Προχθές τη νύχτα γύρω στις 11, το παρακράτος πέρασε από τη θεωρία στην πράξη. Ίσως δεν είναι η πρώτη φορά, δυστυχώς αίσθησή μου είναι ότι δεν θα είναι και η τελευταία.
Το Στέκι των Μεταναστών είναι ένας χώρος που στεγάζονται διάφορες οργανώσεις που στόχο έχουν την υπεράσπιση των πολιτικών και κοινωνικών ομάδων των μειονοτήτων κάθε είδους. Εκεί είναι και το σημείο όπου συνεδριάζει η ΟΛΚΕ μία φορά την εβδομάδα, στις συνεδριάσεις της οποίας παραβρίσκομαι. Γνωρίζω λοιπόν το χώρο και τους ανθρώπους αρκετά καλά.
Η ρίψη χειροβομβίδας εναντίον του Στεκιού Μεταναστών στην οδό Τσαμαδού 13 στα Εξάρχεια, σηματοδοτεί μια σκλήρυνση της στάσης των συγκεκριμένων κύκλων που ωθούν σε παρακρατική βία. Σύμφωνα με αυτά που έγραψε ο Άνεμος η ημερομηνία που επιλέχθηκε να χτυπηθεί το συγκεκριμένο μέρος είναι χαρακτηριστική. Στις 24 Φεβρουαρίου, ημέρα της επίθεσης, είναι η ημερομηνία της ίδρυσης τους Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος του Hitler στη Γερμανία το 1920. Έτσι μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι η προχθεσινή δολοφονική επίθεση έγινε σαν απότιση φόρου τιμής.
Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Το πολιτικό κλίμα των τελευταίων μηνών, η πολιτική κρίση που ξέσπασε με αφορμή την υπόθεση Βατοπεδίου, η εξέγερση του Δεκέμβρη, δημιουργούν ένα κλίμα πρόσφορο προς κάθε είδους, μικρή ή μεγάλη, εκτροπή. Η αστική τάξη και η εξουσία, πανικοβλημένες από τις μέχρι τώρα εξελίξεις, αλλά και, κυρίως, τρέμοντας αυτές που πρόκειται να έρθουν με αιτία την οικονομική κρίση, έχουν ξαναβγάλει το παρακράτος στην επιφάνεια. Οι τελευταίες επιθέσεις από διάφορες τρομοκρατικές οργανώσεις, αρχής γενομένης από την επίθεση στον αστυνομικό Διαμαντή Ματζούνη, εξυπηρετούν τα σχέδιά τους.
Προφανώς έχουν στόχο την τρομοκράτηση του κόσμου που διαφωνεί με τις πολιτικές τους επιλογές και τον τρόπο άσκησης της εξουσίας. Έτσι, αφού όλοι θα έχουν τρομοκρατηθεί και ο καθένας θα κάθεται στο σπιτάκι του για να μη φάει καμμιά αδέσποτη, θα είναι ελεύθεροι να επιβάλλουν αυτά που σήμερα δεν μπορούν να επιβάλλουν. Δηλαδή καινούργια αντιλαϊκά μέτρα και εξυπηρέτηση των οικονομικών συμφερόντων με περαιτέρω άρμεγμα του λαού.
Οι παρακρατικοί μηχανισμοί που ποτέ δε σταμάτησαν να υπάρχουν, παρά το γεγονός ότι περάσαμε σε καθεστώς δημοκρατίας από το 1974 και μετά, τον τελευταίο καιρό έχουν εντείνει τη στάση τους και τα μέτρα που παίρνουν για την καταστολή του κινήματος. Η αγαστή τους συνεργασία με τις ομάδες κρούσης της Χρυσής Αυγής, αλλά και η δημιουργία υποτίθεται αριστερών οργανώσεων κρούσης που στην πραγματικότητα είναι ασφαλίτες, είναι κάποιοι από τους τρόπους τους. Κάποιοι άλλοι είναι η περιπολία στους δρόμους ατόμων που συνεργάζονται με την Ασφάλεια, φορούν πολιτικά και βρίσκονται σε συγκεκριμένα σημεία συλλέγοντας πληροφορίες, ή ακόμα και συμμετέχοντας οι ίδιοι σε προβοκατόρικες ενέργειες. Στις διαδηλώσεις από το Δεκέμβρη και μετά, ειδικά σε αυτές που έγιναν επεισόδια που έμοιαζαν να έρχονται από το πουθενά, χωρίς προφανή αιτία δηλαδή, αναρωτήθηκα πολλές φορές για την ταυτότητα ατόμων που είχα δει να συμμετέχουν με το μεγαλύτερο ζήλο. Αποτέλεσμα ήταν βέβαια ότι μετά από αυτά η Αστυνομία επιδιδόταν σε ένα όργιο βίας και καταστολής, όπου την πλήρωνε η μάζα των διαδηλωτών.
Είμαι σίγουρος ότι μια αντίστοιχη προβοκατόρικη ομάδα υπάρχει και στο διαδίκτυο. Μπλόγκερς οι οποίοι εμφανίζονται σαν υπέρμαχοι των διαδηλώσεων και του κινήματος, στην πραγματικότητα όμως ενεργούν για σκοτεινούς παρακρατικούς μηχανισμούς, συλλέγοντας πληροφορίες για όλους και για όλα και στην ουσία φακελώνοντας κόσμο.
Δεν ξέρω αυτή τη στιγμή πώς μπορεί κανείς να αντιδράσει σε όλα αυτά. Για την ώρα νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει η μέγιστη δυνατή επαγρύπνηση. Όσον αφορά αυτό που συνέβη στο Στέκι Μεταναστών, υπάρχει μια κινητοποίηση σήμερα το απόγευμα στην πλατεία Εξαρχείων στις 6μμ. Ελάτε όλοι εκεί.
Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009
Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009
Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009
Απλά μαθήματα οικονομίας
Μόλις έπεσε στην αντίληψή μου ένα καταπληκτικό κείμενο του motorcycleboy με θέμα την οικονομική κρίση. Αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε και τα σχόλια είναι δικά σας
Σκέψου ότι ζεις σε µια γειτονιά παλαιού τύπου. Από αυτές που ßλέπεις στις ασπρόµαυρες ελληνικές ταινίες, ας πούµε -Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιµο. Έχεις τώρα σ´αυτή τη γειτονιά ένα µπακάλικο -το αφεντικό του µαγαζιού, χοντρός αντιπαθέστατος αλλά αναγκαίος επειδή φέρνει τα πάντα, παστέλια, µαντολάτα, απορρυπαντικά, τρόφιµα, τσιγάρα -διαθέτει και τηλέφωνο «δια το κοινόν». Έχει και υπαλλήλους διάφορους ο χοντρός, ßάλτους κι αυτούς στην ιστορία. Τι κάνει λοιπόν ο χοντρός; Αγοράζει κοψοχρονιά και πουλάει σε τσιµπηµένες τιµές, κλέßει και στο ζύγι -κονοµάει γενικώς. Και όσο κονοµάει, τόσο αγοράζει κι όσο αγοράζει, τόσο πουλάει όλο κι ακριßότερα -κονοµάει χοντρικώς. Πουλώντας λιανικώς. Έχει φτιάξει τώρα ο χοντρός ένα κοµπόδεµα µεγαλύτερο από τη µπάκα του. Τι να το κάνει; Οι τράπεζες δε δίνουν καλά επιτόκια, µε τοκογλυφίες δε θέλει να µπλέκει καθότι επίφοßα πράγµατα, για την πάρτη του δε γουστάρει να ξοδέψει επειδή τυγχάνει ολιγαρκής καρµίρης ο χοντρός -σκέφτεται λοιπόν, σπάει την κεφάλα του, τι να το κάνει το µπαγιόκο. «Ρε δεν ανοίγω ακόµα ένα µπακάλικο -να κονοµάω από δυο πάντες;» λέει στο τέλος. Τώρα υπάρχουν δυο µπακάλικα στη γειτονιά, µόνο που οι τιµές δεν πέφτουν (χαζός είναι ο χοντρός να τις ρίξει; αφού µόνος του κάνει παιχνίδι), αντιθέτως, λόγω εξόδων της αναπτυσσόµενης επιχείρησης (του χοντρού), οι τιµές ανεßαίνουν. Τι γίνεται µετά;
Τι να γίνει; Μεροκαµατιάρηδες οι άνθρωποι της γειτονιάς, δεν διαθέτουν κανένα µηχάνηµα να κόßει αßέρτα χρήµατα -οπότε δεν µπορούν πλέον να αγοράσουν τα εµπορεύµατα του χοντρού.
Πέφτουν τα έσοδα ανεßαίνουν τα έξοδα -τρελαίνεται ο χοντρός! Τι θ
´απογίνει;
Αποφασίζει να ανοίξει µπλοκάκι µε ßερεσέδια, καλύτερα να του χρωστάνε παρά να σαπίζει το εµπόρευµα στα ράφια. Αναθαρρεύουν λοιπόν οι µεροκαµατιάρηδες της γειτονιάς κι αρχίζουν να ψωνίζουν όλο και περισσότερα µε ßερεσέ -το µπλοκάκι του χοντρού γίνεται κανονικός τηλεφωνικός κατάλογος. Ξυπνάει, που λες, ένα πρωί ο χοντρός µέσα στον ιδρώτα. «Ρε τι γίνεται εδώ; Έχω καταντήσει να µου χρωστάνε µέχρι και τα καναρίνια το καναßούρι τους -που θα πάει αυτή η κατάσταση; Δεν έκανα καλά να ξανοιχτώ τόσο πολύ -άσε που ψυλλιάζοµαι ότι οι µπαταξήδες της γειτονιάς δεν θα έχουν να µε ξεχρεώσουν στον αιώνα τον άπαντα». Τι σκαρφίζεται λοιπόν ο
µπακάλης ο χοντρός; Πάει στον γερο- τσιφούτη της γειτονίας, τον σιχαµερό που δανείζει µε τόκους δέκα φορές πάνω από το νόµιµο. «Γερο-Λαδά αδερφέ µου, σώσε µε!» παρακαλάει ο χοντρός.
«Ξανοίχτηκα µε τα ßερεσέδια -κάνε κάτι να έρθω στα ίσα µου γιατί οι
προµηθευτές πιέζουν κι εγώ µόνο το µπλοκάκι έχω!»Ο τσιφούτης την έχει από καιρό ανθιστεί τη φτιάξη, καθότι παλιός στο επάγγελµα και στην οικονοµική ανάλυση. Αγοράζει λοιπόν το µπλοκάκι του χοντρού (κοψοχρονιά φυσικά) και όλα µέλι-γάλα. Τώρα, αυτό το µπλοκάκι µε τα ßερεσέδια πρέπει κάπως να κλείσει -αλλά ο τσιφούτης είναι λεπτοκαµωµένο άτοµο, καχεκτικό και φιλάσθενο ας πούµε. Φωνάζει λοιπόν κάτι καλόπαιδα της γειτονιάς, µε πτυχία και περγαµηνές από τα καλύτερα Σωφρονιστικά Ιδρύµατα της χώρας και τους ξηγιέται.«Φέρτε µου τα φράγκα κι από ότι µαζεύετε, 2% δικά σας». Ξαµολιούνται τα παιδιά, απειλούν, δέρνουν,σπάνε-κάτι µαζεύουν. Φτιάχνει την πρώτη µπάζα ο τσιφούτης αλλά είναι ακόµα παθητικός. Το µπλοκάκι ούτε που αδυνάτισε καθόλου, τετράπαχο
παραµένει. Πάει λοιπόν στα δικαστήρια και τις αστυνοµίες. «Βοηθήστε µε καλοί µου άνθρωποι, φτωχός είµαι, το κοµπόδεµά
µου δάνεισα και τώρα δε µε πληρώνουν επειδής είµαι γέρος κι
ανήµπορος!» Φιλότιµοι οι σταυρωτήδες κάνουνε µια έτσι και ξεσπιτώνουν ένα κάρο κόσµο, αφού οι έρηµοι οι άνθρωποι δεν έχουν να πληρώσουν. Κάθεται τώρα ο τσιφούτης και ξαναµετράει. Τι πήρε; Λίγα λεφτά και µπόλικα χαµόσπιτα. Ούτε καν τα χρήµατα που έδωσε στον χοντρό µπακάλη δεν έπιασε, τραßάει τις αραιές τρίχες που του έχουν αποµείνει ο τσιφούτης. «Πως την πάτησα µε τον κανάγια! Που, ακόµα και σκλάßους να τους πουλήσω όσους είναι εδώ µέσα στο µπλοκάκι -τα λεφτά µου δεν θα τα ßγάλω!»
