Είναι γνωστό ότι κατά τη διάρκεια της παντοκρατορίας των ναζί στη Γερμανία, εκτός από τους Eβραίους στάλθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανά την επικράτεια του Ράιχ όλες εκείνες οι κοινωνικές ομάδες που δεν εντάσσονταν στην ιδέα των ναζί περί του τέλειου ανθρώπου. Ψυχικά ασθενείς, Ρομά, ομοφυλόφιλοι ήταν κάποιες από τις ομάδες που εξοντώθηκαν. Περίπου 10.000 ομοφυλόφιλοι εξοντώθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πολλοί περισσότεροι ταπεινώθηκαν, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, ή ευνουχίστηκαν. Ένας επιζών από τα ναζιστικά στρατόπεδα, ο LD Classen von Neudegg, έγραψε για αυτές του τις εμπειρίες. Ένα μικρό απόσπασμα: "Τρεις άνδρες προσπάθησαν να δραπετεύσουν μια νύχτα. Τους έπιασαν και όταν επέστρεψαν είχαν τη λέξη "schwull", που σημαίνει πούστης στα γερμανικά, γραμμένη πάνω στα ρούχα τους. Τους βάλανε σε μια γωνιά και τους μαστίγωσαν. Μετά τους υποχρέωσαν να χτυπάνε ένα ταμπούρλο και να φωνάζουν: "Ζήτω! Γυρίσαμε. Ζήτω!". Έπειτα τους κρέμασαν."
Ο Ερνστ Ρεμ, ο ηγέτης των Ταγμάτων Εφόδου του Χίτλερ, οδηγήθηκε στο θάνατο το 1932, στη "νύχτα των μεγάλων μαχαιριών", με την κατηγορία ότι ήταν ομοφυλόφιλος και διατηρούσε σχέση με τον οδηγό του με τον οποίο τον έπιασαν στο κρεβάτι. Με αυτόν τον τρόπο ο Χίτλερ ξεκαθάρισε το τοπίο από αυτούς που θεωρούσε εσωτερικούς του αντιπάλους για την εξουσία όπως ο Ρεμ. Σύμφωνα με τον Κλάους Μαν, γιο του νομπελίστα συγγραφέα του Θανάτου στη Βενετία Τόμας Μαν, ακτιβιστή και ομοφυλόφιλου, στο βιβλίο του "Ομοφυλοφιλία και Φασισμός": "Εκείνο που έκανε τον Ρεμ πραγματικά αηδιαστικό δεν ήταν αυτό που του καταμαρτυρούσαν πρώτα ο Αριστερός τύπος και αργότερα ο Χίτλερ, αλλά το γεγονός ότι επρόκειτο για ένα κυνικό, χοντροκομμένο καθίκι, όπως όλοι οι αρχηγοί των ναζί" Δηλαδή ο Αριστερός Τύπος καταμαρτυρούσε στον Ρεμ το γεγονός της ομοφυλοφιλίας του, πράγμα για το οποίο ο ίδιος αργότερα θανατώθηκε από τον ίδιο τον αρχηγό του, πράγμα συνηθισμένο για την εποχή μια και είναι γνωστός ο διαγκωνισμός μεταξύ Σοβιετικών και Ναζί που ξεκίνησε από την επιθετική τακτική των δεύτερων που κατηγορούσαν τους Σοβιετικούς για το ότι είχαν αποποινικοποιήσει την ομοφυλοφιλία. Και οι Σοβιετικοί ανταπαντούσαν με το ότι, πράγμα που υιοθετήθηκε ως επιχείρημα από όλη την αριστερά για δεκαετίες, οι Ναζί ήταν κρυφά ομοφυλόφιλοι. Αποτέλεσμα ήταν η επαναποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας στη Σοβιετική Ένωση με το άρθρο 121 του ΠΚ που η ισχύς του διήρκεσε μέχρι το 1991.
