Ένα απέραντο τρελλοκομείο2

2. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κύριος Γρηγόρης Ψαριανός απεκάλεσε στη Βουλή "πράκτορα" τον εισηγητή του ΚΚΕ κύριο Σκυλλάκο, ο οποίος εκείνη τη στιγμή αγόρευε από το βήμα, για την πρόταση σύστασης προανακριτικής ή εξεταστικής επιτροπής για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου.

Αυτό το οποίο εκπλήσσει δεν είναι μόνο η οξύτητα του χαρακτηρισμού, που εκτοξεύεται μάλιστα από έναν βουλευτή κόμματος της Αριστεράς, υποτίθεται ιδεολογικά συγγενούς προς το ΚΚΕ, και το οποίο υποτίθεται ότι μάχεται για την ενότητα της Αριστεράς σε περίοδο που είναι πολύ δύσκολη και πλήττει πρώτα και κύρια τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα. Αυτό που κάνει όμως μεγαλύτερη εντύπωση είναι το αγοραίο ύφος επίθεσης, η πολιτική αγένεια και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση με τα οποία γίνεται η πολιτική αντιπαράθεση.

Εδώ και χρόνια παρακολουθούμε μια εκτράχυνση η οποία ανάλογα με την πολιτική ένταση και αυτά που διακυβεύονται στις πολιτικές συζητήσεις στο κοινοβούλιο, παίρνει διαστάσεις χυδαιότητας. Οι πολιτικές επιθέσεις γίνονται επιθέσεις προσωπικές, προσπαθώντας να δημιουργήσουν εντυπώσεις, σε ένα επικοινωνιακό παιχνίδι, που από κίνηση τακτικής, μετατρέπεται σε κίνηση στρατηγικής, δηλαδή ουσία της πολιτικής. Οι άνθρωποι έχουν πάψει να συζητούν πια για πολιτικές, αλλά μιλούν για άτομα, για προσωπικές πορείες, υποβαθμίζοντας συνειδητά τις περισσότερες φορές τα επιχειρήματα και την πολιτική αντιπαράθεση.

Αυτό βέβαια είναι κυρίως χαρατηριστικό των κομμάτων της εξουσίας, καθότι με αυτόν τον τρόπο κατορθώνουν να αποπροσανατολίζουν και να επιτελούν έτσι το έργο τους ανενόχλητοι. Όμως, με την παρέμβαση του κυρίου Ψαριανού βλέπουμε ότι αυτό το πολιτικό ήθος περνάει σιγά-σιγά και στα κόμματα της Αριστεράς.

Ο κύριος Ψαριανός είναι γνωστός για το ταμπεραμέντο του. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι ακραία, πολλές φορές και χυδαία. Οι δε απόψεις που έχει εκφράσει κατά καιρούς έχουν προκαλέσει τεράστιο θόρυβο. Χαρακτηριστική είναι η συνέντευξή του στο ΚΛΙΚ. Οι απόψεις του για τα θέματα των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων έχουν προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις, αντιδράσεις που προσπάθησε εκείνος με μία συνέντευξη στο διαδυκτυακό περιοδικό 10%, να μετριάσει. Πρόκειται προφανώς για έναν άνθρωπο έξω από τα μέτρα, που του αρέσει να προκαλεί. Κατά τη γνώμη μου όλο αυτό το συγκρουσιακό του στυλ είναι μια καλά τοποθετημένη μάσκα που περνάει, για να μπορεί να είναι πάντα στην επιφάνεια, μια αριβιστική μέθοδος πολύ καλά υπολογισμένη, που μέχρι στιγμής μόνο οφέλη έχει αποφέρει.

