Πολιτικός γάμος ομοφυλοφίλων

Διαβάζοντας εδώ και εδώ βλέπουμε ότι επιτέλους κάτι κινείται στο θέμα της τέλεσης γάμων ομοφυλοφίλων στην Ελλάδα. Βεβαίως υπάρχουν και κάποιοι που αντιδρούν. Και αυτοί οι κάποιοι είναι εκπρόσωποι του επίσημου κράτους.
Ο κύριος Σανιδάς με το έγγραφό του ζητά "να τηρηθούν τα νόμιμα", δηλαδή να προετοιμαστεί μια ποινική δίωξη εναντίον του Δημάρχου Τήλου και όσων ενδεχομένως θελήσουν να ακολουθήσουν το παράδειγμά του και αποδεχτούν την τέλεση γάμων ομόφυλων ζευγαριών.

Έτσι λοιπόν πέφτουν οι μάσκες. Η επίσημη πολιτεία, μετά από μια πρωτοποριακή για τα ελληνικά δεδομένα πρωτοβουλία και ένα σχέδιο νόμου για την ελεύθερη συμβίωση, δείχνει τα δόντια της. Καταφεύγει μετά προφανώς από πιέσεις της Εκκλησίας, στο τελευταίο της όπλο, τον αυταρχισμό και την τρομοκρατία. Με την απειλή ποινικών διώξεων ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, προφανώς σε αγαστή σύμπνοια με κάποια κλιμάκια της κυβέρνησης, επιχειρεί να σταματήσει το ογκούμενο κύμα ομόφυλων ζευγαριών που ζητούν να επισημοποιήσουν τη σχέση τους.

Και είναι σαφές το γιατί. Η θεσμοθέτηση της ισότητας και ισονομίας για τα ομόφυλα ζευγάρια είναι η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση στο οικογενειακό δίκαιο που έγινε στην Ελλάδα από την εποχή της καθιέρωσης του πολιτικού γάμου το 1982 και φυσιολογικά προκαλεί αντιδράσεις από αυτούς που πλήττονται, κυρίως την Εκκλησία. Και, όπως και τότε, έτσι και σήμερα, αυτή η μεταρρύθμιση μάς έρχεται από τις Βρυξέλλες. Τα Ευρωπαϊκά σύμμαχα κράτη εδώ και χρόνια, από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, έχουν καθιερώσει το σύμφωνο συμβίωσης και τα περισσότερα έχουν προχωρήσει επεκτείνοντάς το στα ομόφυλα ζευγάρια.

Το 1982 ο Ανδρέας Παπανδρέου, στην πρώτη του διακυβέρνηση, καθιέρωσε τον πολιτικό γάμο. Για μια κοινωνία υπερσυντηρητική στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπου όλα τα τρώει η μαρμάγκα του κουκουλώματος και του στρουθοκαμηλισμού, όπως η δική μας, ήταν αυτή μια τεράστια μεταρρύθμιση. Και από ό,τι λέγεται, αυτή η μεταρρύθμιση, μαζί και με την μεταρρύθμιση για την απλούστευση των διαδικασιών έκδοσης διαζυγίου, έγιναν γιατί τον βόλευαν. Θυμόμαστε με ποιο τρόπο χώρισε από τη γυναίκα του και παντρεύτηκε τη Δήμητρα Λιάνη. Έστω κι έτσι, αυτή η μεταρρύθμιση ήταν μια μεγάλη τομή.

Όμως έγινε μισή. Η παράκαμψη της Εκκλησίας και των αξιώσεών της να είναι η μόνη που θα τελεί τους γάμους (εμ βέβαια, δεν ήταν χαζοί να χάσουν το μονοπώλιο και τις οικονομικές απολαβές που τους απέφερε), προκάλεσε τεράστιες αντιδράσεις. Και υπό το βάρος αυτών των αντιδράσεων και του πολιτικού κόστους, ο Παπανδρέου υποχώρησε. Και αυτή η μεταρρύθμιση έφτασε μέχρι εκεί που τον εξυπηρετούσε.