Από την άλλη πλευρά ο µπακάλης έχει πέσει στα µαύρα πανιά. Γιατί όσα του έδωσε ο τσιφούτης δε φτάνουν ούτε για «ζήτω» -έχει ξανοιχτεί πολύ,έχει τιγκάρει τις αποθήκες σε εµπόρευµα, χρωστάει στους
προµηθευτές και ο κόσµος δεν περνάει να ψωνίσει ούτε λουµίνια για το καντήλι. Πώς να περάσουν; Αφού δεν τους έχει µείνει ούτε κεραµίδι να ßάλουν πάνω από το χάλι τους, να µην τους ßλέπουν τα σύννεφα και τους φτύνουν καταιγιστικά,που λέει ο λόγος. Αρχίζει λοιπόν τις
απολύσεις ο µπακάλης -την πληρώνουν οι µπακαλόγατοι και το παράρτηµα ειδών µπακαλικής, µπας και σωθεί η επιχείρηση. Έχουµε τώρα έναν τσιφούτη στα πρόθυρα αυτοκτονίας, έναν µπακάλη στα πρόθυρα εµφράγµατος και τους µεροκαµατιάρηδες δυο-τρία χιλιόµετρα ßαθύτερα από τα πρόθυρα, στα υστερόθυρα, Καθαρτηρίου και Κολάσεως γωνία, για την ακρίßεια. Επειδή όµως τέτοια πράγµατα δεν πρέπει να συµßαίνουν σε µια ευυπόληπτη κοινωνία, παρεµßαίνει το κράτος, να ßάλει τάξη. Γιατί άνευ τσιφούτη δεν κινείται το χρήµα, άνευ µπακάλη δεν εισάγονται φουά γκρα και άνευµεροκαµατιάρηδων δεν εισπράττονται φόροι για να αγοραστεί το φουά γκρα -µε νιώθεις;
Ερώτηση: τι πρέπει να κάνει το κράτοςστη συγκεκριµένη περίπτωση; Τι µέτρα πρέπει να πάρει; Απαντήστε και εισπράττετε την ßάσην ας πούµε ! Απαντήσεις που δώθηκαν από τυχάρπαστους φωστήρες της µπακαλικής:
1.Μειώνει τους φόρους το κράτος, οπότε περισσεύουν χρήµατα στους
φτωχοµεροκαµατιάρηδες και ξεχρεώνουν το µπακάλη και τον τσιφούτη.
Σχόλιο: Αγαπητό µου παιδί, µάλλον διαßάζεις πολλές ιστορίες του Έκτορος Μαλό και της Μυρτώς Κοντοßά -δεν εξηγείται αλλιώς τόση απλοϊκότης! Και τι είναι ßρέ το κράτος που θα µειώσει τους φόρους; Σύλλογος προστασίας αναξιοπαθούντων µισθωτών; Πως θα
ζήσει το κράτος; Εδώ αυτά που παίρνει και δεν του φτάνουν -εσύ προτείνεις µείωση; Άσε που, αν περισσέψουν λεφτά οι φτωχοί, σιγά µην πάνε να ξεχρεώσουν! Θα αγοράσουν ένα κάρο ανοησίες και θα ßρεθούν ακόµα πιο χρεωµένοι -έτσι όπως ακριßώς κάνουν τα
τελευταία χρόνια! Ξαναπέρνα το Σεπτέµßρη µε τον κηδεµόνα σου αγαπητό µου παιδί.
2.Ξεχρεώνει το κράτος τα χρωστούµενα από την τσέπη του και τα κρατάει λίγα-λίγα από τα µισθά των φτωχώνε. Σχόλιο: Από τον προηγούµενο αντέγραψες και άλλαξες λίγο το συµπέρασµα
για να µη σε πάρουν είδηση;
Βρέ µπούφε αφού και το κράτος από τον τσιφούτη δανείζεται, πού θα ßρει λεφτά να τον ξεχρεώσει;
3.Αφήνει το κράτος τον τσιφούτη και τον χοντρό να ψοφήσουν επειδή
κάνανε ανοησίες και ανοίγει ένα δικό του µπακάλικο µαζί µε µια κρατική τσιφουτερί για να ßολευτεί ο κοσµάκης.
Σχόλιο: Μόνο που πρώτον αν ψοφήσει το κεφάλαιο ποιος θα χρηµατοδοτεί τους ßουλευτές να ßουλεύονται και τους υπουργούς να υποεργάζονται; Κατά δεύτερον, φαίνεται ότι αριστερίζεις
και η ιστορία σε έχει καταδικάσει στο πυρ το εξώτερον! Ξαναπέρνα το
Σεπτέµßρη που θα έχει τελειώσει η τουριστική περίοδος και θα
ξαναλειτουργήσουµε τη Μακρόνησο, να δούµε τι θα κάνουµε µε σένα.
4.Αγοράζει το κράτος ένα ολοκαίνουργο τεφτέρι, λευκό σαν αθώα
περιστερά και το δίνει στον χοντρό. Δίνει κι ένα στον τσιφούτη για να µη γκρινιάζει. Και τους λέει «µην ανησυχείτε, εγώ είµαι εδώ -γράψτε κατά ßούληση, εγγυώµαι εγώ τα λεφτά σας».
Σχόλιο: Να συλληφθεί πάραυτα ο γράψας την παραπάνω τούφα και να του απαγγελθούν επιτόπου κατηγορίες περιύßρισης αρχής, παρακώλυσης συγκοινωνιών, σύστασης συµµορίας καθώς και κατανάλωσης ψυχότροπων ουσιών εν ώρα µαθήµατος.
Σύµφωνοι;
Στο ξεκίνηµα της παγκόσµιας κρίσης του χρηµατοπιστωτικού συστήµατος,σύµπασα η ανθρωπότης προσκύνησε τον προφήτη Γκόρντον Μπράουν που είχε την έµπνευση να «δανείσει» χρήµατα
στις τράπεζες, ßάζοντας πόδι στους διοικητικούς τους µηχανισµούς,
προκειµένου να εκτονωθεί η κρίση. Αυτό έγινε στην Αγγλία και οι ηγέτες των υπόλοιπων χωρών έσπευσαν να κάνουν το ίδιο.
Σήµερα όλο και περισσότεροι πολιτικοί ηγέτες µπερδεύονται στο
άκουσµα του παραπάνω ονόµατος. Η συνήθης αντίδραση είναι του στυλ «Μπράουν; Άι θινκ χι ιζ εν οßερεστιµέιτεντ πλέιερ Παντελής Μπράουν ιζ φορ δε µπάζα άι τελ γιου». Κοντολογίς, όλο και περισσότεροι θέλουν να ξεχάσουν τη ßλακεία του Γκόρντονα του Καφέ. Γιατί; Διότι το πρόßληµα ήταν το πλεόνασµα παραγωγής που κυκλοφόρησε στην αγορά και η οικονοµική αδυναµία των καταναλωτών να το απορροφήσουν. Πράγµα το οποίο οδήγησε στην κυκλοφορία πλασµατικού χρήµατος µέσω του υπερδανεισµού. Που µε τη σειρά του οδήγησε σε κατάρρευση των αγορών εφόσον το πλασµατικό χρήµα δεν µπορεί µε τίποτα να γίνει πραγµατικό. Όταν έρχεσαι εσύ και λες ότι θα ρίξεις ΚΙ ΑΛΛΟ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟ ΧΡΗΜΑ, για να διορθώσεις την κατάσταση -είσαι, το λιγότερο, µαστουρωµένος! Μάλιστα ο δικός µας οικονοµικός κεφάλας δεν άντεξε και το έσκασε το παραµύθι σε συνέντευξη τύπου. «Δεν είναι πραγµατικά τα κεφάλαια που θα δώσουµε για την στήριξη των τραπεζών, απλώς θα εγγυηθούµε την χρηµατοπιστωτική επάρκεια για να αποκαταστήσουµε την εµπιστοσύνη», έτσι ακριßώς όπως στο λέω το είπε ο άνθρωπος! Μα φυσικά και δεν είναι πραγµατικά τα κεφάλαια κύριέ Παραλογοσκούφη µου! Εσείς µέχρι χτες δανειζόσασταν από τις τράπεζες εκδίδοντας οµόλογα για να καλύψετε τους προϋπολογισµούς σας (το επιτρεπτό ετήσιο έλλειµµα στην Ε.Ε. είναι 3%, πράγµα που σηµαίνει ότι κάθε χρόνο τα κράτη-µέλη πρέπει να δανείζονται χρήµατα για να αντιµετωπίσουν τις ανάγκες τους) -τώρα πως ßρεθήκατε να
δανείζετε τις τράπεζες; Τσου ρε λάκηδες!
Ξεκαθαρίζω -η λύση που προωθείται από τις κυßερνήσεις των ανεπτυγµένων χωρών για την αντιµετώπιση της κρίσης µοιάζει µε συνταγή αλµπάνη γιατρού για την αντιµετώπιση του καρκίνου.
«Από πού να πάρω αυτά τα φάρµακα γιατρέ µου;» «Μα δεν χρειάζεται να πάρετε τα φάρµακα αγαπητέ! Αρκεί να φάτε το χαρτί της συνταγής και θα γίνετε σίγουρα καλά!»
Ξεκαθαρίζω -µέχρι να ρεφάρει η αγορά τη χασούρα της, µέχρι δηλαδή να αντιµετωπίσουν τη ζηµιά από το πλασµατικό χρήµα, θα περάσουν πολλές αναποτελεσµατικές νύχτες του Αγίου Βαρθολοµαίου ακόµα και µέρα-µεσηµέρι.Άρχισαν ήδη να κλείνουν τα παραρτήµατά τους οι αυτοκινητοßιοµηχανίες, θα ακολουθήσουν εταιρείες ειδών εικόνας- ήχου, κινηµατογραφικά στούντιο, εταιρείες παροχής υπηρεσιών και ειδών ψυχαγωγίας και αναψυχής, τουριστικά καταλύµατα. Με λίγα λόγια, η πολυτέλεια θα φάει πρώτη χώµα.
Ξεκαθαρίζω -άνθρωποι θα µείνουν στο δρόµο, προγράµµατα ανεργίας θα αποτύχουν να καλύψουν τις ανάγκες τους και η αγορά θα υπολειτουργεί χειροτερεύοντας συνεχώς την κατάσταση.
Ξεκαθαρίζω -αυτή τη φάση οι γραµµατιζούµενοι τη λένε «ύφεση». Και κουßαλάει στασιµοπληθωρισµό (υψηλό πληθωρισµό που δεν πέφτει µε τίποτα), συνεχώς αυξανόµενη ανεργία, µείωση των παραγωγικών διαδικασιών µέχρι τη στιγµή που . Που;
Δεν θα αναλύσω το µαρξιστικό σενάριο, όπου το σύστηµα καταρρέει µέσα στις αντιφάσεις του. Ξέρεις γιατί; Επειδή αυτό είναι το ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ σενάριο. Θα σου πω όµως για την άλλη προοπτική, αυτή που διδάσκονται οι οικονοµολόγοι στο µάθηµα της οικονοµικής θεωρίας -όταν µελετάνε τα νεώτερα οικονοµικά µοντέλα.
Για να ξεπεραστεί η ύφεση, έχει αποδειχτεί από την ιστορική εµπειρία
ότι θα πρέπει να επέλθει ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ.Μόνο έτσι θα µειωθεί το αγοραστικό κοινό παράλληλα µε τη (σε µεγαλύτερο ßαθµό) µείωση της προσφοράς αγαθών και υπηρεσιών και µόνο µε αυτόν τον τρόπο θα οδηγηθούµε σε αύξηση της αγοραστικής ικανότητας και, ακολούθως, αύξηση των τιµών. Μαγικό, έτσι;
Τι σηµαίνει όµως «καταστροφή µέρους των παραγωγικών μηχανισµών»; Παραγωγικοί µηχανισµοί είναι οι εργαζόµενοι και τα µέσα παραγωγής (µηχανήµατα, κτίρια κ.λ.π.) -να το ξεκαθαρίσω αυτό. Και πως καταστρέφονται; Πανεύκολα! Οι άνθρωποι-εργαζόµενοι σκοτώνονται µαζικά σε πεδία µαχών, τα εργοστάσια ßοµßαρδίζονται, οι οδικές αρτηρίες µεταφοράς εµπορευµάτων ανατινάζονται, η αεροπορία και το ναυτικό χρησιµοποιούνται για τη διεξαγωγή
εχθροπραξιών . Χρειάζεται να σου πω κι άλλα για να καταλάßεις ότι η
«καταστροφή µέρους των παραγωγικών µηχανισµών» συνεπάγεται πόλεµο; Παγκόσµιο κατά προτίµηση, να µην κάνουµε διπλές και τρίδιπλες δουλειές -να ξεµπερδεύουµε µε τη µία. Ο µπακάλης δεν θα πάει στον πόλεµο γιατί έχει πλατυποδία, ο γερο-τσιφούτης επίσης δεν θα πάει, λόγω ηλικίας. Αλλά θα είναι εδώ όταν εσύ δεν θα γυρίσεις για να συνεχίσουν τις δουλειές τους µε καλύτερες συνθήκες και έχοντας σßήσει τις συνέπειες των ßλακωδών ενέργειών τους. Ο Καφές Γκόρντον δεν θα πάει στον πόλεµο λόγω στραßισµού, ο Σαρκοζί δεν θα πάει επειδή είναι προστάτης οικογενείας, η Μέρκελ θα το παίξει γυναίκα και δεν θα καταταγεί, ο Αµερικάνος Πρόεδρος δεν θα πάει επίσης -επειδή εκεί η θητεία είναι προαιρετική. Θα µείνουν πίσω να περιµένουν εσένα, να τους διευκολύνεις ψοφώντας σε κάποιον ßοµßαρδισµένο παλιότοπο για χάρη της σηµαίας. Της δικής τους σηµαίας - όχι της δικής σου, εσύ άλλωστε δεν έχεις. Επειδή και τη σηµαία σου µε υπερχρεωµένη πιστωτική την αγόρασες.Αραγε πέφτω πολύ έξω; Ας το ελπίσουμε!!
