Το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών μοιάζει ίσως ένας τραγέλαφος, αν σκεφτεί κανείς την τραγική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε οι περισσότεροι. Και εδώ μιλάω για τα εισοδήματα που δεν υπάρχουν, τους φόρους που έχουν πνίξει τους περισσότερους, και που θα γίνουν από ό,τι φαίνεται ακόμα περισσότεροι (οι φόροι...) το επόμενο διάστημα, τα απλήρωτα δάνεια στις τράπεζες που θα πληθύνουν και που θα αρχίσουν να διαμαρτύρονται με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα, την αδυναμία ακόμα και κάλυψης των βασικών αναγκών διαβίωσης, όπως είναι η κάλυψη των λογαριασμών, η θέρμανση, ή ακόμα και τα έξοδα για την αγορά τροφίμων. Ο τραγέλαφος βέβαια έγκειται στο γεγονός ότι είναι πραγματικά ακατανόητο φαινομενικά πώς ένας λαός που υποφέρει συνεχίζει να ψηφίζει τα κόμματα που με μαθηματική βεβαιότητα θα ακολουθήσουν την ίδια πολιτική που απειλεί την επιβίωσή του.
Σε αυτές τις εκλογές ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ. Και το έκανα με ταξική συνείδηση και απόλυτη γνώση του προγράμματός του το οποίο συνιστά και την πολιτική του πρόταση. Θεωρούσα και θεωρώ ότι οι θεσμικές αλλαγές που προτείνει έπρεπε εδώ και χρόνια να έχουν εφαρμοστεί στην ελληνική κοινωνία και σε ένα βαθμό συνετέλεσαν στην αποσάθρωσή της και στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος, με τραγικότερο όλων αποτέλεσμα βέβαια την είσοδο των νεοναζί στη βουλή, και μάλιστα μετά από αυτή την αναμέτρηση στο προεδρείο της βουλής σαν πέμπτο κόμμα, αφού από το νόμο δικαιούνται μια θέση στο προεδρείο της βουλής. Η δική μου ψήφος όμως δε στάθηκε αρκετή για να πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ την πρώτη θέση και να εφαρμόσει τις πολιτικές που εγώ θεωρούσα σωστές. Οι λόγοι γι αυτήν την πολιτική αποτυχία είναι πολλοί και δεν θα ήθελα να αναλωθώ σε αυτήν την ανάρτηση παραθέτοντας τη γνώμη μου για το τι έφταιξε. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πιστεύω ότι το πολιτικό αδιέξοδο θα γίνει ακόμα χειρότερο το επόμενο διάστημα καθώς η κρίση θα αποκτήσει μεγαλύτερες διαστάσεις μια και ακόμα περισσότερες χώρες θα χρειαστούν οικονομική βοήθεια για να αντιμετωπίσουν την αδυναμία τους να αποπληρώσουν το χρέος τους, οδηγώντας τελικά σε μια συνολική κρίση ολόκληρη την ευρωζώνη, με πιο πιθανό αποτέλεσμα τη διάλυση του ευρώ, όπως συνέβη και στην κρίση της δεκαετίας του 1930 με τη
διάλυση του κανόνα του χρυσού.
Σε αυτήν τη συγκυρία έχει πολύ μεγάλη σημασία η στάση του καθενός από εμάς και η έκφραση της κοινωνικής αλληλεγγύης σαν πολιτική πράξη, πράγμα δηλαδή που πάντα είναι. Ένα από τα καλά που έκανε αυτή η κατάσταση που βιώνουμε όλη αυτή την περίοδο είναι ότι έβγαλε όλους μας στους δρόμους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και μας κινητοποίησε τόσο συναισθηματικά, όσο και κυρίως πολιτικά, πράγμα που είχε φύγει από την καθημερινότητά μας. Η πολιτική συζήτηση, και η διαμόρφωση θέσης μέσα από αυτή, επανήλθε για να μείνει. Πρέπει λοιπόν όλοι μας να δραστηριοποιηθούμε ο καθένας στον δικό του μικρόκοσμο, γιατί όταν τα πράγματα γίνουν χειρότερα, που θα γίνουν έτσι κι αλλιώς, θα χρειαστούμε ο ένας τον άλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου