Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008

Could you talk to quiet my fears?

Αυτές τις τελευταίες μέρες δεν είχα καθόλου διάθεση να γράψω εδώ .
Η απότομη αλλαγή του καιρού ανακίνησε μέσα μου πράγματα που με πονάνε και σκέψεις κακές και αποφάσισα να κλειστώ στο καβούκι μου για λίγο μπας και περάσει η μπόρα χωρίς να βραχώ.
Υπάρχουν μέρες που πραγματικά θυμώνω πολύ όπως με αυτό αλλά και γελάω χαιρέκακα με αυτό που συμβαίνει στην Wall Street, αλλά δεν αποφάσισα να γράψω κάτι εδώ παρά το ότι το σκέφτηκα πολλές φορές.

Και η αλήθεια είναι ότι όταν έχω αυτή τη διάθεση, δεν επικοινωνώ με κανέναν. Κάθομαι τα βράδια στο σπίτι και χαζεύω πάνω από το ίντερνετ. Όταν πια αποφασίζω να σηκωθώ έχει πάει πολύ αργά και πρέπει να πάω για ύπνο. Και έχει περάσει μία μέρα χωρίς να έχω κάνει τίποτα.

Αυτή λοιπόν η διάθεση, κατάθλιψη τη λένε μάλλον, έρχεται απρόσκλητη μία ωραία πρωία και σου χτυπάει την πόρτα. Και δεν είναι στο χέρι σου να της ανοίξεις ή όχι, το σίγουρο είναι πως αυτή θέλεις δε θέλεις θα περάσει μέσα και θα στρογκυλοκάτσει μέχρι που να αποφασίσει να φύγει όπως ήρθε. Ή να αποφασίσεις εσύ να κάνεις κάτι για να τη διώξεις, να πάει μακριά, στα όρη στ' άγρια βουνά,εκεί που δε λαλάει πετεινός...

Πάντως σαν καλή και ευγενική κοπέλα, κάθε φορά που είναι να έρθει, προειδοποιεί. Μερικές μέρες, ίσως και εβδομάδες πριν, οι κακές σκέψεις, που πάντα υπάρχουν, περνάνε από εκεί μπροστά, από τη σκηνή του θεάτρου και μένουν για λίγο, σαν ηθοποιοί που κάνουν μια πρόβα ενός δυσάρεστου έργου που πρόκειται να παιχτεί. Και είναι στο χέρι του καθενός να πιάσει αυτή την προειδοποίηση και να προετοιμαστεί.

Όταν είμαι θλιμμένος με διακατέχουν αισθήματα μοναξιάς, εγκατάλειψης και απαισιοδοξίας.
Κάθε χρόνο το φθινόπωρο, συνήθως αργότερα από ό,τι φέτος, δοκιμάζω αυτού του είδους τα συναισθήματα για κάποιο διάστημα. Και παρά το ότι ξέρω ότι θα εμφανιστούν, πάντα με πιάνουν απροετοίμαστο, καθότι φαίνεται είναι πολύ οδυνηρό το υπόλοιπο διάστημα να σκέφτομαι αυτά που με πονούν.

Αυτή τη στιγμή που γράφω αυτά δεν ξέρω αν είμαι μέσα στην κατάσταση ακόμα ή έχω βγει από αυτήν. Το σίγουρο είναι ότι τώρα το βράδυ είμαι καλύτερα και περιμένω ανθρώπους αύριο να με επισκεφτούν. Ανάμεσα σε αυτούς και το μικρό μου βαφτιστήρι.




Υ.Γ. Οι στίχοι του παραπάνω κομματιού

We all bear the scars.
Yes, we all feign a laugh
We all sigh in the dark;
get cut off before we start.

And as the first act begins,
you realize they're all waiting
for a fall, for a flaw,
for the end.

There's a path stained with tears.
Could you talk to quiet my fears?
Could you pull me aside,
just to acknowledge that I tried?

And as your last breath begins,
contently take it in,
because we all get it in
the end.

And as your last breath begins,
you find your demon's your best friend.
And we all get it in
the end.

2 σχόλια:

Yellow Kid είπε...

Περαστικά! Τέτοιες φάσεις περνάμε όλοι μας...

hnioxos είπε...

Αυτό είναι σίγουρο!
Ευχαριστώ πολύ