Ελληνικές εκλογές Ιούνιος 2012

Το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών μοιάζει ίσως ένας τραγέλαφος, αν σκεφτεί κανείς την τραγική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε οι περισσότεροι. Και εδώ μιλάω για τα εισοδήματα που δεν υπάρχουν, τους φόρους που έχουν πνίξει τους περισσότερους, και που θα γίνουν από ό,τι φαίνεται ακόμα περισσότεροι (οι φόροι...) το επόμενο διάστημα, τα απλήρωτα δάνεια στις τράπεζες που θα πληθύνουν και που θα αρχίσουν να διαμαρτύρονται με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα, την αδυναμία ακόμα και κάλυψης των βασικών αναγκών διαβίωσης, όπως είναι η κάλυψη των λογαριασμών, η θέρμανση, ή ακόμα και τα έξοδα για την αγορά τροφίμων. Ο τραγέλαφος βέβαια έγκειται στο γεγονός ότι είναι πραγματικά ακατανόητο φαινομενικά πώς ένας λαός που υποφέρει συνεχίζει να ψηφίζει τα κόμματα που με μαθηματική βεβαιότητα θα ακολουθήσουν την ίδια πολιτική που απειλεί την επιβίωσή του. Σε αυτές τις εκλογές ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ. Και το έκανα με ταξική συνείδηση και απόλυτη γνώση του προγράμματός του το οποίο συνιστά και την πολιτική του πρόταση. Θεωρούσα και θεωρώ ότι οι θεσμικές αλλαγές που προτείνει έπρεπε εδώ και χρόνια να έχουν εφαρμοστεί στην ελληνική κοινωνία και σε ένα βαθμό συνετέλεσαν στην αποσάθρωσή της και στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος, με τραγικότερο όλων αποτέλεσμα βέβαια την είσοδο των νεοναζί στη βουλή, και μάλιστα μετά από αυτή την αναμέτρηση στο προεδρείο της βουλής σαν πέμπτο κόμμα, αφού από το νόμο δικαιούνται μια θέση στο προεδρείο της βουλής. Η δική μου ψήφος όμως δε στάθηκε αρκετή για να πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ την πρώτη θέση και να εφαρμόσει τις πολιτικές που εγώ θεωρούσα σωστές. Οι λόγοι γι αυτήν την πολιτική αποτυχία είναι πολλοί και δεν θα ήθελα να αναλωθώ σε αυτήν την ανάρτηση παραθέτοντας τη γνώμη μου για το τι έφταιξε. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πιστεύω ότι το πολιτικό αδιέξοδο θα γίνει ακόμα χειρότερο το επόμενο διάστημα καθώς η κρίση θα αποκτήσει μεγαλύτερες διαστάσεις μια και ακόμα περισσότερες χώρες θα χρειαστούν οικονομική βοήθεια για να αντιμετωπίσουν την αδυναμία τους να αποπληρώσουν το χρέος τους, οδηγώντας τελικά σε μια συνολική κρίση ολόκληρη την ευρωζώνη, με πιο πιθανό αποτέλεσμα τη διάλυση του ευρώ, όπως συνέβη και στην κρίση της δεκαετίας του 1930 με τη διάλυση του κανόνα του χρυσού. Σε αυτήν τη συγκυρία έχει πολύ μεγάλη σημασία η στάση του καθενός από εμάς και η έκφραση της κοινωνικής αλληλεγγύης σαν πολιτική πράξη, πράγμα δηλαδή που πάντα είναι. Ένα από τα καλά που έκανε αυτή η κατάσταση που βιώνουμε όλη αυτή την περίοδο είναι ότι έβγαλε όλους μας στους δρόμους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και μας κινητοποίησε τόσο συναισθηματικά, όσο και κυρίως πολιτικά, πράγμα που είχε φύγει από την καθημερινότητά μας. Η πολιτική συζήτηση, και η διαμόρφωση θέσης μέσα από αυτή, επανήλθε για να μείνει. Πρέπει λοιπόν όλοι μας να δραστηριοποιηθούμε ο καθένας στον δικό του μικρόκοσμο, γιατί όταν τα πράγματα γίνουν χειρότερα, που θα γίνουν έτσι κι αλλιώς, θα χρειαστούμε ο ένας τον άλλον.