Αυτό που κάνει αρνητική εντύπωση ωστόσο, είναι το γεγονός ότι ο εν λόγω βουλευτής έχει εκλεγεί με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα αποφασίστηκε να προωθηθεί η υποψηφιότητά του στις τελευταίες εκλογές, τη στιγμή που ένα από τα πιο προβεβλημένα του στελέχη, ο Αλέξης Τσίπρας, μετέπειτα πρόεδρος του Συνασπισμού, αποφασίστηκε να μη διεκδικήσει βουλευτική έδρα. Δεν ξέρω πώς εννοούν το καλό του κόμματός τους εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ. Το σίγουρο είναι ότι ο βουλευτής τους, με τις απόψεις που εκφράζει, έρχεται σε αντίθεση με τις θέσεις και τις απόψεις τους σε μια σειρά θέματα.

Οι εσωτερικοί συσχετισμοί στον ΣΥΡΙΖΑ επέτρεψαν στον κύριο Ψαριανό να εισέλθει στο κοινοβούλιο και στην πολιτική, κάτι που σίγουρα ήταν στόχος του από πολύ παλιά. Κι εκεί του είναι πολύ δύσκολο να κρύψει τον πραγματικό εαυτό του και να συμπεριφερθεί με τη στοιχειώδη ευγένεια. Αποτέλεσμα έχουμε αντιδράσεις σαν τη χθεσινή, προϊόν μιας φασίζουσας αντίληψης για την πολιτική του τύπου "ό,τι δεν είναι μαζί μας είναι με τον ταξικό εχθρό", αντίληψη που είχε και έχει σε πολλές περιπτώσεις ακόμα, το κόμμα του οποίου μέλος είναι ο κύριος Σκυλλάκος. Αλλά κατ' επέκταση έχει και την ίδια ρίζα με τη φασίζουσα αντίληψη "ό,τι δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας" που εξέφρασε ο Μπους για τον πόλεμο στο Ιράκ.

Το θέμα είναι τι θέση έχουν αυτές οι αντιλήψεις στο ΣΥΡΙΖΑ...

Ένα απέραντο τρελλοκομείο1

Το τελευταίο διάστημα έχουν συμβεί μια σειρά περιστατικά που με κάνουν να πιστεύω ότι ζούμε σε μια χώρα που δεν έχει κανένα όριο και μοιάζει με ένα απέραντο τρελλοκομείο

1.Ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, γνήσιο τέκνο του πνευματικού του πατέρα πρώην μητροπολίτη Καλλίνικου, όπως διαβάζω στην Athens Voice, αποφάσισε να μηνύσει τον συντάκτη της στήλης Λύο Καλοβυρνά και να ζητήσει ούτε λίγο ούτε πολύ 1 εκατομμύριο ευρώ ως αποζημίωση για το γεγονός ότι αναφέρεται το όνομά του σε ένα άρθρο του τελευταίου στο περιοδικό 10%. Την έλλειψη δημοκρατικής ευαισθησίας από τη μεριά ορισμένων κύκλων της εκκλησίας ανάμεσα στους οποίους ανήκει ο εν λόγω μητροπολίτης τη γνωρίζαμε. Εξάλλου την εποχή που μεσουρανούσε η χούντα στην Ελλάδα, αυτοί περί άλλων ετύρβαζαν, ασχολούμενοι με τα μαθήματά τους. Πίσω από αυτό τον κυνισμό βεβαίως προσπαθούσαν να κρύψουν τη συνεργασία τους με τους φασίστες. Συνεργασία αγαστή, τόσο σε θεσμικό, μια και είχαν μια σειρά από πόστα όπως η γραμματεία της Ιεράς Συνόδου, όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο, όπως φαίνεται από την πρακτική με την οποία αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν και σήμερα τις αντίθετες φωνές.
Συνηθισμένοι να είναι κράτος εν κράτει και κάθε επιθυμία τους να είναι a priori σεβαστή, κάτι σαν άγραφος νόμος, δεν μπορούν να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους και προβαίνουν σε πράξεις υπερβολικές, όπως αυτή εδώ η μήνυση, ευελπιστώντας ότι, αλλά και ταυτόχρονα βυσσοδομώντας ώστε, η Δικαιοσύνη να τους δικαιώσει.
Είναι αλήθεια ότι το ύφος του άρθρου του Λύο Καλοβυρνά είναι δηκτικό, ίσως και πολύ επιθετικό από μια άποψη. Όμως οι επιθέσεις που έχουμε δεχθεί όλοι εμείς οι ανώνυμοι και επώνυμοι ομοφυλόφιλοι τον τελευταίο καιρό από τους παπάδες της συνομωταξίας του Σεραφείμ, του Άνθιμου αλλά και του Αμβρόσιου, είναι πολύ πιο προσβλητικές.

