Paul

Τον πρώτο καιρό που ήμουν στο Λονδίνο ήταν λίγο δύσκολα τα πράγματα. Καινούργιος και χωρίς να έχω ζήσει ποτέ μακριά από την Αθήνα, τα βρήκα λίγο ζόρικα. Η πόλη ήταν τεράστια για τα δικά μου δεδομένα και, επιπλέον, έπρεπε να τα καταφέρω μόνος μου με μια σειρά αντιξοότητες, όπως ήταν το μεγάλο κόστος ζωής, το να συγκατοικείς με άλλους ανθρώπους, όχι απαραίτητα συμπαθητικούς και καλοπροαίρετους (μάλλον το αντίθετο συνήθως), το μέγεθος της πόλης που ποτέ δεν κατάφερα να συνηθίσω τις αποστάσεις.

Όμως υπήρχε και ένα πράγμα που μου φαινότανε εντελώς ξενέρωτο: η στάση των Άγγλων απέναντι στο φαγητό. Είναι αλήθεια ότι οι Άγγλοι δε φημίζονται για την έφεσή τους στην κουζίνα και στο μαγείρεμα, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν διάφοροι σταρ-σεφ που είναι Άγγλοι, όπως ο Jamie Oliver. Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού δεν έχει καμμία σχέση με την κουζίνα, ούτε νομίζω ότι ενδιαφέρεται τόσο για την ποιότητα αυτού που υπάρχει στο πιάτο του, τουλάχιστον όχι τόσο όσο ενδιαφέρεται για την ποιότητα αυτού που υπάρχει στο ποτήρι του. Κοινώς οι Άγγλοι ενδιαφέρονται πιο πολύ να πιουν, παρά να φάνε.

Όπως καταλαβαίνετε, εγώ, ένας αυθεντικός κοσμοπολίτης Ευρωπαίος (παρακαλώ να μη γελάτε εκεί πίσω στη γαλαρία, εκτός από κοσμοπολίτης είμαι βεβαίως και ψωνάρα, πράγμα που ποτέ δεν αρνήθηκα...), περιφρονούσα αυτή την τακτική. Κυρίως αυτό που μου έλειπε, ήταν η ανθρώπινη ζεστασιά που αναδίνει ένα ωραίο φαγητό, φτιαγμένο με αγάπη και φροντίδα. Δεν έχει σημασία αν το φαγητό είναι πολύπλοκο και φαντεζίστικο, αυτό που περισσότερο μετράει για μένα είναι η αυθεντικότητα των υλικών και η ειλικρίνεια με την οποία είναι φτιαγμένο.

Και επειδή λοιπόν σας έλεγα ότι είμαι κοσμοπολίτης, μπορώ να πω ότι στο Λονδίνο ευτύχησα τουλάχιστον σε αυτό: στον κοσμοπολιτισμό. Ως γνωστόν αυτή η πόλη είναι μια από τις μεγαλύτερες μητροπόλεις του κόσμου με κάθε καρυδιάς καρύδι από κάθε μέρος του κόσμου. Μια μείξη από διαφορετικές κουλτούρες, όπου όλες μαζί συνυπάρχουν ειρηνικά, ή, καμμιά φορά όχι και τόσο ειρηνικά. Όλοι αυτοί βεβαίως έχουν και το φαγητό τους, που είναι διαφορετικό και είναι μέρος της ταυτότητάς τους.

Δε μπορώ να πω ότι δοκίμασα όλες τις δυνατές κουζίνες του κόσμου στο Λονδίνο. Σίγουρα πάντως έφαγα ινδικό σε ένα καταπληκτικό εστιατόριο εκεί στο Bayswater, που ονομάζεται Khan's. Ήταν μάλιστα από τα αγαπημένα μου εκεί τον πρώτο καιρό καθότι προσέφερε την καλύτερη δυνατή σχέση ποιότητας-τιμής. Αν πάτε εκεί να φάτε οπωσδήποτε το chicken korma συνοδευμένο από τηγανητό ρύζι.

Όμως αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήτανε ένα γαλλικό φουρνάρικο που ανακάλυψα μια μέρα στο Covent Garden. Το όνομά του είναι Paul. Η πρώτη φορά που το επισκέφτηκα μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Σε ένα μικρό δρόμο πίσω από την αγορά του Covent Garden, ξεχώριζε πρώτα από όλα από τις μυρωδιές. Η μυρωδιά του φρέσκοψημένου ψωμιού αλλά και των κρουασάν και όλων των υπολοίπων και θαυμαστών που μπορούσε να βρει κανείς εκεί πέρα, από ομελέτες και πρωινό, μέχρι κανονικό μεσημεριανό φαγητό.

Το επόμενο διάστημα αυτό το φουρνάρικο έγινε το στέκι μου. Πολλές φορές μάλιστα χρησιμοποιούσα τη βόλτα από το Covent Garden σαν πρόφαση. Ο πραγματικός λόγος ήταν να περάσω και να πάρω κάτι από τον Paul. Τα αγαπημένα μου ήταν τα τεράστια κρουασάν με ολόκληρα κομμάτια ζάχαρης τα οποία έτρωγα για πρωινό. Τα σάντουιτς ήταν καταπληκτικά, από τα οποία λάτρευα το sandwitch mixte, και πολλές φορές είχε τελειώσει όταν έφτανα στο κατάστημα, προς μεγάλη μου απογοήτευση. Επίσης οι ομελέτες ήταν πάντα ζουμερές και πεντανόστιμες.

Η ταύτισή μου με αυτό το κατάστημα, που αργότερα κατάλαβα ότι ήταν (ευτυχώς) αλυσίδα, ήταν τέτοια, ώστε όταν έφυγα από το Λονδίνο το 2005, ένα από τα πράγματα που πήρα μαζί μου ήταν ένα κρουασάν με ζάχαρη. Τα επόμενα χρόνια δε, όπου πήγαινα ταξίδι έψαχνα να βρω αν υπάρχει κατάστημα του Paul. Το πιο μακρινό που βρήκα μέχρι στιγμής είναι στη Σαγκάη.

Καταλαβαίνετε λοιπόν την έκπληξή μου και τη χαρά μου, όταν διάβασα στην τελευταία Lifo (σελ.103) ότι αυτή τη στιγμή ετοιμάζεται να ανοίξει ένα καινούργιο, ολοκαίνουργιο, κατάστημα της αλυσίδας στην Αθήνα, Πανεπιστημίου 10. Όσοι πιστοί κοιλιόδουλοι και λαίμαργοι σαν την αφεντιά μου, προσέλθετε!

Υ.Γ. Χρόνια Πολλά σε όλους και καλό και κοιλιόδουλο υπόλοιπο γιορτών!

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε!

Μετά από ένα δίμηνο εξαντλητικών προβών επιτέλους κάναμε πρεμιέρα! Το Σάββατο 12 Δεκεμβρίου άνοιξε η παράσταση της οπερέτας στο θέατρο Ακροπόλ στην οδό Ιπποκράτους που φέτος είναι αφιερωμένη στη ζωή και το έργο του συνθέτη Κώστα Γιαννίδη, όπως είναι περισσότερο γνωστός. Και λέω όπως είναι περισσότερο γνωστός, γιατί ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι μια πολυσχιδής μουσική προσωπικότητα που εκτείνεται από την κλασσική μουσική, καθώς έχει γράψει πολλά έργα για συμφωνική ορχήστρα και έργα για πιάνο, αλλά και μια καταπληκτική μεταγραφή για χορωδία α καπέλα, παραδοσιακών τραγουδιών από διάφορα σημεία της Ελλάδας, κυρίως από τα νησιά, μέχρι το ελαφρό τραγούδι. Τα συμφωνικά του έργα τα υπογράφει με το όνομα Γιάννης Κωνσταντινίδης, που είναι και το κανονικό του όνομα.
Τα πιο γνωστά στο ευρύ κοινό έργα του είναι τα τραγούδια τα οποία έγραψε και τα οποία έκαναν πολύ μεγάλη επιτυχία εκεί την περίοδο του μεσοπολέμου. Αυτά τα υπογράφει με το όνομα Κώστας Γιαννίδης.


Υπάρχει όμως και ένα τρίτο ψευδώνυμο! Αυτό είναι το Costa Dorres. Το όνομα αυτό χρησιμοποίησε ο συνθέτης μας για να υπογράψει το πρώτο του έργο που παρουσιάστηκε στο θέατρο, σε ένα βερολινέζικο καμπαρέ ΄που ονομαζόταν Die Wespen (Οι σφήκες) το 1930. Το έργο αυτο είχε τον τίτλο "Der Liebesbazilus", δηλαδή "Το μικρόβιο του έρωτα", που είναι και ο τίτλος της παράστασης του Ακροπόλ.


Είναι μια παράσταση που δεν προσπαθεί απαραίτητα να αντιγράψει το κλίμα της εποχή του μεσοπολέμου αλλά με σύγχρονα μέσα να κάνει μια παράταση σημερινή , μοντέρνα, στο χορό και στο τραγούδι, που περισσότερο μοιάζει με μιούζικαλ παρά με οπερέτα. Μια παράσταση που έχει σημεία με πολύ μεγάλη συγκίνηση αλλά και σημεία που βγάζουν τρομερό γέλιο. Η σκηνοθεσία και οι χορογραφίες είναι της Σοφίας Σπυράτου σε συνεργασία με τον Λάμπρο Λιάβα ο οποίος έχει κάνει και τη μουσική έρευνα αλλά και παραχώρησε το μουσικό του αρχείο από το οποίο γίνεται η αναβίωση για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μετά το Βερολίνο του μεσοπολέμου, της οπερέτας "Το μικρόβιο του έρωτα" με ελληνικούς στίχους του Γιάννη Ξανθούλη. Η οπερέτα αυτή ενσωματώνεται στην παράσταση. Τη μουσική μεταγραφή των κομματιών για ορχήστρα και χορωδία την έχει κάνει ο Βασίλης Τενίδης και τη μουσική διεύθυνση έχουν οι Χρύσανθος Αλισάφης, Παύλος Στεργίου, Γιώργος Αραβίδης.

Χωρίς σχόλιο

Αστυνομικός χτυπά διαδηλωτή

Στη σημερινή πορεία για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου εγκαινιάστηκε το δόγμα Χρυσοχοΐδη που δείγματα είχαμε δει όλες τις προηγούμενες ημέρες. Ένα από αυτά που συνέβησαν είναι το απίστευτο περιστατικό της απρόκλητης επίθεσης ανδρών της ομάδας Ζήτα με τις μηχανές με ιλιγγιώδη ταχύτητα εναντίον του πλήθους! Αποτέλεσμα είναι ο σοβαρός τραυτισμός μεταξύ άλλων του μέλους του ΕΕΚ Αγγελικής Κουτσουμπού, αγωνίστριας εναντίον της δικτατορίας, από την οποία είχε φυλακιστεί. Το παρακάτω βίντεο είναι από τη ΝΕΤ, κρατικό κανάλι και δείχνει ένα ζητά να περνάει μέσα από το πλήθος και να χτυπάει με τη μηχανή ένα διαδηλωτή και βέβαια να μη γυρίζει ούτε να τον κοιτάξει! Δεν γνωρίζω μέχρι αυτή την ώρα αν το άτομο που φαίνεται στο βίντεο είναι η Αγγελική Κουτσουμπού.