Σκέψου ότι ζεις σε µια γειτονιά παλαιού τύπου. Από αυτές που ßλέπεις στις ασπρόµαυρες ελληνικές ταινίες, ας πούµε -Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιµο. Έχεις τώρα σ´αυτή τη γειτονιά ένα µπακάλικο -το αφεντικό του µαγαζιού, χοντρός αντιπαθέστατος αλλά αναγκαίος επειδή φέρνει τα πάντα, παστέλια, µαντολάτα, απορρυπαντικά, τρόφιµα, τσιγάρα -διαθέτει και τηλέφωνο «δια το κοινόν». Έχει και υπαλλήλους διάφορους ο χοντρός, ßάλτους κι αυτούς στην ιστορία. Τι κάνει λοιπόν ο χοντρός; Αγοράζει κοψοχρονιά και πουλάει σε τσιµπηµένες τιµές, κλέßει και στο ζύγι -κονοµάει γενικώς. Και όσο κονοµάει, τόσο αγοράζει κι όσο αγοράζει, τόσο πουλάει όλο κι ακριßότερα -κονοµάει χοντρικώς. Πουλώντας λιανικώς. Έχει φτιάξει τώρα ο χοντρός ένα κοµπόδεµα µεγαλύτερο από τη µπάκα του. Τι να το κάνει; Οι τράπεζες δε δίνουν καλά επιτόκια, µε τοκογλυφίες δε θέλει να µπλέκει καθότι επίφοßα πράγµατα, για την πάρτη του δε γουστάρει να ξοδέψει επειδή τυγχάνει ολιγαρκής καρµίρης ο χοντρός -σκέφτεται λοιπόν, σπάει την κεφάλα του, τι να το κάνει το µπαγιόκο. «Ρε δεν ανοίγω ακόµα ένα µπακάλικο -να κονοµάω από δυο πάντες;» λέει στο τέλος. Τώρα υπάρχουν δυο µπακάλικα στη γειτονιά, µόνο που οι τιµές δεν πέφτουν (χαζός είναι ο χοντρός να τις ρίξει; αφού µόνος του κάνει παιχνίδι), αντιθέτως, λόγω εξόδων της αναπτυσσόµενης επιχείρησης (του χοντρού), οι τιµές ανεßαίνουν. Τι γίνεται µετά;
Τι να γίνει; Μεροκαµατιάρηδες οι άνθρωποι της γειτονιάς, δεν διαθέτουν κανένα µηχάνηµα να κόßει αßέρτα χρήµατα -οπότε δεν µπορούν πλέον να αγοράσουν τα εµπορεύµατα του χοντρού.
Πέφτουν τα έσοδα ανεßαίνουν τα έξοδα -τρελαίνεται ο χοντρός! Τι θ
´απογίνει;
Αποφασίζει να ανοίξει µπλοκάκι µε ßερεσέδια, καλύτερα να του χρωστάνε παρά να σαπίζει το εµπόρευµα στα ράφια. Αναθαρρεύουν λοιπόν οι µεροκαµατιάρηδες της γειτονιάς κι αρχίζουν να ψωνίζουν όλο και περισσότερα µε ßερεσέ -το µπλοκάκι του χοντρού γίνεται κανονικός τηλεφωνικός κατάλογος. Ξυπνάει, που λες, ένα πρωί ο χοντρός µέσα στον ιδρώτα. «Ρε τι γίνεται εδώ; Έχω καταντήσει να µου χρωστάνε µέχρι και τα καναρίνια το καναßούρι τους -που θα πάει αυτή η κατάσταση; Δεν έκανα καλά να ξανοιχτώ τόσο πολύ -άσε που ψυλλιάζοµαι ότι οι µπαταξήδες της γειτονιάς δεν θα έχουν να µε ξεχρεώσουν στον αιώνα τον άπαντα». Τι σκαρφίζεται λοιπόν ο
µπακάλης ο χοντρός; Πάει στον γερο- τσιφούτη της γειτονίας, τον σιχαµερό που δανείζει µε τόκους δέκα φορές πάνω από το νόµιµο. «Γερο-Λαδά αδερφέ µου, σώσε µε!» παρακαλάει ο χοντρός.
«Ξανοίχτηκα µε τα ßερεσέδια -κάνε κάτι να έρθω στα ίσα µου γιατί οι
προµηθευτές πιέζουν κι εγώ µόνο το µπλοκάκι έχω!»Ο τσιφούτης την έχει από καιρό ανθιστεί τη φτιάξη, καθότι παλιός στο επάγγελµα και στην οικονοµική ανάλυση. Αγοράζει λοιπόν το µπλοκάκι του χοντρού (κοψοχρονιά φυσικά) και όλα µέλι-γάλα. Τώρα, αυτό το µπλοκάκι µε τα ßερεσέδια πρέπει κάπως να κλείσει -αλλά ο τσιφούτης είναι λεπτοκαµωµένο άτοµο, καχεκτικό και φιλάσθενο ας πούµε. Φωνάζει λοιπόν κάτι καλόπαιδα της γειτονιάς, µε πτυχία και περγαµηνές από τα καλύτερα Σωφρονιστικά Ιδρύµατα της χώρας και τους ξηγιέται.«Φέρτε µου τα φράγκα κι από ότι µαζεύετε, 2% δικά σας». Ξαµολιούνται τα παιδιά, απειλούν, δέρνουν,σπάνε-κάτι µαζεύουν. Φτιάχνει την πρώτη µπάζα ο τσιφούτης αλλά είναι ακόµα παθητικός. Το µπλοκάκι ούτε που αδυνάτισε καθόλου, τετράπαχο
παραµένει. Πάει λοιπόν στα δικαστήρια και τις αστυνοµίες. «Βοηθήστε µε καλοί µου άνθρωποι, φτωχός είµαι, το κοµπόδεµά
µου δάνεισα και τώρα δε µε πληρώνουν επειδής είµαι γέρος κι
ανήµπορος!» Φιλότιµοι οι σταυρωτήδες κάνουνε µια έτσι και ξεσπιτώνουν ένα κάρο κόσµο, αφού οι έρηµοι οι άνθρωποι δεν έχουν να πληρώσουν. Κάθεται τώρα ο τσιφούτης και ξαναµετράει. Τι πήρε; Λίγα λεφτά και µπόλικα χαµόσπιτα. Ούτε καν τα χρήµατα που έδωσε στον χοντρό µπακάλη δεν έπιασε, τραßάει τις αραιές τρίχες που του έχουν αποµείνει ο τσιφούτης. «Πως την πάτησα µε τον κανάγια! Που, ακόµα και σκλάßους να τους πουλήσω όσους είναι εδώ µέσα στο µπλοκάκι -τα λεφτά µου δεν θα τα ßγάλω!»