Και σήμερα λοιπόν επιχειρείται το ίδιο. Κάποιοι, ίσως και μέσα στην κυβέρνηση, θα επωφεληθούν από το νέο νόμο. Όμως η Εκκλησία και οι κύκλοι του σκοταδισμού στην Ελληνική κοινωνία, που από ό,τι φαίνεται έχουν μεγάλο έρεισμα στη Δικαιοσύνη, όπως δείχνει η σπουδή του διορισμένου από την κυβέρνηση κυρίου Σανιδά, αλλά και άλλες ενέργειες που έχουν εκθέσει τη χώρα μας διεθνώς και την έχουν κάνει περίγελω όπως αυτή εδώ, δεν το έχουν σκοπό να παραδοθούν αμαχητί.

Το ίδιο όμως θα κάνουμε και εμείς οι ομοφυλόφιλοι αλλά και όσοι δημοκρατικοί πολίτες πιστεύουμε στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Καλώ λοιπόν όλους εσάς που είστε ενεργοί πολίτες και επιθυμείτε να συμμετάσχετε σε έναν δημόσιο διάλογο μέσα από αυτό εδώ το blog, αλλά και από όπου αλλού, με σκοπό να συντονίσουμε τις ενέργειές μας για να αντιδράσουμε στο σκοταδισμό και το πισωγύρισμα που επιχειρείται.

Χειρόγραφη σημείωση

Λοιπόν νάτη και η δική μου συμμετοχή στο μπλογκοπαίχνιδο. Λίγο αργοπορημένη αλλά ποτέ δεν είναι αργά.

Όποιος επιθυμεί να συμμετάσχει είναι απλό. Αντιγράφω από την trip

1. Γράψε.
2. Σκάναρε.
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποίησε, αναφέροντας οτι είναι για το http://www.autographcollectors.blogspot.com/
5. Προσκάλεσε κι άλλους 5 να συμμετέχουν!

Θέλω μετά από αυτό να ευχαριστήσω την Πετρούλα, στο θαυμάσιο χειρόγραφο της οποίας βασίστηκε η κεντρική ιδέα του ποστ.

Μετά από αυτό θέλω να καλέσω το Δρ. Φλάντζα και την κυρία λολίτα για ένα χειρόγραφο.

Τινέιτζερ σε περιοδεία

Το να έχεις να κάνεις με κοριτσάκια 19 χρονών δεν είναι και απλό πράγμα.
Και ειδικά όταν ταξιδεύουν για πρώτη φορά μακριά από την πατρίδα τους.
Όλες αυτές τις μέρες που τις συνοδεύω έχουν συμβεί διάφορα απρόοπτα.

Μια έχασε τη βαλίτσα της που βρέθηκε τελικά κάποιες μέρες μετά στο ξενοδοχείο στη Βενετία και ενώ είχαμε φτάσει πια στην Ελλάδα. Ακόμα είναι εκεί περιμένοντας να βρεθεί ένας τρόπος να μεταφερθεί στην Αμερική χωρίς να πιάσουν τον κώλο στην ιδιοκτήτρια. Γιατί, από ό,τι μάθαμε οι αεροπορικές εταιρίες κάνουν μεν χαμηλές τιμές στα εισιτήρια, αλλά όταν είναι να μεταφέρουν μια βαλίτσα χωρίς τον επιβάτη, τότε ζητάνε τα μαλλιά της κεφαλής τους. Μια ενδεικτική τιμή είναι περίπου 600 ευρώ(!).

Μια άλλη έχασε μια πιστωτική κάρτα, που βρέθηκε στο ξενοδοχείο στη Φλωρεντία, αλλά γι αυτή δε γίνεται και πολύς λόγος μια και εύκολα ακυρώνεται.

