονταν από τις θέσεις τους και περπατούσαν μπροστά από όλους για να έχουν καλύτερη λήψη.

Πάντως ένα πράγμα έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο σε αυτό το ταξίδι, και αυτό ήταν το φαγητό. Και εδώ αλλά και στην Ιταλία, όπως είπα και στο προηγούμενο ποστ, το φαγητό ήταν υπέροχο. Ανησυχώ μόνο πότε θα χάσω τα παραπάνω κιλά που πήρα από τα παγωτά που έφαγα, σαν αυτό εδώ.

Τέλος πάντων, γι αυτό υπάρχουν και τα γυμναστήρια, προβλέπω να χτυπάω υπερωρίες από δω και πέρα.

Σήμερα το βράδυ στις 9, έχουν την τελευταία συναυλία τους στην Αγγλικάνική Εκκλησία. Όσοι πιστοί προσέλθετε, είναι και μια ευκαιρία να γνωριστούμε, έστω και για λίγο.

Αύριο επιστρέφουν αυτές στην Αμερική και πάω κι εγώ στο σπιτάκι μου και το κρεβατάκι μου. Αρκετό μπέιμπι σίτινγκ έκανα.