Μουσείο Ακρόπολης

Πήγα πριν από μερικές μέρες να δω το καινούργιο μουσείο της Ακρόπολης. Ένα μουσείο που πέρασε κυριολεκτικά από σαράντα κύματα μέχρι να αποφασιστεί τελεσίδικα η κατασκευή του στο οικόπεδο Μακρυγιάννη.

Θυμάμαι την περιοχή από την εποχή της δεκαετίας του '80. Μια περιοχή σαν όλες τις άλλες στην Αθήνα, μικροαστική, γεμάτη πολυκατοικίες, χαρακτηριστικό παράδειγμα της ανάπτυξης που συντελέστηκε στην Αθήνα τις δεκαετίες '60 και '70 του περασμένου αιώνα. Μικρά και μεγάλα διαμερίσματα σε πολυκατοικίες χωρίς καμμία αρχιτεκτονική έμπνευση, ειδικά όσο απομακρυνόταν κανείς από τον Παρθενώνα και κυρίως από την οδό Αποστόλου Παύλου, που τότε ακόμα δεν είχε πεζοδρομηθεί, όπως σήμερα. Ήταν ένας μικρόκοσμος χαρακτηριστικός της εποχής του, όχι τόσο μακρινής είναι αλήθεια από τη σημερινή.

Σήμερα ή περιοχή έχει αποκτήσει μια ατμόσφαιρα ολότελα διαφορετική από παλιά. Η πεζοδρόμηση της Αποστόλιυ Παύλου στα τέλη του '90, με την αρχή της ενοποίησης αρχαιολογικών χώρων, ενός φιλόδοξου σχεδίου που δεν ολοκληρώθηκε καθότι απομένουν ακόμα πολλά να γίνουν έτσι ώστε η Αθήνα να αναδείξει τα μνημεία της και να γίνει μια πιο όμορφη πόλη, άλλαξε τα δεδομένα. Το Μουσείο της Ακρόπολης έρχεται να συμβάλλει σε αυτή την παράξενη γκλαμουριά που ξαφνικά έχει κατακλύσει τα πάντα. Είναι ίσως το κερασάκι στην τούρτα, μια επένδυση τόσο οικονομική, όσο συναισθηματική, ένα χρέος που η Αθήνα όφειλε στους κατοίκους και την ιστορία της.

Είμαι χαρούμενος που το μουσείο επιτέλους άνοιξε τις πύλες του και μπορούμε να το χαρούμε όλοι. Πέρασε πραγματικά από σαράντα κύματα μέχρι να γίνει. Τα δύο μεγάλα κόμματα μπλέχτηκαν σε ατέρμονους αγώνες και συγκρούσεις για να πείσει το καθένα από τη μεριά του για την αλήθεια της υποτιθέμενης θέσης του. Χρησιμοποίησαν και τα δύο την κατασκευή του μουσείου για να κερδίσουν εκλογική πελατεία και τελικά να πείσουν ότι οι άλλοι είχαν άδικο.

Η Μελίνα Μερκούρη ήταν αυτή που πίστεψε στην κατασκευή του μουσείου και το πάλεψε όσο κανείς άλλος για να γίνει πραγματικότητα. Αντίθετα, στελέχη της ΝΔ και κυρίως ο Πέτρος Τατούλης, για ψηφοθηρικούς λόγους βεβαίως, ήταν αυτοί που αντιστάθηκαν σθεναρά. Σήμερα βέβαια προσπαθούν να το αποσιωπήσουν και να σπεύσουν να δηλώσουν λάτρεις του κτηρίου και του εθνικού ρόλου που υπηρετεί.

Το κτήριο αυτό καθαυτό δεν είναι ένα πολύ σπουδαίο αρχιτεκτόνημα. Ή τουλάχιστον δεν είναι ένα εντυπωσιακό κτήριο στα δικά μου μάτια. Όμως αυτό δεν με πειράζει καθόλου, μια και δεν ανταγωνίζεται το μεγαλείο που έχει κληθεί να υπηρετήσει, δηλαδή την Ακρόπολη. Ωστόσο τα εκθέματα είναι πάρα πολύ ωραία τοποθετημένα και τα κείμενα που τα συνοδεύουν δίνουν με λίγα λόγια την ουσία. Ο τελευταίος όροφος περιέχει τα γλυπτά της ζωφόρου τοποθετημένα περιμετρικά, όπως ακριβώς ήταν τοποθετημένα στον Παρθενώνα, πριν ο Έλγιν, αμόρφωτος και ανάλγητος υπερόπτης Δυτικός, τα αφαιρέσει για να τα μεταφέρει στην Αγγλία. Τα κομμάτια που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο έχουν αντικατασταθεί με αντίγραφα και έχουν τοποθετηθεί στη θέση που ήταν πριν αφαιρεθούν. Έτσι παίρνει κανείς μια γενική και ολοκληρωμένη εικόνα της ζωφόρου.

Αυτό που σοκάρει είναι ο αριθμός των γλυπτών που ο Έλγιν αφαίρεσε. Στην πραγματικότητα αυτά είναι η συντριπτική πλειοψηφία. Και οι Άγγλοι συνεχίζοντας να είναι υπερόπτες και αλαζόνες, αρνούνται ακόμα και σήμερα να τα επιστρέψουν.