Μια τρίτη, μόλις φτάναμε στην Ancona, ανακάλυψε ότι δεν είχε το διαβατήριό της, το οποίο είχε αφήσει σε ένα ίντερνετ καφέ στη Φλωρεντία. Ακολούθησε αγωνία και σασπένς ώσπου να μπούμε στο καράβι για την Πάτρα και διάφορα τηλεφωνήματα στο καφέ για να μας στείλουν το διαβατήριο, πράγμα που έκαναν μόλις προχθές με το ταχυδρομείο. Λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης στα ΕΛΤΑ αναγκάστηκα να πάω μαζί με την κάτοχο του απωλεσθέντος διαβατηρίου στην Αμερικάνικη Πρεσβεία όπου πήρε ένα καινούργιο για να μπορέσει να επιστρέψει. Το πιο κουφό και ανέλπιστο απ' όλα όμως είναι ότι γυρνώντας στο ξενοδοχείο βρήκα το διαβατήριο που είχε χαθεί, να με περιμένει πάνω στο κρεβάτι μου! Έκανε μόνο δύο μέρες από τη Φλωρεντία για την Αθήνα!

Αυτό όμως που είναι το πιο ενδιαφέρον από όλα είναι η ηλικία τους. Κοιτάζοντάς τες μόνο στα μάτια καταλαβαίνω ότι είναι σε μια άλλη σφαίρα, ζουν μια άλλη ζωή από τη δική μου, όχι μόνο λόγω διαφοράς κουλτούρας και απόστασης, αλλά λόγω μόνο και μόνο της ηλικίας τους.

Ο αυθορμητισμός και η νεανική τους ορμή είναι αυτά που τις καθοδηγούν, δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχουν άμυνες τόσο πολύ ανεπτυγμένες.

Μία πριν από μερικές μέρες, αφού είχε κάνει πολλές προσπάθειες να με γοητεύσει αλλά εγώ σταθερά κρατούσα απόσταση, όταν με είδε να φτιάχνω το μαλλί μιας άλλης από το γκρουπ μου είπε: "Γιατί δε φτιάχνεις και το δικό μου το μαλλί;" και έσπευσε να ανακατέψει τα μαλλιά της περιμένοντας ότι θα τη βοηθήσω.

Μια άλλη με ρώτησε μπροστά σε όλο το γκρουπ "Είσαι γκέι;" φέρνοντάς με σε αμηχανία. Με λύπη αναφέρω εδώ ότι σε αυτή την ερώτηση απάντησα αρνητικά, όχι μόνο γιατί φοβήθηκα ότι αυτό θα είχε αντίκτυπο στη δουλειά μου, αλλά γιατί κυρίως δεν μπορούσα, γνωρίζοντας ότι πολλές από αυτές προσπαθούσαν να με σαγηνεύσουν, να στερήσω και από αυτές αλλά και από εμένα την ομορφιά του παιχνιδιού.

Ορισμένες έχουν πολύ όμορφες φωνές και αν το θελήσουν μπορεί, μετά από σπουδές να γίνουν πολύ καλές τραγουδίστριες της όπερας. Οι συναυλίες τους πήγαν πολύ καλά μέχρι στιγμής. Είχαν δύο στην Ιταλία και μία στην Ελλάδα.

Στην Ιταλία, ειδικά στη δεύτερη συναυλία, το κοινό ενθουσιάστηκε. Βέβαια βοηθούσε και το περιβάλλον και επίσης ο κόσμος ξέρει πώς να αντιμετωπίσει αυτή τη μουσική, μια επιλογή από εκκλησιαστικά κομμάτια, νέγρικα τραγούδια αλλά και απλά τραγούδια από μιούζικαλ διασκευασμένα για χορωδία.

Στην Ελλάδα το κοινό δεν ήταν το ίδιο καλό. Τραγούδησαν σε μια επαρχιακή πόλη που έχει μια απρόσμενα καλή αίθουσα και ένα πιάνο με ουρά παρακαλώ. Όμως μετα σχεδόν όλα πήγαν στραβά. Κινητά χτυπούσαν συνεχώς και οι ιδιοκτήτες τους αντί να τα κλείνουν, απαντούσαν στην αρχή χαμηλόφωνα, αλλά όταν τραγουδούσε η χορωδία, καθότι δεν άκουγαν, ανέβαζαν τον τόνο της φωνής τους, με αποτελέσματα τραγελαφικά, ειδικά σε απότομες μειώσεις της έντασης από τη Χορωδία. Μια κυρία μάλιστα ακούστηκε να λέει σολάροντας μόνη αυτή: "Εγώ τα τηγανίζω με λάδι"!

Ας αφήσουμε δε τους ήχους των κινητών. Σε μια συναυλία κλασσικής εκκλησιαστικής μουσικής, είχαμε μια αντισυναυλία κινητών με ποτ-πουρί από Βανδή, Μαζωνάκη, Βίσση αλλά και Σφακιανάκη. Ο τελευταίος δε ήχος κινητού στη συναυλία ακούστηκε ακριβώς στο φινάλε του τελευταίου κομματιού και πριν ο μαέστρος κατεβάσει τα χέρια του. Ήταν μια μπουζουκοειδής εισαγωγή κάποιου σκυλάδικου και το κινητό ήταν του αντιδημάρχου.

Ένα άλλο θέμα ήταν οι φωτογραφίες. Την ώρα που ήταν σε εξέλιξη ένα κομμάτι, όλοι μαζί, λες και ήταν συνεννοημένοι, έβγαζαν ομαδικά φωτογραφίες με φλας. Μερικοί μάλιστα σηκώνονταν από τις θέσεις τους και περπατούσαν μπροστά από όλους για να έχουν καλύτερη λήψη.

Πάντως ένα πράγμα έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο σε αυτό το ταξίδι, και αυτό ήταν το φαγητό. Και εδώ αλλά και στην Ιταλία, όπως είπα και στο προηγούμενο ποστ, το φαγητό ήταν υπέροχο. Ανησυχώ μόνο πότε θα χάσω τα παραπάνω κιλά που πήρα από τα παγωτά που έφαγα, σαν αυτό εδώ.

Τέλος πάντων, γι αυτό υπάρχουν και τα γυμναστήρια, προβλέπω να χτυπάω υπερωρίες από δω και πέρα.

Σήμερα το βράδυ στις 9, έχουν την τελευταία συναυλία τους στην Αγγλικάνική Εκκλησία. Όσοι πιστοί προσέλθετε, είναι και μια ευκαιρία να γνωριστούμε, έστω και για λίγο.

Αύριο επιστρέφουν αυτές στην Αμερική και πάω κι εγώ στο σπιτάκι μου και το κρεβατάκι μου. Αρκετό μπέιμπι σίτινγκ έκανα.

Φλωρεντία

Είναι η δεύτερη φορά μου στη Φλωρεντία. Μετά τη Βενετία κατεβήκαμε εδώ, εγώ και το γκρουπ που συνοδεύω. Μένουμε σε μια πανσιόν με καθολικές καλόγριες :))
Στο ενδιάμεσο περάσαμε από μια μικρή πόλη που τη λένε Marostica όπου το γκρουπ, μια πανεπιστημιακή γυναικεία χορωδία από το Ohio, έκανε μια συναυλία σε μια εκκλησία.

Το κακό είναι ότι στο γκρουπ περιλαμβάνονται μερικές μητέρες και η μία από αυτές φαίνεται ότι με... συμπαθεί ιδιαιτέρως! Αυτό βέβαια δε μου αρέσει καθόλου και προσπαθώ να κρατήσω τις ισορροπίες όσο μπορώ περισσότερο με διακριτικότητα. Τουλάχιστον αν δεν ήταν αυτή και ήταν ο αδερφός της μπορεί κάτι να γινόταν, αν και είναι καλύτερα να μην μπλέκει κανείς την εργασία με τα προσωπικά.

Τέλος πάντων, όλα βαίνουν καλώς μέχρι εδώ, αν και με πολλή κούραση. Η Φλωρεντία είναι μια πολύ όμορφη πόλη. Τι κρίμα να μην έχω γεννηθεί εδώ!

Βλέπω συνεχώς ζευγαράκια αγκαλιασμένα κάθε ηλικίας. Γενικώς έχει ανοίξει το μάτι μου, αλλά και το στομάχι μου.

Το Φλωρεντινό, αλλά και το Βενετσιάνικο και γενικά το Ιταλικό φαγητό είναι από τα αγαπημένα μου και όταν ξεκινήσω να τρώω δεν μπορώ να σταματήσω. Αυτό λοιπόν συμβαίνει και εδώ και έχω γίνει σαν τη χοντρή του θησαυρού. Τρώω, τρώω, τρώω τρώω....