Μας έχουν χαρακτηρίσει ζώα σιχαμερά, αποστρέφοντας μετά βδελυγμίας, μπροστά στις κάμερες το βλέμμα τους στη θέα της ανωμαλίας. Και λέω μπροστά στις κάμερες, γιατί πίσω από αυτές η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική. Η ομοφυλοφιλία στην εκκλησία είναι ένα φαινόμενο υπαρκτό και γνωστό στο λαό εδώ και αιώνες. (Διαβάστε και εδώ.)
Έτσι λοιπόν υπάρχει μια τεράστια υποκρισία πίσω από τα λόγια και τις πράξεις αυτών των κύκλων της εκκλησίας. Πράξεις σαν τη μήνυση κατά του Λύο Καλοβυρνά, είναι πράξεις ενός ανθρώπου με τεράστιο μίσος και συγκεντρωτισμό, για να εκφοβίσει και να κάμψει όλους εμάς που επιμένουμε να ζούμε ανοιχτά τη ζωή μας. Δε θα τα καταφέρει!

Ένα τελευταίο σχόλιο: Το ποσό που ζητά ο κύριος Μεντζελόπουλος (Σεραφείμ), ως αποζημίωση στην αγωγή του είναι ενδεικτικό του μίσους του αλλά και της προσπάθειας εκφοβισμού. Εκτός εάν πιστεύει ότι ο κύριος Καλοβυρνάς είναι τόσο εύπορος όσο η μητρόπολη Πειραιά και η Εκκλησία της Ελλάδος...

Τυφλότητα

Γνώρισα τον Ζοζέ Σαραμάγκου από μια φίλη πριν από κάτι παραπάνω από μια δεκαετία περίπου. Ήταν τα χρόνια αμέσως μετά το Πανεπιστήμιο και είχα αποκτήσει τη συνήθεια του διαβάσματος της λογοτεχνίας. Εκείνα τα χρόνια αφού είχα με μεγάλο πάθος διαβάσει τα έργα του Μάρκες αλλά και μερικών άλλων Λατινοαμερικάνων, όπως του Κορτάσαρ, του Μπόρχες και κάποια λίγα του Βάργκας Γιόσα, με μεγάλη περιέργεια πήρα ένα από τα πρώτα βιβλία του Πορτογάλου συγγραφέα που εκείνη ακριβώς την εποχή είχε μεταφραστεί στα Ελληνικά, το "Κατά Ιησούν Ευαγγέλιο" περιμένοντας ότι θα βρω κάτι αντίστοιχο με τα έργα των Λατινοαμερικάνων που ήξερα και κυρίως τη γραφή του μαγικού ρεαλισμού που τόσο με συνάρπαζε.

Ήταν πολύ μεγάλη η έκπληξή μου όταν ανακάλυψα ότι δεν είχε καμμία σχέση με αυτά.
Το συγκεκριμένο βιβλίο, που είχε κάνει μεγάλο σκάνδαλο στην Πορτογαλία και είχε γίνει η αιτία να καταφερθεί με σφοδρότητα εναντίον του Σαραμάγκου η καθολική εκκλησία,

είχε μια ειρωνεία που μου φαινόταν δυσνόητη και μάλιστα πολλές φορές βαρετή. Κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια για να το τελειώσω και στο τέλος δε μπορώ να πω ότι ήμουνα και ενθουσιασμένος από αυτό που είχα διαβάσει.

Παρόλα αυτά πήρα και το επόμενο βιβλίο του όταν μεταφράστηκε στα ελληνικά.