Η κλασσική ομορφιά της Ακρόπολης και η θέα του ιερού βράχου κόβουν πραγματικά την ανάσα. Το μουσείο αυτό ξεπληρώνει ένα χρέος. Το χρέος που έχουμε απέναντι στην ιστορία αυτού του τόπου στον οποίο έτυχε να γεννηθούμε. Δεν ξέρω αν αισθάνομαι περήφανος βλέποντας όλα αυτά, σίγουρα όμως αισθάνομαι συγκίνηση, γαλήνη και ανακούφιση.

Neda

Στις 19:05 τοπική ώρα Τεχεράνης, ένα νεαρό κορίτσι, 16 χρονών που παρακολουθούσε με τον πατέρα της τα τεκταινόμενα στους δρόμους της Τεχεράνης, όπου βρισκόταν σε εξέλιξη μια μεγάλη διαδήλωση ενάντια στο καθεστώς πυροβολήθηκε αναίτια, όπως δείχνει το παρακάτω βίντεο από έναν αστυνομικό, από αυτούς που ονομάζονται basij. Το παρακάτω βίντεο είναι συγκλονιστικό



Το όνομά της ήταν Neda

Μάνος

Ο θάνατος του Μάνου το 1994 με βρήκε στο δρόμο. Πήγαινα να δώσω κάποιες εξετάσεις Αγγλικών και μέσα στο ταξί άκουσα τα θλιβερά νέα. Τότε δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της απώλειας και τι σήμαινε αυτό για μένα. Όμως σήμερα 15 χρόνια μετά θυμάμαι εκείνη την ημέρα με κάθε λεπτομέρεια. Όπως επίσης θυμάμαι το βράδυ εκείνο που μαζί με τους φίλους μου από το σχολείο είχαμε βγει βόλτα στο Κολωνάκι. Ήμαστε δεκαεφτά χρονών και ο Χατζιδάκις είχε ήδη σημαδέψει τα πρώτα μας ερωτικά σκιρτήματα με τη μουσική του, τα τραγούδια του, αλλά και με τα γραπτά του. Εκεί λοιπόν καθώς ανεβαίναμε προς το Λυκαβηττό, τον είδα. Ήταν στο St. George Lycabettus, καθόταν σε μια καρέκλα, είχε γύρει προς τα μπροστά και ακουμπούσε σε ένα τραπεζάκι και συνομιλούσε με κάποιον που δε θυμάμαι καθόλου το πρόσωπό του. Ή ίσως και να μην το είδα: είχα τόσο πολύ θαμπωθεί που έβλεπα ένα από τα είδωλά μου ολοζώντανο μπροστά μου που δεν υπήρχε χώρος να χωρέσει στην εικόνα κάποιος άλλος.

Το Χατζιδάκι δυστυχώς δεν τον γνώρισα. Υπήρξε όμως ένας από τους ανθρώπους που με επηρρέασαν βαθύτατα στα πρώτα μου ενήλικα χρόνια και έφτασα μέχρι και σήμερα ακόμα να ανακαλύπτω κομμάτια της ψυχής του που μου είναι άγνωστα. Στη σημερινή απαξίωση των πάντων, το έργο του είναι ένας φωτεινός φάρος. Όχι τόσο η μουσική του, όσο η όλη του προσωπικότητα και κυρίως τα κείμενά του.

Έχοντας χιλιακούσει όλα του τραγούδια, ακόμα και τα ανέκδοτα, δεν εντυπωσιάζομαι πια από το είδος μουσικής που εκείνος έγραφε. Το μουσικό του έργο, με επιρροές από τον Σατί, τον Ντεμπυσύ, αλλά και τον Μάλερ (ήταν γνωστή η αδυναμία του για αυτόν το συνθέτη, έγραψε και το τραγούδι που αναφέρεται στην Άλμα Μάλερ και περιλαμβάνεται στους "Μύθους μιας γυναίκας") δεν υπήρξε μια μεγάλη καινοτομία.

Αυτό όμως που ήταν πολύ σημαντικό ήταν η προσωπικότητά του και οι αξίες του, από τις οποίες δεν παρεξέκλινε καθόλου σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Ίσως γι αυτό ακόμα και σήμερα, 15 χρόνια μετά το θάνατό του, προκαλεί όλη αυτή τη συγκίνηση.





Θα κλείσω με τη φωτογρφία του Μάνου σε ηλικία 5 χρονών, γιατί είναι ο άνθρωπος που με την ενήλικη ευαισθησία του με δίδαξε πως μπορεί κανείς μεγαλώνοντας να κρατήσει ζωντανό το παιδί που κάποτε υπήρξε.

ATYS 2

Η παράσταση πήγε καλά κατά γενική ομολογία και ήταν ένα πολύ τολμηρό εγχείρημα. Ήταν η πρώτη φορά που ένα έργο του Lully ανέβηκε στην Ελλάδα. Παραθέτω εδώ δύο βίντεο από την παράσταση.






Atys: Sebastian Monti
Sangaride: Sterren Boulbin
Caelenus: Antoine Chauveau

Μουσική διεύθυνση: Ιάκωβος Παππάς