Όπως καταλαβαίνετε, έτσι που έχω γίνει κανένα τεκνό δε γυρίζει να με δει, μόνο δυστυχώς η κυρία από τη χορωδία.

Κατά τα άλλα σήμερα έχουμε μια δεύτερη συναυλία σε μια εκκλησία και πριν από αυτό έχουμε δείπνο (πάλι θα φάω γμτ).
Η αλήθεια είναι ότι σε ορισμένα, αν όχι σε πολλά πράγματα μοιάζουμε με τους φίλους μας τους Ιταλούς: Είχα ρητή και κατηγορηματική εντολή από το γραφείο που οργανώνει την εκδρομή, να μην πάρω τον παπά της εκκλησίας πριν από τις 10 το πρωί γιατί κοιμάται και αν τον ξυπνήσω θα νευριάσει και θα μου σπάσει και τα νεύρα.... Mamma mia!

Όταν τελικώς τον συνάντησα για να συνεννοηθούμε για τις λεπτομέρειες, χρειάστηκε να έχω μια απόσταση περίπου μισό μέτρο γιατί φαίνεται ότι το πρωί δεν πρόλαβε να κάνει μπάνιο...

Τι να κάνουμε, αυτά τραβάω, αλλά είμαι σε μια από τις πιο όμορφες πόλεις του κόσμου και αυτό είναι μια ανταμοιβή. Πάω να φάω, τα λέμε.

Βενετία

Η εικόνα της Βενετίας κάθε φορά που την πρωτοαντικρύζω μού κόβει την ανάσα. Βρίσκομαι εδώ για τρίτη φορά αλλά, όσες φορές κι αν έχω πάει, η πόλη αυτή μου προκαλεί μια συγκίνηση, που παρόμοιά της συναντώ ίσως μόνο όταν βλέπω την Καλντέρα στη Σαντορίνη από το καράβι που φτάνει το δείλι μετά από ένα ολοήμερο ταξίδι.

Δεν είναι τυχαίο που αντιστοιχίζω αυτά τα δύο μέρη. Έχουν και τα δύο μια εσωτερική ενέργεια που τραβάει σα μαγνήτης. Και τα δύο είναι μέρη που θα ήθελα να βρεθώ ερωτευμένος, να βρεθώ εκεί μια βδομάδα με τον καλό μου και να μη σκέφτομαι τίποτε άλλο παρά αυτόν κι εμένα.

Έχω βρεθεί με τον καλό μου στη Βενετία δύο φορές. Καμμία από τις δύο δεν ήμουν ερωτευμένος. Μάλιστα την πρώτη φορά, πριν από δέκα χρόνια περίπου, ίσως και λίγο παραπάνω, χώρισα κιόλας. Ακριβώς εκεί, στη Βενετία. Παράξενο ε; Μοιάζει σα να διέπραξα την υπέρτατη ύβρη. Ποιος ξέρει, μπορεί από κάποιον αόρατο θεό του έρωτα να έχω τιμωρηθεί ή να τιμωρούμαι ακόμα για την πράξη μου αυτή. Να χωρίσω δηλαδή στο πιο ερωτικό μέρος του κόσμου.

Γι αυτό στη Σαντορίνη, που είναι και η πατρίδα της οικογένειάς μου και από τις δύο μεριές, δεν έχω τολμήσει ποτέ να πάω συνοδευόμενος από κάποιον. Το φυλάω στον εαυτό μου να το ζήσω όπως το θέλω πραγματικά.

Σαντορίνη και Βενετία. Δύο μέρη που είναι συνδεδεμένα με κοινή ιστορία. Όταν από το 1204 μέχρι το 1566 η Σαντορίνη και όλα τα Κυκλαδονήσια ήταν Βενετική κτήση. Και οι Βενετοί εκστασιασμένοι από την ομορφιά τους άφησαν το αποτύπωμά τους ανεξίτηλο.