Η καταδίκη της βίας

Μετά την πρωινή επίθεση του φασίστα Κασιδιάρη, εκπροσώπου της ΧΑ εναντίον της Ρένας Δούρου και της Λιάνας Κανέλλη το πρωί στον ΑΝΤ1, όπως ήταν φυσικό είχαμε και τα γνωστά τηλεπαράθυρα στα βραδυνά δελτία των τηλεοπτικών καναλιών τα οποία προσπάθησαν όπως ήταν φυσικό να εκμεταλλευτούν προς την κατεύθυνση που ήθελαν πολιτικά το θέμα. Αυτό βέβαια δεν προξενεί καμμία κατάπληξη. Αυτό που όμως εντυπωσιάζει είναι η κοινή τους προσπάθεια να τοποθετήσουν συλλήβδην όλους τους τύπους βίας στο ίδιο τσουβάλι. Ή τουλάχιστον αυτό που αυτοί ονομάζουν βία. Είχαμε λοιπόν τον Πρετεντέρη, την Τρέμη και τον Τσίμα στο Μέγκα να έχουν βάλει τη Ρένα Δούρου, η οποία υπέστη και την επίθεση του εμετικού φασιστοειδούς, να καταδικάσει κάθε είδους βία από όπου υποτίθεται και αν προέρχεται. Το ίδιο συνέβη και στο δελτίο της ΝΕΤ όπου ο Παναγιωτόπουλος από τη ΝΔ και η Γεννηματά είχαν βάλει στη μέση το Βαρεμένο και του ζητούσαν να κάνει το ίδιο. Να καταδικάσουμε λοιπόν τη βία. Αυτό ακούγεται όμορφο και κοινά αποδεκτό. Να συζητάμε με πολιτισμένο τρόπο και να λύνουμε τα προβλήματα ειρηνικά. Όμως για ποια βία μιλάμε; Ανήκουν οι μεγάλες διαδηλώσεις, όπως επιζητούσαν διακαώς από το ΣΥΡΙΖΑ να διακηρύξει οι εκπρόσωποι των υπολοίπων πλην ΚΚΕ κομμάτων σήμερα, στον κύκλο της βίας; Είναι οι αυθόρμητες λαϊκές αποδοκιμασίες εναντίον των πρωταγωνιστών της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ τα προηγούμενα χρόνια βία και μέχρι ποιου ορίου είναι αποδεκτές; Από την άλλη μεριά υπάρχει βία του κράτους και σε τι αυτή συνίσταται; Και είναι αυτή καταδικαστέα; Αν θέλει λοιπόν κανείς να απαντήσει στο φαινόμενο της βίας είναι απαραίτητο να απαντήσει σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα και ενδεχομένως και σε πολλά περισσότερα που τίθενται επάνω στο θέμα. Θα προσπαθήσω εδώ σύντομα να εκθέσω τη γνώμη μου για τουλάχιστον τα παραπάνω. Νομίζω ότι κανείς πρέπει να δει τις ρίζες του φαινομένου που πάνε πολλά χρόνια πίσω και έχουν μεγάλο ιστορικό βάθος. Στην Ελλάδα η βία στη σύγχρονη ιστορία εκπορευόταν κυρίως αρχικά από το κράτος το οποίο για να επιβάλλει την πολιτική του αναγκαζόταν να στήνει διάφορους μηχανισμούς καταστολής των λαϊκών αντιδράσεων που είχαν να κάνουν κυρίως με τη βία. Στη δεκαετία του 1970 μετά τη μεταπολίτευση για παράδειγμα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ίδρυσε τα ΜΑΤ τα οποία έθεσε σε λειτουργία ο Ράλλης ως πρωθυπουργός με αποτέλεσμα τη δολοφονία των Κουμή και Κανελλοπούλου στην πορεία του Πολυτεχνείου του 1980. Στα επόμενα χρόνια του Ανδρέα Παπανδρέου οι διμοιρίες των ΜΑΤ πλήθυναν και ανέλαβαν δράση στην πορεία του Πολυτεχνείου του 1985 με αποτέλεσμα τη δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά. Τα χρόνια που ακολούθησαν τα