Από την άλλη πλευρά ο µπακάλης έχει πέσει στα µαύρα πανιά. Γιατί όσα του έδωσε ο τσιφούτης δε φτάνουν ούτε για «ζήτω» -έχει ξανοιχτεί πολύ,έχει τιγκάρει τις αποθήκες σε εµπόρευµα, χρωστάει στους
προµηθευτές και ο κόσµος δεν περνάει να ψωνίσει ούτε λουµίνια για το καντήλι. Πώς να περάσουν; Αφού δεν τους έχει µείνει ούτε κεραµίδι να ßάλουν πάνω από το χάλι τους, να µην τους ßλέπουν τα σύννεφα και τους φτύνουν καταιγιστικά,που λέει ο λόγος. Αρχίζει λοιπόν τις
απολύσεις ο µπακάλης -την πληρώνουν οι µπακαλόγατοι και το παράρτηµα ειδών µπακαλικής, µπας και σωθεί η επιχείρηση. Έχουµε τώρα έναν τσιφούτη στα πρόθυρα αυτοκτονίας, έναν µπακάλη στα πρόθυρα εµφράγµατος και τους µεροκαµατιάρηδες δυο-τρία χιλιόµετρα ßαθύτερα από τα πρόθυρα, στα υστερόθυρα, Καθαρτηρίου και Κολάσεως γωνία, για την ακρίßεια. Επειδή όµως τέτοια πράγµατα δεν πρέπει να συµßαίνουν σε µια ευυπόληπτη κοινωνία, παρεµßαίνει το κράτος, να ßάλει τάξη. Γιατί άνευ τσιφούτη δεν κινείται το χρήµα, άνευ µπακάλη δεν εισάγονται φουά γκρα και άνευµεροκαµατιάρηδων δεν εισπράττονται φόροι για να αγοραστεί το φουά γκρα -µε νιώθεις;
Ερώτηση: τι πρέπει να κάνει το κράτοςστη συγκεκριµένη περίπτωση; Τι µέτρα πρέπει να πάρει; Απαντήστε και εισπράττετε την ßάσην ας πούµε ! Απαντήσεις που δώθηκαν από τυχάρπαστους φωστήρες της µπακαλικής:
1.Μειώνει τους φόρους το κράτος, οπότε περισσεύουν χρήµατα στους
φτωχοµεροκαµατιάρηδες και ξεχρεώνουν το µπακάλη και τον τσιφούτη.
Σχόλιο: Αγαπητό µου παιδί, µάλλον διαßάζεις πολλές ιστορίες του Έκτορος Μαλό και της Μυρτώς Κοντοßά -δεν εξηγείται αλλιώς τόση απλοϊκότης! Και τι είναι ßρέ το κράτος που θα µειώσει τους φόρους; Σύλλογος προστασίας αναξιοπαθούντων µισθωτών; Πως θα
ζήσει το κράτος; Εδώ αυτά που παίρνει και δεν του φτάνουν -εσύ προτείνεις µείωση; Άσε που, αν περισσέψουν λεφτά οι φτωχοί, σιγά µην πάνε να ξεχρεώσουν! Θα αγοράσουν ένα κάρο ανοησίες και θα ßρεθούν ακόµα πιο χρεωµένοι -έτσι όπως ακριßώς κάνουν τα
τελευταία χρόνια! Ξαναπέρνα το Σεπτέµßρη µε τον κηδεµόνα σου αγαπητό µου παιδί.
2.Ξεχρεώνει το κράτος τα χρωστούµενα από την τσέπη του και τα κρατάει λίγα-λίγα από τα µισθά των φτωχώνε. Σχόλιο: Από τον προηγούµενο αντέγραψες και άλλαξες λίγο το συµπέρασµα
για να µη σε πάρουν είδηση;
Βρέ µπούφε αφού και το κράτος από τον τσιφούτη δανείζεται, πού θα ßρει λεφτά να τον ξεχρεώσει;
3.Αφήνει το κράτος τον τσιφούτη και τον χοντρό να ψοφήσουν επειδή
κάνανε ανοησίες και ανοίγει ένα δικό του µπακάλικο µαζί µε µια κρατική τσιφουτερί για να ßολευτεί ο κοσµάκης.
Σχόλιο: Μόνο που πρώτον αν ψοφήσει το κεφάλαιο ποιος θα χρηµατοδοτεί τους ßουλευτές να ßουλεύονται και τους υπουργούς να υποεργάζονται; Κατά δεύτερον, φαίνεται ότι αριστερίζεις
και η ιστορία σε έχει καταδικάσει στο πυρ το εξώτερον! Ξαναπέρνα το
Σεπτέµßρη που θα έχει τελειώσει η τουριστική περίοδος και θα
ξαναλειτουργήσουµε τη Μακρόνησο, να δούµε τι θα κάνουµε µε σένα.
4.Αγοράζει το κράτος ένα ολοκαίνουργο τεφτέρι, λευκό σαν αθώα
περιστερά και το δίνει στον χοντρό. Δίνει κι ένα στον τσιφούτη για να µη γκρινιάζει. Και τους λέει «µην ανησυχείτε, εγώ είµαι εδώ -γράψτε κατά ßούληση, εγγυώµαι εγώ τα λεφτά σας».
Σχόλιο: Να συλληφθεί πάραυτα ο γράψας την παραπάνω τούφα και να του απαγγελθούν επιτόπου κατηγορίες περιύßρισης αρχής, παρακώλυσης συγκοινωνιών, σύστασης συµµορίας καθώς και κατανάλωσης ψυχότροπων ουσιών εν ώρα µαθήµατος.
Σύµφωνοι;
Στο ξεκίνηµα της παγκόσµιας κρίσης του χρηµατοπιστωτικού συστήµατος,σύµπασα η ανθρωπότης προσκύνησε τον προφήτη Γκόρντον Μπράουν που είχε την έµπνευση να «δανείσει» χρήµατα
στις τράπεζες, ßάζοντας πόδι στους διοικητικούς τους µηχανισµούς,
προκειµένου να εκτονωθεί η κρίση. Αυτό έγινε στην Αγγλία και οι ηγέτες των υπόλοιπων χωρών έσπευσαν να κάνουν το ίδιο.
Σήµερα όλο και περισσότεροι πολιτικοί ηγέτες µπερδεύονται στο
άκουσµα του παραπάνω ονόµατος. Η συνήθης αντίδραση είναι του στυλ «Μπράουν; Άι θινκ χι ιζ εν οßερεστιµέιτεντ πλέιερ Παντελής Μπράουν ιζ φορ δε µπάζα άι τελ γιου». Κοντολογίς, όλο και περισσότεροι θέλουν να ξεχάσουν τη ßλακεία του Γκόρντονα του Καφέ. Γιατί; Διότι το πρόßληµα ήταν το πλεόνασµα παραγωγής που κυκλοφόρησε στην αγορά και η οικονοµική αδυναµία των καταναλωτών να το απορροφήσουν. Πράγµα το οποίο οδήγησε στην κυκλοφορία πλασµατικού χρήµατος µέσω του υπερδανεισµού. Που µε τη σειρά του οδήγησε σε κατάρρευση των αγορών εφόσον το πλασµατικό χρήµα δεν µπορεί µε τίποτα να γίνει πραγµατικό. Όταν έρχεσαι εσύ και λες ότι θα ρίξεις ΚΙ ΑΛΛΟ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟ ΧΡΗΜΑ, για να διορθώσεις την κατάσταση -είσαι, το λιγότερο, µαστουρωµένος! Μάλιστα ο δικός µας οικονοµικός κεφάλας δεν άντεξε και το έσκασε το παραµύθι σε συνέντευξη τύπου. «Δεν είναι πραγµατικά τα κεφάλαια που θα δώσουµε για την στήριξη των τραπεζών, απλώς θα εγγυηθούµε την χρηµατοπιστωτική επάρκεια για να αποκαταστήσουµε την εµπιστοσύνη», έτσι ακριßώς όπως στο λέω το είπε ο άνθρωπος! Μα φυσικά και δεν είναι πραγµατικά τα κεφάλαια κύριέ Παραλογοσκούφη µου! Εσείς µέχρι χτες δανειζόσασταν από τις τράπεζες εκδίδοντας οµόλογα για να καλύψετε τους προϋπολογισµούς σας (το επιτρεπτό ετήσιο έλλειµµα στην Ε.Ε. είναι 3%, πράγµα που σηµαίνει ότι κάθε χρόνο τα κράτη-µέλη πρέπει να δανείζονται χρήµατα για να αντιµετωπίσουν τις ανάγκες τους) -τώρα πως ßρεθήκατε να
δανείζετε τις τράπεζες; Τσου ρε λάκηδες!
Ξεκαθαρίζω -η λύση που προωθείται από τις κυßερνήσεις των ανεπτυγµένων χωρών για την αντιµετώπιση της κρίσης µοιάζει µε συνταγή αλµπάνη γιατρού για την αντιµετώπιση του καρκίνου.
«Από πού να πάρω αυτά τα φάρµακα γιατρέ µου;» «Μα δεν χρειάζεται να πάρετε τα φάρµακα αγαπητέ! Αρκεί να φάτε το χαρτί της συνταγής και θα γίνετε σίγουρα καλά!»
Ξεκαθαρίζω -µέχρι να ρεφάρει η αγορά τη χασούρα της, µέχρι δηλαδή να αντιµετωπίσουν τη ζηµιά από το πλασµατικό χρήµα, θα περάσουν πολλές αναποτελεσµατικές νύχτες του Αγίου Βαρθολοµαίου ακόµα και µέρα-µεσηµέρι.Άρχισαν ήδη να κλείνουν τα παραρτήµατά τους οι αυτοκινητοßιοµηχανίες, θα ακολουθήσουν εταιρείες ειδών εικόνας- ήχου, κινηµατογραφικά στούντιο, εταιρείες παροχής υπηρεσιών και ειδών ψυχαγωγίας και αναψυχής, τουριστικά καταλύµατα. Με λίγα λόγια, η πολυτέλεια θα φάει πρώτη χώµα.
Ξεκαθαρίζω -άνθρωποι θα µείνουν στο δρόµο, προγράµµατα ανεργίας θα αποτύχουν να καλύψουν τις ανάγκες τους και η αγορά θα υπολειτουργεί χειροτερεύοντας συνεχώς την κατάσταση.
Ξεκαθαρίζω -αυτή τη φάση οι γραµµατιζούµενοι τη λένε «ύφεση». Και κουßαλάει στασιµοπληθωρισµό (υψηλό πληθωρισµό που δεν πέφτει µε τίποτα), συνεχώς αυξανόµενη ανεργία, µείωση των παραγωγικών διαδικασιών µέχρι τη στιγµή που . Που;
Δεν θα αναλύσω το µαρξιστικό σενάριο, όπου το σύστηµα καταρρέει µέσα στις αντιφάσεις του. Ξέρεις γιατί; Επειδή αυτό είναι το ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ σενάριο. Θα σου πω όµως για την άλλη προοπτική, αυτή που διδάσκονται οι οικονοµολόγοι στο µάθηµα της οικονοµικής θεωρίας -όταν µελετάνε τα νεώτερα οικονοµικά µοντέλα.