Οι εικόνες αυτές είναι από σήμερα το απόγευμα που έφτασα. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που ήμουν εδώ, που παρά την κούραση του ταξιδιού ξεχύθηκα στους δρόμους και τραβούσα φωτογραφίες. Αυτές είναι μερικές από αυτές

Amstetten

Το Amstetten είναι μια πόλη στην περιοχή της Κάτω Αυστρίας, ή αλλιώς Niederoesterreich, όχι πολύ μακριά από το Sankt Poelten ή το Wiener Neustadt.

Η περιοχή της Κάτω Αυστρίας είναι η περιοχή που βρίσκεται γύρω από τη Βιέννη και είναι η μεγαλύτερη επαρχία της Αυστρίας. Πρωτεύουσά της είναι το Sankt Poelten.

Με τη σειρά της η Κάτω Αυστρία χωρίζεται σε διάφορες υποεπαρχίες, όπως για παράδειγμα την περιοχή των δασών (Waldviertel), την περιοχή του κρασιού (Weinviertel) και την περιοχή του μούστου (Mostviertel). Υπάρχουν ακόμη οι περιοχές Νότιων Άλπεων (Sued-Alpin), η περιοχή March-Donauland και η περιοχή του δάσους της Βιέννης (Wienerwald)

Το Amstetten ανήκει στο Mostviertel. Όπως καταλαβαίνει κανείς αν διαβάσει τα links, ή και μόνο αν δει μερικές από τις φωτογραφίες, όλη η περιοχή της Κάτω Αυστρίας είναι μια περιοχή εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς και πολύ καλού βιοτικού επιπέδου.

Οι κάτοικοι ζουν σε άμεση επαφή με τη φύση, σε χαμηλά σπίτια και κύρια πηγή εσόδων τους είναι ο τουρισμός. Αυτό βέβαια είναι πάρα πολύ λογικό αν αναλογιστούμε ότι η περιοχή των Άλπεων είναι από τις πιο όμορφες περιοχές της Ευρώπης αλλά και του κόσμου. Πάρα πολλοί πλούσιοι έχουν τις επαύλεις τους κοντά σε αυτή την περιοχή, ανάμεσά τους και ο δικός μας διάσημος Αριστοτέλης Ωνάσης.

Όταν έφτασα στην Αυστρία για πρώτη φορά, μού έκανε εντύπωση το πόσο οικεία αισθανόμουνα. Δεν ήταν μόνο το πόσο φιλικά διακείμενοι προς την Ελλάδα και τους Έλληνες είναι οι Αυστριακοί. Κάτι στην κουλτούρα του λαού, μού φαινόταν πολύ οικείο.

Δεν άργησα να μπω στο νόημα. Αυτό το οποίο κάνει τους Αυστριακούς να μοιάζουν με τους Έλληνες είναι πρώτα από όλα το γεγονός ότι και αυτοί, όπως εμείς είναι μια μικρή χώρα.

Οι αποστάσεις είναι μικρές, μεγάλες πόλεις δεν υπάρχουν πολλές. Βέβαια δεν ήταν πάντοτε έτσι. Είναι έτσι τον τελευταίο αιώνα μόνο, μετά την κατάλυση της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων. Υπήρξε μια εποχή που η αυτοκρατορία καταλάμβανε τη μισή Ευρώπη. Αυτό κάνει τους ανθρώπους να μιλάνε μερικές φορές με κομπασμό για τα επιτεύγματα εκείνης της εποχής, σε σημείο που να θυμίζει λίγο τους δικούς μας ύμνους για την αρχαιότητα και το Βυζάντιο, αν και οι Αυτριακοί δεν είναι τόσο αλλαζόνες όσο εμείς.

Έπειτα είναι οι δεσμοί της οικογένειας. Οι Αυστριακές οικογένειες είναι πολύ δεμένες. Ζούνε πολύ κοντά και οι δεσμοί διατηρούνται για πάντα, όπως συμβαίνει και σε μας. Επίσης η σχέση της θρησκείας με το λαό είναι πολύ στενή. Οι Αυστριακοί είναι καθολικοί και αρκετά θρήσκοι, σε αντίθεση με τους γείτονές τους Γερμανούς που είναι προτεστάντες και δεν τους πολυνοιάζει και τόσο για τη θρησκεία.

Είναι ένας λαός εν γένει συντηρητικός, που ζει κυρίως από την εκμετάλλευση του παρελθόντος του σε όλα τα επίπεδα. Πολιτικά τα πράγματα είναι πολύ έως υπερβολικά πολύ συντηρητικά, με διάφορες εκφράσεις μέχρι και ακραίου ρατσισμού από διάφορους Αυστριακούς πολιτικούς. Σε ένα κόσμο που αλλάζει, η Αυστρία αισθάνεται ότι πλήττεται και φοβάται μη χάσει τα προνόμιά της.

Οι άνθρωποι ζουν μια ζωή χωρίς πολύ μεγάλες εντάσεις, πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι χωρίς να πολυβγαίνουν έξω. Δεν το επιτρέπει εξάλλου και το κλίμα. Το χειμώνα η θερμοκρασία πολλές φορές μπορεί να φτάσει και τους -20 βαθμούς. Είναι όμως πολύ ευγενικοί, αν και για να γίνει κανείς φίλος τους πρέπει να περάσει μεγάλο διάστημα γνωριμίας καθότι δεν ανοίγονται εύκολα. Όμως όταν σε αισθανθούν φίλο τους είναι πολύ πιστοί και δύσκολα προδίδουν.

Γνωρίζοντας όλα τα παραπάνω και μαθαίνοντας την τρομερή και σοκαριστική ιστορία του κυρίου Josef Fritzl, που έχτισε ένα ολόκληρο σπίτι (στο λινκ κάντε κλικ στη λέξη weiter για να δείτε κάτοψη του υπογείου)στο υπόγειο του σπιτιού του, μόνο για να κρατήσει εκεί αιχμάλωτη την κόρη του και τα παιδιά της-του που στο μεταξύ εκείνη γέννησε αλλά και που κάθε μέρα έρχονται καινούργιες λεπτομέρειες στο φως της δημοσιότητας, προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις να καταλάβω τη σχέση του τρόπου ζωής των Αυστριακών με την αρρώστια του μυαλού του συγκεκριμένου ανθρώπου από την πόλη Amstetten.

Είναι άραγε μεμονωμένη περίπτωση; Η ιστορία της Natascha Kampus δείχνει πως όχι. Υπάρχουν διάφορες περιπτώσεις ανθρώπων που έζησαν στην αιχμαλωσία και πηγαίνοντας πίσω βρίσκουμε την παράξενη ιστορία του Kaspar Hauser,που συνέβη το 19ο αιώνα και έγινε μέχρι και ταινία από τον Werner Herzog



Η ιστορία του Amstetten και κυρίως η σοκαριστική αντίδραση του κοινωνικού περίγυρου και της γυναίκας του Josef Fritzl, Rosemarie Fritzl θα μπορούσε τηρουμένων των αναλογιών να συμβεί και στη χώρα μας; Πιστεύω πως ναι.

Οι τάφοι των προγόνων μας

Έπρεπε να φυλάμε τους νεκρούς μας και τη δύναμή τους μήπως καμμιάν ώρα
οι αντίπαλοί μας τους ξεθάψουν και τους πάρουν μαζί τους. Και τότε,
χωρίς τη δική τους προστασία, διπλά θα κινδυνεύαμε. Πώς πια
θα ζούσαμε χωρίς τα σπίτια, τα έπιπλά μας, τα χωράφια μας, χωρίς, προπάντων,
τους τάφους των προγόνων μας, πολεμιστών ή σοφών; Ας θυμηθούμε
πώς οι Σπαρτιάτες κλέψανε τα οστά του Ορέστη από την Τεγέα. Θα 'πρεπε
ποτέ οι εχθροί μας να μην ξέρουν πού τους έχουμε θαμμένους. Όμως,

πώς θα μπορούσαμε ποτέ να ξέρουμε ποιοί 'ναι οι εχθροί μας
ή πότε κι από πού θα εμφανιστούν; Όχι, λοιπόν, μεγαλόπρεπα μνήματα,
όχι φανταχτερά στολίδια-αυτά κινούν την προσοχή και το φθόνο. Οι νεκροί μας
δεν τα 'χουν διόλου ανάγκη,-ολιγαρκείς, σεμνοί κι αμίλητοι τώρα,
αδιαφορούν για το υδρομέλι, τ' αναθήματα, τις μάταιες δόξες. Κάλλιο

μια σκέτη πέτρα και μια γλάστρα γεράνια, μυστικό σημάδι,
ή και καθόλου. Σαν πιο σίγουρο, ναν τους κρατούμε εντός μας, αν μπορούμε,
κι ακόμη πιο καλά μήτε κι εμείς να μη γνωρίζουμε πού κείνται.