ΜΑΤ συνέχισαν την παραβατική τους δράση χτυπώντας στις μεγάλες διαδηλώσεις και αποτελώντας φόβητρο για την αποτροπή της συμμετοχής του κόσμου σε αυτές. Φτάνοντας στα εντελώς πρόσφατα χρόνια λοιπόν είχαμε το φαινόμενο της αύξησης της ναζιστικής βίας στους δρόμους της Αθήνας κυρίως από εγκληματικές οργανώσεις όπως η ΧΑ που μετεξελίχτηκε σε κόμμα κρυμμένη πίσω από έναν υποτίθεται φιλολαϊκό μανδύα ακτιβισμού ενάντια στους μετανάστες αλλά και εναντίον της Αριστεράς μια και η ΧΑ συνεργαζόταν με την αστυνομία και πολλές φορές την υποκαθιστούσε, κυρίως σε υποβαθμισμένες περιοχές των μεγάλων πόλεων. Από την άλλη μεριά η βία του κράτους απέκτησε καινούργιες μορφές μέσα από την πολιτική του μνημονίου και την ταχύτατη φτωχοποίηση της μεγάλης μάζας του ελληνικού λαού. Και αυτή ήταν μια βία στην οποία κανείς δεν μπορούσε να αντιδράσει, μια και με όπλο το χρέος εξαθλιώθηκε μέσα σε δύο χρόνια το 70% της ελληνικής κοινωνίας το οποίο από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και έπειτα δεν είχε αντιμετωπίσει ποτέ του τέτοια κρατικά εκπορευόμενη επίθεση στο βιοτικό του επίπεδο. Αυτό έφερε την ραγδαία ριζοσπαστικοποίηση των μεγάλων μαζών και επειδή ο θυμός ήταν πολύς και η απογοήτευση ακόμα περισσότερη, πολλοί, νέοι κυρίως, εντάχθηκαν στη ΧΑ, μια συμμορία φασιστών, νονών της νύχτας και μαχαιροβγαλτών. Οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις και κυρίως τα τελευταία δύο χρόνια όπου οι αντιδράσεις, λόγω κυρίως της απαράδεκτης πολιτικής των μνημονίων, εντάθηκαν, δεν αναγνώρισαν ποτέ ως μια μορφή βίας την με παραβατικό τρόπο επιβολή της πολιτικής τους, είτε με την παράνομη βία των δρόμων με τα χτυπήματα των ΜΑΤ στις διαδηλώσεις, είτε με την καταχρηστική επιβολή της πολιτικής των μνημονίων χωρίς την έγκριση του ελληνικού λαού. Είναι αυτές όμως οι πρακτικές που εξέθρεψαν το αυγό του φιδιού και οδήγησαν στην άνοδο της ΧΑ και εντέλει στην παράλογη και απαράδεκτη συμπεριφορά του Κασιδιάρη σήμερα. Αντίθετα χαρακτήριζε βία τις διαδηλώσεις και τα γιουχαΐσματα των μνημονιακών πολιτικών από τον απλό κόσμο. Και πήρε μάλιστα τέτοια μέτρα καταστολής που έφτασε στο σημείο να τοποθετήσει ελεύθερους σκοπευτές στην ταράτσα της βουλής την 25η Μαρτίου του 2012, πράγμα που είχε να συμβεί από τις 3 Δεκεμβρίου του 1944, τα γνωστά Δεκεμβριανά. Κατά τη γνώμη μου λοιπόν η διόρθωση της πολιτικής του κράτους όσον αφορά το σεβασμό στον πολίτη και στη δημοκρατία είναι αυτή που πρέπει πριν από όλα να γίνει και η οποία θα φέρει τη μείωση της βίας γενικά και βέβαια την εξάλειψη των φαινομένων της ΧΑ. Το να ζητάμε να καταδικαστεί η βία, όπως βέβαια την εννοεί το επίσημο κράτος, χωρίς να κάνουμε συζήτηση επί αυτών των ουσιαστικών θεμάτων νομίζω μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει.