Το Amstetten είναι μια πόλη στην περιοχή της Κάτω Αυστρίας, ή αλλιώς Niederoesterreich, όχι πολύ μακριά από το Sankt Poelten ή το Wiener Neustadt.Η περιοχή της Κάτω Αυστρίας είναι η περιοχή που βρίσκεται γύρω από τη Βιέννη και είναι η μεγαλύτερη επαρχία της Αυστρίας. Πρωτεύουσά της είναι το Sankt Poelten.
Με τη σειρά της η Κάτω Αυστρία χωρίζεται σε διάφορες υποεπαρχίες, όπως για παράδειγμα την περιοχή των δασών (Waldviertel), την περιοχή του κρασιού (Weinviertel) και την περιοχή του μούστου (Mostviertel). Υπάρχουν ακόμη οι περιοχές Νότιων Άλπεων (Sued-Alpin), η περιοχή March-Donauland και η περιοχή του δάσους της Βιέννης (Wienerwald)
Το Amstetten ανήκει στο Mostviertel. Όπως καταλαβαίνει κανείς αν διαβάσει τα links, ή και μόνο αν δει μερικές από τις φωτογραφίες, όλη η περιοχή της Κάτω Αυστρίας είναι μια περιοχή εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς και πολύ καλού βιοτικού επιπέδου.
Οι κάτοικοι ζουν σε άμεση επαφή με τη φύση, σε χαμηλά σπίτια και κύρια πηγή εσόδων τους είναι ο τουρισμός. Αυτό βέβαια είναι πάρα πολύ λογικό αν αναλογιστούμε ότι η περιοχή των Άλπεων είναι από τις πιο όμορφες περιοχές της Ευρώπης αλλά και του κόσμου. Πάρα πολλοί πλούσιοι έχουν τις επαύλεις τους κοντά σε αυτή την περιοχή, ανάμεσά τους και ο δικός μας διάσημος Αριστοτέλης Ωνάσης.
Όταν έφτασα στην Αυστρία για πρώτη φορά, μού έκανε εντύπωση το πόσο οικεία αισθανόμουνα. Δεν ήταν μόνο το πόσο φιλικά διακείμενοι προς την Ελλάδα και τους Έλληνες είναι οι Αυστριακοί. Κάτι στην κουλτούρα του λαού, μού φαινόταν πολύ οικείο.
Δεν άργησα να μπω στο νόημα. Αυτό το οποίο κάνει τους Αυστριακούς να μοιάζουν με τους Έλληνες είναι πρώτα από όλα το γεγονός ότι και αυτοί, όπως εμείς είναι μια μικρή χώρα.
Οι αποστάσεις είναι μικρές, μεγάλες πόλεις δεν υπάρχουν πολλές. Βέβαια δεν ήταν πάντοτε έτσι. Είναι έτσι τον τελευταίο αιώνα μόνο, μετά την κατάλυση της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων. Υπήρξε μια εποχή που η αυτοκρατορία καταλάμβανε τη μισή Ευρώπη. Αυτό κάνει τους ανθρώπους να μιλάνε μερικές φορές με κομπασμό για τα επιτεύγματα εκείνης της εποχής, σε σημείο που να θυμίζει λίγο τους δικούς μας ύμνους για την αρχαιότητα και το Βυζάντιο, αν και οι Αυτριακοί δεν είναι τόσο αλλαζόνες όσο εμείς.
Έπειτα είναι οι δεσμοί της οικογένειας. Οι Αυστριακές οικογένειες είναι πολύ δεμένες. Ζούνε πολύ κοντά και οι δεσμοί διατηρούνται για πάντα, όπως συμβαίνει και σε μας. Επίσης η σχέση της θρησκείας με το λαό είναι πολύ στενή. Οι Αυστριακοί είναι καθολικοί και αρκετά θρήσκοι, σε αντίθεση με τους γείτονές τους Γερμανούς που είναι προτεστάντες και δεν τους πολυνοιάζει και τόσο για τη θρησκεία.
Είναι ένας λαός εν γένει συντηρητικός, που ζει κυρίως από την εκμετάλλευση του παρελθόντος του σε όλα τα επίπεδα. Πολιτικά τα πράγματα είναι πολύ έως υπερβολικά πολύ συντηρητικά, με διάφορες εκφράσεις μέχρι και ακραίου ρατσισμού από διάφορους Αυστριακούς πολιτικούς. Σε ένα κόσμο που αλλάζει, η Αυστρία αισθάνεται ότι πλήττεται και φοβάται μη χάσει τα προνόμιά της.