Έτσι που γίνανε τα πράγματα στα χρόνια μας-ποιος ξέρει-
μπορεί κι οι ίδιοι εμείς ναν τους ξεθάβαμε, ναν τους πετούσαμε μια μέρα.

Λέρος 20-3-1968

Διαβάζοντας τη συνέντευξη του Ιρλανδού ποιητή Michael Longley στη χθεσινή Ελευθεροτυπία και κυρίως το κομμάτι που αναφέρεται στη συρρίκνωση των Ελληνιστικών Σπουδών παγκοσμίως, μού ήρθε στο μυαλό το παραπάνω ποίημα του Γιάννη Ρίτσου

Η Λέσβος ανήκει... στους Λέσβιους!

Διαβάζοντας εδώ, αλλά και εδώ και εδώ και εδώ και εδώ βλέπω πως η σύγχρονη ακροδεξιά αλλά και η επιεικώς ηλίθια νοούμενη "πολιτική ορθότητα" κάποιων κυρίων από το νησί της Λέσβου ξεπερνάει τα όρια!

Η χρήση του όρου λεσβία για την περιγραφή των ομοφυλόφιλων γυναικών έχει καταξιωθεί διεθνώς εδώ και πολλές δεκαετίες, ίσως και παραπάνω.

Όμως το σκοταδιστικό μένος κάποιων δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Προσπαθούν να "καθαρίσουν" το νησί τους από το κουσούρι του να είναι ταυτισμένο με την επονείδιστη ιδιότητα της ομοφυλοφιλίας. Έχουν και παιδιά να μεγαλώσουν οι άνθρωποι... Δε μπορούν τα μικρά κοριτσάκια να παίρνουν αυτό το κακό παράδειγμα.

Όπως έλεγε και η κυρά-Φλάτζενα σε ένα σχόλιο της σε ένα ποστ του αγ(ρ)ίου Καλαβρύτων: "Ανησυχώ για τα μικρά παιδάκια μητροπολίτα μου, που δε γεννιούνται με ομοφυλοφιλία και την κολλάνε στην πορεία από αυτά που βλέπουνε". Τέτοιες αφελείς απόψεις φαίνεται ότι συμμερίζονται και οι αξιότιμοι κύριοι(;) που υπέβαλλαν την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, οι οποίοι μάλιστα ανακοινώνουν πως, σε ενδεχόμενη θετική έκβαση της δίκης, θα προσφύγουν στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια.

Ή μήπως υπάρχει κάτι άλλο ή κάποιοι άλλοι που κρύβονται πίσω από όλη αυτή την ιστορία;
Η πρόσφατη ανακοίνωση της προώθησης του νομοσχεδίου για την ελεύθερη διαβίωση προκαλεί αθέλητα συνειρμούς.

Μήπως όλο αυτό εντάσσεται σε έναν γενικότερο πόλεμο που έχει ξεσπάσει από κάποιους σκοταδιστικούς κύκλους με προεξάρχουσα την εκκλησία έτσι ώστε να υπάρχει πίεση προς πάσα κατεύθυνση με σκοπό τις μικρότερες δυνατές απώλειες από τις προωθούμενες μεταρρυθμίσεις;

Στην οποιαδήποτε περίπτωση το θέμα εκθέτει τη χώρα μας, η οποία από τις ευρωπαϊκές χώρες αποδεικνύεται από τις πιο ομοφοβικές. Περιμένουμε την απόφαση του δικαστηρίου.

Παραθέτω και μια παλιότερη διαφήμιση του ούζου "Πλωμάρι" καθαρά λεσβιακού περιεχομένου