Αυτό ήταν το "Περί τυφλότητος", ένα βιβλίο που θεωρώ ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα που έχω διαβάσει. Η ιστορία μιας κοινωνίας που αναίτια και απροειδοποίητα τυφλώνεται, αλλά κυρίως ο τρόπος που ο συγγραφέας σκληρός μπροστά στην ανθρώπινη βλακεία, αλλά και τρυφερός μπροστά στην αδυναμία, είχε προνοήσει για τα πάντα, αλλά και η ειρωνεία του για μια μισητή γραφειοκρατική κοινωνία χωρίς χώρο γι αυτούς που πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα, με άγγιξε πολύ.

Όπως ήταν φυσικό μετά από αυτό το βιβλίο διάβασα και όλα τα υπόλοιπα δικά του που έπεσαν στα χέρια μου. Μεγάλη μου αδυναμία το "Όλα τα ονόματα" αλλά και το "Ο άνθρωπος αντίγραφο". Ο Σαραμάγκου είναι ένας πολύ μεγάλος ποιητής της σύγχρονης εποχής και ένας άνθρωπος βαθιά ουμανιστής όπως είχα και την ευκαιρία να διαπιστώσω από κοντά το 2006 όταν επισκέφτηκε, νομίζω για πρώτη φορά, την Ελλάδα καλεσμένος από την οργανωτική επιτροπή της Πάτρας για την Πολιτιστική Πρωτεύουσα. Μάλιστα οι απαντήσεις του στη συνέντευξη τύπου προκάλεσαν την μήνη μιας δημοσιογράφου που ενοχλήθηκε από τα όσα είπε εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σήμερα είχα την ευκαιρία να δω την ταινία που έγινε βασισμένη στο βιβλίο του "Περί τυφλότητος". Σκηνοθέτης της ένας Βραζιλιάνος ο Φερνάντο Μεϊρέλες, ένα όνομα που αποτελούσε εγγύηση σύμφωνα με τον ίδιο το Σαραμάγκου για την αποτελεσματικότητα του εγχειρήματος της μεταφοράς ενός τόσο δύσκολο να μεταφερθεί στο σινεμά βιβλίου.

Ο Μειρέλες έμεινε πιστός στο πνεύμα του δασκάλου, δημιουργώντας εικόνες που σοκάρουν αλλά και μεταφέροντας στο θεατή από την πρώτη στιγμή το άγχος των ανθρώπων που, ο ένας μετά τον άλλο, χάνουν την όρασή τους. Είναι αλήθεια ότι η ταινία στην πρώτη μισή ώρα μπορεί να είναι λίγο δύσκολο να την καταλάβεις. Όμως μετά σε συνεπαίρνει και έχει ένα από τα πιο όμορφα φινάλε που έχω δει τελευταία.

Είναι αλήθεια ότι πήγα να δω την ταινία προκατειλημμένος ότι δε θα μού αρέσει. Είχα διαβάσει πολλές κριτικές σε ελληνικές εφημερίδες που την έθαβαν. Είμαι σίγουρος ότι αυτοί οι άνθρωποι που θέλουν να λέγονται κριτικοί και είναι υπεύθυνοι να κατευθύνουν την κοινή γνώμη, δεν έχουν ιδέα από το έργο του Σαραμάγκου αλλά και από το συγκεκριμένο βιβλίο. Και αποτέλεσμα της άγνοιάς τους αυτής ήταν και τα απαξιωτικά λόγια με τα οποία υποδέχτηκαν την ταινία.

Ας είναι. Η ταινία αυτή είναι από τις πιο επιτυχημένες μεταφορές λογοτεχνικών έργων στον κινηματογράφο και είμαι ευτυχής που την είδα.

Υ.Γ.

Κάποτε ο Μαξ Ρέγκερ, ένας μεγάλος συνθέτης του Μεσοπολέμου από τη Γερμανία έστειλε το ακόλουθο γράμμα σε έναν κριτικό: "Κύριε ..., αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο πιο απομονωμένο δωμάτιο του σπιτιού μου και έχω μπροστά μου την κριτική που γράψατε για το έργο μου. Σε λίγο θα την έχω από πίσω μου..."