Οι άνθρωποι ζουν μια ζωή χωρίς πολύ μεγάλες εντάσεις, πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι χωρίς να πολυβγαίνουν έξω. Δεν το επιτρέπει εξάλλου και το κλίμα. Το χειμώνα η θερμοκρασία πολλές φορές μπορεί να φτάσει και τους -20 βαθμούς. Είναι όμως πολύ ευγενικοί, αν και για να γίνει κανείς φίλος τους πρέπει να περάσει μεγάλο διάστημα γνωριμίας καθότι δεν ανοίγονται εύκολα. Όμως όταν σε αισθανθούν φίλο τους είναι πολύ πιστοί και δύσκολα προδίδουν.
Γνωρίζοντας όλα τα παραπάνω και μαθαίνοντας την τρομερή και σοκαριστική ιστορία του κυρίου Josef Fritzl, που έχτισε ένα ολόκληρο σπίτι (στο λινκ κάντε κλικ στη λέξη weiter για να δείτε κάτοψη του υπογείου)στο υπόγειο του σπιτιού του, μόνο για να κρατήσει εκεί αιχμάλωτη την κόρη του και τα παιδιά της-του που στο μεταξύ εκείνη γέννησε αλλά και που κάθε μέρα έρχονται καινούργιες λεπτομέρειες στο φως της δημοσιότητας, προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις να καταλάβω τη σχέση του τρόπου ζωής των Αυστριακών με την αρρώστια του μυαλού του συγκεκριμένου ανθρώπου από την πόλη Amstetten.
Είναι άραγε μεμονωμένη περίπτωση; Η ιστορία της Natascha Kampus δείχνει πως όχι. Υπάρχουν διάφορες περιπτώσεις ανθρώπων που έζησαν στην αιχμαλωσία και πηγαίνοντας πίσω βρίσκουμε την παράξενη ιστορία του Kaspar Hauser,που συνέβη το 19ο αιώνα και έγινε μέχρι και ταινία από τον Werner Herzog
Η ιστορία του Amstetten και κυρίως η σοκαριστική αντίδραση του κοινωνικού περίγυρου και της γυναίκας του Josef Fritzl, Rosemarie Fritzl θα μπορούσε τηρουμένων των αναλογιών να συμβεί και στη χώρα μας; Πιστεύω πως ναι.
8 σχόλια:
Ό,τι και να πούμε είναι αδιανόητο να συνέβει.
Απ' την άλλη να μην το παίζουμε ανώτεροι γιατί περιπτώσεις κακοποίησης ανηλίκων (ίσως όχι σε τέτοια διάρκεια) και κυρίως συγκάλυψης τους υπάρχουν και στην Ελλάδα.
Τρομάζω πολύ, γιατί είμαι απ΄αυτούς που πιστεύουν πως αυτό που ονομάζουμε γενικά "ανθρώπινη φύση", είναι κοινό, διαχρονικό κι αναλλοίωτο. Τα ίδια συστατικά αποτελούν τον ψυχικό ή συναισθηματικό χάρτη του καθενός μας, και το μόνο που αλλάζει -και κάνει τη διαφορά- είναι οι αναλογίες τους εντός μας.
Όσο κι αν με καταθλίβει πιστεύω πως αυτές οι ακρότητες μπορούν να διαπραχθούν τελικά παντού, ανεξάρτητα συχνά από παράγοντες κοινωνικούς, βιοτικούς κτλ -σε χώρες φτωχές ή πλούσιες, στο βορρά ή στο νότο, κάποιοι πάντα θα βουλιάζουν στο εσωτερικό τους σκοτάδι, αρκεί να έχει αναπτυχθεί με κάποιο τρόπο η τερατώδης τους πλευρά.
Ειδικά ο καταναγκαστικός και χρόνιος εγκλεισμός-αποκλεισμός του άλλου από ό,τι είναι η ζωή- μοιάζει παράξενα συχνή μορφή κακοποίησης. Στη χώρα μας είναι συχνότερος απ΄ότι νομίζουμε όσοι μεγαλώσαμε σε αστικά κέντρα. Ζώντας στην άκρη της χώρας αυτήν την εποχή, έχω αγριευτεί από τα κοινά μυστικά των πλινθόχτιστων σπιτιών με τα γεράνια. Προσπαθώ να ψαρέψω κάτι βέβαιο πέρα από τα μισόλογα, αλλά τα στόματα κλείνουν. Ή και δεν δίνουν κάτι χειροπιαστό-μια απόδειξη.
Εξαιρετικό στα όλα του το κείμενο.