Για να ξεπεραστεί η ύφεση, έχει αποδειχτεί από την ιστορική εµπειρία
ότι θα πρέπει να επέλθει ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ.Μόνο έτσι θα µειωθεί το αγοραστικό κοινό παράλληλα µε τη (σε µεγαλύτερο ßαθµό) µείωση της προσφοράς αγαθών και υπηρεσιών και µόνο µε αυτόν τον τρόπο θα οδηγηθούµε σε αύξηση της αγοραστικής ικανότητας και, ακολούθως, αύξηση των τιµών. Μαγικό, έτσι;
Τι σηµαίνει όµως «καταστροφή µέρους των παραγωγικών μηχανισµών»; Παραγωγικοί µηχανισµοί είναι οι εργαζόµενοι και τα µέσα παραγωγής (µηχανήµατα, κτίρια κ.λ.π.) -να το ξεκαθαρίσω αυτό. Και πως καταστρέφονται; Πανεύκολα! Οι άνθρωποι-εργαζόµενοι σκοτώνονται µαζικά σε πεδία µαχών, τα εργοστάσια ßοµßαρδίζονται, οι οδικές αρτηρίες µεταφοράς εµπορευµάτων ανατινάζονται, η αεροπορία και το ναυτικό χρησιµοποιούνται για τη διεξαγωγή
εχθροπραξιών . Χρειάζεται να σου πω κι άλλα για να καταλάßεις ότι η
«καταστροφή µέρους των παραγωγικών µηχανισµών» συνεπάγεται πόλεµο; Παγκόσµιο κατά προτίµηση, να µην κάνουµε διπλές και τρίδιπλες δουλειές -να ξεµπερδεύουµε µε τη µία. Ο µπακάλης δεν θα πάει στον πόλεµο γιατί έχει πλατυποδία, ο γερο-τσιφούτης επίσης δεν θα πάει, λόγω ηλικίας. Αλλά θα είναι εδώ όταν εσύ δεν θα γυρίσεις για να συνεχίσουν τις δουλειές τους µε καλύτερες συνθήκες και έχοντας σßήσει τις συνέπειες των ßλακωδών ενέργειών τους. Ο Καφές Γκόρντον δεν θα πάει στον πόλεµο λόγω στραßισµού, ο Σαρκοζί δεν θα πάει επειδή είναι προστάτης οικογενείας, η Μέρκελ θα το παίξει γυναίκα και δεν θα καταταγεί, ο Αµερικάνος Πρόεδρος δεν θα πάει επίσης -επειδή εκεί η θητεία είναι προαιρετική. Θα µείνουν πίσω να περιµένουν εσένα, να τους διευκολύνεις ψοφώντας σε κάποιον ßοµßαρδισµένο παλιότοπο για χάρη της σηµαίας. Της δικής τους σηµαίας - όχι της δικής σου, εσύ άλλωστε δεν έχεις. Επειδή και τη σηµαία σου µε υπερχρεωµένη πιστωτική την αγόρασες.Αραγε πέφτω πολύ έξω; Ας το ελπίσουμε!!
Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009
Αλέκα Παϊζη
Θυμάμαι ήταν το χειμώνα του 1991, νομίζω πρέπει να ήταν Δεκέμβριος. Είχα ακούσει πολλά για μια παράσταση στο Απλό Θέατρο του Αντώνη Αντύπα. Ο τίτλος της ήταν: "Η διήγηση της υπηρέτριας Τσερλίνε". Τότε ήμουν ακόμα φοιτητής στο Μαθηματικό και παρά το ότι ήμουν καλλιτεχνίζων και αισθανόμουν πολύ οικεία με το θέατρο σαν τέχνη, δεν είχα πάει πολλές φορές να δω παραστάσεις μόνος μου.
Δεν ξέρω πώς αυτή η παράσταση μού είχε κάτσει στο μυαλό, αλλά είχα αποφασίσει να πάω να τη δω. Μάλιστα τότε είχα μια σχέση και με μια κοπέλα και είχαμε πει να πάμε να τη δούμε μαζί. Οι μέρες περνούσαν και δεν το αποφασίζαμε. Έτσι αποφάσισα να πάω μόνος μου. Και βρήκα εισιτήριο στην τελευταία παράσταση, πριν το έργο κατέβει.
Πήγα στο θέατρο την τελευταία στιγμή και με κάποιες τύψεις γιατί είχα πάει μόνος μου αγνοώντας την κοπέλα μου. Το σημείο όπου βρίσκεται το Απλό Θέατρο, πίσω από την Παντειο, τότε ήταν ένα μέρος σκοτεινό και περίεργο. Ήταν πολύ δύσκολο να το βρει κανείς. Φτάνοντας κάθισα σε ένα πολύ στενό κάθισμα και έμεινα, απόγευμα Κυριακής ήταν θυμάμαι, να περιμένω να αρχίσει το έργο. Για το έργο αυτό καθεαυτό δεν ήξερα τίποτα, απλά ότι η παράσταση που είχα πάει να δω ήταν λέει καλή.
Το έργο ξεκίνησε, ήταν ένας μονόλογος μια γυναίκας που την έλεγαν Τσερλίνε, υπηρέτριας μιας βαρώνης. Δε μπορώ να θυμηθώ πολλά από τις λεπτομέρειες του έργου μετά από τόσα χρόνια. Θυμάμαι το όνομα του συγγραφέα: Χέρμαν Μπροχ
Αλλά δε θυμάμαι μόνο αυτόν. Αυτό που μού έχει μείνει από αυτή την παράσταση είναι η Αλέκα Παϊζη. Ήταν αυτή που ενσάρκωσε την υπηρέτρια Τσερλίνε. Τη θυμάμαι έτσι λεπτοκαμωμένη, με εκείνη την ευγενική φυσιογνωμία της αλλά και τη συγκλονιστική της ενέργεια πάνω στη σκηνή να μού μεταδίδει ρίγη συγκίνησης από το μονόλογο του Μπροχ. Θυμάμαι να μην μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, θυμάμαι όλες μου τις αισθήσεις σε εγρήγορση για να μπορέσω να πάρω από εκείνη την παράσταση όσο περισσότερα μπορούσα. Θυμάμαι επίσης να απορώ πώς γινόταν εκείνη η ηθοποιός, η Παϊζη, με πατημένα ήδη τα 70 από όσο μπορούσα να υπολογίσω, να θυμάται τόσο καλά όλα εκείνα τα λόγια του ρόλου της.
Μετά από τόσα χρόνια ακόμα θυμάμαι την Παϊζη λουσμένη στα φώτα της σκηνής να παίζει με τη φωνή της. Σίγουρα εκείνη η παράσταση ήταν από τα πιο σημαντικά πράγματα που έχω δει στο θέατρο. Είδα την Αλέκα Παϊζη ακόμα μια φορά στο θέατρο, ήταν σε μια παράσταση του Δημήτρη Μαυρίκιου, σε κάποιο θέατρο στην Κυψέλη. Εξέπεμπε πάντα την ίδια μαγεία στη σκηνή, αλλά εκείνη η πρώτη φορά θα μού μείνει αξέχαστη.
Οι ηθοποιοί και οι μουσικοί έχουμε μια πολύ σημαντική ομοιότητα: Η τέχνη μας τη στιγμή που παράγεται ακριβώς εκείνη τη στιγμή πεθαίνει. Είναι όμως παρήγορο όταν καλλιτέχνες σαν την Αλέκα Παϊζη είναι το παράδειγμα ότι αυτός ο κανόνας δεν ισχύει πάντα. Η τέχνη της παραμένει μέσα μου χαραγμένη ανεξίτηλα. Ας είναι ελαφρό το χώμα που τη σκεπάζει.
Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009
Μπάτσος έχυσε πάνω στο καθήκον!
Αυτή η είδηση έχει πολύ πλάκα και την αναδημοσιέυω από το press-gr. Μπάτσος την ώρα του καθήκοντος μετά από... χειρομαλάξεις (ναι, ναι, έτσι το λέει!) εκσπερμάτισε! Διαβάστε παρακαλώ...
Πώς είπατε; Γελοιότητα;
Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