Could you talk to quiet my fears?

Αυτές τις τελευταίες μέρες δεν είχα καθόλου διάθεση να γράψω εδώ .
Η απότομη αλλαγή του καιρού ανακίνησε μέσα μου πράγματα που με πονάνε και σκέψεις κακές και αποφάσισα να κλειστώ στο καβούκι μου για λίγο μπας και περάσει η μπόρα χωρίς να βραχώ.
Υπάρχουν μέρες που πραγματικά θυμώνω πολύ όπως με αυτό αλλά και γελάω χαιρέκακα με αυτό που συμβαίνει στην Wall Street, αλλά δεν αποφάσισα να γράψω κάτι εδώ παρά το ότι το σκέφτηκα πολλές φορές.

Και η αλήθεια είναι ότι όταν έχω αυτή τη διάθεση, δεν επικοινωνώ με κανέναν. Κάθομαι τα βράδια στο σπίτι και χαζεύω πάνω από το ίντερνετ. Όταν πια αποφασίζω να σηκωθώ έχει πάει πολύ αργά και πρέπει να πάω για ύπνο. Και έχει περάσει μία μέρα χωρίς να έχω κάνει τίποτα.

Αυτή λοιπόν η διάθεση, κατάθλιψη τη λένε μάλλον, έρχεται απρόσκλητη μία ωραία πρωία και σου χτυπάει την πόρτα. Και δεν είναι στο χέρι σου να της ανοίξεις ή όχι, το σίγουρο είναι πως αυτή θέλεις δε θέλεις θα περάσει μέσα και θα στρογκυλοκάτσει μέχρι που να αποφασίσει να φύγει όπως ήρθε. Ή να αποφασίσεις εσύ να κάνεις κάτι για να τη διώξεις, να πάει μακριά, στα όρη στ' άγρια βουνά,εκεί που δε λαλάει πετεινός...

Πάντως σαν καλή και ευγενική κοπέλα, κάθε φορά που είναι να έρθει, προειδοποιεί. Μερικές μέρες, ίσως και εβδομάδες πριν, οι κακές σκέψεις, που πάντα υπάρχουν, περνάνε από εκεί μπροστά, από τη σκηνή του θεάτρου και μένουν για λίγο, σαν ηθοποιοί που κάνουν μια πρόβα ενός δυσάρεστου έργου που πρόκειται να παιχτεί. Και είναι στο χέρι του καθενός να πιάσει αυτή την προειδοποίηση και να προετοιμαστεί.

Όταν είμαι θλιμμένος με διακατέχουν αισθήματα μοναξιάς, εγκατάλειψης και απαισιοδοξίας.
Κάθε χρόνο το φθινόπωρο, συνήθως αργότερα από ό,τι φέτος, δοκιμάζω αυτού του είδους τα συναισθήματα για κάποιο διάστημα. Και παρά το ότι ξέρω ότι θα εμφανιστούν, πάντα με πιάνουν απροετοίμαστο, καθότι φαίνεται είναι πολύ οδυνηρό το υπόλοιπο διάστημα να σκέφτομαι αυτά που με πονούν.

Αυτή τη στιγμή που γράφω αυτά δεν ξέρω αν είμαι μέσα στην κατάσταση ακόμα ή έχω βγει από αυτήν. Το σίγουρο είναι ότι τώρα το βράδυ είμαι καλύτερα και περιμένω ανθρώπους αύριο να με επισκεφτούν. Ανάμεσα σε αυτούς και το μικρό μου βαφτιστήρι.




Υ.Γ. Οι στίχοι του παραπάνω κομματιού

We all bear the scars.
Yes, we all feign a laugh
We all sigh in the dark;
get cut off before we start.

And as the first act begins,
you realize they're all waiting
for a fall, for a flaw,
for the end.

There's a path stained with tears.
Could you talk to quiet my fears?
Could you pull me aside,
just to acknowledge that I tried?

And as your last breath begins,
contently take it in,
because we all get it in
the end.

And as your last breath begins,
you find your demon's your best friend.
And we all get it in
the end.