Σήμερα, η ιστορία του Μεσοπολέμου και της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης φαίνεται να επαναλαμβάνεται στη χώρα μας. Με ένα καθαρά ναζιστικό κόμμα στη βουλή, που δεν έκρυψε ποτέ την πρόθεσή του να ακολουθήσει τα χνάρια του Φύρερ, ακόμα και ο αρχηγός του στο κρυφό του καταστατικό ονομαζόταν με αυτό το όνομα από τα μέλη, και με ένα δεύτερο κόμμα με ενσωματωμένα ακροδεξιά στοιχεία, που βρίσκεται στην κυβέρνηση, κάθε συζήτηση για κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες μοιάζει να βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου. Το ΠΑΣΟΚ και η Δημοκρατική Αριστερά, περισσότερο η δεύτερη, μοιάζουν να ψελλίζουν κάποια ψήγματα αντίδρασης, περισσότερο για τα προσχήματα μια και τρέμουν την πιθανότητα να δημιουργηθεί κυβερνητικό πρόβλημα και να πάμε σε εκλογές καθόλου ευχάριστες για αυτούς και τα ποσοστά τους, ενώ οι Ανεξάρτητοι Έλληνες θα μπορούσαμε να πούμε ότι στο δικαιωματικό κομμάτι περισσότερο συντάσσονται με τη ΝΔ.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα από την ομοφοβική δράση της ΧΑ στο τελευταίο διάστημα έχουμε τις ομοφοβικές επιθέσεις που έγιναν πέρυσι στους δρόμους της Αθήνας, την επίθεση που δέχτηκε ο πρώην βουλευτής του Σουηδικού κοινοβουλίου ελληνικής καταγωγής Σταφυλίδης, την ώρα που επέστρεφε στο ξενοδοχείο του μια νύχτα στο Γκάζι, αλλά και τις δηλώσεις των βουλευτών του ναζιστικού κόμματος από το βήμα του κοινοβουλίου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι δηλώσεις του Παναγιώταρου που αποκάλεσε τον Γκίντο Βεστερβέλε, πρώην υπουργό εξωτερικών της Γερμανίας και ανοιχτά ομοφυλόφιλο, "κυρία Βεστερβέλε", (πράγμα που διέφυγε της προσοχής του Γ. Δραγασάκη που ήταν εκείνη τη στιγμή προεδρεύων και δεν του έκανε παρατήρηση), τις δηλώσεις του Παππά για το ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι το κόμμα των γκέι παρέιντ στη συζήτηση για την άρση της ασυλίας του Πέτρου Τατσόπουλου, αλλά και τις δηλώσεις πάλι του Παναγιώταρου μπροστά από το Θέατρο Χυτήριο που παρουσίαζε την παράσταση Corpus Cristi, όπου αποκάλεσε τους ηθοποιούς "γαμημένες Αλβανικές κωλοτρυπίδες" και μάλιστα σε τηλεοπτική κάλυψη.
Κάπου εκεί ερχόμαστε σήμερα στο ρόλο της Αριστεράς: Όσον αφορά το ΚΚΕ, είναι απόλυτη η άρνησή του να δει το κίνημα υπέρ της χειραφέτησης των ατόμων ΛΟΑΤ, ή αλλιώς lgbt, σαν ένα κίνημα κοινωνικής διεκδίκησης, ισάξιο του κινήματος για τα δικαιώματα των μεταναστών, των αντιρρησιών συνείδησης, των Ρομά, των ΑΜΕΑ, ή του εργατικού κινήματος. Μετά από χρόνια όπου οι ομοφυλόφιλοι αντιμετωπίζονταν σαν άτομα με κάποια αναπηρία και εξοβελίζονταν από τις οργανώσεις του ΚΚΕ, είτε ευθέως, είτε με κάποιο άλλο πρόσχημα, όπως τη μη συμμόρφωσή τους προς την πολιτική του κόμματος, και ενδεχομένως κάποιοι ονομάζονταν και πράκτορες του ταξικού εχθρού, το Κομμουνιστικό Κόμμα έχει αλλάξει τη θέση του από τη συλλήβδην απόρριψη, σε μια ελαφράς μορφής απόρριψη, αλλά πάντως απόρριψη. Ο βουλευτής του κόμματος Θανάσης Παφίλης έχει πει σχετικά με το γάμο ομοφύλων: “Δεν συμφωνούμε. Καθένας μπορεί να έχει την ιδιαιτερότητά του, αυτό δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο κοινωνικό σήμερα και δημόσιας συζήτησης, πολύ περισσότερο που έμμεσα προωθείται κιόλας. Μπροστά στη γενική κατρακύλα το μοντέλο του ανθρώπου που προωθείται μέσα σε ένα άγριο και βάρβαρο σύστημα. Είμαστε αντίθετοι – το ξαναλέω απ’ την αρχή – και πολύ περισσότερο με τις δήθεν προοδευτικές απόψεις περί υιοθεσιών κτλ.”¹
Και ερχόμαστε στο ΣΥΡΙΖΑ: Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εδώ και χρόνια είναι το μόνο κοινοβουλευτικό κόμμα το οποίο στηρίζει τις διεκδικήσεις των αιτημάτων του ΛΟΑΤ κινήματος. Στο ερωτηματολόγιο της ΟΛΚΕ, το οποίο στέλνεται κάθε φορά πριν από τις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ απαντά εμπεριστατωμένα και με μεγάλη ακρίβεια όσον αφορά τις διεκδικήσεις. Ωστόσο το πράγμα χωλαίνει όταν φτάνουμε στο σημείο όπου πρέπει να αναληφθούν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες. Κάποιοι στο ΣΥΡΙΖΑ, ίσως πολλοί, αισθάνονται αμήχανα να βγουν και να υποστηρίξουν δημόσια τις διεκδικήσεις των ΛΟΑΤ. Και κάπου εκεί αρχίζουν τα προβλήματα. Το προηγούμενο διάστημα είχαμε μια σειρά από ατυχείς δηλώσεις βουλευτών και στελεχών. Σταχυολογώ εδώ τις δηλώσεις Παπαδημούλη (στην απάντησή του στη Ντόρα Μπακογιάννη τηλεοπτικά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πολιτεύεται κωλομπαρίστικα της είπε ότι μας λέτε πολιτικά ανώμαλους ταυτίζοντας μια σεξουαλική "ανωμαλία" με μια πολιτική "ανωμαλία"), τις δηλώσεις του Πάνου Σκουρλέτη περί τρανς Αριστεράς, και βέβαια τις περίφημες δηλώσεις του Πέτρου Τατσόπουλου, οι οποίες έγιναν πέρυσι τον Οκτώβριο και για τις οποίες πολύς λόγος έγινε.
Μπορεί κανείς λοιπόν να δει ότι στο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ένα έλλειμμα γνώσης. Υπάρχει μια ομάδα που ασχολείται συστηματικά με τα ζητήματα ΛΟΑΤ, αλλά αυτή δε βρίσκεται σε επικοινωνία με το υπόλοιπο κόμμα, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να ενημερώσει τα στελέχη και τα μέλη του κόμματος.
Όμως σήμερα η ΧΑ προσπαθεί με ύπουλο αλλά και τραμπούκικο τρόπο να περάσει το μισαλλόδοξο λόγο της στο δημόσιο διάλογο. Προσπαθεί, στο πρότυπο των Ναζί να νικήσει πρώτα στο πεδίο των ιδεών. Και σωστά: Η ιδεολογική ηγεμονία είναι αυτή που προηγείται της πολιτικής ηγεμονίας. Και η ιδεολογική ηγεμονία είναι αυτή που αλλάζει πιο δύσκολα. Ας αναλογιστεί ο καθένας τις ιδεοληψίες που κουβαλάει ο ίδιος και είναι ενδεχομένως συμπεράσματα που έχει βιώσει. Αυτά μεταφέρονται πολλές φορές από γενιά σε γενιά και διαμορφώνουν την άποψή μας για τον κόσμο αλλά σε ένα μεγάλο μέρος και την πολιτική μας ταυτότητα. Για να καταφέρει να ηγεμονεύσει η ΧΑ απευθύνεται στο θυμικό του πολιτικού ακροατηρίου και κυρίως στο φόβο. Φόβος γι αυτό που έρχεται, φόβος γι αυτούς που θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα, φόβος για το διαφορετικό. Σε αυτό το σημείο η Αριστερά πολλές φορές απαντάει φοβισμένα και αυτή. Σκεφτόμενη το πολιτικό κόστος οδηγεί πολλές φορές σε αμφιβολίες για τις προθέσεις της το πολιτικό ακροατήριο.
Όμως στο σημείο που έχουμε φτάσει ως κοινωνία είναι απαραίτητο τα πράγματα να ειπωθούν με το όνομά τους. Στο κομμάτι των ΛΟΑΤ για παράδειγμα δεν είναι αρκετό κανείς να υποστηρίζει με δήλωσή του ότι ο ίδιος δεν είναι ομοφοβικός, μια και αυτό κανέναν δεν ενδιαφέρει γιατί οι πολιτικοί ψηφίζονται για να παράγουν πολιτική πρόταση και όχι για τα ιδιωτικά τους συναισθήματα. Πρέπει λοιπόν να αναληφθούν πρωτοβουλίες σε διάφορα επίπεδα και κυρίως στο επίπεδο της κοινωνίας. Η ενημέρωση για ζητήματα ΛΟΑΤ πρέπει να γίνει πολιτική προτεραιότητα και στόχος της Αριστεράς στο πλαίσιο του εκδημοκρατισμού της κοινωνίας. Ενημέρωση για τους δημόσιους υπαλλήλους, τους επαγγελματίες υγείας, τα σώματα ασφαλείας. Αλλά και ενημέρωση για ζητήματα ΛΟΑΤ για όλα τα στελέχη και μέλη της. Αν η Αριστερά δεν αρχίσει από το εσωτερικό της αυτή τη διαδικασία δε θα πείσει κανέναν ότι εννοεί αυτά που ευαγγελίζεται. Ένα άλλο θέμα είναι η δημιουργία ενός αντιφασιστικού μετώπου όπου πάλι τα ζητήματα ΛΟΑΤ θα μπουν στο προσκήνιο σαν μια από τις πολιτικές προτεραιότητες.
Στη σημερινή συγκυρία τα ζητήματα ΛΟΑΤ είναι ένα εμβληματικό πεδίο των κοινωνικών κινημάτων για ελευθερία και δημοκρατία. Και ακριβώς γι αυτό πρέπει να γίνουν και ένα εμβληματικό πεδίο άσκησης πολιτικής με την Αριστερά να κατέχει την πρωτοβουλία.