Και απίστευτο το ιστορικό του Κaspar Hauser. Δεν είχα ιδέα -ούτε για την ταινία. Ευχαριστούμε.
@Βάσκες: Οι περιπτώσεις κακοποίησης ανηλίκων είναι όντως συχνές στην Ελλάδα και τα στόματα παραμένουν κλειστά.
Η Elisabeth Fritzl πάντως, που κακοποιήθηκε από τον πατέρα της με αυτόν τον τόσο βάναυσο και άρρωστο τρόπο ήταν ενήλικη μια και ο εγκλεισμός της στο υπόγειο άρχισε όταν ήταν 18. Το σχόλιο του πατέρα όταν ανακρίθηκε από τις αρχές ήταν, σύμφωνα με χθεσινό δημοσίευμα "Θα τους σκότωνα όλους"
@incontinentia: Σ' ευχαριστώ πολύ γι αυτά που γράφεις. Το θέμα γυρόφερνε πολλές μέρες στο μυαλό μου και η εικόνα του πα-τέρα(τος) να κοιτάει το φακό κάθε φορά που τη βλέπω με αγριεύει. Για μένα το μεγαλύτερο σκάνδαλο είναι η αντίδραση του κοινωνικού περίγυρου. Νομίζω, αν μπορούμε να δούμε τον κοινωνικό περίγυρο σαν ένα άτομο, ότι είναι συναυτουργός σε ένα έγκλημα που είναι βιασμός στα σπλάχνα της κοινωνίας.
Πεποίθησή μου ότι αυτά συμβαίνουν και στην Ελληνική επικράτεια. Και ακολουθεί η ίδια ένοχη σιωπή, η ίδια προστασία του τέρατος. Είναι φοβερό ότι οι άνθρωποι αισθάνονται πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια να ζουν με ένα τέρας, παρά μπροστά στο να το καταγγείλουν. Αισθάνονται περισσότερη ασφάλεια στη ρουτίνα τους, όσο άρρωστη και να είναι αυτή, παρά στο άγνωστο...
Όλος αυτός ο τρόπος συμπεριφοράς είναι η πρώτη ύλη του φασισμού.
Αυτό που με φοβίζει είναι ότι αν κάποτε συμβεί και σε μας κάτι άρρωστο θα έχουμε τη διαύγεια να το δούμε;
Καλό κουράγιο εκεί που βρίσκεσαι
Υ.Γ. "Το μυστικό του Kaspar Hauser" του Herzog είναι μια σπουδαία ταινία. Αν μπορείς κάπου να τη βρεις δες την οπωσδήποτε!
Προτιμώ τον όρο "άρρωστος", απο τον όρο "τέρας". Το δέυτερο έχει κάποια δαιμονοποιήση που δεν μου αρέσει. Και σύμφωνω με την Ινκοντινέντια. Αυτά μπορούν να συμβούν παντού (και μάλλον θα συμβαίνουν πάντα.)
Καλημέρα yellow kid,
Η συγκεκριμένη πράξη είναι πράγματι τερατώδης. Όχι όμως με την έννοια της εξαίρεσης. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος δηλαδή, δεν είναι κάποιος ο οποίος διαφέρει από τους άλλους του κοινωνικού του περίγυρου, αλλά όπως λέει και η incontinentia είναι άνθρωπος που έχει βυθιστεί στο εσωτερικό του σκοτάδι τόσο πολύ που συμπεριφέρεται σαν τέρας. Βεβαίως είναι άνθρωπος και έτσι πρέπει να κριθεί, με τους νόμους των ανθρώπων οσοδήποτε αποτρόπαιο είναι αυτό που έκανε.
Άλλωστε αυτοί που τον κρίνουν, όλοι εμείς δηλαδή, έχουμε ο καθένας το δικό μας εσωτερικό σκοτάδι
Πραγματικά μ' έχει σοκάρει πολύ το συγκεκριμένο θέμα... και φυσικά συμφωνώ πως κάτι τέτοιο θα μπορούσε άνετα να συμβεί και στα μέρη μας!
Καλησπέρα revqueer, η υπόθεση είναι όντως σοκαριστική.
Όσον αφορά το αν μπορεί να συμβεί και εδώ,η ιστορία της Μαντάμ Ορτάνς στο Ζορμπά και ειδικά η σκηνή του πλιάτσικου στο σπίτι της, που εκείνη την εποχή είχε ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών από διάφορους "πατριώτες" Κρητικούς εναντίον του Κακογιάννη και του Καζαντζάκη δείχνει του λόγου σου το αληθές
Δημοσίευση σχολίου